Συμπαθητικό το κομμάτι, περισσότερο Annihilator μου θύμισε στην αρχή με τα γυρίσματα της κιθάρας, το “Sixies and Sevens” συγκεκριμένα, αλλά οι Testament έχουν γενικά αναφορές σε άλλα συγκροτήματα, θυμάμαι κάτι συνεντεύξεις εποχής “The Gathering” που έλεγαν ότι είχαν 'τσιμπήσει΄κάτι ριφάκια από Destruction.
Όπως και το “True American Hate” είναι ‘γεμάτα’ κομμάτια με ριφάρες, σόλο, γέφυρες, έχουν και τις μοντερνίλες τους βέβαια, αλλά νομίζω το αποτέλεσμα είναι ικανοποιητικό.
Γενικά οι Testament, παρά τις πολλές αλλαγές, κυρίως ντράμερ, καταφέρνουν και αφομοιώνουν το ‘πνεύμα’ της εποχής τους χωρίς να γίνονται κακέκτυπα της όποιας μόδας, αντίθετα κουβαλάνε την παλαιότητά τους εμπλουτίζοντάς την με ό,τι θεωρούν απαραίτητο και χωρίς να χάνουν την ιδιαιτερότητά τους.
Επίσης Dimmu Borgir δεν μου θύμισε σε κανένα σημείο, ούτε στο μελωδικό ρεφρεν και όσο για τα μπλαστμπιτς τα είχαν και στο The Gathering με τον Λομπαρντο, δεν βρίσκω λόγο να το κάνουμε και θέμα. Ας είνα δισκάρα κι ας λένε οι ίδιοι ότι μοιάζει με σακίρα.
Πάρα πολύ ωραίο κομμάτι, πετυχημένος συνδυασμός παθιασμένου και συναισθηματικού ρεφρεν και blast-ιδια από πίσω. Dimmu Borgir σημεία ούτε εγώ άκουσα πουθενά πάντως.
Τα 2 κομμάτια με ξετινάξανε! ΚΙ ΓΑΜΩ! Το μεν True American Hate φτιάχτηκε με την επιγραφή “ΠΡΟΣΟΧΗ ΑΝΟΙΓΕΙ MOSH PIT” κι το δε Native Blood με ρεφρενάρα πωρωτική με τον Chuck να δίνει τα ρέστα του κι να κερδίζει. Έχω καραφτιαχτεί!!!
Πολυ καλα δειγματα. Το 2ο κομματι καπου με χαλασε 1-2 φορες που το ακουσα, περιμενω ομως ολο το αλμπουμ, αποσπασματικα και το προηγουμενο που το χα ακουσει ετσι δε μου κανε κλικ και μετα καραγουσταρα
Με μια ακρόαση σίγουρα πρόκειται για καλό άλμπουμ αλλά να πω την αλήθεια δεν τρελάθηκα κιόλας. Τα καλύτερα μάλλον είναι αυτά που έχουν διαρρεύσει πρώτα. Θα πέσουν φυσικά πολλές ακόμα ακροάσεις.
Άνετα στα καλύτερα της χρονιάς. Θα κριθεί από το πόσο growers είναι κάποια κομμάτια και πόσο staying value έχουν. To styl, το παίξιμο, ο Skolnick (ω, ειδικά ο Σκόλνικ!), ο Hoglan (επιτέλους, όχι διεκπεραιωτικός όπως στο Demonic) και η πλήρης testament δισκογραφία συγκεντρωμένη σε ένα ομογενές μίγμα με σαφή κατεύθυνση (έναντι του αχταρμά π.χ. που ήταν το Death Magnetic) είναι όλα τζι-τζι.
THRONE OF THORNS κύριοι. Από τα καλύτερα της χρονιάς, της μπάντας, σφαγή από υπέρκαυλα ριφς και εναλλαγές, Χόγκλαν να Ντεθίζει (πλιτς-πλιτς) κάπου στην μέση (όπως και τα ριφ) και σόλο παντού. Καλύτερο κομμάτι του δίσκου εύκολα κατά την γνώμη μου.
Αν εξαιρέσουμε και το μάλλον underwhelming ρεφρέν του True American Hate (παραπέμπει σε Machine Head), αυτό είναι το δεύτερο.
Πάντως με κάθε άκουσμα απλά γουστάρω παραπάνω. Και για την ώρα μου αρέσει πιο πολύ από το Formation.
Έχοντας ακούσει μερικές φορές το δίσκο ας επισημάνω και εγώ 2-3 πραγματάκια.
Η “κακιά” Nuclear Blast κυκλοφορεί ένα ακόμα εκ των υποψηφίων metal δίσκων της χρονιάς και αν το χωρίσει κανείς σε ιδιώματα θα δει πως στις περισσότερες κατηγορίες του metal κυκλοφορεί (ειδικά φέτος) μερικά από τα καλύτερα άλμπουμ, στο εκάστοτε είδος.
Ο Andy Sneap συνεχίζει να κάνει εξαιρετική δουλειά εκεί που τον αφήνουν να κάνει τη δουλειά του. Και την κάνει και εδώ, όπως την έκανε και με τους Accept.
Οι Testament δεν αποφεύγουν τα “ψιλο-δανεικά”, αλλά ακόμα κι έτσι το κάνουν με ωραίο και όχι ενοχλητικό τρόπο. Υπάρχουν κάμποσοι Metallica πάλι, αρκετοί Machine Head, η αρχή του “True American Hate” παραπέμπει σε “Arise” και το refrain σε Five Finger Death Punch, ενώ όπως αναφέρει και στο review μέχρι και Alice In Chains ακούει λίγο κάποιος στο ομώνυμο τραγούδι. Όπως και να έχει το κάνουν ωραία.
Η ομοιογένεια είναι όντως σημαντικός παράγοντας και επιτυγχάνεται σε μεγάλο βαθμό, κάτι που ισχύει π.χ. και για το Grand Magus (επίσης, της κακιάς Nuclear Blast).
Ένα μικρό κολληματάκι με το “some people do, some people don’t” το είχε ο Chuck μου φάνηκε. (πταίσμα εννοείται)
Καλώς απέφυγε στο τέλος του “Powerslave” να προσπαθήσει καν να ανέβει σε επίπεδα Bruce, κάτι που απέφυγε επιμελώς σε όλο τραγούδι. Μου άρεσε όμως (γιατί είναι και ύμνος ούτως ή αλλιώς), ενώ οι άλλες 2 διασκευές λιγότερο.
Πολύ ωραίοι τόσο ο Skolnick στα lead του, όσο και ο Ηoglan που περιέργως δεν με κούρασε με τα blastbeat του (όχι γιατί δεν τα παίζει καλά ο άνθρωπος, αλλά γιατί εγώ δεν αντέχω και πολλά).
Εν τέλει, είναι από αυτά τα άλμπουμ που ακούς αυτό που θες να ακούσεις και στις πρώτες ακροάσεις σε κερδίζουν άμεσα (ως και σε ενθουσιάζουν), όμως ειδικά αυτά τα άλμπουμ είναι ακόμα σημαντικότεροι να περιμένεις να δεις και τι αντοχή στο χρόνο έχουν τελικά.
