Τότε να γίνει regulated το short selling πιο σοβαρά.
Το πρόβλημα εδώ ήταν το 140% short interest.
Βάλε όριο στο shorting, να μπορούν να δανειστουν μέχρι 30%. Βάλε safeguards αυτό είναι η ουσία του Regulation.
Δηλαδή όταν εγώ τζογαρω με τα δικά μου λεφτά και κάνω λάθος, χρεοκοπω. Αλλά αν τζογαρει το hedge fund και κάνει λάθος θα το σώσουμε ή τα Robinhood και τα Interactive Brokers θα βοηθήσουν τους φίλους τους.
Καπιταλισμός στα κέρδη και σοσιαλισμός στη χασούρα.
Let the motherfuckers burn λέω εγώ. Αν πιστεύουν όντως στο free market, αν κάνεις λάθος, χρεοκοπεις, αντίο.
Η φάση στο reddit δεν ξεκίνησε ΕΠ’ ΟΥΔΕΝΙ για να επιτεθούν στα funds. Δεν ήταν μια συλλογική απόφαση μιας κοινότητας να κάνει market manipulation. Ένας τρελός βγήκε και είπε ότι τα hedge funds έχουν κάνει μαλακία και εγώ πιστεύω ότι αν ποντάρω στην εταιρεία θα βγάλω λεφτά. Και σιγά σιγά μπήκαν κι άλλοι.
Ακριβώς όπως τα hedge funds δλδ είπαν ότι πιστεύουν ότι η Gamestop κάνει μαλακία που υπάρχει, άρα πιστεύω ότι αν την shortαρω θα βγάλω λεφτά.
Είναι αρκετά αυστηρή νομοθεσία. Όποιος έχει short θέση πάνω από 0.5% του free float μιας μετοχής πρέπει να το δηλώνει. Το αντίστοιχο για long positions είναι 10%.
Επίσης, τα hedge fund δε γίνονται bailed out από κανένα κράτος, ποτέ. Είναι οχήματα υψηλού ρίσκου και μόνο για “sophisticated investors” aka μόνο για funds και ultra high net worth individuals (δηλαδή με εισοδήματα εκατομμυρίων).
Δε μπορείς να επενδύσεις εσύ κι εγώ με λίγα λόγια, ούτε θα ασχοληθεί καμία τράπεζα ή κυβέρνηση να τους σώσει. Για την ακρίβεια ούτε εταιρείες, pension funds κλπ μπορούν να επενδύσουν.
edit: σκάνδαλο όμως ήταν από την άλλη όταν πρόσφατα ο Trump έκανε bail out εταιρείες που είχαν επενδύσεις από private equity funds - δηλαδή οχήματα που επενδύουν σε μη εισηγμένες εταιρείες. Ενώ τα funds αυτά μπορούσαν κάλλιστα να τις χρηματοδοτήσουν.
Για το reddit συμφωνούμε. Βρήκαν ένα Loophole που επιτρέπει (ή πιο σωστά δεν έχει προβλέψει) ότι οι retail investors μπορούν να κάνουν κάτι τέτοιο και να χειραγωγήσουν μια μετοχή. Αν το έκαναν χρηματιστές μέσω μηνυμάτων στο Bloomberg πχ θα αντιμετώπιζαν πολύ βαριές ποινές.
υγ: btw ακαδημαϊκό είναι το ενδιαφέρον μου - δε νομίζω να πιστεύει κανείς πως δουλεύω σε hedge fund
Επίσης, ούτε με αυτό συμφωνώ απόλυτα.
Δεν πιστεύω σε αυτορρύθμιση, θεωρώ πως πρέπει να υπάρχουν πολύ ισχυρά checks and balances και νομοθεσία που να ρυθμίζει τις αγορές.
Για όποιον θέλει να αφιερώσει 10-15’ ο Aswath Damodaran του NYU είναι πιθανότατα ο πιο διακεκριμένος καθηγητής corporate finance και stock valuation στον κόσμο.
Εξηγεί με απλά λόγια τι είναι το short selling, τι ισχύει με το GameStop και επιχειρεί να βγάλει μερικά συμπεράσματα.
