Και σκεφτόμουν να μην της πέσει το δικό μου, γιατί δε θ’ αντέξει το κεφάλι της, αλλά φαίνεται ότι τα ζητάει ο οργανισμός σου. Τι να κάνουμε… Tech; Tech!
1 Like
Το έχω ακούσει, σαφώς. Για δισκάρα το θυμάμαι, αλλά νταξ, γιου νεβερ νοου.
@Dr.Feelgood καλώς, θα το ακούσω τότε κάποια στιγμή ;p
1 Like
Άλλο dub και άλλο dubstep, μόνο τα γράμματα είναι ίδια, κατά τ άλλα καμία σχέση 
Μιλάμε για δίσκαρο. Άντε να τα πει αυτά ο Myles και να μη γελάω
Χρωστάς που χρωστάς, μη με προκαλείς να μιλήσω για Slash feat. Myles Kennedy and the Conspirators!
Ο τραγουδιστής του Ain’t Life Grand είναι φωνάρα, αλλά δε χρειάζεται να τους συγκρίνουμε. Διαφορετικό στυλ εντελώς. Και ο Myles είναι φωνάρα και ταιριάζει 100% με τον Slash, το μαρτυράνε οι 3 υπερδισκάρες που έχουν βγάλει παρέα.
2 Likes
Θα πληρώσω κύριος, έστω και αργοπορημένα, δεν τα χάνετε τα λεφτά σας!
2 Likes
Χαχαχα έχω απορία να δω ποιό θα είναι το μεγαλύτερο ζόρι σε αυτό το ματσάρισμα πάντως, να ξέρεις
Θα οπλιστώ με υπομονή, συνιστώ το ίδιο!
Κατά τα άλλα, αρκετοί ωραίοι δίσκοι. Από την αδυναμία τους Ahab και τους Godflesh μέχρι τα Watchtower και Master’s Hammer (τι μνημείο έβαλες ρε @Spyros_Koukas, πραγματικά).
Ειδική μνεια στον μύθο Burroughs και δη σε αυτό το άλμπουμ.
Τέλος, μπράβο ρε @Dr.Feelgood ειλικρινά.
Ανεπανάληπτο αλμπουμ.
3 Likes
ξερωβρε,ξερω
prof metal έγραψα αντι για prog ο βλάκας 
1 Like
Θα μπορούσα να πω «ό,τι είπε ο @Ktn» ;p, αλλά ταυτόχρονα και όχι.
Οι Gogol Bordello, ενώ δεν έχω ακούσει στην πραγματικότητα, είναι από τις μπάντες που ξέρω ότι δεν με αφορούν. Όχι επειδή πάει κάτι στραβά, απλώς επειδή… not me. Οπότε δεν είχα καμία ελπίδα για να εξελιχθεί και κάτι διαφορετικά. Ταυτόχρονα όμως, δεν πέρασα και άσχημα (…την μία φορά που κατάφερα να ακούσω τον δίσκο ολόκληρο, σορρυ, εξήγησα παρασαπαν).
Τι έχουμε εδώ λοιπόν; Ένας θεός ξέρει, είναι η απάντηση. Gypsy και πανκ, χιπ χοπ και σκα, ρεγκε και heavy, σλάβικη/λαϊκή μουσική, με κάτι αραβουργήματα ενίοτε ή και λατιν/σπανιόλικα περάσματα, με βιολιά και ακορντεόν, τρελά περκασσιονς και μια περίεργη, offbeat, παράφωνη, θεατράλε αλλά και ψυχωμένη ερμηνεία. Η μείξη της μείξης ω μείξη δηλαδή, που όμως παραδόξως βγάζει νόημα και καταλήγει σε ένα τουλάχιστον πολύ ανεβαστικό και διασκεδαστικό αποτέλεσμα. Και αυτή είναι η ουσία της υπόθεσης : ο δίσκος είναι τίγκα feelgood, ό,τι πρέπει για παρτάρισμα και μπύραι. Αλκοόλ δηλαδή γενικοτέρως. Σε προκαλεί να σηκωθείς, να φωνάξεις, να χορέψεις, να πετάξεις κι ένα σκαμπό κάτω βρε αδερφέ. Σε ένα πιο φολκλορ περιβάλλον ιδανικά, σε κάνα πανηγύρι (εάν έπαιζε στα πανηγύρια τέτοια δατ ιζ) ή σε καμια σκοτεινή μπυραρία που κυριαρχεί το ξύλο στην διακόσμηση, τέτοια πράγματα. Ωραίο, πολύ ωραίο, feeling και το εκτίμησα. Άμεσο και ειλικρινές.
