Ο δίσκος συνεχίζει και λιώνει σταθερά κάθε μέρα, και αποδεικνύει το μεγαλείο του.
Νομίζω πως είναι σωστή η παρατήρηση, δε θα το λέγαμε ματζόρε ξερωγώ, αλλά ναι, και γω έχω μια τέτοια αίσθηση.
Όλα τα κομμάτια είναι σούπερ, ακόμα και το Sink intro.
Το καθάρσις έχει τεράστιες στιγμές, με αποκορύφωμα το ριφ που είχα αναφέρει σε προηγούμενο ποστ, που η μπουγκι βρωμια σε κάνει να θες να τα σπάσεις όλα.
Όντως από άποψη ορμής και δύναμης είναι το πιο νουμερο 1 κομμάτι του δίσκου. Ισχύει η παρατήρηση. Νομίζω πως οι ΣοΝ είναι από τις μπάντες που ανέκαθεν τους είχαν αφομοιώσει άψογα, ειδικά τη δεύτερη νιουροπερίοδο, κι εδώ έχει ενσωματωθεί με ανεξέλεγκτες δυναμικές και τεράστια χτυπήματα. Ειδικά στο 3:45 που κόβει η κιθάρα και χώνει το μπάσο με κάτι καμπάνες στο ραιντ, σα να σηκώνεται μια τεράστια αλυσίδα με μια τεράστια μεταλλική σιδερόμπαλα, και ξαναμπαίνουν όλοι τους μαζί με τον ηλία, η κόλαση η ίδια έρχεται στην επιφάνεια.
Το Unreached Soul είναι ένα τρομερό mid (έως και up) tempo, με εκπληκτικά αργά κοψίματα, όπως πχ στο 2:10, 3:15, ικανά να ξεριζώσουν σβέρκους.
Τέλος για το Ηearthealer τα λόγια είναι περιττά, είναι από όλες τις πλευρές το πιο ολοκληρωμένο κομμάτι που έχουν γράψει ποτέ. Ένα κρέντιτ στην κιθαριστική δουλειά εδώ, με κάτι απίθανα lead σημεία που απογειώνουν.
Στα αγαπημένα της χρονιάς μέχρι τώρα με ευκολία και για μένα…
επειδή δεν έχω καταφέρει να τους δω live μπορεί να μου πει κάποιος σε τι βαθμό καταφέρνουν να βγάλουν αυτές τις ατμόσφαιρες ζωντανά ή παίζουν πιο “χύμα”?
Μια χαρά τα βγάζουν. Οκ, σε σημεία που ίσως υπάρχουν πολλαπλά κιθαριστικά layers (δεν ξέρω αν όντως έχουν, νομίζω στο “Hearthealer” δεν καλοακούστηκε το lead πάντως στο τελευταίο live στο αν) ίσως να βγαίνει λίγο χυμαδιό γιατί έχουν μία κιθάρα, αλλά και παλιότερα που παίζανε και κάτι “Diablo” live μια χαρά χάσιμο ήτανε.
Προχθές αγόρασα αυτόν τον δίσκο και χθες το βράδυ έκανα την πρώτη ακρόαση και μπορώ να πω ότι ενθουσιάστηκα. Πρόκειται για έναν εξαιρετικό άλμπουμ. Σήμερα ακολουθεί και άλλη ακρόαση…
Οι Sun Of Nothing απελευθέρωσαν τις δομές στις συνθέσεις τους, κάνοντας τον όρο sludge ν? ακούγεται πολύ μονολιθικός και το black περιοριστικό ως ιδίωμα. Χρησιμοποιώντας noise υλικό και περισσότερο συναίσθημα, δημιούργησαν τον καλύτερό τους δίσκο. Κιθαριστικά riffs που σε πληγώνουν και σε εξαγνίζουν, ένα μπάσο που σαν ραχοκοκαλιά κρατάει όλο τον κορμό και τύμπανα που χτυπούν ανελέητα. Ειδικά ο ρόλος του rhythm section είναι αξιοπρόσεκτος, αφού δεν λειτουργεί ως υποστηρικτικό της κιθάρας, αλλά περιγράφει και μουσικά θέματα. Όσο για τα φωνητικά, είναι όσο ακραία γίνεται, σε σημείο που νιώθεις να σε απειλούν. Αλλά όχι, το ?The Guilt of Felling Alive? είναι φίλος σου. Μπορεί λίγο βλοσυρός και περίεργος, αλλά φίλος που σε ακολουθεί.
Όπως τα λένε οι παραπάνω είναι. Αυτό το ‘‘Hearthealer’’ είναι από τα καλύτερα κομμάτια που έχει γράψει αυτή η μπάντα. Άκουσα το δίσκο ξανά μετά από κάμποσο καιρό και δεν έχασε καθόλου, απεναντίας μου άφησε ακόμα πιο ωραία εντύπωση. Ρέει απίστευτα καλά, δε βαριέσαι και σου αφήνει μία αίσθηση ‘‘live’’ δίσκου.
Χαμπάρι δεν είχα πάρει και το άκουσα τώρα. Ταιριάζει με τα ψυχολογικά αυτού του κόσμου. Μου αρέσει πολύ. Ξεχωρίζω hearthealer, αλλά και τ’ άλλα είναι μπόμπες.
πάντως κατά έναν τρόπο θα έλεγα πως είναι τίγκα εθιστικό. Όταν το πρωτάκουσα λέω ντάξει γαμώ τους δίσκους, αλλά δε περίμενα ξέρω’ γω ότι θα το βάζα κάθε μέρα σχεδόν.
Bump,γιατί εχθες επαιξαν εδώ βιέννη,εγώ δεν πήγα, πήγε όμως ένα φιλαράκι κ είπε ότι ΓΑΜΙΣΑΝ. Ε,τον πιστεύω 8)
Μακάρι να πάει καλά όλο το Ευρωπαικό τουρ! Παίζουν σε αρκετές πόλεις,ευχόμεθα τα καλύτερα κ μόνο γιατί το αξίζουν!
Α,εμένα γιατί μου αρέσει ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ το εισαγωγικό το [B]Sink[/B],που είναι instrumental?? πολύ μελωδιάρα αυτή η κιθαριστική μελωδία…
ε κ μετά χώνει το Catharsis,οκ… γκριζούρα κ respect
Παντως πρεπει να ναι φοβερο, να γουσταρεις τρελα τη μπαντα, να εισαι για σπουδες εξω και να παιξουν στην πολη σου, ειναι σα να σε “κυνηγα” η μπαντα, ενω το αισθημα της οικειοτητας που θα νιωσεις θα ναι τεραστιο
