Την επόμενη σαιζόν που τραυματίστηκε λοιπόν ο Bill Walton, πέρασε εποικοδομητικά τον χρόνο του και φρόντισε για την αποθεραπεία του. [U]Εδώ[/U], στο 1:10:02 αλλά και σε άλλα σημεία, τον βλέπουμε επί σκηνής στην μεγάλη συναυλία που έδωσαν οι Grateful Dead στις Πυραμίδες της Αιγύπτου τον Σεπτέμβριο του 1978 :lol:. Σε άλλη σκηνή φαίνεται να κάθεται σε καρέκλα πάνω στη σκηνή με μπαταρισμένο πόδι :lol:. Το παρατσούκλι του ήταν “Big Red-Head” ή αλλιώς “The Grateful Red”, λόγω των κόκκινων μαλλιών του, αλλά και της λατρείας του για το συγκεκριμένο συγκρότημα, του οποίου είχε παρακολουθήσει πάνω από 650 συναυλίες.
Ωραίος!
Τελικοί '93 είναι οι πρώτοι που είδα με επίγνωση του τι βλέπω (πάνω-κάτω). Είχα δει και 1-2 ματς από τους τελικούς του '92, σίγουρα αυτό που έκανε πάρτι ο MJ με τα τρίποντα. Αλλά το '93 είχα μπει πλέον στο παιχνίδι και, αν και η πρώτη συμπάθεια -που παραμένει ακόμα-, ήταν οι Lakers λόγω του “Lakers vs Celtics” pc game, υποστήριζα φόλα Bulls και παρακολουθούσα με κομμένη την ανάσα ήδη από τους επικούς τελικούς Ανατολής με το ατελείωτο ξυλίκι.
Νομίζω τα έδειχνε το Mega σε επανάληψη το επόμενο πρωί ή κάτι τέτοιο. Περιττό να πω τι χαρά ήταν αυτή στο τρίποντο του μεγάλου John Paxson αλλά και πόση απογοήτευση φάγαμε λίγο αργότερα με την ανακοίνωση αποχώρησης του MJ. Και αντίστοιχα, έναμιση χρόνο μετά όταν επανήλθε, το βλέπαμε σαν κοσμοϊστορικό γεγονός.
Οι τελικοι του '93 ειναι η πρωτοι που θυμαμαι κι εγω βασικα και για να τους θυμαμαι σημαινει πως καποιο καναλι τους εδειχνε σε επαναληψη την επομενη μερα οντως. Αυτοι οι τελικοι + μια εκπομπη με ΝΒΑ highlights με χαρακτηριστικο ονομα (που δε θυμαμαι) + ο Πασπαλι με εκαναν να αγαπησω το αθλημα τον ΝΒΑ και τον μπασκετικο Ολυμπιακο. Με ορισαν σαν προσωπικοτητα μπορω να πω:lol:
Στη φαση με το τριποντο του Paxson, ολα τα λεφτα η κυκλοφορια της μπαλας. Μεσα σε 9" την ακουμπανε και οι 5 παικτες των Bulls
Και μετά το τρίποντο, παίζει και ταπίδι στον KJ από τον Horace Grant. Πραγματικά, μια σειρά τελικών μεταξύ δύο ομάδων που η διαφορά τους ήταν ότι η μία από αυτές είχε τον Jordan. Τα παιχνίδια τα έδειχνε η τηλεόραση στην Ελλάδα την επόμενη μέρα, μάλιστα είχα και δύο από αυτά σε βίντεο αλλά πλέον τα έχω χάσει. Όμως πιστεύω ότι κάπου έχω ολόκληρα 2-3 παιχνίδια από αυτή τη σειρά. Οι Bulls και οι Suns ήταν αρκετά παρόμοιες ομάδες. Δεν είχαν μεγάλους center, οι Bulls είχαν τον Cartwright, τον Stacey King και τον Scott Williams ενώ οι Suns τον Mark West και τον …Oliver Miller, που αργότερα πέρασε από το Ηράκλειο. Υπάρχουν και κάτι ιστορίες ότι προσπαθούσε μεθυσμένος να κάνει τον αναστενάρη και έκαψε τα πόδια του, πρέπει να περνούσε καλά εκεί στην Κρήτη, τώρα, δεν ξέρω και με τι ακριβώς “ποτό” είχε μεθύσει :lol:. Ο Sir έλεγε για αυτόν ότι ο μοναδικός τρόπος να τον κάνεις να πηδήξει για ριμπάουντ είναι να έχεις βάλει ένα χάμπουργκερ στη μπασκέτα :lol:. Και είχαν πολύ ισχυρό backcourt, οι μεν με Jordan (φτάνει αυτός :lol:), οι δε με KJ και “Thunder” Dan Majerle. Τριάρια οι Pippen και Dumas και τεσσάρια οι Grant και Sir. Και γαμώ τις ομάδες και οι δύο.
