[SIZE=3]Swans[/SIZE] - [SIZE=3]To Be Kind[/SIZE] (2014)
Screen Shot 8:04
Just a Little Boy (for Chester Burnett) 12:39
A Little God in My Hands 07:08
Bring the Sun / Toussaint L’Ouverture 34:05
Some Things We Do 05:09
She Loves Us! 17:00
Kirsten Supine 10:32
Oxygen 07:59
Nathalie Neal 10:14
To Be Kind 8:22
12 Μαΐου επίσημη κυκλοφορία.
Έχει ληκάρει σε χάλια ποιότητα (96 kbps) αλλά επειδή είμαι ανώμαλος το κατέβασα και το ακούω.
Επειδή σίγουρα θα συζητηθεί.
Επειδή το The Seer δε μπορώ ακόμα να το χωνέψω κι επειδή είμαι στη μέση του To Be Kind και έχω ανατριχιάσει 3-4 φορές.
Κι επειδή όταν ο Gira πιάνει την κιθάρα ακόμα κι ο Διάβολος τρομάζει.
Πάμε…
ο πιο αχωνευτος τυπος στην ιστορια των τυπων. επικρατει τεραστιος εσωτερικος πολεμος αν θα εξυμνηστει το ιδιο με το προηγουμενο μετα απ’οσα εχει πει το βρωμοστομα του. "αλλα ποιος τα χεζει αυτα"και παλι παιζει μεγαλη μουσικη.
Υπάρχουν και ΠΟΛΥ χειρότεροι, όπως επίσης ύπαρχουν και χειρότεροι που παίζουν και κακή μουσική. Αλλά οι τελευταίοι δε μας πολυενδιαφέρουν.
Επειδή δεν τον πολυπαρακολουθούσα, εκτός από το γνωστό θέμα του download υπάρχει και τίποτα άλλο;
Άλλο ένα αριστούργημα. Αποτελεί την τέλεια συνέχεια από εκεί που σταμάτησε το The Apostate. Η μεγαλοπρέπεια του ισάξια του Seer αλλά διαφοροποιείται σε σημεία κλειδιά που κάνουν τη διαφορά και επισφραγίζουν την εξέλιξη του Τζίρα και των Swans. Καταρχάς ξεχνάμε τα friendly περάσματα του Seer όπως το Song For A Warrior. Ο Τζίρας εξερευνεί με περίσσιο πάθος την κράουτ σκηνή και σε συνδυασμό με τις no wave εμμονές του , φτιάχνει ένα δίσκο που θέλει πολλές παραπάνω προσπάθειες σε σχέση με το Seer, για να το νιώσεις. Επίσης, ξεχάστε τον εσωστρεφή Τζίρα των προηγούμενων δίσκων, εδώ ο τύπος τρελαίνεται και γαμάει τα πάντα. Ουρλιαχτά, κραυγές, παράνοια. Στο δεύτερο μισό του 35λεπτου Bring the Sun / Toussaint L’Ouverture, είναι πραγματικά απολαυστικό να τον βλέπεις να εκτροχιάζεται τόσο πολύ.
Το She Loves Us είναι εύκολα από τα πιο κορυφαία πράγματα που έχει γράψει. Με εκπληκτικό χορευτικό ρυθμό, σε παρασύρει και χάνεσαι τελικά ανάμεσα στις διεστραμμένες κραυγές του με τα απανωτά fuckfuckfuckfuck και sucksucksucksuck. Το industrial τελείωμα του Kirsten Supine για τρελό κοπάνημα. Το Oxygen, πω γαμώ την τρέλα μου. Τι noise rock δυναμίτης είναι αυτός ρε;!;! Το Just a Little Boy (for Chester Burnett), το οποίο πρόκειται προφανώς για φόρο τιμής στον ήρωα του Chester Burnett ή αλλιώς Howlin’ Wolf, χάσιμο…
Τι να λέμε τώρα; Ο τύπος στα 60 του, επαναδημιουργεί τη μουσική από την αρχή. Παίζει μαζί της. Χέζει στα μούτρα όλα τα κλισέ και τα στερεότυπα της μουσικής και δημιουργεί αυθεντικά πειραματική μουσική που δεν μπορεί επουδενί να σταθεί μέσα σε ταμπέλες.
Αδύναμες στιγμές υπάρχουν αλλά ποιος τις γαμάει κι αυτές όταν έχεις 2 ώρες κινηματογραφικής υφής μουσική;
Εξωγήινα πράγματα…
Αυτές τις μαλακίες για την πειρατεία να μην έλεγε και θα του έκανα εικόνισμα αλλά και πάλι είσαι θεός ρε πούστη.
Με την πρώτη ακρόαση δε μπορώ να πω πως έμεινα ευχαριστημένος. Σαν ξαναζεσταμένο φαγητό και με λιγότερη ουσία μου ακούστηκε. Τα κομμάτια λάιβ θα φυσάνε, μα σε άλμπουμ τα βρίσκω εκτός context. Και μάλλον κάνει ΠΟΛΛΕΣ κοιλιές.