Ως εκ τούτου, θα γούσταρα πάαααρα πολύ να ακούσω το παρόν υπό τέτοιες συνθήκες, απλώς δεν θα το επέλεγα με τίποτα για να το ακούσω κάποια άλλη στιγμή. Και πάλι βέβαια, δεν θα άντεχα να παίξει ολόκληρο. Δηλ μία ώρα μου φαίνεται πολλή για κάτι τέτοιο, ειδικά όταν είναι τόσο πυκνό. Επισημαίνω, δεν θεωρώ απαραίτητα ότι πάει κάτι λάθος, απλώς δεν είναι της προτίμησής μου. Εντωμεταξύ, είναι τόσο γκράντε και φλερτάρει με το κιτς όλο αυτό, αλλά η κομπανία ή που το αποφεύγει μαεστρικά ή που το αγκαλιάζει εξ ολοκλήρου και το κάνει να ακούγεται ωραίο. Όπως και να έχει, ευχαριστώ φίλοι @Pargalatsos και @RiderToUtopia, κρατώ το feeling και κυρίως τον δίσκο για μια μελλοντική ακρόαση σε καλύτερες συνθήκες κι ως τότε cheers. 
6 Likes
Ελβετοί με proficiency
2 Likes
Δεν προλαβα να ασχοληθω με μουσικες κτλ…
Ξεχασα οτι ειναι Τεταρτη νομιζα οτι ειναι Τριτη…
Παιζει να βαλει ενας ακομα και να γινουμε ζευγαρι για να μην κανω σκιπ αυτην την εβδομαδα?
Αν το δεχεται ο @JTN
Δυο λογακια απο κι απο εμενα για το gypsy punks (και τους gogol bordello γενικοτερα), για να κατατεθει και μια αποψη απο καποιον που τους λατρευει.
Οι Gogol bordello, ενω η μουσικη τους ειναι ακρως αυθορμητη και πηγαζει κατευθειαν απο την καρδια, θεωρω πως ποτε δεν ειχαν ιδιαιτερο κοινο αναμεσα στους μεταλλαδες ή τους λατρεις του κλασικου/prog rock επειδη τροπον τινα αποτελουν δυο τελειως διαφορετικους κοσμους. Τους ανακαλυψα οταν κυκλοφορησε το Gypsy Punks (το 2005, και δεν καταλαβα ποτε περασαν 15 χρονια) απο φιλους που περισσοτερο ακουνε reggae/ska/hiphop παρα classic rock/metal (οκ 1-2 απο αυτους λατρευουν maiden και μεγαλωσαν με αυτους)
Το Gypsy punks ειναι η τελειοποιηση του στυλ τους που ξεκινησε με τα Voi-la Intruder και Multi Kontra vs. Irony (που περιεχει το καλυτερο κομματι που εγραψαν ποτε, το Baro Foro). Ειναι περισσοτερο σκληρο ηχητικα απο οτιδηποτε αλλο εχουν κυκλοφορησει. Ειναι εντελως χυμα και in your face μουσικη βγαλμενη απο την καρδια μεταναστων απο την Ανατολικη Ευρωπη και Λατινικη Αμερικη που βρεθηκαν στη Νεα Υορκη και μεταφερουν στη μουσικη τους παρα πολλες επιρροες απο τη μουσικη της χωρας καταγωγης τους ολες περασμενες απο την αγαπη τους για το punk. Το τελικο αποτελεσμα ειναι μια σφαλιαρα στον καθωσπρεπισμο και την μουσικη που προερχεται απο “συνταγες” και το απολυτο soundtrack για ενα παρτυ στο οποιο οι ανθρωποι ξεχνανε αυτα που τους χωριζουν και θυμουνται αυτα που μας ενωνουν ολους. Εννοειται, καποιος με δεξιες πεποιθησεις ή με “ωδειακη” θεωρηση της μουσικης δεν αντεχει πανω απο λιγα λεπτα σε κατι τετοιο. Υπαρχουν βεβαια πολλοι ακομα λογοι να μην αρεσουν σε καποιον οι Gogol Bordello, οπως η γαιδουροφωναρα του θεου και μεγα σατιρου Eugene Hütz με την τραγικη-αλλα γαματη- αγγλικη προσφορα του. Με παντα απολυτως σεβαστο οτι σε πολλους δεν αρεσουν, αισθανθηκα να γραψω και τη δικη μου αποψη.
