Kαταλαβαινω, ως ενα βαθμο, το appeal που εχει το γενικοτερο οραμα και η αντιληψη του Snyder περι υπερανθρωπων και τα σχετικα. Απλως το συμπαν της DC εγινε πολυ, πολυ βεβιασμενα (για να κοντραρουν MCU), εχουμε θανατο σουπερμαν στη 2η ταινια χωρις καν να προλαβουμε να δουμε τι ειναι το ιδιαιτερο σχετικα με αυτο το χαρακτηρα. Τον teasαρει ως πιθανο μελλοντικο villain ενω δεν τον εχουμε δει καν ως ηρωα. Το σκοτος και η μαυριλα που λες εχουν την πλακα τους αλλα ειναι πολυ επιφανειακα. Η WW χωρις λογο σκοτωνει, και μια πιτσιρικα, αφου εσκασε σαν καρπουζι στον τοιχο με σταμπα αιματος ενας κακομοιρης, λεει χαμογελοντας ποσο θελει να της μοιασει οταν μεγαλωσει(!). Οσοι εχουν μια επαφη με τα κομιξ ξενερωνουν δικαιολογημενα (αν και οχι ολοι προφανως, αρκετοι γουσταρουν και την murderverse πτυχη, τωρα κατα ποσο λογω χαβαλε η σοβαρου ενδιαφεροντος, αγνωστο). Απο την αλλη ετσι σιγουρα υπαρχει μια διαφορετικοτητα συγκριτικα με μαρβελ, οποτε περι ορεξεως.
Συμφωνω απολυτα.
Οι μονες ταινιες του MCU που προτιμω απο το Snyder Cut ειναι τα δυο τελευταια Avengers που μας εδωσαν ενα υπερθεαμα και οπτικα αλλα και οσον αφορα την ιστορια που επιτελους ειδαμε και λιγο βαθος μετα απο 10 χρονια, και το Thor Ragnarok, επειδη μας εδωσε κατι εναλλακτικο και διαφορετικο. Μπορει και να προτιμω ή να θεωρω ισαξια με το Snyder Cut τα δυο Guardians Of The Galaxy, κι αυτα γιατι ειναι πολυ καλοφτιαγμενα και μας εδωσαν κατι διαφορετικο.
Απο κει και περα, απο ΟΛΑ αυτα, προτιμω την τριλογια του Nolan που αλλωστε την θεωρω κινηματογραφικα σε πολυ πιο υψηλο επιπεδο απο ολα αυτα τα cinematic universes που ειναι προιον προς καταναλωση ποπ κορν και οχι κατι πολυ περισσοτερο απο αυτο.
Εμενα δε με ενοχλει καθολου η αιματοχυσια και το brutality παντως σε τετοιες ταινιες. Και στο Man Of Steel γουσταρα παρα πολυ που τα διελυσαν ολα, εδινε μια αισθηση ρεαλισμου επιτελους στο ποσο τεραστια καταστροφη θα γινοταν στον κοσμο αν ειχες σουπερ ηρωες να πολεμανε με φοντο μια πολη.
damn… από που είναι αυτό το σκηνικό;
απο το τελευταιο trailer suicide squad;
Αυτο ειναι το ζητημα. Αλλο να βλεπεις να σφαζει η Suicide Squad, αλλο η Justice League. Υποτιθεται πως πρεσβευουν τελειως διαφορετικα πραματα με τελειως διαφορετικες πρακτικες και χειρισμους καταστασεων.
Οταν εχει νοημα, δεν υπαρχει προβλημα. Και γω υπερασπιζομουν το Man of Steel για τους ιδιους ακριβως λογους, εκλογικευοντας το setting και τους παραγοντες του. Ο Ζοdd ηταν μια πραγματικη απειλη και συμφωνα με τα δεδομενα λες οκ για την καταστροφη ως αποτελεσμα της μαχης, λες οκ, λιγο πιο αμηχανα και για το fatality-κεφαλοκλειδωμα για να σταματησουν αμεσα περαιτερω απωλειες.
Ομως σε περιπτωσεις οπως στη σκηνη της WW που πανευκολα μπορουσε να ακινητοποιησει αναιμακτα απλους ανθρωπους, και αντιθετα σκανε σαν ντοματες στον τοιχο, η οταν ο Superman πολτοποιει με γροθιες τον Steppenwolf εχοντας σαδιστικο υφος και χαμογελο (εχει μεγαλη σημασια αυτο, ειδικα οταν προερχεται απο τον συγκεκριμενο χαρακτηρα) καπου λες “μαλλον η βια δεν αποδιδεται για ρεαλιστικες απεικονησεις”.
Άποψή σου οκ. Εγώ δεν είμαι πιουριστας κομιξακιας κι έτσι δε με ενοχλεί ούτε στο ελαχιστο
Βλέποντας ότι γίνεται συζήτηση περί ανέμων και υδάτων για τις superhero movies ας πω και εγώ κάτι.
Ξυδάκι στον Σκορτσέζε και τον κάθε Σκορτσέζε που λέει ότι τέτοιες ταινίες δεν είναι σινεμά. Για το MCU τουλάχιστον οι περισσότερες είναι όμορφες στο μάτι με top class ηθοποιούς και διασκεδάζουν τόσο κόσμο. Και στην τελική το σινεμά μέσο διασκέδασης είναι δεν είπε κανένας πως όλες οι ταινίες πρέπει να είναι σοβαρές με 200 κρυφά νοήματα και συμβολισμούς. Και στην τελική δεν τις σύγκρινε κανένας κ Σκορτσέζε με shutter Island ή με fight club ή με ότι θεωρεί ο κάθε blockbuster snob ποιοτικό σινεμά. Ταινιαρες οι συγκεκριμένες έτσι δεν τίθεται θέμα αλλά χρειάζονται και b movies ας πούμε για ένα διαφορετικό κοινό. Όπως ακριβώς χρειάζεται και το φαστ φουντ και ας μην έχει διατροφική αξία. Οπότε θα περίμενε κανείς από έναν γίγαντα του χώρου να μην βγάλει τόσο κόμπλεξ για μια άλλη μορφή της τέχνης που υπηρετεί επειδή αυτή τη στιγμή πουλάει.
Ισχύει παντως πως η Μάρβελ (η Ντίσνεϊ καλύτερα) το έχει γαμησει λίγο με το χιούμορ και την λογική πως πρέπει να είναι kid friendly γιατί χαραμιζονται ωραίες ιστορίες απ’ τα κόμικ.
