Καιρο ειχα να ανοιξω νεο τοπικ με προοπτικες να παει απατο:D οπωτε voila
εδω αποθεωνουμε εναν εκ των κορυφαιων Ιαπωνεζων σκηνοθετων-pulp μορφαρα-pop icon, τον ανθρωπο που χαρακτηριστηκε ως ο επισημος σκηνοθετης της Γιακουζα και φημολογηθηκε οτι τιμηθηκε απο μελη της για τις ταινιες του…
Πολυ βια-παρα πολυ-, μαυρο χιουμορ, σκηνοθεσια με ολοδικη του σφραγιδα(κλασσικα τα πολυλεπτα μακρινα μονοπλανα του με μηδενικη δραση, ωσπου ξαφνικα γινεται το μπαμ και μια μικρη εκρηξη βιας κυριευει την οθονη) και στυλ, υπογεια μελαγχολια και πισω απολα πραγματικη αγαπη για τους αντιηρωες του, οι ταινιες του Κιτανο για μενα προσωπικα ειναι οτι καλυτερο εχω δει απο Γιαπωνια πλευρα, αμεσως μετα τον Κουροσαβα…
Δεν ειναι ιδιαιτερα δημοφιλης στην ελλαδα αλλα στο εξωτερικο, ιδιαιτερα στα 90ς σαρωνε βραβεια, διακρισεις και τιμες, για να φτασουμε στο σημερα οπου αν και εχει πεσει δημιουργικα, λογιζεται ηδη ως ενας θρυλος του συγχρονου Ιαπωνεζικου σινεμα…
και τωρα αρκετα με τις μαλακιες, πραγματικη γραφικη αποψη εδω:
Στον Conan, καπου στα 2/3 του εργου που σκαει μεσα στο οργιο του Ταλσα Ντουμ και ψιλοκαιει τα παντα, σκανε στην αιθουσα τα 2 αρχιπαλικαρα του Ντουμ με τη σπαθαρα και τη σφυρουκλα…ο Conan τους κοιταει και αμεσως χωνεται η μουσικαρα του Πολυδουρη, καθως ο ενας εκ των 2 παλικαρων τον αναγνωριζει και προσφωνει ‘You!’ πριν επιτεθει…
Αυτη η σκηνη, ειναι απο τις πιο γαμημενα επικες σκηνες που εχω δει στη ζωη μου! Ε, το αντιστοιχο επιπεδο επικοτητας αγγιζουν τα 2/3 των ταινιων του Κιτανο…οχι, δεν εχει ουδεμια σχεση με το επος του Κιμμεριου, μιλαω για αισθημα…ο Κιτανο εχει τροπους που σου κανει την τριχα καγκελο με την μηδενιστικη, μισανθρωπικη του συμπεριφορα αλλα παραλληλα νιωθεις μια υπογεια αστικη μελαγχολια, μπλεκει συχγρονο και παραδοσιακο, αξιες ξεχασμενες και τιμη, σε κανει λιωμα…
Στις ταινιες του- στις οποιες πρωταγωνιστει σε ολες, παιζοντας πρακτικα τον ιδιο χαρακτηρα παντα-, η βια αγγιζει την ποιηση, οι ηρωες/αντιηρωες καταραμενοι χορευουν ενα γαιτανακι θανατου απο την αρχη ως το τελος με το πεπρωμενο τους γνωστο ηδη και απο τους ιδιους…
Σε λιγες ταινιες εχω βρει τετοια δομη και ειδικοτερα τετοια ‘σχεση’ μεταξυ βιας και συναισθηματος
“Οποιος φοβαται πολυ το θανατο στο τελος ειναι αυτος που θελει να πεθανει.” λεει σε μια φαση ο ηρωας της ‘Σονατινας’, του 1993 και αυτη η φραση συνοψιζει ολη την φιλοσοφια του Κιτανο γυρω απο τη ζωη και την τεχνη του…
