Θα με αναγκάσετε να ξεθάψω κάτι παλιά περιοδικά της εποχής που κράτησα (Όλα για το μπάσκετ; κάπως έτσι λεγόταν) να σκανάρω να βάλω :roll:
Είναι πολύ περίεργο το πόσες αδικημένες ομάδες είχε το ΝΒΑ στα 90’s. Και να σκεφτεί κανείς ότι οι Magic δεν είναι από τις πρώτες που μου 'ρχονται στο μυαλό. Και ό,τι ομάδα κι αν υποστηρίζαμε/υποστηρίζουμε, η τότε φανέλα Magic (κυρίως η μαύρη) ήταν το απόλυτο φετίχ της εποχής.
Για του λόγου το αληθές,
Ως επιστέγασμα όσων είπαμε πιο πάνω για τον Dr. J, δείτε και το καταπληκτικό ντοκιμαντέρ:
Παραβαίνει λίγο βέβαια τον τίτλο του θρεντ μιας και πάνω από το μισό αφορά στις pre-80s μέρες του αλλά είναι εκπληκτικό το πόσο καθολική ήταν η αποδοχή που είχε αυτός ο παίκτης από το σύνολο του αμερικάνικου μπασκετικού κόσμου.
Μας παρακολουθούνε!!
Για να παίρνουμε μπρος.
[B][U]ΝΒΑ 80s-90s - Φάκελος “Λευκά Στραβόξυλα”[/U][/B]
Την εποχή που στο ΝΒΑ έπαιζε ακόμα μονάχα η αφαν-γκατέ της Ευρώπης, σπάγαμε αρκετή πλάκα με Αμερικάνους λευκούς ψηλούς οι οποίοι έκαναν τον Χουανάν Μοράλες (φαντάζομαι πως οι γνώστες ξέρουν περί τίνος πρόκειται) να μοιάζει τέρας τεχνικής.
Στο παρακάτω μίνι αφιέρωμα, συμπεριέλαβα όσους ξέθαψα πρόχειρα απ’ την μνήμη μου, με την προϋπόθεση να είχαν βρεθεί κάποιες (έστω μια-δυο) χρονιές βασικοί στις ομάδες τους. Το να έχεις άμπαλους σέντερ για να γεμίζουν τον πάγκο έμοιαζε λογικό, το να έχεις όμως άμπαλους βασικούς έμοιαζε ακατανόητο.
[B]1. Mark Eaton[/B]
Εντάξει, ο Eaton μπαίνει λίγο καταχρηστικά εδώ γιατί μιλάμε για έναν από τους κορυφαίους μπλοκέρ του ΝΒΑ ever. Αλλά ήταν τόσο άμπαλος στην επίθεση (κατάφερε να κάνει την πρώτη 50+% σεζόν στα δίποντα στον ένατο χρόνο του) που εξηγείται κάπως γιατί οι Jazz δεν κατάφεραν ποτέ να φτάσουν έστω σε τελικούς μέχρι τα late 90s (τότε βέβαια είχαν τον Ostertag για τον οποίο θα πούμε πιο κάτω, αλλά το μπάσκετ είχε ήδη αλλάξει σημαντικά).
[B]2. Joe Kleine[/B]
Συνήθως ρολίστας αν και στην τρίτη του χρονιά (στο Sacramento) καπάρωσε θέση βασικού και περίπου 24 λεπτά/αγώνα με 9.8 pts - 7.1 rebs. Φυσικά το 50% στα σουτ ήταν μακρινό όνειρο. Σε αντίθεση με τους περισσότερους (λευκούς και μη) ξυλάγγουρους του ΝΒΑ αυτός ήταν και άχρηστος μπλοκέρ. Παρολαυτά έφτασε τις 965 συμμετοχές, ενώ το 1994/95 ήταν ο συνήθης βασικός σέντερ του Phoenix.