Υγ συμφωνώ πως ότι καλύτερο έχουμε δει σε superhero movie είναι η τριλογία του Νόλαν και ιδίως το dark knight γιατί συνδιάζει τις “χαζές” σκηνές μιας ταινίας βασισμένης σε κόμικ αλλά περνάει και σωστά μυνήματα
Υγ2 Έχεις Λόκι και έχεις Owen Wilson δεν γίνεται να μην γαμαει η σειρά
Υγ3 το πρώτο μέρος το γράφω για τους αυτούς που πιστεύουν ότι δεν είναι σινεμά οι κομιξοταινιες έτσι; Προφανώς σε μερικούς απλά δεν αρέσουν και είναι σεβαστό
όλο αυτό γενικά είναι μεγάλη ( ; ) κουβέντα… Το Snyder Cut θεωρώ ότι αν απέδειξε κάτι ή τεσπα αν αξίζει να κρατήσουμε ένα πράγμα μόνο από όλη αυτή την φασαρία, είναι ότι έδειξε πιο έντονα από τα wandavision, falcon/winter soldier, daredevil, αδικοχαμένο Swamp Thing και σια, ότι αυτές οι ταινίες και αυτό το είδος έχει θέση στη μικρή οθόνη περισσότερο από την μεγάλη καθώς συγκλίνει αρκετά στο τηλεοπτικό format και όχι το κινηματογραφικό:
- Όντας ταινίες με δεκάδες χαρακτήρες και πολλά επιμέρους side stories -που συγκλίνουν σε μια μεγάλη κεντρική ιστορία-, θα ήταν πολύ πιο ευχάριστο και για τους θεατές αλλά και τους δημιουργούς να γυριζόντουσαν σε τηλεοπτικό format που αποδεδειγμένα δίνει πολύ περισσότερο χρόνο στα παραπάνω να αναπτυχθούν καλύτερα και ορθότερα.
- Επίσης, θα δινόταν η δυνατότητα να γυριστούν superhero tv shows που πραγματικά να προσφέρουν κάτι καινούριο στο είδος, ή να εξερευνήσουν τα όποια όριά του. Πολλές υπερηρωικές ταινίες δείχνουν ότι ανήκουν σε διαφορετικά gendres (μερικές πιο horror, μερικές με περισσότερο κοινωνικό προβληματισμό, μερικές πιο pure fun, μερικές coming to age κτλ), πάντα μέσα στο ίδιο γενικότερο ‘‘υπερηρωικό ειδος’’ ή θα ήθελαν να απευθυνθούν σε ένα πιο ενήλικο κοινό, αλλά συμβιβάζονται με το generic θέαμα αφού πετάξουν μια δυο επιφανειακές σπόντες προς την κατεύθυνση που θα ήθελαν πραγματικά να κινηθούν.
Το πρώτο (χαρακτήρες, side stories κτλ) φάνηκε πολύ στο Snyder cut που έδωσε μια πολύ πιο ολοκληρωμένη εκδοχή της ίδιας ουσιαστικά ιστορίας προ τριετίας, το δεύτερο φαίνεται συνεχώς σε σειρές όπως τα wandavision, legion, daredevil πχ που κάθε μια από αυτές -ασχέτως αν αρέσει ή όχι- ξεφεύγει αισθητά από το κλασσικό format της υπερηρωικής ταινίας και εξερευνούν gendres και τεχνοτροπίες στο story-telling που δεν τις βλέπεις στην μεγάλη οθόνη τέτοιων ταινιών εύκολα.
Το πρόβλημα των comic book movies επί το πλείστον σήμερα -και δη γενικότερα των blockbusters αφού αυτές είναι τα πραγματικά πλέον ετήσια blockbuster-, είναι ότι είναι σχεδόν όλες ιδιες μεταξύ τους. Ίδιο στήσιμο χαρακτήρων, ίδια η λογική του όποιου μαγκάφιν έχει η κάθε ταινία, η πλοκή χωρισμένη ακριβώς στα ίδια μέρη και δυστυχώς οπτικά διαφέρουν ελάχιστα. Και οπτικά δεν εννοώ μόνο σε επίπεδο εικόνων ή σκηνικών/κουστουμιών, εννοώ ότι από τις 25 πχ ταινίες του MCU (πόσες είναι anyway, δε ξέρω), οι 22 μοιάζουν να έχουν γραφτεί και σκηνοθετηθεί από το ίδιο άτομο με τον ακριβώς ίδιο τρόπο.
Αντιθέτως αν πάμε μια δεκαετία πίσω, ναι τα 2 πρώτα Spiderman κάνουν μπαμ Sam Raimi και έχουν την δική του σφραγίδα σε σενάριο, σκηνοθεσία και κυρίως ύφος. Τα Batman του Nolan γράφουν ‘‘Nolan’’ σε κάθε δευτερόλεπτό τους, Τα X-Men του Singer, είναι ταινίες με τα χαρακτηριστικά του σινεμά του Singer. Τα Hellboy, είναι σε τεράστιο βαθμό Del Toro. Τα Batman του Burton, είναι Tim Burton σχεδόν πιο πολύ από Batman 
.
Όταν όλο αυτό δεν είχε γίνει το νο1 μέσο εσόδων της Disney -με απώτερο σκοπό να κατακτήσει τον κόσμο -, υπήρχαν περιόδοι που χωρούσε δημιουργικότητα σε αυτή την κατηγορία ταινιών και λίγη παραπάνω φινέτσα. Σαφώς κάποια πράγματα δεν αλλάζουν, πάντα θα υπάρχει ένας μεγάλος κακός που θα θέλει να καταστρέψει τον κόσμο με κάποιο τρόπο or something, αλλά τουλάχιστον μέσα σε όλους τους συμβιβασμούς των δημιουργών με το γενικότερο blockbuster όραμα του studio, υπήρχε ένα παραθυράκι καλλιτεχνικής ελευθερίας.
