Το progressive metal supergroup με τους Mike Portnoy στα ντραμς, Derek Sherinian στα πληκτρα, Bumblefoot στην κιθαρα, Billy Sheehan στο μπασο και Jeff Scott Soto στα φωνητικα θα ερθει για συναυλια στην χωρα μας στις 29 Σεπτεμβριου. Πολυ δυνατος ο δισκος τους Psychotic Symphony, μεγαλοι μουσικοι με σπουδαια καριερα ολοι τους, δεν το χανω αυτο το live. Δεν ειμαι μεγαλος φαν ολοκληρης της δισκογραφιας των Dream Theater αλλα μου αρεσουν πολυ καποιοι δισκοι και θεωρω μεγαλο ντραμερ τον Portnoy τον οποιο δεν εχω δει ποτε live και αυτη ειναι ιδανικη ευκαιρια.
Οκ αμα δεν εχεις δει Portnoy, εννοειται επιβαλλεται να πας. Τοσες φορες που επαιξαν Ελλαδα τι εκανες?
Δηλαδη οκ ακομα κι αν δε σε τρελαινουν οι Dream Theater, ειναι μοναδικη εμπειρια να τους βλεπεις live.
Δεν ημουν ποτε φαν των Dream Theater, με κουραζουν γενικα στο συνολο τους και δεν εχει κατσει ποτε φαση να ψηθω να τους δω αν και ισως θα επρεπε εστω για την ιστορια. Αλλα να που ηρθε η σωστη ευκαιρια και θα δω live Mike Portnoy.
Τους Winery Dogs πρέπει να φέρει κάποιος να πάμε να γουστάρουμε…δλδ τι πιο εμπορικό (εννοώντας τα εισιτήρια που θα κάνουν) έχουν οι SOA από το γαμηστερότατο hard rock των TWD;
SOA >> TWD. Και οι Winery Dogs είναι από τα λίγα πράγματα που έκανε ο MP που πραγματικά μου αρέσουν. Αλλά πραγματικά, το Psychotic Symphony είναι ε-ξαι-ρε-τι-κό. Όλοι οι παίχτες αποδίδουν 100% αντάξια του ονόματός τους. Το ξαναλέω, είναι δίσκος που συγκρίνεται με τα ΚΑΛΑ των Theater, μου ξαναθύμισε γιατί μου άρεσαν in the first place, συνδυασμός φινέτσας και παιξίματος, παρέα παιχταράδων με όρεξη και έμπνευση, γράφουν κομμάτια και όχι συλλογή περίεργων μετρημάτων αλλά όταν πάρουν μπρος το σκίζουν κιόλας και όλα αυτά με ήχο που μόνος του αρκεί για να απολαύσεις την φάση.
Ο Sherinian στάζει καύλα σε όλο τον δίσκο, υπερτεράστιος αέρας λέμε, ο Bumblefoot είναι ο καλύτερος κιθαρίστας που έχει παίξει μαζί ο Portnoy (there, I said it), το μπάσο του Sheehan είναι τέλειο παιχτικά και ηχητικά και ο Soto είναι υπερφωνάρα. Ε, ο Mike είναι ο Mike.
Βασικά το καλοκαίρι θα ξεπαραδιαστώ χωρίς προηγούμενο για να δω Priest/Maiden/Udo/Coroner/Diamond Head αλλά πραγματικά θα προσπαθήσω πάρα πολύ να το δω αυτό. Εγγυημένη απόλαυση.
Εγώ δεν πόσταρα πάντως για να συγκρίνω αν και προφανως TWD>> SOA απλά είμαι σίγουρος πως και πιο ακριβό θα είναι σαν παραγωγή και κασέ και αμφιβάλλω κιόλας για το κατά πόσο έπιασε ο δίσκος τους Έλληνες. Το ίδιο μπορεί να ισχυριστεί κάποιος για τους TWD βέβαια και θα έχει κ δίκιο (για τα περι δημοτικότητας). Ενηγούεη…αν υπάρχουν φράγκα εννοείται θα πάω να τους δω
Sons of Anarchy >> The Walking Dead. Τι να λέμε τώρα.
Πάντως νομίζω αφορά πολύ περισσότερο τους Έλληνες το Psychotic Symphony γιατί υπάρχει μεγάλο κοινό για την χρυσή περίοδο Theater, βασικά ο δίσκος είναι το Falling into Infinity διασταυρωμένο με το Scenes from a Memory με την προσωπικότητα των παιχτών να οριοθετεί τις διαφορές.
Τέσπα, εγώ τον λιώνω τον δίσκο και είχα πολλά πολλά πολλά χρόνια να το πάθω με τέτοια φάση δίσκου.
Τα καλα των Theater δεν τα πιανει κανενα project του Mike δυστυχως, με εξαιρεση ισως τους εξαιρετικους Flying Colors, που εχουν βγαλει δυο καταπληκτικες δισκαρες χωρις δευτερολεπτο filler.
