Ατελειωτη κ@βλα…
1 Like
Αυτες τις μερες ειμαι σε φουλ Slayer mode οντας συγκινημενος και νιωθοντας πολυ παραξενα σκεπτομενος οτι το Σαββατο που μας περασε ελαβε χωρα η τελευταια συναυλια των Slayer ever. Νομιζω οτι ειναι η πιο καταλληλη στιγμη για να γραψω ενα αναλυτικο post για την συναυλια τους στην χωρα μας στις 13 Ιουλιου. Δεν ξερω κατα ποσο επηρεαζομαι και συναισθηματικα αλλα μιλαμε αναμφισβητητα για την συναυλια της χρονιας. Μια αξεχαστη βραδια που και για λογους βαρυτητας μιας και ειναι η τελευταια εμφανιση τους στην Ελλαδα θα μεινει ιστορικη και μετα απο πολλα χρονια θα την μνημονευουμε με νοσταλγια.
Τι να γραψω για τους Slayer που να μην εχει ειπωθει ηδη αμετρητες φορες, Μιλαμε για την μεγαλυτερη και καλυτερη Thrash Metal μπαντα ever (δεν υπολογιζω τους Metallica που αν και ξεκινησαν σαν Thrash Metal μπαντα με το Kill 'Em All ξεπερασαν το ιδιωμα και τους θεωρω γενικα Heavy Metal, οχι thrash). To thrash το λατρευω και παντα ηταν απο τα αγαπημενα μου metal ιδιωματα, πολλες μπαντες με πωρωνουν και τις θεωρω τεραστιες αλλα παντα οι κορυφαιες για εμενα ηταν οι Slayer και οι Kreator με τους Slayer να κατακτουν την κορυφη στο νημα. Και ο λογος θεωρω οτι ειναι πως απο την αρχη της καριερας τους ειχαν κατι που πολλες μπαντες αναζητουν σαν το Ιερο Δισκοποτηρο, την ταυτοτητα του προσωπικου ηχου. Μια μπαντα που δεν πειραματιζεται περα απο το thrash αναποφευκτα θα αυτοπεριοριστει ηχητικα, θα επαναληφθει και θα θυμισει αλλες μπαντες που παιζουν αυτη την μουσικη, πραγμα λογικο και αναμενομενο. Οι Slayer ομως ειχαν παντα αυτον τον προσωπικο ηχο που τους κανει αναγνωρισιμους σε δευτερολεπτα. Ειναι η πιο επιτυχημενη και επιδραστικη ακραια μπαντα στην ιστορια του σκληρου ηχου οποτε επηρεασαν απαντες και πολλες μπαντες εβγαλαν δισκους και κομματια που ηχουν σαν Slayer. Εκεινοι ενω εδειχναν τις επιρροες τους παντα τις φιλτραραν μεσα απο το δικο τους φιλτρο και οτι εβγαζαν ηχουσε σαν Slayer και σαν τιποτε αλλο, ακομα και οι διασκευες που εχουν κανει ειναι Slayer-ized. Στο ζητημα του προσωπικου ηχου μεγαλο ρολο βεβαια παιζει και η απιστευτη φωνη του Tom Araya, που ομοια της δεν υπαρχει, αυτα τα τοσο ξεχωριστα φωνητικα του που βγαζουν το καταλληλο συναισθημα αναλογα το κομματι, λες και οι φωνητικες του χορδες δημιουργηθηκαν για να ταιριαζουν με τις riff-αρες των Hanneman και King, χωρις αυτα οι Slayer δεν θα ηταν ποτε οι Slayer, ξεκαθαρα πραγματα. Δεν μπορω ουτε για ανεκδοτο να φανταστω κανεναν αλλο πισω απο το μικροφωνο της μπαντας.
