Α εμενα μου αρεσε αρκετα το Eternals. Το βρηκα βασικα κλασεις ανωτερο απο τον συρφετο της μεσης μαλακιας ταινιας απο την Marvel.
Αυτο θα ηταν μια ενδιαφερουσα αποπειρα σιγουρα, και θα μπορουσαν να αναπτυξουν καλυτερα τους χαρακτηρες, αλλα για μενα μια χαρα το καταφερε η ταινια να με κανει οχι μονο να τους “καταλαβω”, αλλα και να νιωσω ενσυναισθηση για αυτους. Δεν ειναι δα και 50 χαρακτηρες να μην μπορεις να βαλεις σε μια ταινια, ουτε χρειαζεται να γινει ψυχογραφημα για καθε εναν ξεχωριστα.
Εγώ πάλι θυμάμαι τους μισούς και την μια επειδή την έπαιζε η Jolie (Για το fame level λέω όχι για την ομορφιά έτσι;)
Θυμαμαι να μου Gilgamesh, Phastos, Makkari & λιγο Kingo. Ισως πρεπει να την ξαναδω για να επανελθω
Ηθελα περισσοτερη Lupita Nuongo.
Κατα τα αλλα, απο τις λιγες ταινιες της Μαρβελ που περιμενω να δω πλεον.
Thor: Love and Thunder λοιπον…
Επιεικως απαραδεκτο. Αν εξαιρεσω την πολυχρωματικοτητα (να υπαρχει αραγε τετοια λεξη;) που προσωπικα μου αρεσε οπως και στο Ragnarok, δεν βρηκα τπτ αλλο ενδιαφερον. Τερμα cringe οπως εγραψε και ο συγγαυρος. Οσα εχω δει απο Waititi, εκτος MCU, μου αρεσουν αρκετα αλλα τα 2 Thor που εχει σκηνοθετησει, οσον αφορα τα γουστα μου, δεν βλεπονται. Βασικα οσο ταιριαστο κι αν βρισκω τον Hemsworth στο ρολο του Thor αλλο τοσο βαριεμαι και τις 4 ταινιες του.
Γειά σου μπαμπά μας.
Από τις πάρα πάρα μα πάρα πολλές ανοησίες που έχει πει σε μια από τις εκατοντάδες συνεντεύξεις που έχει δώσει τα τελευταία χρόνια ο - κατά τα άλλα αηδιασμένος από τα φώτα της δημοσιότητας ερημίτης - Alan Moore, το ότι ο φασισμός ανεβαίνει επειδή οι superhero ταινίες έχουν γίνει της μόδας πρέπει να είναι άνετα στο Top3 του.
Και το λέω εγω που έχω τεράστια θέματα με την χολιγουντιανή κουλτούρα του υπερηρωικού σινεμά και συμφωνώ όσο δεν πάει με τον Σκορτσέζε για αυτά που έχει πει περί “θεματικού πάρκου”. Καταταλαβαίνω πως έχει πληγωθεί κι έχει απογοητευτεί από τις επιλογές του και από τη βιομηχανία αλλά, χωρίς αμφιβολία, αν συνεχίσει έτσι θα καταλήξει στο τέλος πιο γραφικός και από τον Miller.
Δεν τίθεται θέμα αισθητικοποίησης μερικών αξιών δηλαδή, άρα αποπολιτικοποίησης τους μέσω υπεραπλούστευσης, καθώς και των κοινωνικών προεκτάσεων του ιδεώδους του υπερήρωα; Νομίζω η λέξη κλειδί είναι το “παιδιάστικη”.
Ειδικά αν συσχετιστεί ως εμπορικό προϊόν μιας βιομηχανικής κουλτούρας;
Καλά, το ότι απλά ψάχνει ευκαιρία ο Moore να θάψει και να γκρινιάξει ξανά και ξανά, είναι άλλο ζήτημα, και συμφωνώ για τη γραφική εσάνς, αλλά υπάρχει, κατ εμέ, μια ουσία πίσω από τις αρλούμπες για ουρές σε σινεμά.
