Σπουδαία λογική. Σαν τους Metallica που έγιναν μεγάλοι όταν πέθανε ο Κλιφ.
1 Like
Ποιος το έχει πει αυτό και πού; Τους Dream Theater τους κρίνω εκ του αποτελέσματος, με LaBrie έβγαλαν το Images And Words και εκτοξεύτηκαν, ακολούθησαν πολλοί εξαιρετικοί δίσκοι. Με έναν metal τραγουδιστή (σαν αυτόν που είχαν ας πούμε), πιστεύω ότι δεν υπάρχει περίπτωση να γινόντουσαν αυτοί που έγιναν.
Νόμιζα ότι έκανες πλάκα πάντως. Αλλά αν όχι…
Καταρχάς αυτό που λες είναι ότι με τον Dominici δεν θα γινόταν σουξέ το Pull Me Under το οποίο είναι μια άλφα υπόθεση, την οποία δεν ενστερνίζομαι αλλά έστω. Είναι πάντως άλλο επιχείρημα από το ότι με τον LaBrie γίνανε μεγάλοι, δηλαδή ότι ο LaBrie τους ξεκόλλησε σαν να λέμε. Εγώ λέω ότι το songwriting και η παραγωγή κάνανε την τεράστια διαφορά. Εικάζω ότι με οποιονδήποτε καλό τραγουδιστή θα γίνονταν μεγάλοι και πιθανόν μεγαλύτεροι.
1 Like
Καταλαβαίνεις πιστεύω ότι το επιχείρημά σου “εκ του αποτελέσματος” είναι το αντίστοιχο με τον Cliff, εξού και η απάντηση.
Καταρχάς, τι δουλειά έχουν εδώ οι Metallica και ο Cliff; Δεν έχω καταλάβει, αλήθεια σου λέω. Εκ του αποτελέσματος λοιπόν, οι Dream Theater έβγαλαν τους γαμάτους δίσκους τους με τον LaBrie. Ναι, προφανώς παίζει τεράστιο ρόλο και το songwriting, το οποίο είναι πολύ καλύτερο απ’ ότι στον πρώτο δίσκο, αλλά προφανώς παίζει μεγάλο ρόλο και η επιλογή τραγουδιστή. Ο LaBrie λοιπόν έχει καλό μερίδιο στην επιτυχία τους, συνέβαλε κι αυτός στο “κάτι παραπάνω” που απέκτησαν μετά τον πρώτο δίσκο. Και αν δεν είχε έρθει η επιτυχία, η οποία για πολλούς εδώ μέσα είναι και δαιμονοποιημένη, πολύ αμφιβάλλω για το αν θα είχαμε ακούσει και επόμενες δισκάρες από τους Dream Theater, σαν αυτές που ακούσαμε. Η επιτυχία λοιπόν είναι απαραίτητη για τα συγκροτήματα και ο LaBrie έχει ένα υπολογίσιμο μερίδιο σε αυτή των Dream Theater.
Γι’ αυτό που είπες για τους Metallica τώρα: ο Cliff πέθανε μετά τον τρίτο δίσκο, ενώ οι Metallica βρίσκονταν σε πορεία ΑΠΟΓΕΙΩΣΗΣ. Θα γινόντουσαν μεγάλοι είτε χωρίς Cliff (όπως και έγιναν), είτε με Cliff, ήταν η μοίρα τους αυτή (την οποία οι ίδιοι έφτιαξαν). Δε θα ήταν πολύ διαφορετική η μοίρα τους αν ο Cliff ζούσ. Είναι μεγάλο κρίμα που πέθανε τόσο νέος και τόσο άδικα, αλλά “έχασε” περισσότερο την εμπορική τους επιτυχία, παρά την καλλιτεχνική. Αυτή πρόλαβε να την απολαύσει σε ένα μέρος της, την εμπορική όχι. Αντίθετα, ο πρώτος δίσκος των Dream Theater έχει ανύπαρκτη καλλιτεχνική και εμπορική αξία μπροστά στους επόμενους. Οπότε το παράδειγμά σου ήταν λίγο ατυχές 
.
2 Likes
Από 32€ τα εισιτήρια, γαμώτο…
32€ πάει κι έρχεται … Το ζητούμενο είναι να μαθουμε τι έχουν σκοπό να παίξουν μετά το πέρας του ωριαίου δίσκου τους
Δε γαμιέται, πήρα. Αφού θα πάω.