Δεν θέλω να φανώ τελείως ‘’άδικος’’ με τις MCU ταινίες γιατί οκ, προφανώς όλο αυτό είναι μια υποκειμενική άποψη -με ισχυρές δόσεις αντικειμενικότητας – και αναγνωρίζω ότι έφτιαξαν και κάτι πρωτόγνωρο για το blockbuster cinema αλλά και την pop κουλτούρα του 21ου αιώνα, αυτό των shared universes μεταξύ δεκάδων ταινιών + το ότι κατάφεραν μετά από 20φέυγα ταινίες να κάνουν ένα τεράστιο crossover που απέδωσε σε μεγάλο βαθμό (Infinity War <3 ). Σαφώς στις 25κάτι-πόσες-δε-ξέρω ταινίες του υπάρχουν κάποιες που ,αρέσουν ή όχι, υπήρξαν λίγο πιο ξεχωριστές από τις υπόλοιπες. Όμως 2-3 μπορώ να σκεφτώ μόνο με το ζόρι. Που πραγματικά όμως να είχαν ένα ξεχωριστό touch όπως πχ το Iron Man 3 ήταν μια ταινία που έγραφε με τεράστια γράμματα SHANE BLACK all over. Δεν με είχε αρέσει τόσο συνολικά, αλλά ήταν μια ταινία του MCU που τουλάχιστον ξέφευγε από την πεπατημένη και είχε και την σφραγίδα του δημιουργού του σε έναν μεγάλο βαθμό -πριν γίνει και αυτή ένα cgi τσίρκο στο φινάλε. Είναι γνωστές και οι περιπτώσεις αξιόλογων δημιουργών που αποχώρησαν από το MCU επειδή το studio έδινε γραμμή μακριά από τις δικές τους ανησυχίες, όπως πχ το πιο γνωστό παράδειγμα του Edgard Wright που άφησε το Ant-Man του στα μισά επειδή πλακώθηκε με τους παραγωγούς για την γενική κατεύθυνση της ταινίας του.
Σε γενικές γραμμές, είναι ταινίες που βγαίνουν από ένα studio και όχι από το μυαλό κάποιου ταλαντούχου σεναριογράφου ή κάποιου δυναμικού σκηνοθέτη. Διάολε, στο MCU έχουν υπάρξει villains οι Guy Pearce, Jeff Bridges, Cate Blanchett, Walton Goggins, Sam Rockwell, Mickey Rourke, Tim γαμημένος Roth , Hugo Weaving και πόσοι άλλοι! Θυμάται κανείς ότι έχουν παίξει villains ή τους ίδιους τους villains τους όπως θυμούνται πχ έναν Darth Vader ή έναν Agent Smith ή τον Τ-1000, ή θυμούνται απλά τov ίδιο Μickey Rourke αντί του Whiplash πχ; Όταν βλέπω μια ταινία του Spielberg, ξέρω αυτομάτως ότι βλέπω Spielberg. Όταν βλέπω το Slither ή το Tromeo and Juliet, το ξέρω ότι είναι ο James Gunn. Όταν βλέπω μια MCU ταινία του, μπορώ να φανταστώ ότι είναι ο οποιοσδήποτε hired gun (no pun intended) σκηνοθέτης γιατί είναι όλες το ίδιο σκηνοθετημένες και γραμμένες.
Το αν διασκεδάζουν πολύ κόσμο, είναι εννοείται αλήθεια γιατί κάνουν τρελά εισιτήρια. Το τί διασκέδαση όμως προσφέρουν σήμερα, εγώ αμφιβάλω πολύ για την ποιότητά της. Και στο κάτω κάτω, υπάρχει και μια μεγάλη μερίδα του κόσμου που είτε δεν βλέπει αυτές τις ταινίες, είτε τις ‘’ανέχεται’’ όπως εγώ γιατί blockbuster τύπου Fury Road (’‘blockbuster’’ τώρα, οριακά δεν είπαμε και ‘‘indie’’ το νέο Mad Max έτσι όπως κατέληξε στα ταμεία ) σπανίζουν αφού όλα τα budget πέφτουν στο εύκολο χαρτί των υπερηρωικών ταινιών και θέλει να δει όπως και δήποτε κάτι ανάλαφρο.
Θεωρώ ότι η κριτική προς αυτές τις ταινίες από αρκετούς, πηγάζει ακρίβως από τα παραπάνω, ότι παρα-είναι συμβατικές ταινίες που έχουν βρει το κοινό τους σήμερα, το οποίο -δεν το λέω επιθετικά, και εγώ θεωρώ ανήκω σε αυτό σε κάποιο βαθμό-, ζητάει λίγα γιατί έχει συνηθίσει στην επιφάνεια και όχι στην ουσία ελέω, ξερωγώ internet, ανεξέλεγκτη υπερβολική πληροφορία, έναν πιο fast food τρόπο διασκέδασης ακόμα περισσότερο από πχ 10 χρόνια πριν? Δεν ξέρω ή δεν μπορώ να σκεφτώ τώρα γιατί το σημερινό κοινό έχει ρίξει τα ποιοτικά του standards σε ταινίες blockbuster τόσο πολύ…
Star Wars, Terminator, Matrix, Indiana Jones, Jurassic Park, True Lies, Predator, Aliens, Die Hard, Lethal Weapon, ET, και πάρα πολλά ακόμα + πολλά επίσης σύγχρονα όπως οι comic book movies που ανέφερα παραπάνω, Fury Road, The Raid 1-2, Planet of the Apes trilogy και αρκετά ακόμα. Tαινίες που δίνουν στο θεατή κάτι πιο φινετσάτο από αυτό που δίνει το MCU ή το DCEU ή δεν ξέρω τι άλλο, γιατί σε αυτές πέφτει πολύ δουλειά σε σκηνοθετικό επίπεδο, σεναριακό, ερμηνευτικό, επίπεδο παραγωγής και δεν μοιάζουν σαν ένα αμιγώς πιο έντονο ‘‘προϊόν’’ ενός τυχαίου studio.