Manvoice […], is the scourge of people speaking definitively about things they don’t understand as men so often do. The last eight months have been a Manvoiceathon. People who in March had to look up how to spell epidemiology suddenly speak on a global pandemic with the authority of someone who has studied viruses for many years.
One great way to identify an actual expert on a topic is to notice who doesn’t speak in definitive terms. Understanding any subject worth studying means being aware of so many ways in which what appears to be true might be wrong that speaking with certainty is almost always a bad idea. Only a novice shielded by their own lack of self awareness would think they can capture the truth in a tweet, check another topic off their mastery list, and sit preening their feathers waiting for the rest of the world to acknowledge their superior intelligence.
Manvoice is a scourge in general society, yes. But in sports, manvoice is concentrated to the point of being weapons grade. The entirety of sports conversation is conducted with a degree of confidence that it spills into absurdist performance art. Anyone who isn’t a self proclaimed expert is pushed to the fringes of the discussion. Saying “I don’t know” is capitulation.
Aυτό οδηγεί σε απώλεια ελέγχου και σε κλειστά συστήματα. Ακόμη και τώρα που λέμε ότι δεν είναι ρυθμισμένα όπως πρέπει, υπάρχουν παντού κανονισμοί και νομοθεσίες που μπορεί να είναι και “άσχετοι” με τις αγορές. Μετά οι “δυνατότητες” είναι άπειρες, θα μπορούσαμε να βάλουμε μέχρι και κανονισμούς ακόμη και σε διαφορετικά industries μεταξύ τους στη δυνατότητα τους να αντλούν κεφάλαια επειδή πχ δεν ανήκουν σε essential business και υπάρχει απώλεια αξίας.
Τα 2 άρθρα που ανέβασες εσύ και ο Leviathan ( κυρίως το 2ο ή μάλλον πιο έντονα γιατί είναι το focal point ), θίγουν το “πρόβλημα” μου. Το πως είναι στημένη η οικονομία, δεν έιναι ένα set παιχνίδι που υπάρχει χώρος για experts, ακριβώς επειδή είναι δυναμικό πρόβλημα.
Οι experts έχουν θέση όταν μπορούν να ελέγξουν το παιχνίδι ( όχι manipulation ) ώστε να έχουν όλα τα δεδομένα που χρειάζεται για να πάρουν καλές αποφάσεις. Αλλά για να συμβεί αυτό, πρέπει να υπάρχουν περιορισμοί για το ποιοι συμμετέχουν, πως συμμετέχουν και τι αποτελέσματα μπορεί να επιφέρει η συμμετοχή τους ( αυτό το αναφέρει στο πρώτο άρθρο, με το πως υπήρχε εμπιστοσύνη στους θεσμούς πριν η πληροφορία πάει παντού στον κόσμο ), αφού όλες οι αποφάσεις τους περιέχουν αβεβαιότητα που όσο πιο ελεύθερη είναι η συμμετοχή και άρα οι παίχτες, τόσο μεγαλύτερη και η αβεβαιότητα.
Μπορούμε ταυτόχρονα να ζητάμε ελευθερία στη ζωή μας ( να πάρουμε ό,τι απόφαση θέλουμε εννοώ, αν και μπορεί να επεκταθεί απλώς μιλάμε για την οικονομία τώρα ), ρυθμισμένες αγορές και οικονομική σταθερότητα ( όπως είναι σήμερα ο κόσμος μας ), όταν αυτά τα τρία τεντώνουν σε αντίθετες κατευθύνσεις για να δουλέψουν σωστά ( έτσι το παρατηρώ εγώ )? Μια ιδέα θα μπορούσε να είναι να αποσυμπλέξουμε τις αγορές από τις ζωές των κρατών/ανθρώπων ( πάνω κάτω αυτό που έθιξες κι εσύ κι ο plex ) ή να βρούμε άλλο τρόπο για να μετράμε την απόδοση αυτών των οντοτήτων που μας ενδιαφέρουν, δεν ξέρω.
