Φαντάζομαι έκανες reply σε μένα καταλάθος.
Εμένα γενικά οι κριτικές και συγκεκριμένα οι απόψεις γενικά έχουν πάψει να με αγγίζουν, στο σημείο να εκνευριστώ πχ., ούτε καν. Πιο πολύ θα με εκνευρίσει αν ο άλλος δείχνει αμάθεια, έλλειψη ενασχόλησης, να ματεφέρει λάθος πληροφορίες, κτλ. Στο κάτω κάτω, είναι τόσο προσωπική εμπειρία η ακρόαση της μουσικής, δεν πα να χτυπιούνται όλοι, αν κάτι μου αρέσει ή δεν μου αρέσει, γνώμη δεν θα αλλάξω. Άρα γιατί να εκνευριστώ κιόλας?
Δεν βγάζει και πολύ ρε συ, σόρι 
Αν αφεθείς να παρασυρθείς από το χάιπ των άλλων, πώς μπορείς να δεις αν έχουν δίκιο ή άδικο; Μου φαίνεται αντιφατικό.
Προσωπικά, αν και δεν έχω καθόλου πείρα από συγγραφή κειμένων δισκοκριτικής με συγκεκριμένο σκοπό να δημοσιευτούν σε κάποιο Μέσο (και προφανώς το 52 δεν πιάνεται γιατί ήταν άλλη φάση τελείως), υπέθετα πάντα ότι από τα πιο κρίσιμα στοιχεία θα ήταν, ίσα ίσα, να μην πολυκουβεντιάσεις για τον τάδε δίσκο με τρίτους (που δεν έχουν αναλάβει να γράψουν κείμενο γι’ αυτόν), ακριβώς για να αποφύγεις κατά το δυνατόν να επηρεαστείς από πράγματα που μπορεί να αλλοιώσουν την προοπτική του να αποτυπώσεις 100% τη δική σου γνώμη για τον εν λόγω δίσκο. Ίσως το έχω με λάθος τρόπο στο μυαλό μου βέβαια. Και ίσως εσείς κάνετε μεταξύ σας κουβέντες με τέτοιο τρόπο που να μην υπάρχει τέτοιος κίνδυνος, να παρασυρθεί δηλαδή είτε θετικά είτε αρνητικά ο ένας που πρέπει να ανεβάσει την κριτική. Ή ίσως πάλι αυτό που λέω ενέχει τον άλλο κίνδυνο, να βρεθεί ο άλλος εντελώς εκτός κλίματος και ενώ όλος ο υπόλοιπος κόσμος αποθεώνει εκείνος θάβει, ή το αντίστροφο. Και μετά να είναι λίγο awkward η κατάσταση. Διευκρινίζω ότι εδώ δεν πάω να την πω στον φίλτατο Meldinor, άλλωστε απ’ ό,τι βλέπω υπάρχουν κι άλλοι naysayers σε ό,τι αφορά το νέο Testament (σαν τα σαλιγκαράκια βγήκατε αλλά τέλος πάντων ).
Ένα τελευταίο, κάτι που έλεγα πρόσφατα στον Aldebaran (αν και δεν θυμάμαι αν του το είπα πριβέ ή δημόσια σε θρεντ, τέλος πάντων), ότι είναι αρκετά χρήσιμο στη συγκεκριμένη περίπτωση που ακούς νέο δίσκο από μπάντα όχι καινούργια αλλά που έχει αρκετά έως και πολλά χρόνια (και δίσκους) στην πλάτη, να μην ακούς πολλές φορές συνεχόμενα το νέο άλμπουμ αλλά να παρεμβάλλεις ενδιάμεσα επανακροάσεις παλιών της δίσκων, ακόμα καλύτερα αν είναι και αγαπημένοι σε προσωπικό επίπεδο, γιατί έχω την αίσθηση ότι αυτό βοηθάει να έχεις μια καλύτερη/πιο εποπτική εικόνα τού πού βρίσκεται η εν λόγω μπάντα στο κόντεξτ της όλης πορείας της κ.λπ. Ένα κάποιο perspective δηλαδή. “ΟΚ ακούω το νέο άλμπουμ και μου φαίνεται γαμάτο/πολύ καλό/απλά συμπαθητικό/μέτριο/μάπα το καρπούζι, αλλά αν ακούσω το τάδε παλιό και μετά στα καπάκια το καινούργιο πώς θα μου φανεί;”.