Εδώ και σε όλα τα παραπάνω νομίζω έγκειται και η βασική διαφωνία των Scorsese, Coppola κτλ που ανα διαστήματα απαξιώνουν σε κάποιο βαθμό αυτό το είδος. Δεν θεωρώ ότι βγάζουν κομπλεξ - γιατί κόμπλεξ βγάζεις συνήθως σε κάτι που το ζηλεύεις πραγματικά, όχι σε κάτι που γνωρίζεις ότι πχ συνολική πραγματική κινηματογραφική αξία MCU+DCEU=μια κατσαρή τρίχα του δεξιού @διού του Scorsese σε κάθε μα κάθε επίπεδο, κι ας μιλάμε για άλλο κινηματογράφο - αλλά μάλλον εκφράζουν την αγανάκτησή τους πάνω στο υπερβολικό budget και την προτεραιότητα που δίνεται σε τέτοιες ταινίες, ενώ αυτοί και ο καθένας τεσπα άλλος πραγματικός δημιουργός ασχέτως κινηματογραφικού είδους που υπηρετεί, αναγκάζεται να παίζει ξύλο με το εκάστοτε studio γιατί τα κέρδη που αυτό περιμένει από τις ταινίες τους δεν θα ματσάρουν αυτά που θα φέρει το AntMan, άρα δεν θα τους δώσουν και τα λεφτά της παραγωγής (θλίψη)…
Νομίζω ούτως ή άλλως ότι ο Scorsese αναφέρθηκε σε όλο αυτό εν μέσω γυρισμάτων του Irishman, μιας ταινίας που κατέληξε στο Netflix καθώς δεν τον στήριξε κανένα άλλο studio για μια 4ωρη γκανγκστερική ταινία. Δεν έχει σημασία αν άρεσε το Irishman σε κάποιον ή όχι, σημασία έχει ότι ένας υπερβολικά ανήσυχος και ενεργός για την ηλικία του ζωντανός θρύλος του παγκόσμιο σινεμά, αναγκάζεται να τρέχει στα 80 του και να πλακώνεται με την πχ Warner για 150 μύρια, ενώ η Warner θα δώσει 500 στον Snyder (στον Z a c k τον S n y d e r ) για να γυρίσει 3 ώρες τον Σούπερμαν να δέρνει τον Μπάτμαν επειδή θέλει να προλάβει το hype των Avengers.
Anyway για να καταλήξω γιατί θα γράφω ώρες -και είμαι από κινητό σε πάρκο με το σκύλο και ειλικρινά δεν είμαι σίγουρος αν βγάζω νόημα 100%-, αν οι παραπάνω ταινίες έβγαιναν στην τηλεόραση, έτσι όπως έχει εξελιχθεί η τηλεόραση σήμερα, θα είχε ο κάθε showrunner την ευχέρεια να αναπτύξει καλύτερα τους χαρακτήρες του και τα όποια quests/side quests τους, να ξεφύγει από τους περιορισμούς του κινηματογράφου και να δώσει ότι twists και διαφορετικότητα ήθελε στις ιστορίες του -να βλέπαμε πχ ένα πραγματικά έργο μεταφυσικού τρόμου σε κάποιο Doctor Strange και όχι ημίμετρα. Πιστεύει κανείς πραγματικά ότι το νέο Doctor Strange του Raimi θα φέρει κάποια μεγάλη τομή στο είδος ή θα διαφέρει από το παρελθόν του MCU αισθητά?-.
Τώρα που το τηλεοπτικό budget έχει εκτοξευθεί και πέφτουν πολλά λεφτά στην tv, θεωρώ την κατάλληλη εποχή σιγά σιγά να μεταβούν οι comic book ταινίες στο format που τους ταιριάζει και να γιατί όχι, να ανθίσουν ουσιαστικά σαν είδος.
Υγ. Εννοείται 100% φιλικά όλα αυτά @osfp7 και σε παρεϊστικο ύφος ε, κουβέντα να γίνεται 
Υγ2. Αυτό που λες και εσύ παραπάνω, είναι κρίμα τόσο πλούσιο υλικό και potential από τα comics να αναλώνεται σε generic περιπέτειες φαντασίας που ξύνουν ελάχιστα την επιφάνεια. Διάβαζα και διαβάζω comics μέχρι σήμερα, υπερηρωικά πολύ λίγα ακόμα, έφτιαχνα και φτιάχνω ακόμα comics όταν έχω χρόνο ή θέλω extra χαρτζηλίκι , δεν θέλω να φανεί ότι hate-άρω την φάση γιατί ειλικρινά ανήκω στην κατηγορία ανθρώπων που οτιδήποτε περιστρέφεται γύρω από αυτά θέλω να ευδοκιμεί. Είτε είναι σε σινεμά, είτε tv είτε οπουδήποτε. Το format τους όμως πιστεύω ότι λόγω της episodic φύσης τους, ανήκει στην μικρή οθόνη, αν πρέπει τεσπα σώνει και καλά να φύγουν από το χαρτί…
Συμφωνώ σε όλα όσα είπε ο Lupin.
Το προσωπικό μου πρόβλημα - ένσταση με τις ταινίες υπερηρώων είναι κατά κύριο λόγο το πόσο συμβιβασμένες είναι. Είναι ταινίες με ξεκάθαρο προσανατολισμό - το κέρδος, και αν και φυσικά κάπου εκεί μέσα υπάρχει άπειρη και αξιοζήλευτη τεχνογνωσία στο τεχνολογικό κομμάτι, δεν ξέρω κατά πόσο υπάρχει τέχνη στο κομμάτι της τέχνης. Πρόκειται για ταινίες που εξαρχής ΞΕΡΟΥΝ ότι θα πουλήσουν στους νοσταλγούς των comics, αυτούς δηλαδή που κάποτε ή ακόμα και τώρα τα διαβάζουν, οπότε ΕΠΙΛΕΓΟΥΝ να μην τους σεβαστούν προσφέροντάς τους στις περισσότερες των περιπτώσεων comic εκδόσεις κατάλληλες κάτω των 15 ΕΤΩΝ - δηλαδή ταινίες για παιδιά - επειδή κακά τα ψέματα το πραγματικό κοινό που ΘΕΛΟΥΝ να κατακτήσουν είναι το παιδικό. Γιατί όταν έχεις παιδικό κοινό το κέρδος μιας ταινίας είναι πολύ μεγαλύτερο και εκτεταμένο από το να πας απλά να πληρώσεις ένα εισιτήριο στο cinema.
Επίσης προφανώς ναι σε Fury Road και Matrix και The Raid και βάλτε-όποιο-“σοβαρό”-μπλοκμπάστερ-εδώ, ο παραλληλισμός όμως είναι τελείως εκτός. Ακόμα και με τους Μπάτμαν του Νόλαν. Εκτός κι αν γκρινιάζουμε και για Stranger Things ας πούμε, οπότε πάσο.
Δεν χρειαζόταν το ΥΓ δεν παρεξηγώ κάτι 
. Άσε που τα γράφεις και πολύ ωραία και δεν βαρέθηκα καθόλου.