Αν είχε το Toussaint δεύτερο συνοδευτικό ep μόνο του και ως κανονικό δίσκο τις λιγότερο απλωμένες στιγμές των υπολοίπων κάτι θα γινόταν. Μα δεν ξέρω πλέον κατά πόσο μας δουλεύει, ποσότητα έναντι ποιότητας ας πούμε. Τελευταίο διαμάντι της μπάντας παραμένει για μένα το My Father, πιο συμπυκνωμένο και ουσιαστικό.
Είπα να μην είμαι ο πρώτος που θα ξεκινήσει τη γκρίνια.
Συμφωνώ σχεδόν σε ό,τι λες…
Το έχω κατεβάσει εδώ κι ένα μήνα και δεν έχω καταφέρει να το ακούσω ολόκληρο δεύτερη φορά…
Το ανεξήγητο άπλωμα των συνθέσεων π.χ. για μένα δεν έχει κανένα λόγο… Live ναι…
Τέλος πάντων, η συνταγή της επιτυχίας στην τέχνη ονομάζεται και μανιέρα αλλιώς.
Θα το ξανακούσω πιο προσεκτικά, αν και για τη διάρκειά του η γνώμη μου δεν αλλάζει (το ίδιο ισχύει και για το the Seer βεβαίως)
Προφανώς περιμένατε κάτι πιο punk να φανταστώ; Από αυτή την άποψη ίσως και με το δίκιο σας να γκρινιάζετε… αλλά από την στιγμή που οι δύο τελευταίες κυκλοφορίες φτάνουν το 2ωρο η υπόθεση χρόνου και απλώματος συνθέσεων θα πρέπει να βγει από τα αρνητικά… δλδ δύο ώρες με συνεχόμενες αλλαγές θεμάτων θα ήταν τουλάχιστον αστείο.
βέβαια από την άλλη ο καθένας γουστάρει και διαφορετικά πράγματα. εδώ αρέσει στον κόσμο ο τελευταίος δίσκος russian circles που στην ουσία κάνουν το ίδιο πράγμα, με λάθος όμως συνταγή (προσωπικά πάντα)
Τους θέλω πιο μονολιθικούς και όχι τόσο σπεριμεντάλε (ανέκαθεν ήταν πειραματικοί αλλά η τωρινή στροφή τους δε με πείθει). Δεν απαιτώ ξανά στροφή στα δύο πρώτα (που παρεμπιπτοντώς μαζί με COG και WLFTMOI είναι τα αγαπημένα μου), απλά ένα δίσκο πιο συγκεντρωμένο όπως το My Father, όχι τόσο φεύγα και σε φάσεις φλύαρο για την αισθητική τους. Δεν είναι αυτοί οι Swans που μου αρέσουν. Ε, και όταν ελάχιστες φορές ακούω σε σύνολο αυτό το σήμα-κατατεθέν τείχος από κιθάρες του Τζίρα και ελάχιστα αυτή τη μπάσα-συγκρατημένη φωνή του που κρύβει πιο πολλά από αυτά που αφήνει να εννοηθούν δε μου ακούγεται σα Swans.
Και επιπλέον, κουτσούνι, η ειρωνειούλα περί πανκ ήταν ευφυέστατη. Γούτσου.
Δεν πιστεύω ότι το ?To Be Kind? θα τύχει αποδοχής, πόσο μάλλον κατανόησης και προσοχής. Δεν είναι για όλους, αφού συνυπάρχει η ευφυΐα με την ακραία έκφραση. Είναι ένα έργο τέχνης που δεν ανήκει πουθενά. Σε κάποια χρόνια από τώρα θα μπορούμε από απόσταση να κρίνουμε την επίδραση και την αξία του. Στο παρόν μπορούμε μόνο να θαυμάσουμε.
Από λιτανείες ως Doors ακούς εδώ μέσα.
ΥΓ. Κάποιες διάρκειες παραείναι μεγάλες. Κατά την γνώμη μου, αν ήταν κάπως πιο μαζεμένες,θα μιλάγαμε για ακόμα καλύτερο και προσιτό, παρόλο που δεν είναι εύπεπτο.
εγω που επαθα το αντίθετο? το the seer δε μπορεσα να ακουσω ουτε μια φορα ολοκληρο ενω το φετινο το ψιλοελιωσα παντωσ δεν εχει λογικη αυτο διοτι ειναι παρομοια αλμπουμ…
Ρε γμτ πρέπει να αισθάνομαι άμπαλος που το 34λεπτο το κάνω skip και που το ίδιο έκανα και με το ομώνυμο στο the seer? [COLOR="#D3D3D3"][COLOR="#FFFFE0"](inb4 ναι)[/COLOR][/COLOR]
Στα καθαρά του δίσκου, τρελό κόλλημα-αρρώστια σκέτη.