Επίσης, ένα σχόλιο για τους Cavs που ανέφερε ο CrisP. Όντως είχαν πολύ καλή ομάδα τότε. Ο Brad Daugherty ήταν τρομερός center, αλλά η μέση του ήταν γυάλινη. Νο 1 του καταραμένου draft του 1986, μαθητής του μεγάλου Dean Smith στο North Carolina (το κολλέγιο του Jordan, μεταξύ άλλων). Ο Ehlo αστείος στις προσπάθειές του να μαρκάρει τον μεγάλο.
Eπισης, βασικος SG των Phoenix ο Richard Dumas στη δευτερη του χρονια στο ΝΒΑ ο οποιος εμπλεξε με ναρκωτικα και δεν εκανε τπτ μετα στο ΝΒΑ. Ηρθε στην Ελλαδα στη Λαρισα για λιγες εβδομαδες μετα απο μερικα χρονια αλλα εφυγε νυχτα
SF ο Richard Dumas 8), τον ανέφερα πιο πριν, μεγάλος τελειωμένος, όπως και ο Lloyd “Sweepea” Daniels που είχε έρθει στην ΑΕΚ στα τέλη των '90s.
NBA Action, αν δεν κάνω σοβαρό λάθος.
Κάπου εδώ κάνουμε ειδική μνεία στην “voice of basketball” τον μεγάλο Marv Albert, με χαρακτηριστική γρέτζα και purely american χροιά.
Περισσότερα εδώ:
http://en.wikipedia.org/wiki/Marv_Albert
[SPOILER]
In 1992, he appeared as himself on Roger Waters’s rock album Amused to Death, giving a mock commentary on the destruction of an oil rig on the song “Perfect Sense, Part II”.
[/SPOILER]
Οι suns τότε δεν είχαν και Τom Champers;
Σαν προχτές τη θυμάμαι τη φάση:
Philadelphia 76ers 1983 ή αλλιώς “Fo, Fo, Fo”
Διαβάζοντας τα περί καλύτερης σειράς τελικών (και χωρίς ακόμα να μπορώ να αποφασίσω αν είναι κάποια από τις τιτανομαχίες των 80’s ή κάποιος θρίαμβος των Bulls απέναντι σε ιστορικά αδικημένες ομαδάρες), μου ήρθαν στο μυαλό οι τελικοί του '83 μεταξύ Sixers και (ακριβώς προ Showtime) Lakers. Αγέννητος φυσικά, αλλά σκάβοντας όλα γίνονται.