Mεγιστο ++ στις ταινιες του, ο μουσικος Joe Hisaishi, γνωστος και ως ο σταθερος συνεργατης του Hayao Miyazaki…μελαγχολικες μελωδιες, στοιχειωτικα κομματια στο πιανο του, η μουσικη του ντυνει σχεδον ολες της ταινιες του ΚΙτανο και δημιουργει μια σχεση αντιστοιχη με Λεονε-Μορικονε κτλ…
Mερικες χαρακτηριστηκες του ταινιες-και οι καλυτερες κατα τη γνωμη μου- ειναι οι παρακατω:
Πυροτεχνηματα
http://www.youtube.com/watch?v=fHpV5-pRwHU
η καλυτερη ταινια του Κιτανο και η καλυτερη ταινια της δεκαετιας του '90 για μενα.-
Πρωην μπατσος χρωσταει παντου, σε μαφια, τοκογλυφους κτλ, εχει τυψεις απο τον θανατο του συναδελφου του, η γυναικα του παλευει με ανιατη αρρωστια…ολα τα κακα της μοιρας του δλδ…ιδανικη μελουρα?οχι, η πιο συγκινητικη, αρχιδατη, ποιητικη, βιαιη και πανεμορφη δημιουργια του…
αντιγραφω απο cine.gr που τα λεει ωραια
''Πίσω από μια άκρως προσχηματική ιστορία ?του πρώην αστυνομικού που στρέφεται στο έγκλημα για να βοηθήσει την άρρωστη γυναίκα του- ο Takeshi Kitano αφήνει να σκάσουν στην οθόνη τα Πυροτεχνήματά του: Μικρές εκρήξεις βίας που αγκαλιάζονται από μακρά διαστήματα χαράς, εκλάμψεις ωμής παράνοιας μέσα σε μια θάλασσα μαγευτικού λυρισμού, ένα φεστιβάλ χρωμάτων εικόνας και ήχου που διακόπτεται απότομα από αναπάντεχες στιγμές γνήσιου σοκ. Παίζοντας μαζί μας ένα ύπουλο παιχνίδι του νου πίσω από την ασυγκίνητη, αμίλητη, σχεδόν κατατονική προσωπογραφία του κεντρικού χαρακτήρα, εισβάλλει στο ψυχικό του σύμπαν που πάλλεται ανάμεσα στο γιν και το γιανγκ σε μια ασυμμετρία συναισθημάτων που μεταδίδεται και στο θεατή. Η παρουσίασή του μέσα από ένα χωνευτήρι επιρροών που κραματοποιεί δυτικές μορφές κινηματογράφησης ?από την περιπέτεια, στο θρίλερ και το ψυχολογικό δράμα- μαζί με άκρως ανατολικές φόρμες εικονοπλασίας ?φέρνοντας στο νου τα Όνειρα του Akira Kurosawa-, σχηματοποιεί ένα πρωτόγνωρα εντυπωσιακό μόρφωμα για τον σύγχρονο θεατή-κοινωνό της Ευρωαμερικάνικης τέχνης: Μια ιερή τελετουργία βουβής ψυχικής αποδόμησης που ολοκληρώνεται μέσα σε συναισθηματική Αποκάλυψη.
-
ΟΛΑ ΣΕ ΘΥΜΙΖΟΥΝ? μα περισσότερο η αμίλητη, φαινομενικά πράα φιγούρα του πρώην αστυνόμου Nishi (Takeshi Kitano) που πυροδοτείται στιγμιαία σε αναπάντεχες εκρήξεις βίας, η λυρική εικονογράφηση της κάμερας του Kitano, η αιθέρια μουσική του Joe Hisaishi καθώς και το ασυνήθιστο, αργό, τελετουργικό βλέμμα του σκηνοθέτη στον ψυχισμό του ήρωά του.
