Θα γράψω και για τους psychotic waltz μες την βδομάδα👍
1 Like
Εκτός από πολύ ωραίες νέες προτάσεις ή επιστροφές σε παλαιότερα αγαπημένα ακούσματα, αυτή η πολύ ωραία ιδέα του @JTN έχει και ένα τρίτο σκέλος: αυτές τις μουσικές που είναι για καιρό στο to do list, που ξέρεις πως είναι για σένα αλλά για κάποιο ανεξήγητο λόγο δεν έχει υπάρξει αυτή η απαραίτητη ώθηση να πατήσεις το play και να χαθείς σε αυτές.
Λατρεύω το doom των Yob, των Pallbearer, των Monolord, τις ατμόσφαιρες των Isis ενώ ότι έχει έγχορδα που μου φέρνουν στο μυαλό τα 4 εκείνα γράμματα με το θαυμαστικό στην μέση (τους GY!BE ντε), μπορεί να με καταστρέψει, με την καλή έννοια! Αν βάλεις και τα γυναικεία φωνητικά στην εξίσωση με το disclaimer ότι το Mariner το χαϊδεύω κάθε πρωί στην δισκοθήκη μου (εντάξει το πιάσατε το νόημα) και περιμένω την emma & τους thou κάθε φορά που χτυπάει το κουδούνι από courier (εντάξει καλές και οι κάψουλες Nespresso στην καραντίνα δεν λέω),τότε πως σκατά γίνεται να μην είχα ακούσει ακόμα, σοβαρά τους Subrosa;;;
Ορμώμενοι από το Salt Lake city της Utah και με πρώτο τους πόνημα το 2006, έπειτα από συνολικά 3 albums, το 2013 κυκλοφόρησαν το More constant than the gods. Από κριτικές που διαβάζω, τα πρώτα 2 albums πρέπει να είναι αρκετά μέτρια ενώ το breakthrough τους έγινε το 2011 με το No help for the mighty ones. Αυτό που κάνει ξεχωριστό τον ήχο τους είναι ότι έχουν δύο γυναίκες στα φωνητικά καθώς και το ότι κυρίαρχο ρόλο στις συνθέσεις τους έχει το βιολί.
Από τις πρώτες νότες του The Usher καταλαβαίνεις αμέσως ότι υπάρχει διάχυτο μελωδικό στοιχείο με φοβερές φωνητικές γραμμές. Το βαρύ doom πέπλο δεν αργεί να απλωθεί και έχουμε να κάνουμε με σύνθεση 14 λεπτών, πολυεπίπεδη, με εξαιρετικά σημεία αλλά και με μία απίστευτη συνοχή και ισορροπία. Τρομερό κομμάτι και φανταστικό opener για αυτό που ακολουθεί. Το ghost of a dead empire μπαίνει με μία τρομερή ριφφάρα, ξετυλίγεται, μέχρι να φτάσει σε μία καταπληκτική GY!BE γέφυρα. Ατμόσφαιρα και πάλι ατμόσφαιρα. Εδώ είναι τα βιολιά που παίρνουν τον πρώτο λόγο. Και μιας και ήταν το θέμα της βδομάδας, στους Subrosa τα βιολιά άλλοτε είναι σε πρώτο πλάνο προτάσσοντας μελωδικότητα, και άλλοτε αποτελούν μέρος της ηχητικής doom καταιγίδας, δίνοντας ένα στοιχείο μοναδικότητας στον ήχο.
Προς το τέλος του ghost είναι και η μόνη μου ένσταση ως προς το δίσκο. Νιώθω ότι σε κάποια σημεία η “διανομή” των φωνητικών δεν είναι η ιδανική. Οι δύο φωνές μοιάζουν η μία να εξυπηρετεί την πιο μελωδική πλευρά των συνθέσεων και η άλλη την πιο δυναμική. Στο ghost όταν επιστρέφει η φωνή μετά την γέφυρα, την νιώθω λάθος. Αυτό συμβαίνει και σε κάποιες άλλες στιγμές αλλά μικρό το κακό.
Με την ίδια δυναμική και στο ίδιο επίπεδο μπαίνουν και τα Cosey mo και fat of the ram αλλά τα 2 τελευταία κομμάτια απογειώνουν τον δίσκο.
Το affiction έχει μία φανταστική post metal αισθητική με το επαναλαμβανόμενο κιθαριστικό theme της αρχής να διέπει σχεδόν όλο το κομμάτι. Το no safe harbor που κλείνει τον δίσκο, είναι μία πολύ τολμηρή σύνθεση, κατεβάζει ντεσιμπέλ, εμπλουτίζεται με πιάνο, φλάουτο και έγχορδα και κλείνει σχεδόν μυστικιστικά τον δίσκο.
