Spalding vs Molten - ή αλλιώς η χρυσή 20ετία (1980 - 1999) του παγκόσμιου μπάσκετ

Αθλητικά
#61

Ναι, είναι πολύ πιθανό.

Συμφωνώ ότι ο Drexler έδωσε μεγάλη ώθηση στο 2ο μισό του 94/95, αλλά ανέφερα τα δίδυμα ως κάτι περισσότερο από δύο πολύ μεγάλους παίκτες στην ίδια ομάδα. Ήταν δίδυμα παικτών οι οποίοι αν βαθμολογούνταν με 9-10 ο καθένας, παίζοντας μαζί η σούμα εκτοξευόταν στο 25-30.

Οι Olajuwon, Drexler (αλλά και Barkley λίγο πιο μετά, τι τριάδα!) δεν έδιναν αυτή την εντύπωση και ήταν λογικό, για αναπτυχθούν οι παικτικές σχέσεις που λέω χρειαζόταν να περάσουν αρκετά χρόνια και τουλάχιστον ο ένας εκ των δύο να ξεκινά σε νεαρή σχετικά ηλικία.

Όσον αφορά στους ρολίστες του Houston υπήρξαν μεγάλες μορφές οι περισσότεροι, ακόμα και ο θεός Matt Bullard (που το 94/95 έπαιξε στον ΠΑΟΚ και έμπαινε σε δημοψηφίσματα για χειρότερος αμερικάνος που είχε έρθει Ελλάδα εκείνες τις εποχές).

#62

Ο Hakeem και ο Clyde “The Glide” είχαν παίξει μαζί στο κολλέγιο του Houston, στην περίφημη Phi Slama Jama που έχασε τον τίτλο του 1983 σε μια από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις όλων των εποχών!

EDIT: Μαζί με τον Michael Young της Λιμόζ!

#63

Πολύ σωστό, αν και δεν αλλάζει την ουσία αυτού που υποστηρίζω, ο Clyde και ο Hakeem ήταν επί μια δεκαετία ηγέτες σε διαφορετικές ομάδες.

Ο Drexler μπορεί να πει κανείς ότι είχε βρει ένα alter-ego στο πρόσωπο του Porter (και πολύ αξιόλογους συμπαίκτες δίπλα τους) και κατάφερε να φτάσει δύο φορές μέχρι τους τελικούς.

Ο Hakeem όμως επί εννιά χρόνια στο Houston έβλεπε τίμιους ρολίστες δίπλα του (εντάξει στην αρχή είχε συμπαραστάτη - δίδυμο πύργο τον πήλινο Sampson, γι αυτό και έφτασαν τελικούς ανατολής το 1986), όμως κάθε χρόνο ήταν εκεί μέχρι να έρθει η ώρα της υπέρβασης. Την οποία την έκανε με τον Thorpe, τον Smith, τον Horry και τον Maxwell.

Για να είμαι δίκαιος πάντως, το δεύτερο πρωτάθλημα χωρίς Clyde θα χλώμιαζε πολύ.

#64

Ο Hakeem ήταν ονειρικός στο δεύτερο πρωτάθλημα, αλλά ναι, χωρίς Clyde δε νομίζω να το έπαιρναν, ήταν ο καταλύτης που τους έδωσε την ώθηση για το repeat. Είχε έρθει στη μέση της χρονιάς σε ανταλλαγή με τον Otis Thorpe, οπότε έχασαν και έναν ποιοτικό ψηλό οι Rockets. Πάλευαν με κάτι Carl Herrera (που είχε γίνει αμφίχειρας επειδή ένας παλιός του προπονητής του έδενε το δεξί χέρι και τον ανάγκαζε να παίζει με το αριστερό :lol:).

#65

Μιας και δεν έχει γίνει -ακόμα- αναφορά για το ευρωπαϊκό μπάσκετ της περιόδου, θα κάνω την αρχή.
Μιλάμε μάλλον για την καλύτερη περίοδο και του Ευρωπαϊκού μπάσκετ.
Η εποχή που ξεκίνησε ο θεσμός των final 4 και οι απίστευτες ομάδες και παίκτες που πέρασαν από τα παρκέ εκείνη την περίοδο.