Δηλαδή εγώ το ακούω και ως κριτική για την ιδεολογική προσέγγιση του Τζόκερ στην ομώνυμη ταινία, που είναι άλλη συζήτηση, αλλά όχι μακρινή
Και στο λέει κάποιος (εγώ ντε 
) που δεν συμφωνεί και 100% με τον Σκορτσέζε περί “θεματικού” πάρκου.
Όλα αυτά είναι περισσότερο μια αντίδραση για το τεράστιο κόλλημα που έχουν φάει στις ΗΠΑ με τις superhero movies που γνωρίζουν τεράστια αποθέωση εδώ και χρόνια. Δεν είναι μόνο box office πλέον, κάθε χρόνο υπάρχει σοβαρή κουβέντα για το ποια υπερηρωική ταινία πρέπει να πάει στα οσκαρ και γιατί. Πόσο μεγάλα role models πρέπει να γίνουν οι χαρακτήρες αυτών των ταινιών και τα “μηνύματα” που πρέπει να περνάνε.
Η συζήτηση εκεί έχει φύγει από την ίδια την ποιότητα των ταινιών αυτών, ανούσιες κατά βάση αναλύσεις για μέτριες ταινίες στην πλειοψηφία τους. Έχει δοθεί πολύ μεγαλύτερη σημασία από ότι πρέπει στο θετικό ( ; ) impact που έχουν (και πρέπει να έχουν για πολλούς μέσα στην βιομηχανία), για την κοινωνία και τους πιτσιρικάδες (και όχι μόνο αυτούς βέβαια) και έχουν ακουστεί κατά καιρούς τεράστιες μαλακίες ακόμα και από ηθοποιούς που ενσαρκώνουν τους χαρακτήρες αυτούς.
Νομίζω περισσότερο σε αυτό αντιδρά ο Moore.
Δεν λέει και κάτι παραπάνω, από ότι έχει πει και -ανάμεσα σε πολλά άλλα ακόμα- στο Watchmen (για όποιον το διάβασε και όχι ξεφύλλισε).
Ο τρόπος του ή η γενικότερη εικόνα που βγάζει, ποσώς με απασχολεί προσωπικά, η κριτική του στάση όμως απέναντι στο υπέρ-ηρωικό ‘‘πρότυπο’’ και την βιομηχανία που βασίστηκε σε αυτό, δεν με βρίσκει αντίθετο γενικότερα…
Η λογική της δαιμονοποίησης του “escapism”, γιατί στην ουσία αυτό είναι το πρόβλημα του Moore, με βρίσκει αρκετά αντίθετο. Όχι, δεν χρειάζεται, δεν πρέπει, και δεν θα ήθελα να είναι όλα τα προιόντα της pop κουλτούρας γεμάτα “βαθύτερα νοήματα”. Το αν είναι αυτα βέβαια Τέχνη ή προιόν, είναι μια άλλη κουβέντα, άσχετη και με αυτό που λέει ο Moore, ο οποίος μια χαρά πουλούσετην τέχνη του για δεκαετίες ως προιόν.
Οι ουρές στα σινεμά για ανάλαφρες ταινίες πάντα συνέβαιναν και πάντα θα συμβαίνουν είτε λέγεται η ταινία “Τιτανικός”, είτε “Βraveheart”, είτε “Thor 4”. Και αν πρέπει οπωσδήποτε να διαλέξω κάτι από τα αυτά θα διαλέξω σίγουρα το “Thor 4” γιατί τα άλλα το έπαιζαν και σοβαρές ταινίες και πήραν και μπόλικα Οσκαρ ενώ το Thor είναι απλά μια fun χαζομάρα.
Τώρα, για το πόσο σοβαρά παίρνει ο κόσμος το superhero cinema και πορώνεται, αυτό επίσης είναι μια άλλη κουβέντα αλλά, για να είμαστε δίκαιοι, το κακό ξεκίνησε πολλά χρόνια πριν από το LoTR των 11 Όσκαρ για το οποίο όλοι έχουν να πουν τα καλύτερα ενώ στην πραγματικότητα είναι “Disney’s Avengers για φίλους του Fantasy”.
