@Dr.Feelgood ευχαριστώ για τον χρόνο που κατέθεσες για το review.
Για το δικό μου τώρα μιλάμε για δίσκο 4 τραγουδιών και 35 λεπτών έτσι; Αν ναι έρχεται κριτική αργότερα το βράδυ αλλιώς άκουγα λάθος δίσκο😅
1 Like
Locust Leaves-A Subtler King Of Light λοιπόν ήταν η πρόταση του @Dr.Feelgood
Μου έτυχε για πρώτη φορά παπούτσι από τον τόπο μας. Την μπάντα δεν την ήξερα και ούτε θα την ανακάλυπτα ποτέ οπότε many thanks στον συμφορουμίτη.
Η αλήθεια είναι ότι μπερδεύτηκα με την περιγραφή του φίλου. Πραγματικά δεν ήξερα τι θα ακούσω. Εν τέλει ακούγοντας τον δίσκο κατέληξα πως πρόκειται για ατμοσφαιρικό prog metal με ψήγματα black metal. Περίμενα κάτι ιδιαίτερο στην αρχή αλλά μόλις μπήκε το 1ο τραγούδι άκουσα averege prog{τίποτα κακό με αυτό απλά λέω}. Μετά μπήκαν τα φωνητικά και την έπαθα. Ομολογουμένως πολύ παράξενα και ιδιαίτερα φωνητικά, μάλιστα χρησιμοποιούν 3 τεχνικές:black metal φωνητικά, casual και κάτι σε στιλ όπερας.
Οι black metal πινελιές έδωσαν μια ενδιαφέρουσα ατμόσφαιρα και έναν σκοτεινό τόνο πολύ επηρεασμένο από Σκανδιναβία μεριά πράγμα που μου άρεσε. Οι μπασογραμμές όταν ήταν το επίκεντρο του τραγουδιού ήταν οργασμικές για το αυτί. Μπράβο στον μπασίστα. Και τα υπόλοιπα παιδιά είναι πραγματικά καλοί μουσικοί σε υπνωτίζουν με την μια χάρη στην μουσική τους. Πραγματικά εξαιρετική παραγωγή και προσεγμένη δουλειά.Το ίδιο προσεγμένοι και οι στοίχοι που δεν είχα χρόνο να εμβαθύνω αλλά φαίνεται να έλεγαν πράγματα. Το μεγάλο + όμως είναι η ατμόσφαιρα που δημιουργούν μέσα απ τα τραγούδια τους
Κάποια πράγματα που δεν μου άρεσαν: Ο δίσκος είχε 4 τραγούδια με μέσο όρο τα 8 λεπτά το ένα. Θα τα ήθελα ελαφρώς πιο μικρά γιατί όλα με κούρασαν προς το τέλος. Επίσης ο δίσκος μου φάνηκε λίγο μονότονος στο σύνολο του.
Σε γενικές γραμμές άκουσα πράγματα που μου άρεσαν και άλλα που όχι. Η ζυγαριά τίνει στα θετικά αλλά δύσκολα θα ακούσω τον δίσκο ξανα στο άμεσο μέλλον. Θα ήθελα όμως να ακούσω και άλλες δουλειές από την μπάντα γιατί είμαι σίγουρος πως έχουν δυνατότητες.
YΓ το τελευταίο κομμάτι είναι απ τα πιο χαλαρωτικά που έχω ακούσει στην ζωή μου. Ένοιωθα μια γαλήνη κάθε φορά. BTW είναι instrumental.
8 Likes
Οφείλω να ομολογήσω ότι το όνομα των Wolf Alice μου ήταν αρκετά οικείο, κυρίως γιατί όλο κάπου το άκουγα ή το πετύχαινα, χωρίς να έχω τσεκαρει μουσικά πού στέκει. Ευκαιρία, ήταν, λοιπόν, μετά το ματσαρισμα με τον πολύ καλό φίλο @Ktn να δω τι παίζει, σε ένα πλαίσιο μάλιστα που γνώριζα ότι απέχει αρκετά από τα συνήθη ακούσματα στα οποία αρέσκομαι.
