Thanks επίσης μαν!!!
Την πρώτη περίπτωση εννοούσα και μάλλον δύσκολα τα πράγματα απ ότι βλέπω…Θα πρέπει να περιμένω την αγορά ενός 5.1 blu ray που θ αργήσει δυστυχώς…:?
Ίσως και ο πρώτος του σόλο δίσκος, το insurgentes, αν δεν το έχεις ακούσει θα σου αρέσει αρκετά γιατι κινείται σε παρόμοια επίπεδα.
Πάντως εγώ το σημείο που λάτρεψα τον wilson ήταν το DVD insurgentes, η ταινια που κυκλοφόρησε λίγο μετά αν θυμάμαι καλά. Έλεγε τόσο σωστά πράγματα εκεί μέσα και πράγματα που ίσως έχω σκεφτεί κι εγώ πολλές φορές περί μουσικής και περί παιδικής ηλικίας.
Ξεκίνησα σήμερα να ακούω το άλμπουμ… Χαίρομαι απο τη μία που δεν το’κανα νωρίτερα, γιατί θα το είχα ακούσει απο τα μεγάφωνα του λαπτοπ και δε θα ήταν καθόλου καλή επιλογή γιατί θα έχανα το πολυδιάστατο μεγαλείο που “γνώρισα” σήμερα όσο ταξίδευα με τα Μέσα στην Αθήνα, μέσα απο τα μαγικά “in ear” ακουστικά που παγήδευσαν όοοολο τον ήχο μέσα στο κεφάλι μου!! ^.^
Δε θα πω πολλά, γιατί πιστεύω ότι πρέπει να ρήξω κι άλλες ακροάσεις (προς το παρόν έχουν γίνει 2)… αλλά… είναι ΠΟΛΥ ωραίο ΠΑΡΑ πολύ ωραίο άλμπουμ!!! …
[SPOILER]ΠΑΡΑ ΜΑ ΠΑΡΑ ΜΑ ΠΑΡΑ ΜΑ ΠΑΡΑ ΜΑ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΠΟΛΥ ωραίο!!! [/SPOILER]
Tσέκαρε τους I.E.M…
Γεια σου ρε hokam καύτη.
Γιατί έτσι μας αρέσει…
[I]Καραδοκώ για κάποιον, οποιοδήποτε να πεί καμιά παπαρίτσα να τρολάρω, αλλά ο δίσκος είναι υπερβολικά καλός για κάτι τέτοιο.[/I]
Η νέα τάση επιβάλλει λίφτινγκ με king Crimson διάθεση.-
Θετικά:
-Ο δίσκος είναι για πολλές ακροάσεις. Ακούγεται σε repeat.
-Μου δημιουργεί μια πιο κατασταλαγμένη μουσική προσέγγιση από το προκάτοχο INSUR.
(not better, but different) #signifοConstruKctionοskymovessideaysWTF
-Η φωτογραφία του Lasse είναι ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟΤΕΡΗ απο ποτέ
-Ο Στέφανος δεν γερνάει τελικά. ούτε στη ακρόαση ούτε στην όψη.
- No Part Of Me: ΨΕΜΑ
- Raider: ΕΠΟΣ
- Ινδεκς/ σεκτάριαν/ ριμάιντερ: DROOL.
- To No Twilight Within the Courts of the Sun έπρεπε να είναι σε αυτό το cd…
- Το Heritage.
- Η προσωπική/indie ας πούμε, προώθηση του Έργου. Ρε πάρτε το χαμπάρι τέτοιοι καλλιτέχνες δεν υπάρχουν αρκετοί πια.
Αρνητικα:
αρχισα να το ακουω χθες και ναι ειναι δισκαρα
Νομίζω πως αυτή είναι μία πολύ καλή περιγραφή του πώς εξελίσσεται η εντύπωση που αφήνει ο δίσκος. Στην αρχή (χωρίς να δώσω πολύ βάση) δε μου είπε πολλά. Όσο προχώρησαν οι ακροάσεις αναγνώρισα το μεγαλείο αυτού του δίσκου. Το medley επιρροών 70s prog είναι ασταμάτητο και δείχνει πόσο μεγάλος οπαδός αυτής της μουσικής (όχι ότι δεν το ξέραμε) είναι ο Wilson. Χαρακτηριστική περίπτωση grower.
Δόξα και τιμή λοιπόν και ναι…playmate 
ναι, κάπως έτσι.
Κυκλοφόρησε το πρώτο single από το album:
Tracks Listing:
- Postcard [4:28]
- Postcard (Live Piano/Vocal Version) [3:12]
- Postcard (North Atlantic Oscillation Remix) [4:38]
- Index (Necro Deathmort Remix) [5:01]
70τίλα το εξώφυλλο
Necro Deathmort Remix λέει. Wilson goes black metal?!? 
και ο Wilson προμοτάρει το facepalm.
Ok.
Διαβάστε, βρείτε τα νέα και κερδίστε ένα ταξίδι στο άγνωστο σύμπαν.
Τώρα είδα οτι υπάρχει συνέντευξη του site απ’εδώ. Αλλά χωρίς socking news.
Χωρίς να έχω ακούσει τα On the Sunday of Life, The Incident, Insurgentes θεωρώ το Grace for Drowning ότι καλύτερο έχει βγάλει ο Steven Wilson.
