Spalding vs Molten - ή αλλιώς η χρυσή 20ετία (1980 - 1999) του παγκόσμιου μπάσκετ

Αθλητικά
#1

Θρεντ αναμνήσεων αλλά και συζήτησης, γενικά για το μπάσκετ των 80ς/90ς, δύο δεκαετιών που το καθιέρωσαν γερά ως ένα από τα δημοφιλέστερα σπορ στον παγκόσμιο αθλητισμό και από τις δύο πλευρές του ατλαντικού.

Η φράση “χρυσή 20ετία” του τίτλου δικαιολογείται και από το παραπάνω αλλά και ακόμα περισσότερο από το γεγονός ότι σε αυτό το διάστημα είδαμε την απόλυτη ισορροπία μεταξύ μεγάλων ΟΜΑΔΩΝ (Λέικερς, Σέλτικς, Μπουλς, Πίστονς αλλά και Τρέισερ, Γιουγκοπλάστικα, Άρης, Λιμόζ, Ολυμπιακός, Παναθηναϊκός) και μεγάλων παικτών (Μάτζικ, Μπερντ, Τζόρνταν, Τόμας, Ολάζουον αλλά και Γκάλης, Ντράζεν, Κούκοτς, Σαμπόνις).

Επίσης ήταν μια εποχή που οι “κοντοί” άρχισαν να παίρνουν όλο και περισσότερους πρωταγωνιστικούς ρόλους. Ασφαλώς υπήρξαν και παλιότερα κοντοί σταρς όπως ο Όσκαρ, ο Γουέστ και ο Χάβλιτσεκ αλλά ήταν συνήθως οι ψηλοί που έκριναν τα περισσότερα πρωταθλήματα (Ράσελ, Τσάμπερλεν, Καρίμ, Ριντ).

Θα ξεκινήσω με μια ομάδα όχι από αυτές που έρχονται πρώτα στο μυαλό όταν μιλάμε για ΝΒΑ εκείνης της περιόδου, τους Καβαλίερς των late 80s/early 90s.

Με προπονητή τον ιστορικό Λένι Ουίλκενς (και αρκετά αργότερα τον Μάικ Φρατέλο), βασίζονταν στο παιχνίδι που έστηνε ο πανέξυπνος πόιντ γκαρντ Μάρκ Πράις και συνήθως τελείωναν ο (μετέπειτα πρωταθλητής με Μπουλς και Λέηκερς) Ρον Χάρπερ (τον οποίο έκαναν ανεξήγητα ανταλλαγή με τον υπερ-υπερτιμημένο Ντάνι Φέρι), ο PF Λάρι Νανς και ο σέντερ Μπραντ Ντόχερτι, ένας ψηλός με φοβερή αντίληψη του παιχνιδιού (σε όλες του σεζόν είχε τουλάχιστον μ.ο. 3 ασιστ) αλλά και πήλινη μέση καθώς αναγκάστηκε να σταματήσει το 1994 σε ηλικία μόλις 29 ετών το μπάσκετ.

Μαζί με τους παραπάνω πρoσέφεραν σημαντικά ανά περιόδους ο Τζέραλντ Γουίλκινς (αδελφός του Ντομινίκ), ο Κρεγκ Ήλο και ο Χοτ Ροντ Γουίλιαμς και επίσης ξεκίνησαν στα πρώτα τους βήματα στο ΝΒΑ ο Στιβ Κερ και ο Κέβιν Τζόνσον. Τέλος, από κει πέρασαν και παίκτες που γνωρίσαμε στο ελληνικό πρωτάθλημα όπως ο Ντέρικ Τσίβους (Δάφνη), ο Τζίμι Όλιβερ (Μαρούσι, Ηράκλειο, Απ. Πάτρας) αλλά και ο Τζόνι Ρότζερς.

Το ανώτερο που κατάφεραν να φτάσουν στα πλέηοφς (με 6/7 συμμετοχές μεταξύ 1988 και 1994) ήταν τελικοί Ανατολής όπου αποκλείστηκαν από τους Μπούλς, οι οποίοι τους έστειλαν σπίτια τους και άλλες 4 φορές σε αυτό το διάστημα (με τη μία από αυτές να περιλαμβάνει το περίφημο μπάζερ μπήτερ “shot over Ehlo” του Τζόρνταν). Οι Καβς συνέχισαν για κάποια χρόνια να τα καταφέρνουν μέχρι τα πλέηοφς ακόμα και μετά την απόσυρση της τριάδας Πράις/Νανς/Ντόχερτι με πρωταγωνιστές πλέον τον Τερέλ Μπράντον, τον Κρις Μίλς και για λίγο τον Σον Κεμπ.

