Παίζει να μην έχει ακούσει το decade of aggression;
Το Decade ΓΑΜΑΕΙ. Απλά, το Live Undead είναι βουτηγμένο στην σκοταδίλα του 84 και όπως και να το κάνουμε έχει την ευτυχία να περιέχει εκπληκτικό tracklist και φρέσκο, δαιμονισμένο Araya με καυλωτικές τσιρίδες.
Φίλε brein.d3d να κάνεις την καλή οπωσδήποτε και να του ρίξεις αυτιά. Ξεκινάμε με την [B]definitive εκτέλεση του Black Magic[/B], απολαμβάνουμε τις ατακάρες του Araya πριν από κάθε κομμάτι ((“Τhey say the pen is mightier than the sword… well, I say fuck the pen! Cause you can Diiiie by the sword!”) και αγνοούμε επιδεικτικά το γεγονός ότι δεν είναι πραγματικά λάιβ δίσκος αλλά περφόρμανς σε λίγα άτομα με τις φωνές του κόσμου να είναι παρμένες από bootleg. Πραγματικά, το μόνο ελάττωμα αυτού του δίσκου είναι ότι δεν περιέχει το Crionics.
To Haunting the Chapel εννοείται δεν είναι αχρείαστο. Γαμάει από κάθε άποψη, εξώφυλλο, κομμάτια και ήχο (σημαντικό βήμα εμπρός από το Show No Mercy) και στέκεται ακριβώς μεταξύ Show No Mercy και Hell Awaits συνθετικά. ΚΕΜΙΚΑΛ ΓΟΥΩΡΦΕΕΕΡ!
Τον Bostaph τον αγαπάμε μόνο στους Forbidden αλλά ομολογώ ότι ήταν εντυπωσιακός στο Divine Intervention. Αλλά τι να το κάνεις; Εγώ εμμένω στην αρχική μου άποψη και δεν είναι ότι δεν τον έχω προσπαθήσει τον δίσκο, γάμησέ τα ριπίτς. Αλλά πάνω από 7 δεν μπορώ να του βάλω με τίποτα.
Πάντως το God Hates Us All, το οποίο γενικά δεν πολυαναφέρεται, παίζει να 'ναι το καλύτερο της μετα-Seasons εποχής.
Και είναι και αυτή η εισαγωγάρα του Disciple.
Για μένα το Christ Illusion είναι αυτό που ας πούμε πλησιάζει τα μέχρι Seasons…
Το Divine… πάει αμέσως μετά. Το God Ηates Us All ποτέ δεν μου είπε και πολλά εκτός από ορισμένα πολύ καλά κομμάτια, και το τελευταίο τους είναι μια χαρά δίσκος.
Προσπάθησε να αποδείξει ότι αξίζει την θέση παίζοντας υπερβολικά σε πολλά κομμάτια και ατύχησε στις διπλομποτιές του. Φάνηκε καθαρά ότι δεν έχει την άνεση που έχει ο Lombardo.
Ναι, αλλα ο Λομπαρντο εγινε καλυτερος ντραμμερ αφου εφυγε απο τους Σλεηερ, το παιξιμο του ειναι πιο χαρακτηριστικο (ταμπουρο αναγνωρισιμο απο χιλιομετρα), αλλα αν τους παρεις τεχνικα θεωρω τον Μποσταφ καλυτερο αυτη τη στιγμη - ειναι και συνομιλικοι. Λαιβ που τους εχω δει και τους δυο παντως, ο Μποσταφ μου φανηκε πιο σταθερος.
To Decade ομολογουμενως γαμαει αλλα απο τη στιγμη που αγαπημενος μου Σλεηερ δισκος ειναι το Χελλ Αγουεητς, δεν θα μπορουσα παρα να διαλεξω το σκοταδι και τη σατανιλα εκεινης της εποχης. Και οχι μονο αναφορικα με το ποσο βορβορες ακουγονται οι εκτελεσεις, το παιξιμο σκαει και πιο ζωηρο, οι Σλεηερ εποχης 83-85 υπηρξαν η καλυτερη λαιβ μεταλ μπαντα και διαπιστωνεται αν εχεις ορεξη να ψαξεις μπουτλεκγς της εποχης. Το κλασσικο βιντεο του Χελλ Αγουεητς απο το Κομπατ Τουρ που υπαρχει στο γιουτιουμπ παντως ειναι αρκετο περι ζωηρων εκτελεσεων.