Εννοώ αν βγάζει νόημα το χάιπ ή η γείωση. Να το πω αλλιώς: όταν ακούς έναν δίσκο που θεωρείται ήδη κλασικός, έχεις μία θετική προδιάθεση ότι αυτό που θα ακούσεις μάλλον είναι καλό. Και να μην το πιάσεις με την πρώτη, δεύτερη, τρίτη, εμπιστεύεσαι ότι για πολύ κόσμο λέει κάτι. Αυτό το άλμα πίστης σε ενθαρρύνει να παλέψεις με το δίσκο και να δεις τι αρέσει. Του δίνεις αβάντα.
Όταν, όμως, έχει βγει μόλις ο δίσκος και δεν έχει τεσταριστεί στο χρόνο, τότε δεν υπάρχει κανένα άλλο σημείο αναφοράς, πέρα απ’ τα αυτιά άλλων ακροατών που τον γνωρίζουν. Οπότε αφήνεσαι ελεγχόμενα (αντιφατικό, το ξέρω, αλλά στέκει) να λειτουργήσεις σαν να φοράς κόκκινα γυαλιά: “Αν υποθέσω ότι αυτός ο δίσκος είναι ο καλύτερος της χρονιάς, τι μου προσφέρει για να το δικαιολογήσω;”. Αντίθετα “Οκ, αυτός ο δίσκος έχει ψεγάδια. Ας τα βρω”. Είναι ένα πνευματικό κολπάκι για να λειτουργείς πιο σφαιρικά.
Για μένα, η ακρόαση μουσικής solo είναι περίεργη υπόθεση. Να τον ακούσω μόνος μου τον δίσκο, αλλά αν δεν τον συζητάω, τότε χάνεται η ομαδική αλληλεπίδραση της μουσικής και της τέχνης. Γι’ αυτό περνάμε τόσο χρόνο στο forum.
Πιθανότατα έχεις εσύ δίκιο και είναι όντως σημαντικό για λόγους αλληλεπίδρασης, ζύμωσης και όλα αυτά. Δεν ξέρω. Όπως είπα και πριν, δεν μπορώ και να το αντιμετωπίσω πλήρως από την οπτική γωνία ενός μουσικού συντάκτη το όλο θέμα της συγγραφής κειμένων δισκοκριτικής. Είμαι με @hopeto σ’ αυτό το κομμάτι, δεν θα μπορούσα να την κάνω αυτή τη δουλειά όσο και να μου αρέσει να γράφω για μουσική (και σίγουρα όσοι παρακολουθούσαν το 52 έχουν καταλάβει ότι μου αρέσει πολύ να γράφω για μουσική ), το “πρέπει” με τρομάζει ως σκέψη. Κατανοώ επίσης ότι όσοι το κάνετε μπορεί να μου αντιτάξετε ότι δεν τίθεται θέμα “πρέπει”, ότι γουστάρετε κάργα να ακούτε τόσους νέους δίσκους και να γράφετε γι’ αυτούς. All fine.
For shits and giggles, να και μια “κριτική” από εμένα:
Εμένα ο δίσκος μου άρεσε αρκετά με την πρώτη ακρώαση, αλλά ομολογώ ότι μου πήρε αρκετές ακροάσεις για να μπώ στο “πετσί” του πράγματος, αφού και οι προσδοκίες μου ήταν υψηλότερες.
Αρχικά να πω ότι μου άρεσε πολύ που ο δίσκος είχε από όλα τα elements (black metal, death metal) με τον χαρακτηριστικό ήχο των Τestament (π.χ. πιασάρικες μελωδίες/riffs σε Room 117, Havana Syndrome). Σαν φαν των Demonic,The Gathering και Low (γενικά της περιόδου που ο Skolnick δεν ήταν στην μπάντα), χάρηκα που επέστρεψαν σε αυτον τον βαρύ ήχο, μαζί με την ολοένα και πιο ενεργή συμμετοχή του Eric στα τραγούδια ( leads/solos, backing vocals).