Αμέσως πριν οι Celtics μονοπολήσουν την ανατολική πλευρά της αντιπαλότητας, η μητέρα των μαχών ήταν μεταξύ Philly και LA. Στους τελικούς του '80 και του '82 οι Λιμνάνθρωποι είχαν κόψει δυο σαφή τιμολόγια στους Sixers, ενώ κατόρθωσαν, όντας πρωταθλητές, να έχουν το 1st draft pick στην offseason του 1982 (μέσω ανταλλαγής με το Cleveland)! Το pick αυτό ήταν ο James Worthy. Την ίδια στιγμή, οι Sixers, μη μπορώντας να αντιμετωπίσουν τον Jabbar στο prime του, αποκτούν το θηρίο Moses Malone. Αποτελέσματα κανονικής σεζόν: Sixers 65-17, Lakers 58-24. Πριν τα playoffs, απαντώντας σε ερώτηση για το πώς πιστεύει ότι θα πάνε τα πράγματα για την ομάδα του, ο Malone με τη χαρακτηριστική βαριά φωνή του, απαντάει: Fo, Fo, Fo (δηλαδή τρία sweeps μέχρι το δαχτυλίδι).
Τελικά οι Sixers χάνουν μόνο ένα παιχνίδι, από τους Bucks στους τελικούς της Ανατολής πριν σκουπίσουν, με δόξα και τιμή και τους Lakers στους τελικούς. Με Moses (Finals MVP), Erving και Maurice Cheeks (PG) πρώτα βιολιά, αλλά και ανέλπιστη βοήθεια από τον πάγκο (Clint Richardson, Earl Cureton), καταφέρνοντας έτσι μια από τις κορυφαίες playoff performances όλων των εποχών.
Αξίζει να φάτε ένα εικοσάλεπτο για να δείτε μια από τις πληρέστερες και καλύτερες ομάδες της ιστορίας του NBA, που είχε απλά την ατυχία, στα επόμενα χρόνια, να πέσει πάνω σε δύο άλλες από τις καλύτερες ομάδες της ιστορίας.
[SPOILER]Το δαχτυλίδι του πρωταθλητή, τελικά, έγραφε στη μέσα πλευρά του “fo, fi, fo”.[/SPOILER]
Με πρόλαβες, pt. II (θα χει κι άλλες συνέχειες, το κόβω).
Να πω απλά ότι η μεταγραφή του Moses ήταν απόλυτη κίνηση ώστε να “δικαιωθεί” (μέσω του τίτλου) ένας από τους 10 κορυφαιους του ΝΒΑ, ο άνθρωπος που αποτέλεσε αστείρευτη πηγή έμπνευσης του Jordan, ο μεγάλος Doctor J.
Στο παρακάτω βίντεο είναι τα τελευταία λεπτά της καριέρας του 37χρονου Erving, στην σειρά Bucks - Sixers του 1987, όπου οι Bucks παίρνουν την πρόκριση στο πεμπτο παιχνίδι και το κοινό τους (για να μην πούμε και οι ίδιοι) περισσότερο αποθεώνει τον Dr. παρά ασχολούνται με την νίκη τους.
Bonus, το “πώς-το-έκανε-ο-θεός” highlight με το behind the backboard layup:
Και το rock-the-baby dunk:
Ο Landsberger (n.54) που παει να κοψει τον J.Erving, επαιξε Πανιωνιο τη σεζον 88/89 και σε ενα ματς εναντιον του Ολυμπιακου μαζεψε [B]31[/B] ριμπαουντ, ρεκορ Α1 που ακομα δεν εχει καταρριφθει
Αυτή την έχεις δει 8O;
- από wiki για Dr.J και ΤΕΡΑΣΤΙΟ Larry Legend: “On November 9, 1984, Bird was ejected along with Julius Erving in the third quarter after an on court scuffle. At the point of both ejections, Bird had outscored Erving 42 to 6. During the game, Bird had continuously informed Erving of their tallies with every chance he got to score. Bird denies this stating that it was teammate “M.L. (Carr) talking trash from the bench” during that game.” του έλεγε πόσο τον είχε στο σκορ, προκάλεσε καυγά που άδειασε τους πάγκους και μετά υποστήριζε ότι ήταν κάποιος συμπαίχτης του που έκανε το trash-talking :lol:.
