Υπέρ το δέον λιτό το παραπάνω post για έναν από τους δίσκους που με είχαν ξετινάξει όταν το είχα πρωτοακούσει, οπότε να πεταχτώ και να πω ότι οι Acid Bath είναι από τις πιο αδικοχαμένες, παραγνωρισμένες και πρωτοποριακές extreme μπάντες, με δύο δίσκους διαμάντια στο ενεργητικό τους (έχουμε μία προτίμηση στο πρώτο), με τόση έμπνευση και ταλέντο που κατάφερναν να χωράνε στο ίδιο album (ή και στο ίδιο τραγούδι κάποιες φορές) sludge, αγνό heavy/doom, death metal, ακουστικές μπαλάντες, grunge μελωδίες κ.ά. Με τη φωνάρα του Dax Riggs να ανταπεξέρχεται σε όλα.
Διαλύθηκαν όταν σκοτώθηκε ο μπασίστας τους σε αυτοκινητιστικό και δεν ξανακούστηκαν από τότε. Respect.
Προσωπικά μιλώντας - και το έχω ξαναγράψει σε κουβέντα για τους Acid Bath - αντίστοιχη αποπνικτική ατμόσφαιρα “σκατίλας” (το λέω με θετικότατη χροιά) μόνο σε έναν δίσκο έχω ξανανιώσει, το πρώτο των Slipknot.
Υπάρχουν μπάντες και προσωπικότητες του χώρου που εκτιμώ (κυρίως Emperor και Fenriz), ως ιδίωμα δε με χάνει όσο κάποια άλλα που δεν είναι της παρούσης, αλλά μέχρι εκεί.
Βλέποντας το ματσάρισμα η αλήθεια είναι ότι τρόμαξα λόγω πανάγνωστου/καλτ ονόματος στα άσχετα μάτια μου, χάρηκα γιατί @Spyros_Koukas εγγύηση, και λίγο ξανατρόμαξα γιατί κατά λέξη 1991 - Czech Republic - Black Metal.
Master’s Hammer - Ritual
Ομολογουμένως πατώντας πλέυ περίμενα κάτι προς το 90ς πλακ που είχα ακούσει νιος κι έκοψα πέρα. Πρώτο τουίστ, η παραγωγή που δεν είναι πηγαδίσια. Δεύτερο τουίστ, το εισαγωγικό ριφφ του δίσκου που δε σκάει σα σιδηρόδρομος αθηνών-θεσσαλονίκης.
Μήπως βρήκα λάθος άλμπουμ στα σκοτεινά σοκάκια του ιντερνέ; Σποτιφάι προφανώς δεν υπάρχει καν. Το τάπα-τούπα-γκράου για καλησπέρα στο τρακ νο. 3 (τα τσέχικά μου φτάνουν μέχρι Πάβελ Νέντβεντ και Πίλσνερ Ούρκελ) πείθει κάπως. Οι διάρκειες από metalarchives ταιριάζουν. Παράξενα πράγματα.
Αν έπρεπε με το ζόρι να βάλω ταμπέλα στο ομώνυμο, το μπλακ μάλλον δε θα μου περνούσε καν από το μυαλό. Δεν έχει φωνητικά θα πεις κι άδικο δεν θάχεις. Και στα υπόλοιπα κομμάτια όμως, παραβλέποντας τις τσιρίδες, δυσκολεύομαι να βρω κοινά με σκανδιναβίες. Ίσως επειδή είμαι περαστικός. Oh well.
Το περιεχόμενο του δίσκου υπάρχουν πολύ σχετικότεροι από μένα να το αναλύσουν. Τελείως υποκειμενικά, έχουν συμβεί και πιο παράξενα πράγματα, αλλά ότι θα άκουγα old school black δίσκο και θα περνούσα πραγματικά καλά η αλήθεια είναι δεν το πολυπερίμενα. Cheers ΣΚ!
Είμαι σχεδόν συγκινημένος που - σχεδόν - σου άρεσε, όπως μάλλον έχεις καταλάβει και από τις συζητήσεις μας με τον @apostolisza8 είναι εμβληματικός δίσκος για το μπλακμεταλ, που δεδομένα το ιδίωμα δεν μένει μόνο Σκανδιναβία.