Ξεκινησαν να χτιζουν τον μυθο τους με το φοβερο ντεμπουτο τους Show No Mercy, που ξεχειλιζε απο νεανικη ορμη και πωρωση για αυτο που κανουν και εδειχνε οτι οι τυποι εχουν μελλον, συνεχισαν με το Haunting The Chapel ενα απο τα καλυτερα EP στην ιστορια της μουσικης και στην συνεχεια με το Hell Awaits αρχισαν να γινονται ακομα πιο απειλητικοι και ακραιοι, με τον δισκο να ειναι ο πιο "στριφνος" της καριερας τους, να βγαζει ενα πνιγηρο συναισθημα και να επηρεαζει ολοκληρο το ιδιωμα του Death Metal. Ηδη ηταν μεγαλοι αλλα αυτο που ακολουθησε δεν μπορουσε να το προβλεψει κανεις. 1986, Reign In Blood και ο κοσμος δεν θα ειναι ποτε ξανα ο ιδιος. Ο πιο επιτυχημενος εμπορικα και καλλιτεχνικα δισκος ακραιου metal ever που βγηκε απο μια δισκογραφικη που μεχρι τοτε ειδικευοταν στο Rap με παραγωγο τον Rick Rubin που "καθαρισε" τον ηχο τους οσο χρειαζοταν ωστε να τους δωσει το απαραιτητο boost. Δισκος εκρηξη αδρεναλινης και πλεον ο θρονος του Thrash Metal ειχε βρει κατοχο. Και αυτος ο κατοχος 2 χρονια μετα ξαφνιαζει παλι τον κοσμο κυκλοφορωντας εναν δισκο με "ριγμενες" τις ταχυτητες που βασιζεται περισσοτερο στην ατμοσφαιρα και ενω ειναι τοσο διαφορετικος απο το Reign In Blood ειναι και παλι 100% Slayer, μοναδικο επιτευγμα. Στην συνεχεια ακολουθησε η κυκλοφορια του καλυτερου και πληρεστερου κατα την γνωμη μου Slayer δισκου του Seasons In The Abyss το οποιο επαιρνε στοιχεια απο τα 2 προηγουμενα και τα συνδυαζε ιδανικα με την μπαντα να βρισκεται στην πιο ωριμη φαση της σε ολα τα επιπεδα. Μιλαμε για εναν απο τους κορυφαιους δισκους στο Heavy Metal γενικα που μπορει να εκτιμηθει και απο καποιον που δεν αρεσκεται στο thrash. Απο εκει και περα η φυγη του Dave Lombardo επηρεασε την μπαντα αλλα ακομα και στην "δυσκολη" για το thrash δεκαετια των 90s ηταν ακμαιοι χωρις βεβαια να φτανουν στα μεγαλεια του παρελθοντος. Με το Divine Intervention προσπαθησαν να ρετουσαρουν τον ηχο τους και να να γινουν πιο επικαιροι με τις ακραιες μπαντες της εποχης αλλα καταφεραν να ακουγονται σαν Slayer και παλι σε εναν αδικημενο δισκο που ειναι φοβερος, με κομματαρες και ιδιαιτερη ατμοσφαιρα. Το Undisputed Attitude ειναι δισκος διασκευων σε αγαπημενες τους punk και hardcore μπαντες, δεν ειναι κανονικος δισκος Slayer αλλα εχει την φαση του, ενω το Diabolus In Musica ειναι σιγουρα ο πιο αδυναμος Slayer δισκος, εχει φυσικα και αυτος τις στιγμες του αλλα ειναι η μοναδικη φορα που καπου εχασαν την πυξιδα. Το God Hates Us All ηταν μια επιστροφη στην φορμα, καπως ανισος δισκος στο συνολο του αλλα με κομματαρες που τσακιζουν κοκκαλα, στο Christ Illusion στο οποιο ειχαμε την επιστροφη του Lombardo ηχουν ακομα πιο κοντα στην κλασικη εποχη τους, δυνατος δισκος αν και καπου ξεθωριασε με τα χρονια, ενω το World Painted Blood ειναι για μενα ο,τι καλυτερο εβγαλαν σαν συνολο απο το Seasons και μετα. Δισκαρα που εμελλε δυστυχως να ειναι η τελευταια ηχογραφηση του ΤΕΡΑΣΤΙΟΥ Jeff Hanneman. Μετα τον θανατο του καλυτερου συνθετη της μπαντας αποφασισαν να συνεχισουν παιρνοντας στην θεση του εναν απο τους ελαχιστους κιθαριστες που θα μπορουσαν να γεμισουν τα παπουτσια του τον επισης "πολυ" Gary Holt και το 2015 κυκλοφορησαν το Repentless εναν πολυ καλο δισκο που ομως κατι του λειπει, πραγμα αναμενομενο οταν εχεις χασει εναν απο τους 2 βασικους σου συνθετες.
