Από το http://community.sff.gr…
"Αυτό το ποστ θα είναι ιδιαίτερα αιρετικό και αν έχετε αδύναμη καρδιά ως Τρεκάδες, μην το διαβάσετε!! Ωστόσο είναι η πραγματικότητα, και η ?αίρεση? είναι συχνά όχι μόνο ο κανόνας, αλλά και απαραίτητη για να υπάρξει αλλαγή, εξέλιξη, πρόοδος.
Εξ αιτίας κάποιων γεγονότων τελευταία με κάποιο άτομο, γεγονότων που αν και ασήμαντα ουσιαστικά λειτούργησαν σαν καταλύτες σε μένα, άρχισα να σκέφτομαι πολύ αυτό που είχε πει κάποιος Βουλκάνιος στο Star Trek: Enterprise. ?Challenge your preconceptions or they will challenge you!?
Στον πιλότο, ο Trip Tucker νιώθει την ανάγκη να παρέμβει όταν βλέπει το εξής θέαμα: Μια εξωγήινη γυναίκα με ένα αγοράκι κάθονται και η γυναίκα βάζει έναν αναπνευστήρα στο αγοράκι και το υποχρεώνει να εισπνεύσει κάποιο αέριο. Το αγοράκι δεν θέλει αλλά η γυναίκα επιμένει με αποτέλεσμα, όταν του βγάζει τον αναπνευστήρα, εκείνο να προσπαθεί να ρουφήξει όσο πιο πολύ αέρα μπορεί, βήχωντας και σφαδάζοντας σαν να έχει πάθει ασφυξία από το μαρτύριο. Ο αξιωματικός του Enterprise δεν μπορεί να δεχτεί αυτή τη βασανιστική πράξη και ετοιμάζεται να εμποδίσει τη γυναίκα.
Η T?Pol του εξηγεί πως αυτό που βλέπει δεν είναι αυτό που ο νους του ερμηνεύει. Η γυναίκα βοηθά το παιδί της να συνηθίσει την αναπνοή οξυγόνου αντί για methyl oxide (oξείδιο του μεθυλίου(
κάτι που οι πολύ μικροί Lorillians δεν μπορούν να αναπνεύσουν ακόμα. Η όλη ?θεραπεία? είναι προφανώς απαραίτητη. Η μητέρα δεν δίνει κάποιο δηλητήριο στο παιδί της, αλλά το βοηθά να αναπνεύσει σιγά-σιγά τον αέρα με οξυγόνο, ενώ του δίνει κάποιες δόσεις methyl oxide.
Ο νους του Τucker λειτουργεί ακόμα, ως εκείνο το σημείο, σύμφωνα με την ?ορθόδοξη? σκέψη ενός Γήινου άντρα που δεν έχει πολυβγεί εκτός του ηλιακού συστήματος. Μπορεί θεωρητικά να γνωρίζει όλα τα περί προκατάληψης, προιδεασμών κ.λπ., και ίσως και το γήινο γνωμικό ?μη κρίνετε εξ ιδίων τα αλλότρια?, αλλά όπως έχουμε δει στην ανθρώπινη ιστορία η θεωρία από την πράξη έχουν πολύ μεγάλη απόσταση!
Αν και ελπίζει κανείς να μη φτάσει στον απόλυτο σχετικισμό και ισοπέδωση όπου οι έννοιες του ?σωστού?, του ?αληθινού?, του ?ηθικού? χάνονται μέσα σε μια γκρίζα σούπα αήθειας - στην οποία σούπα ακόμα και μια γενοκτονία δεν μπορεί να είναι ηθικά καταδικάσιμη αφού δεν υπάρχει κανένα λογικά αντικειμενικό κριτήριο - οι προιδεασμοί, οι προκαταλήψεις και οι όποιες ?ορθοδοξίες?, είτε πολιτικές, είτε θρησκευτικές, είτε κοινωνικές, είτε πολιτιστικές έχουν στη βάση τους το δίπολο ?σωστό - λάθος?.