Ίσως καλύτερο του προηγούμενου, αλλά με επιφύλαξη γτ αυτου του έδωσα πάρα πολύ προσοχη και είχα πολύ υπομονή ωστε να να το χωνεύωσιγα σιγα (δεν εχει γινει ακομη απόλυτα αυτό). Είναι σίγουρα πάντως πιο “βατό” από το Seer.
Οπως ειπε και ο Keyser to She Loves Us σκιζει πατους, απο κοντά oxygen Nathalie Neal και A Little God In My Hands.
Στο ΤΟΠ της χρονιάς εύκολα και συνοπτικά.
Το ζήτημα τώρα είναι άλλο. Live “τα αποτυπώνουν” αυτά" που παίζουν? Γιατί σε αντίθετη περίπτωση δεν θα ήθελα να απομυθοποιηθούν στα μάτια μου/αυτιά ας πούμε, θα προτιμούσα να μην τους δω και ποτέ αν είναι να γίνει αυτό.
Ναι.
(υπάρχουν και τα σχετικά θρεντς για επιβεβαίωση)
Ουσιαστικά, αυτό που έχω καταλάβει είναι ότι με τα Seer/To Be Kind προσπάθησαν να φέρουν τη live ατμόσφαιρα στο στούντιο.
Και τα κατάφεραν! Ασχέτως αν εγώ διαφωνώ με αυτήν την προσέγγιση!
Μη κάνεις το λάθος και δεν τους δεις live σε λίγες μέρες που παίζουν. ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΕΣ συναυλίες και οι δύο που έχουν δώσει εδώ τα τελευταία χρόνια, ΘΑ ΜΕΙΝΕΙΣ ΜΑΛΑΚΑΣ.
Aπό την άλλη εγώ θα σου έλεγα να μην πας να τους δεις. Για μένα ήταν χάλια το live. Θόρυβος και τίποτα άλλο. Άσε που είναι πολύ πιθανό να μην παίξουν κανένα κομμάτι που έχουν κυκλοφορήσει αλλά αυτά που ετοιμάζουν για τον επόμενο δίσκο…
Υ.Γ: Στην πραγματική ζωή δεν έχω γνωρίσει άτομο που του άρεσαν οι Swans live. Μόνο στο φόρουμ του rocking Πάντως αν πας πάρε και ένα ζευγάρι ωτοασπίδες.
Γαμάνε λάιβ οι Swans. Βλέποντας το σετλιστ τους στις τελευταίες συναυλίες, παίζουν μπόλικα καινούρια πράγματα (ξανά) κάτι που βρίσκω γαμάτο σαν προώθηση του επόμενου δίσκου τους.
Όσον αφορά το “To Be Kind”, είναι δισκάρα ναι, δεν έχει αλλάξει αυτό αλλά το “Toussaint” που στην αρχή απολάμβανα φουλ την παραφροσύνη του Τζίρα, τελικά πλέον το σκιπάρω και ακούω μόνο το πρώτο μισό του “Bring The Sun”.
Πάντως, δεν θα ήθελα να τον ξαναδώ να κάνει δίσκο 2 ωρών, Αν και διαφωνώ σε πόλλά από αυτά που λέει ο Razoreater, συμφωνώ, παρόλα αυτά, στο ότι θα ήθελα, για την αλλαγή, μια πιο μονολιθική προσέγγιση γιατί αλλιώς μετά θα μιλάμε για μανιέρες και τέτοια.
Μυρωδιάς ολκής (και χείριστος flamer). Κανονικά το κράξιμο που 'χε ρίξει ο Neikos θα 'πρεπε να πάει στον κυριούλη από πάνω αλλά δεν πειράζει. ΠΛΕΥ ΜΠΟΛ ΡΕ, ΚΟΜΜΑΤΑΡΑ.
Εγώ για μια ακόμα φορά θα πω πως του ξανάδωσα ευκαιρία, μα δε μου άρεσε. Και, τελικά, ούτε το Seer. Όχι πως live δε μου έκαναν σκόνη τα κοκκαλάκια μου, αλλά ας πούμε πιο πολύ απολαμβάνω τους live από τους studio δίσκους τους πλέον. Τους βρίσκω πολύ μη-Swans, ή τουλάχιστον Swans που δε μου αρέσουν. Και αυτό επειδή λείπουν ή υστερούν τα στοιχεία που με έκαναν να τους λατρέψω στο παρελθόν. Και η δίωρη μανιέρα μου ακούγεται αναπόφευκτη για κάποιο λόγο και για τον επόμενο δίσκο. Αν τουλάχιστον βγει ένα δίωρο αποτέλεσμα τύπου Soundtracks For The Blind, αν και έχουν αλλάξει ως μπάντα και κάτι τέτοιο είναι ουτοπικό, εγώ θα 'μαι ο πρώτος που θα τσιρίξει.
[COLOR="
Πάντως αν πας πάρε και ένα ζευγάρι ωτοασπίδες.