Ποσταρε αν μπορεσεις photos με τα βινυλια μονα τους.
άμεση εξυπηρέτηση (όπως πάντα άλλωστε :P)
εκτος κ εαν εννοούσες τα βινύλια στο background… 
Και τα 2 ειναι τελεια. Θα παρω ομως το μαυροασπρο. Thanks για τις photos!
το live για 17 φαντάζομαι ισχύει, με sardonis ετσι;
στο release party του miss fortune ομως δεν θα παίξουν ετσι;
Αυτο το Hope Finally Died των Decomposed ενας θεος ξερει ποσο το θελω…
Μπομπα τα βινυλιακια, τα πρωτα θυμιζουν την εκδοση του Given to the Rising των Neurosis κι αυτο μονο καλο ειναι.
Αυτό εννοείς?
(κάνω αισχρό προμόσιον)
απ’ό,τι ξέρω στο αποπάνω θα έχει djηλίκι. Αλλά δεν ξέρω πού/πώς/για πόση ώρα
Eκτός κι αν εννοείς το λάιβ στις 17/2. που όχι δεν θα παίξουν.
Παραγγειλα το βινυλιο. Επισης μολις ειδα οτι το album μολις “κυκλοφορησε” και στο internet.
Γκρίζα τοπία. Γκρίζες φάτσες. Γκρίζοι καιροί.
Μέσα σε μια πόλη που μαυρίζει μέρα με τη μέρα όλο και πιο πολύ, ο καθένας περπατάει μόνος του. Συνοδοιπόροι δεν υπάρχουν. Και το σκοτάδι είναι βαθύ και τρομακτικό.
Η έλλειψη ελπίδας είναι ζωγραφισμένη στο πρόσωπο. Η μιζέρια επίσης.
Δεν υπάρχει θέωση. Δεν υπάρχει ευτυχία. Δεν υπάρχουν συναισθήματα. Τίποτα δεν είναι αληθινό.
Είσαι ένοχος αν νιώθεις ότι είσαι ζωντανός. Γιατί δεν είσαι πραγματικά.
Μοναδικό αληθινό συναίσθημα είναι ο πόνος.
Μόνο αυτό έχει απομείνει να αποδεικνύει ότι είμαστε άνθρωποι. Να αποδεικνύει ότι ζούμε.
Άραγε μέσα από τον πόνο, μπορεί να φτάσει κανείς στη θέωση; Μόνο αν πονέσει κανείς, πραγματικά, πολύ.
Αλλά ακόμα και αυτό δεν είναι εύκολο.
Είναι ένα ταξίδι ο πόνος. Μακρύ και δύσκολο.
Στον πόνο δεν χωράνε ευκολίες. Δεν υπάρχουν διαλλείματα εφήμερης χαράς.
Είναι ένα ταξίδι που ισοδυναμεί με τους χειρότερους εφιάλτες μας.
Στην αρχή πρέπει να αφεθούμε. Τίποτα δεν έχει σημασία. Απλά πρέπει να αφεθούμε.
Πτώση.
Πρέπει να βυθιστούμε ("[B]Sink[/B]") μέσα στο σκοτάδι. Εκεί δεν υπάρχει διαφυγή.
Στην αρχή δεν πονάει τόσο. Είναι σχεδόν ανώδυνο. Ίσως φταίει και η άγνοια του τι θα ακολουθήσει.
Εξάλλου το ταξίδι είναι μεγάλο και μόλις αρχίσαμε.
Μπορεί η αρχή να φαίνεται ανώδυνη, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι υστερεί και σε ένταση. Δεν είναι εύκολη, απλά είναι πιο εύκολη από τη συνέχεια.
Αυτό είναι χαρακτηριστικό της μεγαλοπρέπειας του ταξιδιού. Υπάρχει δομή και μετάβαση. Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Ό,τι γίνεται εξυπηρετεί άψογα αυτό που θα ακολουθήσει και αυτό που αφήνει πίσω του.
Πίσω είναι το γκρίζο και μπροστά είναι το μαύρο. Το απόλυτο σκοτάδι.
Όταν έρχεται η Κάθαρση ("[B]Catharsis[/B]"), τα πάντα μαυρίζουν επικίνδυνα.
Τα πρώτα ουρλιαχτά έρχονται για να σε καλωσορίσουν στον εφιάλτη. Στην αρχή τα ακούς γύρω σου.
Νιώθεις να εξαγνίζεσαι. Αφήνεις πίσω σίγα-σιγά ότι ψεύτικο κουβάλαγες μια ζωή. Απώτερος στόχος, είπαμε, είναι η αλήθεια και μόνο. Βλέπεις και την τελευταία αχτίδα φωτός να εξαφανίζεται. Μένουν μόνο οι ήχοι.