Highlights ~~> http://www.youtube.com/watch?v=BaPX7dWpV-I

#2

[I]And it always happens to Graig Ehlo [/I]

Ο καλύτερος πελάτης του Τζόρνταν που θυμάμαι.

#3

Αυτό που μου έχει μείνει περισσότερο από αυτή την περίοδο είναι οι τελικοί Bulls - Suns αλλά και οι ημιτελικοί Bulls - Knicks (Barkley και Ewing είναι από τους τραγικούς ήρωες του ΝΒΑ μαζί με Malone φυσικά). Πέρα από τα αγωνιστικά θα θυμάμαι 2 δηλώσεις. Η μια ανήκει στον Σερ Τσαρλς στον τελευταίο τελικό Bulls - Suns όταν και οι Bulls με τρίποντο που Paxson πήρα τον τίτλο.[I] “Αυτοί είχαν τον Jordan εμείς δεν είχαμε κανέναν” [/I] και φυσικά από τους Knicks ο καημένος Starks πριν από ένα αγώνα της σειράς όταν και του είχε ασκηθεί κριτική για κακή άμυνα στον Μιχαλάκη είπε πως στο επόμενο αγώνα θα το εξαφανίσει (η κάτι σχετικό δεν θυμάμαι ακριβώς την δήλωση εδώ). Ο Μιχαλάκης που λέτε απάντησε με 55 πόντους.

#4

Πρόσφατα κάηκα μαζί με τον αδερφό μου και ένα φίλο γιατί βάλαμε να δούμε τον 6ο τελικό του 1984 Lakers Vs Celtics…Ποτέ δεν είχα δει ολόκληρο ματς από κείνη την περίοδο. Περίμενα να δω αργούτσικες κινήσεις, καμιά φάση από αυτές που έχουμε δει όλοι μας στα σχετικά αφιερώματα και τελικά ανακάλυψα έναν νέο κόσμο.

Οι τύποι σε κάνανε να πιστεύεις πως όλα μπαίνουν ασάλιωτα. Η ατμοσφαιρα ήταν η επιτομή του αμερικάνικου ονείρου και το παιχνίδι ένα μεγάλο show. Ένα ολόκληρο στάδιο σε πανζουρλισμό για 2 ώρες. Εκφωνητές, συνεργατες, κάμερα στα αποδυτήρια, ρεπορτάζ για τις ημικρανίες του Τζαμπάρ, Τζακ Νίκολσον, Πατ ράηλη με μαλλί α λα Πατσίνο , το χαμόγελο του Μάτζικ, το απρόσμενο ξυλίκι σε σημεία και γενικά μια εντελώς διαφορετική εποχή.

Τότε όλη τους την ενέργεια την έβγαζαν για να σκοράρουν. Με το που τρώγανε καλάθι ψάχνανε την πάσα για αιφνιδιασμό. Οι διαιτητές είχαν ελάχιστο ρόλο, τα σφυρίγματα αραιά και που, οι τακτικές εντελώς περιορισμένες.

Δείτε το και μαγευτείτε : Το γυαλί του Ράμπις, η στράβα του Πάρις, ο τεράστιος Λάρυ Μπερντ και ο μάτζικ. Το χουκ του Τζαμπάρ, ο πύραυλος Τζεημς Γουόρθη, οι πρώτες εμφανίσεις του Μπάηρον Σκοτ και και και και ΔΕΙΤΕ ΤΟ

#5

Το προφανές πρώτο μου ποστ στο θρεντ.

