Το studio που έκανε τα video clip του Steven Wilson (και ένα των Metallica αν θυμάμαι καλά), ανάμεσα στα οποία και το ΣΠΟΥΔΑΙΟ “Routine” και “Drive Home”, αυτή τη στιγμή τα βγάζει πολύ δύσκολα πέρα, επειδή έχει πέσει τρομερή περικοπή για τα μπάτζετ των βίντεο κλιπ, και αναγκάζονται να εγκαταλείψουν για ένα διάστημα το χώρο αυτό (ακόμη κι η συνεργασία τους με τον SW εχει λυθεί για την ώρα, αφού δεν θα κάνει μαζί τους κάποιο βίντεο κλιπ για το επερχόμενο άλμπουμ του, πρώτη φορά απ’ το 2013)
Για την οικονομική τους ενίσχυση, έχουν αρχίσει να πουλάνε φιγουρίτσες από διάσημα βίντεο κλιπ τους (βλ. παραπάνω), και ζητάνε και likes για να τους ευνοήσει λίγο ο αλγόριθμος. Μπορείτε να πατήσετε και να τους στηρίξετε με αυτόν τον απλό ή όποιο άλλο τρόπο θέλετε.
Σύμφωνα με αυτό το άρθρο, στις 14 Μαρτίου 2025 θα βγει ο νέος concept δίσκος που θα αποτελείται από 2 κομμάτια 42 λεπτών συνολικά και θα είναι επιστροφή σε prog φόρμες.
(τώρα το τι σημαίνει prog για τον Wilson, είναι άλλο θέμα…)
Περί του Overview λοιπόν. Τα είπαμε με κάποιους και αλλού, όμως ας ανοίξει κ δω μια κουβέντα, νομίζω ενδιαφέρον θα έχει. Αναμένουμε φυσικά και ρηβιου του Rocking.
Θεματικά βασίζεται λέει στο Overview Effect, τον αντίκτυπο δλδ που έχει η θέαση της Γης από το διάστημα σε κάποιους αστροναύτες. Κυρίως όμως είναι ένας τρόπος να μας πει ο Wilson ότι ουσιαστικά κάνει ένα Overview στην καριέρα του και προσπαθεί να περάσει μέσα από τις διαφορετικές της φάσεις φτιάχνοντας δύο μεγάλα σε διάρκεια κομμάτια με στοιχεία που παραπέμπουν σε Porcupine Tree, στα προσωπικά του και σε επιρροές του. Υπάρχει πχ μια εξώφθαλμη ( ; ) ομοιότητα του Τhe Buddha of the Modern Age από το Objects Outlive Us με φωνητική γραμμή των Yes. Δεν είναι η πρώτη φορά που το κάνει βέβαια (Raider…γκουχ γκουχ).
Γενικά προσπαθεί να το ξαναπάει στα γνώριμα χωράφια του προγκ, που κάποτε μεγαλούργησε, αλλά νομίζω ότι κάπως ζορίζεται και δεν του βγαίνει. Το σύνολο είναι αρκετά ασύνδετο, τα μέρη διαδέχονται το ένα το άλλο όχι με “οργανικό” τρόπο, αλλά μάλλον με ένα ζορισμένο κόψε-ράψε. Το Objects σαν σύνολο είναι πιο ενδιαφέρον από το Overview, αλλά και πάλι, είναι γενικά κάπως νερόβραστο, όπως δλδ εδώ και κάποια λίγα χρόνια οι προσωπικές του δουλειές.
Με την απαγγελία και τα μπιμπλίκια του Overview καταλαβαίνω ότι θέλει να το φτάσει μέχρι και στο Voyage 34, αλλά καταλήγει πιο πολύ να κλίνει προς το ανεκδιήγητο The Future Bites.
Eν ολίγοις, δεν συμμερίζομαι τη χαρά που επικρατεί γενικά στην κοινότητα. Από την άλλη, πόσους καλούς δίσκους να γράψει κανείς; Δλδ, οκ, ο τύπος δισκογραφεί 35 χρόνια ασταμάτητα, με σόλο πρότζεκτ, μπάντες, συνεργασίες κτλ. Προφανώς και θα χει φτάσει σε τέλμα. Προφανώς και θα βγάλει και μπαλότσες. Το Overview δεν το λες μπαλότσα, αλλά δεν πλησιάζει καν σε αυτά που έκανε έστω πριν 10 χρόνια. Ηχητικά είναι όπως πάντα άψογο φυσικά. Όπως το Harmony Codex, μαντεύω πως θα ξεχαστεί γρήγορα πάντως.
