Μετά από το τοπ 20 ξένων πεθαμένων ροκσταρς, έρχεται και το αντίστοιχο ελληνικό. 
Τα ονόματα του πολλ είναι κάποιες περιπτώσεις που συγκλόνισαν τους οπαδούς των καλλιτεχνων αυτών με τον θάνατό τους. Τα περισσότερα είναι αρκετά γνωστά ονόματα, υπάρχουν όμως και κάποια άλλα - λιγότερο γνωστά - που όμως άφησαν και αυτά το στίγμα τους στον χώρο και στην εξέλιξή του.
Βάζω το πολλ τώρα και κάποα άλλη στιγμή θα αναφέρω κάποια λόγια για κάθε καλλιτέχνη ξεχωριστά.
Δεν τους ξέρω όλους :oops:
Μα θα πω Σιδηρόπουλο, και μετά ¶σιμο.
Ή αντίστροφα?
:-kΔεν ξέρω
ωραιο τοπικ !
για να πω την αληθεια δεν τους ξερω ολους …
ειμαι αναμεσα σε ασιμο και σιδηροπουλο , οι οποιοι ειναι απο τους αγαπημενους μου καλλιτεχνες γενικοτερα…θα πω ασιμο που χει γραψει καποια απ τα αγαπημενα μου τραγουδια…
panagioti ο Χαρίσης έχει πεθάνει ?!!? !?! ?! από τι ? πότε?
Άσιμο
montecristo, ναι δυστυχώς… 7 Μαϊου 1993, στα εικοσιεφτά του χρόνια. Αυτοκτονία.
Ο Νικόλας. Ξεχωριστή πρσωπικότητα σε όλα.
Για μια στιγμή, βέβαια, σκέφτηκα να ρίξω την ψήφο στην Κατερίνα Γώγου.
Εγω θα πω Βλασση Μπονατσο.Μπορει η πραγματικη του εικονα να μη διεφερε και πολυ απο αυτη που παρουσιασαν τα media γι’αυτον,ομως ηταν μια μεγαλη μορφη κι αυτο δεν το αρνειται κανεις.ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ οτι και στους απαραδεκτους ειχε αφησει εποχη αλλα και στους πελομα μποκιου ως μουσικος.
Σέβομαι πολύ τη μορφή της Κατερίνας Γώγου (το έχω δείξει και στο παρελθόν εξάλλου στο φόρουμ), και καθώς βλέπω οι περισσότερες ψήφοι να πηγαίνουν στον Άσιμο ή τον Σιδηρόπουλο, θα ψηφίσω αυτήν.
Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά…
Για τον Άσιμο ό,τι και να πει κανείς είναι λίγο. Μια απο τις εντιμότερες προσωπικότητες που έχουν εμφανιστεί ποτέ στον χώρο της ελληνικής καλλιτεχνικής σκηνής, συνολικά.
Ο Σιδηρόπουλος έχει επίσης όλο τον σεβασμό μου, δεν είναι τυχαίο που τον αποκάλεσαν πρίγκιπα του ελληνικού ροκ. Τραγούδια όπως το κλασικό ροκ’ εν ρολ στο κρεββάτι είναι η τρανή απόδειξη στους επικριτές πως το “ελληνόφωνο ροκ” μπορεί να σταθεί επάξια πλάι στο ξένο και να είναι ΡΟΚ όπως αυτό. Για να μην αναφέρουμε τη δουλειά του με την Σπυριδούλα…
Ο Μπονάτσος αν και χώθηκε στη showbiz έφυγε τελικά με ανάλογο τρόπο με τους προαναφερθέντες έλληνες ροκάδες - απροσδόκητα δηλαδή, και νέος σχετικά. Πολύ πριν τον μάθουμε όλοι απο την τιβί πάντως, ξεχώριζε για όσα είχε κάνει με τους Πελόμα Μποκιού στα '70ς…
Κάποιες απο τις επιλογές του poll έχω την αίσθηση οτι δεν είναι γνωστές σε αρκετούς… Πάντως πολύ ωραίο τόπικ Παναγιώτη.