Ακόμα κι όταν, θεωρητικά, ο Tucker γνωρίζει την απίστευτη ποικιλία φυλών και πολιτισμών στο γαλαξία που έχουν διαφορετική βιολογία από μας, ακόμα κι αν έχει εμπεδώσει, θεωρητικά και πάλι, την ιδέα πως τα ?γήινα? δεν μεταφράζονται κατ?ανάγκη και στα ?εξω-γήινα?, όταν έρχεται η στιγμή να αποδείξει στην πράξη αυτή την διαφωτισμένη ιδεολογία που η ανθρωπότητα έχει αρχίσει να ασπάζεται, αποτυγχάνει και κρίνει εξ ιδίων τα αλλότρια, γιατί αδυνατεί να προκαλέσει τις ίδιες του τις προκαταλήψεις, τις ίδιες του τις ιδέες, για να κάνει το κβαντικό άλμα από το ?σωστό - λάθος? στο σωστό του ?άλλου?. Έτσι, ερμηνεύει την πράξη της εξωγήινης γυναίκας σαν βασανιστήριο προς το παιδί της γιατί δεν μπορεί να σκεφτεί λογικά πως ίσως υπάρχουν και άλλες εξηγήσεις, που δεν έχουν καμμία σχέση με την εικόνα, και την ανάλογη ευαισθησία που νιώθει κανείς, ενός μικρού αγοριού που βασανίζεται από μια στρίγγλα μάνα.
Στην πραγματικότητα, ο Τrip Tucker μόνο θεωρητικά είναι έτοιμος να ?προκαλέσει τις προκαταλήψεις? του, γιατί στη θεωρία απλά… δεν χρειάζεται να το κάνει! Ακόμα κι αν υιοθετεί τη ?σωστότητα? του Βουλκάνιου γνωμικού, δεν προκαλεί τον εαυτό του σε τίποτα! Συνεχίζει να λειτουργεί πάνω στον άξονα ?σωστό - λάθος? σύμφωνα με αυτά που επιβάλλει η γήινη ?ορθοδοξία?. Τη στιγμή όμως που πρέπει να κάνει τη φιλοσοφία πράξη, αποτυγχάνει.
Με άλλα λόγια, ο Tucker και ο κάθε άνθρωπος χρειάζεται να είναι εξ ορισμού ?αιρετικός? αν θέλει να ξεφύγει από τις διάφορες ορθοδοξίες, μπροστά στα δεδομένα, στις καινούργιες εμπειρίες, σε άλλους τρόπους σκέψης, αντίληψης, ύπαρξης. To να είναι κάποιος ?αιρετικός?, ωστόσο, και να ακολουθεί το Βουλκάνιο ρητό περί προκαταλήψεων, έχει και μια φαινομενικά αντιφατική ερμηνεία.
Όταν κάποιος ξεφεύγει από το δίπολο ?σωστό - λάθος?, ξεφεύγει και από την ανάγκη να απορρίπτει οτιδήποτε αβασάνιστα από όπου και να προέρχεται. Το να είναι κάποιος ?αιρετικός? και να αντιτίθεται στις διάφορες ?ορθοδοξίες? δεν είναι αυτοσκοπός, ούτε lifestyle, στο Σταρ Τρεκ τουλάχιστον. Δεν φορά κάποιος το ?καπέλο? του αιρετικού, ούτε αντιτίθεται με βολικό τρόπο στο ?άλλο? δαιμονοποιώντας το. Έτσι, θα ήταν πολύ εύκολο, υπερβολικά εύκολο να θεωρήσει κανείς εαυτόν ?αιρετικό? και να κηρύττει πως είναι ενάντια στις ?ορθοδοξίες?, αν προβάλει αυτές πάνω στους άλλους! Ακριβώς αυτούς τους ?άλλους? που έχουν απλά διαφορετικό τρόπο προσέγγισης στα κοινά μαζί με τα αλλότρια. Αν κάποιος φορά το καπέλο του αιρετικού, με γνώμωνα την αποτελμάτωση και την πρόοδο, τότε όλα είναι οκ. Αν όμως θεωρεί τον εαυτό του προοδευτικό αλλά φορώντας σε άλλους το ανεπιθύμητο καπέλο του συντηρητικού, τότε δεν καθόλου όλα οκ!