Το Γκοντ Χεητς Ας Ολ δεν παιζει, πιστευω πως ειναι ανετα το καλυτερο Σλεηερ απο εποχης Σηζονς και βασικα ουτε σταματησα να το ακουω απο τοτε, ουτε ακουω πλεον τα Σηζονς, Σαουθ και Ρεην οσο ακουω αυτο πλεον. Αγαπημενο κομματι απο εκει μαλλον το Θρεσχολτ, τερμα χαρντκορια αλλα το ΣΛΕΗΕΡ φιλινγκ εχει μεινει ανεπαφο με την ουσια που διατηρουταν στα 80ς. Και το Διαβολους μου αρεσε, το θεωρω καλυτερο δισκο σε σχεση με οτι εβγαλαν απο την επανενωση κι υστερα, αλλα και παλι Ντιβαην και Γκοντ δεν φτανει. Το μονο κακο με αυτη τη μπαντα παντως ειναι οτι ειναι λιγο γαβρικη, λιμανι, ντελιβερας και Μητρογλου φαση. Αλλα ενταξει, και παλι τους αγαπαμε.
Και της επανενωσης για 3. ;p Ασε, αυτο το Christ Illusion το ειχα παρει και βινυλιο τρομαρα μου και το βαλα τις προαλλες να δω πως ακουγεται μετα απο τοσο καιρο, πως δεν εφυγε απ το παραθυρο μαζι με το εξωφυλλο ενας θεος ξερει. Κανα δυο κομματια κααααατι πανε να πουν αλλα μεγαλη μουφα δυστυχως. Μποσταφ γυρνα πισω και ας εισαι γαυρος κατι θα κανουμε.
Και για εμενα το Diabolus In Musica ειναι με ανεση το χειροτερο Slayer αλμπουμ. Συμφωνω απολυτα με τον Vic. Το Divine Intervention ομως μου αρεσει παρα πολυ, βγαζει ενα υπεροχο αρρωστημενο συναισθημα, σιγουρα ειναι πολλα κλικ κατω απο το Seasons που προηγηθηκε, αλλα και παλι αυτον τον δισκο τον αγαπησα απο την αρχη. Οσο για τα 2 live, θα προτιμησω το Decade Of Aggression για πολλους λογους. Πρωτον ειναι κανονικο live και οχι παπατζες… Δευτερον εχει περισσοτερα κομματια και τριτο και κυριοτερο, για εμενα αυτη ειναι η καλυτερη περιοδος των Slayer. Το Seasons In The Abyss ειναι ο αγαπημενος μου δισκος τους, βασικα η 3αδα που προηγηθηκε ειναι οι 3 αγαπημενοι μου δισκοι τους και σε αυτο το live τα κομματια απογειωνονται…
Φοβερο το Show No Mercy, ΝWΟΒΗΜ με οινοπνευμα στον κωλο και πολυ τρεμολο, και γαμω το Haunting The Chapel, τρομακτικα δυνατη δισκαρα το Hell Awaits. Η μιση death metal σκηνη το εχει σαν ευαγγελιο… Αλλα τα επομενα 3 τους εκτοξευουν στην στρατοσφαιρα, τα επομενα 3 ειναι απλα απιαστα για αλλες μπαντες, τα επομενα 3 ειναι που τους εκαναν αυτο που ειναι, [B][SIZE=“3”]ΤΕΡΑΣΤΙΟΥΣ[/SIZE][/B]…
Οσο για καλυτερο δισκο μετα το Seasons για εμενα παιζει να ειναι το World Painted Blood… Και ο Bostaph γαμαει, αλλα Lombardo δεν ειναι ουτε για αστειο… Στο Christ Illusion που επεστρεψε στα ντραμς, το ακους και το νιωθεις οτι ειναι εκει.
Reign in Blood
Show No Mercy
Seasons in the Abyss
Hell Awaits
South of Heaven
God Hates Us All
Haunting the Chapel
Divine Intervention
Diabolus in Musica
Christ Illusion
World Painted Blood
Fuck, πιο δύσκολο απ’ ότι το περίμενα.
Μην τα πάρετε όλα τοις μετρητοίς. Στο περίπου.
reign in blood
ελάχιστα πιο κάτω South of heaven (λογικό. south είναι)
Seasons in the abyss
σχεδόν ισόπαλο με Hell (no longer) awaits
show no mercy
haunting
god hates us all
Divine
Diabolous
Christ
World painted blood
Να πω πάντως, πως ο Bostaph ήταν ο μόνος που διασώζεται για μένα στο Diabolus. Αυτή η εισαγωγή του δίσκου…Μακάρι να συνέχιζε έτσι το άλμπουμ.
Κατά τ’άλλα.
Reign In Blood
Seasons in the Abyss
Hell Awaits
South of Heaven
Show No Mercy
Divine Intervention
Christ Illusion
God Hate Us All
Diabolus in Musica
World Painted Blood
Hell Awaits
Reign In Blood
Show No Mercy
Ηaunting The Chapel
South Of Heaven
Seasons In The Abyss
Christ Illusion
Divine Intervention
World Painted Blood
God Hates Us All
Diabolus In Musica
Κρίμας για το Hell Awaits, τον δίσκο που έχουν ξεπατικώσει ΟΛΟΙ οι μετέπειτα εξ’αμερικής κυρίως ντεθάδες, να έχει τις λιγότερες ψήφους από την 1η περίοδο… [-X