Τώρα για το Joker που το σιχαίνομαι, μπορεί ο σκηνοθέτης σε 20 χρόνια να επικαλεστεί πως ήταν σκληρή σάτιρα με κοινωνική κριτική όπως πάνω- κάτω επικαλείται ο Moore εδώ και δεκαετίες.
Δλδ, εντάξει, όσο και αν συμφωνούμε πως το Watchmen είναι μια υπέροχη αποδόμηση του superhero genre, μας δουλεύει ο Moore όταν λέει πως “όσοι συμπαθούν τον Rorschach, δεν κατάλαβαν την σάτιρα”. Κάπου χέσε μας ρε Alan, εσύ τον έκανες συμπαθητικό, όχι εγώ, ούτε οι υπόλοιποι αναγνώστες.
Ο ήρωας μου είναι ο ράμπο, που σκοτώνει κακούς ξένους, ζήτω η Αμερική και οι λεβέντες των ενόπλων δυνάμεων μας, γιεά.
Λοιπόν, σε αυτό δεν διαφωνώ αν και βρίσκω προβληματικές μεγάλες στην mainstream εκδοχή του escapism σε σινεμά φαντασίας, όχι σε αυτό καθεαυτό. Ίσα ίσα το θεωρώ και ζωτικής σημασίας, δεν είμαι υπέρ της εργαλειοποίησης/στράτευσης των πάντων.
Συμφωνώ.
Φυσικά και επηρέασε το κινηματογραφικό LOTR συλλογικά φαντασιακά, δεν είναι τυχαίο πως έχει γίνει δεξαμενή για memes της alt right (όπως και τα βιβλία για άλλους, ηλίθιους εντελώς λόγους, με πρόσφατο παράδειγμα την Ιταλίδα Μελόνι), αλλά δεν θα το κατηγορήσω και πλήρως, έχει να κάνει με την προσέγγιση. Έδωσε το στίγμα όμως σε μοτίβα, τα οποία βρήκαν καταφύγιο και εφαρμογή σε άτομα που είχαν φυσικά την προδιάθεση για συγκεκριμένες αντιλήψεις, αλλά πήγε και έδεσε, άσχετα αν το εκτιμώ για μια σειρά από λόγους.
Έχω μεγάλες επιφυλάξεις για αυτό και διατηρώ απόσταση, γιατί όσο και αν είναι ξεπερασμένο το πολιτικό στίγμα του Watchmen, είναι σαφές, ακόμα και για τον Rorschach. Να ναι καλά η σειρά η νέα που κάνει μεγάλο justice στο πνεύμα του βιβλίου και ας κλαίγεται ο Μουρ και για αυτή
Ο σκηνοθέτης του Τζόκερ μπορεί να επικαλεστεί πως έκανε κοινωνική κριτική, δεν σημαίνει πως ήταν και αξιοσημείωτη απαραίτητα ή δεν ήταν προβληματική, και αυτό δεν αναιρεί πως η κριτική του Watchmen είναι ασύγκριτη 
Βρε ναι, άσε τον γεροπαράξενο anarchoccult μπαμπά μας, υπάρχει ένα point πίσω από αυτό, και δεν είναι άλλο περί της έλξης που ασκεί μια αισθητικοποίηση του αντι-ήρωα/vigilante (δες πως εξελίχθηκε αυτό, βασικά είμαι σίγουρος πως ξέρεις) σε πλήθη. Και δεν είναι κάτι ξένο με τον πυρήνα του έργου του.
Το ότι με κάθε αφορμή προσπαθεί να το επαναφέρει και για προσωπικούς λόγους ευθιξίας και παραπόνων και γκρίνιας, δεν μπορεί να το μειώσει στα μάτια μου.
+1.
Συμπαθητικός ο Ρορσαχ?
Σε ποιο σύμπαν?
Καλές οι σουπερχηρο ταινίες να περνάει η ώρα.