Αν η κοινωνία που βλέπουμε στο Σταρ Τρεκ, ειδικά στο Next Generation, είναι εξελιγμένη σε σύγκριση με μας, δεν είναι επειδή υιοθέτησε κάποιο κοινωνικοπολιτικό, οικονομικό, και πολιτιστικό σύστημα που έχουμε σήμερα, αλλά επειδή κατάφερε να ξεπεράσει τη δυαδικότητα ?σωστού-λάθους? σε όλες της τις εκφράσεις. Μάλιστα, συχνά βλέπαμε μια τάση επιστροφής σε αξίες ή τρόπους ζωής που ακόμα και σήμερα θα θεωρούνταν μάλλον συντηρητικοί. Ίσως γιατί η διάκριση ανάμεσα στο ?συντηρητικό? με την έννοια του αποτελματωμένου, και στο ?συντηρητικό? με την έννοια της επιθυμίας να διατηρηθεί κάτι που αξίζει, κάτι που είναι αληθινό, όμορφο, δυναμικό, ισορροπημένο, σήμερα συγχέονται σε τέτοιο βαθμό ώστε ο κόσμος μας να είναι ένας κόσμος πόλωσης, από υποοομάδες ταμπουρωμένες πίσω από κάθε είδους προκαταλήψεις και δεισιδαιμονίες και δαιμονοποιήσεις, όχι τόσο θρησκευτικά υποκινούμενες όπως στο παρελθόν, αλλά στις Δυτικές τουλάχιστον κοινωνίες, από πολιτικά ή κοινωνικά πιστεύω, από πολιτιστικού τύπου ομάδες, κλπ.
Αυτή η ανάγκη διάσπασης, διαχωρισμού, και καθορισμού του εαυτού μόνο μέσω αυτού στο οποίο αντιτίθεται, και ικανοποίηση μόνω μέσω της ομάδας με την οποία το άτομο ταυτίζεται, είναι τελικά αυτό ακριβώς το οποίο προσπαθεί να πολεμήσει, ας πούμε, το Βουλκάνιο ρητό ?Challenge your preconceptions or they will challenge you.?
Nα θυμηθούμε εδώ, ωστόσο, πως οι Βουλκάνιοι έχουν αναγάγει τη λογική σε κάτι πολύ κοντινό σε αυτό που θα λέγαμε σήμερα ?θρησκεία?, ή έστω, πνευματικό μονοπάτι. Το ρητό αυτό δεν έχει σκοπό να προτείνει την εγκατάλειψη της λογικής, της αποδοχής, κ.λπ. προς χάριν της νομιμοποίησης του παραλόγου και του μίσους που “μεταμφιέζεται” φορώντας τη μάσκα του “άλλου”.
Έτσι, ενώ η Prime Directive απαγορεύει κάθε ανάμιξη με φυλές που δεν είναι ακόμα στο τεχνολογικό στάδιο της Ομοσπονδίας, αλλά ούτε και εσωτερικές παρεμβάσεις στις διάφορες τοπικές κυβερνήσεις, όταν πρόκειται για ζητήματα που αφορούν στα δικαιώματα των έμβιων όντων, όπως το δικαίωμα στη ζωή, φυσικά θα παρέμβει.
Με άλλα λόγια, αν η μητέρα προσπαθούσε να σκοτώσει το παιδί της, ο Trip Tucker δεν θα εμποδιζόταν να παρέμβει!
Μαζί λοιπόν με το ρητό περί πρόκλησης των προκαταλήψεων, ένα ακόμα Βουλκάνιο ρητό συμπληρώνει ένα σημαντικό ?δίδυμο? της νοοτροπίας που έχει υιοθετήσει η Ομοσπονδία και που είναι φανερή σε ολόκληρο το corpus του Σταρ Τρεκ:
?Infinite Diversity in Infinite Combinations? πιο γνωστό σαν το ακρωνύμιο ΙDIC!