Ενδεικτικά, ο Άρης του Γκάλη-Γιαννάκη-Σούμποντιτς (η καλύτερη περιφέρεια της Ευρώπης, ίσως και όλων των εποχών) που τόσο του έλλειψε ένας ψηλός (ο Τάρπλει ήρθε αργά και ο Στόγιαν νωρίς -ηλικιακά-),ενώ μένει και το απωθημένο για το Βασιλακόπουλο που δεν επέτρεπε ξένους με αποτέλεσμα να μη μπορεί ο Άρης να σταυρώσει καλό ξένο που θα έπαιζε μόνο στα Ευρωπαϊκά (πήρε το Σόμπιν που έκανε φοβερή χρονιά στην Παρτιζάν, αλλά στον Άρη δεν ακούμπησε, τον Καναδό Γουίλτζερ και μόλις στο τελευταίο f4 πήγε με Στόγιαν και Τζόουνς αλλά και πολλά προβλήματα).
Αντίπαλο δέος φυσικά ο ΠΑΟΚ με Μπάνε, Σταυρόπουλο, Κόρφα, Φασούλα και παραδοσιακά μεγάλους ξένους (Λιβινγκστον, Σκάιλς, Μπάρλοου, Σάβιτς, Μπέρι -που έφερε ο Άρης-, και αργότερα Πέτζα).

Στην Ευρώπη τι να πιάσεις και τι να αφήσεις!
Tην τεράστια Τρέισερ με τον εξωπραγματικό για την εποχή Μάκαντου και τους Ντ’Αντόνι, Μενεγκίν, Ρίκι Μπράουν και το νεαρό Πίτις που συνέχισε στη Μπένετον.
Τη Μακαμπί με Τζάμσι, Μαγκί, Μπάρλοου, Σίμς.
Την πληρέστερη ίσως Παρτιζάν όλων των εποχών με Ντίβατς, Ζάρκο Πάσπαλι, Ντανίλοβιτς, Τζόρτζεβιτς, Πετσάρσκι κ.α.
Την καλύτερη ομάδα την εποχής για εμένα, την Γιουγκοπλάστικα των Κούκοτς, Ράτζα, Ιβάνοβιτς, Περάσοβιτς, Τάμπακ, Ναουμόφσκι και Σάβιτς.
Η Καζέρτα του Οσκάρ Σμίντ και του Νάντο Τζεντίλε.
Η “λούζερ” Μπαρτσελόνα του Σούπερ Έπι, του Όντι Νόρις και του Ορτίθ.
Η Ρεάλ του Ντράζεν και του Ρότζερς.
Η Σκαβολίνι των Μανίφικο και Κούκ.

Στη δεκαετιά του 90:
Η ομάδα που άλλαξε το Ευρωπαϊκό μπάσκετ, η Λιμόζ του Ντακουρί και του Οστρόφσκι και αργότερα η μεγάλη ομάδα του Μάλκοβιτς με Ζντόβτς, Μπιλμπά Γιανκ και Ιβάνοβιτς!
Η Μπένετον του Κούκοτς, του Ιακοπίνι, του Ραγκάτσι (που ακόμα τον θυμούνται οι οπαδοί του ΠΑΟΚ).
Η Ρεάλ του τεράστιου Σαμπόνις, Τζο Αρλάουκας (Μπράουν κ.α.).

Αν πάμε σε ΟΣΦΠ και ΠΑΟ δεν ξέρεις που να αρχίσεις και που να τελειώσεις.

Από τη μία Ζάρκο, Τάρλατς, Ρίβερς, Τάρπλεϊ, Σιγάλας, Τόμιτς, Φασούλας, “fast” Έντι Τζόνσον, Παπανικολάου,
Από την άλλη Γκάλης, Γιαννάκης, Ντομινίκ, Οικονόμου, Στόικο, Βολκόφ (αργότερα σε ΟΣΦΠ), Σκότ, Αλβέρτη και τόσους άλλους…

Εύφημος μνεία στη μεγάλη Μπολόνια του Ντανίλοβιτς, Σκονοκίνι, Ριγκοντό, Νεστέροβιτς, Σάβιτς.

Σίγουρα ξεχνάω αρκετές ομάδες και πάρα πολλούς παίκτες, αλλά είναι καλή τροφή για συζήτηση οι παραπάνω!