Απ’ ότι φαίνεται, η άποψη σου εκφράζει αρκετούς από τους βαμμένους Wilson fans. Εγώ δεν είμαι Wilson fan - ακούω όλες τις δουλειές του αλλά δεν είμαι οπαδός. Είμαι μόνο πολύ φίλος των όψιμων Porcupine Tree. Και τώρα που σου έδωσα πλαίσιο, άκου την προσωπική κι εντελώς μειοψηφική μου άποψη:
Το “The Overview” είναι ένας από τους καλύτερους δίσκους του Wilson. Για μένα είναι κάτω μόνο από τα TRTRTS και HCE. Αποτελεί ένα υπέροχο ταξίδι που συνδυάζει πολλά παραδοσιακά prog στοιχεία σε ένα φρέσκο πλαίσιο - αυτός ο άνθρωπος δεν επαναλαμβάνεται ποτέ, αλλάζει πάντα σε κάθε άλμπουμ, ενσωματώνει νέα πράγματα, δοκιμάζει, κλπ. Γενικώς δεν καταλαβαίνω τι ζητάει ο κόσμος από έναν καλλιτέχνη, θεωρώ όμως πως ο Wilson έχει μια θαυμάσια και υγιή εξέλιξη: πρόοδος, άλλοτε πιο πετυχημένη, άλλοτε λιγοτερο.
Μιλάμε για δύο μεγάλα τραγούδια, εξυπακούεται πως θέλουν χρόνο και ακροάσεις. Γενικώς όλο και περισσότερο νιώθω πως πολύς κόσμος κρίνει δίσκους με σύντομες ακροάσεις. Το “The Overview” - όπως και πάρα πολλή μουσική ακόμα - είναι για deep listening καταστάσεις. Εγώ έφτασα σε σημείο να απολαμβάνω τρομερά την δομή του - δεν χρειάζεται να είναι ολόιδια με κάθε άλλο prog classic, ε;- και στα δύο τραγούδια.
Όσο για το “ασύνδετο” που ακούω από πολλούς, σηκώνω τα χέρια ψηλά. (Το ίδιο ένιωθα όταν άκουγα τα ίδια πριν λίγους μηνες για το Blood Incantation - δίσκος που φαινόταν από τα πρώτα δευτερόλεπτα ότι είναι άλμπουμ δεκαετιας για το metal.) Παιδιά, είναι prog, από την φύση του είναι κάπως “ασύνδετο” κι επιχειρεί περιπετειώδες δομές. Δηλαδή το Images And Words δεν είναι ασύνδετο στα instrumental μέρη του; Φυσικά κι είναι! Οι ακροάσεις κάνουν το πράγμα να δένει στο μυαλό μας. Και, παρεπιμπτόντως, το “The Overview” έχει εξαιρετικές συνδέσεις - δεν είναι καν τρελό στην δομή του.
Τεσπα, είπαμε, η άποψη μου είναι μειοψηφική προφανώς. Εγώ το έχω πάντως αγαπήσει.
Θα τσακωθούμε τελικά μου φαίνεται για το ποιος είναι η μειοψηφία, γιατί κ γω μειοψηφία νόμιζα ότι είμαι.
Είμαι μάλλον σίγουρα μειοψηφία βέβαια στο ότι προτιμώ Porcupine Tree μέχρι και In Absentia, μετά αυτά τα μέτσαλ και οι κακές παρέες μας χάλασαν την ψυχεδέλειά μας. Και μετά μου αρέσουν πολύ φυσικά, αλλά τους προτιμώ στην 90ς φάση τους.
Δεν διαφωνώ πάντως σε όσα γράφεις, με την έννοια ότι όντως ο Steven είναι υπόδειγμα δημιουργού, που αλλάζει διαρκώς και απεριόριστο ρησπέκτ σε αυτό. Αλλά θα επιμείνω, ότι δεν έχει πλέον να αποδείξει και τίποτα και μακάρι να συνεχίζει να βγάζει δίσκους για όσο γουστάρει. Και οι μετριότητές του είναι καλοί δίσκοι για το ιδίωμα.
