Λάιβ διασκευή στο Strike of the beast των Exodus [U][I]εδώ[/I][/U].
Λομπαρντο (ειδικά) και Αραγια το σκίζουν το κομμάτι.
Όλα τα λεφτά τα μαρσαλια σε σχήμα ανάποδου σταυρού που βγάζουν και φωτιές.
Το κοινό ανύπαρκτο, πλήρης απάθεια.
8O …
εγώ πάντως πορώθηκα και έβαλα να βλέπω βιντεάκια από το παραπάνω λάηβ. Πώ, θέλω να τους ξαναδω, σαν να είναι πολλά τα 14 χρόνια που πέρασαν :-k
περιστέρι ε? θυμάσαι την έξοδο από τη μία και μοναδική πόρτα? παίζει να κάναμε 30+ λεπτά να βγούμε 
Μεγάλη συναυλία με κάτι περίεργους για σαπορτ. :roll:
Η μπάντα συνεχίζει να είναι εντυπωσιακή στα λαιβ παρά την απώλεια του Χανεμαν. Ο Χολτ παίζει τέλεια τον ρόλο που του δώσανε, κοπανιέται συνέχεια, οργώνει τη σκηνή και βάζει το προσωπικό του στίγμα στα σολο. Ο Αραγιας δεν μπορεί να κάνει χεντμπανγκι κι έχει ξενερώσει πρώτος απ’ όλους ο ίδιος, όμως έτσι όπως σε κοιτάζει από ψηλά με αυτό το σαρδόνιο χαμόγελο ανάμεσα στα κομμάτια χωρίς να μιλάει μοιάζει ο βελζεβουλ ο ίδιος.
Κι επειδή έγινε σύγκριση κάπου αλλού χίλιες φορές ένα ξερό θενκγιου και ούτε καν αυτό, παρά οι πομπώδεις και τυποποιημένες εισαγωγές των κομματιών όπως στους μασιν χεντ. Τους είδα πρόσφατα και τους δύο σε φεστιβάλ και ήταν η μέρα με τη νύχτα. Δεν βοήθησε καθόλου ο ήχος τους δεύτερους βέβαια, αλλά και πάλι, οι σλειερ λαιβ θερίζουν.
Παίζει και να μην κατάλαβε κανείς τι έπαιζαν. Παυλόπουλοι όλοι τους.
ναι, ναι και ναι! 
αν και τότε μας ζήτησε ευγενικά να ηρεμήσουμε
στη Δραπετσώνα δε πρέπει να χαιρέτησε καν πάντως…
Ζήτησε να ηρεμήσουμε γιατί είχε σπάσει ένα μέρος του ξύλινου (!) προστατευτικού στην πρώτη σειρά, το οποίο το στηρίζανε οι σεκιουριτάδες με τις πλάτες τους κι εμείς κρατιόμασταν από τις καράφλες τους και συνεχίζαμε το κοπάνημα.
Αναμνήσεις από μια εποχή που δεν υπήρχαν κινητά να μας ψάχνουν οι μανάδες μας που πάμε κι ακούμε αυτούς τους σατανάδες.
μια χαρά ξέρανε και περιμένανε έξω ακριβώς από το κλειστό, στο ίδιο σημείο με τους maiden 2 χρόνια πριν
Α ρε Slayer, άντε πάλι να βλέπουμε βιντεάκια βραδυνιάτικα και να μας τρέχουν τα σάλια…
[I]Altar of Sacrifice/ Jesus Saves[/I] :twisted:
[I]Disciple[/I] (πολύ καλή εικόνα και κοντινά πλάνα)
[SPOILER]Διάφανα drums ο Lombardo. Από Tama σε ddrum και τώρα σε Ludwig.[/SPOILER]
Απίστευτο το Strike Of The Beast!
για τους Slayer λες?
αφου ηρθαν προπερσι
εκτος αν δεν καταλαβα τι εννοεις
Εννοει οτι αυτος εχει να τους δει 14 χρονια
ναι σωστα αλλα ετσι οπως το διαβαζα εβγαζα αλλο νοημα
την χειρότερη ταλαιπωρία πάντως την έφαγα κατά τον γυρισμο: όρθιος στο τρένο μέχρι το Λιανοκλάδι! Εποχές όμως που μπορούσες και άραζες και στο ενδιαμεσο των βαγονιών και κάπνιζες κιόλας όμως!