#66

Aφου αναφερουμε την Κιντερ του Ντανιλοβιτς (και ενα φεγγαρι και του Τζινομπιλι), πρεπει να αναφερουμε και την Τιμ Συστεμ του Καρλτον Μαγερς.

#67

Εντελώς μη συγκρίσιμα μεγέθη, αλλά ωραία καλαθομηχανή ο Μάγερς.

#68

Aπλα, για καποια χρονια οι κοντρες σε ομαδικο και ατομικο επιπεδο ηταν πολυ δυνατες.

#69

θα πρέπει (λόγο συνομιλητή αλλά και γιατί υπήρξε μία από τις καλύτερες ομάδες που αντικειμενικά υπήρχαν στην Ευρώπη) να αναφέρουμε και τον Άρη επί Σαμολαδά (Σιούτης-Λιαδέλης-Μπόνι-Ορτίθ-Σάκλεφορντ κ.α.) που ατύχησε να πέσει στην Ελλάδα πάνω σε 2 πρωταθλητές Ευρώπης, αλλά πήρε ένα Κόρατς με ένα μυθικό ματς στο Τρεβίζο στον ημιτελικό! :thumbup:
Οι ψηλοί του ήταν ίσως το καλύτερο δίδυμο ξένων του Άρη στην ιστορία του. Ίσως το μόνο που έλειπε τότε, ήταν κάτι καλύτερο από τον Σιούτη στον άσσο. Την επόμενη χρονιά ήρθε ο Σοκ με τον Ζάρκο (αντί του Σάκλεφορντ), αλλά άρχισαν τα οικονομικά προβλήματα. Πήρε βέβαια το πιο αντρίκιο κύπελλο στην ιστορία του θεσμού!

υγ: ο Μάγιερς αν δεν κάνω λάθος είχε βάλει σχεδόν 100 πόντους σε αγώνα δεύτερης κατηγορίας στην Ιταλία! Πραγματική καλαθομηχανή

#70

Ακόμα επικότερος ο τελικός στην Προύσα. Τότε ήταν διπλός και ο τελικός. Είχε χάσει στη Θεσσαλονίκη με 66-77 και το πήρε μέσα στην Τουρκία με 18 πόντους διαφορά. Με αυτή την ομάδα που ανέφερες, τρομερό Λιαδέλη, εκπληκτικό Super Mario Boni με τον οποίο είχα επικοινωνήσει μερικά χρόνια αργότερα μέσω email, μεγάλο Jose Ortiz, μέτριο Shackleford και Γιάννη Σιούτη. Έπαιζαν κι άλλοι τότε, ο Φλώρος στον άσσο, ο Τζαννής Σταυρακόπουλος, είχε ακόμα τα κρέατα Αγγελίδη και Μισούνοφ. Στην Ελλάδα είχε φέρει τον Μπέρι (ο Shackleford έπαιζε μόνο Ευρώπη) και είχε κερδίσει τον ΠΑΟ μέσα στο ΟΑΚΑ, στο ματς που ο Πρετεντέρης είχε πετάξει το μπουκάλι.

#71

ΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ

[SPOILER]ΕΙΝΑΙ ΚΛΟΠΗΗΗΗΗΗΗ[/SPOILER]

[SPOILER]ΕΔΩΣΕ ΦΑΑΑΑΟΥΛ ΣΤΟΝ ΣΟΥΜΠΟΤΙΤΣ[/SPOILER]

[SPOILER]ΩΩΩΩΩΩ[/SPOILER]

#72

Είσαι τιτάνιος :!:

[B]Συνελήφθη ξανά για ναρκωτικά και όπλα ο Μισούνοφ[/B]

Για κατοχή ναρκωτικών και όπλων συνελήφθη στη Θεσσαλονίκη ο 50χρονος παλαίμαχος καλαθοσφαιριστής του Άρη, Μιχάλης Μισούνοφ, από αστυνομικούς του Τμήματος Ασφάλειας Κιλκίς.

Ο πρώην μπασκετμπολίστας πριν από τον αστυνομικό έλεγχο άφησε στο έδαφος μια σακούλα με δύο γυάλινα βάζα που περιείχαν κατεργασμένη κάνναβη σε μορφή σοκολάτας συνολικού βάρους 1.655 γραμμαρίων και στη συνέχεια απομακρύνθηκε.

