γαμησε :lol::lol::lol::lol:
Η αγια τριαδα απο Reign In Blood μεχρι Seasons In The Abyss κι απο δω. Με τελικο νικητη το τελευταιο, λογω Dead Skin Mask, Skeletons Of Society και το ομωνυμο. Τα πρωτα δυο ειναι ρησπεκτ για τη χρονια που βγηκαν, αλλα με τον ηχο που εχουν και τη φωνη του τοτε Αραγια, τρελες φλωριες. Εννοειται πως το Diabolus In Musica και τα μεταγενεστερα ειναι 10 φορες πιο ηβολ και χεβι. Παντως απο τη μεταγενεστερη τους εποχη εχω φαει κολλημα με το God Hates Us All.
Όχι και φλωριές τα πρώτα δύο, θα ξεχάσουμε κι αυτά που ξέραμε.
Γελάει και ο κάθε πικραμένος με τις τελευταίες τέσσερις σελίδες.
Anyway, για να ξεφύγουμε από μπουρδολογίες περί του ποιος SLAYER δίσκος είναι φλώρικος και ποιος είναι καλός (ΟΛΟΙ είναι το λιγότερο γαμάτοι), έχει ενδιαφέρον η σύμπτωση (?) “κοινής πορείας” (αναλογικά πάντα και σε χαλαρά πλαίσια) με τους METALLICA.
Προσέξτε:
- Κυκλοφορούν τα ντεμπούτα τους το 1983, τα οποία έχουν (και τα δύο) γερή βάση στο NWOBHM.
- Την επόμενη χρονιά κυκλοφορύν τους δίσκους όπου αρχίζουν να χτίζουν προσωπικό ήχο, χωρίς βέβαια να έχουν ξεφύγει απόλυτα από τις επιρροές τους.
- Το 1986 τελειοποιούν τον ήχο τους παρουσιάζοντας τους δίσκους που θεωρούνται από την πλεοψηφία των οπαδών οι κορυφαίοι.
- To 1988 διαφοροποιούνται και οι δύο. Οι μεν METALLICA στρέφονται προς πιο τεχνικές και πολύπλοκες συνθέσεις, οι δε SLAYER ρίχνουν τις ταχύτητες. Κοινός παρονομαστής μια πιο “αρτιστική” (όσο μπορούμε να την πούμε έτσι) προσέγγιση σε βάρος του thrash ορυμαγδού.
- Στις αρχές των 90ς κυκλοφορούν οι πιο εμπορικοί δίσκοι και των δύο. Οι δε παραγωγές αποτελούν μέτρο σύγκρισης.
- Από το σημείο αυτό επιλέγουν να διαφοροποιηθούν πολύ περισσότερο. Οι METALLICA σε πιο 70ς heavy rock φόρμες, οι SLAYER προς hardcore/punk.
- Κάνουν δίσκους με διασκευές (1996 οι SLAYER, 1998 οι METALLICA).
- Στις αρχές των 00s κυκλοφορούν δίσκους που είναι αμφιλεγόμενοι ως προς την ηχητική τους κατεύθυνση (δεν εξετάζω πόσο καλοί ή κακοί μπορεί να είναι). Οι METALLICA επιλέγουν μια χύμα παραγωγή, ενώ οι SLAYER μια πιο nu-metal παραγωγή. Και στις δυο περιπτώσεις ο ήχος των δίσκων αυτών είχε μικρή σχέση με το παρελθόν των συγκροτημάτων.
- Στο δεύτερο μισό των 00ς επιστρέφουν μερικώς στον παλιό τους ήχο.
μενει να βγαλουν και οι slayer στα 10s ενα project…
Με τον Jello Biafra ή τον Iggy Pop.
ποιοι σλέγιερ δίσκοι είναι αυτοί;
ή με david bowie
Τι θες να πεις Σερλοκ ?? 