Η διαφορά για μένα είναι ο περιορισμός της έκφρασης (ακόμα κι αν αυτό σημαίνει να επιτρέπεις στον κόσμο να δρα “irrationally”) και η προστασία του κόσμου.
Στο παρόν παράδειγμα, έχει κάθε δικαίωμα ο καθένας να αγοράσει μια μετοχή της GameStop για 300-1.000-10.000 δολάρια. Εφόσον οι πλατφόρμες τύπου Robinhood τον προειδοποιούν ότι μπορεί να χάσει το κεφάλαιο του, είναι δικαίωμα του.
Ρύθμιση όμως είναι να ισχύουν οι ίδιοι κανόνες για όλους, να προστατεύεις τον κόσμο από trading on margin κοκ. Μην ξεχνάμε πως το Robinhood έδινε/δίνει τη δυνατότητα να κάνεις leveraged trading, χρήση derivatives τύπου options κλπ με αποτέλεσμα κάποιος να έχει αυτοκτονήσει επειδή μπέρδεψε το ποσό της επένδυσης του με το ποσό που χρειάστηκε για να κάνει το trade.
Την ίδια κουβέντα κάναμε και παραπάνω όσον αφορά τα social media γενικότερα. Πρέπει να προστατέψεις κάποιον από fake news, deep fake videos κοκ; Για μένα ναι. Αν πάρει την απόφαση να πιστέψει ότι η γη είναι επίπεδη ενώ του έχεις κάνει διαθέσιμες τις πληροφορίες και τον έχεις προειδοποιήσει, δικαίωμα του.
Έτσι το βλέπω απλοϊκά. Βέβαια δεν είναι εύκολο να υπάρχει “blanket approach” / μια λύση που ταιριάζει στα πάντα σε τόσο σύνθετα προβλήματα.
υγ: το blog post του Damodaran μου αρέσει γιατί συνδυάζει και το τι θα ήταν “rational” στην περίπτωση του GameStop, ποια είναι τα κίνητρα και επίσης αναφέρεται πολύ ωραία στο “Backstory” του στα αίτια που πολλές φορές προσπερνάμε. Το γιατί κάποιοι πίστεψαν στον Trump, γιατί κάποιοι μπορεί να πιστεύουν στο QAnon, τι ωθεί τον κόσμο να αγοράζει πανάκριβα μια μετοχή του GameStop κοκ. Πέρα από το ότι είναι ένα φοβερά μετριοπαθές κείμενο όπως έγραψε ο Leviathan.
To πρόβλημα γενικώς νομίζω είναι πως δεν υπάρχει κάποιος μακροπρόθεσμος απτός στόχος, πέρα από τα χρήματα. Αν κάνει ένα βήμα πίσω ο καθένας μας και σκεφτεί ποιοι είναι οι στόχοι του, θα πάρουμε 1εκ διαφορετικές απαντήσεις που δεν είναι μετρήσιμες ( τι σημαίνει ισότητα πχ ) που στην τελική δεν έχουν και σημασία. Αυτό μεγενθύνεται αν το δεις συλλογικά ακόμη περισσότερο, που αποσκοπούμε σαν πολιτισμός? Μόνο το χρηματικό ώφελος είναι αρκετά ξεκάθαρο, γιατί μπορούμε να το ακολουθήσουμε όλοι και βγάζει και νόημα, αλλά από την άλλη δημιιουργεί όλα τα υπόλοιπα προβλήματα
Εμένα μου άρεσε γιατί ως σωστός ερευνητής/καθηγητής/επιστήμονας καθώς φαίνεται, στο τέλος δίνει πρόσβαση στα δεδομένα του για να τα χρησιμοποιήσουν όλοι και να βγάλουν και τα δικά τους συμπεράσματα.
Δεν ξέρω πως θα τελειώσει η φάση, αλλά όσο περισσότερο βλέπω σουπερ καπιταλιστες να βγάζουν μπλε οθόνη και να μην ξέρουν τι τους γίνεται, επειδή χάνουν χρήματα οι hedge fund pricks, τόσο περισσότερο γελάω.