Δεν υπήρχε περίπτωση με βάση τα συστατικά του, να μην μου αρέσει αυτός ο δίσκος. Όμως ξεπέρασε κατά πολύ μια απλή μίξη καλών συστατικών και έφτασε σε μία φανταστική πρόταση για όσους ψάχνουν δυνατά, αργόσυρτα και ατμοσφαιρικά riffs, ντυμένα με πολύ μελωδία, ποικιλία ήχων και ταλέντο. Τα πριν και μετά από το More constant than the gods albums θα πάρουν την σειρά τους.
Δυστυχώς διάβασα ότι διέλυσαν το 2019 και αυτό με στεναχωρεί δις γιατί είχαν έρθει πρόσφατα για live το οποίο τελικά δεν ήταν αρκετό να μου δώσει την ώθηση να ασχοληθώ μαζί τους και να πάω να τους δω…
Κρίμα, κρίμα, κρίμα…
@Dr.Feelgood χίλια ευχαριστώ!
10 Likes
Hugo Kant - Out Of Time
@furor εκατο τοις εκατο καταλαβαινω τι λογικη να χρησιμοποιεις το δισκο αυτο σα μουσικό χαλί (οπως προσπαθησα να το χρησιμοποιησω και γω), αλλά εκεί που λες οτι μοναχα ετσι μπορεις τα instrumental, πως διαολο το καταφερνεις με τους αμανεδες να ειναι παντα σε πρωτο πλανο;
Να εξηγηθώ, το Out Of Time ειναι κατα βαση ενας downtempo ηλεκτρονικος δισκος με παρα (παρα) πολλα ethnic στοιχεια, ειτε αυτά είναι ανατολιτικα, ανατολικότερα, ειτε αφρικανικα. Ξεκινάει πάρα πολυ ωραια, δινοντας μου πολλα στοιχεια που μου θυμιζαν Carbon Based Lifeforms (που αγαπω), αλλά στα αυτια μου καταληγει να χαντακωνεται και να πνιγεται απο τα τοσα εθνικ στοιχεια.
Νομιζω δεν ειναι τα οργανα που μου χαλανε την πιατσα, ειναι τα φωνητικά. Δε τα θεωρω διακριτικά καθολου, πραγμα που νομιζω οτι ειναι αντιθετο σε αυτο που θα επρεπε να κανουν. Σαν ηταν 100% instrumental o δισκος θα μου μιλαγε πολυ περισσοτερο.
Το προβλημα εγκειται στο γεγονος οτι τωρα παρατηρησα οτι ουτε το 1/4 του δισκου δεν εχει φωνητικα και ομως ηταν αυτο που τραβηξε την προσοχη μου και μου εδωσε αρνητικη προδιαθεση. Με εκνευριζει επισης που νιωθω οτι ειναι εκτος τοπου και… χρονου το εξωφυλλο με το βαημπ του δισκου, αλλα αυτή ειναι δικιά μου παραξενια.
Entering the Black Hole (που ανοιγει με μια ηλεκτρονικιλα γαματη και λεω, τελεια καλα θα περασουμε, αλλα τελικα δεν περασαμε οσο καλα ηθελα) και το ομώνυμο τα αγαπημενα μου.
Σημερα θα βαλω να παιζει η υπολοιπη δισκογραφια του, με την ελπιδα οτι θα εχει μετριασει λιγο τα πραματα που μου εκατσαν παραφωνιες στα αυτια, και αυτο ειναι μια νικη του exchange και του @furor
Περι Ratatat
Summary
μου φαινεται παρα πολυ περιεργο που ως κιθαριστας (υποθετω εγω, εκτος αν πηρες πεταλακι για το συνθ σου) χρειαζεσαι φωνητικα για να σου τραβηξει την προσοχη καποιο κομματι. Ειδικα κομματια σαν αυτα των Ratatat που ειναι γεματες μελωδια και μερη που θα ελεγε κανεις οτι υποκαταστουν τα φωνητικα. Δε το λεω με υφακι, επειδη εγω ετσι καταναλωνω τη μουσικη, βρισκω τη μελωδια δηλαδη και παντα το εκανα attribute στο γεγονος οτι παιζω κιθαρα, μαλλον ειναι απλα το πως ακουει ο καθενας.