[SPOILER]δικιο εχεις ομως πλακα πλακα…[/SPOILER]
Πολύ ωραίο το ποστ του ΚρισΠ. Τώρα εγώ καταλαβαίνω ότι εντοπίζει κάποιους αρκετά γενικούς παραλληλισμούς, αλλά παρ’ όλα αυτά εγώ θα κάνω κάποιες παρατηρήσεις: η εν πολλοίς κοινή πορεία είναι για μένα μέχρι το 1988, στο οποίο διάστημα πράγματι κάνουν αντίστοιχες κινήσεις. Στην πράξη όμως οι Slayer το ‘90 δεν κάνουν κάτι αντίστοιχο με τους Metallica, οι οποίοι ουσιαστικά κόβουν τον ομφάλιο λώρο με το thrash και γράφουν έναν καθαρά εμπορικό metal δίσκο. Οι Slayer με το Seasons in the Abyss ναι μεν γίνονται πιο groovy και εμπορικοί από ποτέ, αλλά ταυτόχρονα ανεβάζουν τις ταχύτητες σε σχέση με το South of Heaven και πλησιάζουν ξανά τις Reign in Blood μέρες, φτιάχνοντας έναν “πιο” thrash δίσκο σε σχέση με το South of Heaven - ουσιαστικά σ’ αυτό το δίσκο συνένωσαν τις δύο διαφορετικές συνθετικές αντιλήψεις των Reign in Blood και South of Heaven με μια πιο τεχνική προσέγγιση, ή τουλάχιστον αυτό έχει μείνει σε μένα.
Επίσης, έχω να παρατηρήσω ότι στις αρχές των 00’s οι Slayer σε καμία περίπτωση δεν ήταν αμφιλεγόμενοι με το God Hates Us All, ή τουλάχιστον ούτε καν τόσο αμφιλεγόμενοι όσο οι Metallica με το St. Anger. Δεν ξέρω αν κάνω λάθος, αλλά νομίζω ότι παρά τον “μοντέρνο” ήχο του το God Hates Us All είναι δίσκος πολύ ευρείας αποδοχής ανάμεσα στους Slayer-άδες, δεν ξέρω κανέναν που να το θεωρεί πατάτα ή έστω μέτριο, ενώ όπως όλοι ξέρουμε στην περίπτωση των Metallica και του St. Anger ισχύει το ακριβώς αντίθετο. Από κει και πέρα συμφωνώ ότι τα τελευταία χρόνια επιστρέφουμε στον κοινό βηματισμό με δίσκους-back to basics και για τους μεν, και για τους δε, αν και πρέπει κι εδώ να σχολιάσω μια βασική διαφορά: οι Metallica με το Death Magnetic έκαναν πολύ κόσμο, μάλλον τους περισσότερους, να ηρεμήσουν αρκετά μετά το αποτυχημένο πείραμα του St. Anger, ενώ αντίθετα οι Slayer δεν είχαν κανέναν να ηρεμήσουν (με τους Slayer όλοι ήρεμοι είμαστε, τους εμπιστευόμαστε πολύ περισσότερο σε σχέση με τους Metallica κτλ. κτλ.) αλλά παρ’ όλα αυτά μάλλον “έχασαν” πόντους, φτιάχνοντας δύο δίσκους ναι μεν πιο παραδοσιακούς αλλά και πολύ χειρότερους από το God Hates Us All. Βέβαια ΟΚ, σ’ αυτό το τελευταίο μπορώ να δεχτώ ότι υπεισέρχεται αρκετά η προσωπική μου γνώμη κι ότι πολλοί Slayer-άδες θεωρούν τα δύο τελευταία καλύτερα του God Hates Us All (τους καημένους). Whatever.
Επίσης το Divine Intervention δεν έχει καμιά διάθεση να απομακρυνθεί από τον κλασσικό τους ήχο. Μάλλον το Reign In Blood Part II πήγαν να κάνουν και τους βγήκε κομματάκι πιο ανέμπνευστο και πιο πάνκικο. Οι Metallica το δίσκο διασκευών τον είχαν κάνει ήδη από το 87 και απλά το επανακυκλοφορήσαν και του προσθέσαν και μερικες ακόμα.