Μεγάλη μορφή ο Landsberger, τον θυμάμαι. Ειχε και ένα φοβερό στιλ στο σουτ
Ίσως τον Μπένατσεκ θυμάσαι 
;
Συμφωνώ στα πάντα περί Dr. J, χρειαζόταν έναν καλό παίκτη στη frontline και τελικά απέκτησε αν όχι τον απόλυτο, τον δεύτερο από τους 2 τεράστιους της εποχής του.
Κάπου είχα πετύχει μια δήλωση του Magic για αυτό το layup, που λέει “τον μαρκάραμε τόσο καλά που δεν είχε που να πάει εκτός από out of bounds. So he went out of bounds” (μέσες άκρες νόημα). Έπος.
Που λέτε λοιπόν, κάπου πιο πάνω ανέφερα την απογοήτευση που είχε πιάσει όλους εμάς τους πιτσιρικάδες το καλοκαίρι του 1993 με την ανακοίνωση αποχώρησης του MJ. Δεν ήταν παίξε γέλασε τα πράγματα, τότε το μπάσκετ είχε μπει για τα καλά στις ζωές μας με τον Ολυμπιακό και τον ΠΑΟ να έχουν πλέον ομάδες που χτυπούσαν Ευρωλίγκα, με αποτέλεσμα ακόμα ακόμα και στο σχολείο το ενδιαφέρον στα διαλείμματα να έχει μεταφερθεί από το γρασίδι στις μπασκέτες (σε αυτό είχε συμβάλλει και ένας γελοίοςς κανονισμός του σχολείου που από το '92 μας απαγόρευε τη μπάλα γιατί ήταν, λέει, πιο επικίνδυνη για τραυματισμούς).
Όπως και να χει, η μπασκετική γενιά τότε έπρεπε να βρει ένα νέο σημείο αναφοράς στο ΝΒΑ και το ερώτημα ήταν ποια ομάδα θα γινόταν το σημείο αυτό. Το Houston δεν μπορούσαμε να προβλέψουμε ότι θα έκανε τέτοιο ξεπέταγμα. Το San Antonio και η Utah ήταν καλοκουρδισμένες μηχανές αλλά δεν τις έλεγες και θελκτικές ομάδες, ενώ τη Νέα Υόρκη που τόσο ξύλο είχε ρίξει στο αγαπημένο μας Σικάγο ούτε ζωγραφιστή δε θέλαμε να τη βλέπουμε. Ο Reggie Miller κάτι πήγαινε να κάνει με την Ιντιάνα αλλά δε μας έφτανε ενώ το Chicago εξακολουθούσε να έχει τη συμπάθεια πολλών, ξέραμε όμως ότι η μοίρα του ήταν προδιαγεγραμμένη (πολέμησε σκυλίσια όμως στα πλεη-οφ).
Τελικώς η απάντηση ήταν μονόδρομος, ποιος μπορούσε άλλωστε να αντισταθεί τότε στο Orlando των Shaquille O’Neal που γκρέμιζε μπασκέτες και Anfernee Hardaway που πετούσε πάνω από τα αντίπαλα γκαρντ? Πλαισιωμένοι από τον αξιόλογο Nick Anderson αλλά και τον μπομπέρ Dennis Scott καθώς και τον ξανθό μάστορα της πάσας Scot Skiles, οι Shaq και Penny κατέστησαν τους Magic ως τον ορισμό της εφήμερης μπασκετικής αγάπης. Η έλλειψη πείρας και επιλογών στον πάγκο τους στέρησαν κάτι καλό στα play-off της σεζόν 93/94 καθώς οι Pacers τους σκούπισαν με μειονέκτημα έδρας μάλιστα, κερδίζοντας στο σουτ τα δύο ματς στο Ορλάντο.
