Καναδυό ακροάσεις φτάνουν για να καταλάβεις πως οι Tardive έφτιαξαν κάτι πραγματικά πολύ μεγάλο. Μόνο τυχαία δε δούλευαν πάνω στο album αυτό εδώ και ενάμιση χρόνο (το λιγότερο). Θα 'ναι δύσκολο να μη σπείρει πηγαίο ενθουσιασμό, γιατί ακούγεται πραγματικά ο καλύτερος και ωριμότερός τους δίσκος. Σίγουρα ήρθαν πιο κοντά στα γούστα μου ακολουθώντας μια πιο μελωδική κατεύθυνση, αλλά νομίζω πως οι περισσότεροι θα συμφωνήσουν πως εδώ ακούς μόνο [B]Tardive Dyskinesia[/B]. Επιτέλους κατάφεραν να αποτινάξουν και την τελευταία υποψία κηδεμονίας από ίσως την κυριότερή τους επιρροή, τους Meshuggah. Και μην ακούσω τίποτα για djent και τέτοια. Μπορεί η ταμπέλα να χρησιμοποιείται για να δώσει το ηχητικό στίγμα, αλλά οι τύποι παίζουν [B]ΜΟΥΣΙΚΗ[/B]. Τελεία.
Το track listing είναι πανέξυπνα διαλεγμένο έτσι ώστε καθ? όλη τη διάρκεια της ακρόασης να σε κρατήσει στην τσίτα. Ξεκίνημα με το τσαμπουκαλεμένο εφτάλεπτο [B]Empty Frames[/B]. Αλλαγές, κοψίματα, υπνωτιστικές δίκασες, αργόσυρτες γκαρίδες, μπασάρα, όλα είναι στη θέση τους από την αρχή. Το [B]Τhe Chase Home[/B] συνεχίζει στο ίδιο τέμπο, μέχρι που κόβει, σκάει ένα όμορφο μελωδικό πέρασμα, και κλείνει με βασανιστικό ρυθμό. [B]Smells Like Fraud[/B], όμως μόνο απάτη δε θα βρείτε εδώ. Η χημεία παίζει μεγάλο ρόλο, και τα νέα μέλη σε κιθάρα και ντραμς φαίνεται να έχουν δέσει άψογα, δίνοντας ακόμα πιο μεγάλη φρεσκάδα στο σχήμα, κάτι που έχει φανεί και στις δύο φετινές τους συναυλίες. Το [B]Time Turns Planets[/B] δε ξέρω αν θα γυρίσει πλανήτες, σίγουρα όμως θα καταφέρει πολλά κεφάλια να γυρίσουν από την πόρωση.
Τo [B]Prehistoric Man[/B] είναι ίσως το πιο ενδεικτικό κομμάτι του δίσκου, γιατί κάνει άψογα τη σύνδεση των προηγούμενων δίσκων με τον καινούριο. Πολύ δυνατό και πιασάρικο με την καλή έννοια. Από το κόψιμο στο 3:50 και μετά απογειώνεται! To [B]Ιndicator[/B] με τη λολή σαξοφωνάρα του σε στέλνει στα σύννεφα και σε πετά πάλι κάτω. [B]Circling around the unknown[/B] με το κυκλικό εισαγωγικό riff, και σε πιάνει ζαλάδα με τις αλλαγές. Εδώ οι κιθαριστικές πινελιές και τα leads χρωματίζουν υπέροχα χρώματα. Ένα από τα καλύτερα του δίσκου είναι και το [B]We, The Cancer[/B], που συνεχίζει από εκεί που σταμάτησε το προηγούμενο. Τα φωνητικά συνδυάζουν το μελωδικό με το κάφρικο, με αποτέλεσμα η δουλειά του Μάνθου ν’ αφήνει το στίγμα της. Από το 5ο λεπτό και μετά οι ρυθμοί ξεφεύγουν! Kι άλλα γκάζια με το σύντομο [B]Failed Document[/B]. Όμως οι Dyskinesia κράτησαν δυνάμεις και για το τέλος, αφού το [B]Limiting the Universe[/B] είναι ένα φανταστικό κομμάτι που από τη μέση και μετά μεταλαμπαδεύει το πνεύμα του La Villa Strangiato των (θεών) Rush ή και των Intronaut. Τι καλύτερο για κλείσιμο?
Τι κατάφεραν εδώ λοιπόν οι Tardive? Μόνο ο χρόνος μπορεί να δείξει, αλλά σίγουρα αυτό που ακούμε είναι ένα ακόμα μεγάλο λιθαράκι στο γεφύρωμα της εγχώριας πειραματικής σκηνής με την αντίστοιχη του εξωτερικού. Mιλώντας με όρους της βιομηχανίας, δε θα εκπλησσόμουν αν τα παιδιά (ξανα) ετοίμαζαν βαλίτσες όχι μόνο για ευρωπαϊκή, αλλά και για αμερικάνικη περιοδεία. Το [B]Static Apathy In Fast Forward[/B] πρέπει να ακουστεί όχι μόνο εδώ, όχι μόνο τώρα, αλλά όπου υπάρχουν αυτιά ανοιχτά στο μοντέρνο σκληρό ήχο με διάθεση για εξερεύνηση. Ένας δίσκος που περιμέναμε εδώ και καιρό, είχαμε ακούσει τα τραγούδια του ζωντανά, κι όμως μόλις κυκλοφορήσει δε θα διστάσει να δώσει τα μυαλά στο χέρι σ’ όποιον βρεθεί στο διάβα του. Αυτό είναι κάτι που μόνο με μία λέξη αποδίδεται σωστά. ΚΟΚΟΜΠΛΟΚΟ.
ΥΓ: Τα υστερόγραφα είναι το πιο ηλίθιο πράγμα στον κόσμο, αλλά εδώ είναι το σωστότερο μέρος για να αναφερθεί το back-2-back και 2 στα 2 για την [B]Catch The Soap[/B]. Πέρυσι το Sun of Nothing, φέτος το Tardive. Ελπίζω οι Μάγιας να αποδειχτούν τσαρλατάνοι για να περιμένουμε από τα σαπούνια και το 13 το σημαντικότερο ντόπιο δίσκο της χρονιάς.