Κάπου πρέπει να το γράψω να γουστάρω και επιστρέφω στην μαύρη τρύπα μου:
Κυνηγητό στο Alderaan: 0/10, προσέφερε μόνο κριντζ. Kάτι σαν τους power rangers στο Bobba.
Τhird Sister: 4/10 - Όχι μόνο με ενοχλεί το μόνιμο tantrum, δεν πείθει κιόλας για το ρόλο όπως δεν έπειθε και στον Kylo.
Alderaan: 7/10 (10/10 για τα φυσικά τοπία, 4/10 για τα ντίτζιταλ που μου θυμίσανε κακά πρίκουελ ή κάποια τζενέρικ sci-fi σειρά.)
Grand Inquisitor: 9/10 (prolly just a flesh wound)
Senator Organa: 9/10 (χάνει το δεκάρι γιατί κάτι δεν μου πήγαινε καλά με το de-aging/αδυνάτισμα γενικά και μου απέσπασε την προσοχή από γαμάτες σκηνές)
Haja: 9/10. Genuine laugh moments, a splash of Han Solo.
Leia 10/10. Mπράβο στην μικρή και δεν μου θύμισε ούτε Άνακιν, ούτε Ομέγκα, ούτε Έζρα, ούτε μικρή Ασόκα, ούτε Γκρόγκου, ούτε… δεν ξέρω, κάποιο άλλο τσιπιρίκι. Μου θύμισε μια μικρή πεισματάρα και ατακαδόρα Λέια, με Δυναμικό μυαλό, όταν είπε I’m sorry ενώ ο άλλος μίλαγε για την μάνα της, σφίχτηκε κάτι μέσα μου.
Lola 10/10, συνεχίζει η παράδοση στα droids.
Αλλά και -10 να ήταν όλα τα από πάνω:
Εwan 11/10 - και άντε γεια ρε. Άντε γεια.
Η στιγμή που είπε “Ανακιν”, σαν να λέμε η πρώτη φορά που πέρασε από το μυαλό του να τον ψάξει με την Δύναμη μετά από δέκα χρόνια, και το κόψιμο/“mesg received” μου ανατρίχιασε το είναι.
Νομίζω το μεγαλύτερο πράμα που με στενοχώρησε στο Phantom Menace τότε ήταν που σκοτώθηκε ο αγαπημένος μου χαρακτήρας (πάνω και από Obi, που φυσικά έλαμψε στα επόμενα δύο). ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΡΙΓΙΟΥΝΙΟΝ.
Όσο γκρινιάρης έχω υπάρξει με τα πρίκουελς και τα σίκουελς, τόσο ευτυχής είμαι με τις τηλεοπτικές σειρές, κι ας έχουν τα θεματάκια τους, so fucking what.
Επρεπε να περιμενει λιγο αυτος που το εφτιαξε.