Πρωτονοτάριος, έτσι γιατί μου άρεσαν πολύ τα Αρνάκια και φοβάμαι ότι δε θα πάρει ψήφους…
Ασιμος τρομερη μορφη στο ελληνικο ροκ! Αξεχαστος… επισης και η Κατερινα Γωγου ειναι ηταν πολυ χαρακτηριστικη μορφη θα μενουν για παντα χαραγμενοι στην μνημη μας!! R.I.P
βλασσης μπονατσος…οι απαραδεκτοι και γαμω τις σειρες…
Αιωνιο respect.R.I.P Βλασση
ξερω μονο τον βλασση και τον σιδηροπουλο:-s
Η Κατερίνα Γώγου ήταν πραγματικά μεγάλη μορφή δίνοντας παραδείγματα ροκ φιλοσοφίας, ροκ τρόπου ζωής, και αυτοκαταστροφικής μανίας. Δυστιχώς αυτά πάνε πολλές φορές μαζί.
PRWTA ASIMOS K META SIDHROPOULOS!!
Aντώνης Πρωτονοτάριος
[CENTER]
[/CENTER]
Ντραμμερ του ιστορικού συγκροτήματος Αρνάκια. Το συγκρότημα δραστηριοποιήθηκε από τα μέσα της δεκαετίας του 80. Η πρώτη τους επίσημη δισκογραφική δουλειά ήταν η συμμετοχή τους στην θρυλική κασσετοσυλλογή “Συνταγή Αντί - Θανάτου”. Το 1993 κυκλοφορεί το ντεμπούτο τους “Στο Στόμα του Λύκου” από την Wipe Out και δίνουν αρκετές συναυλίες, σε μία από αυτές είχα βρεθεί και εγώ! Το 1996 τα Αρνάκια ετοιμάζαν την επιστροφή τους. Ενώ είχαν ηχογραφηθεί τα τύμπανα, πεθαίνει ο Αντώνης Πρωτονοτάριος και οι ηχογραφήσεις σταματούν. Την επόμενη χρονιά τα υπόλοιπα μέλη του συγκροτήματος παίζουν πάνω στα τύμπανα που είχε προλάβει να ηχογραφήσει ο Αντώνης. Ο δίσκος «Αρνάκια» θα κυκλοφορήσει από την wipe Out το 1999, αφιερωμένος στην μνήμη του Αντώνη Πτωτονοτάριου. Μετά την κυκλοφορία του θα κάνουν ένα live με τον Σπύρο Λέσση στα ντραμς και θα διαλυθούν.
[CENTER]
[/CENTER]
[CENTER][SIZE=“3”]
άχαρη τύχη και ματαιότης
άδοξο τέλος μιας ένδοξης νιότης…[/SIZE][/CENTER]
[CENTER]
[/CENTER]
—>Δεν έχει φίλους κολλητούς και ούτε βρίσκεται στο επίκεντρο κάποιας νεανικής παρέας.
—> Το χειμώνα του 1966 αποτολμά να στείλει για δημοσίευση στην εφημερίδα “Ελεύθερος Κόσμος”, στην στήλη για νέους που επιμελείτο ο Νίκος Μαστοράκης. O Μαστοράκης τον ειρωνεύεται με το γάντι. Ο Νικόλας ως ανταπάντηση συγγράφει μία τετρασέλιδη επιστολή, ερχόμενος στην πρώτη του δημόσια αντιπαράθεση. Αντιδρώντας με νεανικό κριτικό πνεύμα, βάζει τον Μαστοράκη στη θέση του με τρία εύστοχα τετράστιχα. Είναι η πρώτη φορά που χρησιμοποιεί δημοσίως το ψευδώνυμο Άσιμος.
—>Ο Σεπτέμβρης του 67 τον βρίσκει στην Θεσσαλονίκη, να διασχίζει τις πύλες του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου.
—>Στις 3 Μαΐου του επόμενου χρόνου, ερμηνεύει το ρόλο του Ονήσιμου στο ανέβασμα του έργου του Μενάνδρου “Επιτρέποντες”, σε σκηνοθεσία και πάλι του Σταύρου Παπαδόπουλου. Έχει επίσης την μουσική επιμέλεια της παράστασης!
