Ασιμος, τόσο απλά
Για όσους δεν το ξέρουν η Κατερίνα Γωγού είναι η “Παγώνα” από το “Η δε γυνή να φοβείτε τον άντρα” και η “Λαζάρου” στο “Ξύλο βγήκε από τον παράδεισο”. Τότε βέβαια που έπαιζε σε αυτά ήταν καμιά 20αριά. Αργότερα ασχολήθηκε με το τραγούδι και έγινε το νούμερο ένα ίνδαλμα στους underground ροκ κύκλους.
και όχι μόνο εκεί! Αυτό που θυμ΄’αμαι πιο έντονα είναι ο ρόλος της κόρης του Κωνστανταρα που τα είχε με τον Τζανετάκο στο “ο Τρελός τα χει 400”.
Οι στίχοι της Κατερίνας Γώγου είναι ταυτόσημοι με την underground ελληνική ροκ κουλτούρα…
Σιδηρόπουλος - ποίηση!
Να σημειώσω ότι άλλαξε η τελευταία επιλογή του πολλ, από “Άλλος” στην Μαρία Λουκάκη, τραγουδίστρια της new wave μπάντας των 80’ς Film Noir, καθώς το θεωρω μεγάλη παράλειψη εκ μέρους μου.
Έτσι και αλλιώς, την επιλογή άλλος μόνο δύο άτομα την είχαν φηφισει, τώρα θα μου πείτε πόσοι γνωρίζουν την Μαρία βέβαια, αλλά αυτό είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο.
Η Μαρία εφυγε το 1996, αφήνοντας παρακαταθηκη όμως τα υπέροχα φωνητικά της - σε στυλ Xmal Deutschland - στον δίσκο “Νeverending Dream”. Θα γράψω περισσότερα κάποια αλλη στιγμή…
Ευχαριστώ τον freedomofrock για την βοήθεια του στην αλλαγή του πολλ.
Κατά λάθος ψήφισα τον 1ο. ενώ ήθελα να ψηφίσω τον Δήμο Ζαμάνο των Εν Πλώ.
Τό’χω αναφέρει και σε παλαιότερο πόστ, πως πιστεύω ότι πο Εν Πλώ έβγαλαν έναν από τους 5 καλύτερους δίσκους της ελληνικής ροκ δισκογραφίας, και σίγουρα αν συνέχιζαν θα μιλάγαμε από άλλο σημείο αναφοράς για το πολύπαθο ελληνικό ρόκ.
όντως, κρίμα που ψήφισες κατά λάθος γιατί δεν είχε καμμία ψήφο ο Δήμος… Όσο για τον δίσκαρο των Εν Πλω ότι και να πούμε είναι φτωχό, αν και τον εχει εκθειαστεί αρκετά τόσο στο θρεντ της ελληνικής σκηνής, όσο και από μια πρόταση που είχα κάνει παλιά στο “δσκάρες”. Το “γαμώτο” είναι ότι ο Σαδίκης δεν είχε αποκλείσει μία μελλοντική συνεργασία μεταξύ τους, σύμφωνα με δήλωση του λίγο καιρό πριν αυτοκτονήσει ο Δήμος.
Πάντως οι μοντς νομίζω ότι έχουν την δυνατοτητα να διορθώσουν την ψήφο σου.
Και ναι, διορθώθηκε και η ψήφος πήγε στον Δήμο Ζαμάνο. 
Κορυφαια σκηνη,αλλα ρε γαμωτο ηθελα κι εγω να το ποσταρω και με προλαβες.Παρτε αυτο λοιπον.
ΑΘΑΝΑΤΟΣ.
Τα παραπάνω βίντεο δεν είναι και τόσο συμβατά με την πλευρά του Μπονάτσου που απασχολεί το συγκεκριμένο thread ( κατά τα άλλα αγαπάμε Απαράδεκτους και respect στα βίντεο ). Για αυτό απολαύστε το κομμάτι Οι Μάγοι των Πελόμα Μποκίου, ένα από τα δυναμικότερα κομμάτια τους. Το τραγούδι βρωμάει 70-ίλα, Deep Purple - ίλα και Uriah Heep - ίλα. 