Το πρώτο αληθινό συναίσθημα σε χτυπάει βίαια. Φόβος. Ο φόβος μεταμορφώνεται σε δάκρυα και τα δάκρυα σε φόβο, ξανά.
Είναι μέρος της Κάθαρσης.
Συνεχίζεις να βυθίζεσαι.
Πιο βαθιά στο σκοτάδι.
Πιο βίαια στον πόνο.
Τα ουρλιαχτά γίνονται πιο δυνατά. Αρχίζουν να σε κυριεύουν. Προσπαθείς να ουρλιάξεις κι εσύ αλλά αυτό είναι αδύνατο ("[B]Drowned Out[/B]"). Δεν ακούγεσαι. Έχεις φτάσει στο απόλυτο σκοτάδι.
Εδώ τα πάντα είναι εκκωφαντικά. Δεν έχεις δύναμη να πας κόντρα. Είναι ότι πιο επιθετικό έχεις νιώσει.
Πλέον, τα ουρλιαχτά δεν έρχονται από έξω, αλλά από βαθιά μέσα σου. Μιλάνε στην ψυχή σου. Αφήνεσαι και αυτά σε ρουφάνε ακόμα περισσότερο.
Δεν έχεις τίποτα πλέον.
Έχεις αφεθεί ολοκληρωτικά και είσαι έρμαιο των ήχων που ακούγονται μέσα στο μυαλό σου.
Οι ήχοι κλιμακώνονται αριστουργηματικά, με τέλειο ρυθμό και εκπληκτική ακρίβεια.
Μιλάνε βαθιά μέσα στην ξεριζωμένη σου ψυχή ("[B]Unreached Soul[/B]").
Για πρώτη φορά, έρχεσαι σε επαφή με αυτή. Μέχρι πριν ξεκινήσει αυτό το ταξίδι, δεν ήξερες καν ότι υπήρχε εκεί. Τώρα αρχίζεις και καταλαβαίνεις.
Όλα είναι ένα τίποτα.
Νιώθεις τον απόλυτο πόνο και ξέρεις ότι αυτό είναι δικό σου. Έχεις γίνει ένα με αυτό.
Η αλήθεια είναι εκεί. Μέσα στην ψυχή σου. Εκεί ήταν πάντοτε, αλλά τώρα την βλέπεις.
Την αγγίζεις.
Την αισθάνεσαι.
Δεν υπάρχει τίποτα πια.
Μήπως είναι το τέλος;
Όχι ακόμα. Όχι τόσο εύκολα.
Στο τέλος τα πάντα καταρρέουν ("[B]Hearthealer (As It All Crumbles)[/B]").
Όλα ισοπεδώνονται τόσο επικά, που είναι αδύνατο να το πιστέψεις.
Αρχίζεις και γελάς. Γελάς δυνατά χαζεύοντας την καταστροφή των πάντων.
Ψεύτικες αξίες, ψεύτικοι θεοί, ψεύτικα ιδανικά, ψεύτικα συναισθήματα, ψεύτικα χαμόγελα, ψεύτικοι άνθρωποι, ψεύτικες χαρές, ψεύτικες αλήθειες…
Τα πάντα καταρρέουν.
Βλέπεις τα πάντα να καταρρέουν, αλλά δεν σε νοιάζει πλέον. Και απλά γελάς.
Είναι ο χειρότερος εφιάλτης κι εσύ γελάς.
Είσαι ελεύθερος.
Είσαι ζωντανός.
Οι Sun of Nothing με την τρίτη τους δισκογραφική δουλειά, ξεπέρασαν κάθε προσδοκία (και υπήρχαν μπόλικες μετά το φανταστικό “[I]…In The Weak And The Wounded[/I]”).
Η κιθάρα φαίνεται να έχει τον πρώτο λόγο και οδηγεί τις συνθέσεις στις περισσότερες περιπτώσεις, ενώ άλλες φορές αναλαμβάνει αυτό το ρόλο το μπάσο.
Μερικά ριφς είναι δολοφονικά (μερικές φορές θυμίζουν και Virus) ενώ και στα ντραμς έχει γίνει καταπληκτική δουλειά, με μερικά blastbeats να διαλύουν τα πάντα. Το μπάσο, όπως είπα, έχει εξέχουσα θέση και ειδικά στα 2 τελευταία κομμάτια, σαρώνει.
Τα φωνητικά είναι ιδιαίτερη περίπτωση, αφού είναι από τα πιο ακραία και επιθετικά στον χώρο (όπως και σε όλα τα άλμπουμ των SoN) και εναλλάσσονται μεταξύ ουρλιαχτών, βρυχηθμών και σκισμένων-όσο-δεν-πάει στριγκλιών. Περιττό να πω ότι τα λατρεύω…
Οι ενορχηστρώσεις είναι άψογα δομημένες με το φινάλε Hearthealer (As It All Crumbles), να είναι αδιαπραγμάτευτα το απόλυτο highlight του δίσκου και ίσως και της χρονιάς.