Ουσιαστικά, το άλμπουμ το άκουσα σε διαφορετικές περιστάσεις, με τα αποτελέσματα στην καθεμία να είναι εντυπωσιακά διακριτά μεταξύ τους. Σε πρώτο στάδιο, από τα ηχεία του υπολογιστή μου εν ώρα εργασίας και σε χαμηλή ένταση, σε δεύτερο χρόνο και πάλι από τα εν λόγω ηχεία αλλά ως background προσπαθώντας να θυμηθώ τα gaming skills μου και, τέλος, με ακουστικά κατά τη διάρκεια βόλτας σε ένα άλσος κοντά στο σπίτι μου.
Η πρώτη ακρόαση ομολογώ δεν υπήρξε η καλύτερη δυνατή. Λίγο ο εναλλακτικός χαρακτήρας του άλμπουμ, λίγο οι διαφοροποιημένες και λιγότερο guitar oriented δομές του υλικού, λίγο η δουλειά που δεν άφηνε περιθώρια συγκέντρωσης κι εστίασης στη μουσική και τις απαιτήσεις της, τελικά η ολοκλήρωση του δίσκου με βρήκε μάλλον απογοητευμένο από τα όσα άκουσα, παρά κάποια επί μέρους στοιχεία που ξεχωρίζουν μεμιάς (όπως η πραγματικά όμορφη φωνή της Ellie Roswell).
Η δεύτερη ακρόαση αποτέλεσε το στάδιο της εξοικείωσης, έστω κι αν το άλμπουμ ξαναεπαιζε στο παρασκήνιο. Η περισσότερη ένταση και η δυνατότητα να μπορώ να δώσω σημασία άμεσα στα σημεία που μου έκαναν εντύπωση ήταν ευεργετικά, έστω κι αν αυτό το μάλλον alt-something μουσικό ύφος του σχήματος, το οποίο μπλέκει λίγο grunge, λίγο punk και κρατάει πάντα την τάση του προς το πιο pop κι εύληπτο, δεν είναι ακριβώς my cup of tea.
Τρίτη, αλλά όπως φαίνεται όχι τελευταία ακρόαση, μια κλασική βόλτα “στην εξοχή” με ακουστικά, ένα σούρουπο των περασμένων ημερών. Πως και γιατί “έκατσε” αυτό στα ακουστικά και όχι το τελευταίο άλμπουμ των Tusmorke φερ ειπείν, δεν ξέρω, ειδικά αν σκεφτεί κανείς πως οι προηγούμενες ακροάσεις υπήρξαν η επιτομή του “ναι μεν, αλλά”.
Ε, το άκουσα. Και με έπιασε. Και βρέθηκα να εντυπωσιάζομαι από την συνολική του ατμόσφαιρα και αυτήν την τέχνη της απλότητας που κρύβεται σε μια καλή μελωδία, μια πιασαρικη φωνητική γραμμή, σε ένα συναισθηματικό ξέσπασμα που δεν προϋποθέτει απαραίτητα την ύπαρξη έντασης. Από το πως ένας δίσκος μπορεί να είναι πραγματικά σύγχρονος, αλλά να μένει πιστός στις ρίζες και τις επιρροές του. Από το πως ένα φαινομενικά απλό τραγούδι μπορεί να σου προσφέρει αντίστοιχες συγκινήσεις με ένα δαιδαλώδες έπος.
Χωρίς υπερβολές, το άλμπουμ είναι αρκούντως όμορφο για να αξίζει μια ευκαιρία προσέγγισης του ακόμη και από κόσμο εντελώς διαφορετικών μουσικών ακουσμάτων. Δεν θα πω ότι έγινα πια βαμμένος οπαδός των Wolf Alice ή ότι η καθημερινή μου πλεηλιστ πλέον κυριαρχείται από τη μουσική τους, αλλά και μόνο το γεγονός ότι εντελώς οικειοθελώς τσεκαρα και το επόμενο άλμπουμ τους και θα τους “ξαναεπισκεφθώ” με την κατάλληλη ευκαιρία στο εγγύς μέλλον, είναι μια απρόσμενη για εμένα - αλλά καθόλα ευπρόσδεκτη - εξέλιξη.
7 Likes
Όπως τα λες ακριβώς, κι επειδή καλύτερα να μην αρχίσω να μιλάω για αυτή τη μπάντα/αυτό το δίσκο εδώ πέρα, θα αρκεστώ στη σημείωση ότι τη μεγαλύτερη χιτάρα τους από το ΕΡ που είχε βγει πριν το άλμπουμ την έβαλαν μόνο στην αμερικάνικη έκδοση του δίσκου, γιατί τέτοιοι είναι.