-
ΕΝΑΣ ΚΟΜΠΟΣ Η ΧΑΡΑ ΜΟΥ? εξαιτίας του ότι το ασύνηθες θέαμα απέτρεψε πολλούς από το να γίνουν οι κοινωνοί μιας γνήσιας κινηματογραφικής μυσταγωγίας.
-
ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ? κομψο? τεχνήματα >> (9/10) ‘’
Must για τους παντες σινεφιλ και μη
Το Καλοκαιρι του Κικουτζιρο
http://www.youtube.com/watch?v=te5gmO6nj9w&feature=related
ειχα την τυχη να το δω στο σινεμα-θερινο κιολας- το καλοκαιρι του 2001 νομιζω…οχι η καλυτερη του, ανιση, αλλα και παλι σπουδαια ταινια-road trip και ενα ταξιδι μεσα στην αθωοτητα της παιδικης ηλικιας, τρυφερη, ευαισθητη και γλυκια,…ενας αγνωστων στοιχειων ανδρας συνοδευει ενα μικρο παιδι στο ταξιδι που ξεκιναει μετα την ληξη των σχολειων να βρει την μητερα του που ζει μακρια…στο ταξιδι θα ζησουν εμπειριες που θα σημαδεψουν και τους δυο για παντα…μακρυα απο το στυλ του-βιαιες μαφιοζικες ταινιες-, αν και βαρετο καπου στη μεση που πεφτει λιγο ο ρυθμος, το φιναλε του και μονο αρκει για να φερει δακρυα στα ματια και ν μεινει αξεχαστο σε οποιον το δει, συνοψιζοντας με τον καλυτερο τροπο ολα οσα ειδε την προηγουμενη ωρα…
Σονατινα
http://www.youtube.com/watch?v=Y7chFW_Fhb0
Συμμορια Γιακουζα στελνετε να βοηθησει μαφιοζους που βρισκεται σε πολεμο, ομως πεφτουν σε ενεδρα και φυγαδευοντε, ενω παραλληλα αποκαλυπτεται και το σχεδιο που εχει παιχτει πισω απο τις πλατες τους…
Οπως και το Hana bi, αυτος ειναι ΚΙτανο…λιγη βια-αλλα δυνατη-, αργοι ρυθμοι, ανατριχιαστικη αναλυση χαρακτηρων, χιουμορ, φιναλε επικο και συγκλονιστικο, μια επισης απο τις καλυτερες ταινιες των 90ς, απλα αριστουργημα…
Brother
http://www.youtube.com/watch?v=pa7JMGWOnp8&feature=related
αντιγραφω απο παλιο μου ποστ
Τιμη, τραγικοτητα, ‘δοξα’ και βια ειναι τα κεντρικα θεματα της ταινιας οπου ενα μελος της Yakuza, αφου φτανει στις HΠΑ, αναζητει τον ετεροθαλη μαυρο αδερφο του- τοπικο συμμοριτη και μαζι του αναλαμβανει να ξεπαστρεψει ιταλους,λατινους και οποιον βρει στο διαβα του, εγκαθιδρωντας μια νεα αυτοκρατορια εγκληματος στην καρδια του Λος Αντζελες…ο ΚΙτανο ενσαρκωνει ενα χαρακτηρα τον οποιο ξερει καλα, εκεινον τον γνωστο τραγικο,λιγομιλητο και ανεκφραστο γκανγστερ ο οποιος ξερει απεξω την μοιρα του, δινει βαση στην ‘τιμη’ του και σαν αλλος Τονυ Μοντανα-αλλα με αρχες που εχουν πολυ βαθιες ριζες- εξοντωνει τους παντες που στεκοντε στο διαβα του…