Μέχρι εκεί. Δεν τις θεωρώ σοβαρό κινηματογράφο, κι όχι λόγω θεματολογίας απαραίτητα, αλλά λόγω συνταγής από εγχειρίδιο. Το 90% είναι όλες ίδιες με την ίδια υπόθεση πάνω κάτω. Η λεγόμενη Μαρβελοποιηση του σινεμά. Κάποιες έχουν να προσφέρουν κάτι διαφορετικό, όπως οι ταινίες του Νόλαν και η ταινία του Reeves. Τώρα εγώ δε θα το έλεγα όσο ακραία όσο εκφράζεται ο Μουρ, αλλά το glorify σε villains και το narrative “όλοι είμαστε γκρι” είναι από τα 2 χειρότερα πράγματα στον κινηματογράφο αυτήν την στιγμή για μένα .
Σε όλα τα σύμπαντα. Είναι προφανές πως, παρά την κριτική του στον Ditko και στην Ayn Rand, ο Μοοre έγραψε με συμπάθεια τον Rorschach. Είναι ο πιο θαρραλέος, ο πιο αποφασισμένος, ο πιο cool, ο πιο “αστείος” παρά την θελησή του, και αυτός που έχει και τον πιο μαρτυρικό θάνατο καθώς αρνείται να συναινέσει σε μια ουτοπία βασιμένη στο ψέμα.
Οκ, παράλληλα, είναι φοβερά συντηριτικός, εκστομίζει φριχτές μλκιες, και φλερτάρει με φασιστικές ιδέες. Αλλά ο Moore του δίνει ένα background που δικαιολογεί τα περισσότερα. Κι εγώ έχω την άποψη πως όποιος ξεχωρίζει τον Rorschach από το κόμικ, κάτι χάνει αλλά γι’ αυτό έχει ευθύνη και ο συγγραφέας παρότι τώρα το παίζει “α, όχι, εσείς δεν με καταλάβατε”.
Τώρα για το όλοι είμαστε γκρι και το glorify σε villains, θα συμφωνήσω όσο δεν πάει αφού τα λέω εδώ και πολλά χρόνια αλλά, εντάξει, και ο μανιχαϊσμός που έπαιζε για πολλές δεκαετίες σίγουρα έχει κουράσει. Το βέβαιο είναι πως, όσον αφορά το superhero genre, υπάρχει μία συνταγή για κάθε χαρακτήρα. Συνεπώς, όταν όλοι οι ήρωες της Marvel είναι στην ουσία ο Spiderman, δλδ ένας ετοιμόλογος εξυπνάκιας που είναι παράλληλα και γενναίος και αρτσούμπαλος και αστείος, και όλοι οι ήρωες της DC κουβαλάνε το σκοτάδι του Batman, είναι λογικό από ένα σημείο και μετά όλο αυτό να κουράζει πάρα πολύ.
Το κακό είναι πως αυτή λογική έχει φύγει από τους υπερηρωες και έχει πάει στο fantasy. Πλέον όλα πρέπει να μπουν κάτω από μια συνταγή που δουλεύει.
Με αυτή ακριβώς την λογική της συνταγής έχουμε και την Marvel/DC φόρμουλα στους χαρακτήρες.
Μα και στους υπερήρωες φορετή ήρθε η φόρμουλα, από το fantasy εν προκειμένω.
Εγώ το λέω 20 χρόνια. Για όλα αυτά καλά μου παιδιά μου φταίει το LotR που δεν είχε χαρακτήρες αλλά στερεοτυπικές καρικατούρες, αρχείαστα ρομάντζα, κι επική φλυαρία. Και ο κόσμος το λάτρεψε και η Ακαδημία του έδωσε 11 όσκαρ. Καλά να πάθουμε. Για αυτό σήμερα έχουμε το σινεμά που μας αξίζει.