That being said, και μιας και υπήρξε μια σχετική αναφορά κάπου πρόσφατα για ασιατικό/ινδονησιακό/κλπ μπλακ (όχι, δεν παθαίνω πρόεδρο Εδεσσαϊκού), δώρο από εμένα χοουμγορκ στους 葬尸湖 .
John Frusciante - Curtains (2005)
(πρόταση album από @JTN)
John Frusciante. Περίεργη υπόθεση μουσικού. Προσωπικά μιλώντας είναι από τους αγαπημένους μου “μουσικούς ήρωες”. Υποθέτω ότι όλοι ή οι περισσότεροι τον γνωρίζουν ως κιθαρίστα των Red Hot Chili Peppers και μένουν σε αυτό. Να αναφέρω μόνο ότι ως solo καλλιτέχνης έχει 13 δίσκους, με μουσική που εκτείνεται από Ο,ΤΙ ΝΑ’ΝΑΙ, σε rock, ηλεκτρονική, drum n bass, κάνει συμμετοχές/ήταν “κρυφό” μέλος σε ΚΑΠΟΙΟΥΣ Mars Volta, ως Trickfinger παίζει electro IDM… γενικά αν δε βγάλει 5-6 δίσκους το χρόνο δεν πάει καλά η χρονιά του. Ο ορισμός του μουσικού που δεν επαναπαύεται στις δάφνες του. Φυσικά, δεν έχω ακούσει όλα τα προσωπικά του projects, και από όσα έχω ακούσει δε μπορώ να πω ότι μου άρεσαν όλα, γιατί τα περισσότερα είναι πολύ άκυρη και δυσκολοχώνευτη μουσική (για 'μένα). Πάντα τον πρότιμω σε rock φόρμες, όπου νομίζω ότι του ταιριάζει περισσότερο. Βέβαια, ο ίδιος έχει δηλώσει ότι εδώ και χρόνια η κιθάρα δεν του προσφέρει πλέον το κίνητρο που χρειάζεται έτσι ώστε να παίξει κιθαριστική μουσική, οπότε το έχει ρίξει στην ηλεκτρονική. Παρόλα αυτά το νέο της επιστροφής του στους RHCP μόνο ευχάριστο ήταν για μένα. Θα κλείσω τον πρόλογο λέγοντας ότι το Blood Sugar Sex Magik είναι στη λίστα με τους 3 δίσκους που θα έπαιρνα μαζί μου σε ένα νησί απομονωμένος από τους πάντες. Από εκεί ξεκίνησε και η αγάπη μου για την κιθάρα του.
Το Curtains λοιπόν είναι ο όγδοος στη σειρά solo δίσκος με το όνομά του εξώφυλλο. Είναι κατά βάση ακουστικός δίσκος, ο οποίος - σύμφωνα με τον ίδιο - ηχογραφήθηκε κυρίως στο σαλόνι του, ενώ άραζε στον καναπέ του. Μαζί του άραζε και ο κολλητός του ο Omar Rodríguez-López - κάποιων Mars Volta - ηχογραφώντας και αυτός κανά 2 ανώμαλα σολάκια. Παρατηρείτε και εσείς ένα pattern ότι γράφω για δίσκους που έχουν ηχογραφηθεί σε σπίτια; Θα αρχίσω να ανησυχώ. Ακούγεται όντως για δίσκος που ηχογραφήθηκε σε καναπέ, καθώς οι δομές και τα τραγούδια είναι σχετικά πολύ απλά, ναμαγαπάδικο στυλ θα έλεγα, αλλά αυτό που κάνει τη διαφορά και με κερδίζει είναι οι φωνητικές μελωδίες. Πολλές δεύτερες και τρίτες φωνές, πάνω σε μη συνηθισμένα ακόρντα. Αυτό το τελευταίο το είχα παρατηρήσει από RHCP, και το είχε παραδεχτεί και ο ίδιος και προσωπικά μου τράβηξε πολύ την προσοχή - και μουσικά μιλώντας, αφού και εγώ έχω μια παρόμοια λογική σύνθεσης. Είχε πει λοιπόν το εξής όχι και τόσο ενδιαφέρον για τους πολλούς αλλά που εμένα μου άρεσε, ότι όταν συνθέτει παίζει μεν πάνω σε κλασσικά ακόρντα αλλά με κάποιο τρόπο επιδιώκει να βρίσκει περίεργους δακτυλισμούς έτσι ώστε να διαφέρει από το σύνηθες και να ιντριγκάρει τον εαυτό του. Και με αυτόν τον τρόπο ενίοτε βγάζει και πολύ όμορφα αποτελέσματα θα προσθέσω εγώ.