[B]3. Danny Schayes[/B]
H αλλαγή του προαναφερθέντος Kleine στους Suns το 94/95 ήταν ο εν λόγω κύριος. Μάλλον επειδή είχαν τέτοιο δίδυμο “παικταράδων” στο 5, τελικά κατέληγαν να παίζουν με μία περίεργη πεντάδα που περιλάμβανε τους K.J - Majerle - Manning - Barkley - A.C. Green.
Για να είμαστε δίκαιοι πάντως, ο Schayes δεν ήταν τόσο κακός παίκτης και μάλιστα είχε το κατόρθωμα επί 4 συνεχείς σεζόν ως ο βασικός σέντερ του Denver στα τέλη των 80s, να έχει 10+ πόντους μ.ο. Μπλοκέρ για κλάμματα πάντως και αυτός, αλλά έγραψε τελικά 1138 συμμετοχές στον μαγικό κόσμο.
[B]4. Chris Dudley[/B]
Από τους κορυφαίους άμπαλους όλων των εποχών. Από τους πιο χαμηλά βαθμολογημένους παίκτες σταθερά στα ΝΒΑ Live. Στα 29 του (σεζόν 1994/95) βρέθηκε βασικός σέντερ του Portland και στα 82 ματς της κανονικής περιόδου με το αστρονομικό νούμερο των 5.5 πόντων συνδυασμένο με 40% στα δίποντα και 46% στις βολές. Πιθανότατα το γεγονός ότι έπαιρνε 27.4 λεπτά συμμετοχή ανα αγώνα να ήταν και η χαριστική βολή για την απόφαση του Clyde Drexler να αναζητήσει αλλού τις όποιες πιθανοτητές του για πρωτάθλημα.
[B]5. Jim McIlvaine[/B]
O Τζίμαρος, το μοντέλο (μα τι όμορφο ξανθό goatee είναι αυτό!), έχει κερδίσει επάξια τη θέση του στους “παίκτες-που-δεν-πρέπει-να-έχετε-ποτέ-στην-ομάδα-σας” στα NBA Live. Βρέθηκε για 2 σεζόν βασικός στο Seattle (μάλλον γι’ αυτό ο Kemp το 'ριξε αργότερα στα χάμπουργκερ, το αλκοόλ και τα ναρκωτικά) και μάγεψε με μέσους όρους 3.5 πόντων, 3.7 ριμπάουντ και 1.9 μπλοκ σουτάροντας με 47% δίποντα και 52% βολές.
[B]6. Greg Ostertag[/B]
Σε αναζήτηση παίκτη για να συνεχίσει το μπασκετικό μεγαλείο του Mark Eaton, οι Jazz δεν θα μπορούσαν να κάνουν καλύτερη επιλογή από την μοσχαροκεφαλή του Kansas. Αντί να σαλαγάει βίσωνες κάπου στα αμερικάνικα δάση βρέθηκε να παίζει τελικούς ΝΒΑ. Μέτριος ριμπάουντερ, αξιόπιστος μπλοκέρ αλλά πάνω απ’ όλα εντελώς ξυλοκόπος στην επίθεση.
Ένας κι ένας αυτοί που συγκέντρωσες :lol:.
Ο, κατά τα λοιπά κρέας, Chris Dudley πάντως, αξίζει ένα bonus επειδή είναι διαβητικός. Δεν είναι κι εύκολο να είσαι επαγγελματίας NBAer με τέτοιο πρόβλημα υγείας.
Δεν το ήξερα, επομένως όντως του δίνουμε το bonus.
Από την άλλη μόλις είδα στο wiki ότι:
In 1990, Dudley missed 13 consecutive free throws, setting an NBA record. In 1989, he set the record for most free throws missed in a single trip to the foul line, missing five consecutive free throws after the opposing team committed three lane violations.