Σε αυτό το σημείο δεν μπορώ να συμφωνήσω. Δεν βλέπω φόρμουλα στο LOTR. Και σίγουρα δεν την βλέπω μετά σε Marvel/DC *(προφανώς εννοώ LOTR φόρμουλα). Δεν θεωρώ τυχαίο μάλιστα που όλες οι προσπάθειες για να ακολουθήσουν την επιτυχία του LOTR με ανάλογα fantasy εγχειρήματα απέτυχαν παταγωδώς (Narnia, Stardust, Eragon και άλλα που έχουν ξεχαστεί πλέον). Νομίζω η αποτυχία των studio να βγάλουν τον επόμενο Άρχοντα που τόσο έψαχναν οδήγησε στα shared universe που ξεκίνησαν το 2008 με το Iron Man.
Μα και οι ήρωες του LotR ήταν οριακά καρικατούρες. Ο «σκληρος μα καλούλης νάνος που λειτουργεί και ως comic relief», ο «μορφονιός μα μοναχικός ελφ», ο «δεν θέλω να γίνω σωτήρας αλλά πρέπει» γουοριορ, κτλ. μέσα σε ένα φλύαρα επικό πλαίσιο από το οποίο κληρονομήσαμε και τη λογική πως δεν μας φτάνει μια ταινία, ας τις κάνουμε 3 και μετά 6 και τώρα ας χώσουμε και μια σειρά και πάει λέγοντας.
Αυτά που περιγράφεις είναι αφηγηματικά μοτίβα που χρησιμοποιούνται από την αρχή του κινηματογράφου και σαφώς πολύ συχνότερα, και κάπως πιο απλοϊκά πολλές φορές, στο mainstream σινεμά. Δεν τα έκανε φόρμουλα το LOTR. Ούτε σημαίνει πως οι χαρακτήρες είναι καρικατούρες. Αυτό δεν το βλέπω εγώ τουλάχιστον στους βασικούς πρωταγωνιστές.
Ακόμα περισσότερο τα themes του Άρχοντα σαφώς και δεν χρησιμοποιούνται σήμερα στις Marvel ταινία. Το όλα είναι γκρι δεν υπήρχε σε καμιά από αυτές τις ταινίες ούτε κατά λάθος. Ο Άρχοντας σαφώς ξεχώρισε στην εποχή του ως blockbuster. Αφηγηματικά παρότι σίγουρα χρησιμοποιούσε πολλά γνωστά μοτίβα σίγουρα δεν ήταν μια από τα ίδια (άλλο αν δεν αρέσει σε κάποιον ως ταινία ή αν την βρίσκει κάποιος βαρετή)
Το κακό με τις Marvel είναι που δεν ξεχωρίζεις τους χαρακτήρες μεταξύ τους. Όλοι είναι αστείοι όταν θέλουν, όλοι είναι ηρωικοί όταν χρειάζεται, όλοι έχουν τυποποιημένες συμπεριφορές στις περισσότερες ταινίες τους. Δεν νομίζω πως ο Aragorn είχε τυποποιημένη συμπεριφορά επειδή ήταν ο reluctant hero. Κάτι που δεν μπορείς να πεις για τους περισσότερους χαρακτήρες του MCU μετά τον Iron Man. Εκεί ναι ξεκίνησαν κάποια μοτίβα που μετά έγιναν φόρμουλα και χρησιμοποιείται συνεχώς σε κάθε ταινία.
Η δε παρουσία της τριλογίας στα οσκαρ δεν έγινε ως δήλωση (όπως για παράδειγμα έγινε με την παρουσία του Black Panther). Κανείς δεν προσπάθησε να πουλήσει role models εκείνη την περίοδο.
Τα shared universes που χρειάζονται μια σειρά ταινιών, και άλλη μια τηλεοπτική μετά για να ολοκληρωθούν σίγουρα δεν είναι δημιούργημα του Άρχοντα. Αυτά ξεκίνησαν το 2008 με Iron Man όταν και ο κόσμος ανταποκρίθηκε θετικά στην extra σκηνή που υπήρχε στο τέλος της ταινίας και άφηνε ανάλογες υποσχέσεις. And the rest is history.
