_Και το review του rockin απο τον Χρήστο Καραδημήτρη:
[CENTER]8) Symphony Χ - Iconoclast 8)[/CENTER]
__Αναμένουμε με ανυπομονησία. Ξεμύτησε και το πρώτο single:
[CENTER]
[/CENTER]
Τους έχω εμπιστοσύνη, αρκεί να μην κάνουν πιο εμπορικό τον ήχο τους ή εσκεμμένα πιο βαρύ και χάσουν την μελωδικότητά τους.
μπαντάρα είναι, μέτρια στιγμή δεν έχουν οπότε περιμένω τα καλύτερα και γιά το νέο δίσκο
Ακουσα και εγω το τραγουδι. Ειναι ωραιο αλλα δε κοβω και φλεβες. Αν ειναι στο ιδιο επιπεδο και τα υπολοιπα τραγουδια, οπως λεει και η κριτικη, τοτε θα εχουμε συνολικα ενα πολυ καλο δισκο.
έτσι είναι, αλλά παρολα αυτά με το Iconoclast οι Symphony X έχουν να αντιμετωπίσουν και 2 τινά. Πρώτον έχουν να διαδεχτούν ένα εκπληκτικό δίσκο σαν το Paradise Lost, που δύσκολα επαναλαμβάνεται, ενώ από την άλλη φαίνεται ίσως για πρώτη φορά μια στασιμότητα σε συνθετικό επίπεδο (για τεχνική δεν το συζητάμε καν, έχει πάλι σημεία που παίζουν …τα γνωστά) και σα να έχει υποχωρήσει λίγο η συνεισφορά των πλήκτρων, ενώ ταυτόχρονα κλίνει περισσότερο προς το πιο heavy. Όπως και να’χει, κάθε νέος τους δίσκος δεν παύει να αποτελεί και μια εξαιρετική power/prog πρόταση σε όσους ξέρουν τι είναι ικανοί να κάνουν.
Δεν είναι το κορυφαίο τους άλμπουμ (και λογικό), αλλά είναι ένας δίσκος που τους κατατάσσει πλέον μεταξύ των κορυφαίων γκρουπ του χώρου από κει που ήταν στο περιθώριο μετά από μερικά έπη σαν το V πχ.
Έχει διαρρεύσει…;;;;:naughty:
το θέμα είναι ότι εστιάσαν λίγο παραπάνω από όσο έπρεπε στη heavy πλευρά της μπάντας, με αποτέλεσμα να χάσουν λίγη από τη μαγική τους λυρικότητα. Όπως λέω, αυτή συναντάται μόνο στο τελευταίο τραγούδι του άλμπουμ.
εδω να παραθέσω τον προβληματισμό ότι το πρόμο δεν είχε τα 3 επιπλέον τραγούδια, τα οποία αν κινούνται στο πιο μελωδικό και ισορροπούν το αποτέλεσμα θα ανεβάζουν το επίπεδο.
τέλος, αν έχετε καμια απορία που θέλετε να σας λύσει ο Mike Romeo, be my guests…
It’s out there, if anyone is interested…
Ωραίοι και εντυπωσιακοί όπως πάντα, αλλά παρατηρώ μια παραμέληση του λυρικού στοιχείου τους σιγά σιγά…Το περισσότερο βάρος πέφτει πια στην βαριά ριφοπαραγωγή! Υπάρχει φυσικά λυρισμός, απλά παλιά νομίζω παντρευόταν πιο συχνά με την βαρύτητα.
Iσχύει αυτό κάπου έχει επικεντρωθεί στο πιο βαρύ στοιχείο ο ήχος. Πράγμα που δεν με ενθουσιάζει γιατί και ο Allen χρησιμοποιεί περισσότερο σκληρά και λιγότερο μελωδικά φωνητικά.
Ριφφάρες ανα σημεία, ωραία παραγωγή.
Απόλυτο ξενέρωμα ο δίσκος. Παιδικό μέταλ πλέον και οι συμφωνοι-εξ.Ακου we are strong.
τι εννοείς;
Μη ισορροπημενο αλμπουμ,ιδιως σε σχεση με το Paradise Lost.
Θα επρεπε να υπαρχουν μερικα λιγοτερο γκαζατα κομματια και σιγουρα,μερικα πιο ΑΠΛΑ.
Το κυριαρχο στοιχειο που τους κανει ξεχωριστους ειναι οτι μπορουν και συνδυαζουν την τεχνικη με την συνθετικη μεγαλοπρεπεια.
Αυτο δεν το ακουσα στο Iconoclast.Πιο πολυ Heavy for the sake of being heavy μου φανηκε.
Βεβαια οι Romeo/Allen σπερνουν και παλι,αλλα ο ηχος τους δεν προχωρησε.Στα βαρια ο Allen ακουγεται σαν Dio on steroids και την καθαρη φωνη του την ακουμε ελαχιστα.
Υπαρχει βεβαια μια μικρη διαφοροποιηση στα Prometheus και Light up the Night,αλλα περιμενα περισσοτερα.
Δεν καταφερε να εκθρονισει το By the Hands of the Devil.
Eννοώ ότι τέτοιου τύπου γηπεδικές φωνές σε στουντιο κομμάτια, αρέσει σε 5χρονα(το ίδιο δεν έκαναν οι θιατερ?Ας σηκώσουμε ολοι τις γροθιες μας με τους symphony-x ). Η τεχνική για την τεχνική σε πάει 2 βήματα πίσω καλλιτεχνικά. Πρώτη φορά τόσο αδιάφορες φωνητικές μελωδίες. Ε ξερω γω, για μένα αυτά φτάνουν για να τον χαρακτηρίσω “παιδικό μεταλ”.
