Slipknot, Iowa, vol.3, all hope is gone, we are not your kind, grey chapter για μένα η σειρα προτίμησης. Τα τρία πρώτα μεγάλες δισκαρες, τα υπόλοιπα αξιόλογα με κορυφαίες αλλά και πιο μέτριες στιγμές.
Το πρώτο το θυμάμαι πιτσιρικάς που είχε βγει ήταν πραγματικά σφαλιάρα. Οι μισοί τους λάτρευαν οι άλλοι μισοί τους εκραζαν. Όσο για το wait and bleed το ξέρανε ακόμα και οι σκυλαδες (!) Ευτυχώς με τα χρόνια αναγνωρίστηκαν σαν μια από τις πιο σημαντικές μπάντες των τελευταίων δύο (περίπου) δεκαετιών
Τα singles και κυρίως τα 2 που ανέφερες + τα Vermillion αλλά ακόμα και ένα κομμάτι σαν το Pulse of the Maggots βασικά αν το συγκρίνεις με τη σαπίλα του Iowa π.χ., προσβάσιμο ακούγεται.
Προσβάσιμο ≠ κακό προφανώς, είπα ότι δεν θα το έλεγα μαγκιά απαραίτητα με την έννοια ότι όταν κάνεις αυτό το άνοιγμα, εμπορικά συνήθως δεν θα βγεις χαμένος. Καλλιτεχνικά είναι άλλη κουβέντα αφού άλλοι τρώνε τα μούτρα τους, άλλοι πετυχαίνουν
Την έχω και εγώ! Άλλο όμως να είσαι εκεί…
Iowa μεγάλη αγάπη απίστευτος δίσκος. Αρκετά ψηλά και τα slipknot κ vol 3
Προσωπικά το Vermillion δεν το θεωρώ εύκολο single, αλλά οκ… Ναι, η σαπίλα των 2 πρώτων και ειδικά του Iowa, είναι once in a lifetime που λέμε. Ε αυτοί το έκαναν twice in a lifetime. Δεν ήταν εφικτό να πάει πιο ακραίο από το Iowa, αλλά εκεί που το πήγαν ήταν το ιδανικό σενάριο θεωρώ. Αυτό που είπες, άλλοι τρώνε τα μούτρα τους, αυτοί έγιναν super stars βεληνεκούς Metallica. Δεν πάει πιο πάνω.
Το χω αυτό, το είχα πάρει από έναν Ιταλό (!)
Go figure. Καλή δουλειά, με θήκη και εξώφυλλο!
Κι εγώ ήμουν από αυτούς που τους πρόλαβαν από την αρχή (το ομώνυμο εννοώ κι όχι το mate.feed.kill.repeat) κι επομένως θεωρώ το Slipknot σίγουρα το ιστορικότερο.
Έπαιξαν κάτι που δεν είχε παιχτεί ξανά και το έκαναν με λύσσα, πικρία κι οργή.
Το Iowa ήταν κι αυτό σοκαριστικό αλλά ξεκίνησε να χάνεται (με την προώθησή του) και το πέπλο ανωνυμίας, η fuck you all νοοτροπία που είχαν απέναντι στα ΜΜΕ, τη μουσική βιομηχανία κτλ κι αυτό νομίζω φάνηκε αμέσως, στο επόμενο άλμπουμ κιόλας.
Η οργή συνέχισε να υπάρχει και στο Vol 3 αλλά δε νομίζω ότι είχε μεγάλη συγγένεια με εκείνη που είχαν όταν ξεκίνησαν ως underdogs στη μέση του πουθενά (Des Moines, Iowa). Το παρελθόν τους, οι δυσκολίες, ο αποκλεισμός τους και προφανώς το ταλέντο τους, έκανε το τρομακτικό μείγμα του άρρωστου ομώνυμου και της κάφρικης συνέχειας του.
