Είδα το παρακάτω άρθρο από το Discogs blog και έχει ενδιαφέρον η λίστα. Γνωρίζω αρκετά και μάλιστα κάποια πολύ αγαπημένα και από κάποια δεν έχω ακούσει νότα.
Μου ήρθαν κάποια στο μυαλό που δεν βρίσκονται στην λίστα. Θα τα συνοψίσω κάπως και θα τα αναφέρω εν καιρώ.
Ας αρχίσουμε την κοπτοραπτική! Προσθέτουμε και αφαιρούμε 
Mount Eerie και Sufjan Stevens ηταν προφανεις επιλογες. Θα εβαζα Skeleton Tree αντι Ghosteen.
Χαρηκα που ειδα Vic Chesnutt αν και δεν το εχω ακουσει το συγκεκριμενο.
Σημαντικη ελλειψη ο Matt Elliot αλλά ο κοσμος δεν τον ξερει τοσο
Προσθετω Uppsala Solemne
Πολυ καλο θρεντ, και θα συμφωνησω με πολλα απο το αρθρο αλλα και με @JTN για το Skeleton Tree.
Ειναι πολλα τα αλμπουμ που σκανε στο μυαλο, αλλα ας ξεκινησω με τα παρακατω - η γραμμη μεταξυ saddest και depressing ειναι πολυ λεπτη στη μουσικη 
γιατι θα μπορουσε να γινει σεντονι η λιστα.
Σε υποτιθέμενη δίκη μου λίστα σίγουρα θα είχα πρώτο το In Utero από Nirvana. Είναι και το πιο ύπουλο γιατί δεν είναι ξεκάθαρο, αλλά υποβόσκει.
Από εκεί και πέρα σίγουρα θα μπορούσαν να αναφερθούν αλμπουμς από Anathema, Katatonia, My dying bride, Tiamat, Lake Of Tears και γενικότερα όλης αυτής της σκηνής.
Πάντως γενικότερα έχω ένα θέμα με άλμπουμς όπως το Skeleton Tree, το Blackstar και του Mount Eerie. Επειδή ξέρω ότι θα με «σακατέψουν» ψυχολογικά και τα αποφεύγω.
Σχετικό άσχετο: Πρέπει κάποια στιγμή να αξιωθώ να ακούσω το αλμπουμ των Slint. Το έχω κατεβασμένο εδώ και πολλά χρόνια και δεν…
Το διαδιδω σαν ιεραπoστολος! Μεχρι και στο album exchange
Το ‘‘saddest’’ ειναι κατι πολυ υποκειμενικο και μπορει να σημαινει διαφορετικα πραγματα για τον καθενα. Εγω απο τη λιστα θα εβαζα closer αντι unknown pleasures. To disorder το θεωρω απο τα πιο uplifting opening tracks σε δισκο 
Επισης αντι για faith το pornography, ακομα θυμαμαι απο την 1η ακροαση την ασφικτικη μαυρη ατμοσφαιρα να μου πιεζει το στηθος, ιδιαιτερη μουσικη εμπειρια. Και αντι για a moon shaped pool το ok computer.
σε μια προχειρη δικη μου λιστα θα υπηρχαν τα παρακατω μεταξυ αλλων με καποια τραγουδια για δειγμα (η ελληνικη σκηνη εχει ισχυρη παρουσια):
Γενιά του Χάους - Γενιά του Χάους
Επιθανάτιος Ρόγχος - Επιθανάτιος Ρόγχος
Πανδημία - Μοντέρνα Πανούκλα
Έρεβος - Αίμος
ΟΔΟΣ 55 - ΟΔΟΣ 55
Διάφανα Κρίνα - Έγινε Η Απώλεια Συνήθεια Μας
sun of nothing - The Guilt Of Feeling Alive
leviathan - massive conspiracy against all life
fields of the nephilim - elizium
my bloody valentine - loveless
celtic frost - monotheist
deftones - white pony
placebo - sleeping with ghosts
Ωραίες επιλογές από @Death.Eternal. Από την ελληνική σκηνή θα πρόσθετα και τους Era Of Fear (αν και από όσο γνωρίζω δεν έχουν ολοκληρωμένο άλμπουμ)
Θα συμφωνήσω με το Pornography από τους Cure. Όχι ότι το Faith πάει πίσω, όμως το Pornography είναι το κάτι άλλο. Θα διαφωνήσω ως προς τους Radiohead. Το Moon Shaped Pool το θεωρώ πιο κοντά σε αυτό που ψάχνουμε και γενικότερα από την αρχή ως το τέλος κρατάει σταθερά μια βαριά και λυπημένη ατμόσφαιρα. Θα πει κάποιος, μόνο το Paranoid Android (σε συνδιασμό με το βίντεο) αρκεί και θα έχει δίκιο 
Λίγες σκόρπιες σκέψεις για την λίστα…Συμφωνώ απόλυτα με την επιλογή του For Emma, Forever ago από Bon Iver, ασχέτως εάν μου αρέσουν τα επόμενα πολύ περισσότερο. Το Ruins από Grouper είναι ο ορισμός!