Στιχουργικα ο δισκος ειναι εντονα πολιτικοποιημενος στα περισσοτερα κομματια του, με εναν ομως τροπο τελειως διαφορετικο απο αυτους που εχουν μπαντες οπως οι RATM, Bodycount, SOAD και αλλοι. Μιλαει για τα προβληματα που φερνει η υπαρξη συνορων στους χαρτες και προκαταληψεων στο μυαλο μας, με μια ευθυμη, ανθρωπιστικη, αλανιαρικη, διονυσιακη και συχνα χιουμοριστικη διαθεση.
Μουσικα, αντι να μιλησω για ολα τα κομματια, θα πιασω μονο τα αγαπημενα μου, δηλωνοντας πρωτα πως skip δεν τρωει κανενα και για κανενα λογο!
Sally- Η απολυτα μπαρουτοκαπνισμενη εισαγωγη και ενα δυνατο disclaimer για οσα θα ακολουθησουν
Not a crime Μου φαινεται αδυνατο καποιος να το ακουσει χωρις να τραγουδαει τους στιχους, απολυτα catchy και με αναρχικης υφης στιχο (οποιος ενδιαφερεται περισσοτερο εδω εχει μια πολυ ενδιαφερουσα συζητηση)
60 Revolutions Ενα απο τα καλυτερα κομματια του δισκου, με απιστευτα πραγματα να ανακατευονται στα μολις 3 λεπτά της διάρκειας του. Το angel of death-esque riff που πεταγεται σαν την ψωλη στο 2:32 παντα με κανει να χαμογελαω. Ο ισπανοφωνος θεουλης guest Perdo Erazo εδω δινει ρεστα.
Oh no! Ενας υμνος για οσα ειναι αυτα που πραγματικα χρειαζομαστε. Ο στιχος του ειναι πραγματικα συγκινητικος, και οχι με την συνηθισμενη εννοια.
Think locally, fuck globally Ξεκιναει με πιο κλασικη balkan προσεγγιση, απο τη μεση και μετα με τις κραυγες του Eugene γινεται πρωτογονα ανατριχιαστικο
Illumination Το πρωτο τους κομματι που ακουσα. Φανταστικο και με ενα ωραιο μηνυμα στους στιχους για τη σοβαροφανεια και την υποκρισια.
Santa Marinella Ξεκιναει ηρεμα, εξελίσσεται σε ενα λατινο-ρωσικο-ουκρανικης υφης οργιο με φωνητικα, ακορντεον και βιολι απο τον ασπρομαλλη θεουλη, τον Sergey Ryabtsev, σε πρωτο πλανο.
Mishto Ενα πανεμορφο κομματι. Η live εκδοση του link ειναι και η αγαπημενη μου
Αυτα απο εμενα, για ενα δισκο που πραγματικα λατρευω και τον εχω ακουσει τοσο πολλες φορες που βιωματικα μου θυμιζει μια συγκεκριμενη περιοδο της ζωης μου, στην οποια τον ανακαλυψα.