Ουτε καν, αλλα ειναι παρα παρα παρα πολυ καλος δισκος και το λεω εγω που ειμαι αυστηρος μεχρι θανατου με Wilson. Αν εξαιρεσουμε το TrueΝorth των No Man, τα δυο προσωπικα του ειναι με διαφορα ο,τι πιο ενδιαφερον εχει κανει τα τελευταια πολλα χρονια.
Ούτε No Man έχω ακούσει. Ξέχασα να το αναφέρω. Προσωπικά σε κάθε δίσκο των Porcupine Tree κάποια κομμάτια τα θεωρώ τρομερά και κάποια τα σκιπάρω. Στο Grace που έχει 18 κομμάτια μαζί με τα bonus το μόνο που περνάω είναι το Like Dust I Have Cleared From My Eye κι αυτό μάλλον επειδή είναι μετά το Raider II που μου έχουν πέσει τα σαγόνια κάτω. Αγαπημένος μου δίσκος των PT πάντως είναι το The Sky Moves Sideways.
Για μενα απο Signify μεχρι Recordings… η αρχη και το τελος της μουσικης. ;p Αν και εχουν τραγουδια που δεν ακουω συχνα, οι δυνατες στιγμες τους λυγιζουν σιδερα.
Την εποχη που ειχε βγαλει το πρωτο προσωπικο του album ειχα κανει [U]αυτο[/U] για το Rocking. Ενα σημαντικο κομματι που θυμηθηκα.
[SPOILER][B]Κατά κάποιον τρόπο νομίζω πως οι Pink Floyd ακόμα βρίσκονται στο πίσω μέρος του μυαλού των Porcupine Tree.[/B]
Υπάρχει διάχυτη μια αίσθηση πως όλα έχουν πλέον παιχτεί. Αλλά σκέψου πως το “Quadrophenia” των Who αναφέρεται σε παιδιά με ψυχολογικά προβλήματα που σταδιακά αποσυντίθενται. 6 χρόνια αργότερα κυκλοφορεί το “The Wall”, που πραγματεύεται τα ίδια θέματα. Οπότε μπορείς να πεις πως όλα έχουν παιχτεί, αλλά αν έχεις αρκετά δυνατή προσωπικότητα προσπαθείς να δημιουργήσεις κάτι με το δικό σου τρόπο. Κι εγώ αναγνωρίζω σε κομμάτια μου επιρροές από Floyd και Zeppelin, οι οποίες γίνονται ασυνείδητα και όταν τα ξανακούω μετά από καιρό καταλαβαίνω από πού εμπνεύστηκα κάποια μέρη. Π.χ. άκουσα το ομότιτλο κομμάτι από το “Deadwing” τις προάλλες και σκέφτηκα πόσο προφανής είναι η ομοιότητα με το “Achille’s Last Stand” των Led Zeppelin.[/SPOILER]
Αν μη τι αλλο σωστος, δε μπορω να θυμηθω αλλη περιπτωση μουσικου που να παραδεχεται κατι τετοιο απο μονος του.
agreed, κατα μέρους.
Μεσολαβούν to μεγαλειώδες lightbulb sun και το πολύ καλό Stupid Dream αλλά και το εκτός συναγωνισμού θα μπορούσε να πεί κανεις Voyage…
Αλλά λείπει το αριστούργημα “The Sky Moves Sideways” 
Εγώ θα έλεγα από την αρχή της δισκογραφίας τους μέχρι ΚΑΙ το LBS. Από εκεί και πέρα η prog rock συνταγή άρχισε να χαλάει νομίζω και υπήρχαν ανομοιομορφίες στα album 
Ε, αυτό αποκαταστάθηκε με τα προσωπικά του wilson.
Για εμένα Grace > Insurgentes χωρίς να ξεπερνάει όμως Sky ή lightbulb ή signify αλλά θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί οτι είναι μέσα στισ 5 καλύτερες δουλείες του wilson.
(no man τρομερό project, έχει κοινά ερεισματα με όλα τα παραπάνω αλλά δεν θα μπρούσα να το τοποθετήσω στα 5 πρώτα)
εεε, ισως η εντυπωση που μου δωθηκε να ειναι εσφαλμενη λογω διατυπωσης, αλλα εννοουσα πως συμπεριλαμβανω stupid dream και lightbulb, αλλα και το insignificance κυριως λογω του wake as gun i και της ακουστικης βερσιον του nine cats, το οποιο ειναι καλυτερο απο την αρχικη στο on the sundays
voyage και sky μεγαλειωδη, ευκολα θα μπορουσε να τα χαρακτηρισει κανεις μεχρι και καλυτερες δουλειες του δεδομενου των εκαστοτε προσωπικων γουστων του καθενος, αλλα δεν ειναι ο λογος για τον οποιο λατρεψα τους pt. russia on ice, buying new soul, in formaldehyde, stop swimming, cure for optimism, dark matter, waiting, αυτα ειναι οι porcupine tree (για μενα παντα) οσο προγκ ή ψυχεδελικοι και αν γινονται στις μουσικες που επισκεπτονται ανα καιρους. το νεο παντως ειναι καλυτερο του insurgentes, το πιστευω. απλα εκει εγραψε μερικα κομματια που ειχε να παρουσιασει απο εποχες recordings και πισω