Ο τύπος αποπάνω το πήγε σε νέο επίπεδο ανευρυσματος. Ιδανικά θα ήθελα να δω κάθε πλουσιο στην γη να βγάζει τέτοια απόγνωση και απελπισία, θα άναβα καπνογόνα κανονικά
Τις τελευταίες 2-3 βδομάδες βλέπουμε φαινόμενα που χωρίς τα social media δε θα ήταν εφικτά. Και δεν εννοώ πρωτογενείς ιστορίες, όπως οι καταγγελίες όπου έγινε σωστή δημοσιογραφία και υπήρχε ντόμινο, αλλα κυρίως αυτό το feedback loop κυβέρνησης και ΜΜΕ που ενώ έχουν συγκεκριμένο κοινό (και στο τόπικ ειδήσεις από Ελλάδα συζητάμε ότι υπάρχει μεγάλο ποσοστό του κόσμου που αποτελεί το εκλογικό σώμα, δεν καταλαβαίνει τι γίνεται λόγω πλύσης εγκεφάλου απ’τα ΜΜΕ) επηρεάζονται σαφώς από τις αντιδράσεις απ’τα social, πχ 300€->500€->300€ σε 3 ώρες, damage control συνέντευξη τύπου για την Ικαρία, συγγνώμη του Star για το ξέπλυμα μου έρχονται πρόχειρα στο μυαλό.
There is an argument to be made that this data could be properly used by law enforcement through courts, warrants and subpoenas. We used it ourselves as a journalistic tool to bring you this article. But to think that the information will be used against individuals only if they’ve broken the law is naïve; such data is collected and remains vulnerable to use and abuse whether people gather in support of an insurrection or they justly protest police violence, as happened in cities across America last summer.
The data presented here is a bird’s-eye view of an event that posed a clear and grave threat to our democracy. But it tells a second story as well: One of a broken, surreptitious industry in desperate need of regulation, and of a tacit agreement we’ve entered into that threatens our individual privacy. None of this data should ever have been collected.
Πρέπει να είμαι από τους λίγους που συμφωνώ σε πιο γενικό πλαίσιο με τη μεριά του fb και της google νομίζω. Ή καλύτερα δε συμφωνώ με τη μεριά αυτών εναντίων τους.
Είμαι μάλλον ο τελευταίος άνθρωπος που θα ήθελε λογοκρισία, ακόμη και για γίδια σαν τους αντιεμβολιαστές κλπ.
Απο την άλλη, η εξουσία και η δύναμη που έχουν οι κολοσσοί του internet/tech κόσμου, αυτή τη στιγμή είναι αδιανόητη. Κυριολεκτικά πάμε σε μια τεχνολογική φεουδαρχία που λέει και μια ψυχή, και αυτό είναι τουλάχιστον τρομακτικό στα μάτια μου.
Όσοι ενδιαφέρονται ή/και προβληματίζονται αναφορικά με τη «δύναμη» του μέσου και το πώς αυτό μπορεί να χρησιμοποιηθεί/γίνει αντικείμενο εκμετάλλευσης από τους χρήστες του, ώστε να επηρεάσει την «κοινή γνώμη» προς αναζήτηση της αλήθειας/προώθηση των προσωπικών πεποιθήσεων, ας ρίξουν μία ματιά στο πρόσφατο ντοκιμαντέρ του Netflix “Crime Scene: The Vanishing at the Cecil Hotel” (το οποίο είναι, κατά τ’ άλλα, μέτριο).
Επίσης, σήμερα διάβασα κάπου, εντελώς τυχαία κι εξ αφορμής της συμπλήρωσης 5 ετών από το θάνατο του Ουμπέρτο Έκο, ότι ο ίδιος είχε δηλώσει σχετικά με τα social media ότι: «Τα social media έδωσαν το δικαίωμα σε στρατιές ηλιθίων να πάρουν τον λόγο ενώ πριν το έκαναν πάνω από ένα ποτήρι κρασί σε κάποιο μπαρ, χωρίς να προκαλούν κανένα κακό στις κοινότητές μας. Τώρα, όμως, έχουν το ίδιο δικαίωμα στο να αρθρώνουν λόγο με το δικαίωμα που έχει ένας κάτοχος βραβείου Νόμπελ. Πρόκειται για την εισβολή των ηλιθίων».