Kαι εδώ επιστρέφω στο σκοπό του ?αιρετικού? αυτού ποστ.
Λόγω κάποιων γεγονότων που ανέφερα στην αρχή, αναρωτήθηκα τελικά αν ίσως και εγώ δεν έχω τη διάθεση να προκαλέσω τις δικές μου προκαταλήψεις σε κάτι που αγαπώ πολύ, ακριβώς επειδή και ο ίδιος λειτουργώ μέσα στο δίπολο ?σωστού - λάθους?.
Το Σταρ Τρεκ είναι κάτι που αγαπώ πολύ. Εκφράζει πολλές ανάγκες μου, πολλά όνειρα, πολλές ελπίδες, παρ? όλο που ξέρω πως είναι απλά ένα σύμπαν φαντασίας και όχι κάτι πραγματικό. Όμως, η έμπνευση και η αλήθεια δεν έχουν ανάγκη από την απτή πραγματικοτητα, την υλιστική πραγματικότητα, για να υπάρξουν. Όσο μπορεί να μας εμπνεύσει, και να μας δείξει την αλήθεια μια εικόνα από ένα μακρινό γαλαξία από το τηλεσκόπιο Hubble, άλλο τόσο μπορεί και μια καλή ιστορία. Ίσως μάλιστα, μια καλή ιστορία να μπορεί και περισσότερα γιατί οι καλές ιστορίες μιλούν στη ?δική μας?, προσωπική κατάσταση, σε μας τους ίδιους και τις ίδιες, σαν γυναίκες, άντρες, παιδιά, ανθρώπους, άτομα. Αυτός είναι και ο βασικός λόγος που αγαπώ το Σταρ Τρεκ σε σημείο σχεδόν ?θρησκευτικό? κατά κάποιο τρόπο.
(Μεταφορικά μιλάω, μην τρελαθούμε κιόλας! Yπάρχει που υπάρχει ?θρησκεία? Jediism, μη γίνει και Trekism στο τέλος! Όλα τα είχε η Μαριωρή δηλαδή…)
Όταν λοιπόν έμαθα για το ?reboot? του franchise με ?πιλότο? τον J.J. Abrams θα έλεγα πως το είδα πολύ θετικά, αν και με κάποια πικρία γιατί θα προτιμούσα μια συνέχεια του timeline του Τρεκ και όχι μια ανανέωση. Ωστόσο, αν η ταινία ήταν επιτυχία θα μπορούσε να σημάνει την επανενεργοποίηση του Σταρ Τρεκ γενικά και τα αποτελέσματα θα μπορούσαν να ήταν εξαιρετικά καλά.
Όμως, τόσο από εκείνη την απίστευτη διαφημιστική σύλληψη του ?This is not your father?s Trek? που έκανε θηρία πολλούς Τρέκερς, όσο και από τα όσα άκουγα από φίλους, και έβλεπα σε πρόμος, τόσο περισσότερο θύμωνα, τόσο περισσότερο γινόμουν έξαλλος, τόσο περισσότερο ένιωθα πικρία, οργή, αδικία, και απέχθεια για αυτό το… ?Φρανκεντρεκ?!
Για καιρό απέφευγα να το δω. Ήταν λες και κάποιος μου είχε κλέψει κάτι πολύτιμο και τώρα το έβλεπα διαλυμένο στα εξ ων και κρεμασμένο σε κάποια βιτρίνα.
Κάποια στιγμή όμως το είδα. Και φυσικά το μίσησα ολόψυχα. Όλα ήταν λάθος, ήταν μια προσβολή σε οτιδήποτε ήταν το πραγματικό Σταρ Τρεκ. Σίγουρα δεν έκρυψα τη γνώμη μου ποτέ γι?αυτό το Αμπραμοτρεκ, το Φρανκεντρεκ, το κατάπλασμα, το αίσχος κ.λπ. κ.λπ. Έφτασα σε σημείο κατάθλιψης, εξ αιτίας και άλλων και άσχετων λόγων βέβαια, και ένιωθα πως ο κόσμος είχε πια πάψει να είναι ο κόσμος που ήξερα και που έλπιζε σε ένα καλύτερο μέλλον. Ο θυμός που αισθανόμουν για το Φρανκεντρεκ όχι μόνο δεν μειώθηκε με τον καιρό, αλλά αυξήθηκε καθώς έβλεπα πως η ταινία αυτή όχι μόνο άρεσε πάρα πολύ αλλά θεωρήθηκε και αριστούργημα με απίστευτες κριτικές. Μάλιστα, έβγαλε και περισσότερα χρήματα - αν και όχι πολύ περισσότερα, αναλογικά - από κάθε άλλη ταινία.