Επίσης, να θυμίσω ότι στα playoffs του 1999, λόγω του τραυματισμού του Ewing, θα ξεκινήσει βασικός στα 4 τελευταία ματς των τελικών ανατολής με την Indiana καθώς και στους δύο πρώτους τελικούς με τους Spurs. Το να βλέπεις Dudley κόντρα σε Admiral και Duncan ήταν πραγματικά το κάτι άλλο.
Tέλος να πω ότι την φώτο του που πόσταρα, την πήρα από το κάτωθι ρεπορτάζ περί του debate που θα είχε ως υποψήφιος κυβερνήτης του Oregon με τους Ρεπουμπλικάνους με τον αντίπαλο των Δημοκρατικών.
Απιστευτη ξενερα στο NBA LIVE 99 οταν η μπαλα απο αναγκη πηγαινε στα χερια του Οστερταγκ και επρεπε να τελειωσει την επιθεση, απλα ετοιμαζομουν για το επιθετικο ριμπαουντ
καπου στα μεσα της δεκαετιας του 80 και ενω η κοντρα lakers και celtics πραγματικα καθηλωνε ολο τον κοσμο, στην ανατολη αλλη μια ομαδα προσπαθουσε να κανει κατi σοβαρο έχοντας εναν πραγματικα μεγαλο point guard ηγετη, τον Isaiah Thomas (συν τον center Bill Laimbeer και τον guard Vinnie Jonshon) και φυσικα μιλαμε για τους Detroit Pistons που προσπαθουσαν οσο καλυτερα μπορουσαν φτανοντας στα πλει οφ, αλλα να αποκλειονται απο celtics. Την επομενη χρονια ερχεται ενα απο τα καλυτερα guard της εποχης ο Joe Dumars αλλα αποκλειονται παλι στα πλει οφ απο τους Hawks του πραγματικα απιστευτου τοτε Dominique Wilkins. Την επομενη χρονια (86-87) πανε τελικο ανατολης και χανουν στα σημεια απο Celtics, αλλα το νερο ειχε μπει στο αυλακι κυριως γιατι ειχα ερθει και ειχαν δεσει οι Salley Rodman με την ομαδα και ολοι μιλουσαν για bad boys του Detroit αφου ειχαν αλλαξει στυλ παιχνιδιου με πολυ καλη αμυνα που ολοι γνωρισαμε. Την επομενη χρονια θα νικησουν ομως τους Celtics και θα πανε τελικο απεναντι στους Lakers απο τους οποιους χασανε τελικα τον τιτλο.
Σεζον 1988-1989 και ερχεται στην ομαδα και ο Mark Aguirre και το παζλ ολοκληρωνεται. Πανε παλι τελικο και σκουπιζουν τους Lakers. Ολοι πλεον μιλανε για τα κακα παιδια του Ντιτροιτ και την σκληρη αμυνα τους, αλλα πρεπει να παραδεχτουμε οτι ηταν μια προσπαθεια χρονων να χτιστει αυτη η ομαδα απο ενα πολυ καλο προπονητη τον Chuck Daly.
Την επομενη χρονια ξαναπηρε το πρωταθλημα νικωντας στους τελικους το Portland του Drexler και εχοντας αποκλεισει στην ανατολη τους Bulls του νεου τοτε Jordan.
Ομαδα με τα ολα της αν και δεν επαιζε το εντυπωσιακο μπασκετ, και περισοτερο ξυλο οπως λενε μερικοι, αλλα ηταν ομαδα η οποια μαθαινε απο τα λαθη της και χρονια παρα χρονια ολο και ανεβαινε, μεχρι που εφτασε κορυφη.
Τι να λέμε τώρα, οι Pistons είναι ολόκληρη ιστορία για το ΝΒΑ των 80s/90s.