Θα επανέλθω σύντομα (ελπίζω) με τοποθέτηση για τσέχικο πλακ μέτολ. 
2 Likes
Για την ιστορία, να αναφέρουμε ότι σε αυτή την εκπληκτική dream team βρίσκονται ο Ayloss (Spectral Lore) στις κιθάρες, ο Vorskaath (Zemial) στα τύμπανα. Αυτό.
4 Likes
Oρισμένες μπάντες σου καταστρέφουν την “μουσική φαντασία”. Όταν λοιπόν έχεις ένα χαρακτηριστικό “Nautik Funeral Doom” από μόνος σου και έχεις αυτό το εξώφυλλο, τότε για κάποιο λόγο γίνονται erase τα πάντα στο μυαλό μου, αυτομάτως εμφανίζονται 3 πράγματα μπροστά μου: 1) το καταπλητικό pelagial των ocean (ε @aldebaran?), 2) οι mastodon του leviathan και τέλος 3) οι giant squid του “minoans”. Δεν ξέρω γιατί, αλλά αυτά τα 3 album έχουν μπεί ως συνώνυμα του “ναυτικού” κομματιού της μουσικής σε σκληρά χωράφια. Κοινό χαρακτηριστικό τα στοιχεία sludge με τον έναν ή τον άλλον τρόπο.
Γιατί τα γράφω όλα αυτά, ενώ οι ίδιοι άνθρωποι χαρακτηρίζουν τους εαυτούς τους ως funeral doom? Δεν ξέρω, ίσως γιατί το καταδικαστικό (για μένα προς αυτούς) ως Nautik, με έκανε να περιμένω κάτι το οποίο έχει σίγουρα sludge στοιχεία, λασπωμένο ήχο (τόσο νερό τζάμπα θα πάει?) και κάτι το ταξιδιάρικο (space-y?). Ίσως και η στενή συγγένια του doom με το sludge να με έκανε να περιμένω κάτι τέτοιο
Aντ αυτού,λοιπόν άκουσα κάτι διαφορετικό. Και ενώ το funeral doom στοιχείο με τρόμαξε, γιατί μου φαίνεται αδιάφορο πλήρως, ευτυχώς εδώ δε με έπιασε ο ύπνος(καθώς μουσικά το funeral στοιχεία το περνάνε από δω και από κεί μέσα από ένα post φίλτρο που είναι πολύ ενδιαφέρον).
Αυτό που έκανε εντύπωση και σύμφωνα με την ταμπέλα που έχουν βάλει και ίδιοι στους εαυτούς τους, είναι ο πεντακάθαρος ήχος. Αυτό στην αρχή με παραξένεψε, καθως περίμενα αρκετή βρωμιά, ίσως λίγο πιο απρόβλεπτο - αν θέλουμε κάνουμε και έναν παραλληλισμό με την θάλασσα που τόσο αγαπάνε.
Οι ταχύτητες είναι ως επί το πλήστον αργές προς μέτριες, οι οποίες υποστηρίζονται πλήρως από τις κιθάρες οι οποίες δημιουργούν μια βαριά ατμόσφαιρα(σε αρκετά αργά σημεία μου θυμισαν my dying bride, but thats just με υποθετω), η οποία όμως μπορεί να αλλάζει σε κάτι πιο αιθέριο ανα στιγμές (όπως στο θεικό like red foam).
Kάποιες μικρές τζούρες sludge υπάρχουν, οι οποίες όταν μπαίνουν στο παιχνίδι, αμέσως έχουμε και αλλαγή κατηγορίας και από κάτι απλά συμπαθητικό πάμε σε κάτι εξαιρετικό.
2 πράγματα με ξένισαν σε αυτή την κυκλοφορία: o πεντακάθαρος ήχος, είτε σε ήρεμα είτε στα σκληρά. Το δεύτερο ήταν η φωνή. Αν και φαντάζομαι πως θέλαν να κάνουν την φωνή να ακουστεί ως όργανο στα brutal, αυτή η βαθιά-κοντά-σε-pig-squel φωνή σε ορισμένα (αρκετά όμως) σημεία, μου χάλαγε λίγο την ατμόσφαιρα (όχι τραγικά όμως ). Αυτά που δεν μπόρεσα όμως να χωνέψω με τίποτα, ήταν τα καθαρά. Μου φάνηκαν εκτός κλίματος. Ο τρόπος έκφρασης τους, δεν μου έβγαλαν τα συναισθήματα που θα έπρεπε να μου βγάλουν, μου έβγαλαν ότι είναι μια ημιτελής προσπάθεια να ακουστεί κάποιος πονεμένος, ο οποίος ξέρει μεν να τραγουδάει, αλλά συγχρόνως δεν έχει συνειδητοποιήσει τα όργανα από πίσω.