Νομίζω ότι στο Vol 3 και μετά, έμεινε το αδιαμφισβήτητο ταλέντο αλλά άρχισε να ξεφτίζουν άλλα σημαντικά στοιχεία του μείγματος, μιας και άρχισαν να γίνονται μέρος του “κόσμου”, απέναντι στον οποίον είχα αντλήσει τόση έμπνευση αρχικά.
Παρεμπιπτόντως, το τελευταίο τους album είναι πολύ καλό, κακώς συγκρίνεται με το Grey Chapter και το All Hope Is Gone.
Πες τα (!)
Καλά σχετικό είναι αυτό, προσωπικά το θεωρώ ΚΑΚΙΣΤΟ, με μόνο καλό τραγούδι το Unsainted…
Έχει 2-3 φοβερές κομματάρες με πρώτο και καλύτερο το Birth Of The Cruel αλλά μέχρι εκεί. Προφανώς το Gray Chapter είναι καλύτερο άλμπουμ.
Αγαπημένoς Slipknot δίσκος All Hope Is Gone εννοείται.
Περί ορέξεως… πληροφοριακά βλέπω ότι σε review sites με ψήφους κόσμου, το βγάζουν συνήθως 2ο καλύτερο μετά το ομώνυμο.
Δεν το λέω για να σε κοντράρω αλλά το Unsainted το θεωρώ το λιγότερο καλό του δίσκου μετά το Spiders.
Είναι δίσκος με τα χιτάκια του (όπως το Nero Forte, Birth of Cruel) που όμως δεν είναι γλυκανάλατα, τα πιο πειραματικά (όπως το My Pain και το A Liar’s Funeral) που όμως δε χάνουν τη διαστροφή που χαρακτηρίζει την μπάντα, κάποια που ενώνουν το παρόν με το άμεσο παρελθόν της μπάντας (Orphan, Red Flag).
Όμως οι πραγματικά Slipknot στιγμές (που δεν περίμενα και με εξέπληξαν) είναι στα 2 τελευταία κομμάτια του δίσκου, τα Not Long for This World και το Solway Firth. Το πρώτο μπορεί να ξεκινάει λίγο προσβάσιμα και μελωδικά αλλά στο δεύτερο μισό (μετά τη γέφυρα) και σε ολόκληρο το τελευταίο κομμάτι, η μπάντα βγάζει συναισθήμα εποχής Iowa. Ίσως πρέπει να το ξανακούσεις πιο αποστασιοποιημένα;
Χαίρομαι που σου αρέσει. Μετά από τις ακροάσεις που έκανα όταν είχε κυκλοφορήσει, με τις οποίες όχι απλά είχα απογοητευτεί, αλλά είχα εκνευριστεί κιόλας το άφησα στην άκρη με σκοπό να μην το ξανακούσω. Πήρε αρκετές ακροάσεις τότε, γιατί σκεφτόμουν ότι ίσως δεν πιάνω κάτι. Το ξανάπιασα μετά απο 2 χρόνια και είπα να του δώσω μια ακόμα ευκαιρία, μήπως και δεν ήμουν σε σωστή φάση τότε που είχε πρωτοβγεί. Η ακρόαση ολοκληρώθηκε μετά βίας και είμαι πλέον σίγουρος ότι δε θα το ξανακούσω.
Το Birth of the cruel ήταν όντως ένα από τα τρααγούδια που μου άρεσαν εξαρχής, αλλά ρε παιδιά αλήθεια τώρα, δεν ακούτε το κουπλέ ότι είναι το βασικό riff του Gently? Nero Forte ενώ έχει καλά στοιχεία, το refrain του μου φαίνεται τόσο αστείο και μαύρο χάλι που δε μπορώ να ακούσω το υπόλοιπο τραγούδι. Solway firth απλά μετριάτζα του κερατά. Το Orphan ναι, είναι Slipknot, αλλά πολύ επαναλαμβανόμενο. Το πρόβλημα του δίσκου, για 'μένα, δεν είναι οι καλές ιδέες, είναι η κακή ενορχήστρωση. Και είναι κρίμα γιατί ο Corey είναι γαμάτος από άποψη απόδοσης, αλλά δεν έχει τα κατάλληλα τραγούδια να πατήσει πάνω. Περί ορέξεως λοιπόν, απλά αυτό δεν είναι οι Slipknot που αγάπησα εγώ, και είναι λογικό εν μέρει όταν οι βασικοί συνθέτες των δίσκων που αγάπησα και που έκαναν τη μπάντα μεγάλη είναι νεκροί (ή και απολυμένοι-νεκροί).