Πίσω στην εποχή που η θέση σέντερ δεν ήταν ένας αθλητικός χτιστάκος να μας μαζεύει τα rebounds και να γεμίζει τη ρακέτα, αλλά ένας πραγματικός μπασκετμπολίστας με μυαλό, τεχνική, και skills σε όλα τα μήκη και πλάτη του παιχνιδιού. Και δεν το λέω μόνο για τη δεδομένη λατρεία που έχω στον Hakeem (ο οποίος είναι και ο λόγος που υποστηρίζω άλλωστε το Houston έκτοτε), αλλά και για αυτούς με τους οποίους τα έβαζε - Alonzo Mourning, Dikembe Mutombo, Shaquille O’Neal, David Robinson, Patrick Ewing, Vlade Divac, Arvydas Sabonis. Το συγκεκριμένο βίντεο είναι απλά η απόδειξη αυτού: ένα συγκλονιστικό matchup δύο τεράστιων παικτών, όπου ο ένας είναι ο league MVP (άκου το λίγο: ο MVP ήταν πεντάρι) και κορυφαίος γενικά αμυντικός, και ο άλλος μια offensive διάνοια που χρησιμοποιεί τα πόδια του λες και είναι 1.90.

Θα επανέλθω με αντίστοιχο ποστ λατρείας και για άλλους που δεν έπαιξαν στην ομάδα μου - απλά ξεκίνησα από εδώ.

#6

Δεν νομίζω ότι όποιος έχει δει τον Χακίμ να παίζει μπορεί να αμφιβητήσει ότι βρίσκεται άνετα μέσα στους κορυφαίους του αθλήματος και ότι μπαίνει στην απόλυτη πεντάδα των σέντερ με Ράσελ, Τσάμπερλεν, Τζαμπάρ και Σακίλ (προσωπική επιλογή ο τελευταίος, θα μπορούσε αντικειμενικά να μπει πχ μέχρι και ο Μάικαν, όπως και οι Μόουζες Μαλόουν και Ρόμπινσον φυσικά).

Στο ότι τα έκανε αυτά απέναντι στα θηρία που αναφέρεις, έχω να προσθέσω ότι τα έκανε και απέναντι στα (μεγαλύτερα ίσως) θηρία των 80ς. Στους τελικούς δύσης του '86 πχ είχε 31π-11ρ-4κ απέναντι στον (38χρονο βέβαια) Τζαμπάρ, οδηγώντας τους Ρόκετς στο 4-1 και στους τελικούς ενάντια σε Σέλτικς.

(btw μαζί του τότε έπαιζε και ο Μίτσελ Ουίγκινς, ενώ μερικά χρόνια αργότερα έπαιξε εκεί για μισή χρονιά και ο Μπέρι αλλά και ο Μπάιρον Ντίνκινς)

Αν είχε σταθερά έναν-δύο πραγματικά καλούς συμπαίκτες πιστεύω θα είχε φτάσει πολύ περισσότερες φορές στους τελικούς και πιθανότατα θα είχε και περισσότερα από 2 πρωταθλήματα.

#7

[QUOTE=ChrisP;1571832]Δεν νομίζω ότι όποιος έχει δει τον Χακίμ να παίζει μπορεί να αμφιβητήσει ότι βρίσκεται άνετα μέσα στους κορυφαίους του αθλήματος και ότι μπαίνει στην απόλυτη πεντάδα των σέντερ με Ράσελ, Τσάμπερλεν, Τζαμπάρ [QUOTE]

Συμφώνω για τον Χακίμ αλλά γιατί δεν αναφέρει κανείς ονόματα όπως οι πιπεν και ο Στοκτον, πάντα αυτός που προβάλλουν τα μμε? Πολλοί αδικήθηκαν στο ΝΒΑ και δεν έλαβαν ότι τους άξιζε.

#8

Ναι εχεις δικιο πολυ αδικημενο 5αρι ο Στοκτον

#9

Γιατι δεν εχουν γινει ακομα ουτε 10 ποστ μηπως?
Και ο πιππεν τι ακριβως δεν ελαβε? αναγνωριση?? εχει 6 δαχτυλιδια για παρηγορια δε νομιζω να τον χαλαει :stuck_out_tongue:

Ον τοπικ 1ο ματς που θυμαμαι να εχω παρακολουθησει εβερ ηταν chicago bulls - ολυμπιακος το 97’

#10

Χαρνταγουει και Γκραντ Χιλλ , αυτοι ειναι οι πιο αδικημένοι των 90ς για πολλούς λόγους.

Και οριτσιναλ παιδια των 90ς, μπηκαν στο ΝΒΑ το 93-94

#11

Φοβερά ολοκληρωμένοι παίκτες και οι δύο, ειδικά ο Χιλ ο οποίος τα είχε όλα εκτός από τρίποντο. Λύγισαν όμως από συνεχείς τραυματισμούς αν και ο δεύτερος το πάλεψε μέχρι και πέρυσι.