4 Likes
Θες να γίνουμε ζευγάρι;
2 Likes
Όταν το είδα στην αρχή λέω “καινούργιο είδος μάλλον πρέπει να είναι, αλλιώς δεν εξηγείται”. Μετά πετάγομαι λίγο μέχρι το youtube και βλέπω prog καταστάσεις, οπότε κατάλαβα το μπέρδεμα που συνέβη.
1 Like
Σου έχω πιο εύκολο και ψυχαναγκαστικό τρόπο να βρίσκεις το μπέρδεμα
κοιτάς πόσο απέχουν τα κουμπιά στο πληκτρολόγιο, ή τι είναι τριγύρω από το “ύποπτο” γράμμα.
Στην συγκεκριμένη περίπτωση, το f είναι δίπλα από το g δεν χρειάζεται καν να επισημανθεί το μπέρδεμα, αυτονόητο!
4 Likes
Ακριβώς μ’ αυτόν τον τρόπο το διαπίστωσα.
1 Like
The God-Shaped Void λοιπόν από Psychotic Waltz
Τι να πει κάποιος γι αυτό το άλμπουμ που δεν έχει ειπωθεί; Σχεδόν σε κάθε λίστα με τα καλύτερα του 2020 και όχι άδικα. Μιλάμε για δίσκο που σε σημεία χαλαρώνεις με τον ρυθμό και σε σημεία με βαριά ριφ γιατί μην ξεχνάτε είναι και metal δίσκος. Νταξ μπορεί να μην είχε και τις πιο περίπλοκες συνθέσεις αλλά είχε ενδιαφέροντα πραγματάκια με τραγούδια επηρεασμένα από ανατολίτικη μουσική μέχρι την χρήση φλάουτου.
Τα φωνητικά έβγαζαν μια απίστευτη μελαγχωλία πράγμα απολύτως λογικό γιατί οι στοίχοι σε έβαζαν σε σκέψεις με προβληματισμούς σε κοινωνικά, πολιτικά και θρυσκευτικά θέματα. Η μελωδία από την άλλη σε συνδιασμό με το πανέμορφο εξώφυλλο σε ταξιδεύει στο διάστημα και σε άλλες διαστάσεις.
Έχω ακούσει τον δίσκο πολλές φορές και βρίσκω πάντα κάτι νέο. Επίσης σε κάθε ακρόαση αλλάζω συνεχώς γνώμη για το καλύτερο κομμάτι του δίσκου. Μια είναι το standed μια το while the spiders spin και αντίστροφα. Ενδιαφέρον είχαν και το εναρκτήριο devils and angels και το all the bad men.
Ο δίσκος για μένα είναι άξια στους καλύτερους του 20 χωρίς να προσπαθεί να είναι κάτι εξωπραγματικό. Οι waltz ρίζωσαν για τα καλά στις κλασικές Proggggggg μπάντες και μετά από πολλά χρόνια αποχής βγάλανε έναν δίσκο δικό τους με ήχο του σήμερα.
Χίλια συγνώμη σε @Clairvoyant και @JTN που έκανα 600 χρόνια να γράψω
@Dr.Feelgood μην αγχώνεσαι θα γράψω για τον δικό σου μέσα στο ΣΚ 
6 Likes
Καναδέζικο progressive rock. Ή αλλιώς Rush.
Πόσο μεγάλο όνομα. Δυστυχώς δεν έτυχε ποτέ να ασχοληθώ μαζί τους. Ότι έχω ακούσει τυχαία πράγματα από εδώ και από εκεί, στο πόδι. Φαίνεται πως σαν μπάντα είχαν τη δεκαετίας τους (1975-1985) και κάπου εκεί στο απόγειο του πειραματισμού τους πρέπει να έβγαλαν και το Power Windows.