Καμμία έκπληξη λοιπόν πως θα υπήρχε και συνέχεια. Και ο θυμός μου αυξήθηκε. Αν και ποτέ δεν σκέφτηκα πως οι Αμπραμοφάνς ήταν ηλίθιοι, ούτε αισθάνθηκα πραγματικά εχθρικά προς κανέναν τους (στο κάτω-κάτω δικαίωμα του καθενός είναι να του αρέσει ό,τι θέλει, και τελικά… reality check insertion: It?s just a movie!), μου ήταν αδύνατον να καταλάβω πώς ήταν δυνατόν να αρέσει σε τόσο, έξυπνο κόσμο αυτό το σατανικό Φρανκεντρεκ!
Απέφυγα να δω προμος της δεύτερης ταινίας, και μια δυο εικόνες που είδα τυχαία στο Facebook και εδώ στο sff, μου άναψαν τα λαμπάκια ακόμα περισσότερο. Ο Κερκ και ο Σποκ φορούσαν κάτι στρατιωτικές στολές που θύμιζαν εκείνες του σοβιετικού στρατού! WTF?!?!?!?!?!?!
Παρά την περιέργειά μου, και γιατί δεν είχα καμμια διάθεση να εκνευριστώ, ορκίστηκα πως δεν πρόκειται να δω τη νέα ταινία Into Darkness. Ωστόσο ήμουν περίεργος! Δεν θα μπορούσα, για λόγους αρχής, να σχολιάσω/θάψω μια ταινία που δεν έχω δει, οπότε προσπαθούσα να βρω τρόπους μέσα μου να δω αυτή την ταινία ?αντικειμενικά?, ψυχρά, αποστασιοποιημένα.
Αλλά ήταν αδύνατον. Ο θυμός που ένιωθα ήταν πανίσχυρος. Δεν θα μπορούσα με τίποτα να τη δω έστω και ελάχιστα ?αντικειμενικά?.
Όμως κάτι συνέβη. Μου ήταν γνωστό πως κάθε Τρέκερ βλέπει το Τρεκ διαφορετικά, εστιάζεται σε διαφορετικά στοιχεία που το συνθέτουν, και ακόμα και όσοι ενδιαφέρονται για τη ?φιλοσοφία? του δεν σημαίνει πως συμφωνούν πάντα στο τι είναι η φιλοσοφία αυτή. Το ίδιο ισχύει και για τον τρόπο που βλέπει ο καθένας την εξελιγμένη και ?διαφωτισμένη? κοινωνία της Ομοσπονδίας. Κανένα πρόβλημα σ?αυτό και σέβομαι κάθε διαφορετική άποψη. Ωστόσο όταν εξέφρασα μια άποψη σχετικά με το τι ΔΕΝ είναι η κοινωνία του Τρεκ, άποψη βασισμένη σε γεγονότα, ειδικά στη βιογραφία του Gene Roddenberry και στην αλληλογραφία του πριν καν ξεκινήσει το αρχικό Σταρ Τρεκ, δέχτηκα κάποια προσωπική επίθεση σε άλλους χώρους. Ασήμαντο συμβάν μεν, αλλά λειτούργησε σαν καταλύτης να σκεφτώ κάποια πράγματα. Κυρίως για το τι είναι η ?ορθοδοξία? στο Σταρ Τρεκ, αλλά και ο ?καθολικισμός? του ?δόγματος? (Puns intended; as if there was any doubt!) Με άλλα λόγια ποια είναι… ?επίσημη γραμμή? (puns continue unabashedly), oποιαδήποτε παρέκκλιση από την οποία ?γραμμή?, επιφέρει… κυρώσεις!