Το ασύνδετο έχει διάφορες διαβαθμίσεις κατά τη γνώμη μου. Σε ένα concept άλμπουμ το ασύνδετο είναι μεγαλύτερο πρόβλημα, απ ότι σε ένα αλμπουμ χωρίς “θεματική”. Οι ιδέες σε έναν θεματικό δίσκο οφείλουν να ρέουν πιο φυσικά. Επίσης, τα μεγάλα ειδικά κομμάτια ενίοτε καταλήγουν αποθετήρια ιδεών, άλλοτε καλών, άλλοτε ακούγονται αχταρμάς. Το πόσο ζορίστηκε ο παραγωγός ή ο συνθέτης να τα χωρέσει όλα μέσα, νομίζω πολλές φορές ακούγεται. Το έχουμε καταλάβει, διαβάσει, αντιληφθεί σίγουρα όλοι μας. Αυτό που ακούω στο Overview είναι πως δεν υπήρχε λόγος για δύο μεγάλα κομμάτια, αλλά για από την αρχή ξεχωριστά μέρη. Δεν στέκονται δλδ καλά ως σουίτες, βρίσκουν στην ανηφόρα στο flow. Aντίστοιχα πχ το The Sky Moves Sideways στην ίδια διάρκεια, είναι ένα αριστούργημα από την πρώτη ως την τελευταία νότα με τα μέρη του να εναλλάσσονται με υποδειγματικό τρόπο.
Διαφωνώ σίγουρα βέβαια στο πόσες φορές χρειάζεται κανείς να ακούσει τον κάθε δίσκο. Εξαρτάται αυτό από πολλές παραμέτρους και δεν υπάρχει και συνταγή, αλλά είναι μεγάλη κουβέντα γενικά.
Για αριθμό ακροάσεων, δεν κρίνω. Για το “ασύνδετο”, δεν ξέρω, θεωρείς πως παίζει ρόλο και το γούστο; Όταν οι Theater σου πετάνε το περιβόητο charleston μέρος, δεν γίνεται να πεις πως αυτό είναι καλή σύνδεση, με τις ακροάσεις όμως βγάζει νόημα.
Θα σου πω τι ακουω αυτή την στιγμή από prog δίσκους για να γράψω πιθανόν κριτικές:
Ένα ωραίο άλμπουμ από καταξιωμένο σουηδικό prog γκρουπ που πρέπει να είναι το 428ο ίδιο άλμπουμ που βγάζουν.
Ένα ανερχόμενο μοντέρνο prog metal γκρουπ το οποίο παίζει πραγματικά απίστευτα πράγματα, τεχνική και ιδέες από άλλο πλανήτη. Μετά όμως από 15 ακροάσεις θυμάμαι ένα ρεφρέν και μισό riff.
Ενα split απο δύο νορβηγικά prog γκρουπ που είναι ΚΑ ΤΑ ΠΛΗ ΚΤΙ ΚΟ. Αν όμως σου πουν ότι αυτό που ακούς είναι του 1971, θα το πιστεψεις 100%.
Καταλαβαίνεις λοιπόν γιατί γίνομαι passive-aggressive με το νέο SW; Διότι δεν καταλαβαίνω τι στο καλό θέτε από το prog σας!
Μια χαρα φανταστικο ηταν απο την πρωτη ακροαση αυτο
Συμφωνω παρα πολυ με αυτο. Καποιοι δισκοι χρειαζονται παρα πολλες ακροασεις για να τους αφομοιωσεις και να δεις αν οντως τελικα σε εξιταρουν σε τεραστιο βαθμο ή οχι, καποιοι δισκοι απο τις πρωτες 2 ακροασεις μπορει για καποιον να μην εχουν “ζουμι” και να μην χρειαζεται καμια περαιτερω ακροαση. Και ολο αυτο μπορει να ειναι και υποκειμενικο, και διαφορετικο για τον καθενα, αναλογα τον δισκο.
Απλα ειπα να πεταχτω εδω περα και να πω πως εγω ειμαι της Stupid Dream - Lightbulb Sun - In Absentia περιοδου, και βαζω ελαχιστα πιο κατω την Sky Moves Sideways - Voyage 34 - Signify περιοδο τους. Δε με χαλανε καθολου τα Deadwing - FOABP - Incident, αλλα ουτε με τρελαινουν. Αυτο που με χαλαει ομως ειναι το Closure/Continuation. Δεν με προκαλει καθολου να το ακουσω δυστυχως.