Ωστόσο υπήρξαν πολλά πράγματα που θα μπορούσαν να θεωρηθούν αρνητικά, αλλά που προσωπικά δεν με επηρέασαν στο να απολαύσω τον δίσκο. Άλλωστε 2 πράγματα μπορούν να είναι αλήθεια ταυτόχρονα…
Περιμέναμε πάνω από 5 χρόνια για νέο album και η μπάντα είχε πει τόσα ψέμματα για την φάση σύνθεσης, την περίοδο κυκλοφορίας (procrastination at its best) και το τελικό αποτέλεσμα είναι ένας δίσκος με ένα μάτσο αταίριαστα μεταξύ τους τραγούδια- τόσο από άποψη στίχων/ comcepts όσο και από μουσικής πλευράς. Αυτό το album περισσότερο μοιάζει με ένα compilation cd με b-sides,leftover songs και ανεκμετάλλευτες ιδέες για τραγούδια των Dragonlord, παρά με κανονική νέα κυκλοφορια.
Περίεργη παραγωγή και ειδικά στα φωνητικά (που ήδη είναι φανερό από κάποια youtube videos απο live αυτών των ημερών,ότι ο Chuck προφανώς και δεν έχει τις ίδιες επιδόσεις live), κάπως random ranking/placement των τραγωδιών στο δίσκο που ενισχύει ακόμα περισσότερο τη όλη κουτουρού ατμόσφερα- μοιάζει λες και το 1ο μισό του δίσκου είναι (με εξαίρεση την μπαλάντα) το “σκοτάδι” και το άλλο μισό είναι το “φώς”.
Όχι ότι οι Testament φημίζονται για τα concept albums (που δεν έχουν), άλλα όσο περνάει ο καιρός τα lyrical themes γίνονται όλο και πιο “ό,τι να ναι”, άλλα εδώ ο Chuck ξεπέρασε τον εαυτό του με τον αχταρμά στίχων,που πλέον ολοένα και γράφει με τη βοήθεια του μπαλαντέρ του- Del James, και το τελικό αποτέλεσμα είναι λες και γράφτηκαν από καποιον 15-χρονο: μάγισσες, τζογος,western/cowbows, AI, φαντάσματα, δολοφόνοι,lol. Πάλι καλά που ακούω μουσική λές και δεν ξέρω λέξη Αγγλικά, αλλιώς θα νόμιζα πως όλο αυτό που ακούω είναι σάτιρα…
Πολύ overhype από την ίδια τη μπάντα. Π.χ. το “Meant to be” όλο αυτον τον καιρό το περιγράφανε σαν κάποια φοβέρη επική μπαλάντα,με ένχορδα,βιολιά, Floor Jansen (και μετά κάνανε γαργάρα και gaslighting για αυτή τη συνεργασία), και τελικά ακούμε μια ατελείωτη,βαρετή μπαλάντα που πέρνει κάπως τα πάνω της προς το τέλος και ακούγεται σαν το wannabe Cold Embrace από το Temu.
Και γενικά το album έχει και κάποια άλλα τραγούδια που περισσότερο είναι σαν filler και borderline εκνευριστικά ( Witch Hunt, High noon- χάλια vocals, κρίμα για τη δουλεία στις κιθάρες).
Με λίγα λόγια ο δίσκος είναι καλός και γίνεται ακόμα καλύτερος με καθέ ακρόαση, απλά η ακρόαση πρέπει να γίνεται με ανοιχτό μυαλό, γιατί κάπιοα πράγματα “βγάζουν μάτι” και δεν μπορούν να περάσουν απαρατήρητα. 8/10
what??