Οταν ανακοινωσαν οτι θα κανουν μια τελευταια περιοδεια και μετα θα διαλυθουν αν και ηταν κατι που ακουγοταν σαν φημη απο καιρο προσωπικα με στεναχωρησε, οχι γιατι περιμενα καινουριο δισκο απο τους Slayer, δεν χρειαζεται κατι τετοιο, απλα θελω να υπαρχουν και να ξερω οτι μπορω να τους δω live να παιζουν τις κομματαρες τους. Περιμενα πως και πως να σκασει ανακοινωση για Ελλαδα, κατι που θεωρουσα σιγουρο βεβαια και οταν ανακοινωθηκε και επισημα ηξερα οτι αυτο ειναι κατι που δεν χανεται… Μαλιστα το γεγονος οτι η συναυλια θα γινοταν στο γηπεδο της Λεωφορου Αλεξανδρας που ειναι κοντα στο σπιτι μου και στο οποιο δεν εχω παρακολουθησει ποτε συναυλια με εκανε να γουσταρω μιας και επειδη θα ειχα γινει πατερας τοτε και θελαμε να παμε μαζι με την γυναικα μου στην συναυλια θα ηταν πολυ λιγοτερο αγχωτικο να ειμαστε κοντα στο σπιτι αν οι γιαγιαδες χρειαζοντουσαν καποια βοηθεια με το παιδι. Η αλλαγη της τελευταιας στιγμης μολις μια εβδομαδα ακριβως πριν το live ηταν μεγαλο φαουλ απο τους διοργανωτες ειδικα απο την στιγμη που διαφημιζαν συνεχεια την συναυλια ως “Φεστιβαλ στην καρδια της πολης” κτλ… Ευτυχως τελος καλο ολα καλα, αν και χαλαστηκα παρα παρα πολυ με την αλλαγη χωρου ολα κυλησαν ομαλα εκεινη την ημερα στο ΟΑΚΑ.
Λογω του μικρου πηγαμε με την γυναικα μου αποκλειστικα και μονο για τους Slayer και ημασταν πολυ τυχεροι μιας και φτασαμε παρα πολυ γρηγορα στο ΟΑΚΑ απο το σπιτι, παρκαραμε σε καλο σημειο που μας ειχαν πει, μπηκαμε στον χωρο, βρηκαμε την παρεα μας που ειχαν παει πλαγια προς τα μπροστα δεξια οπως κοιτας την σκηνη απο την μερια του Kerry King και ημασταν ετοιμοι κανα 20 λεπτο πριν βγει η μπαντα. Μας βγηκε αψογα ο χρονος και ενα απο τα πιο παραξενα σκηνικα που εχω βιωσει τοσα χρονια που παω σε συναυλιες ειναι να περπαταμε με την γυναικα μου προς τις πυλες και επειδη ολοι ειχαν ηδη μπει μεσα να ειμαστε κυριολεκτικα μονο εμεις και ενας ακομα τυπος με μπλουζες Slayer που πηγαιναμε προς τα εκει και τιποτα να μην θυμιζει συναυλια. Λες και πηγαιναμε βολτα μονοι μας στον χωρο του ΟΑΚΑ ηταν, ακομα και οι τυποι που πουλανε βρωμικα και μπλουζακια ειχαν αραξει και εκαναν τσιγαρο. Δεν ειδα κατι στραβο στην διοργανωση αν και μπηκα πολυ γρηγορα στον χωρο, ενω και μετα την συναυλια φυγαμε σφαιρα απο τις εξοδους που ειχαν ανοιξει κατω στην αρενα την ωρα που χαιρεταγε τον κοσμο ο Araya και σε 25 λεπτα ημασταν στο σπιτι, χρονος ρεκορ.