Σε γενικές γραμμές, δεν με ενθουσίασε, το περίμενα για την ακρίβεια αρκετά χειρότερο. Aρκετά ενδιαφέρουσα μουσική πρόταση η οποία σε σημεία δεν με έπιασε καθόλου, αλλά και σε σημεία ήταν απολαυστική. Ευχαριστώ Παργαλάτσε! (@ridertoutopia)
8 Likes
Φιλτατε @Sevek χαιρομαι που σου αρεσε εστω εν μερει. Για μενα το the boats ειναι ενας εξαιρετικος δισκος, αλλα ειναι απολυτως λογικο να μην αρεσουν ολα σε ολους! Δεν ξερω γιατι στεκεσαι τοσο πολυ στις ταμπελες (θυμαμαι και τοτε με το metalcore που μου ειχες βγαλει την ψυχη 
) Φιλικα παντα!
2 Likes
Αν δεν ήταν φανερό από πάνω (στην δεύτερη πρόταση), τότε να το πω εδώ: είναι ξεκάθαρα δικό μου θέμα σε αυτή την περίπτωση με την ταμπέλα “nautik” και εξηγώ το γιατί στην πρώτη παράγραφο.
Αυτή την φορά όμως την ταμπέλα την έβαλαν οι ίδιοι, δεν φταίω εγώ!
Η αλήθεια είναι πως το αργό tempo δεν είναι το φόρτε μου, παρόλαυτα, η ατμοσφαιρα που έβγαλε συνολικά το άλμπουμ, ήταν πολύ καλή. Όταν ανεβαζαν όμως ταχύτητα, ανέβαιναν και επίπεδα. Ήθελα ίσως λίγο παραπάνω ποικιλία στις ταχύτητες. Γενικά, ωραίο δίσκιον!
1 Like
Ναι κι εγω πραγματι θα ηθελα περισσοτερα γκαζωμενα σημεια, για να αγγιξει το τελειο.
Η ιστορια του “nautik funeral doom metal” ειναι πως οταν εψαχνα τι τιτλο να βαλω στο genre τους- με βαση τα δικα μου κριτηρια θα το ελεγα doom/death προσδιοριζοντας πως σιγουρα ανηκουν στην ομπρελλα του doom metal, με κυριως death φωνητικα, οποτε στο περιπου ειμαστε οκ- εψαξα λιγο να δω με βαση αλλων τα κριτηρια που ανηκουν. Και πετυχα ενα αποσπασμα που ελεγε πως οι ιδιοι εχουν αυτοπροσδιοριστει ως “nautik funeral doom metal” οπ λεω φαση εχει ιντριγκαδορικο - θυμηθηκα και το buddhist -ninja-κατι-metal του @QuintomScenario που ειχε φαση και λεω ας το γραψω ετσι 
1 Like
Slash’s Snakepit - Ain’t Life Grand
Slash μου έτυχε και ομολογώ ότι το κατάλαβα όταν είδα το εξώφυλλο. Όχι από τον τίτλο. Δεν έχω ακούσει κάνεναν δίσκο Guns n Roses αλλά ξέρω καμιά δεκαριά κομμάτια που μου αρέσουν· είχα βάλει να παίξουν και πρόσφατα. Από την υπόλοιπη δισκογραφία του Slash νομίζω έχω ακούσει άλλα δύο
αλλά το μόνο που κράτησα από εκείνα ήταν το Anastasia. Δυστυχώς ούτε το Ain’t Life Grand με άγγιξε ιδιαίτερα. Τα φωνητικά ήταν μια χαρά και εξυπηρετούσαν τον σκοπό τους, το γενικό hard rock στυλ αν και δεν είναι στις πρώτες επιλογές μου έχω αρκετά άλλα άλμπουμ που μου αρέσουν, οπότε δεν ξέρω τι ακριβώς έφταιξε. Φαντάζομαι τα ίδια τα τραγούδια και κυρίως τα ρεφρέν. Γενικά νιώθω κάπως άβολα όταν πρέπει να γράψω για κάτι που δεν μου αρέσει τόσο και είναι απλά θέμα γούστου. Σε μια γενικότερη παρατήρηση όμως, νομίζω το μεγαλύτερο παράπονο μου είναι πως κάθε φορά που σόλαρε ο Slash, ρυθμική κιθάρα και ντραμς έπαιζαν ακριβώς στην ίδια ένταση από δίπλα μην αφήνοντας τον να λάμψει όσο θα ήθελα. Παρ’ όλα αυτά, υπήρχαν κάποια πράγματα που ξεχώρισα στον δίσκο:
Το ρεφρέν στο Just Like Anything επειδή διέφερε σε σχέση με τα υπόλοιπα.