Δεν ξέρω κατά πόσο οι Testament είναι μία μπάντα, που λέει ψέματα. Ένα αυτό. Και κατά δεύτερον, όταν είναι να δημιουργήσεις, όποιος κι αν είσαι και ό,τι κι αν ετοιμάζεσαι να κάνεις, το αποτέλεσμα και ο χρόνος δεν προοικονομούνται απαραίτητα με πλήρη επιτυχία. Και αυτό το αναφέρω από τον ίδιο μου τον εαυτό, βλέποντάς με στην τέχνη, εντός της οποίας δημιουργώ. Αλλιώς το εικάζω, αλλιώς βγαίνει στο πρόχειρο και αλλιώς στο τελικό. Λίγες οι φορές, που το αποτέλεσμα είναι η ταυτότητα της αρχικής διανοητικής εικασίας. Στην αρχή, μάλιστα, το αποτέλεσμα απογοήτευε σε σχέση με την εικασία. Τώρα, πλέον, (άνευ προσωπικού παινέματος) το αποτέλεσμα είναι κλάσεις ανώτερο από την πρώτη διανοητική σύλληψη. Όσο για τον χρόνο, άσ’ το. Ευτυχώς, που όσοι άνθρωποι μού ζητάνε κάτι, με ανέχονται με απερίγραπτη ευγένεια.
Πολλώ δε μάλλον, λοιπόν, για μία μπάντα που είναι χρόνια στο κουρμπέτι, αλλά κι έχοντας διανύσει ηλικίες, που δεν είναι πια πιτσιρίκια, εύλογο να μην ανταποκρίνεται το αποτέλεσμα σε πρωταρχικές δηλώσεις. Ούτε οι πρώτοι είναι, ούτε και οι τελευταίοι.
Και επειδή μιλάμε για τους Testament, (και δεν απευθύνομαι σε σένα προσωπικά) αν θέλουν να φτάσουν τη μουσική τους στα άκρα με ένα υλικό, εν πρώτοις, ανομοιογενές, έστω και σε αυτή την ηλικία, έχουν κάθε δικαίωμα να το κάνουν. Μιλάμε για Testament.
Σε αυτό, συμφωνώ απείρως μαζί σου. Θα μπορούσε να είναι λιγότερο μοντέρνα, αλλά μάλλον κι εδώ τίθεται το ζήτημα του τι επιδιώκουν οι ίδιοι μ’ αυτή την επιλογή.
Όπως και για την μπαλάντα, εν μέρει συμφωνώ. Τι τις θέλατε αυτές τις ενορχηστρώσεις ρε παιδιά…
Είσαι δυνατός παίχτης, πάντως. Για όσα σου βγάζουν μάτι και οχτάρι, είσαι γαλαντόμος.
Με κάθε καλή διάθεση προς σε, ε. 
Συμφωνα με τη θεωρια μου παντως, 8/10 σημαινει μετριο προς ΟΚ
Ω,ναι. Υπάρχουν videos στο YT τόσο από τις πρόβες της μπάντας,όσο και από τα πρόσφατα live στο UK όπου παίζουν τα Infanticide AI και Shadow People και τα φωνητικά του Chuck και στα 2 τραγούδια ακούγονται πάρα πολύ αδύναμα/ “φτωχά” σε σχεση με τις studio versions: λιγότερη επιθετικότητα, σχεδόν καθόλου growls- απουσιάζουν ακριβώς αυτά τα 2 στοιχεία για τα οποία όλο το metal internet πέταξε τη σκούφια του όταν βγήκαν αυτά τα τραγούδια.
Αλλά έτσι είναι όταν επιλέγεις να κάνεις μια τόσο καλογυαλισμένη παραγωγή: κάνεις τα μαγικά στην κονσόλα, ξεχνώντας ότι τα τραγούδια θα παιχτούν και live, και έτσι βγάζεις ένα μη-ρεαλιστικό προ’ι’όν στο οποίο αργότερα είναι αδύνατον να ανταπεξέλθεις live.
Και δυστυχώς τα τελευταία χρόνια οι Testament έχουν πάρει το κολάι με το να κάνουν αυτό το πράγμα.
Shift + τόνος και μετά το γράμμα. Thank me later 
Ναι, συμφωνώ με αυτά που λες για τη δημιουργηκότητα και πως δεν έχει on/off κουμπί,αλλά ακριβώς επειδή μιλάμε για μια μπάντα με 40 χρόνια ύπαρξης, κάποια πράγματα θα έπρεπε να γίνονται αλλιώς. Για εμένα το " Τestament είναι αυτοί" πάει να πει ότι πρέπει να διαφέρουν προς το καλύτερο από τους πρωτάριδες και τους ερασιτέχνες.
