είναι ένα αναμενόμενο θεματάκι αυτό με την open world φύση του παιχνιδιού, να γίνεσαι OP σε κάποια boss fights θέλοντας και μη… πάντως εδώ που έχω φτάσει τώρα -έχουν γίνει χοντρά σκηνικά και cardinal sins 
-, αν και μεγάλο level (100φεύγα), τρώω τρελό γλέντι ακόμα και από φαινομενικά υποφερτά mobs…
btw Viper, αν είσαι ακόμα εκεί γύρω στο Caelid, ψάξε κάνε το quest της Millicent!
A ευχαριστω. Θα το σημειωσω. Εχω μπει Nokron τωρα. Φοβερο μερος.
Εχει χρησιμοποιησει κανεις σας το Greatshield Warriors ash? Η το rotten dog? Εχετε feedback?
Aυτοι οι πολεμιστες φαινονται μπελας για τον αντιπαλο. Ειναι 5 και αρματωμενοι γερα
Ξεκινάω και εγώ τώρα!
Δεν ξέρω αν θα ξεκινήσω με melee (έχουν απολαυστικό melee τα Soulsborne) ή αν επενδυσω σε μαγεία. Κάποιο tip για αρχάριους, κάτι που πρέπει να ξέρω πριν αρχίσω;
Koιτα. Δεν ξερω αν θες να το κανεις, αλλα αυτο το βιντεο με βοηθησε πολυ στην αρχη. Το ειχα ξαναποσταρει.
Επειδη δεν ειχα ξαναπαιξει souls games ενιωθα ενα μικρο φοβο ( 
) και εκανα οτι λεει με αποτελεσμα να πατησω γερα στα ποδια μου στο αρχικο χαος. Και κυριως με βοηθησε να μαθω και καποιους μηχανισμους. Πως κανεις upgrades, τα summons κτλ.
Αν νιωθεις καλος νομιζω δεν το χρειαζεσαι.
Βασικα εγω για αρχη θα ελεγα μην κολλησεις σε μπος και μερη που δεν μπορεις να περασεις. Εχει πολυ πραγμα εκει γυρω οπου ειναι υποφερτο ωστε να δυναμωσεις και να ξαναγυρισεις εκει που τις τρως. ΕΙναι η open φυση του παιχνιδιου που το επιτρεπει. Γενικα νομιζω οτι αν δεν εισαι υπερπαικτης, τοτε καλο ειναι να μην πας αμεσως στα μεην μερη και bosses. Θελει δυναμωμα.
Στην αρχη θα νιωσεις ενα μικρο χαος με το ποσα μερη εχεις μπροστα σου να εξερευνησεις χωρις ουσιαστικη κατευθυνση, αλλα σιγα σιγα θα αποκτησεις οικειοτητα. Lockare locations και κατευθυνση και προχωρα.
Βιντεάκια δεν βλέπω ποτέ αλλά θενξ
Τις πληροφορίες σου πάντως τις κρατάω και τις έχω κατά νου για την αρχή. Έχω παίξει DS1 + DS2 άρα μια κάποια οικειότητα θα την έχω. Λογικά θα μπω σαν κότα και σιγά σιγά βλέπω πως θα πάει.
Προς το παρόν προβληματιζόμαι στο char creation Δεν ξέρω με τι να παίξω, ίσως αρχίσω με Prisoner και δω τι με βολεύει αλλά από την άλλη λιγουρεύομαι Samurai.