Τρομερη σκηνοθεσια με απειρες αναφορες και tributes, ο Κιτανο αν και υπογραφει την πρωτη αμερικανικη ταινια του δεν πουλαει τις αρχες που κουβαλαει απο τον Ιαπωνεζικο κινηματογραφο που υπηρετει, ενα απο τα πιο συγκινητα, ‘αρχιδατα’ και ‘ενδοξα’ φιναλε που μπορει κανεις να συνατησει σε ταινια του ειδους αλλα πανω απολα μια γκανγκστερικη ταινια ελαφρως διαφορετικη απο τις υπολοιπες, οπου το συναισθημα και η αποπνεουσα τραγικοτητα της ατμοσφαιρας φερνουν στο νου αλλες εποχες και τοπους…ενα μεγαλο ρησπεκτ στον τακτικο συνεργατη του Κιτανο και του Μιγιαζακι, τον μουσικο Τζο Ισαϊσι ο οποιος υπογραφει ενα απο τα πιο μελαγχολικα του soundtrack εδω, τελεια εφαρμοσμενο με τις τραγικες αλλα συναμα επικες εικονες του Κιτανο και του υποκοσμου που δημιουργει…
το αγορασα τις προαλλες απο μετροπολισ 4.90 \m/ γτ δεν το εβρισκα σε τορεντ με σαμπς σωστα
Α scene at the sea
http://www.youtube.com/watch?v=fYVmQ8whB84
Νεαρος κουφος προσπαθει να μαθει να σερφαρει με τη βοηθεια κοριτσιου, ενω ταυτοχρονα η σχεση του με την κοπελα του παιρνει τη κατω βολτα
γλυκο, αστειο, πικρο, συγκινητικο, ενα καλο μπρεηκ στις αρχες του 90 απο τις βιαιες γκανγκστερικες ταινιες του και η πρωτη του συνεργασια με τον Hisaishi…υπηρξε προπομπος της παρακατω…
Kουκλες
http://www.youtube.com/watch?v=W-7eNtLia6o&feature=related
παλι απο cine.gr γτ βαριεμαι να γραφω
''O Takeshi Kitano, αυτη τη στιγμη ο πιο cult σκηνοθετης(και οχι μονο:Ζωγραφιζει, γραφει ποιηματα, παρουσιαζει εκπομπη στην τηλεοραση) στην Ιαπωνια και με παγκοσμια αναγνωριση παρουσιασε φετος στο φεστιβαλ της Βενετιας την νεα του-και εντελως διαφορετικη-ταινια, «Dolls».
Την τελευταια φορα που ειχε περασει απο το Φεστιβαλ ειχε φυγει με το χρυσο Λιονταρι για το καταπληκτικο «Hana bi»,που αν και ιδιαιτερα ενδομυχο δεν ξεφευγε απο το στυλ στο οποιο μας εχει συνηθισει:Yakuza, λιγοι διαλογοι και βια χωρις συμβολισμους…Κανει μεγαλη εντυπωση λοιπον να τον ακουει κανεις να μιλαει για το Dolls σαν την «πιο βιαια ταινια που εχει γυρισει ποτε».
Και παρολα αυτα εχει δικιο…Γιατι ακομα και οι σκληροτερες σκηνες των Violent Cop, Boiling Point, Brother δεν αντεχουν τη συγκριση με τις 3 σπαρακτικες ιστοριες αγαπης που o Kitano περιγραφει στο Dolls:Ο Μatsumoto και η Sawako ειναι ετοιμοι να παντρευτουν αλλα η πιεση των υποχρεωσεων ωθει τον Matsumoto σε μια τραγικη επιλογη. Ο Ηiro(Tetsuya Mihashi) ειναι ενα αφεντικο της Γιαπωνεζικης μαφιας (Ο Kitanoδεν ξεφευγει ουτε εδω απο το αγαπημενο του θεμα).Πριν 30 χρονια ηταν ενας φτωχος,ερωτευμενος αγροτης-η κοπελα του (Chieko Machubara)καθε Σαββατο του εφερνε το γευμα του στο παρκο,στο ιδιο παρκο οπου ξαφνικα αποφασιζει να επιστρεψει.Η Haruna ειναι μια νεαρη pop star,λατρεμενη απο τους fans αλλα λυπημενη:Ενα ατυχημα της κατεστρεψε το προσωπο και τωρα περναει ωρες να κοιταει τη θαλασσα(αλλος αγαπημενος καμβας του Κitano,αφου σκηνες στη θαλασσα δεν λειπουν στα Violent Cop,Sonatine,Kikujiro).Ο Nukui(Tsutomu Takeshige) ειναι ενας φαν της,που δεν αντεχει να την βλεπει παραμορφωμενη.