Μετά το αφιέρωμα στους πρωταγωνιστές, είπα να το αναστήσω. 
Τέλος της δεκαετίας του 70 κ στην εποχή εκείνη η ανεξάρτητη σκηνη δεν υπήρχε καν ούτε σαν έννοια στην Ελλάδα. Παρόλα αυτα είχαν δημιουργηθει δυο τρία γκρουπς που επίχειρησαν να ξεφύγουν από τα στεγανά της “παλαιοροκάδικης” Ελλάδας, όπως οι Κουμπότρυπες ΑΕ και οι Παρθενογέννεσις. Στους πρώτους ανήκει μία από τις πρώτες καταγραφές punk μουσικής στην Ελλάδα. Δυστυχώς οι δεύτεροι δεν μας αφήσαν κάποια επίσημη ηχόγραφηση, αλλά παρόλα αυτά ήταν το πρώτο γκρουπ που τόλμησε (και το πλήρωσε) να παίξει new wave στην Ελλάδα. Κιθαρίστας των Παρθενογενεσις ήταν ο Κώστας Ποθουλάκης. Οι πρώτες τους συναυλίες συνοδεύονται από πόλεμο μεταξύ των κλασσικοροκάδων και των εμφανώς λίγοτερων οπαδών του νέου ήχου. Το χειμώνα που σκότωσαν τον Λένον αυτοί βγήκαν προκλητικά σε live στο Σπόρτινγκ με λευκά περιβραχιόνια πένθους. Μπουνιές - καρέκλες - χλευασμός κλπ δεν κατάφεραν να κάμψουν το φρόνημα της μπάντας βεβαια. Αυτοί συνέχιζαν να διασκευαζουν πανκ το house of the rising sun προκαλώντας ίσως το αγνό ροκ συναίσθημα ης εποχής. Οι Παρθενογένεσις διαλύονται χωρίς να μας αφήσουν κάτι ηχογραφημένο. Παρόλαυτά, την αποστολή τους την είχαν επιτύχει. Ο σπόρος είχε ήδη γεννηθεί κ αργότερα τα μέλη του ιστορικού γκρουπ θα διασπαρθούν σε μερικές από τις καλύτερες εγχώριες μπάντες του new wave σα 80’ς. Άλλοι δημιουργούν τους Scoriα (και γκρουπς όπως οι Bauhaus βρίσκουν την έκφραση τους στην Ελλάδα), άλλοι τους Forward Music Quintet (synthpop-new wave), και ο Κώστας Ποθουλάκης μόλις αρχίζει την δική του πορεία.
Αρχές του 81 δημιουργεί, μαζί με την Άντα Λαμπάρα, ίσως το σημαντικότερο ξενόγλωσσο γκρουπ των 80’ς, τους Villa 21. Η πρώτη τους εμφανίση έγινε στις 11 Νοεμβρίου '82 στο κλαμπ “Σοφίτα”. H μουσική τους είναι ένα κράμα punk - new wave. Την ίδια κυκλοφορεί το ομώνυμο τους EP από την νεοσύστατη τότε κ θρυλική εταιρεία αργότερα “Creep Records”. Το πρώτο τους άλμπουμ “Ghost On The Move” την επόμενη χρονιά θεωρείται αξεπέραστο. Σε κομμάτια όπως το Annie’s Animal θα συναντήσετε την μουσικη ιδιοφύια του Ποθουλάκη, φανταστείτε τους Bauhaus και Joy Division στα πιο αλλόκοτα κομμάτια τους να συναντάνε τους Stooges και ίσως πάρετε μία ιδέα για το μοναδικό άκουσμα των Villa 21. Όλα αυτά δεν ξεφεύγουν της προσοχής του Jello Biafra (Dead Kennedys) και τους προσκαλεί να συμμετάσχουν στην κασετοσυλλογή “World Class Punk” της αμερικάνικης εταιρίας “Roir” με ένα τραγούδι. Την επόμενη χρονιά, οι Villa 21 ανοίγουν την συναυλία των Bad Seeds στην Ελλάδα. Στα επόμενα άλμπουμς η μπάντα προοδευτικά στρεφεται σε πιο garage-ψυχεδελικούς ρυθμούς παραμένοντας όμως σε εξαιρετικά επίπεδα έμπνευσης.