Πάντως ο Χιλ χρεώνεται λίγο και το ότι δεν κατάφερε με τους Πίστονς (εκεί όπου ήταν ηγέτης δηλαδή) να περάσει έστω μία φορά στους ημιτελικούς της Ανατολής, παρότι δε μπορείς να πεις ότι είχε και εντελώς άχρηστους συμπαίκτες.

#12

Σωστό το περί ανταγωνισμού για Hakeem στα 80’s. Στάθηκα πιο πολύ στα 90’s γιατί τότε ήταν όλοι οι προαναφερθέντες στο prime τους.
Παρεμπιπτόντως συμφωνώ απόλυτα με την πεντάδα των ψηλών σου.

Επίσης σήμερα έπαιζα blacktop με ένα φιλαράκι στο 2Κ13 και δακρύσανε και τα τσιμέντα με τις τριάδες μας. Divac-Mark Price-John Salley εναντίον Cliff Robinson-Sam Cassell-Mutombo.

#13

Παίζει να γίνει το αγαπημένο μου νέο θρεντ αυτό. Άντε να μάθουμε τίποτα κι εμείς οι μικρότεροι. Προσωπικά όσους αναφέρετε τους ήξερα σαν ονόματα από αφιερώματα σε περιοδικά και από τις κάρτες που μάζευα :stuck_out_tongue: Βέβαια κάτι σκόρπια ματς των Bulls είχα δει όταν ήμουν μικρός, καθώς και τον τελικό με τους Utah Jazz και το δίποντο του Jordan στη λήξη του χρόνου.

#14

Γενικα, το ΝΒΑ τιμαει παρα πολυ το προϊον του για να υπαρχουν υπεροχα αφιερωματα για το παρελθον.

Αν θελατε να τα μαζεψουμε τα οφφισιαλ με λινκς στο γιουτιουμπ και να τα χωσουμε στο πρωτο ποστ (παραλληλα με την κουβεντα) θα 'ταν γαματο.

#15

Οι σειρές τελικών Lakers - Celtics στα 80’s πρέπει να είναι από τις καλύτερες (πρόλαβα κάτι σχετικά αφιερώματα) από άποψη θεάματος, ατμόσφαιρας, αγωνίας. Μετά στα 90’s θυμάμαι (αν θυμάμαι καλά) τελικό Lakers - Bulls και την παντοκρατορία του Ιορδάνη τις επόμενες χρονιές. Αν και έτυχε να γίνω Laker-fan λόγω Μάτζικ, ό,τι αγώνα και να έβλεπες, το απολάμβανες.

#16

Μίνι αφιέρωμα Run TMC

Όχι, δεν υπάρχει τυπογραφικό λάθος. Δεν πρόκειται για το χιπχοπ συγκρότημα - αλλά για το power trio των Tim Hardaway, Mitch Richmond και Chris Mullin στους Golden State Warriors '89-'91. Παίζοντας στις θέσεις 1,2 και 3 αντίστοιχα, τα τρία από τα εκνευριστικότερα κωλόχερα που γνώρισε ποτέ το ΝΒΑ ήταν η κύρια μηχανή του run and gun παιχνιδιού που ονειρευόταν και εν μέρει πραγματοποίησε ο coach Don Nelson. Πολύ συχνά ξεπερνούσαν και οι τρεις τους 20 πόντους ανά αγώνα ενώ τη σεζόν '90-'91 τερμάτισαν με μέσους όρους 22.9, 23.9 και 25.7 πόντους αντίστοιχα.

Φυσικά, το αντίτιμο ενός τόσο κοντού σχήματος ήταν ότι δεν έτρωγε και σίδερα στην άμυνα - γι’αυτό και δεν έφτασε και πολύ μακριά τελικά. Θέαμα, θέαμα και πάλι θέαμα σήμαινε ότι το καλύτερο record τους ήταν το 44-38 εκείνης της χρονιάς, χάνοντας στον δέυτερο γύρο των playoffs από το L.A. Η τριάδα έσπασε όταν ο Richmond ανταλλάχθηκε στο Sacramento για κάποιον Billy Owens. Το Golden State συνέχισε για λίγο αξιοπρεπώς πριν βουλιάξει και ο Richmond έγραψε το κύριο κομμάτι της ιστορίας του με τους Kings.