Edit : Το Hell Awaits επίσης ήταν ο δίσκος που οι Slayer αποκτήσαν τον προσωπικό τους ήχο αλλά με το Reign In Blood διαφοροποιήθηκαν πολύ ενώ οι Metallica πάνω κάτω απλά εξελίξαν αυτό που κάναν στο Ride The Lightning και το τελοιοποίησαν
βασικα κυκλοφορησαν δισκο με διασκευες (11 τον αριθμο), απλα κυκλογορησαν και 2ο cd με επανακυκλοφορια του 87 συν τα προσθετα που λες.
πρακτικα ηταν διπλο Cd, αρα μιλαμε για νεο δισκο, αφου το 1ο cd ηταν νεες διασκευες.
Σωστό αυτό που λέει ο Darth. Το διάστημα ανάμεσα σε Hell (no longer) awaits και Reign in blood (υπογραφή με Def jam και παραγωγός Rick Rubin) είναι το πλέον κομβικό στην ιστορία και εξέλιξη των Slayer και προφανώς επηρέασε και την πορεία του ακραίου ήχου.
Μάλλον το “σε χαλαρά πλαίσια” έπρεπε να το γράψω με [B][SIZE=“6”]ΤΕΤΟΙΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ[/SIZE][/B].
Ασφαλώς και τα 2 τελευταία είναι πολύ καλύτερα από το GHUA. Είναι πολλά τα μείον στους δίσκους όπου έπαιζε ο bostaph. Πρώτα και κύρια oι μέτριες συνθέσεις και για μένα το παίξιμό του bostaph, το οποίο ήταν αρκετά ρομποτικό και με πολλά λάθη (όσοι είναι ντράμερ καταλαβαίνουν τι απαράδεκτη δίκαση έπαιζε, ιδίως στο DI). Δεν είχε την άνεση που έχει ο lombardo, με αποτέλεσμα τα κομμάτια να μην ακούγονται τόσο πορωτικά. φυσικά και είναι ντράμερ με καλή τεχνική αλλά είχε την ατυχία να αντικαταστήσει τον κορυφαίο πορωτικό ντράμερ της ακραίας μουσικής!
Επίσης, τα φωνητικά του araya δεν συνάδουν ούτε με τις συνθέσεις, ούτε με το έυρος της φωνής του. Γκαρίλες εκνευριστικές και χωρίς νόημα έκανε, ιδίως στο GHUA (ακόμα ξενερώνω όταν μου έρχεται εκείνο το “yeeeah, new faaaaaaaaaiiiiiiith”).
Στο CI επανήλθαν με πόρωση και τέρμα γκάζια, αλλά συνθετικά όχι τόσο καλά όσο στο τελευταίο, το οποίο για μένα, είναι ό,τι καλύτερο έχουν βγάλει από το SITA και μετά.
Τον bostaph τον γούσταρα στους forbidden, αλλά στους slayer πιστεύω έπαιζε υπερβολικά (για ευνόητους λόγους) και δεν του έβγαινε,δεν είναι ότι τον κατακρίνω σαν ντράμερ, ok?
Μην αρχίσετε εκείνο και το άλλο κλπ!!! :lol:
1ον, angus φύγε από το pc του ΚρισΠ ΤΩΡΑ.
2ον, το καταλάβαμε ρε μαλακοπίτουρο, δε στη λέμε, απλά επεκτείνουμε την κουβέντα με βάση το ποστ σου. Μπαααα…
Εκείνο και το άλλο κλπ.
Εντάξει εγώ καταλαβαίνω γιατί κάποιος μπορεί να προτιμάει τον πιο κλασσικό ήχο των Christ Illusion/World Painted Blood από το εν πολλοίς “μοντέρνο” και ψιλοχαρντκορίζον God Hates Us All, αλλά ήμαρτον, όχι και μέτριες συνθέσεις, αμήχανο drumming, εκνευριστικός Araya και λοιπά σημεία και τέρατα που διαβάζω εδώ πέρα.