Την επόμενη χρονιά, οι Magic πρόσθεσαν κάμποση πείρα με τον Horace Grant στο “4”, το δίδυμο Shaq/Penny συνδυάσε καλύτερα το θέαμα με την ωριμότητα και έμοιαζαν έτοιμοι να κατακτήσουν την κορυφή. Στα μισά της σεζόν όμως νάσου ο MJ που επιστρέφει και οι περισσότεροι πλέον το γυρνάμε στην πρώτη αγάπη και παντοτινή. Αυτό βέβαια δεν αλλάζει κάτι για το Orlando καθαυτό, το οποίο συνεχίζει την προέλασή του (57-25 και πρώτο στην Ανατολή), αποκλείει κατά σειρά Celtics, Bulls και Pacers (σε άλλο ένα τιτάνιο 7-game series της Indiana) και φτάνει με πλεονέκτημα έδρας στους τελικούς απέναντι στους Rockets όπου και ανακηρύσσεται από την πλειοψηφία ως απόλυτο φαβορί. Βέβαια οι πιο υποψιασμένοι κρατάνε και μια πισινή μιας και δίπλα στον Olajuwon έχει προστεθεί ο Clyde Drexler, ενώ ο Robert Horry είναι πιο ώριμος από ποτέ. Τελικά η μειοψηφία δικαιώνεται πανηγυρικά, μιας και ο Hakeem προσφέρει απλόχερα μαθημάτα στον Shaq και το sweep είναι γεγονός, χωρίς να σημαίνει ότι οι Magic παραδόθηκαν αμαχητί.
Όπως και νάχει αυτό το 4-0 κάνει τον ενθουσιασμό μας γι’ αυτήν την ομάδα να ξεθωριάσει σε πολύ μεγάλο βαθμό και την επόμενη σεζόν, παρότι αντικειμενικά μένει σε πολύ καλό επίπεδο, την παρακολουθούμε απλά να γίνεται εύκολο θύμα των τρομερών Bulls στους τελικούς της Ανατολής. Το καλοκαίρι του '96 φεύγει και ο Shaq για να γράψει την πραγματικά μεγάλη του ιστορία στο Los Angeles, αρχίζουν σοβαρά προβλήματα τραυματισμών για τον Penny και γενικά οι Magic από κει και πέρα φτάνουν μαξ στον πρώτο γύρο των play-off για μια δεκαετία και βάλε, πριν πάρει μπρος ο Dwight Howard.
Στα links μπορείτε να δείτε highlights από το 7ο παιχνίδι με την Ιντιάνα το 1995, από ένα ματς με τους Heat και κάμποσα διάσπαρτα του Penny.
Ολα τα λεφτα το πως εχασαν το πρωτο παιχνιδι (στην εδρα τους κιολας). Μπροστα συνεχως οι Magic και με διψηφιες διαφορες το φερνουν στα ισα οι Rockets αλλα λιγα δευτερολεπτα πριν το τελος χανουν με 3 και η μπαλα στα χερια των Magic. Φαουλ στον Nick Anderson (70% στις βολες εκεινη τη σεζον) οπου με μια βολη οι Magic ασφαλιζουν το ματς. 0/2 o Anderson επιθετικο ριμπαουντ οι Magic, φαουλ στον Anderson παλι. 0/2 ο Anderson ξανα! Μπαλα στον Kenny Smith οπου τρεχει κανει προσποιηση στο τριποντο σηκωνεται και το ισοφαριζει στελνοντας το στην παραταση! (8 τριποντα σε εκεινο το παιχνιδι ο Smith)
Στην παραταση ισοπαλια, με τους Rockets στην τελευταια επιθεση. Η μπαλα στα χερια του Drexler μπασιμο, αστοχει… ερχεται αμεσως ο Olajuwon την “χαιδευει” στον αερα και τη στελνει ταμπλο-μεσα και ταβλα οι Magic δεν ξανασηκωσαν κεφαλι στη σειρα.