Σε έρευνα που έγινε στο σπίτι του παρουσία δικαστικού λειτουργού βρέθηκαν και κατασχέθηκαν ένα σκοπευτικό εξάρτημα όπλου, τρία κινητά τηλέφωνα και 13 πακέτα τσιγάρων, τα οποία δεν έφεραν την ταινία ειδικού φόρου κατανάλωσης.

Ο παλαίμαχος αθλητής έχει συλληφθεί και άλλες φορές στο παρελθόν. Το 2004 είχε κατηγορηθεί και καταδικαστεί για απάτη με πλαστές πιστωτικές κάρτες, ενώ το 2009 είχαν εντοπιστεί στην κατοχή του αντιαρματικές ρουκέτες και όπλα

#73

Gangsta Aris

#74

Μεγάλος μαφιόζος ρε ο Μίσκο :D!

#75

Oι “original” Hornets (+top-10)

#76

nba jam και τα μυαλα στα καγκελα με την Γιαγια!!!
και το ρυζι τρομερος σουτερ, απο τους καλυτερους που εβγαλε το αθλημα. μαζι με ρετζι μιλερ και ρει αλεν ηταν οι καλυτεροι τοτε.

#77

meanwhile,

τι 70 λίρες γαμώ το χριστό μου

#78

Μιας και ο Roy μας άφησε γι’ αλλού, ευκαιρία για ένα μικρό τρίμπιουτ στους Dallas Mavericks, οι οποίοι πολύ πριν τον Nowitzki είχαν μια αρκετά δυνατή ομάδα στο 2ο μισό των 80ς.

Τη σεζόν 87/88 συγκεκριμένα, έφτασαν μια ανάσα από τον τελικό πηγαίνοντας τη σειρά των τελικών της Δύσης σε έβδομο παιχνίδι κόντρα στους Lakers. O Ταρπλευ (2η χρονιά στο ΝΒΑ - 6ος παίκτης της ομαδας εκείνη τη σεζόν) σε αυτά τα παιχνίδια είχε 15.9 π - 13 ρ - 1.7 ασ - 1.4 κλ - 2.1 τ.

Στο ρόστερ των Mavs υπήρχαν ο χαρισματικός σκόρερ Mark Aguirre (πρωταθλητής την επόμενη σεζόν με τους Pistons), o Sam Perkins, ο Rolando Blackman (μετέπειτα ΑΕΚ), ο Derek Harper, ο Schrempf στα πρώτα του βήματα στο ΝΒΑ αλλά και ο δεινόσαυρος James Donaldson που αγωνίστηκε στον Ηρακλή τη σεζόν 93/94.

Μερικά στιγμιότυπα στα links παρακάτω:

Tarpley vs Celtics
Mark Aguirre

Το Dallas ξανάπαιξε playoff τη μεθεπόμενη χρονιά (1989/90) με τον Tarpley βασικό πλέον (αλλά και με τα προβλήματά του να έχουν ήδη κάνει την εμφάνισή τους), χωρίς όμως να αποφύγει το σκούπισμα στον πρώτο γύρο από τους Blazers. Έκτοτε πέρασε μια περίοδο ύφεσης μέχρι να απογειωθεί ξανά χάρις στον μεγάλο Γερμανό, παρότι στα 90s πέρασαν από την ομάδα εξαιρετικοί παίκτες όπως ο Kidd, ο Nash και οι καλαθομηχανές Jimmy Jackson και Jamal Mashburn.

#79

Τα RIPs συνεχίζονται κι έτσι πέρασα να πω ένα farewell στον Jerom Kersey που στα 53 του άφησε αυτόν τον κόσμο.

Λίγοι βέβαια θα θυμούνται πλέον το βασικό και πολύ αποτελεσματικό τριάρι των Blazers του Clyde στους τελικούς του '90 και του '92, όταν έπεσαν στις (διαφορετικού τύπου) μηχανές των Pistons και Bulls αντίστοιχα.

Τα κατάφερε πάντως να το πάρει το δαχτυλίδι στα 36 του, ως τίμιος παγκίτης των Spurs το 1999.

#80

Και βέβαια τον θυμόμαστε, έλα ρε, κρίμα, από εσένα μαθαίνω ότι πέθανε. Έχει πεθάνει και ο Kevin “Double Duck” Duckworth από αυτούς τους Blazers…