Ωραια κουβεντα. Για να βαλω κι εγω το πλαισιο μου () δηλωνω φαν ολων των περιοδων των P. Tree, με τα χρονια τεινω να βρισκω καλυτερη συντροφια στη μεσαια (Lightbulb, Stupid Dream) και τελευταια περιοδο (In Absentia, Deadwing, FOABP). Αντικειμεινικα, οι Tree παντως βρηκαν την απολυτα προσωπικη τους «φωνη», απαγκιστρωμενοι απο τις επιρροες τους απο το In Absentia και επειτα. Στη σολο καριερα του Wilson βρισκω μονη σοβαρη παραφωνια το Future Bites. Επαιξε μπαλα σε ενα στυλ που οι καλλιτεχνες αναφορας του αλμπουμ τα καταφερνουν καλυτερα. Θεωρω το ομωνυμο του Raven ενα απο τα καλυτερα τραγουδια που εχω ακουσει στη ζωη μου και κειμηλιο αναφορας για τη μουσικη του 21ου αιωνα και κορυφες της σολο καριερας τα Raven και HCE. Το Harmony Kodex μου αρεσε, χωρις να με συγκλονισει. Στο τελευταιο χρωστω παραπανω ακουσματα, ακουω καλα πραγματα παρ´ολ’αυτα μου μενει η ιδια επιγευση με τη σολο καριερα των τελευταιων χρονων, απο To The Bone και μετα. Η «φορμα» και το «οραμα» ειναι πανω απο το περιεχομενο. Ο επαγγελματισμος της παραγωγης, η εμμονη με την ποιοτητα του ηχου, σπρωχνουν στο περιθωριο την ουσια των συνθεσεων, το να ακους τραγουδια με συναισθημα. Ολα ακουγονται αποστειρωμενα, με προθεση, στημενα. Για εναν ανθρωπο που ειναι υπευθυνος για μερικες απο τις πιο αισθαντικες μουσικες που εχουμε ακουσει, το λες και αντιφαση. Κατα συνεπεια, δυσκολευομαι να συνδεθω συναισθηματικα με αλμπουμ σαν το C/C ή το The Overview (ελπιζω ολοψυχα για διαψευση σχετικα με το τελευταιο μετα απο παραπανω ακουσματα).
) δηλωνω φαν ολων των περιοδων των P. Tree, με τα χρονια τεινω να βρισκω καλυτερη συντροφια στη μεσαια (Lightbulb, Stupid Dream) και τελευταια περιοδο (In Absentia, Deadwing, FOABP). Αντικειμεινικα, οι Tree παντως βρηκαν την απολυτα προσωπικη τους «φωνη», απαγκιστρωμενοι απο τις επιρροες τους απο το In Absentia και επειτα. Στη σολο καριερα του Wilson βρισκω μονη σοβαρη παραφωνια το Future Bites. Επαιξε μπαλα σε ενα στυλ που οι καλλιτεχνες αναφορας του αλμπουμ τα καταφερνουν καλυτερα. Θεωρω το ομωνυμο του Raven ενα απο τα καλυτερα τραγουδια που εχω ακουσει στη ζωη μου και κειμηλιο αναφορας για τη μουσικη του 21ου αιωνα και κορυφες της σολο καριερας τα Raven και HCE. Το Harmony Kodex μου αρεσε, χωρις να με συγκλονισει. Στο τελευταιο χρωστω παραπανω ακουσματα, ακουω καλα πραγματα παρ´ολ’αυτα μου μενει η ιδια επιγευση με τη σολο καριερα των τελευταιων χρονων, απο To The Bone και μετα. Η «φορμα» και το «οραμα» ειναι πανω απο το περιεχομενο. Ο επαγγελματισμος της παραγωγης, η εμμονη με την ποιοτητα του ηχου, σπρωχνουν στο περιθωριο την ουσια των συνθεσεων, το να ακους τραγουδια με συναισθημα. Ολα ακουγονται αποστειρωμενα, με προθεση, στημενα. Για εναν ανθρωπο που ειναι υπευθυνος για μερικες απο τις πιο αισθαντικες μουσικες που εχουμε ακουσει, το λες και αντιφαση. Κατα συνεπεια, δυσκολευομαι να συνδεθω συναισθηματικα με αλμπουμ σαν το C/C ή το The Overview (ελπιζω ολοψυχα για διαψευση σχετικα με το τελευταιο μετα απο παραπανω ακουσματα).