Κατά τα άλλα, Stain of Mind λέμε:!:
ναι ρε, απλά λέω για μένα ότι δεν τους έχω ξαναδεί από τότες
Μαλακες κλαιω… Κλαιω… Γαμησε η διασκευη στο Strike Of The Beast…
Θελω να τους δω τωρα.
Αφού σπαμάραμε σε όλα τα υπόλοιπα θρεντ για Slayer, επιβάλλεται ένα bump εδώ και quote-άρω το κείμενο του Vic από δίπλα για να γίνει κουβέντα…
Ήβολ, ασφυκτικός δίσκος το [B]Hell Awaits[/B] που βγάζει αυτή τη μοναδική σατανίλα.
Το At Dawn They Sleep πρέπει να είναι μαζί με το Postmortem για μένα μέσα στο τοπ5 Slayer τραγουδιών εύκολα.
Το Crying in the Chapel (:P) EP είναι γαμάτο αλλά κάπως άκυρη/αχρείαστη κυκλοφορία. Τα κομμάτια του θα μπορούσαν κάλλιστα να συμπεριληφθούν σε κάποιο άλμπουμ (μάλλον το Show No Mercy πιο κατάλληλο).
Το Live Undead παίζει να μην το έχω ακούσει και ποτέ για κάποιο λόγο… :oops:
Το [B]Decade of Aggression[/B] όμως είναι ό,τι λέει ο τίτλος ακριβώς.
Ένα από τα σπουδαιότερα live albums που έχει καταγράψει με τον καλύτερο τρόπο το κορυφαίο θρας συγκρότημα την εποχή που ήταν αδιαμφισβήτητος κυρίαρχος του θρόνου (του αίματος…).
Tέλος, θα διαφωνήσω λιγάκι για το [B]Divine Intervention[/B].
Είναι πολύ ζόρικος δίσκος και από τους πιο βίαιους που έχουν κυκλοφορήσει θα έλεγα.
Ο Araya σκίζει τα λαρύγγια του εκεί μέσα, βγάζει αφρούς !
Και έχει μερικά πολύ άρρωστα σημεία και ριφς (που είπε και ο ChrisP).
Βλέπε πχ το [B]213[/B] (άλλη κομματάρα για serial killer), το ομώνυμο…
Πάντως, μέγιστος drummer ο [B]Bostaph[/B], είχε κάνει πολύ δύσκολη δουλειά γεμίζοντας τα παπούτσια του Lombardo αλλά νομίζω πως η υπεροχή του δεύτερου ήταν εμφανής.
Άσε που μερικές φορές μου φαινόταν ότι ο Bostaph δεν ήταν και πολύ ακριβής, τα μάσαγε και το έχανε λίγο.
Οκ δεν είμαι drummer και πιθανότατα έχω λάθος αλλά αυτή την εντύπωση έχω.
Άλλωστε [B]http://youtu.be/R6ejpxKZdWQ?t=4m30s[/B] (ωραία συνέντευξη btw).
Πάντοτε όταν είχα στο νου μου το αμερικανικό μέταλ οι Slayer ήταν το πρώτο πράμα που μου ερχόταν στο μυαλό.
Κλασικός, συμπαγής, αντιπροσωπευτικός ήχος των Η.Π.Α. που ανέμιζε την αστερόεσσα (ανάποδα :P). Με τα τείχη των Marshall ενισχυτών, τον ΟΓΚΟ που έχτιζαν οι δύο κιθάρες και ελάχιστες φορές άφηναν να ακουστεί το μπάσο αλλά δεν σε ένοιαζε κιόλας. Τον οδοστρωτήρα στα drums και τον Araya που είναι ο μοναδικός ίσως τραγουδιστής που βγάζει αυτή την τσαντίλα με “κανονική” φωνή (όχι βοθρίλες του death metal δηλαδή). Είναι κρίμα που μετά το πρόβλημα με τη μέση του, πλέον στα live είναι λες και έχει καταπιεί σκουπόξυλο.
Good old days ~~> [I]http://www.youtube.com/watch?v=9PAKKBR99xw[/I]
[I]http://www.youtube.com/watch?v=9UYrx9zUcd0[/I]
(δείγματα από τα θρυλικά, αιματηρά live στα οποία αναφέρθηκε ο Vic)
Και μια τσιρίδα για κλείσιμο: [B]http://youtu.be/MEqTilYXCK4?t=13s[/B]
Jumpers! The meaning of warmth. The present I want you to buy!
κλαίω
:lol:
Δεν θελω να σε απογοητευσω, αλλα ισχυει το αναποδο.