Η αρχή του Life’s Sweet Drug
Το Serial Killer. Καλύτερο κομμάτι του δίσκου για μένα και στο πώς αρχίζει, και στο κεντρικό ριφφ, και στο ρεφρέν.
Το Ain’t Life Grand λόγω τρομπέτας/σαξόφωνου και πιο blues στυλ.
Η αρχή και άλλα μέρη από το The Alien.
θενκς και σόρρυ @furor
9 Likes
Τι sorry ρε! χαχα! Ο σκοπός του παιχνιδιού δεν είναι να μας αρέσει απαραίτητα αυτό που θα προτείνει ο άλλος, αλλά να ακούσουμε κάτι που σε διαφορετική περίπτωση δε θα ακούγαμε! Αν μας αρέσει κιόλας, τότε ακόμα καλύτερα!
Προσωπικά με τον Slash έχω μεγάλη τρέλα! Serial Killer έπος από τα λίγα!
3 Likes
ξερεις πηγα να το σβησω γιατι περιμενα τετοια απαντηση αλλα τελικα το αφησα γιατι εγω θελω να απολογειστε οταν δεν σας αρεσουν αυτα που προτεινω
4 Likes
Εγώ ας πούμε “ξενέρωσα” που θα γράψω για δίσκο/καλλιτέχνη που ήδη γνωρίζω πολύ καλά, γιατί δεν υπάρχει το κομμάτι της έκπληξης, θετικής ή αρνητικής! χαχα!
Το The tide, the thief and the river’s end ειναι ο δευτερος δισκος των Caligula’s horse και κυκλοφόρησε το 2013. Εως και πριν δυο βδομαδες είχα ακούσει μόνο τον τελευταίο δισκο τους, Rise radiant, που μου αρεσε αρκετα και κατα συνεπεια αυτο το exchange ηταν μια καλη ευκαιρια να ακουσω και προηγουμενο υλικο τους.
Το the tide… ειναι ενας concept δισκος που περιγραφει την επανασταση (the tide) ενος καταπιεσμενου λαου που αναζητα μια διεξοδο από την πόλη του (River’s end), χωρις ομως να καταφερνει να αποκτησει την πληρη ελευθερια του στο τελος.
Μουσικα, εκτος απο τις προφανεις αναφορες στο 90s progmetal και το 70s κυριως progrock ο δισκος αντλει στοιχεια και απο πιο συγχρονο metal, ιδιαιτερα στα κιθαριστικα riff, και συγχρονο alt/prog rock/metal. Track by track:
A gift to afterthought: Ενα πολυ ωραιο progmetal κομματι με μια επικη υφη. Εκτος απο τις συνηθισμενες επιρροες για progmetal μπαντα μου εφερε στο νου και τους Muse, οπως και αλλες στιγμες αργοτερα στο δισκο, ενδιαφερον αυτο.
Water breaks: Στο 5:30 σκαει μια διαστημικη υπερ-riffαρα που σε συνδυασμο με τα πολυ μελωδικα πρωτα λεπτα του κομματιου και το περιπετειωδες κλεισιμο ειναι τα υλικα για ισως το καλυτερο κομματι του δισκου.
Atlas: ωραια μελωδικα φωνητικα συνδυαζονται με κοφτα djent-οειδη riff. Ωραια leads στη μεση της συνθεσης.