Εγώ είμαι στην αντίπερα όχθη. Θεωρώ ότι αυτό που κάνει το God Hates Us All φοβερό και τρομερό δίσκο συνολικά, παρά την κάποια ανισότητά του που βγαίνει ως σούμα από την προσπάθεια συγκερασμού των καρα-thrash-ιών με κάποιες nu-metal-ιές που υπάρχουν εκεί μέσα, είναι ακριβώς οι κορυφαίες συνθέσεις, οι ερμηνείες του Araya που πιστεύω (here it comes…) ότι είναι οι καλύτερες και πιο πορωτικές της καριέρας του, το απίστευτο drumming του Bostaph που μα την Παναγία με έκανε να μη μου λείπει ο Lombardo, και συνολικά αυτή η διαβολική, κολασμένα επική ατμόσφαιρα που διαποτίζει το μεγαλύτερο μέρος του δίσκου και η οποία στην ουσία έρχεται ΚΑΤ’ ΕΥΘΕΙΑΝ από τις ένδοξες Hell Awaits/Reign in Blood/South of Heaven μέρες, παρά την αλλαγή στο ύφος.
Από την άλλη τα Christ Illusion και World Painted Blood είναι πιο συμπαγείς δίσκοι που χαρακτηρίζονται από μεγαλύτερη ομοιογένεια στο ύφος και δεν έχουν μέσα “χοροπηδηχτά”, οπότε απ’ αυτήν την άποψη είναι πιο κοντά στο Reign in Blood, αλλά ΜΟΝΟ Σ’ ΑΥΤΟ. Κατά τ’ άλλα ο Araya φωνάζει, φωνάζει πολύ, αλλά δεν καθηλώνει, οι King/Hanneman ξύνουν με συνέπεια αλλά δεν είναι ούτε κατά διάνοια τόσο heavy και evil όσο στο God Hates Us All και ουσιαστικά μόνο ο αειθαλής Dave στέκεται στο ύψος των περιστάσεων, όπως πάντα. Κατά τ’ άλλα, πού είναι η διαβολική ατμόσφαιρα, πού είναι το σκιάξιμο, πού είναι οι τρομερές συνθέσεις του God Hates Us All; Υπάρχει μέσα στα δύο τελευταία ένα Disciple, ένα New Faith, ένα God Send Death, ένα Exile, ένα Warzone, να γίνεται μέσα ΤΗΣ ΠΟΥΤΑΝΑΣ; Εμένα μα την Παναγία παίζει να μη μου έχει μείνει ούτε μία σύνθεση από τα δύο τελευταία, και πιστέψτε με όταν ακούω έναν καινούριο δίσκο Slayer το ηθικό μου είναι πιο-ακμαίο-πεθαίνεις και η αισιοδοξία και οι προσδοκίες μου πάντα στα ύψη. Απλά λυπάμαι που το λέω αλλά οι Slayer τα τελευταία χρόνια, παρά το κλίμα ευφορίας, τον ενθουσιασμό κτλ., έγραψαν τους πιο safe και αναιμικούς δίσκους της καριέρας τους.
Το [B]“World Painted Blood”[/B] δεν είναι καθόλου safe με κάτι κομματάρες τύπου [I]“Beauty Through Order”[/I] μέσα.
Εμένα μου κάνει εντύπωση βασικά που βρίσκεις τον Dave ως τον καλύτερο στα τελευταία τους άλμπουμ. Προσωπικά μου λείπει ο Bostaph, ειδικά στο christ illusion. Συμφωνώ βέβαια πως το God Hate us all είναι ότι καλύτερο έχουν κάνει οι Slayer από seasons και μετά.
Κοίτα και μένα εν μέρει μου λείπει ο Bostaph, θεωρώ όμως ότι ο Lombardo απλά δε γίνεται να παίξει μέτρια ή αδιάφορα, πάντα το drumming του είναι σ’ ένα υψηλό επίπεδο τεχνικής, δύναμης, πώρωσης κτλ. και σίγουρα δεν είναι το πρόβλημα με τα δύο τελευταία των Slayer.
Όσο για το World Painted Blood, δε λέω ότι δεν έχει μέσα κάποιες σπουδαίες στιγμές ή ότι είναι μέτριος δίσκος, απλά κάθε φορά που τον ακούω πάντα μένω κάπως ανικανοποίητος, σα να ήθελα κάτι παραπάνω από τους Slayer τρόπον τινά.