Ισχύει πως είναι λίγο generic το MCU κυρίως γιατί είναι ένας που έχει το πλάνο {Kevin Feige} και απλά προσλαμβάνει σκηνοθέτες να το εκτελέσουν με ελάχιστη ελευθερία να αφήσουν το στίγμα τους. Βασικά ο μόνος που είχε μια κάποια ελευθερία και η ταινία του διέφερε κάπως ήταν ο James Gunn με το Guardians of the galaxy. Στις σειρές υπάρχει μεγαλύτερη ελευθερία και στο disney + μπορώ να πω πως άρχισαν λίγο να ανακατέβουν την φόρμουλα. Η DC δεν το έχει αυτό.
Είναι προφανές πως η Disney στοχεύει σε παιδιά και εφήβους και όχι στον νυν 30αρη κ 40αρηπου ήταν κομιξάκιας στα παιδικά του χρόνια. Γι αυτό αν ψάξεις σε κριτικές 4/5 θα είναι θετικές και 1/5 θα λέει για μια μη πιστή μεταφορά από κόμικ κλπ. Και να σκεφτείς πως οι φουκαράδες έπρεπε να περιμένουν μέχρι την νεα χιλιετία για να δουν σωστή super hero movie. Γιατί πιστεύω όλοι συμφωνούμε πως προ 2000 εκτός το batman του Burton οι super hero movies ήταν ή κακές που τώρα βλέπεις με νοσταλγία και γελάς με την καλτίλα τους {πχ μπάτμαν του Κλούνει} ή απαράδεκετς.
Αν θες να σου πω και για μένα δεν ήμουν ποτέ κομιξάκιας ώστε να ενοχλούμαι με το ύφος των ταινιών αυτών αλλά θεωρώ πως το thor ragnarok πχ ήταν χαμένη ευκαρία να δούμε κάτι επικό αντί της κωμωδίας που είδαμε. Μου άρεσε η ταινία και είμαι φαν του Waititi αλλά μόλις ανακοινώθηκε η ταινία περίμενα να είναι επικούρα στιλ LOTR και να παίξει μπάλα με την νορβηγική μυθολογία.
Αν κατάφερε κάτι το mcu είναιν για πρώτη φορά να παρουσιάσει ένα επιτυχημένο ή μάλλον το 1ο επιτυχημένο shared universe στο cinema. Επίσης το κλείσιμο του endgame κατάφερε το απίστευτο να ικανοποιήσει ένα μεγάλο ποσοστό των φαν σε αντίθεση με άλλα μεγάλα franchise που υήρξε απίστευτη γκρίνια {πχ lost k got στην tv και star wars στη μεγάλη οθόνη}
Τέλος όσο αφορά τον Σκορτσέζε μάλλον αυτό που λες παίχτηκε. Το ότι δεν ασχολήθηκαν οι εταιρίες με την ταινία του {που δεν ήταν και απ τις καλύτερες δουλειές του το irishman κατα την άποψη μου} δεν είναι ευθύνη των superhero movies αλλά των εταιριών διανομής. Καταλαβαίνω τον εκνευρισμό του αλλά πάντα υπήρχαν b movies που τραβούσαν κόσμο. Μέχρι τα 60’s οι τερατοταινίες ,μετά star wars, star trek ,alien, indiana jones, terminator, die hard, LOTR και αισίως super hero movies αυτό που άλλαξε είναι τα λεφτά που παίζονται πλέον στον κινηματογράφο. Και από την στιγμή που μπορεί μια κουράδα όπως το Captain Marvel Να βγάζει δισεκατομμύρια τότε η κατάσταση δεν αλλάζει. Αν όμως ο Σκορτσέζε και ο κάθε Σκορτσέζε γυρίσει ένα αριστούργημα να είναι σίγουρος ότι δεν πάει χαμένο.
Αυτά σε απάντηση των λεγόμενων σου μπορώ να συζητάω για ώρες επί του θέματος να ξέρεις 
Υγ είναι πολύ δύσκολο να κάνεις κάτι πρωτότυπο σε αυτό το είδος. Τα τελευταία 3 χρόνια το κάτι διαφορετικό το είδαμε από σειρες που δεν ήταν ούτε της dc ούτε της marvel και μιλάω για τα boys κ umbrella academy
Για το Guardians, επιφυλάσσομαι λίγο και έπρεπε μάλλον να χρησιμοποιήσω άλλο παράδειγμα αλλά μου άρεσε το ‘‘hired gun - James Gunn’’
Θυμάμαι όταν το είχα δει -το πρώτο γιατί το δεύτερο οκ δεν μου άρεσε καθόλου- ότι γούσταρα και είχα περάσει καλά και το είχα ξαναδεί κάποιες φορές ακόμα… ίσως να πρέπει να το ξαναδώ μήπως το έχω κάπως αδικήσει… αλλά έχω μια αμυδρή εντύπωση ότι πλην κάποιων κωμικών στιγμών και σκηνών δράσης, μου είχε βγάλει μια generic-ίλα και αυτό όσο πλησίαζε προς το φινάλε. Ή τεσπα επειδή μου αρέσει πάρα πολύ το Tromeo and Juliet και το Slither και το Super (ξέχασα το Super), περίμενα κάτι άλλο από τον Gunn, κάτι πραγματικά ριζοσπαστικό. Δεν μου ήταν δηλαδή αρκετό το να δω μια περιπέτεια στο διάστημα όταν όλες οι MCU ταινίες ήταν γήινες μέχρι εκείνη τη στιγμή, ούτε το να γεμίζει κάθε σκηνή με τραγουδάρες και χαβαλετζίδικη διάθεση.
Ενώ πχ του Shane Black το Iron Man 3 ήταν στο μεγαλύτερό του μέρος 100% μια ταινία Shane Black θεωρώ, πολύ πιο χαρακτηριστική στο ύφος του…
Επιφυλάσσομαι όμως, ίσως -βασικά το έβαλα και κατεβαίνει - να το δω το σκ πάλι…
Στο κομμάτι αυτό, εγώ προσωπικά ότι πρόβλημα έχω εγώ επίσης με αυτές τις ταινίες, δεν έχει να κάνει με κανένα expectation που έχω πάνω στην μεταφορά πχ ενός συγκεκριμένου storyline από τα comic -και θεωρώ ναι, λάθος όποιος πάει με αυτή τη λογική να τις δει-.