Οταν αρχισε να παιζει το intro Delusions Of Saviour η αναμονη τοσων μηνων ειχε φτασει στο τελος της και με το σκασιμο της κομματαρας και ιδανικου για εναρξης Repentless επικρατησε πανδαιμονιο στο χωρο. Χαμος παντου πανω, κατω, δεξια, αριστερα, κατι που συνεχιστηκε καθολη την διαρκεια της συναυλιας. Οσοι εχουν δει live τους Slayer ξερουν οτι η μπαντα ειναι “What you get is what you see” στις συναυλιες τους οπως λενε και οι στιχοι στο Repentless, μια αδυσωπητη πολεμικη μηχανη, παιζουν τις κομματαρες τους χωρις ελεος και χωρις πολλα λογια, ο Araya μιλαει ελαχιστα στο κοινο και αυτο ακριβως συνεβη και τωρα. Με το που τελειωσαν το Repentless συνεχιζουν στα καπακια το πωρωτικο πρωτολειο Evil Has No Boundaries απο το Show No Mercy, ακολουθει το προσωπικα λατρεμενο World Painted Blood στο οποιο εχω παραπονο που εκοψαν την εισαγωγη, με το που τελειωνει εχουμε το ανελεητο Postmortem, αδρεναλινη στο φουλ με το Hate Worldwide και τοτε ηταν η πρωτη φορα που ο Araya απευθυνθηκε στον κοσμο για να προλογιζει την οβιδα του War Ensemble με την γνωστη κραυγη “WAR” να δονει το κλειστο του ΟΑΚΑ. Στην συνεχεια πηραμε λιγες ανασες με το ερπον ατμοσφαιρικο Gemini το μονο πρωτοτυπο Slayer κομματι του Undisputed Attitude, σειρα ειχαν το Disciple με αυτη την εκπληκτικη εναρξη, η mid-tempo κομματαρα Mandatory Suicide, το απαραιτητο, υπεροχο Chemical Warfare και το Payback χαρακτηριστικο κομματι Kerry King. Η επομενη 3αδα τραγουδιων ηταν απο το Seasons In The Abyss και παιχτηκε back to back οπως στον δισκο, εχουμε και λεμε Temptation, Born Of Fire και το ομωνυμο ΕΠΟΣ. Σε εκεινο το σημειο ειχαμε ενα μικρο διαλειμμα παλι και απο εκει και περα το live πηρε κυριολεκτικα φωτια με τα επομενα κομματια να μας εκστασιαζουν πληρως. Καταιγισμος ΥΜΝΩΝ Hell Awaits και αντιο κοσμε, καταμαυρη ατμοσφαιρα με το South Of Heaven, οι παλμοι στο κοκκινο και τα μυαλα στο μπλεντερ με το Raining Blood, φοβερο και τρομερο Black Magic που ακουγα για πρωτη φορα live, μνημειωδες Dead Skin Mask και φυσικα Angel Of Death οπου και τα καγκελα στις εξεδρες εκαναν headbanging. Μιλαμε για απιστευτο setlist, πραγματικα δεν εχω λογια, δεν υπηρχε αυτο που ζησαμε.
Απο πλευρας αποδοσης η μπαντα ηταν οπως παντα ΙΣΟΠΕΔΩΤΙΚΗ, ο Paul Bostaph πυροβολικο στα ντραμς, ασταματητος ο τυπος, ο Gary Holt αψογος και με πολυ ενεργεια και χτυπημα, ο Kerry King επισης φοβερος και τρομερος, βασικα ηταν o κλασικος Kerry King με το γνωστο του παιξιμο και υφος στην σκηνη. Γενικα οι Slayer εχουν αυτo το το iconic αρχοντικο στησιμο στις συναυλιες τους, χτυπιουνται ενω ειναι "βιδωμενοι" στο σημειο τους με ελαχιστα περα δωθε και ενω σε αλλες μπαντες μπορει να φαινοταν περιεργο, στους Slayer βγαζει ενα ηγεμονικο στυλ που ειναι σημα κατατεθεν τους. Ο Tom Araya λογω προβληματων στην μεση δεν μπορει να κανει headbanging πλεον και οπως ειχε πει σε συνεντευξη του “I had surgery – I can’t headbang any more. That was a big part of what I enjoyed. I liked knowing I was one badass headbanger. Now I’m grooving with the music and the feel of the songs, which is cool. The physical connection was a big part for me", δηλωση που δειχνει οτι οι συναυλιες δεν ειναι το ιδιο διασκεδαστικες για αυτον πλεον γιατι πρεπει να καταπιεζεται. Στο live παντως ηταν σε μεγαλα κεφια, χαμογελαστος οταν δεν τραγουδουσε, ωραιος στο παιξιμο του και με την ΦΩΝΑΡΑ του σε εξαιρετικα επιπεδα σε ολα τα κομματια.
Ο κοσμος γεμισε το κλειστο του ΟΑΚΑ, οι εκτιμησεις λεγανε για 12.000 κοσμο αν θυμαμαι καλα και επικρατησε ο χαμος, μιλαμε για μακελειο. Κοσμος να χτυπιεται παντου, να τραγουδαει τους στιχους, τεραστια mosh pits, βασικα οπως πρεπει να ειναι μια σωστη συναυλια Slayer. Χαρηκα με την ανταποκριση του κοσμου στο καλεσμα των Σφαγεων και με το γεγονος οτι η συναυλια ηταν ιδανικη σε ολα της. Ο ηχος ηταν παρα παρα πολυ καλος σε ολη την διαρκεια της εμφανισης των Slayer και δεν “βαβουριασε” ποτε, το φοβομουν τι ηχο θα ειχε στο ΟΑΚΑ αλλα ευτυχως ολα πηγαν καλα. Επισης το stage show της μπαντας ηταν πολυ ωραιο, με 3-4 backdrops να αλλαζουν κατα την διαρκεια του live, ταιριαστο με το καθε κομματι φωτισμο και φοβερα pyrotechnics με φωτιες που εδεναν υπεροχα με την μουσικη και βοηθαγαν και αυτα στο να απογειωθει η συναυλια. Σιγουρα προσωπικα μιλωντας η καλυτερη εμφανιση τους απ’ οσες φορες τους εχω δει.