Into the white: Απο τα ωραιοτερα κομματια του δισκου, μια πολυ δυνατη 8λεπτη μπαλαντα. We farewell the old as they fall into silence καρφωνεται στο μυαλο απο την πρωτη ακροαση
Old cracks in New Earth: πολυ δυνατο ορχηστρικο, με απειρες εικονες και ελαχιστες λεξεις. Φοβερη κιθαριστικη δουλεια
Dark hair down: πολυ ωραια riff, ωραιο ρεφρεν
Thief-All is quiet by the wall: Ωραιο κλεισιμο στο δισκο, με δυο κομματια που ακουγονται σαν εννιαια συνθεση και περιλαμβανουν ολα τα στοιχεια που χαρακτηριζουν το δισκο.
Συνολικα, το the tide… ειναι ενας πολυ ωραιος prog metal δισκος, με ολες τις επιρροες να εχουν ενσωματωθει στο ηχητικο υφος της μπαντας, και με την ουσια να κυριαρχει της επιδειξης ταλεντου. Ευχαριστω @sevek για την πολυ ωραια προταση!
Για οποιον θελει να το ακουσει:
8 Likes
NAI NAI NAI NAI και ΝΑΙ
Χαίρομαι που σου άρεσε ο δίσκος, τον λατρεύω πραγματικά.
Αυτό που απολαμβάνω σε αυτόν τον δίσκο, είναι πως έχει λίγο πιο ευρεία παλέτα ήχων σε σχέση με τα 2 τελευταία, που προσθέτουν τσαχπινιές εδώ και εκεί.
Γενικά με είχε εντυπωσιάσει από τότε που βγήκε ο δίσκος, το τεράστιο άλμα που έκαναν από τον ντεπούτο σε αυτόν, σε ήχο, συνθεσεις, ιδέες. 
Όπως επίσης και εδώ ο Grey έχει φοβερές ερμηνείες.
Small trivia: το concept και ο ήχος του The Tide, τους είχε φανεί πολύ σκοτεινό και για αυτό ηθελημένα ο επόμενος δίσκος θέλανε να ακούγεται πιο αισιόδοξος - το οποίο ισχύει (μιλάω για το αριστούργημα το Bloom), με εξαίρεση το Dragonfly το οποίο είναι ελαφρώς πιο βαρύ από τον υπόλοιπο δίσκο.
3 Likes
Το Steel & Starlight των Shok Paris ήταν πιστεύω το πιο δύσκολο άλμπουμ που μου έκατσε μέσω του Album Exchange.
Δύσκολο από την άποψη ότι είναι τελείως έξω από τα ακούσματα μου και με δυσκόλεψε πολύ να το τελειώσω. Βέβαια το ίδιο μπορεί να πει και ο φίλτατος @Clairvoyant μιας και του έδωσα Acid Bath - χωρίς να το δένω κόμπο!
Προσωπικά ποτέ δε πέρασα τη φάση του χεβι/παουερ μετσαλ, μιας και τα μουσικά μου ακούσματα ξεκίνησαν από πολύ μικρός -λόγω αδερφιών/μεγαλύτερων φίλων- μεταξυ post punk, thrash και black metal.
Οπότε το εξώφυλλο της αστρικής φιγούρας να ρίχνει σολίδι με τον πύργο του Άιφελ φορώντας γόβες, με προϊδέασε (και φόβισε) στο τι θα ακούσω.
80s Heavy metal λοιπόν από το Ohio που θα χαρακτήριζες μελωδικό ριφφαρικο NWOBHM / early Power. Λίγο Dio έπιασα, λίγο Judas Priest οπότε φαντάζομαι οπαδοί του ήχου αυτού θα γουστάρουν φουλ. Είναι άλμπουμ που θα έβλεπες τυπάδες άνω των 40 να τα κάνουν λίμπα σε κάποιο ροκ μπαρ μετα τις 12 (και θα τους χαιροσουν!).
Παρολαυτα χάρηκα που το τέλειωσα και το άκουσα όλο, και σε καμία περίπτωση δεν υπονοώ τίποτα για αυτή τη μουσική – απλά καθόλου στο στυλ μου. Αλλά γιαυτο δεν είναι και εν μέρει το νόημα του θρεντ ? Ευχαριστώ πολύ @Clairvoyant που με έβγαλες έξω από το comfort zone μου!
11 Likes
@eviL η αληθεια ειναι οτι με δυσκολεψες και εσυ. Οχι γιατι δεν μου αρεσει αυτο που ακουσα αλλα γιατι δεν ήταν η καταλληλη περιοδος.
