Δυο λόγια κι από έναν παππούλη (πλέον) που είχε δει Maiden στην Ν. Φιλαδέλφεια το '88, που έτρεχε το '93 στο γήπεδο του Πανιωνίου να λιώσει με Metallica (ενώ την επόμενη ημέρα έγραφε πανελλήνιες), που έζησε την χρυσή εποχή του thrash (μπλαμπλα) και που για να μην πολυλογώ έχει φάει 20 χρόνια+ τα lives με το κουτάλι.
Άνετα λοιπόν κατατάσσω τη χθεσινή εμπειρία στις πιο κορυφαίες και αξέχαστες ever.
Oι Μetallica σχεδόν άγγιξαν την μυθική πρώτη τους εμφάνιση στο γήπεδο του Πανιωνίου, είχαν μεγάλα αποθέματα ενέργειας και έδειξαν ότι η φοβερή πειθαρχία που διαθέτουν ως συγκρότημα είναι αυτή που τους κράτησε και συνεχίζει να τους κρατά στην κορυφή. Η ανάκρουση των Ride the Lightning & For Whom ενώ έριχνε καρέκλες με την πόρωση να εκτινάσσεται στα ύψη δημιούργησαν μια σπάνια μυσταγωγία. Με ενθουσίασε πολύ ότι η νεότερη γενιά έχει την ίδια πόρωση και καύλα με εμάς τότε, ότι υπάρχει μανία ακόμα με το μέταλ και αναγνώριση της αξίας αυτών των γκρουπς, παρόλο που δεν τους έζησε στα ντουζένια τους. Το μόνο που με ψιλοχάλασε ήταν ότι η επικοινωνία τους με το κοινό ήταν λίγο κασέττα, χωρίς ιδιαίτερο αυθορμητισμό. Αλλά πάλι αν το καλοσκεφτεί κανείς, ποιός μπορεί να τους κατηγορήσει γι’αυτό; Έπειτα από χιλιάδες συναυλίες μπροστά σε άπειρο κοινό επί 30 έτη είναι σίγουρα αυτό που λέμε ‘been here, done that’ και πάλι όμως σέβονται το χρήμα που βγάζουν, συνεχίζοντας να πιάνουν εκρηκτικές αποδόσεις χωρίς παραχωρήσεις.
Οι Slayer ήταν απλά οι θεοί Slayer. Τέλος. Πάντα λιγομίλητοι και επιβλητικοί και στα 4 lives που τους έχω δει, αλλά αυτό για όσους τους ξέρουν είναι απλά κομμάτι του μεγαλείου τους. Σταθερή αξία και εκτελεστική δεινότητα, με καταιγιστικό razor riffing κι όποιον πάρει ο χάρος. Δεν περίμενα να τους χορτάσω, γιατί ήξερα ότι θα ήταν εμφάνιση-σφηνάκι, όπως κι ότι θα έπαιζαν αρκετά καινούργια. Δεν ξέρω αν είμαι βιτσιόζος αλλά μου άρεσε και το Jihad και το World Painted Blood. Αυτή την λογική των ελλήνων οπαδών που λέει “δεν ξέρω το κομμάτι, άρα δεν κάνω headbanging” ακόμα κι αν τα σπάει δεν μπόρεσα ποτέ να την καταλάβω. Τελικά μήπως εμείς ήμασταν πιο υπερόπτες από τους Slayer; Κι εδώ βέβαια υπάρχει αντίλογος: Ήμασταν σαν τις παστές σαρδέλες, χωρίς μεγάλη ελευθερία κινήσεων, οπότε εξοικονομούσαμε ενέργεια για τις κλασσικούρες. Toυς περιμένω για full live.
Megadeth: Έχω διαβάσει σε διάφορα φόρα τον τελευταίο καιρό ότι ο φίλος μου ο Μουστάρδας (φιλικό παρατσούκλι) έχει ψιλογεράσει και δεν μπορεί. Εμένα μια χαρά μου φάνηκε. Τουλάχιστον δίπλα στην κονσόλα που στεκόμουν ο ήχος ήταν καθαρός. Μια χαρά νιαούριζε όπως πάντα (δεν περίμενα να ακούσω άριες), ενώ και τις γκαζοσολιές τις απέδιδε περίφημα. Τραγικό να βλέπω τον περισσότερο κόσμο να μην ξέρει το Hook In Mouth ή να κάνουν ελάχιστοι headbanging στο θρυλικό In My Darkest Hour κι όλοι να εκστασιάζονται με την εμπορικούρα το Trust. Τόσοι λίγοι μείναμε από την “παλιά φρουρά” των thrashers (ή πασχουμε οι περισσότεροι πλέον από αυχενικό :D);
Anthrax: Toυς Αnthrax πραγματικά τους λατρεύω οπότε δεν μπορώ να είμαι αντικειμενικός. Λίγο πολύ κινήθηκαν στην ίδια απόδοση με την πρώτη τους συναυλία στην Ελλάδα. Απλά τους ευχαριστώ που έπαιξαν τα αγαπημένα μου Medusa, Metal Thrashing Mad, Be All - End All και για το γεγονός ότι ήταν οι μόνοι που τίμησαν έμπρακτα την μνήμη του θείου Ντιούλη.
Σε γενικές γραμμές, από τις λίγες φορές που άξιζε τα λεφτά του ένα event. Πάντα τέτοια!
Άλλωστε λίγο πολύ όλοι ξέρουμε ότι ο κόσμος είχε έρθει για τους…
ουτε σιχαινομαι τους Bullet For My Valntine.Ισως να μην μου αρεσουν τοσο αλλα καθισα τους ακουσα και εχοντας ακουσει μερικα κομματια τους περιμενα ενα καθαρο ηχο,καθως σε καποια κομματια ακουγοταν μια βαβουρα!Και αυτο που ειπα για το soundcheck αναφερομουν στον ηχο οχι στην αποδωση του συγκροτηματος!Ακομα κι αν δεν ειμαι φαν ομολογω οτι σε καποια κομματια ηταν καλοι αλλα πιστευω οτι σε αρκετα αλλα ακουγοταν μια βαβουρα!