Παράλληλα με την δραστηριότητα του με τους Villa 21, ο Ποθουλάκης ιδρύει στις αρχές της δεκαετίας του '80 τους Reporters.Η πρώτη τους κυκλοφορία ήρθε το '82, aπό την Creep Records,στην μορφή ενός 7" single,που άφησε πολύ καλές εντυπώσεις στο κοινό. Την επόμενη χρονιά,κυκλοφόρησε το μοναδικό τους album, από την ίδια εταιρία,και είχε τον τίτλο “Bare Hands”. Προσωπικά, θεωρώ τον συγκεκριμένο δίσκο ως μία από τις αγαπημένες δουλειές των 80’ς. Μεγάλο ατού των Reporters είναι τα απίστευτα πλήκτρα, καθώς και η μοναδική φωνή του Ποθουλάκη. Μετά τη διαλύση τους ο Ποθουλάκης συμμετέχει στους “HeadQuake”, αλλά δυστυχώς δεν έχω καταφέρει να βρω κάτι από αυτούς, κ γενικά είναι πολύ λιγοστές οι πληροφορίες για την πρώιμη περίοδο του γκρουπ*.
Το '93 ο Ποθουλάκης σκοτώνεται σε τροχαίο στη Λεωφόρο Βουλιαγμένης. Την ίδια χρονιά διοργανώνεται συναυλία από τους “HeadQuake” και τους “Nonmandol” στο πεδίο του 'Αρεως στη μνήμη του Κώστα Ποθουλάκη με τη συμμέτοχη πόλλων συγκροτημάτων.
Κλείνοντας, θεωρώ ότι ο Κ Ποθουλάκης είναι μία απο τις σημαντικότερες μορφές στα 80’ς στον χώρο στην Ελλάδα. Είναι ο άνθρωπος που μαζί με μερικούς άλλους αλλάξανε την νοοτροπία του έλληνα ακροατή, από το κλασσικό ροκ σε πιο σκοτεινά και περιέργα ακούσματα. Και βέβαια είναι από αυτούς που δεν θα δείτε να αναφέρουν δυστυχώς σε κανένα αφιέρωμα για τους μεγάλους έλληνες ροκάδες. Εϊναι καλύτερα ίσως έτσι, γιατί ίσως να είναι σωστό αυτό που λένε μερικοί: κάτι έχει περισσότερο νόημα και αξία όταν βρίσκεται στο περιθώριο, παρά όταν γίνεται έρμαιο του “πουλήστε τα όλα να γίνουν προϊοντα μαζικής κατανάλωσης και υστερίας”, όπως θα λέγανε κάποιοι άλλοι ήρωες των 80’s. Έτσι λοιπόν, τώρα ξέρετε από ποιόν προέρχεται η (μοναδική προς το παρόν) ψήφος στο πολλ υπέρ του Ποθουλάκη.
[CENTER]
[/CENTER]
*: ΠΛηροφοριακά οι HeadQuake υπάρχουν ακόμα και είναι το γκρουπ που θα ανοίξει την συναυλία των Monster Magnet.