Στον δίσκο συμμετέχουν επίσης η πολυοργανίστας Carla Azar ως drummer (όπου υπάρχουν drums τέλος πάντων…), με της οποίας την πάρτη δεν έχω ασχοληθεί και που ο Frusciante ομολόγησε ότι λάτρεψε τη θηλυκή ενέργεια που έφερε στον δίσκο και ο Ken Wild που παίζει κοντραμπάσο ή κάτι τέτοιο όρθιο.
Πρόκειται για έναν υπέροχο δίσκο, για πολύ χαλαρές φάσεις, ταξιδιάρικο, με όμορφες μελωδίες, έξω από τα συνηθισμένα μονοπάτια του Frusciante με RHCP. Ενδιαφέρον έχει και το bonus track “Drill”, στο οποίο ανεβαίνουν οι ρυθμοί, μάλλον για αυτό έμεινε απέξω.
κατι που μου αρεσει ειναι το εξης: Οι περισσότεροι μουσικοί όταν συνθέτουν μια ωραία μελωδία την επαναλαμβάνουν πολλές φορές στο τραγούδι, και για να σου μείνει στο μυαλό και γιατί όπως είπαμε είναι ωραία και θέλεις να την ακούς. Ο Frusciante όμως πολλές φορές κάνει κάτι άλλο. Αυτή την τέλεια μελωδία την παίζει μια φορά και αν την παίξει δεύτερη θα την παίξει παραλλαγμένη. Έτσι σε εθίζει και σου λέει με λίγα λόγια “Εγώ το έπαιξα. Αν θέλεις να το ξανακούσεις, άκου όλο το τραγούδι από την αρχή ή γύρνα το πίσω”.
Αισχος!
Προτείνω παραδειγματική τιμωρία με υποχρεωτική κριτική σε κάτι που δεν ακούνε.
Πχ @QuintomScenario θα ακούσει κάτι Μπλάκ ή ντεθ(Portal πχ) @apostolisza8, θα γράψει για το Legendary Tales
Για να μη χάσει την αξία του το παιχνίδι θα πρέπει όσοι χρωστάνε να αποκλείονται από τον επόμενο γύρο. Ξανασυμμετέχουν όταν τελειώσουν με τις κριτικές.
Όταν οι μισοί που παίζουν χρωστάνε reviews, πώς να δηλώσει συμμετοχή μετά κάποιος;
Καλύτερα 7-8 συμμετόχοντες και τυπικοί παρά αυτό το πράγμα. Δεν έχει αξία το παιχνίδι.
Προς τους κανονισμοθετες: Αν γράψω “δε μου άρεσε” για να προλάβω τις προθεσμίες ώστε να πάρω μέρος στον επόμενο γύρο, αλλά μετά κάνω πιο εκτενές review (με εδιτ ή νεότερο ποστ) θα έχω και εκεί κυρώσεις ή δεν έχει προβλεφθεί κάτι τετοιο?
Δικιο, εσκασε νεο εξαμηνο σημερα και εδω και 10 μερες δουλευω σαν τρελος για να μπορω να εχω 4 μαθηματα πληρως ετοιμα (και εννοειται δεν ειναι ακομα ολα ετοιμα), οποτε ζητω συγγνωμη αλλα ειλικρινα τετοιος φορτος εργασιας οπως στην αρχη του εξαμηνου δεν πεφτει συνηθως, ποσο μαλλον οταν ειναι ολα online πλεον…
Το αλμπουμ που μου εδωσε ο Μανος να ακουσω παρεμπιπτοντως ειναι απλα αψογο, ισως η καλυτερη προταση που μου εχει γινει στο παιχνιδι αυτο.
Θα γραψω review μεχρι αυριο το αργοτερο, και θα συμμετασχω αν επιτρεπεται ακομα στον γυρο με τα 30 λεπτα. Ειναι αρκετα ενδιαφερων γυρος.