Τα ανωτέρω ως τροφή για σκέψη, προβληματισμό και συζήτηση, όχι επειδή συμφωνώ κατ’ ανάγκη με αυτά.
Επίσης να προσθέσουμε πως τα social media σχετίζονται με την μετέπειτα κατάθλιψη στους έφηβους (ενώ τα video games όχι και τζάμπα μας έπρηζαν που παίζαμε game boy). Εξ’όσων γνωρίζω δε διαφοροποιούν τη λειτουργία τους τα social media βάση ηλικίας. Δεν είναι πως ο κάτω των 18 θα δει λιγότερες διαφημίσεις ή targeted υλικό ή θα έχει πρόσβαση σε περιορισμένα προφίλ.
Boys who regularly play video games at age 11 are less likely to develop depressive symptoms three years later, finds a new study led by a UCL researcher.
Αυτή η τεχνολογική φεουδαρχία κάνει περισσότερα καλά απ’ότι κακά. Αν το θέμα μας είναι ποιος ασκεί τον έλεγχο, πρέπει να πάμε σε μια τέτοιου είδους σύγκριση. Αν μας ενοχλεί γενικότερα ο έλεγχος, ας μην υπάρχουν κράτη και νόμοι και όχι να αντιστεκόμαστε στην αλλαγή του status quo επειδή δεν καταλαβαίνουμε/δε μας αρέσει/χάνουμε συμφέροντα.
Το τι είναι καλό ή κακό για τις κοινότητες μας είναι συμβόλαιο μεταξύ μας, δεν υπάρχει καλό ή κακό. Όσο πιο γρήγορα το καταλάβουμε, τόσο πιο εύκολα θα προχωρήσουμε. Πρόχειρα αν βάλω στο μυαλό μου έννοιες που οικουμενικά ακούγονται ως σωστές (ελευθερία λόγου, ελευθερία μετακίνησης, διακίνηση ιδεών, δίκαιη διαχείριση πόρων) θα διαπιστώσουμε πως τα social media δουλεύουν πολύ καλύτερα και πιο κοντά σε αυτές, απ’ό,τι άλλο υπάρχει διαθέσιμο.
Καλά δε λέει αυτό, μιλάει για screen time κυρίως και κάνει suggestions, αλλά το κυριότερο είναι πως δεν έχουν μετρήσεις. Οι απαντήσεις είναι μέσω questionnaires. Πως όταν εγώ, ένα subject απαντήσω,“έχω low mood” μπορώ να το συνδέσω ποιοτικά με το δικό σου “έχω low mood”? Θα συμφωνήσω πως έχουν μεγάλο δείγμα και μπορείς να βρεις pattern, αλλά αν δεν κολλήσεις ηλεκτρόδια στο κεφάλι για να καταγράψεις δραστηριότητα, το 13% μπορεί να γίνει 1.5% ή και 35% πολύ εύκολα.
Επίσης μόνο εμένα μου φαίνεται ωραίο το πως μπορούμε να αλλάξουμε το mood ενός ανθρώπου μέσα από μια οθόνη? Ή τις συνήθειες του? Αν δηλαδή το να επιβιώσει ο άνθρωπος και να μην καταστρέψει τις συνθήκες του πλανήτη που χρειάζονται για την επιβίωση ως είδος, έχεουμε ως trade off το να ζούμε ψηφιακά, αυτό το πετάμε επειδή “ανεβαίνει η κατάθλιψη”? Ζούμε τις ζωές μας και δίνουμε νόημα μέσα από φτιαχτές έννοιες, και μας φαίνεται περίεργο αυτό? Οι 8/10 σήμερα δουλεύουμε για να βγάλουμε μισθό να φάμε και να κάνουμε κάποια πράγματα. Γιατί αυτό είναι φυσιολογικό και το να είμαστε σε μια οθόνη καρφωμένοι που μας επηρεάζει δεν είναι?