Ίσα ίσα προτιμώ, αν είναι δυνατό, να μην βασίζεται τίποτα σε ιστορίες που υπάρχουν στα comics! Θέλω κάτι καινούριο πάντα, δεν μου αρέσει να βλέπω σε live action κάτι που πχ έχω διαβάσει σε comic, δεν βρίσκω νόημα ή λόγω ύπαρξης του . Αν και αυτό είναι άλλη κουβέντα για άλλο topic, σχεδόν στην πλειοψηφία τους τα πιο ‘‘κλασσικά’’ storylines υπερηρωικών comics ή γενικότερα άλλα κλασσικά comics όπως τα Watchmen, Preacher, Sandman κτλ γράφτηκαν για το συγκεκριμένο μέσο με σκοπό να λειτουργήσουν 100% σε αυτό και μόνο, εκμεταλλευόμενα τις δυνατότητες που τους έδωσε το χαρτί -αφηγηματικές και καλλιτεχνικές-…δηλαδή αν αρχίσω τώρα για την σκηνοθεσία του Watchmen στο χαρτί και το πως έχει δομηθεί η αρχιτεκτονική της αφήγησης στα καρέ, θα γράψω βιβλίο .
Overall ναι δεν έχω κανένα πρόβλημα οποιαδήποτε κομιξοταινία να παίρνει τα αρχέτυπα των ηρώων και να κάνει τα δικά της με νέες ιστορίες ή μπασταρδεύοντας ακόμα μερικά story lines των comic, εφόσον δικαιολογεί επαρκώς την πλοκή και την όποια απόκλιση από τους αρχικούς χαρακτήρες, μέσα στην ταινία.
Όχι το να παίρνει πχ την Wonder Woman o Snyder, να την παρουσιάζει σαν την ιδανική ηρωίδα, προστάτιδα όλων, σύμβολο της δικαιοσύνης και role model των γυναικών παντού, να την βάζει να σκοτώνει με σαδιστικές σχεδόν ορμές τους τρομοκράτες στο Λονδίνο αντί πχ να τους ακινητοποιήσει -στα πλαίσια του ‘‘αγνού’’ της χαρακτήρα όπως τον έχει παρουσιάσει μέχρι εκείνη τη στιγμή- και στο τέλος να την χειροκροτούν τα μικρά παιδιά και να την ασπάζονται. Εδώ δεν μιλάμε για παρέκκλιση από το αρχέτυπο του χαρακτήρα από τα comic ή κάτι τέτοιο, μιλάμε για καθαρή αμπαλοσύνη του σεναριογράφου/σκηνοθέτη που δεν καταλαβαίνει ούτε αυτό που είχε διαβάσει, ούτε αυτό που θέλησε να μεταφέρει στο πανί, ούτε αυτό που θέλει ο ίδιος να είναι αυτός ο ήρωας…
Ούτε έχω πρόβλημα εννοείται αν μια ταινία πατάει ξεκάθαρα σε ένα comic και δεν του κάνει justice αλλά είναι και πάλι καλή ταινία. Τo V for Vendetta είναι μια ίσως και ολότελα κακή, φοβισμένη μεταφορά του ομότιτλου comic, αφήνοντας πολλά βασικά πράγματα και θεματικές εκτός, αλλοιώνοντας ριζικά τον πολιτικό του χαρακτήρα και ρητορική. Παραμένει όμως μια εξαιρετική περιπέτεια με έντονο το Οργουελικό στοιχείο και με πολύ καλογραμμένο σενάριο και σκηνοθεσία. Έχει μια επιφανειακή σχέση με το comic, είναι μια μετριοπαθέστατη μεταφορά, still μια πολύ καλή ταινία αυτονόμως του comic που την ενέπνευσε! Τα ίδια κα για το From Hell και αρκετά άλλα…
Αν και νομίζω ότι υπήρχε θέμα studio και όχι διανομής, το πρόβλημα είναι ότι για να γυρίσει ο κάθε Σκορτσέζε ένα αριστούργημα, δυστυχώς θέλει λεφτά… είμαστε 2021 και ακόμα δεν ξέρουμε αν η Warner θα δώσει πράσινο φως στο δεύτερο μέρος του Dune, ενώ έδωσε 80+κάνα 20ρι διαφήμιση πες=100 μύρια για να ξαναβγάλει o Snyder το cut του.
160 μύρια είναι το budget του πρώτου μέρους του Dune 
Άλλα 2 παραδείγματα σειρών που δείχνουν ότι ο δρόμος της μικρής οθόνης είναι ιδανικός γενικότερα για κομιξοταινίες. Ειδικά το Umbrella, εύκολα έβγαινε μια 2ωρη ταινία το πρώτο τομάκι… αντιθέτως έγινε πολύ καλύτερη δουλειά σε μια σειρά 10 επεισοδίων -εξαιρώντας τα κομμάτια που πήραν από το δεύτερο τομάκι με το μέλλον κτλ που δεν χρειαζόντουσαν στην πρώτη σεζόν- και ευνοήθηκαν και οι χαρακτήρες και η κεντρική ιστορία…
Τα Guardians of The Galaxy κανουν μπαμ απο χιλιομετρα οτι ειναι ταινιες του Gunn.
Το ιδιο ισχυει και για το Thor Ragnarok και Waititi. Και γενικα γι αυτο αυτες ειναι απο τις αγαπημενες μου ταινιες μεσα στο ολο οικοδομημα του MCU.
Θα μπορουσα να πω και για τα δυο τελευταια Avengers μεσα στο πλαισιο των superhero blockbusters πως κανουν μπαμ οτι ειναι των Russo παντως.