Ο Sherinian και ο Mike μπορει να ειναι εξαιρετικοι, οπως και ο Sheehan, τωρα οι αλλοι δυο… ο Bumblefoot δεν ειναι ουτε στους 10 καλυτερους κιθαριστες με τους οποιους εχει παιξει ο Portnoy (ηδη γρηγορα γρηγορα Petrucci, οι 2 των HAKEN και ο Gillette πολυ ανωτεροι) ενω τα φωνητικα του Soto προσωπικα μου ειναι εντελως αχρωμα και αδιαφορα. Και ειναι ο λογος για τον οποιον ενω καραγουσταρω το Psychotic Symphony, δεν το λατρευω κιολας.
Προσωπικά μ’ άρεσαν πολύ τα άλμπουμς που έβγαλε με Transatlantic (τα 2 περισσότερο απ΄ τα άλλα 2). Τα Flying Colors πρέπει να τα ξανακούσω (βασικά θα τα βάλω τωρα
να παίζουν). Επίσης καλό ήταν το πρώτο OSI και προφανώς τα Liquid Tension Experiment.
Πάντως The Winery Dogs δεν ξέρω αν θα μπορούσαν να γεμίσουν έναν χώρο στην Ελλάδα… Αυτό το rock/fusion που παίζουν αμφιβάλλω για το αν έχει δημοτικότητα. BTW αυτός ο Kotzen πολύ κομμάτια, έστω στα live που τους έχω δει εγώ.
Είχα να βάλω να ακούσω το άλμπουμ από όταν ήρθε το πρόμο και έγραψα το review.
Μιας και είχε περάσει καιρός είπα να το βάλω χτες στο αμάξι καθώς ταξίδευα και όντως κάτι άλλαξε…
…δεν άντεξα καν να το ακούσω ολόκληρο και το έβγαλα στη μέση.
Παρόλα αυτά το live με αυτούς τους μουσικούς είναι άχαστο.
Επίσης, το ότι ο Bumblefoot είναι ο καλύτερος κιθαρίστας με τον οποίο έχει συνεργαστεί ο Portnoy μου έκαψε λίγο το μυαλό. Σόρρυ Vic, αλλά δεν θυμάμαι να έχεις γράψει ποτέ κάτι πιο άκυρο…
Α, ρε Ρον. Εγώ κι εσύ, εσύ κι εγώ, μόνοι πάνω στην γη. Δεν πειράζει παιδιά, έτσι κι αλλιώς το “καλύτερος” δεν υπάρχει στην μουσική, υπάρχει αγαπημένος. Πόσο μάλλον όταν μιλάμε για “κιθαρίστα” ή “τραγουδιστή”… Προφανώς μιλάτε για σημαντικότερους κιθαρίστες (ας πούμε ότι εδώ χωράει η έκφραση “άκυρο”) ή για δικούς σας αγαπημένους, οπότε δεν έχω να σας πω κάτι περισσότερο. Εγώ μιλάω για αγαπημένο εδώ πέρα.
Πάντως Χρήστο δεν το καταλαβαίνω πραγματικά αυτό που λες ότι “δεν άντεξες”. Αν αυτός δεν είναι τουλάχιστον ευχάριστος δίσκος για τον οποιονδήποτε που γουστάρει Θιατερική μουσική (να το πω έτσι, μην πω προγκ μέταλ έτσι που έχει ανοίξει το είδος) τότε τι να πω; Δεν υπάρχει συνεννόηση!
Βασίλη, καταλαβαινόμαστε προς τον όρο “καλύτερος”, δεν χρειάζεται να επεξηγούμε κάθε φορά ότι σημαίνει “αγαπημένος”, αλλά όταν τον επικαλούμαστε καλό είναι να προσπαθούμε να βάζουμε και το πλαίσιο κάποιων αντικειμενικών παραγόντων που ορισμένες φορές υπάρχουν. Γουστάρω τον Ron, αλλά δεν μπορώ να φανταστώ πως θα μπορούσε να θεωρηθεί στην ίδια κατηγορία με τον Petrucci…
Δεν θεωρώ πως είμαι “prog snob” τύπος, του στυλ “οι Theater τελείωσαν τότε*” (*όταν αυτός που το λέει απλά σταμάτησε να ασχολείται) και αμφιβάλλω αν υπάρχουν πολλοί πιο Portnoyικοί από εμένα. Αλλά στο άλμπουμ δεν βρίσκω τίποτα που να με εντυπωσιάζει ή να με ενθουσιάζει.
Αντιθέτως, ακούγοντας πως ένας τόσο σπουδαίος τεχνικά και καλός τραγουδιστής (αν κι εδώ και χρόνια κάπως “παρατημένος”) σαν τον Soto δυσκολεύεται να γράψει φωνητικές γραμμές που να ξεχωρίζουν, αναλογίζομαι πόσο πιο άδικα επικριτικοί από όσο του αξίζει έχουν φανεί κάποιο απέναντι στον LaBrie.
