Ναι για Rambis.
O Rivers δεν είναι στη φώτο, ποιον εννοείς;
Έχουνε τα μικρά τους ονόματα στις μπλούζες τους πάντως, αν και πάλι δύσκολα βρίσκεις μερικούς.
2η γραμμή απο κάτω κ τέρμα δεξιά Mychal Thompson, μπαμπάς Klay.
Πάνω πάνω γραμμη, 3ος από αριστερά Bob McAdoo.
Στη τρίτη γραμμή από κάτω προς τα πάνω,2ος από δεξιά προς αριστερά δεν είναι? Τι να πω μου έμοιαζε πολύ
Αυτός είναι ο χαλκέντερος AC Green, ο οποίος σε 16 χρόνια καριέρας έχασε μόνο 3 αγώνες στη 2η σεζόν του.
Ίσως ο τιμιότερος ρολίστας στην ιστορία του ΝΒΑ.
Ισχύει ότι ήταν ο καλύτερος ρολιστας εβερ αλλά είχα ξεχάσει τη φάτσα του και μου θύμισε Δαβίδ κάπως. Ο Worthy που είναι? Δίπλα στον Ράιλι ε?
Δεξιά απ’ τον Riley.
Ακόμα πιο δεξια ο πρώτος 3-and-D της ιστορίας, Michael Cooper.
Τους είχα λιώσει στο Lakers vs Celtics
Αριστερά στον Πάτ είναι ο Μπάιρον Σκοτ που περασε από βαζελο ε?
Μόλις διαπίστωσα ότι κάτω αριστερά από τον Rambis είναι ο τιτάνας Mike Smrek 
Btw, είναι φανατικός χριστιανός και ξεκίνησε και τελείωσε την καριέρα του παρθένος 
Χρόνια πολλά στον τεραστιότερο παίκτη ομαδικού αθλήματος που έχω δει, με το καλύτερο σχετικό compilation video που έχω δει,
Ας δώσω, πλέον του παραπάνω, το δικό μου αγαπημένο compilation, στον επίσης αρτιότερο αθλητή που έχω προλάβει να δω και εγώ σε ομαδικό άθλημα!
60 χρονών Ο Μπίστης των Μπίστηδων.-
Χρόνια πολλά στον Τρισμέγιστο
Βλέποντας το βίντεο σκέφτηκα το εξής, για εμένα τουλάχιστον που είμαι και ολίγον τι απαίδευτος μπασκετικά όσο κι αν μου αρέσει να βλέπω
Πολλά από αυτά που έκανε στο βίντεο, τα έκανε να φαίνονται τόσο απλά που στην κανονική ροή οριακά με εντυπωσίασαν … μέχρι που τα είδα ξανά στο ριπλει και καταλάβαινα τι όντως έκανε
Έχω δει αυτό το βίντεο πολλές φορές, η κλιμάκωση που κάνει η μουσική πάντοτε με κάνει να ανατριχιάζω. Ο καλύτερος παίχτης που έχω δει ποτέ.
EDIT: εννοείται το ξαναβλέπω τώρα ε 
Παρεμπιπτόντως, @Rebel, μερικά από τα καρφώματα που κάνει είναι πάνω σε θηρία. Καρφώνει στη μάπα του Μουτόμπο και του κουνάει το δάχτυλο στο 24 (ο Μουτόμπο ήταν γνωστός μπλοκέρ και κουνούσε το δάχτυλό του στον αντίπαλο μετά από κάθε τάπα), στο 21 καρφώνει πάνω από τον Alonzo Mourning, πάνω από Greg Ostertag στο 43, στο 37 δεν ξέρω με ποιους. Στο 6 με Ewing, από τις πιο εμβληματικές του φάσεις. Στο 39 με Νέα Υόρκη, την οποία είχε κυριολεκτικά βελάξει, φαίνεται σα να επιταχύνει ενώ βρίσκεται στον αέρα λίγο πριν φτάσει στη μπασκέτα. Στο 29 καρφώνει μπροστά στον Rony Seikaly, center του Miami ο οποίος στα νιάτα του ζούσε στην Ελλάδα και τον χάσαμε απλώς επειδή δεν του δώσαμε διαβατήριο - σήμερα είναι επιτυχημένος DJ. Το 36 είναι το νικητήριο σουτ που έβαλε ως πρωτοετής στον τελικό του κολλεγιακού πρωταθλήματος και το πήρανε απέναντι στον Ewing. Στο replay φαίνεται ότι κάνει το τέλειο σουτ. Στο 35 πάλι με Νέα Υόρκη τον τραβάνε στο πάτωμα και το βάζει και μετά πάει και φωνάζει και οι μύες κοντεύουν να σκάσουν . (είχε φάει πάρα πολύ ξύλο στην καριέρα του). Στο 18 και στο 15 βάζει νικητήρια καλάθια εκτός έδρας και το πλήθος παραληρεί (παλιά ο γηπεδούχος φορούσε πάντα την ανοιχτόχρωμη εμφάνιση). Στο 11 βάζει κρίσιμο καλάθι και φάουλ απέναντι στον Barkley στους καλύτερους τελικούς που έχω δει ποτέ, στο μόνο ματς που κέρδισε ο γηπεδούχος - ο Jordan χρειάστηκε να βάλει 55 πόντους.