O Δήμος Ζαμάνος ήταν ο κιθαρίστας των Εν Πλω. Μαζί με τον Ντίνο Σαδίκη αποτελούσαν τον πυρήνα του συγκροτήματος που ιδρύθηκε το 1985 στην Αθήνα. Ύστερα από ένα demo του 87, μία διάλυση της μπάντας και αρκετές αλλαγές περαστικών μελών, φτάνει το 1989 όπου ηχογραφούν για την Penguin μία εκδοχή των τραγουδιών τους σε βινύλιο. Ο μοναδικός δίσκος της μπάντας φάντασμα ήταν γεγονός και ταυτόχρονα το καλύτερο - κατά τους έχοντες γνώσιν - άλμπουμ στον ευρύτερο ελληνόφωνο ροκ χώρο κυκλοφορούσε σε μόλις 1000 αντίτυπα. Αργότερα, το βινύλιο γίνεται ισως ό,τι πιο συλλεκτικό υπάρχει στον χώρο. Πολλοί είπαν ότι αν ο όρος “εναλλακτικό” σήμαινε κάτι για την ελληνική σκηνή, τότε είχε βρει την πεμπτουσία του στα τραγούδια των Εν Πλω. Ιστορίες για πάθη και έρωτες που ξέφτισαν, βαθμιαίες καταπτώσεις, παρέες που βυθίστηκαν στην τρέλα, όνειρα που μέσα τους βρυχώνται ασταμάτητα χείμαρροι αγωνίας, αγάπης και νοσταλγίας. Και μία κιθάρα να γραντζουνάει ανηλεώς και ακατάπαυστα - ήταν η κιθάρα του Δήμου Ζαμάνου. Δεν πρόκειται να ακούσετε κάποιον στακάτο ρυθμό, ή κάποιο ριφφ ή κάτι που να θυμίζει τον παραδοσιακό τρόπο παιξίματος. Η μοναδικότητα των Εν Πλω άλλωστε δεν θα μπορούσε να μην υπάρχει και στις κιθαριστικές δομές που σε ταξιδεύουν. Άλλοτε τα - ακατάληπτα εκ πρώτης όψης - κιθαριστικά ντελίρια παραπέμπουν σε Joy Division/Βauhaus - ικές κλίμακες, άλλοτε χαρίζουν απλόχερα τα πιο μελωδικά ερεθίσματα που έχουν ακούσει τα αυτιά σας. Συνδύασαν το ροκ με τις παραδοσιακές ελληνικές φόρμες αλλά και τη ρεμπέτικη μουσική, χωρίς ποτέ να καταλάβουν και οι ίδιοι την απήχηση που τελικά θα είχαν.
Συνολικά δώσανε μόλις δύο συναυλίες. Τη στάση τους αυτή εξήγησε ο Σαδίκης σε μια σπάνια συνέντευξη στο φάνζιν “Χωρίς Κανόνα”: “…δεν μας απασχολούσαν οι συναυλίες και πολύ περισσότερο οι συνεντεύξεις και η δημοσιότητα… η μουσική τα λέει όλα”. Λίγο αργότερα το συγκρότημα ηχογραφεί πέντε παλιά τραγούδια σε remix με σκοπό την κυκλοφορία ενός δωδεκάιντσου, αλλά δεν κυκλοφόρησε ποτέ, παρά μόνο δοκιμαστικά, άτιτλο και χωρίς εξώφυλλο σε δέκα αντίτυπα. Η επόμενη δουλειά των “Εν Πλω” ήταν ένα εφτάιντσο που κυκλοφόρησε με το τρίτο τεύχος του fanzine “Στις Σκιές του Β’ 23”, με τίτλο “Αντιλαλούν οι Φυλακές” και είχε δύο τραγούδια. Μετά από λίγο καιρό το συγκρότημα διαλύεται.
Ο Δήμος Ζαμάνος έδωσε τέλος στην ζωή του το 1998.
[CENTER]“Χθες βράδυ… Κολύμπησα στης άνοιξης το παρθένο αίμα…” [/CENTER]
Αυτός είναι ένας στίχος του Δήμου . . . Η Ζωή του group εκτυλίχθηκε βράδυ προς ξημερώματα.
“Το Πρωί κάναμε πολύ λίγα πράγματα.” θα δήλωνε για αυτό ο Σαδίκης.
Στην πραγματικότητα παραμένουν ένα σχετικά άγνωστο γκρουπ, εν μέρει και από δική τους επιλογή.
μονο σιδηροπουλο λεω.
Ήμουν μεταξυ Γώγου και Άσιμου. Τελικά επέλεξα την Γώγου αλλα πιστεύω οτι και ο Άσιμος είναι κάτι παραπάνω
Ασιμος πρωτα…Μετα θα ψηφιζα κατι αναμεσα σε Σιδηροπουλο/Γωγου/Ζαμανο…
φοβερο κομματι το εν πλω
ο δισκος βρισκεται??
o Ξυλουρης που ειναι?
ε δν είναι ακριβως αυτο που λέμε ρόκερ.