@karvou να συνεχίσω αυτό, γιατί το σκεφτόμουν, ακόμα κι αν τα νούμερα είναι exact στο 5ο δεκαδικό και μπορείς να μετρήσεις και να κάνεις valid υποθέσεις, πάλι είναι θέμα perspective.
Του Σουηδού το πρόβλημα του είναι η πιθανή κατάθλιψη από την αλόγιστη χρήση των social media, γιατί έτσι γίνονται project τα προβλήματα που έχει στη ζωή. Ο Έλληνας έχει πιθανή κατάθλιψη, γιατί ο μισθός του δε φτάνει για να ζήσει τη ζωή που σκέφτεται ότι πρέπει να ζει (χωρίς να λέω ότι τα social media δεν έχουν ένα φάκτορα σε αυτό) και ο Σενεγαλέζος δε σκέφτεται καν την κατάθλιψη γιατί δεν έχει να φάει. Αυτό πως το βάζουμε στην εξίσωση?
Αν πολύ απλοικά η μία μεριά που βάζουμε στην εξίσωση είναι τα πιθανά προβλήματα της χρήσης των social (πχ η κατάθλιψη) και στην άλλη η δυνατότητα υπανάπτυκτων περιοχών να έχουν πρόσβαση σε πράγματα που θεωρούμε δεδομένα εμείς, πως κάνουμε μια τέτοια ποιοτική σύγκριση? Θέλουμε δηλαδή ο Σουηδός να μην έχει κατάθλιψη ή ο Σενεγαλέζος πρόσβαση σε πληροφορία? Το λέω έτσι έντονα γιατί να κάνω κατανοητή τη σκέψη μου.
Δεν την καταλαβαίνω τη σκέψη σου. Πραγματικά. Από πού προκύπτει πως αν π.χ. μπει όριο στις διαφημίσεις σε 11χρονα που γίνεται στα social media, τότε ο Σενεγαλέζος δε θα έχει πρόσβαση στην πληροφορία; Γιατί δε μπορεί να υπάρχει πιο πολύπλοκο policy όπου ισχύουν διαφορετικά για κάθε χώρα και να είναι πιο ραμμένα για τις ανάγκες της κάθε χώρας;
Περί λινκ μου: Για να είμαι ειλικρινής, τις πρώτες παραγράφους είχα διαβάσει. Δε μπήκα σε λεπτομέρειες της έρευνας κι αν έχει λάθη, κάπου θα έχουν κι ένα confidence interval για τα ποσοστά που λένε φαντάζομαι. Πάντως, correlation αναφέρουν κι όχι causation: μπορεί να έχουν κοινά αίτια και απλά το overspending του screening time να προκαλείται πρώτο. Και δεν είναι για το “screening time” ακριβώς αλλά για το είδος του “screening time”. Σε δεύτερο επίπεδο θα έπρεπε να μελετήσουν και τα ποσοστά depression σε αγόρια/κορίτσια που δεν έχουν μεγάλο screening time (Bayes theorem), ακριβώς γιατί έχουν μεγάλο sample. Είναι πολύ πιθανό κι από σύμπτωση να εμφανίστηκε το correlation: το δείγμα που λένε είναι για όλα τα παιδιά και όχι για όσα είχαν μεγάλο screening time.
Συμβουλή για όσους δημοσιεύουν έρευνα
Summary
Αν βρίσκετε προφανή λάθη στη μεθοδολογία, τότε το να κάνετε comment και να αποδεικνύετε τα λάθη. Πιθανότατα σας συμφέρει πολύ γιατί το comment σας περνάει ξεχωριστό review process, αν γίνει αποδεκτό παίρνει ξεχωριστό δικό του DOI, ο συγγραφέας της αρχικής δημοσίευσης μπορεί να κάνει επίσης comment απάντηση με νέο DOI, οπότε παίζει και να μη σας κρατήσει μεγάλη κακία στο επόμενο συνέδριο. Εκμεταλλευτείτε το παπατζιλίκι των journals που έπαψαν να επενδύουν στο σωστό reviewing και ψάχνουν ερευνητές διαθέσιμους να κάνουν στο τζάμπα και μέσα σε 5 μέρες το review έρευνας μηνών.