Sorry για το σολάρισμα παίδες, αυτός ο παίχτης απλώς τα είχε όλα.-
Το κάνει να μοιάζει τόσο εύκολο αυτός ο άνθρωπος
Οι πρώτοι τελικοί NBA που είδα, μετά από κάθε ματς αναπαραστουσαμε με τον (δύο χρόνια μικρότερο) αδερφό μου κάθε μεγάλη φάση με συνθετικο μπαλάκι (αυτά που έδινε ο Μαστοράκης στους γκεστ για χαλάρωση) εχοντας για καλάθι το κουρτινόξυλο του σαλονιού.
Αρρωστημένος Μπάρκλεϊ-κος (ταυτιζομουνα και λίγο σαν slightly undersized και- πολύ περισσότερο από τον sir Charles- overweight forward) είδα τους Σανς να χάνουν από τον GOAT. Τι εποχές.
Ο Τζόρνταν δεν είναι μόνο η γνώση του αθλήματος, τα αντανακλαστικά αιλουροειδους και το άλμα του, αλλά και η αρμονία των κινήσεων του, που τον κάνει τον πιο θεαματικό Μπίστη από καταβολής του αθλήματος.-
Κι εμείς το είχαμε κάνει να αναστενάξει το κουρτινόξυλο, βέβαια παίζαμε μέχρι και με μπαλάκι του τέννις
Τρομερός παίχτης ο Barkley. Εκείνη τη χρονιά ήταν που είχε πρωτοπάει στους Suns και είχε κάνει εκπληκτική χρονιά, είχε βγει δίκαια και MVP. Στη φάση που έχει το βίντεο βλέπεις την απογοήτευσή του όταν μπαίνει το καλάθι και σφυρίζεται και το φάουλ. Eίχε κάνει triple double σε εκείνο το ματς. Σε εκείνους τους Suns έπαιζαν δύο παίχτες που μετά ήρθαν Ελλάδα (απίστευτο ότι τότε ερχόντουσαν NBAερς στην Ελλάδα), ο Richard Dumas στον Γυμναστικό Λάρισας και ο Oliver Miller στο Ηράκλειο, ίσως ο @Lupin να τον είχε δει να παίζει ή να είχε ακούσει καμιά ιστορία με κοψίδια ή για τότε που λένε ότι περπάτησε πάνω σε κάρβουνα και έκαψε τα πόδια του
Ε, ναι.
Πρέπει να είναι πλέον τριψήφιος ο αριθμός κλικς που του έχω κάνει. Έχει κάνει πολύ καλή δουλειά στο editing ο χρήστης που το έχει ανεβάσει και πράγματι η μουσική επένδυση είναι κορυφαία. Ψάχνοντας στα comments βρήκα ότι είναι από τον Mark Willott (Dominoes & Chess).
Οι αγαπημένες μου φάσεις ( * ), είναι η προσποίηση στον Divac (“see you later Vlade”) και τα up-and-under με Utah (με Ostertag να τον έχει αγκαλιάσει) και φυσικά με Nets (παγώστε λίγο την εικόνα και τσεκάρετε τον πάγκο των Nets).