Τελος για μενα το πρωτο playthrough 130ωρες και χανοντας παραδοξος μονο 3 boss
( τα δυο στην nokron γκαρκοϊλ και δρακο, και τον δρακοlord που γαμησε με εκει που ηταν)
Dexterity / Αrcane build με rivers of blood και blood uchi (μονο L1 / L2 spam) στο αλλο το μονο boss που εφαγα σκαλομα περα απο τον Commander(τον ορθόδοξος) ηταν ο Mogh (ο ορθόδοξος 
) γιατι ειχαμε ιδιο build. Απο summons τα ιδια μεδουσα και double Blood loss οπου χρειαζοταν καναν τα πραγματα υπερβολικα easy mode…
Επαιξα καμποσα invades και βοηθουσα και εναν φιλο coop δεν ειχαμε ποτε θεμα σύνδεσης στο ps5
Το αγαπησα παραααα πολυ για τους δικους του λογους. Και τωρα που τελείωσε νομιζω για μενα παει:
Bloodborne
Sekiro
Εlden Ring
DS
DS3
(οχι οτι εχει καποια σημασια)
Να διακόψω τη συζήτηση για Elden Ring και να πω και γω τα δικά μου για DS1 συνοπτικά. Τελικά άφησα την thief που είχα φτιάξει αρχικά και έκανα warrior. Γενικά το παιχνίδι είναι φανταστικό, μου θυμίζει λίγο το αγαπημένο Dying Earth του Jack Vance, αλλά με minimal και αινιγματική αφήγηση, που δημιουργεί μια πολύ ιδιαίτερη και μοναδική ατμόσφαιρα απαισιοδοξίας, τρόμου και δέους.
Τελικά δεν πήρα χειριστήριο. Extra challenge φάση Αυτή τη στιγμή είμαι 102 level έχοντας κλείσει 90 ώρες. Μέχρι πρόσφατα χρησιμοποιούσα longsword +10 αλλά δεν με ικανοποιούσε το damage. Άλλαξα σε black knight halbert +5 (μπορώ να το ανεβάσω περισσότερο?) και βρήκα την υγειά μου, επιτέλους υψηλό damage με καλό reach! Άλλο να κάνεις damage 200 στο πρώτο χιτ και 400 στο δεύτερο, και άλλο να κάνεις 500+ και 900+ ή και 1000+, ανάλογα με τον εχθρό… με Havel’s Ring για να μη νιώθω βάρος, και την Havel πανοπλία, σε συνδυασμό κυρίως με Cloranthy Ring για γρήγορη αναπλήρωση stamina, επιτέλους νιώθω δυνατός. Τους Four Kings τους έφαγα με την 1η χωρίς πολλά πολλά, απλά στεκόμουν μπροστά τους και έδινα πόνο. Παίζει να μου φάνηκε το πιο εύκολο boss, ούτε dodge ούτε τίποτα. Δυσκολότερα bosses μέχρι στιγμής τα 2 gargoyles, οι Ornstern & Smough, και ο Capra Demon (λόγω κωλόσκυλων, από τους πιο σπαστικούς εχθρούς του παιχνιδιού). Γενικά όταν έχεις να κάνεις με 2 bosses ταυτόχρονα τα πράγματα περιπλέκονται και εύκολα γίνονται ψιλοχαοτικά, ειδικά στην περίπτωση των Ornstern & Smough. Την 1η φορά απλά προσπάθησα να παρατηρήσω moveset και γενικά patterns κινήσεων. Τη 2η έφτασα απίστευτα κοντά στη νίκη, έχοντας τους αφήσει και τους 2 με 3 χιτς ξέρω γω, ξενέρωσα αλλά είπα οκ, την επόμενη. Αλλά τελικά τους έφαγα με τη 12+(?) προσπάθεια νομίζω Θεωρώ πως παίζει και η τύχη κάποιο ρόλο σε τέτοια bosses, πως θα σου κάτσουν κάθε φορά, όχι μόνο το skill και η μεθοδολογία. Εκνευριστικό αλλά και επικό fight ταυτόχρονα, τα περισσότερα rolls και το περισσότερο τρέξιμο που έχω κάνει μέχρι στιγμής.