Στο σημείο αυτό πρέπει να γράψω ένα disclaimer: Οι παρακάτω σκέψεις αφορούν μόνο εμένα, εκφράζουν μόνο εμένα και δεν αφορούν, ούτε ?χρωματίζουν? κανέναν άλλον. Αναφέρονται στο τι έκανα εγώ, τι σκέφτηκα, και τι αποφάσισα, και δεν σχετίζονται με τα κίνητρα κανενός άλλου.
Αποφάσισα, λοιπόν, να αφήσω το θυμό πίσω, να αφήσω τις ιδέες περί ?σωστού - λάθους? και να κάνω ένα μικρό κβαντικό άλμα, μια υπέρβαση, πέρα από τις δικές μου προκαταλήψεις. Δηλαδή πέρα από αυτό που εκ των προτέρων (προ-) είχε καταλάβει (-κατάληψη) το δικό μου νου και είχε ορίσει σαν ?ορθόδοξο? Σταρ Τρεκ. Θα έβλεπα την πρώτη ταινία ξανά, και καπάκι τη δεύτερη.
Τις είδα.
Και τις αγάπησα.
Τις είδα πραγματικά γι?αυτό που είναι, και χωρίς να είναι τέλειες (μπορώ να σκεφτώ αρκετά πραγματάκια που δεν μου άρεσαν), είναι από τις πιο hopeful ταινίες που έχω δει την τελευταία δεκαετία. Πρακτικά κάθε στοιχείο που έκανε το Τρεκ, Τρεκ, είναι εκεί! Σχεδόν όλα! Οι ταινίες αυτές ΕΙΝΑΙ ΣΤΑΡ ΤΡΕΚ!!
Ναι, είναι ένα άλλο Σταρ Τρεκ, φυσικά. Ναι, η Ουχούρα αυτή έχει σχέση με το Σποκ αυτό. Ναι, οι Βουλκάνιοι αυτοί έχουν περισσότερες ?δυσκολίες? με τα συναισθήματά τους από τους άλλους, γνωστούς Βουλκάνιους!
Ωστόσο, πολλά, πάρα πολλά στοιχεία είτε τα δεν είχα προσέξει την πρώτη φορά που είδα το πρώτο Τρεκ, είτε είχα παρεξηγήσει, είτε λόγω μιας διαβολικής σύμπτωσης εξ αιτίας ενός πρόμο, είχα διαστρεβλώσει τελείως. Θα αναφερθώ σ?αυτό το τελευταίο μόνο γιατί συχνά το χρησιμοποίησα σαν επιχείρημα εναντίον της νοοτροπίας του Άμπραμς.
Πριν δω την πρώτη ταινία για πρώτη φορά είχα δει ένα πρόμο-βιντεάκι που περιείχε μια σκηνή όπου ο Σποκ και η Ουχούρα φιλιούνται. Λίγο μετά είδα την ταινία και για κάποιο λόγο - που μάλλον είναι εμφανής από όσα έχω γράψει ως τώρα - είχα την εντύπωση πως η σκηνή αυτή προηγείται εκείνης όπου η Ουχούρα γκρινιάζει γιατί ο Σποκ δεν τη θέλει στο Enterprise. Η εντύπωση ήταν πως η Ουχούρα χρησιμοποιεί τη σχέση της για να αποκτήσει τη θέση της στο Enterprise και πως τα άλλα είναι δικαιολογίες. Όμως αυτό δεν αληθεύει καθόλου! (Και απορώ πώς δε με διόρθωσε κανείς). Η Ουχούρα αντιμετωπίζει το Σποκ γιατί ενώ είναι η καλύτερη στην Ακαδημία, εκείνος δεν τη θέλει στο Enterprise για να μην κατηγορηθεί για νεποτισμό. Σε καμμία περίπτωση και πουθενά η Ουχούρα δεν χρησιμοποιεί τη σεξουαλικότητά της για να πετύχει οτιδήποτε!