Mου λες “εκ του αποτελέσματος”. Και σου λέω και εγώ “εκ του αποτελέσματος” οι Metallica κάνανε πλατίνα και μετά υπερπλατινα αφού πέθανε ο Cliff. Το ίδιο έγκυρη σκέψη είναι. Μου αναλύεις τα αμπελοχώραφά μου για τους Metallica (τα έχουμε πει όλα αυτά ξανά και ξανά) αλλά στην περίπτωση του LaBrie προσπερνάς την τρομακτική διαφορά σε ήχο και catchiness του songwriting (εδώ είναι η ουσία) και αποδίδεις μερίδιο στον LaBrie γιατί έτσι βολεύει το σχήμα σου. Προφανώς λες παίζει μεγάλο ρόλο η επιλογή τραγουδιστή. Τι ακριβώς άλλαξε στο θέμα φωνητικών δηλαδή; Αυτή είναι η διαφορά με το When Dream and Day Unite; Τα φωνητικά; Το τελευταίο πράμα είναι που θα πεις ότι διαφέρει μεταξύ των δύο.
Εσύ ξεκίνησες λέγοντας “οι Dream Theater έγιναν μεγάλοι όταν πήραν τραγουδιστή τον LaBrie” το οποίο αντιλαμβάνεσαι ότι σαν φράση αποδίδει πολλά περισσότερα στον Τυρί από ότι συζητάμε τώρα. Εγώ λέω ότι καλός κωλόφαρδος ήταν που του έκατσε να μπει σε αυτή την φάση της μπάντας και ακόμα περισσότερο που κρατάει τόσα χρόνια την θέση του.
…και φυσικά ότι Jeff Scott Soto >>>>>>> LaBrie αλλά ας πούμε οτί αυτό έχει να κάνει με την προτίμηση του καθενός.
2 Likes
Παρεμπιπτόντως, το When Dream and Day Unite είναι ένας πολύ ωραίος δίσκος. Έχει τα ελαττώματά του αλλά σίγουρα έχει και τις μεγάλες χάρες του.
1 Like
Είναι ή δεν είναι ο τραγουδιστής ο πιο βασικός παράγοντας για να κάνει κάποιος επιτυχία; Για μένα, είναι. Πρόκειται για τη μόστρα της μπάντας. Κανείς δεν πάει μπροστά χωρίς καλό τραγουδιστή, τα παραδείγματα είναι άπειρα. Τώρα, εσένα μπορεί να σου φαίνεται χαώδης η διαφορά μεταξύ της δομής των τραγουδιών του πρώτου και του δεύτερου δίσκου και μικρή η διαφορά μεταξύ των τραγουδιστών. Εμένα μου φαίνεται το αντίθετο.
“Όχι κυρία, δεν ξεκίνησα εγώ, ο Γιαννάκης ξεκίνησε!” Δεν ξεκίνησα τίποτα, κουβέντα κάνουμε και μην το παίρνεις προσωπικά. Για γαμωμουσική μιλάμε, δεν κάνουμε κόντρες. Σου αρέσει ο Cliff, ΟΚ. Δε σου αρέσει ο LaBrie, ΟΚ. Τι να κάνουμε τώρα, είναι κομμάτι της επιτυχίας των Dream Theater. Κωλόφαρδος-ξεκωλόφαρδος, ο τύπος έχει τραγουδήσει φοβερά στις δισκάρες τους. Ξεπέρασέ το.
Btw και οι AC/DC έκαναν την εμπορική τους επιτυχία με τον Brian Johnson. Εκπληκτικός τραγουδιστής, αλλά εγώ με Bon Scott τους θεωρώ πολύ καλύτερους. Αυτή πάντως είναι μάλλον η πιο επιτυχημένη αλλαγή τραγουδιστή που μπορώ να σκεφτώ.
1 Like
Μην κλαις!
Οταν μεινουν οι αναμνησεις, δε θα θυμασαι τα λεφτα.
2 Likes
Και επειδη εδω μιλαμε με στοιχεια:
Χρονικα (στο περιπου)
- John Petrucci
- Jim Matheos
- Neal Morse
- Roine Stolt
- Steve Morse
- Richie Kotzen
- Paul Gilbert
- Tony McAlpine
- Eric Gillette
- Richard Henshall
Αντε να κανουμε καμια εκπτωση στο 10 για να χωρεσει μεσα ο Bumblefoot…
Συνήθως. Όχι πάντα και οι Dream Theater είναι το πιο χτυπητό παράδειγμα (από αρκετά πάντως) που δεν ισχύει αυτό στο ελάχιστο.
Της δομής; Πότε είπα δομή; Μίλησα για την παραγωγή και το songwriting, δηλαδή έγραψαν καλύτερα και πιο εντυπωσιακά τραγούδια. Τόσο απλό. Εκεί υπάρχει χαώδης διαφορά. Στην δομή, δεν υπάρχει καμία διαφορά και σίγουρα στην ποιότητα των τραγουδιστών δεν υπάρχει καμία χτυπητή διαφορά. Υψίφωνος ο ένας και ο άλλος. Σιγά.
Δεν παίρνω κάτι προσωπικά, δεν νομίζω να γράφω με ύφος εκνευρισμένο, προσπερνάω την αστοχία αυτή. Όλα καλά μαν μου.