Πάντως χωρίς να θεωρώ τον εαυτό μου τρελό gamer, νομίζω πως το ζήτημα της δυσκολίας το έχουν κάνει λίγο overhype η γενικά το τραγικοποιούν κάπως ορισμένοι. Ναι, έχει βαθμό δυσκολίας και θέλει προσοχή σε αρκετές περιπτώσεις, αλλά όπως είχε αναφερθεί προηγουμένως από κάποιους από εσάς, το βασικότερο είναι να μπεις στο κλίμα και να κατανοήσεις τα mechanics σε ένα βασικό βαθμό. Η μεγαλύτερη δυσκολία και οι μεγαλύτεροι εχθροί είναι η κάμερα και ο χειρισμός, ξεκάθαρα
Τώρα έχω ψιλοκολλήσει και περιπλανιέμαι, καθώς δεν χρησιμοποιώ guide. Έχω βάλει νομίζω 3 ψυχές στο Lordvessel, η πιο πρόσφατη ήταν του Bed of Chaos (φάση είχε). Δεν βρίσκω την 3η κίτρινη πύλη που είχε δείξει το cutscene προς το παρόν…
Τυχαία έφαγα σποιλερ για μια περιοχή, την οποία έτσι και αλλιώς δεν νομίζω πως θα ανακάλυπτα. Ash Lake, επιβλητικότατη περιοχή, αλλά σπαστικότατη η κατάβαση με τα κλαδιά
Προς το παρόν αυτά πάνω κάτω, απολαυστική εμπειρία, με το Salt and Sanctuary και με το DS1 έχω γίνει επίσημα οπαδός αυτής της τάσης gaming. Μάλλον σε κάποια φάση θα αναγκαστώ να πάρω ps5 για να παίξω Bloodborne επειδή οι άτιμοι δεν το έχουν για pc. Και από όσα έχω δει και γνωρίζω, θα το λατρέψω.
Πολύ ανάμεικτες εντυπώσεις στην αρχή του Elden Ring.
Ξεκίνησα με Prisoner. Μου αρέσει που είναι απλώμενο, δεν έχει hand holding, φαίνεται να έχει ωραίο lore. Η εξερεύνηση μου αρέσει.
Τον Tree Sentinel τον άφησα για τώρα. Κατέβασα εύκολα τον beastman of farum azula, είμαι εκεί τριγύρω στο δάσος και στο coastline του Limgrave. Εδώ αρχίζουν τα ζόρια. Στο coastline απλα ΔΕΝ μπορώ να περάσω τον Demi Human Chief. Ναι, ξέρω πως πιθανότατα πρέπει να δυναμώσω λίγο (είμαι με το αρχικό μου armor) αλλά του τρώω dmg ρε γαμώτο και μπορώ να τον καταφέρω και είμαι ξεροκέφαλος. ΑΠΕΧΘΑΝΟΜΑΙ τα minions (όπως και σε κάθε παιχνίδι, θεωρώ πως ελάχιστα bosses δικαιολογούν minions και συνήθως αυξάνουν τεχνιέντως την δυσκολία), υπάρχουν σίγουρα 1-2 φορές που δεν μου έχει μετρήσει κρίσιμα χτυπήματα ενώ έχω πέσει και σε 2 εκνευριστικά bugs. Το πρώτο, είναι πως την πρώτη φορά στην σπηλιά, πέρασα από την ομίχλη χωρίς να το καταλάβω. Είναι λες και δεν υπήρχε, εκεί που πάλευα με mobs, απλά βρέθηκα στην αρένα του boss χωρίς να πατήσω Δ. Το δεύτερο bug είναι πως πήγα τώρα να πάρω πίσω τα runes μου, πάτησα Δ, δεν μου έδωσε τίποτα και απλά χάθηκαν τα runes. Nαι, 3000 runes δεν είναι κάτι θα μου πει κάποιος, αλλά είναι αρχή και τέσπα, δεν έπρεπε να γίνει. Επίσης το παιχνίδι δεν έχει καμία διαφορά οπτικά από DS1 remastered, θα ήθελα ένα uplifting, πολύ ωραίο art design όμως.
Νεύρα.
Στο 2πλο δεν έχει κανένα θέμα το coop της παιχνιδάρας.
Στο 3πλο όμως μιλάμε, δεν παίζεται. Κυριολεκτικά. Μιλάμε για innovations στο online κομμάτι η εταιρεία.