—>Την άνοιξη του 1972 συναντά τον Δημήτρη Δημητρακόπουλο (ο οποίος του έμαθε κιθάρα) και τον Γιώργο Κατσικαβέλη. Τα πρώτα τραγούδια μελοποιούνται, ενώ εμφανής είναι η προδιάθεσή για πρόζα.
—> Στις 28 Μαρτίου 1973, ξεκινάει εκ νέου συνεργασία με τους Δημητρακόπουλο-Κατσικαβέλη καθώς και άλλους καλλιτέχνες στην ντισκοτέκ “Apple”, όπου και συνεχίζει εμφανίσεις μέχρι τα τέλη Μαΐου.
—> Από το πανεπιστήμιο έχει οριστικά ξεκόψει, παρόλο που απείχε 6 μονάχα μαθήματα από το πτυχίο σε μια ενσυνείδητη προσπάθεια να αποφύγει την θητεία και με τα όνειρά του για οδηγό χαράζει ρότα για την Αθήνα και τις ζωντανές εμφανίσεις.
—>Ήταν Μάιος του 1973 όταν κατέβηκε ξαφνικά στην Αθήνα.
—>Ο Γκαϊφύλιας πάει να δουλέψει στην “Αρχόντισσα” και ο Νικόλας στήνει την μουσικο-θεατρική του παράσταση, με συνεργάτες τους Β. Σπυρόπουλο, Δ. Φινινή κ.α. Έπειτα από αλλεπάλληλες επεμβάσεις της Ασφάλειας το μαγαζί τελικά κλείνει τον Απρίλιο του 1974.
—> Αρχίζει να μηχανεύεται τρόπους να αποφύγει την θητεία.
—>Το 1975 μπαίνει και ο Νικόλας βρίσκει παρηγοριά στην Λίλιαν Χαριτάκη και στην κιθάρα του.
—>Ξανακτυπάει για τρίτη φορά την πόρτα της “ΛΥΡΑ” και βρίσκει επιτέλους ανταπόκριση.
—>Ο Ζουγανέλης, που τον είχε φέρει σε επαφή με την “ΛΥΡΑ” πριν από την μεταπολίτευση, βλέποντας τα ζόρικα αδιέξοδα του Άσιμου, του δίνει την αφορμή και δημιουργούν τον “Συνεργατικός Θίασος Μουσικών”.
—>Η ρήξη με τους συνεργάτες, παρόλη την επιτυχία, δεν άργησε να έρθει. Αιτία η αύξηση της τιμής του ποτού από τον μαγαζάτορα και η επακόλουθη άρνηση του Νικόλα να δεχτεί κάτι τέτοιο, με επακόλουθο να μείνει πάλι στο δρόμο με την Λίλιαν έγκυο.
—> Παρασκευή 28 Μαΐου του 1976, έρχεται στον κόσμο η “Νιουνιού”, όπως συνήθιζε να αποκαλεί ο Νικόλας την κορούλα του Λίλιαν.
—> Ο χειμώνας του 1976-77, τον βρίσκει στα κάγκελα του Πολυτεχνείου να πουλάει περιοδικά, κασέτες, και βιβλία για να βγάζει τα προς το ζην. Η Ασφάλεια τον τραβάει πολλές φορές στο τμήμα, για αντιεξουσιαστική και αντιμιλιταριστική στάση. Το ξύλο από κνίτες και μπάτσους έχει την τιμητική του.
—>5 εκδότες και ένας συνθέτης ανατρεπτικών τραγουδιών (ο Άσιμος), στις 24 Οκτωβρίου προφυλακίζονται για να παραπεμφθούν σε δίκη (δεν έγινε ποτέ), με την κατηγορία της ηθικής αυτουργίας και υποκίνησης στην διατάραξη της κοινής ειρήνης. Είκοσι χρόνια αργότερα, ο τότε ανακριτής της υπόθεσης είχε την εντιμότητα να παραδεχτεί το λάθος του. Όταν αποφυλαστήκε ο Άσιμος είπε “Θα ξαναρθώ…”
—> Τέλη Ιουλίου 78 μέχρι αρχές Σεπτεμβρίου στο αυτοσχέδιο στουντιάκι του Στέλιου Λογοθέτη, γίνονται οι ηχογραφήσεις της "Παράνομης Κασέτας Νο 000001 - Με το Βαρέλι που για να βγει το σπάει". Πρωτοκυκλοφόρησε σε 500 αντίτυπα με αξία 100 δραχμές έκαστη.