Συμφωνώ ότι μπορεί να ακουστεί ως κυκλοφορία διαφορετικής μπάντας αλλά εγώ προτιμώ να το βλέπω ως νέα αρχή παρά ως «δεν είναι αυτοί που αγάπησα». Άλλωστε αυτό το είχα πει ήδη από το Vol 3… 
Στον δίσκο αυτόν δεν είχα καθόλου απαιτήσεις και με εξέπληξε ευχάριστα. Ο Corey όντως ακούγεται πολύ ανανεωμένος και πειστικός. Ίσως βλέπω το ποτήρι μισογεμάτο επειδή διακρίνω prospect για πράγματα που δεν έχουμε ακούσει ξανά από αυτούς. Γιατί, κακά τα ψέμματα, στα 2 προηγούμενα albums από αυτό, τα αναμασήματα του παρελθόντος (και τα fillers) ήταν πολλά. Στο « kind » δε βλέπω κομμάτι που να μην εξυπηρετεί κάποιον ρόλο, περαν ίσως του Spiders.
Ας συμφωνήσουμε έστω στο περί κολοκυθόπιτας…
Η κολοκυθόπιτα σπέρνει, αλλά δεν τη βάζω στο ηχοσύστημα!
Μιας και πιασατε το we are not your kind, το ξαναπιασα κι εγω και το ακουσα μετα απο καιρο
Unsainted- κομματάρα
Birth of the cruel- τίμιο
Nero forte- δυνατό, δεν βγάζει βέβαια την αγνή, 100% μη επιτηδευμένη οργή αντίστοιχων παλιότερων κομματιών. Ίσως φταίει το ρεφρέν που και εμένα δεν με τρελαίνει
Critical darling- εδώ πάνε να παίξουν κάτι λιιιγο πιο progressive και δεν τους βγαίνει απόλυτα, χωρίς να είναι άσχημο το αποτέλεσμα όμως
A liar’s funeral- μελωδικό και ατμοσφαιρικό, ένα από τα καλύτερα του δίσκου
Red flag- θα μπορούσε να μπει στο ντεμπούτο. Δεν θα ήταν στα καλύτερα κομμάτια του βέβαια αλλα μου βγαζει το ιδιο συναισθημα και ειναι ωραιο κομματι
Spiders- skip πάραυτα, μου τη σπάει και το ρεφρέν του!
Orphan- μεγάλη κομματάρα, παλιοί slipknot που δεν μπορούσες να ακούσεις μένοντας ακίνητος! Ριφ, ρυθμοι, ρεφρεν, ολα γαμω
My pain- από τα πιο περιεργα κομματια τους, ομορφα ατμοσφαιρικο
Not long for this world- στα 2-3 καλυτερα του δισκου σιγουρα, μπλεκει ομορφα μελωδικα και ψυχεδελικα μοτιβα με πιο οργισμενα ρυθμικα τμηματα.
Solway Firth- Ωραιο κλεισιμο του δισκου, εστω και αν τα πρωτα 3-4 λεπτά του ακουγονται σε εμενα λιγο generic σαν κομματι για slipknot
Συνολικα, ειναι ωραιος δισκος, απεχει βεβαια ποιοτικά απο τους 3 πρωτους. Προσωπικά το θεωρω σχεδον ισαξιο με το All hope is gone και καλυτερο απο το Grey Chapter.
Έκανε η μύγα κώλο και έχεσε τον κόσμο όλο.
Φούντωσε η κόντρα, τώρα σφάζονται στο Twitter.
μασιν γκαν κελι…? 
τους ξέρει η μανούλα τους πολυβόλο Κέλλυ ;