Ειδικά το πρώτο Souls, είχε πουληθεί όντως σαν δύσκολο, ενώ δεν είναι. Στην πραγματικότητα, δίκαιο είναι. Όταν αρχισείς να κατανοείς μηχανισμούς, γίνεται ξεκάθαρο αυτό.
Αυτή η ισορροπία που πέτυχε σε αυτό το παιχνίδι η εταιρεία, προσωπικά δεν την έχω ξαναδεί πουθενά.
Και για μένα, δεν την συνάντησα στα επόμενα παιχνίδια της. Αντιθέτως, στους επόμενους τίτλους, για να αυξήσει και άλλο τη δυσκολία, πατάει σε “άδικα” πλέον μοτίβα, κυρίως στα bosses.
Χμ, στο 90% των περιπτώσεων θα έλεγα πως είναι δίκαιο αν πας με τα νερά του, υπάρχει και ένα 10% που τα όπλα των εχθρών διαπερνούν στερεά αντικείμενα όπως τοίχους και κολόνες όπου κρύβεσαι, και σε τρώνε ενώ κοιτάς σα χάνος την οθόνη (βάλε και την κάμερα και τον χειρισμό λίγο μέσα, τουλάχιστον στο pc )
Από πια άποψη γίνονται “άδικα” τα fights στα επόμενα που λες?
Δεν ξέρω ρε παιδιά, έχω αρχίσει να κουράζομαι…οκ προσπαθώ να κάνω τα πάντα ή έστω τα περισσότερα, είμαι γύρω στις 90 ώρες και τώρα έχω αρχίσει την Altus…
Εχω κάνει Limgrave, Peninsula, Liurnia, Caelid, Mt. Gelmir και Volcano Manor, τις υπόγειες Nokron, Nokstella, Siofra, Ansel river και τις υπόλοιπες περιοχες γύρω από αυτές και τώρα οπως ειπα είμαι Altus. Έχω τελειώσει και με 4-5 δράκους.
Πολύ πράγμα ρε παιδί μου… 
πάρα πολύ. Και μπόλικο από αυτό ψιλοάχρηστο, πχ dungeons με αυτά τα bosses που επαναλαμβανονται.
Είναι αυτό που λένε, ποσότητα δεν σημαίνει ποιοτητα.
Ειμαι 135 level, έχω φτιάξει το mimic σε +10, katana +20, έχω βάλει και μια καλή armor αλλά πάντα κάτι θα υπάρξει που θα με κάνει να αναρωτιέμαι αν πρέπει να ανεβάσω και άλλο τα stats μου. Όπως αυτή η δοκιμασία με τους τρεις τύπους στο Great Jar στην Caelid…
Χθες ήταν η πρώτη μετα που βαρέθηκα και δεν άνοιξα το PS5.
Τεσπα, πάω να παίξω τωρα
Kαλα εγω τον Σεντινελ επρεπε να φτασω 35ο για να τον καταφερω.
Παντως σας καταλαβαινω οσους χανεστε η κουραζεστε, ασχετα αν εμενα μ αρεσει αυτο το ασπεκτ κ την βρισκω με τα τεραστια γκεημς
Καλά ναι, αν εξαιρέσουμε χειρισμούς κλπ
ήρωας btw που το συνέχισες με k/m, εύγε.
Ε, βγάζοντας τα έξτρα mobs κλπ
τα bosses απ’ το DS2 (έστω και λιγότερο) ακόμα, στο BB (δεν το έχω παίξει, αλλά τα έχω δει) και εν συνεχεία στο DS3 ακολουθούν δυστυχώς άλλο πάτερν σιγά σιγά, με 8k επιθέσεις ανά δευτερόλεπτο, αφήνοντάς σου κανά παραθυράκι 2 νανοσεκόντς για επίθεση, μεγαλώνοντας το χρόνο που είσαι στη μάχη, άρα και μεγαλύτερη πιθανότητα να κουραστείς/κάνεις λάθος, κάτι aoe κλπ με αστεία hitboxes, και το χειρότερό μου: πολλές και διαφορετικές επιθέσεις, και όχι πάντα ίδιες, κάτι που καθιστά πολύ δύσκολο και σε περιπτώσεις αδύνατο να μάθεις patterns. Ένα boss με ένα σπαθί πχ δηλαδή, μπορεί να ξεκινήσει να υψώνει το σπαθί του, και η κατάληξη να είναι 4-5 διαφορετικά combo/finishers.