—> Ενοικιάζει ένα υπόγειο, στην Αραχώβης 41, στα Εξάρχεια, όπου θα παραμείνει για περισσότερο από τέσσερα χρόνια. Περνώντας από την “υπόγα”, ο Χρίστος Ζυγομαλάς, προτείνει τη δημιουργία ενός μουσικού σχήματος, της “Exarchia Square Band”, που στο σύντομο βίο της έδωσε αρκετές συναυλίες.
—>Μπαίνει και πάλι στο αυτοσχέδιο στούντιο του Στέλιου Λογοθέτη και ηχογραφεί 20 τραγούδια, κάτω από τη γενική ονομασία “Τριπλή Κασέτα Μπέλα με Χωρίς Ταμπέλα”. Αποτελείται από τρεις κασέτες, “Παράνομη Κασέτα Νο 000002 - Είμαι Παλιάνθρωπος”, “Παράνομη Κασέτα Νο 000003 - Γιατί Φοράς Κλουβί”, και την “Παράνομη Κασέτα Νο 000004 - Klaste Eleftheros”.
—>Αναζητώντας (άνευ αναζήτησης) Κροκανθρώπους, ανθρώπους μεταφουρφούριους, αγνούς, αυθεντικούς. Το ΚΡΟΚ για τον “Έτσι” αποτέλεσε την μεγαλύτερη πρόκληση. Απορρίπτοντας όλους τους θεσμούς και τις ιδεολογίες, θα μπορούσε πολύ εύστοχα να χαρακτηριστεί ως αναρχικό μανιφέστο, αν δεν καταργούσε ακόμη και την ίδια την αναρχία! Εδώ εξάλλου, έγκειται και η σπουδαιότητά του. Στην διαφοροποίηση.
—>Όταν στο αφιέρωμα του “InRock” για το “Αναζητώντας Κροκανθρώπους”, ο Δ. Παπαδημητρίου διατύπωσε το σχόλιο: “όποιος το διαβάσει απλώς δε θα είναι πια ο ίδιος άνθρωπος?” δεν υπέρβαλλε καθόλου!
—>Τα συμβάντα εκ μέρους του Νικόλα που ακολουθούν, προκαλούν αίσθηση και χαώδεις καταστάσεις στο κέντρο της Αθήνας με αποκορύφωμα την αυτοκατάληψη της περιβόητης “υπόγας” του!
—>Άσιμος και Σαββίδης οδηγήθηκαν τελικά στο “Δαφνί”, στο οποίο ο Νικόλας κρατήθηκε τελικά για μερικές μέρες. Για την απελευθέρωσή του κινητοποιήθηκε πολύς κόσμος. Ανάμεσά τους η Κατερίνα Γώγου, ο Δ. Σαββόπουλος, ο Γ. Κορδέλλας, ο Η. Τριανταφυλλίδης.
—>Το καλοκαίρι του 1982, διασχίζει για τελευταία φορά την πόρτα της επίσημης δισκογραφίας. Με τη βοήθεια του Β. Παπακωνσταντίνου, υπογράφει συμβόλαιο με την εταιρεία “Μίνως”.
—>Νοικιάζει στην Καλλιδρομίου 55 το γνωστό μαγαζάκι και το μετατρέπει σε “Χώρο Προετοιμασίας”.
—>Ξύλο, ηλεκτροσόκ, ενέσεις, είναι μερικά από τα λυπηρά ανείπωτα του παρασκηνίου.