Όταν όμως κατά τη διάρκεια αυτών των 5 χρόνων βγαίνουν σε συνεντεύξεις ο Chuck και Eric και τη μια λένε ότι εχουν Χ ολοκληρωμένα τραγούδια, και την άλλη λένε πως έχουν ένα μάτσο σκόρπιες ιδέες που θέλουν “τη βοήθεια του κοινού” για τις βάλουν στη σωστή σειρά, που συνεχώς “τα γύρναγαν” για το πότε θα κυκλοφορήσει το (και καλά ήδη ολοκληρωμένο) album και φτάσαμε να περιμένουμε,σύμφωνα με τις δηλώσεις τους, από 12.2022/αρχές 2023, 2024 και μετά άνοιξη 2025 για να βγει τελικα 10.2025, όχι μόνο δείχνει ότι αυτοί δεν έχουν πρόβλημα να λένε ψέματα δημοσίως (όπως έγινε και με την περίπτωση της συνεργασίας με την Floor), αλλά και ότι δεν είναι σοβαροί στης δηλώσεις και ότι έχουν ξεμείνει από έμπνευση (άλλωστε γιατί να έχεις και τόση “εξωτερική βοήθεια” ολοένα και συχνότερα από άτομα που δεν είναι καν στην μπάντα: Del James,Zetro). Και όσο να 'ναι αυτές οι δηλώσεις δημιουργούν ένα side note στο μυαλό και έτσι ακούς τον δίσκο πιο… καχύποτα και κρίνεις το αποτέλεσμα αναλογως,lol. Καλύτερα να μην λένε πολλά πριν σιγουρευτούν για το τελικό αποτέλεσμα.
Και ναι, το όλο άλμπουμ είναι ανομοιογένες και έχει έλλειψη συνοχής στα πάντα- από το εξώφυλλο, στον τίτλο, τις φωτογραφίες της μπάντας στο booklet και τα παντελώς άσχετα μεταξύ τους θέματα στα τραγούδια: post-apocalyptic cover με άγγελο mushroom cloud και τίτλο Para Bellum με τραγούδια για mental illness,μπαμπούλες, καουμπόηδες, εντατικές/νοσοκομεία, μάγισσες και ντου στο Καπιτώλιο, με έναν τύπο να ποζάρει σαν την Pocahontas με τόξο και βέλος , έναν άλλον να κάνει Shagrath cosplay και όλοι μαζι να παίζουν thrash metal. Comedy writes itself…
Τι να σου πω, εγώ που τους ειδα πριν τρεις μέρες δεν είχα τέτοιες εντυπώσεις. Σαν να άκουγα τον Chuck να βγαίνει μέσα από το Practice What You Preach ήταν
Δεν εχει σημασια αν απαντησες με παναγιες ή οχι. Απο την στιγμη που γραφεις οτι θα εριχνες παναγιες, ειναι σαν να τις εριξες. Οχι πως θιγομαι απο βρισιδια σε ανυπαρκτες οντοτητες, αλλα ειναι αποκαλυψη απο μονη της η αντιδραση αυτη. Και αυτο το “μονο” στην παρενθεση εκφραζει πληρως αυτο που θελεις.
Πρωτον, δεν θιχτηκα πουθενα απο την κριτικη σου. Δεν ειμαι ο Chuck Billy, ουτε ο Scolnick, ουτε καποιος αλλος στην μπαντα των Testament. Εχω γραψει αυτο εδω, πολυ πριν απαντησεις εσυ ή οποιοσδηποτε αλλος:
Και για να σου απαντησω στο δια ταυτα, προφανως δεν ειναι κακο να εχεις αλλη αποψη. Ακομα πιο σημαντικο ομως ειναι το γεγονος πως κανενας απολυτως δεν εγραψε πουθενα οτι ειναι κακο να εχεις αλλη αποψη. Επισης, δεν εμπλεξες πουθενα με οργισμενους οπαδους. Ο μονος οργισμενος αν λαβουμε τοις μετρητοις την κριτικη σου στον δισκο και την απαντηση σου που κανω quote, εισαι εσυ.