Τα παλικάρια κατάφεραν, σε μόλις 42 λεπτά, να χωρέσουν στο χωνευτήρι τους κάθε παρακλάδι της ακραίας μουσικής και να τα δέσουν τόσο τέλεια που αν υπήρχε θεός, θα έπρεπε αυτό το άλμπουμ να γινόταν instant classic, να ακουγόταν παντού, να επηρέαζε άπαντες και να γέμιζαν 2 ΟΑΚΑ σε μία τους και μόνο εμφάνιση. Θεός όμως δεν υπάρχει και γι’ αυτό οι SoN, θα παραμείνουν οι underground ήρωες μας και θα τους ξέρουμε, θα τους ακούμε και θα γουστάρουμε, λίγοι και καλοί.
Τέλος, το εξώφυλλο είναι πραγματικό μινιμαλιστικό κομψοτέχνημα που δείχνοντας τόσο λίγα, λέει τόσα πολλά.
Εν ολίγοις πρόκειται για ένα τρομερά συναισθηματικό άλμπουμ. Το έχω ακούσει τις τελευταίες μέρες ούτε-κι-εγώ-ξέρω-πόσες φορές και κάθε φορά έμοιαζε ξεχωριστή. Κάθε φορά μου έβγαζε διαφορετικά συναισθήματα. Και πάντοτε σχεδόν βούρκωνα.
Γιατί αυτός δεν είναι απλά ένας δίσκος. Είναι η ζωή και ο θάνατος μαζί. Απλά συγκλονιστικός.
Ρε κατσαπλιάδες, όταν βλέπετε ένα τόσο δουλεμένο ποστ σαν το αποπάνω, κάντε και κανα σχόλιο.
Λίγο feedback, λίγη διαδραστικότητα ρε παιδί μου.
Τέσπα, μπράβο για μια ακόμη φορά Keyser! Όμορφα posts! :rasta:
εγω έκανα like…
Θενκς παλικάρια για το feedback :oops:
Άντε και 17/3 να την ακούσουμε λάιβ τη δισκάρα και ν’ αφήσουμε και τον οβολό μας ως ελάχιστη ένδειξη εκτίμησης για το κοκομπλόκο που μας πρόσφεραν…
Λοιπόν, μου ήρθε το άλμπουμ χθες (Αγ. Βαλεντίνου - τυχαίο?) με συστημένο. Δεν είχα καμία ιδέα γιατί μου είχε συμβεί αυτό, δεν θυμόμουν πότε και πώς το είχα παραγγείλει (θυμήθηκα μετά από καμιά ώρα :roll:). Ήρθε [I]από τον ουρανό[/I].
Είμαι πολύ προσεκτική στην ακρόαση, παίζω συνέχεια με το repeat, το ακούω κομματιαστά (όχι κομμάτι-κομμάτι, αλλά τμήμα-τμήμα).
Οι 2 αποπάνω κριτικές είναι καταπληκτικές, δύσκολο να βρω να προσθέσω κάτι ουσιώδες. παραθέτω τα αποσπάσματα που καλύπτουν αυτά που ερχόμουν να γράψω.
Επειδή είμαι πεζή κι επειδή το “συναισθηματικό” μέρος το καλύψατε, θα κάνω κάποιες “μουσικές” εικασίες. Κατ’ αρχάς μορφολογικά μοιάζει πολύ με το “…in the weak…”. To xτίσιμο των κομματιών λίγο ως πολύ γίνεται με τον ίδιο σταδιακό τρόπο. Αυτό που (νομίζω ότι) έχει αλλάξει αρκετά είναι η αρμονία (και παρακαλώ αν λέω βλακείες κάποιος να μου το πει). Οι κλίμακες στις οποίες είναι βασισμένα τα ακόρντα. Έχουν ένα πιο “ανοιχτό”, “μείζον” ηχόχρωμα. Όπως ακριβώς είπε και ο Plunderer, αν μου ζητούσαν να δώσω μουσικές αναφορές θα πήγαινα σε πιο post/ drone καταστάσεις. Έχει αλλάξει κάπως η ενορχήστρωση. Ακούω το μπάσο να οδηγεί σε σημεία. Ακούω τα θέματα πιο απλωμένα στο χώρο και στο χρόνο.
Επίσης ακούω πιο ενιαίο “χτίσιμο” ολόκληρου του άλμπουμ. Ακούω ένα ηχητικό concept. Εισαγωγή/ανάπτυξη/κορύφωση/κλείσιμο.