Τρεις ιστοριες στα ορια της απογνωσης και με την τραγικη καταληξη να παραφυλαει για ολες:Ο θανατος…και παρολα αυτα ο Kitano της διηγειται με εναν πραγματικα αιθεριο τροπο.Ο Μatsumoto(Hidetoshi Nishijima) και η Sawako (η αγγελικη Miho Kanno) περιπλανωνται μεσα σε μια -ασυνηθιστη για τον Kitano(αν και ο ιδιος επιμενει οτι ολα του τα φιλμ ειναι «εγχρωμα»!)-πανδαισια χρωματων και τοπιων,που καλυπτουν ολες τις εποχες.Απεραντο χειμωνιατικο λευκο,ανοιξιατικη φυση,σκουριασμενα φθινοπωρινα τοπια-και πολλα ευσημα στην καταπληκτικη φωτογραφια του Katsumi Yanagishima.Τα κοστουμια του Yohji Yamamoto, εμπνευσμενα απο την γιαπωνεζικη θεατρικη παραδοση και κυριως το θεατρο Bunraku προσθετουν στην παραμυθενια υφη της διηγησης ενω η μουσικη ειναι του μονιμου συνεργατη του Kitano, Joe Hisaishi. Στο σαουντρακ υπαρχει και ενα χιτ της Kyoko Fukada,δημοφιλεστατης ποπ σταρ στην Ιαπωνια, που ουσιαστικα υποδυεται τον εαυτο της στην ταινια ,ως Haruna.O Κitano με την χαρακτηριστικη του υποκινητικοτητα στην καμερα δειχνει οτι το παν δεν ειναι τα τεχνικα κολπα αλλα ο πληρης ελεγχος πανω στο καστ-η Miho Kanno υποδυεται το ρολο της σχεδον χωρις να πει λεξη, χρησιμοποιωντας μονο με την γλωσσα του σωματος.Το ιδιο εκφραστικοι ειναι και τα υπολοιπα μελη του καστ,με μια ιδιαιτερη μνεια στον Tatsuya Mihashi.
Ιδιαιτερα σκληρο αλλα και συγχρονως ονειρικο,το Dolls ειναι ενα αντιπαραμυθι.Δεν υπαρχει happy end για τους ηρωες μας,οσο κοντα του και αν φτανουν(Sawako-Matsumoto).Μελαγχολικο και συγχρονως μαγευτικο,ειναι μια ταινια που θα καταπληξει του φαν του Kitano αλλα και ολους οσους τολμησουν να του δωσουν μια ευκαιρια. ‘’
μονο ενα αριστουργημα, τιποτα παραπανω.-
αλλα αριστουργηματικα του φιλμ, που βαριεμαι να γραφω για αυτα, ειναι τα
Boiling point
violent cop
(των τελων 80ς και τα δυο, κλασσικος κιτανο)
Ζατοιτσι-ο τυφλος σαμουραι, ομορφο εργο που φερνει σε κουροσαβα και ιμπρεσιονισμο, εποχης
απο κει και περα εχει μερικες ταινιες-προσφατες βσκ- που δεν με εψησαν, φετος ομως κυκλοφορει το Outrage, το οποιο ειναι back to the roots yakuza bitch, οπωτε αναμενουμε θερμα
Δωστε ευκαιρια και δεν θα χασετε…