Μετα το τελος της συναυλιας ο Tom Araya εμεινε για πολλη ωρα πανω στην σκηνη και αφου πηγαινε σε διαφορα σημεια στεκοταν ακινητος κοιτωντας το κοινο γιατι ηθελε να απορροφησει την στιγμη και να διατηρησει τις εικονες στο μυαλο του. Πολυ συγκινητικο σκηνικο, δεν ακουσα live οσα ειπε γιατι ειχαμε αποχωρησει για να γυρισουμε γρηγορα σπιτι στον μικρο αλλα οταν ειδα βιντεο ανατριχιασα, μιλαμε για τοσο δυνατη στιγμη…
Οι Slayer δεν ειναι ενεργοι πλεον και προσωπικα εχω πει οτι ευχομαι με το περασμα του χρονου να αλλαξουν γνωμη γιατι το κενο που αφηνουν πισω τους πολυ απλα δεν γινεται να καλυφθει ποτε και απο κανεναν. Σας ευχαριστουμε για ολα αυτα που εχετε προσφερει στο Thrash Metal, στο Heavy Metal και σε ολους εμας προσωπικα που σας ακουμε τοσα χρονια…
ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΜΟΝΑΡΧΕΣ ΣΤΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ ΤΟΥ THRASH METAL…
33 Likes
καρδούλα χωρίς καν να διαβάσω το ποστ !
2 Likes
Εμένα αυτό που μου αρέσει παρά πολύ στα λαιβ των slayer και δεν έχω δει κανέναν να το επισημάνει, είναι ότι δεν κάνουν τίποτα από όλα αυτά τα στημενα wall of death, σταματάμε να παίζουμε για πουμε στον κόσμο να κάνει circle pit, φωνάζουμε “πουτάνα όλᨔ για να γίνει της πουτάνας, ουτε καν 1,2,3 δεν λεει ο αράγια . Γιατί δεν το κάνουν; Γιατί δεν χρειάζεται !
9 Likes
εγώ για να ανεβάσω το ρεκόρ likes
3 Likes
Εγώ έβαλα καφέ, το seasons in the abyss να παίζει και ξεκίνησα το διάβασμα
5 Likes
πες μου σε ποιο κομμάτι σταμάτησες 
1 Like
Τι να πουμε για την σημαντικοτερη μπαντα του ακραιου ηχου
Για παρτυ τους βαρεσα προχθες και tattoo επιτελους το Divine Intervention που ειναι απτα αγαπημενα μου αλμπουμ τους και πολυ υποτιμημένο.Εγραψες φιλε angus7pl τρομερο κειμενο,για το λαιβ τι να πουμε…οποιον ξερω που ηταν μεσα ακομα και σημερα αμα πιασουμε τη συζητηση μας περνει μιση ωρα καθε φορα για το τι εγινε εκεινο το βραδυ στο Οακα.
Λυπαμαι οποιον δεν εσκασε λογω μαλακινσης του μυαλου του και τωρα βαραει το κεφαλι του στον τειχο απαυτα που εμαθε οτι εγιναν μετα…Εternal respect στον Σφαγεα
1 Like
Σε κάποιο από το Diabolus… (αν μετά έβαλε και τους επόμενους χρονολογικά δίσκους )
1 Like
Σε ευχαριστω και εσενα και ολους σε οσους αρεσε το κειμενο. Εχει περασει αρκετος καιρος αλλα οι εικονες ειναι τοσο εντονα χαραγμενες στην μνημη μου σαν να ηταν προχθες η συναυλια, μου εχουν μεινει ακομα και διαφορες μικρες λεπτομερειες αναφορικα με αυτο το live. Συναυλια που δεν ξεχνας ακομα και Αλτσχαιμερ να εχεις.