(*) Προφανώς εκτός συναγωνισμού το G6 με Utah το ‘98 (η σκληρότητα των playoff games -και όχι μόνο- εκείνων των ετών είναι μίλια μακριά από την σημερινή πραγματικότητα του ΝΒΑ). Δεν μιλάω μόνο για το τελευταίο σουτ, αλλά για όλη την ακολουθία μετά το τρίποντο του Stockton που κάνει το 86-83 στα 42’‘. Πρώτα διαβάζει την άμυνα και επιλέγει γρήγορο ντράηβ, παίρνει σωστά τον διάδρομο και κάνει το release την κατάλληλη στιγμή για να αποφύγει την τάπα, σκοράροντας μέσα σε 5’’ και εξασφαλίζοντας και άλλη επίθεση για τους Bulls. Μετά αγνοεί πλήρως κάθε μπασκετική λογική άμυνας, αφήνοντας μόνο του τον Hornacek και τζογάρει ξέροντας ότι έχει περίπου 1-2 δευτερόλεπτα μέχρι ο Malone να γυρίσει και να δει τον αμαρκάριστο συμπαίκτη του, του κλέβει τη μπάλα, ε και τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Απλά στα 35 του έχει συμπυκνώσει όλη του την καριέρα σε 40 δεύτερα (ντράηβ, άμυνα, mid-range) έχοντας παίξει 103 παιχνίδια και 4000 λεπτά.
Είναι απέναντι στον Joe Barry Carroll, νο1 στο draft του 1980 και θεωρούμενο πολύ μεγάλο ταλέντο σέντερ. To '84 σε ηλικία 26 ετών, επειδή οι Warriors δεν του έδιναν αυτά που ζητούσε για να ανανεώσει, πήγε για ένα χρόνο στην Ολίμπια Μιλάνο (με την οποία πήρε πρωτάθλημα και Κόρατς). Μετά επέστρεψε στο Golden State (η φάση είναι από το 86/87) αλλά τελικά δεν έκανε ποτέ την καριέρα που αναμενόταν. Περισσότερα εδώ.
Φανταστικη αυτη με Nets, ο παγκος …εκπλησσεται! Εμενα μου αρεσει και το τριποντο με τους Pistons που πιανει τη μπαλα και κανει μια ανεπαισθητη προσποιηση προς τα αριστερα, αρκετη για να ξεφορτωθει τον Dumars.
Εννοειται χτες βραδυ το ξαναειδα.
Οσο για το G6 του '98, ειπαμε, στο τελευταιο λεπτο δεν ακουμπαει τη μπαλα κανενας αλλος παιχτης των Bulls και ο Jordan βαζει 8 ποντους. 4/4 βολες και μετα τα δυο καλαθια που λεει ο @ChrisP.
οh the memories
δεν τον έχω δει μόνο να παίζει στην ομάδα του Ηρακλείου (της οποίας παίζει να είδα κυριολεκτικά όλα τα εντός έδρας από την κερκίδα, μιας και ήμουν στους παίδες και είχαμε δωρεάν είσοδο, τις σεζόν δηλαδή 97-98 που βγήκαμε Κόρατς και 98-99 που νομίζω ήρθε ο Μίλερ) αλλά και σε κάποιες προπονήσεις από κοντά, ενώ μαζί με διάφορους ακόμα (Χαρίση, Φόρεστ, Χάρβεη κτλ) τον είχα πετύχει και σε δημοτικό γήπεδο να παίζει/παίζουν ουκ ο λίγες φορές 3on3 (οκ τον Όλιβερ μια μόνο φορά 
γιατί δεν πολύ-ασχολήθηκε με το άθλημα μετά τα 5 πρώτα του παιχνίδια με την ομάδα).
Επίσης η ιστορία με τα καψίματα είναι πέρα για πέρα αληθινή και επιβεβαιωμένη 100% εκ των έσω (ο φυσικοθεραπευτής της ομάδας είναι οικογενειακός φίλος, όπως και σχεδόν όλο το τημ βασικά των γυμναστών/προπονητών της ομάδας -με γονείς γυμναστές και εγώ σε μια τόσο μικρή πόλη μάθαινα τα πάντα από πρώτο χέρι) ενώ για τους μερακλήδες, το περίφημο “μπεργκεράδικο” που κατέβαζε δέκα δέκα τα μπέργκερ, ήταν το “Ντόναλντ” στη Νέα Αλικαρνασσό -χρυσές δουλειές εκείνη την εποχή !!