Αξια ανεκτιμητη να το γραφεις αυτο για το σχολιο μου, οταν εγω προσωπικα ειμαι δεκτης πολυ χειροτερων σχολιων σε αυτο το θρεντ τις τελευταιες 48 ωρες. Αλλα ενταξει, καλη καρδια να εχουμε. Δεν θα κανω το λαθος να αναφερθω αρνητικα σε οτιδηποτε εχει γραψει καποιος συντακτης του Rocking καπου ποτε ξανα, ειχα ξεχασει τι συμβαινει σε αυτες τις περιπτωσεις. Απλα αν οντως νοιαζεσαι για τετοια πραγματα τοτε καλυτερα να Practice What You Preach, για να ειμαστε και on topic. Δεν εισαι ο μονος που επηρεαζεσαι ως ανθρωπος απο μια φραση που ειπωθηκε και δεν αναφεροταν καν στο ατομο σου, αλλα σε κατι που εγραψες.
Κανενας δεν εγραψε κατι τετοιο πουθενα βεβαια ε.
Ενδιαφέρουσες πολλές από τις απόψεις που κατατέθηκαν, με το παραπάνω είναι που συμφωνώ απόλυτα. Αν γνωρίζεις καλά ένα συγκρότημα ή ένα είδος, δεν χρειάζεσαι πολλές ακροάσεις, και πέντε (λέω έναν αριθμό που αναφέρθηκε ως ανεπαρκής) αρκούν για να σχηματίσεις άποψη. Το να βάζεις έναν δίσκο συνεχώς μου φέρνει στον ψυχαναγκασμό που αυθυποβάλλονται οι fans που ακούν ξανά και ξανά τον καινούριο album της “μπαντάρας” τους μέχρι να τους αρέσει!
Από εκεί και πέρα στην εποχή που όλοι μοιάζουν να συμμετέχουν σε αγώνα δρόμου για το ποιος θα εκφράσει πρώτος άποψη για ένα LP, είναι καλοδεχούμενο να έχει κάποιος το θάρρος της γνώμης να γράψει “επίσημα” μια αρνητική κριτική, έστω με τον κίνδυνο να δυσαρεστήσει όσους έσπευσαν να αποθεώσουν το… αντικείμενο της κριτικής προκειμένου να πάρουν τα διαδικτυακά εύσημα της πρωτιάς! Εννοείται βέβαια ότι μια κριτική πρέπει να πληροί κάποιες προϋποθέσεις, να στοιχειοθετείται κατά το δυνατόν η άποψη, πέραν του βασικού επιχειρήματος “μου αρέσει/ δεν μου αρέσει”.
Κάτι που μας φέρνει στην άλλη κουβέντα για το σε ποιους είναι δόκιμο να ανατίθενται οι κριτικές. Στους γνώστες ενός είδους σίγουρα, μήπως όμως από κάποιο σημείο γίνονται ενίοτε υπερπροστατευτικοί απέναντι π.χ. σε κάποιο αγαπημένο συγκρότημα;
Προσωπικά δεν διαβάζω ποτέ κριτική πριν, αλλά αφού έχω ακούσει επαρκώς έναν δίσκο. Έτσι και προκατειλημμένος δεν είμαι, και “ζυγίζω” και τον συντάκτη κατά πόσον είναι αξιόπιστος!
Βέβαια κάποτε έτσι ακούγαμε δίσκους/ cds . Τα λιώναμε και ξέραμε τελικά τι μας άρεσε ή τι δεν μας άρεσε , συγκεκριμένα riffs , στίχοι κτλ.
Σιγουρα και εγώ ακούω 4-5 φορές μια νέα κυκλοφορία και (νομίζω οτι) βγάζω συμπέρασμα.
Είναι πιο fast forward και fast food η φάση.
Για το πως γράφουν κριτική οι συντάκτες και αν ακούν έναν καινούριο δίσκο καμιά 20αρια φορές μέσα σε 15 μέρες ή αν όντως βγάζουν συμπέρασμα μετά από 4-5 ακροάσεις δεν το ξέρω.
Φαντάζομαι ότι κάνουν το πρώτο, αλλά και το δεύτερο να κάνουν ανταποκρίνονται στη λογική και πρακτική του μέσου ακροατή.