Μπορεί να προσπαθήσει να σε κοπανήσει αμέσως, μπορεί να προσπαθήσει να σε κοπανήσει αμέσως κάνοντας 1-2 combo μετά, μπορεί να το υψώσει και να το κρατήσει στον αέρα και ταυτόχρονα να σε κάνει tracking εκεί που είσαι/που θα καταλήξεις μετά το roll. Και άλλα τέτοια όμορφα.
Χμ μάλιστα. Α, κάτι που ξέχασα να αναφέρω είναι και οι npcs, οι οποίοι δίνουν ένα πολύ ωραίο τόνο στο σετινγκ που αργοπεθαίνει και είναι στα τελευταία του. Με στενοχωρεί που αρχίζουν σιγά σιγά όλοι να στρέφονται εναντίων μου, πρώτα ο Solaire, μετά ο pyromancer… Κάνει την όλη ατμόσφαιρα ακόμη πιο ζοφερή και στενάχωρη. Ελπίζω αργότερα που θα παίξω να βρω το δρόμο μου, δεν θέλω στο τέλος να σπάσω και να καταλήξω σε guide.
Κλαίω… 
Λοιπόν, αποψάρα μετά από 8.30 ώρες.
Για αρχή, αυτά τα ρημαδοπαίχνιδα είναι ρουφήχτρες, δεν θυμάμαι από πότε είχα να ξημερωθώ με videogame. Είμαι και 101% ξεροκέφαλος, δηλαδή σε κάθε δυσκολία δείχνω εξαιρετική επιμονή (ακόμα και αν φαίνεται πως δεν μπορώ την δεδομένη στιγμή να περάσω το εκάστοτε εμπόδιο) και αφού καταφέρω να προχωρήσω, τότε απλά δεν μπορώ να κλείσω την κονσόλα μέχρι το επόμενο εμπόδιο
Στο ψητό τώρα. Λοιπόν, χθες το βράδυ έπαιξα άλλο παιχνίδι. Κυριολεκτικά. Στο πρωινό μου session, χωρίς να το καταλάβω, το PS4 είχε αποσυνδεθεί από το ίντερνετ, άρα τα όποια updates δεν είχαν γίνει. Αυτό το συνειδητοποιώ το βράδυ που ξαναέπαιξα. Παιδιά έπαθα σοκ. Ήμουν στο Dragonpath Cave, που πλέον λεγόταν Coastal Cave. Το HUD είχε άλλα εφφέ και εικονίδια. Οι εχθροί είχαν άλλες κινήσεις και άλλο health. Πήγα να πολεμήσω αυτά τα σαν πελώρια χταπόδια στην ακτή που τα είχα αντιμετωπίσει άνετος προ update και έφυγα τρέχοντας. Περιγραφές αντικειμένων, ονόματα αντικειμένων, drops, έχουν αλλάξει πολλά! Αφού ξεπέρασα το σοκ, συνέχισα την πορεία μου. Συνεχίζω με starting equipment (απλά το estoc το πήγα +1), παίζω με spell + sword, με ασπίδα σαν δεύτερη λύση σε συγκεκριμένες περιπτώσεις και βασίζομαι πολύ στα rolls. Εξερεύνησα πλήρως τα Stormfoot Catacombs (έφαγα και το απολύτως creepy boss εκεί κάτω), επιτέλους άνοιξε και το level up, μου δώσανε και το άτι (μου πήρε λίγο αλλά ψιλοσυνήθισα την μάχη πάνω στο άλογο), πήρα τα πρώτα ashes of war και spirits και τώρα είμαι στο Stormhill, καθοδόν για Stormveil Castle.