Πειραματισμού μάλλον προς τους synth ήχους καθώς οι κιθάρες αν και πανταχού παρούσες δεν πρωταγωνιστούν. Αν κάποιος έβαζε σε μια χρονοκάψουλα λίγο απο το συναίσθημα της εποχής σίγουρα θα έβρισκε αντιπροσωπευτικό δείγμα εδώ. Κάπως έτσι θα πρέπει να ήταν τα '80s. Παρόλη τη φαινομενική απλότητα των τραγουδιών και την ολίγη από τυριλα, να σημειώσω πως το δίδυμο μπάσου (Geddy Lee) και ντραμς (Neil Peart) κεντάει. Μου άρεσε πολύ ο δίσκος αν και δεν το περίμενα. Σίγουρα παίζει ρόλο η χρονική στιγμή που ακούς κάτι και σίγουρα η στιγμή αυτή μου με τους Rush είναι πολύ σωστά συγχρονισμένη. Τώρα απλά πρέπει να βρω χρόνο να βουτήξω στη δισκογραφία τους. Καλά για την εξωφυλλάρα τι να πω. Μεγαλειώδης πίνακας του τεράστιου Hugh Syme, πόσο ψαρωτική η εικόνα, πόσο απίστευτα αληθινή βγήκε 36 χρόνια μετά.
Και πόσο ταιριαστή με ένα άλλο από τα υπέροχα έργα του.
Θενκς @nikatapi
12 Likes
Φαίνεται ότι πάνω στην αυγή του 2021 ο αγαπητός @osfp7 έμεινε να καυχάται μάλλον (για να το έβαλε, κάτι θα του δημιούργησε μέσα του) για έναν δίσκο που κυκλοφόρησε τον Οκτώβριο του '20 από την Ελβετία. Η οποία ως χώρα, πέρα των Coroner, δεν έχει κάποια άλλη μπάντα που να την “διαφημίζει” για το prog.
Οπότε, αρπάζοντας την τελευταία μου φράση της προηγούμενης παραγράφου, έρχομαι να συμπληρώσω πώς ούτε και τώρα με αυτό τον δίσκο θα υπάρξει κάποια, αν όχι αναταραχή, αφύπνιση για το συγκεκριμένο ήχο. Ας πούμε, ότι δέχομαι τον προσδιορισμό που βρήκε το σχήμα και καταχώρησε στο bandcamp ως prog punk. Το θέμα είναι ότι αν εξαιρέσουμε τα φωνητικά (τα οποία δε μπορούν να με πείσουν ούτε για το punk, ούτε και για την δυναμική τους μέσα από τα τραγούδια) και τη “σκληρή” παραγωγή, δε μένει τίποτα άλλο που θα μπορούσε να επιβεβαιώσει την ταμπέλα.
Η μουσική προσέγγιση κοιτάζει αρκετά έντονα στην τεχνική αντίληψη των Gojira. Σε ορισμένα σημεία, μάλιστα, έχω την αίσθηση ότι προσπαθούν να υπερβάλουν εαυτούς για να ακουστούν ακόμη πιο παθιασμένοι από τους Γάλλους, χωρίς ωστόσο να το καταφέρνουν. Ο δίσκος με άφηνε καθ’ όλη την διάρκειά του με μέτρια ή και αδιάφορα συναισθήματα, εκτός από δυόμιση στιγμές. Οι δύο είναι τα “Losing Is the First Step” και “Caravaggio”. Το πρώτο είναι ξεκάθαρα μία διεγερτική σύνθεση που μ’ έφερε στο μυαλό το “Dancing in the Ashes” των Psychotic Waltz, χωρίς την παραμικρή ιδέα ν’ ακουστούν σαν αυτούς. Το δεύτερο είναι μία απαλή στιγμή. Όλα κυλάνε ρόδινα μέχρι λίγο πριν το τέλος, όπου ρίχνουν μέσα ένα μεταμοντέρνο ξέσπασμα α λα Coroner για να το κλείσουν συναισθηματικά. Και η εναπομείνασα μισή στιγμή είναι το συναίσθημα του “The Curse of Scotland”, αλλά όχι η καθολική του εικόνα.
Ο δίσκος δε με κέρδισε και αμφιβάλω αν ο χρόνος θα με προτρέψει να το τσεκάρω ξανά. Κοκκινοαίματε μου κατ’ ομάδα μας, μπράβο σου που στηρίζεις αυτό που σε άγγιξε, αλλά σε μένα δεν έμελλε να σταθεί.
7 Likes