Στους τελικούς του ‘88 μιλάμε για ΤΙΤΑΝΟΜΑΧΙΑ με τους Lakers, όπου οι Pistons έχουν πάρει κεφάλι 3-2 στη σειρά και πάνε στο LA για το 6ο ματς. Ο Thomas παθαίνει διάστρεμμα στο πρώτο ημίχρονο και εκεί που όλοι περιμένουν πως τέλειωσε γι’ αυτόν η σειρά, γυρίζει στο 3ο δεκάλεπτο -αν είναι δυνατόν!- και βάζει 25 πόντους, τελειώνοντας τον αγώνα με 43 συν 3 ριμπάουντ, 8 ασίστ, 6 κλεψίματα και 1 κόψιμο. Είναι ίσως ο ορισμός της εμφάνισης “αρνούμαι-να-χάσω” αν και τελικά οι Lakers παίρνουν το ματς με 103-102 χάρη σε 28 πόντους του Worthy και 22 (συν 19 ασίστ) του Magic. Θα κερδίσουν και το 7ο και θα κατακτήσουν το τρόπαιο, αλλά όλοι ξέρουν ήδη ποιος θα είναι ο πρωταθλητής της επόμενης χρονιάς.
Οι Pistons ήταν ο κακός δαίμονας των Bulls τους οποίους σάπισαν σε τέσσερις διαδοχικές playoff seasons μέχρι το 1991 όταν και οι Bulls τους σκούπισαν, με τα bad boys να φεύγουν από το γήπεδο χωρίς καν να συγχαρούν τους νικητές.
Επικό ψωλιασμα, νίκησε το μπάσκετ. Τετοιο μανίκι δεν έχει προηγούμενο
Ολο το τιμολόγιο προς την ίσως πιο μισητή ομαδα εβερ το χρεώνεται ο τεράστιος Τεξ Γουιντερ και ο Φιλ Τζακσον που τους διέλυσαν με την τριγωνική. Ίσως ο λόγος που τους περασαν ηταν αυτος, δεν εβγαινε ο προσανατολισμός καθόλου προς τον Τζορνταν μεσα από αυτο το γενικό σύστημα. Εσκαγε απο παντου
[I]A young man by the name of Magic Johnson is going to start at center tonight[/I]
Ρούκι.
20 ετών και 9 μηνών.
Άσος που ξεκινάει στο “5” γιατί ο μεγάλος σταρ λείπει.
42 πόντοι.
Πρώτάθλημα.
ΔΕΝ ΘΑ ΣΕ ΞΕΧΑΣΟΥΜΕ ΠΟΤΕ.
Οπως έλεγαν ήταν ο μόνος παίχτης που έπαιζε άνετα και τις 5 θέσεις.
Παλιοσειρες μαλλον σας ενδιαφερει το παρακατω, μια απλη εγγραφη χρειαζεται και ειστε ετοιμοι
Αυτό τώρα το έκανες για να ακυρώσουμε διακοπές, ταξίδια κτλ και να μας βαράνε οι γυναίκες μας;
:eek::eek::eek::eek:
Reboot.
Βλέποντας πρόσφατα διάφορα αφιερώματα, κυρίως για τους Bulls της δεύτερης τριετίας, σκεφτόμουν πόσο τραγικές μορφές ήταν οι Stockton, Malone και επεκτείνοντας τη σκέψη αυτή προσπάθησα να βάλω κάτω ποιοι τεράστιοι παίκτες (κυρίως από late 80s και μετά) δεν κατάφεραν ποτέ να βάλουν δαχτυλίδι.
Η πεντάδα που έβγαλα ήταν Stockton, Reggie, Sir Charles, Malone, Ewing και 6ος παίκτης ο Dominique.