Μιλούσαμε, κουβεντιάζουμε, καυλαντίζουμε, όπως θες πες το για την συνεισφορά του Labrie στους Dream Theater, ναι; Ξεκίνησες με μια δήλωση που τον παρουσιάζει σαν το χαμένο κομμάτι του παζλ για να κάνουν την διαφορά και επιμένεις ακόμα εφόσον μου λες ότι σιγά την διαφορά “στην δομή”. Ε, στην κουβέντα αυτή Παντελή μου διαφωνώ, αν επιτρέπεις. Και επίσης διαφωνώ ότι “έχει τραγουδήσει φοβερά στις δισκάρες του”, μεγειά σου που νιώθεις έτσι αλλά καταλαβαίνεις ελπίζω ότι δεν είναι ανάγκη να συμφωνήσει κανείς μαζί σου και ότι δεν χρειάζεται να ξεπεράσω τίποτα.
Η αλλαγή με Brian Johnson σίγουρα από τις πιο επιτυχημένες στην ιστορία της ροκ μουσικής. Έχω αγαπημένα κομμάτια και από τις 2 περιόδους.
1 Like
Είναι γεγονός πάντως ότι στους περισσότερους μεταλλαδες δεν αρέσει ιδιαίτερα η pop φωνή του Labrie. Το καταλαβαίνω απόλυτα, θεωρώ ότι με έναν πιο μέταλ τραγουδιστή, τύπου Tate ή Kiske θα είχαν και μεγαλύτερη απήχηση στο κλασικό μέταλ κοινό.
Προσωπικά δεν με ενοχλεί η φωνή του ωστόσο δεν τον θεωρώ και τόσο σπουδαίο τραγουδιστη. Σίγουρα ήταν θέμα συγκυρίας να μπει στην μπάντα στην καλύτερη εποχή της , σίγουρα όμως έβαλε και το λιθαράκι του με όμορφες ερμηνείες ώστε να δώσει το κάτι παραπάνω στις συνθέσεις των Theater
4 Likes
Ενδιαφέρουσα συζήτηση πάντως!
Εγώ δε μπορώ να φανταστώ κάποιον πιο “metal” τραγουδιστή στους Dream Theater. Τα 2 albums που τους καθιέρωσαν και δεν αμφισβητούνται για την αξία/σημασία τους (Images and Words, Awake) έχουν και “Another day” με σαξοφωνάκι, “Wait for sleep”, “Innocence faded”, “Lifting shadows off a dream”, δηλαδή τις πιο AOR (αδόκιμος ο όρος, αλλά νομίζω ότι γίνεται κατανοητό αυτό που θέλω να πω) στιγμές στις οποίες ο LaBrie κάνει εκπληκτικές ερμηνείες.
Metal τραγουδιστής με μεγάλη αποδοχή σε progressive μπάντα είναι ο Russell Allen. Αλλά οι Theater είναι κάτι περισσότερο από τους Symphony X, όπως και να το κάνουμε. Ήταν μεγάλη “επανάσταση” αυτό που έκαναν οι Theater στα 90’s και για να το καταφέρουν έπρεπε να ξεφύγουν από τα όρια του metal, οπότε ήθελαν κι έναν ανάλογο τραγουδιστή.
Από τη μία είναι αρκετά “τυρένιος” και σε κάποιες κορώνες γίνεται εκνευριστικός και θεωρώ ότι δεν είναι αυτός ο βασικός λόγος που τα 2 προαναφερθέντα albums είναι αριστουργήματα. Από την άλλη δε μπορώ να φανταστώ άλλη φωνή στους Dream Theater, 25+ χρόνια είναι αυτά.
4 Likes
Αυτό προσπαθώ να πω. Ο LaBrie ήταν ένας λόγος για να αρέσουν οι Theater και σε πολλούς άλλους εκτός από αυτούς στους οποίους άρεσε ο πρώτος δίσκος (δηλαδή στο μεταλλικό κοινό).
2 Likes
Συμφωνω σχεδον στα παντα. Ο ενας και βασικος λογος μπορει να μην ειναι, αλλα για μενα κραταει ενα 20% του μεριδιου της επιτυχιας. Για να μεινουν κλασικα και τα 4 αλμπουμς των Dream Theater απο τα 90ς (αλλα λιγοτερο, αλλα περισσοτερο), επρεπε να ειναι και τα 5 μελη στο μαξιμουμ της αποδοσης τους, και πιστευω οτι αυτο ακριβως συνεβη.
3 Likes
Το καλο που τους θελω.
Πάντως πριν από χρόνια (προτού αποχωρήσει ο Portnoy) και οι ίδιοι οι Dream Theater σκεφτόταν σοβαρά να διώξουν τον LaBrie. Και δεν νομίζω ότι τους ενδιέφερε να ικανοποιήσουν το “κλασικό μέταλ κοινό”! Μια χαρά απήχηση είχαν και έχουν.
Απλώς έκριναν ότι είναι “λίγος” (σκοπίμως δεν έγραψα “ελλειποβαρής” γιατί η κουβέντα θα πήγαινε για το αν είναι αρκετά heavy!)