Acid bath λοιπον. Doom, death με πολλα πραγματα να ερχονται στο μυαλο μου. Απο sabbath, cathedral, down μεχρι six feet under. Τρομερα σκισμενα φωνητικα.
Σιγουρα θα το ξανακουσω στο μελλον οταν θα εχω διαθεση γιαυτο το ειδος
Thanks
2 Likes
Υπέρ το δέον λιτό το παραπάνω post για έναν από τους δίσκους που με είχαν ξετινάξει όταν το είχα πρωτοακούσει, οπότε να πεταχτώ και να πω ότι οι Acid Bath είναι από τις πιο αδικοχαμένες, παραγνωρισμένες και πρωτοποριακές extreme μπάντες, με δύο δίσκους διαμάντια στο ενεργητικό τους (έχουμε μία προτίμηση στο πρώτο), με τόση έμπνευση και ταλέντο που κατάφερναν να χωράνε στο ίδιο album (ή και στο ίδιο τραγούδι κάποιες φορές) sludge, αγνό heavy/doom, death metal, ακουστικές μπαλάντες, grunge μελωδίες κ.ά. Με τη φωνάρα του Dax Riggs να ανταπεξέρχεται σε όλα.
Διαλύθηκαν όταν σκοτώθηκε ο μπασίστας τους σε αυτοκινητιστικό και δεν ξανακούστηκαν από τότε. Respect.
3 Likes
Προσωπικά μιλώντας - και το έχω ξαναγράψει σε κουβέντα για τους Acid Bath - αντίστοιχη αποπνικτική ατμόσφαιρα “σκατίλας” (το λέω με θετικότατη χροιά) μόνο σε έναν δίσκο έχω ξανανιώσει, το πρώτο των Slipknot.
1 Like
Καταρχήν I don’t do black metal.
Υπάρχουν μπάντες και προσωπικότητες του χώρου που εκτιμώ (κυρίως Emperor και Fenriz), ως ιδίωμα δε με χάνει όσο κάποια άλλα που δεν είναι της παρούσης, αλλά μέχρι εκεί.
Βλέποντας το ματσάρισμα η αλήθεια είναι ότι τρόμαξα λόγω πανάγνωστου/καλτ ονόματος στα άσχετα μάτια μου, χάρηκα γιατί @Spyros_Koukas εγγύηση, και λίγο ξανατρόμαξα γιατί κατά λέξη 1991 - Czech Republic - Black Metal.
Master’s Hammer - Ritual
Ομολογουμένως πατώντας πλέυ περίμενα κάτι προς το 90ς πλακ που είχα ακούσει νιος κι έκοψα πέρα. Πρώτο τουίστ, η παραγωγή που δεν είναι πηγαδίσια. Δεύτερο τουίστ, το εισαγωγικό ριφφ του δίσκου που δε σκάει σα σιδηρόδρομος αθηνών-θεσσαλονίκης.
Μήπως βρήκα λάθος άλμπουμ στα σκοτεινά σοκάκια του ιντερνέ; Σποτιφάι προφανώς δεν υπάρχει καν. Το τάπα-τούπα-γκράου για καλησπέρα στο τρακ νο. 3 (τα τσέχικά μου φτάνουν μέχρι Πάβελ Νέντβεντ και Πίλσνερ Ούρκελ) πείθει κάπως. Οι διάρκειες από metalarchives ταιριάζουν. Παράξενα πράγματα.
Αν έπρεπε με το ζόρι να βάλω ταμπέλα στο ομώνυμο, το μπλακ μάλλον δε θα μου περνούσε καν από το μυαλό. Δεν έχει φωνητικά θα πεις κι άδικο δεν θάχεις. Και στα υπόλοιπα κομμάτια όμως, παραβλέποντας τις τσιρίδες, δυσκολεύομαι να βρω κοινά με σκανδιναβίες. Ίσως επειδή είμαι περαστικός. Oh well.
Το περιεχόμενο του δίσκου υπάρχουν πολύ σχετικότεροι από μένα να το αναλύσουν. Τελείως υποκειμενικά, έχουν συμβεί και πιο παράξενα πράγματα, αλλά ότι θα άκουγα old school black δίσκο και θα περνούσα πραγματικά καλά η αλήθεια είναι δεν το πολυπερίμενα. Cheers ΣΚ!
11 Likes