Ακούω κάτι [I]σταθερό[/I], πιο σταθερό απ’ό,τι τα προηγούμενα. Πιο κατασταλλαγμένο ηχητικά. Παύουν να είναι ακριβώς “χωνευτήρι ήχων και ειδών” στο μέτρο που έχουν ενσωματώσει όλα αυτά τα στοιχεία, και έχουν παράξει ένα ενιαίο στυλ, δικό τους. Κάτι που επίσης δεν ίσχυε πριν, με τις βίαιες εξάρσεις και αλλαγές και σκαμπανεβάσματα.
Για τα φωνητικά του Ηλία το μόνο που μπορώ να πω είναι πως, εμ, ακούγονται επώδυνα Φανταζόμουν πως υπήρχε “ταβάνι” σε αυτό που έκανε αλλά απ’ό,τι φαίνεται δεν. Εντυπωσιακό το γεγονός ότι φωνητικά έχει γίνει πιο ακραίος, παρά την σταθερότητα που υπάρχει στη μουσική.
Διαφωνώ λίγο με τον Keyser ως προς την “επίγευση” του άλμπουμ. Έχει νομίζω να κάνει με αυτό που ανέφερα πριν, με τη φύση των ακόρντων. Δεν λαμβάνω τέτοιου είδους απελπισία, λαμβάνω κάτι εντελώς διαφορετικό, υπερένταση και κάτι σαν ευφορία. Δλδ δεν λαμβάνω το [I]guilt[/I] αυτή τη φορά. Λαμβάνω το [I]feeling alive[/I].
Η αλήθεια βρίσκεται μετά το 5ο λεπτό του Hearthealer. Kαι μαζί της και το πιο πορωτικό ριφ του δίσκου.
άλλη μια παρουσίαση και μικρή συνέντευξη
Λοιπόν είμαι στη δεύτερη σοβαρή ακρόαση με βινύλιο (και σιντί που ναι δώρο στο LP) και στίχους, και έχω βρει το νο.1 της χρονιάς μέχρι τώρα.
Μόλις μπήκε το ριφ του Καθάρσις στο 7:13 περίπου, με έπιασε ανατριχίλα.
Όλα είναι κομματάρες, και επίσης το Hearhealer έχει τέλειους στίχους.
Ευκολότατα και με συνοπτικές διαδικασίες ο πιο δυνατός τους δίσκος.
Στην 5η- 6η ακρόαση και δεν το χορταίνω. Θέλει ακροάσεις, μ’ αρέσει. Θα έλεγα ότι το ‘’… In the weak and the wounded’’ μου αρέσει σίγουρα περισσότερο, ήταν πιο άμεσο, riff- άτο και απλό. Βέβαια, όπως είπα, θέλει κι άλλες ακροάσεις αυτό, οπότε μπορεί και ν’ αλλάξει η γνώμη μου. Όταν μπήκαν τα πρώτα,’‘καθαρά’’ φωνητικά στο ‘‘Catharsis’’ είπα ‘‘εδώ είμαστε’’, ανατριχίλα. Κρίμα που δεν κάνει κι άλλα τέτοια. 
Κι αυτό το ‘‘Hearthealer’’, τι έπος; Περιμένουμε το live αύριο απλά.
Παρότι αυτό το δίσκο τον έχω λιώσει εδώ και μήνες, απέφευγα να γράψω μια συνολική άποψη πέρα από κάποια σκόρπια “γαμάει”, “καλύτερο του 2011 ως τώρα” κλπ. Ο λόγος είναι πως όταν γράφω για μουσική προτιμώ να περιγράφω ήχους μιας και δεν είμαι καλός στο να περιγράφω συναισθήματα, μιας και τα συναισθήματα που δημιουργεί ένα μουσικό έργο διαφέρουν από ακροατή σε ακροατή.
Τι να γράψω εδώ όμως; Για επιρροές; Μα οι Sun of Nothing έχουν απόλυτα προσωπικό ήχο από τον καιρό του ντεμπούτου τους. Για τάσεις και στυλ στο δίσκο; Μα αυτά που παίζει σήμερα το παγκόσμιο sludge/doom underground, οι SoN τα’χουν παίξει από το 2003. Για συγκρίσεις με τις προηγούμενες δουλειές τους; Μα είναι τόσο διαφορετικό και τόσο Sun of Nothing ταυτόχρονα.
Δεν μπορώ να περιγράψω με λέξεις τα απίστευτα πράγματα που συμβαίνουν σε κάθε δευτερόλεπτο του τρίτου δίσκου των Sun of Nothing. Μπορώ μόνο με σιγουριά να πω πως αυτός είναι μέχρι στιγμής ο δίσκος της χρονιάς.
Δεν συμφωνώ…
…τώρα συμφωνώ.
και γω