[SPOILER]Περιττό να πω ότι σκοτώνω για κάποια από τις τρεις φανέλες.[/SPOILER]

#17

με αφορή τον τίτλο του thread να πω πως οι spalding αν και πιο σκληρές/βαριές ήταν καλύτερες στα προαύλια των σχολείων 20-25 χρόνια πριν.

συνεχίστε…

#18

<3 <3 <3

Με πρόλαβες!

Μετά έφυγε και ο Τιμ για Μαϊάμι, αλλά το run’n’gun συνεχίστηκε με Σπρίγουελ και Κρις Γουέμπερ (έμεινε μόνο για έναν χρόνο όμως).

Και σήμερα συνεχίζει την παράδοση ο Στίβεν Κάρι.

Κοίταξε, λόγω ΝΒΑ, εμείς μόνο spalding θέλαμε και καλά “ποιες molten και ευρωπαϊκό μπάσκετ τώρα” (που όντως έτσι ήταν).

Εγώ προτιμούσα την χρυσή spalding, όμως αν θυμάμαι καλά δεν ήταν κατάλληλη για outdoor παιχνίδι οπότε μοιραία πηγαίναμε σε ασημένια που όμως με βόλευε πολύ λιγότερο.

#19

Πω πω μάγκες φοβερό thread ε, εύγε Chrisp! Έφαγα φλασιά με τον Bill Walton, ο τύπος σήκωσε πρωτάθλημα το 1977 με τους Blazers και αναδείχτηκε και mvp των τελικών, την επόμενη σεζόν ξεκίνησε εξίσου εντυπωσιακά (βγήκε και mvp της regular season) όμως ένας σοβαρός τραυματισμός τον άφησε εκτός για μεγάλο χρονικό διάστημα και από τότε ουσιαστικά δεν ξαναβρήκε τα πατήματα του. Η αλήθεια είναι ότι εγώ τον έμαθα από το πρωτάθλημα των Celtics το 86 που αναδείχτηκε και καλύτερος 6ος παίκτης, respect!

http://ht.cdn.turner.com/nba/nba/video/teams/celtics/2013/02/01/576WaltonMemoriesofaCelticWEB1mo-2370962-1.576x324.jpg

#20

Bulls-Suns το 1993 παίζει να είναι οι καλύτεροι τελικοί που έχουν γίνει ποτέ. Ο Jordan είχε μέσο όρο 41 πόντους. Στο τέταρτο ματς είχε βάλει 55 πόντους και ο Barkley είχε κάνει triple-double. Ήταν το μόνο ματς στο οποίο κέρδισε ο γηπεδούχος. Στο τρίτο ματς και ενώ οι Suns ήταν ήδη πίσω με 0-2, παίχτηκαν 3 παρατάσεις, οι Suns πήραν τη νίκη και μείωσαν σε 2-1 και ο παικταράς Kevin Johnson, ο οποίος εδώ και μερικά χρόνια είναι δήμαρχος του Sacramento, έκανε ρεκόρ τελικών παίζοντας 62 από τα 63 λεπτά του αγώνα. Επική σειρά, πραγματικά. Οι Suns τότε είχαν και το πρεζόνι Richard Dumas, τον οποίο έφερε αργότερα ο Γυμναστικός Λάρισας.

Στους επίσης επικούς τελικούς Ανατολής μεταξύ Chicago και New York, η Νέα Υόρκη, η οποία είχε και πλεονέκτημα, προηγήθηκε 2-0 και έσκασαν και κατηγορίες εναντίον του Jordan ότι ανάμεσα στα παιχνίδια είχε πάει στην κοντινή Atlantic City για τζόγο. Πήραν τα δύο ματς στην έδρα τους και πήραν και 5ο μέσα στη Νέα Υόρκη για το 3-2, φέρνοντας τη σειρά στο Chicago και τελειώνοντάς τη. Επίσης, οι Suns στον πρώτο γύρο των play-offs είχαν γυρίσει από 0-2 (είχαν χάσει τα πρώτα δύο ματς στην έδρα τους) με τους Lakers, κάνοντας το 3-2.

Τι μου θυμήσατε ρε. Μπράβο ρε ΚρισΠ.