Πάντως, επιμένω σε αυτό που είχα γράψει στο review. Για κάποιο λόγο με ενθουσιάζει η ιδέα να τους δω live (θεωρώ ότι θα σπέρνουν), ακόμα κι αν τα τραγούδια τους δεν με ενθουσιάζουν. Και μόνο για το “Lines In The Sand” βασικά…
O Petrucci είναι σημαντικότερος κιθαρίστας από τον Ron γιατί είναι κομμάτι των 2 Theater και σε μια εποχή που η ηλεκτριή κιθάρα άρχισε να περιορίζεται στα ρυθμικά και τα σόλο να εξαφανίζονται ο John έκανε νέους να ασχοληθούν πολύ σοβαρά με το όργανο. Έχει γράψει ριφφάρες και κάποιες σολάρες. Αυτά.
Ο Bumblefoot είναι τελείως διαφορετική περίπτωση, τεχνικά μιλώντας είναι πιο advanced από τον Petrucci (ο ίδιος ο Πετρούτσι τον ξεχώρισε το 1995 όταν κυκλοφόρησε το ντεμπούτο του), είναι από τα τέρατα του shredding που δεν παίζουν χίλιες νότες το δευτερόλεπτο αλλά έχουν και αποψάρα (βλ. και Buckethead και IA) - Από εκεί και πέρα είναι και πολύ πιο ευρύς από τον Petrucci, ο οποίος έχει μείνει τραγικά στάσιμος εδώ και πολλά χρόνια και μουσικά/καλλιτεχνικά μιλώντας έχει πάρει και την κατηφόρα. Ο Ron είναι πολυτεχνίτης/πολυθεσίτης και έχει τον ακάθιστο και καλλιτεχνικά το εύρος των δουλειών του είναι πολύ-ΠΟΛΥ μεγαλύτερο του Πετρούτσι.
Αυτό εννοώ με την διαφορά σημαντικότερος. Ο Πετρούτσι είναι σημαντικότερος. Από εκεί και πέρα προφανώς και είναι συγκρίσιμοι σε διάφορα επίπεδα (κουβέντα κάνουμε προφανώς, όχι χημική ανάλυση) και προσωπικά τον θεωρώ πολύ ανώτερο, το οποίο είναι θέμα γούστου αλλά το αν είναι καλλιτεχνικά πιο ανήσυχος δεν είναι θέμα γούστου, ας ασχοληθεί κανείς με την δισκογραφία του να το διαπιστώσει, το ότι είναι πολυτεχνίτης ας δει τις δουλειές του γενικά κλπ. Το μόνο που εμποδίζει την σύγκριση είναι ότι ο Πετρούτσι είναι ιερή αγελάδα του προγκ και της κιθάρας ενώ με τον Bumblefoot ασχολείται μια μικρή μερίδα (φανατικών) οπαδών και βλέπω τώρα να τραβάτε τα μαλλιά σας “αν είναι δυνατόν”. Μια χαρά δυνατόν είναι. Αλλά ΟΚ.
Δεν θα επιμείνω, γνωρίζω καλά ότι δεν ενδιαφέρεται ο κόσμος για τις δουλειές του Ρον και είναι κρίμα αλλά εν προκειμένω για τον δίσκο (που ο Ρον είναι μέγιστο highlight) ζορίζομαι όταν λες δεν βρίσκεις “τίποτα” να σε εντυπωσιάσει. Η χημεία των παικτών (όλων) πραγματικά λάμπει, σφύζει ζωή ο ήχος και το παίξιμο όλων. Είναι κλασικό παράδειγμα μπάντας που χαίρεσαι να την ακούς. Και για αυτό θα σπέρνουν και λάιβ. Τώρα γιατί δεν σπέρνουν στον δίσκο με αυτή την ηχάρα (ο ήχος του Sherinian ας πούμε, θε μου) δεν το καταλαβαίνω αλλά έστω.
Vocals sell albums λέει το μάντρα της μουσικής βιομηχανίας (παλιό και σοφό ρητό). Αν δεν γουστάρετε Soto, προφανώς δεν γίνεται να σας αλλάξω γνώμη. Για μένα είναι τρομακτική βελτίωση σε σχέση με τον LaBrie και σίγουρα ξέρετε αρκετοί ότι ειδικά σε αυτό το θέμα ΔΕΝ είμαι μειοψηφία. Άδικα επικριτικός απέναντι στον LaBrie υποθέτω υπολογίζεις και μένα, απαντώ ότι θεωρώ ότι δεν είμαι καθόλου μα καθόλου άδικος. Αν εσένα σου φαίνονται βαρετές οι γραμμές του Soto στον δίσκο εμένα με ΕΝΟΧΛΕΙ ο LaBrie και στα καλύτερά του απλώς τον ανέχομαι. Η αδικία πού είναι; Που δεν μου αρέσει η φωνή του;
Τέσπα, μακάρι να καταφέρω να ανέβω και τα λέμε και από κοντά επιτόπου!