Δεν καταλαβαίνω την επιλογή του Turn On The Bright Lights από Interpol. Σημείωσα να ακούσω το I Could Live In Hope από τους Low.
Δεν θα πατήσω play ποτέ στο Purple Mountains για τον ίδιο λόγο που έγραψα παραπάνω, όταν είχα αναφερθεί στα Blackstar (Bowie), Skeleton Tree (Cave) και το A Crow Looked at Me (Mount Eerie).
Touche Amore - Stage four
Architects - All our gods have abandoned us
Διάφανα Κρίνα - Έγινε η απώλεια συνήθειά μας
Μάνος Λοιζος - Γράμματα στην αγαπημένη
Nirvana - Unplugged in NY
Anathema - Alternative 4
Marilyn Manson - Pale Emperor
Tom Waits - Closing Time
Type o Negative - Slow Deep and hard
Paradise Lost - Icon
Radiohead - moon shaped pool
Μπήκα να βάλω το Dirt αλλά το έχεις ποσταρει ήδη 
Από Layne αν διάλεγα ένα, ίσως και να ήταν το Mad Season.
Δεν διαφωνω γιατι ειναι προσωπικα ζητηματα αυτα και μας ‘‘χτυπαν’’ αναλογα με προσωπικες εμπειριες, συγκυριες και αλλα σχετικα. Για μενα ειναι ενας εντονα μελαγχολικος, συναισθηματικα φορτισμενος δισκος το ok compurer, και το no surprises για παραδειγμα με κατεδαφιζει καθε φορα. (και το οτι θεωρω το moon shaped pool ψιλοαδιαφορο δισκο δε βοηθαει )
era of fear πολυ καλοι εννοειται αλλα με λιγο υλικο δυστυχως, αν εβαζα καποιο κομματι τους θα ηταν το ‘‘πισω απ’τους τοιχους’’
χαιρομαι, τοτε σιγουρα θα με ενδιεφεραν καποιες δικες σου προτασεις.
επιθανατιος ρογχος πραγματικα καταθλιπτικοι και στεναχωροι, πολυ εντονο ακουσμα, για τα γουστα μου παραμενει το καλυτερο crust punk που εχω ακουσει.
Από Lanegan τι θα μπορούσες να βάλεις σε αυτήν την κατηγορία; Το straight songs of sorrow? (Από τον τίτλο και μόνο έμπαινε 
)
Βασικά ήμουν ανάμεσα σε δυο: Blues Funeral και Phantom Radio.
Edit: @Death.Eternal θυμήθηκα και το Exit Music (For A Film)…αρχίζει και γέρνει η πλάστιγγα προς το Ok Computer
Mad Season 
Χαχαχα! Δεν τολμάω να ρωτήσω για McCready τότε
Μετραει δυο νεκρους ο δισκος 
My dying bride- the angel and the dark river, είναι τεράστια δισκαρα αλλά το ακούω σπάνια πλέον γιατί πραγματικά με ρίχνει
α και το Black Metal από Witchcraft ταιριάζει εδώ
Παραξενεύομαι που βλέπω Placebo και το Sleeping With Ghosts, όταν έχουν βγάλει το Meds. Όλο το mood του album είναι sadness, το ομότιτλο, Space Monkey, Blind, Song To Say Goodbye, Broken Promise, Post Blue όλο το album μες στην κατάθλιψη είναι