Γενικά ο δίσκος για symphony-x είναι μηδέν.
ε, βασικά το ίδιο έκαναν μπάντες απείρως καλύτερες από τους σύμφωνοι εξ, το ίδιο έχουν κάνει στην όπερα και σε ένα σωρό μουσικά ήδη που αρέσουν σε 25χρονους και 50χρονους και σε όλους τους υπόλοιπους. βασικά όμως δεν καταλαβαίνω πού είναι το κακό να σηκώνεις τις γροθιές σου (τι έπρεπε να κάνεις δηλαδή, να λύνεις εξισώσεις με τους εξ;) και να αρέσει κάτι σε 5χρονους. σε βλέπω συγχυσμένο και αναρωτιέμαι αν αισθάνεσαι ότι σου στέρησαν μια ευκαιρία να αισθανθείς έξυπνος και ώριμος ακούγοντάς τους. σε αυτό με τις αδιάφορες μελωδίες συμφωνούμε, σκατά στα μούτρα τους :!:
Ναι έχεις ένα δίκιο σε αυτό,κακός ο χαρακτηρισμός με τις ηλικίες-λάθος μου, αναδιατυπώνω :
Eίσαι οι συμφωνοι-χ. Eχεις βγάλει τουλάχιστον άλλες 3 δισκάρες, με την τελευταία σου δισκάρα (και ίσως και καλύτερη) να είναι ο ακριβώς προηγούμενος δίσκος.
Ξαφνικά ένω μέσα σε όλη αυτή την πορεία σου ενώ αναμφισβήτητα κρατάς ένα επίπεδο συνθέσεων και φωνητικών, αρχίζεις (όπως και οι θιατερ στην φθινουσα πορεία τους) να χρησιμοποιείς πράγματα τα οποία δεν σε χαρακτηρίζουν (συμφωνα με το προφιλ που εχουν παρουσιάσει μόνοι τους εως τώρα) και τα οποία είναι ξεκάθαρα μέρη τάχα μου εντυπωσιασμού. Όπως και τεχνική (που τόσο καλά την είχαν χρησιμοποιήσει εως τώρα). Σκληραίνεις ακόμα περισσότερο τον ήχο, όπως επιτασσουν οι εποχές. Για μένα αυτά φτάνουν να τους χαρακτηρίσω όπως τους χαρακτήρισα. Δηλαδή ακούς τον Αλλεν, που ο ανθρωπος εχει δείξει πως ξέρεις να τραγουδάει, να έχει τέτοιες μελωδίες. Ε ή απλά έγραψαν έναν δίσκο πατάτα για τα δεδομένα τους ή αποπροσανατολίστηκαν από την αποδοχή που είχαν τα τελευταία χρόνια.
εντιτ:
σε βλέπω συγχυσμένο και αναρωτιέμαι αν αισθάνεσαι ότι σου στέρησαν μια ευκαιρία να αισθανθείς έξυπνος και ώριμος ακούγοντάς τους
Kαθόλου συγχυσμένος. Απλά περίμενα καλύτερα από δαύτους. Αν περίμενα από την μουσική να με κάνει να αισθανθώ έξυπνος και ώριμος, κλαφτα χαραλαμπε.
Just for the record, ο ίδιος ο Romeo πιστεύει ότι ο σημαντικότερος λόγος της πρόσφατης “επιτυχίας” τους ή αν θες του ότι κρατιούνται στην επιφάνεια είναι ότι έχουν σκληρύνει τον ήχο τους. Οπότε αυτό που γίνεται στο iconoclast είναι συνειδητό, imo.
symphony σε όλα αυτά 
καλά, ναι, συγχυσμένος σε εισαγωγικά. όσο για το άλλο, το αναφέρω γιατί όταν χρησιμοποιείται αυτό το “επιχείρημα” για την ηλικία, τις περισσότερες φορές φαίνεται να προκύπτει από την απογοήτευση μας για το ότι δεν αποτελεί πρόκληση για το φτασμένο (!) μας επίπεδο. το οποίο έχει ο οποιοσδήποτε κάθε δικαίωμα να το υποστηρίξει βέβαια, αλλά σπάνια μπορεί και να το στηρίξει σε κάτι που δεν είναι καθαρός ελιτισμός προερχόμενος από ανασφάλειες. κοινώς, δεν υπάρχει λόγος να μη μας αρέσει το οτιδήποτε αρέσει σε έναν 5χρονο, αν δεν έχουμε ανασφάλειες. εκτός κι αν είναι τελείως εκτός του γούστου και τις αισθητικής μας, οπότε έχουμε άλλη περίπτωση, αλλά και πάλι έχει πλάκα πως αν ψάξουμε γιατί έχουμε αυτό το γούστο και αυτήν την αισθητική, είναι αρκετό πιθανό να καταλήξουμε στις ίδιες ανασφάλειες!
Αλλο ενα φοβερο αλμπουμ απο τους symphony! Τα τραγουδια ειναι ενα και ενα. Σε σχεση με το paradise lost ειναι στο ιδιο επιπεδο, ισως και καλυτερο. Προσωπικη αποψη παντα.
το πήρα χθές και ελπίζω να ξεκινήσω ακροάσεις μέσα στη βδομάδα