Για το δίδυμο Stockton-Malone η αλήθεια είναι ότι δεν λυπήθηκα ποτέ μου ιδιαίτερα. Πρώτον γιατί είχαν τις ευκαιρίες τους (χαμένοι τελικοί '97, '98 αλλά και τελικοί δύσης '92, '94, '96) και δεύτερον γιατί ο ένας βρήκε στον άλλο το alter ego του και απλά έμενε να κάνουν την υπέρβαση, πράγμα που δεν έγινε ποτέ. Βέβαια η Utah υπήρξε μάλλον η πιο μακροχρόνια συνεπής ομάδα στην ιστορία του πρωταθλήματος από το 1980 και μετά με 20ετή συνεχή παρουσία στα playoffs (1984 - 2003, χρονιά κατά την οποία αποχώρησαν ο Stockton από την ενεργό δράση και ο Malone για τους Lakers όπου προσπάθησε με το “στανιό” να φορέσει δαχτυλίδι δίπλα σε Shaq και Kobe αλλά έπεσε πάνω στους Pistons). Στην δε Utah στα 80s έπαιξε για κάμποσα χρόνια και ένας άλλος μεγάλος σκόρερ του ΝΒΑ που δεν πήρε ποτέ τίτλο ο Adrian Dantley. Τραγική μορφή εξίσου, καθώς έφυγε από τους Lakers το '79 (το 1980 πήραν προωτάθλημα) αλλά και από τους Pistons στα μέσα της σεζόν 1988/89.
Οι υπόλοιποι τέσσερις (σημειωτέον ότι μιλάμε για έξι παίκτες που υπήρξαν μέλη των πρώτων δύο dream teams) νομίζω ότι ποτέ δεν βρήκαν τον μεγάλο συμπαίκτη που θα κούμπωναν μαζί του. Αν δούμε τους πρωταθλητές της εικοσαετίας για την οποία συζητάμε, διαπιστώνουμε εύκολα ότι σχεδόν πάντα έχουμε δίδυμα (ή και τρίδυμα) από σούπερ σταρ που κατάφεραν να παίζουν σαν ένα και απλά πλαισιώνονταν από καλούς ρολίστες: Jordan/Pippen, Karim/Magic (και Worthy), Bird/McHale, Erving/Moses, Thomas/Dumars, Duncan/Robinson. Μόνο ο Hakeem ξέφυγε από αυτό το μοτίβο και οδήγησε ως μοναδικός ηγέτης τους Rockets στα back-to-back.
O δε παίκτης για τον οποίον ανέκαθεν στεναχωριόμουν που δεν κατάφερε να φτάσει μέχρι το τέλος ήταν ο απολαυστικός Reggie Miller που “πέθανε” στο γήπεδο για την αγαπημένη του Indiana χωρίς να ψάξει ποτέ το trade που θα του έφερνε το δαχτυλίδι.
Το τελευταίο του παιχνίδι κόντρα στους Pistons στα playoffs του 2005 είναι μνημείο αθλητικής αφοσίωσης.
ο hakeem ειχε πολυ καλους ρολιστες διπλα του, αλλα ναι τους οδηγησε στο 1ο πρωταθλημα. στο 2ο ηταν και ο drexler που βοηθησε παρα πολυ.
Ως Houston fan, δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω, συγκινημένος. Μιλάμε όμως για ΚΑΛΟΥΣ ρολίστες, έτσι; Vernon “Mad Max” Maxwell, Kenny Smith, Robert Horry με τον κώλο του σύμπαντος από τότε, και φυσικά την απόλυτη αδυναμία, τον Junkyard Dog Mario Elie. Το δεύτερο μισό της σεζόν 94-95 πάντως, με Cassell και Glide, ήταν άλλη ιστορία.
Προσωπικά θεωρώ ότι κι ο Sir Charles είχε μια αρκετά μάχιμη ομάδα, ας μην ξεχνάμε Kevin Johnson, Thunder Dan Majerle και AC Green. Απλά τότε οι ομάδες της Δύσης χύνανε αίμα σε όλα τα playoffs και στο τέλος τους μαρκάλευε ο Jordan. Υπερβολικά πολλές ομάδες για μια δεκαετία πρωταθλημάτων.
Αν δεν αποσυρόταν ο μεγάλος φοβάμαι ότι θα ήταν και ο Hakeem στη λίστα