Σίγουρα οι δύο ταινίες δεν είναι τόσο ?φιλοσοφικά νοήμονες? όσο ήταν κυρίως το Next Generation. Σίγουρα είναι πολύ action heavy (πολύ ξύλο, ρε παιδιά!) και συνεχίζω να μην βλέπω το λόγο γιατί ο Άμπραμς να κάνει έξαλλους τόσους Τρεκερς με το ανεκδιήγητο ?This is not your father?s Trek?. Ούτε γιατί δεν μπορούσε να έχει σχεδόν το ίδιο σενάριο χωρίς την ανάγκη μιας ενλλακτικής πραγματικότητας, αποκόβωντας αυτό το Σταρ Τρεκ από το υπόλοιπο corpus του Τρεκ και ξενίζοντας τόσο πολλούς φανς. Ούτε γιατί δεν έδειξε περισσότερο αυτή την όμορφη διαστρική κοινωνία της Ομοσπονδίας.
Ωστόσο, το 90% από όσα θεωρούσα ?λάθος? σ?αυτό το Σταρ Τρεκ δεν είναι λάθος! Η ιδέα πως η σχέση Σποκ-Ουχούρας είναι ?λάθος? είναι ένα από τα preconceptions που είχα. Δεν είναι λάθος καθόλου για αυτό το Τρεκ, αυτό το Σποκ, αυτή την Ουχούρα. Και συνεχίζουν να είναι αναγνωρίσιμοι χαρακτήρες. Εξ άλλου, όπως και ο Spock Prime είπε, πολλά πράγματα είναι διαφορετικά πια εξ αιτίας της αλλαγής που επέφερε ο Nero.
Για να τελειώνω σιγά-σιγά, περιμένω με χαρά την επόμενη ταινία. Θα προτιμούσα, και προτιμώ πάντα, το αρχικό timeline, και ελπίζω όταν/αν γίνει κάποια καινούργια τηλεοπτική σειρά Σταρ Τρεκ να βασίζεται σε κείνο, και όχι στις ταινίες του Άμπραμς. Ωστόσο, αισθάνομαι πως όλα τα ?μηνύματα? που μου άρεσαν στο κλασσικό Τρεκ (ειδικά στο Next Gen, περισσότερο από το αρχικό Τρεκ ή το DS9) υπάρχουν, αν θέλει να τα δει κάποιος, και στο… Φράνκεντρεκ.
Ναι είναι Φράνκεντρεκ ακόμα. Αλλά να πω κάτι; Αν ο κάπτεν Πικάρντ συναντούσε μια εξωγήινη φυλή που του θύμιζε πολύ το τέρας του Φρανκενστάιν, μπορεί να ένιωθε μια μικρή αισθητική αποστροφή (μπορεί και όχι όμως!) αλλά σίγουρα θα σκεφτόταν πως η φυλή αυτή έχει κάθε δικαίωμα να υπάρχει και πως τελικά ?Βeauty is in the eye of the beholder!? και πως οι Frankensteinians μπορεί να έχουν έναν πολύ αξιόλογο πολιτισμό! Τι πιο μέσα στο πνεύμα του Τρεκ από αυτό;
E, εξ ίσου αξιόλογες, εξ ίσου Τρεκ, εξ ίσου hopeful βρίσκω και γω τις ταινίες αυτές, σταματώντας να αφήνω τις δικές μου (προσωπικές και μόνο!) προκαταλήψεις να με προκαλούν εκείνες, αλλά προκαλώντας τις εγώ και, τελικά, διαλύοντάς τις. Τι κέρδισα; Όχι δεν ?είδα το φως?! Κέρδισα όμως το Star Trek!
The End"
Edited by Oberon, 16 Οκτώβριος 2013 - 21:02.
Η πρόσφατη ταινία μ’ικανοποίησε αρκετά κυρίως λόγω του σεβασμού που έδειχνε στα παλιά κ στο μύθο ενώ ταυτόχρονα προσέφερε κ έναν αέρα ανανέωσης… Μια χαρά! 