Απο κει και περα συμφωνω σχεδον με ολα οσα εγραψε ο @osfp7 στο αρχικο του ποστ, με μοναδικη εξαιρεση το diss στον Σκορτσεζε. Για μενα ειχε δικιο ο Σκορτσεζε οταν εκραξε ολες τις ταινιες με σουπερ ηρωες κι ας το εκανε καπως υπερβολικα και εντελως ισοπεδωτικα, γιατι δεν θεωρω σοβαρο κινηματογραφο το MCU και το DCEU και το Monsterverse στο συνολο τους. Καποιες εκλαμψεις μπορει να υπαρχουν ως μεμονωμενες ταινιες σε αυτα τα franchise, αλλα γενικα κι ενω σιχαινομαι τον ελιτισμο, ειμαι αρκετα ελιτιστης με αυτα τα οικοδομηματα, και τα θεωρω ξεπεσμο της 7ης τεχνης μεχρι εναν βαθμο
@Lupin θα συμφωνήσω πως θέλω να δω κάτι διαφορετικό. Δεν υπάρχει νόημα να κάνεις copy paste γιατί σποιλαρεις την ίδια σου την ταινία και χάνεται το ενδιαφέρον. Τώρα που είπα τα περί αλλαγής μεγάλη κουβέντα σηκώνει στο ίντερνετ η πολιτική της Disney με το politically correctness που κάνει καστ ηθοποιούς από διάφορες κουλτούρες πάνω σε συγκεκριμένους ρόλους. Πχ Τον Flash στα καινούρια Spiderman τον κάνανε Ινδό και τον ancient one από Κινέζο σοφό τον κάνανε γυναίκα (ηθοποιαρα η Tilda Swinton btw). Εμένα δεν με ενοχλεί αλλά μερικοί δεν είναι οκ με αυτό και το καταλαβαίνω γιατί αλλιώς έμαθαν. Δεν το λέω με ρατσιστικό υπαινιγμό αν έβλεπες καρτούν μικρός και από τα κόμικ κλπ έχεις συνηθίσει τον Φλας με ένα συγκεκριμένο στιλ κλπ. Συμφωνώ πάντως με όλα όσα λες
@QuintomScenario προσπάθησα να φανεί ότι δεν dissαρω τον Σκορτσέζε που θεωρώ και τεράστιο σκηνοθέτη. Απλα περίμενα από έναν άνθρωπο τόσο ψηλά στον χώρο να ειναι πιο κομψός με τις απόψεις του γιατι δεν πετάει καρφί μόνο για την ταινία αλλά και για αυτούς που πληρώνουν και την βλέπουν (έτσι το εκλαμβάνω εγώ τουλάχιστον). Τώρα αν είναι ξεπεσμός του σινεμά το θεωρώ κομμάτι υπερβολικό αλλά πίστεψέ με έχουμε πλήρη επίγνωση ότι βλέπουμε παλικαράδες με κολάν και σε στολή νυχτερίδας και είμαστε πιο χαλαροί στο πως κριτικάρουμε τις ταινίες αυτές. Συμφωνώ για το Ragnarok ξέχασα να το αναφέρω όντως διαφέρει λόγω του σκηνοθέτη. Οπότε βάλε το Ragnarok και τα guardians που μου αρέσουν και τα 2 (το σίκουελ των guardians δεν μου άρεσε)
Υγ απ’ την βλακεία μου έγραψα bad boys αντί the boys. Μάλλον είναι crossover της buddy cop ταινίας με την σειρά του Amazon😅.
Εν προκειμενω για μενα ειναι ξεπεσμος του σινεμα για τον απλουστατο λογο οτι πλεον κατα 75% οι ταινιες που βγαινουν στα σινεμα ανηκουν στο ειδος των blockbuster ενω στα 90ς και τα 2000ς (χωρις να θελω να ακουστω boomer) πηγαινα σινεμα με τις παρεες μου κυριως για να δω ομορφες ιστοριες και να χαθω στην μαγεια τους. Την τελευταια δεκαετια πραγματικα πρεπει να εχω παει σχεδον αποκλειστικα για Star Wars, blockbusters, και sci-fi που του εχω αδυναμια (και αρα ειμαι κι εγω “συνενοχος”). Ομως οταν η προσφορα στις ταινιες ειναι τοσο μεγαλη σε αυτα τα ειδη, ε κι ο θεατης θα προσαρμοστει καπως. Καποτε βλεπαμε κι ενα American Beauty, ενα History Of Violence, ενα Moulin Rouge, ακομα κι ενα Slumdog Millionaire (που δεν μου αρεσε και παρα πολυ) και γουσταραμε την εμπειρια “ποιοτικου” σινεμα, τωρα παμε για Fast and Furious (και δεν κανω κανενα diss, τα λατρευω τα FF) και την νουμερο 35 ταινια της Marvel μεσα σε 10 χρονια ξερω γω.
Τεσπα μεγαλη κουβεντα και δεν ειναι ασπρο μαυρο, απλα αν επρεπε να ταχθω ειτε σε συμφωνια ειτε σε διαφωνια με τον Σκορτσεζε, θα ηταν σιγουρα σε συμφωνια.
Τέτοιες ταινίες για μένα ήταν τα LOTR, τα Harry potter, οι πειρατές της Καραϊβικής η τριλογία του Nolan κλπ κλπ. Με αυτά τρελαινομασταν εγώ και τα φιλαράκια μου πιτσιρικάδες και έφηβοι ασχέτως αν ήταν καλές ταινίες ή όχι . Καταλαβαίνω τι λες όμως. Κάθε χρόνο βγαίνουν 3 ταινίες Μάρβελ και το νούμερο θα αυξάνεται (πχ φέτος θα βγουν 4). Κάποια στιγμή θα ξεφουσκώσει δεν γίνεται ή τουλάχιστον θα σταματήσει η κάθε Κουτση Μαρία να βγάζει δυς μόνο και μόνο επειδή είναι Μάρβελ ( Captain marvel πχ)
Υγ επειδή ανέφερες το American beauty προσωπικά δεν καταλαβαίνω την τρέλα με αυτή την ταινία. Προτιμώ το gladiator της επόμενης χρονιάς όσον αφορά τις οσκαρικές ταινίες .
Πολύ με το γάντι τα λέτε, το ότι τα blockbusters και το mainstream σινεμά πάει κατά διαόλου και ο κόσμος κοιτάει πλέον μόνο τα γραφικά, την επιφάνεια, το περιτύλιγμα είναι δεδομένο. Και πρακτικά οι Marvel/DC ταινίες φταίνε για αυτό, όχι μόνο αυτές όμως, είναι πολυπαραγοντικό το ζήτημα. Και μου αρέσουν κιόλας ε, όχι όλες, αλλά με τις περισσότερες που έχω δει πέρασα τουλάχιστον καλά. Το ότι υπάρχει τρομακτικό έλλειμα σε ποιοτικές, μεγάλες παραγωγές είναι αναμφισβήτητο ωστόσο. Έχω γυρίσει από δουλειά, πάω να φάω και να την πέσω λίγο, θα επιστρέψω το βράδυ γιατί είναι ένα θέμα που με απασχολεί και το έχω συζητήσει και αρκετά. Ωραία κουβέντα κάνετε πάντως.
Δε γαμείς, χρόνο έχω τώρα και το κλωθογυρίζω στο μυαλό μου.