ΥΓ. Ο Νick Anderson (εξαιρετικος αμυντικος, ειχε κλεψει μπαλα απο Jordan σε εκεινα τα playoffs δινοντας νικη στους Magic) επαθε ψυχολογικο με τις βολες και επεσαν αισθητα τα ποσοστα του τις επομενες σεζον. Η καταρα των βολων ξαναχτυπησε τους Magic στο 4ο παιχνιδι των τελικων του 2009 με Lakers. Ο Ηοward ειχε την ευκαιρια με μια βολη να ασφαλισει το ματς για τους Magic και να ισοφαρίσει τη σειρα σε 2-2 με το επομενο παιχνιδι ξανα στο Orlando… 0/2 βολες, μπαλα στον Derek Fisher, τριποντο, ισοφαριση απο Lakers και ηττα στην παραταση για Magic, στο 1-3 η σειρα και στη συνεχεια στο 1-4
Στον πρώτο τελικό του 1995 στο Ορλάντο ο Κένι Σμιθ του Χιούστον είχε κάνει ρεκόρ τελικών (που υπάρχει ακόμα, νομίζω) με 7/7 τρίποντα. Στους τελικούς εκείνους το πίστευα ότι θα κέρδιζε το Χιούστον, ερχόταν με απίστευτη φόρα. Ήταν και η μοναδική φορά που μια ομάδα κατέκτησε το πρωτάθλημα σπάζοντας σε 4 σειρές το πλεονέκτημα έδρας (με τους Σανς το γύρισαν από 1-3, αυτό έχει γίνει πραγματικά ελάχιστες φορές, με μειονέκτημα ίσως και ποτέ πάλι), είχε ξεκινήσει από το slot 6 της Δυτικής περιφέρειας. Η ανταλλαγή του Clyde “The Glide” ήταν αυτή που είχε κάνει τη διαφορά τότε για τους Ρόκετς. Είχαν ξεφορτωθεί τον φουλ προβληματικό Vernon “Mad Max” Maxwell, ο οποίος στα μέσα της χρονιάς είχε ξυλοφορτώσει έναν οπαδό σε αγώνα ανεβαίνοντας 10 σειρές στην εξέδρα, και βρήκαν την υγειά τους. Πήρε και πρωτάθλημα ο Drexler. Το 1995 ήταν η χρονιά που ο Hakeem έγινε μύθος.
Να θυμήσουμε επίσης πως όταν ο Jordan είχε επιστρέψει, φόρεσε το νούμερο 45, το οποίο και άλλαξε γυρίζοντας στο παλιό 23 μετά τον πρώτο (χαμένο) αγώνα με το Ορλάντο στα play offs. Στον δεύτερο αγώνα της σειράς μέσα στο Ορλάντο σημείωσε 38 πόντους και οι Bulls έκαναν το break (το οποίο δεν εκμεταλλεύτηκαν), ακόμα θυμάμαι να το διαβάζω στην εφημερίδα ενώ το σχολείο μου πήγαινε εκδρομή, στο καράβι ήμασταν :roll:, η ομάδα έτρωγε και πρόστιμο για κάθε αγώνα που ο Jordan φορούσε το 23 γιατί στην αρχή της χρονιάς δηλώνει τα νούμερα των παιχτών και όταν γύρισε ο MJ του είχαν δηλώσει το 45. Το 23 και το 45 είναι τα δύο από τα τρία νούμερα που έχει φορέσει ποτέ ο MJ στο NBA. Ναι, υπάρχει και τρίτο 8).
Το 1990 στο Ορλάντο είχε χαθεί η φανέλα του Jordan και δεν υπήρχε άλλη πρόχειρη, οπότε έπαιξε με το νούμερο 12 για μία και μοναδική φορά.
Πίσω στους τελικούς του 1993… ένα αναμνηστικό με αγάπη από μένα για όλους σας :lol:.
Αναλύσεις επί αναλύσεων μπορούν να γίνουν με βάση τα στατιστικά.
H φαση με το Nick Anderson και τις βολες στο Game 1 των τελικων του 95 πρεπει να ναι η πιο τραγικη στιγμη που γνωρισε ποτε μπασκετμπολιστας μεσα στο γηπεδο.
Για την ιστορια, στην επομενη σεζον του εριξε το ποσοστο ευστοχιας βολων απο 70% σε 40%. Απο τη μια μερα στην αλλη κυριολεκτικοτατα.