—>Το 1985 βρίσκει τον Νικόλα στο στούντιο “DIVA” να ηχογραφεί πυρετωδώς. Από την επιλογή των τραγουδιών κυκλοφορεί στα 1986 την δεύτερή του “Τριπλή Κασέτα”.
—>Αρχές του 1986 συμμετέχει μαζί με τους “Εναπομείναντες” σε συναυλίες της “ΜΟΥ.ΣΥΝ.Κ.Α”
—> Καθώς μπαίνει ο χειμώνας του 1987 η ψυχική και σωματική υγεία του Νικόλα χειροτερεύει.
—>Σαν μπαίνει η άνοιξη κυκλοφορεί την τελευταία του κασέτα στην οποία συμμετέχει η Σωτηρία Λεονάρδου, “Παράνομη Κασέτα Νο 000008 - Στο Φανάρι του Διογένη” και γύρω στο Πάσχα παραχωρεί ως δημιουργός 5 τραγούδια στον Β. Παπακωνσταντίνου για τα “Χαιρετίσματα”.
—>7 Ιουνίου 1987, στο διαμέρισμα της Ζαΐμη 56, λαμβάνει χώρα μια παρανοϊκή “Τελετή Μύησης” : “Βιασμός κατ’ εξακολούθηση και παράνομη κατακράτηση”. Η κοπελιά αποσύρει τη μήνυση εναντίον του, όμως ο εισαγγελέας έχει αντίθετη άποψη.
—>Τον Οκτώβριο και παρά τη θέλησή του, έπειτα από οδηγίες του πατέρα του, οδηγείται διά της βίας στην ιδιωτική ψυχιατρική κλινική “Γαλήνη”.
—>Το θλιβερό σκηνικό που διαδραματίστηκε τις πρώτες πρωινές ώρες της Πέμπτης 17 Μαρτίου 1988, καθώς το σκοινί στο λαιμό του ξεκλείδωνε τις πύλες του Συνειδητού Θανάτου δύσκολα μπορεί να το περιγράψει κανείς…
πάρτε και ένα ηχητικό ντοκουμέντο που σώζεται από τον συνεργάτη του, Χρίστο Ζυγομαλά από τις ημέρες των Exarchia Square Band:
και μία σκηνή από την ταινία “Άλλος για τον Κορυδαλλό”
[CENTER]
[/CENTER]
[FONT=“Comic Sans MS”][SIZE=“3”][CENTER]…Πα να κάνεις άλλη μια ζα…ζα…ζα…ζαβολιά?[/CENTER][/SIZE][/FONT]
Νικολας.
Οχι μονο επειδη ηταν απιθανος στιχουργος-συνθετης-τραγουδιστης. Αλλα επειδη μου αρεσαν τα πιστευω και η τρελα του, η σταση του απεναντι στις δισκογραφικες και το “αναζητωντας κροκανθρωπους” (που αποτελει ενα απο τα αγαπημενα μου βιβλια).
Νικόλας.
Χωρίς πολλές αιτιολογήσεις.
Η ερώτηση είναι ποιος λείπει περισσότερο και αυτός είναι ο Βλάσσης Μπονάτσος.
Μορφή μεγάλη, έξυπνο και καυστικό χιούμορ-αν κ λίγο χυδαίο ώρες ώρες αλλά σιγά. Μεγάλος ατακαδόρος και απολαυστικός ηθοποιός.
Οι Πελόμα Μποκιού ήταν ΟΚ και οι προσωπικοί του δίσκοι μια χαρά -είτε είχαν κιθάρες είτε μπουζουκάκι. Είχε πάντα τον σεβασμό μου σε ΟΤΙ και να έκανε.
Και αυτό το Γαρύφαλε τι κομμάτι ρε παιδιά, ανατριχίλα σκέτη.
Επίσης Αντώνη Πρωτονοτάριο. Άκουγα χρόνια Αρνάκια μέχρι που έμαθα το '99 ότι ο ντράμερ είχε πεθάνει,ήταν ένα σοκ σίγουρα. Ένα απο τα αγαπημένα μου ελληνόφωνα ροκ γκρουπ,κρίμα που διαλύθηκαν είχαν ξεχωριστά κομμάτια.