Το παιχνίδι μου φαίνεται πολύ δύσκολο και της υπομονής (έχω φάει γερό ξύλο), αλλά σε ανταμείβει με πολύ ωραία εξερεύνηση. H μάχη μου φαίνεται λίγο γρήγορη, αλλά εκτιμώ πως και πάλι κάθε εχθρός θέλει την στρατηγική του και σχεδόν κάθε encounter έχει λόγο ύπαρξης. Μου αρέσει πολύ η εισαγωγή των skills (impaling thrust FTW), με spirits δεν έχω παίξει ακόμα. Αν και δεν έχω μπει 100% στο πνεύμα του παιχνιδιού, νομίζω είναι η επιτομή του “ζω μια περιπέτεια, σε έναν περίεργο/μαγικό κόσμο”, γιατί, λόγω και της φύσης του παιχνιδιού, είναι πραγματικά η πρώτη φορά που νιώθω πως ένα open world είναι περιπετειώδες, υπάρχουν παντού κίνδυνοι, περίεργα πλάσματα, μυστήρια!
Στα αρνητικά όπως είπα και πιο πάνω, κάνουν την εμφάνισή τους σποραδικά bugs (όχι gamebreaking), η κάμερα πολλές φορές είναι κακή, ο χειρισμός/κίνηση του χαρακτήρα είναι λίγο άγαρμπα σε σημεία και γενικά, στο ps4 pro τουλάχιστον (υποθέτω είναι ισοδύναμο με medium-high ρυθμίσεις στο PC?), αφήνει την εντύπωση πως τεχνικά είναι λίγο παρωχημένο.
Έφτασα 20 λέβελ, λέω να μαζέψω το θράσος μου και να πάω να δοκιμάσω τον Tree Sentinel τώρα που ψιλοέμαθα το αλογάκι
Καλη τυχη. I love impaling thrusts too. Claymore is good for that.
Παλι δεν ξερω που να παω
Τέλος το Dark Souls 1 χτες. Τελικά λόγω σκοταδιού δεν είχα παρατηρήσει ένα μονοπάτι στο Tomb of the Giants. Ωραίος ο Nito, αν και τον έφαγα πολύ γρήγορα. Και μετά Gwyn και τέλος. Αμέσως μετά ξεκίνησα NG+, ήδη έφαγα 4 bosses στα γρήγορα με το black knight halbert μου Απ’ ότι βλέπω μου ξέφυγαν κάποιες περιοχές, bosses και npcs. Δεν πειράζει, eternal champion φάση, για να δούμε πως θα πάει ο επόμενος κύκλος. Από τις πιο ιδιαίτερες gaming εμπειρίες πάντως, έπος.
Έπαιξες και τα expansions? Για εμένα το DS1 άπαξ και το μάθεις, βγαίνει σχετικά εύκολα. Πάντα είσαι στην τσίτα και σε επιφυλακή, αλλά με προσοχή και χωρίς βιασύνη, τα περισσότερα bosses μπορούν να πέσουν σε λίγες προσπάθειες. Όλα αυτά πάνε περίπατο στα expansions, όπου ο Artorias αλλά ειδικά ο Manus προσωπικά μου έβγαλαν το λάδι. Η περιοχή του Nito που λες είναι όλα τα λεφτά, φοβερό μέρος, ωραίο boss fight.
Γενικά το DS1 το έχω σε πάρα μα πάρα πολύ μεγάλη εκτίμηση. Δεν έχω νιώσει έτσι με άλλο game, αποπνέει μια μοναδική αίσθηση μοναχικότητας και το setting είναι τόσο μυστήριο και απόκοσμο που εντυπώνεται στον εγκέφαλο. Το ακόμα πιο παράξενο, σε πλήρη αντίθεση με όλα αυτά, είναι πως κάθε φορά που ξεκινούσα να παίζω, ένιωθα μια πολύ αλλόκοτη αίσθηση του ανήκειν σε αυτόν τον κόσμο. Μοναδικές στιγμές, τι να λέμε.