FUCKIN’ SLAYEEEEEEEEEEEEEERRRR…
5 Likes
1 χρονος περασε απο το ΜΑΚΕΛΕΙΟ της 13ης Ιουλιου 2019. ΕΠΙΚΗ ΒΡΑΔΙΑ, η τελευταια εμφανιση των Slayer στην Ελλαδα ειναι απο τις συναυλιες που σου μενουν αξεχαστες. Προσωπικα απο τις κορυφαιες συναυλιες της ζωης μου με τις αναμνησεις να εχουν χαραχτει βαθια μεσα μου…
9 Likes
Για μενα το σημαντικοτερο λαιβ που πηγα απτο 11 και μετα,απο setlist,κοσμο,σκηνικο,ειδα ανθρωπους π ειχα να δω χρονια,pit με τεραστιο χασμα γενεών,δεν εχω λογια να παραθεσω γιαυτο το λαιβ,τεραστιος Σφαγεας 1 χρονο μετα και ακομα οι μνήμες ειναι εντονες οσο δεν παει
7 Likes
Μια μερα καθυστέρηση επειδή είναι σε διακοπές, αλλά ΤΙ ΕΠΟΣ ΖΗΣΑΜΕ. Τα είχα γράψει όλα πριν έναν χρόνο, ισχύουν ακριβώς τα ίδια και σήμερα, 365 μέρες μετά. Απίστευτη συναυλία, απίστευτα συναισθήματα.
5 Likes
και απιστευτες μαπες.δε θα ξεχαστει ποτε,ενα χρονο παραμιλαω
3 Likes
Απλά η καλύτερη εμφάνιση των slayer στην ελλάδα . Και ήμουν και στη φρεατίδα
5 Likes
Ηταν το καλυτερο λαιβ Slayer στην Ελλαδα,τετοια κλωτσοπατηναδα δεν ξαναπέφτει ποτε ξανα,κινητο εξφεντoνιστηκε στο repentless,στο hell awaits τα καπνογονα,στο raining blood moshpit ολικης,south of heaven σερβικες να σκανε μεσα στο κλειστο,angel of death ουρλιαχτο araya απτη κολαση(επαθα πλακα που παιξανε το gemini που το λατρεύω)…366 μερες και ηταν σαν εχθες,θυμαμαι στην δουλεια την επομενη μερα ηταν ενας φιλος καμια σχεση με μεταλ και ροκ και καποιο κονε ειχε στο οακα και μπηκε με εναν δικο του και μου λεγε τετοιο πραγμα δεν εχω ξαναδει ποτε στη ζωη μου
6 Likes
Έχουν σταματήσει να πονάνε οι αρθρώσεις ένα χρόνο μετά;
3 Likes
Ψιλογιανανε πλεον,εκατσα 2 μερες μετα το λαιβ στο παγο 
3 Likes
Όσο προετοιμασμένος και να ήμουν δεν περίμενα το πανδαιμόνιο που έλαβε χώρα εκείνο το βράδυ… Βίαιοι αλλά και σφιχτοδεμένοι επάνω στην σκηνή, η εμφάνιση των SLAYER ισοδυναμούσε με ξεγυρισμένη μπουνιά στα μούτρα! Η πώρωση του κόσμου ήταν τόσο έντονη που όλη η αρένα είχε μετατραπεί σε ένα τεράστιο mosh pit και όσοι ήθελαν να προστατευθούν από το χάος που επικρατούσε έπρεπε να πάνε άκρη-άκρη δίπλα στα κάγκελα ή να ανέβουν στις κερκίδες! 
Αγαπημένα highlight, η κομματάρα Gemini που δεν περίμενα ότι θα το έβλεπα ποτέ live, αλλά και τα λυσσαλέα Born of Fire και Payback που μας στείλανε αδιάβαστους. 
Y.Γ.
Ευτράπελο της φάσης, το ανεπανάληπτο κράξιμο που έφαγε η διοργανώτρια εταιρία όταν ανακοινώθηκε η αλλαγή του χώρου διεξαγωγής μερικές μέρες πριν! 
8 Likes
Αυτό ήταν από κεκτημένη ταχύτητα. Πάντα θα πέφτει κράξιμο από εκείνους που “ξέρουν καλύτερα”, ψυχανεμίζονται τις απατεωνιές των διοργανωτών κλπ, και πάντα σε περισπούδαστο ύφος.
Νομίζω θα έπεφτε κράξιμο και στην περίπτωση που δεν άλλαζε ο χώρος, η αφορμή είναι προαιρετική, καλή διάθεση να υπάρχει!
3 Likes