Διακρινω μια θεληση σου να κανεις cheating σε καθε εκφανση της ζωης τελικα, εχεις αρχισει να με ανησυχεις
Να πας να κανεις καριερα σε cyber security, συνηθως αυτοι που θελουν να βρουν καθε πιθανο τροπο με τον οποιο μπορεις να γινεις απατεωνας γινονται εξαιρετικοι σε αυτο.
Για να δικαιολογήσω τον εαυτό μου, πραγματικά μπορούσα να γράψω “Δε μου άρεσε, είναι ό,τι χειρότερο έχω ακούσει ποτέ και κατάλαβα γιατί λένε κάποιοι, αυτά είναι του σατανά”. Θα ήθελα όμως να γράψω κάτι πιο ολοκληρωμένο απ’το “α 'εχει 2-3 ριφφ που μου αρέσουν ή εδώ το groove το σώζει το τραγούδι”. Αλλά δυσκολεύομαι πως να το προσεγγίσω και δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι πιο ολοκληρωμένο να γράψω -καλά το ότι δεν έχω χρόνο είναι προφανές, αλλά αν δε μάτωναν τα αυτιά μου κάθε φορά που το έχω βάλει να παίξει, σε 2 βδομάδες θα το είχα γράψει χαλαρότατα.
Τέσπα, επειδή σκέφτομαι τον επόμενο που δε θα ακούει την πρόταση μου και στεναχωριέμαι, θα γράψω αύριο ό,τι μου κατέβει, εντελώς free text φάση και ελπίζω σε επιείκεια για τον επόμενο γύρο. Ευχαριστώ
Ζητώ συγγνώμη για την καθυστέρηση, έχει πέσει πηξιμο τον τελευταίο καιρό.
Ξεκινάω με την υπεραγαπημένη πρόταση του @tylerdurden.
Ίσως το γεγονός οτι πρόκειται για ένα τόσο συγκλονιστικό άκουσμα να με έκανε και να καθυστερήσω να το γράψω, αφου κάθε ακρόαση είναι μαχαιριά στην καρδιά. Νομίζω ότι και να πω για το συγκεκριμένο soundtrack είναι λίγο. Ο Clint Mansell δεν ειναι τυχαία ένας από τους κορυφαίους συνθέτες του χώρου, έχοντας ντύσει με τις μουσικές του και την αγαπημένη μου ταινία όλων των εποχών, το Requiem For A Dream.
Aξιοσημείωτη η συμμετοχή των Mogwai, ενώ αξίζει να σημειώσω πως ο Aronofsky είχε στο μυαλό του και συνεργασία με τον David Bowie που ωστόσο δεν ευδοκίμησε τελικά.
Κορυφαία στιγμή το “Death Is the Road to Awe”, που είναι πραγματικά ένα έπος. Όλο το άλμπουμ έχει μια μοναδική ατμόσφαιρα, σε σημεία πομπώδη αλλά και τόσο εσωστρεφή και μελαγχολική, δένοντας αρμονικά με την ταινία.
Ευχαριστώ τον @tylerdurden για την φοβερή πρόταση.
Ομολογώ πως ήταν δύσκολο άκουσμα για μένα, μιας και δεν έχω ασχοληθεί ιδιαίτερα με industrial. Μπορώ να αντιληφθώ το forward-thinking του πράγματος δεδομένου του χρονικού πλαισίου της κυκλοφορίας. Η αλήθεια είναι πως η ψυχρότητα του ήχου και η ιδιαίτερη αισθητική του δίνει έναν έντονο χαρακτήρα στο άκουσμα, κάπως δύστροπο και όχι ευχάριστο με τη συμβατική έννοια της ευχαρίστησης. Αρκετά ωμό και θυμωμένο, μπορώ να το εκτιμήσω γι’αυτό που προσπαθεί να πετύχει (και εν τέλει πετυχαίνει), ωστόσο δεν μπορώ να πω πως είναι ένα άλμπουμ που με κάνει να θέλω να το ξανακούσω.
Ίσως να φταίει πως είναι αρκετά μακριά από την πλειονότητα των ακουσμάτων μου, αλλά η δυσκολία που έχω να πιαστώ από σημεία που να μου κεντρίζουν το μουσικό ενδιαφέρον κάνει τις επαναλαμβανόμενες ακροάσεις σχεδόν αδύνατες. Ευχαριστώ για την πρόταση και σίγουρα θα με κάνει να εξερευνήσω περισσότερο τον ήχο.