Λοιπόν, ξεκαθαρίζω και πάλι πως σε γενικές γραμμές μου αρέσουν οι υπερηρωικές ταινίες. Μιλάω για όσες βγήκαν από μια χρονολογία και μετά και εντάχθηκαν στα MCU/DCCU όχι όσες βγήκαν πριν από αυτές. Δεν μου αρέσουν όλες, δεν έχω δει αρκετές, από DC έχω δει μόνο Man of Steel (στην καλύτερη μέτριο) και Wonderwoman (στην καλύτερη για τον μπούτσο). Από Marvel υπάρχουν ταινίες όπως το πρώτο Thor που δεν μου άρεσαν καθόλου μα άλλες όπως το πρώτο Avengers (τα άλλα δεν τα έχω δει), τα Deadpool και τα Guardians of The Galaxy τις γούσταρα πολύ, ενώ άλλες που έχω δει ήταν ευχάριστες (Ant Man, Captain America). Αυτά για να σας δώσω μια εικόνα πως ούτε προκατειλημμένος είμαι, ούτε τις θεωρώ ανάξιες λόγου ούτε πιστεύω πως είναι το Κακό.
Παρ’όλα αυτά, ναι, θεωρώ πως το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης δεν το έχουν αυτές οι ταινίες για την κατάντια της βιομηχανίας. Καπιταλισμό έχουμε, μιλάμε για χοντρά λεφτά, προφανώς ο εκάστοτε χαρτογιακάς θα κοιτάξει τα νούμερα και τα στατιστικά, όχι το όραμα ενός ανθρώπου όπως ο Σκορσέζε, πόσω μάλλον το όραμα ενός νέου σκηνοθέτη. Σίγουρα φταίνε και τα στούντιο και φταίνε κυρίως γιατί παράγουν copy/paste ταινίες και δεν καταβάλουν την παραμικρή προσπάθεια να παραδώσουν έργα που θα έχουν κάποιο ίχνος προσωπικότητας. Και δεν νομίζω πως θα έχαναν σε πωλήσεις αν έπρατταν έτσι. Όχι όμως, το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης το έχει το κοινό. Το οποίο κοινό αποδεικνύεται παντελώς αδιάφορο για την τέχνη του κινηματογράφου, περιμένει έτοιμα πράγματα και αρκείται σε όσα του προσφέρονται επί του παρόντος, δηλαδή το ίδιο σενάριο με δισδιάστατους χαρακτήρες, τυπικούς villains και όμορφο περιτύλιγμα. Πιστεύω ακράδαντα και σε μεγάλο βαθμό πως ειδικά έφηβοι και νεαρότεροι άνθρωποι (και το λέω εγώ που έχω γεννηθεί το 94, δεν είμαι 50 χρονών) αφενός δεν ενδιαφέρονται για τον κινηματογράφο (νιώθω πως ενδιαφέρονται σχεδόν αποκλειστικά για υπερηρωικές ταινίες, είναι το μόνο πράγμα που τους τραβάει στο σινεμά) αφετέρου έχουν χαζέψει και δεν μπαίνουν καν στον κόπο να σκεφτούν και να εκτιμήσουν δυο πράγματα παραπάνω. Ξέρω πως γενικεύω, ξέρω πως ίσως χτυπάει άσχημα, ναι, εννοείται πως δεν ειναι ΟΛΟΙ έτσι αλλά δεν μπορώ να το ερμηνεύσω αλλιώς. Βλέπω μια απίστευτη τάση να μένουμε στην επιφάνεια και αυτό αποτυπώνεται και στο σινεμά. Ειλικρινά απεχθάνομαι τον ελιτισμό αλλά έτσι τα βλέπω. Δεν τα λέω όλα αυτά για να φανώ ανώτερος, αλλά γιατί έτσι μου φαίνονται. Έχουν ειπωθεί τόσα παραδείγματα ωραίων blockbusters. Που είναι το Lotr, ακόμα και οι Πειρατές της Καραϊβικής (που δεν είμαι μεγκα φαν, αλλα γουστάρω). Που είναι ο King Kong του Jackson? Gladiator? Black Hawk Down? Μη μιλήσουμε για 90ς, θα γελάσει ο κάθε πικραμένος. Το Matrix αναγέννησε το sci fi στο εμπορικό σινεμά (γιατί είχε ξεπέσει σε underground vhs διαμαντάκια για τους καμμένους) και ήταν το gateway για mindfuck/dystopian films που είδαμε μετέπειτα, ο De Palma αναγέννησε το κατασκοπικό ιδίωμα και το έκανε και family friendly, ενώ μην πιάσουμε πόσες ταινίες δράσης/αστυνομικά/θρίλερ υπήρχαν με συνεργασίες τιτάνων με εξαιρετικά αποτελέσματα. LA Confidential, True Romance, Seven, Usual Suspects, The Rock και πόσα ακόμα. Δεν πιάνω καν 80ς γιατί είναι πραγματικά στενάχωρο το πόσες ποιοτικές ταινίες υπήρχαν όσον αφορά τα blockbusters.
Ε πως να μην θλίβεσαι μετά. Αλλά τι να πεις, αυτό θέλει ο κόσμος, αυτό τρώμε στην μάπα και οι υπόλοιποι. Όταν το Fury Road το εκτίμησαν 10 νοματαίοι τι να πεις; Το Dredd βγήκε και πάτωσε στις ΗΠΑ, υπό άλλες εποχές θα είχε επιβιώσει μόνο μέσω κασέτας. Καθόμαστε και το συζητάμε αλήθεια; Οι πωλήσεις δεν λένε ποτέ ψέμματα, ο κόσμος κρίνει πως του αρκεί να βλέπει ξαναζεσταμένο φαγητό και να χασκογελάει. Γίνεται να ψέξεις μετά τα στούντιο που βλέπουν τα απιθανικομμύρια να μπαίνουν στους λογαριασμούς τους τόσο άκοπα; Ο 16χρονος θέλει να πάει σινεμά να δει ωραία γραφικά και να μαλακιστεί με την παρέα του, στα @@ του ο κινηματογράφος. Για αυτό και εγώ έχω κόψει χρόνια τώρα τα multiplex γιατί ξέρω πως αυξάνονται οι πιθανότητες να μου γίνουν τα νεύρα κρόσια και να μην χαρώ μια ταινία. Ζούμε σε μια εποχή ανωριμότητας και χαζομάρας. Ορίστε, ακούγομαι και εγώ σαν γνήσιος μπούμερ και το μισώ αυτό.