Τελοσπαντων, ας μιλησουμε για το πεταλακι σου ομως! Τι πηρες; Θελω να πιστευω οτι πηρες το neo/reissue Back Talk. Λατρευω και γω το reverse delay, ειναι μονιμως σεταρισμενο εκει στο Avalanche Run μου, ασχετως αν κανει τοσα αλλα πραματα (ισως και καλυτερα απο το reverse)
το ποστ αυτο ειναι αποτελεσμα της φανερα απογοητευμενης φατσας που εβαλε ο @JTN παραπανω. Συγγνωμη μπαμπα.
Ετοιμαστειτε λοιπον για μερος 2ο του ορθοδοξου ημο ανθολογιου
8 Likes
Δεν ξέρω γιατί αλλά προσωπικά δε με ενοχλούν ιδιαίτερα οι αμανέδες του Hugo Kant 
Summary
Είμαι από αυτούς τους κιθαρίστες που ποτέ δε χώνεψαν τα instrumental albums γιατί:
α) Σχεδόν πάντα στο κεφάλι μου τα θεωρούσα ανολοκλήρωτα, λόγω του ότι τους έλειπε η φωνή.
β) ΟΛΟΙ οι αγαπημένοι μου κιθαρίστες ήταν μέλη μπάντας και ΠΟΤΕ instrumental artists, άσχετα αν κάποιοι από αυτούς έχουν και προσωπικούς instrumental δίσκους που μπορεί να μου αρέσουν (π.χ. John Frusciante, Jeff Loomis). Αυτά που θαυμάζω από αυτούς είναι τα τραγούδια τους με συνοδεία φωνής.
γ) Ένα παράδειγμα του ίσως πιο αγαπημένου μου guitar hero είναι ο Slash, του οποίου δίσκο εβαλα στο exchange τώρα, γιατί σε όλους τους προσωπικούς του δίσκους (που τους θεωρώ όλους 9-10άρια) έχει ολοκληρωμένη μπάντα με κανονικά τραγούδια και δεν παίζει μόνος του παρλαπίπες (δεν εννοώ ότι παίζουν οι Ratatat παρλαπίπες, είναι άλλο ύφος έτσι κι αλλιώς).
Το πεταλάκι που πήρα είναι το Attack Decay της Electro-Harmonix, έχει πάρα πολλά setups εκτός από reverse και πρέπει να βρω χρόνο να το ψάξω, αλλά όσο το έχω πειράξει έχει πολύ πλάκα…!
1 Like
Μια πολύ ενδιαφέρουσα κυκλοφορία, που οφείλω να ομολογήσω ούτε που γνώριζα, και ειλικρινά με ταρακούνησε! Από τα πιο ενδιαφέροντα ακούσματα που μου έκατσε μέσα από το θρεντ αυτό.
Ένα τρομερό αμάλγαμα μοντέρνων και παραδοσιακών ήχων, που πραγματικά δε μπορούσα να πιστέψω μια τόσο υψηλή ποιοτική δημιουργία και σύγχρονη είναι Ελληνική!
Ο δίσκος χωρίζεται σε 2 τμήματα/κομμάτια συνολικής διάρκειας 27 λεπτών, αλλά θα έλεγα ότι τα ίδια τα κομμάτια χωρίζονται σε μικρότερα μέρη. ** ψάχνοντας το δίσκο περισσότερο αφού έγραψα το review, είδα ότι και τα δυο parts χωρίζονται και σε ξεχωριστά κομμάτια – οπότε τώρα έχει περισσότερο νόημα – αν και στο Spotify και στο Bandcamp το έχει μόνο χωρισμένο σε 2.
Η ακρόαση είναι απολαυστική και πραγματικά ένα μουσικό ταξίδι παραδοσιακών και μοντέρνων ήχων.
Το πρώτο μέρος είναι καταιγιστικό - η πρώτη εντύπωση είναι Depeche Mode αισθητική όπως πολύ σωστά αναφέρθηκε στα φωνητικά @Dr.Feelgood , αλλά στη συνέχεια ανακαλύπτεις στοιχεία ψαλμωδιών, διονυσιακών ήχων (πολύ κοντά σε Dead Can Dance κάποιοι) και αμιγώς μοντέρνου prog rock.
Το δεύτερο μέρος έχει έναν κρυμμένο φορο τιμής στο κλασσικό ρεμπέτικο και αφού έσπασα το κεφάλι μου το βρήκα ! Αν παρατηρήσετε έχει πολλές ομοιότητες με τον Καϊξή του Χατζηχρήστου/Βαμβακάρη ο τρόπος που τραγουδάει στο 3:47 vs το οριτζιναλ .
Αυτή η αναφορά με τρέλανε και πιστεύω είναι πολύ πετυχημένα αγκαλιασμένη από τον ήχο τους.
Στο δεύτερο μέρος του δευτέρου, κλείνει το άλμπουμ με ένα ωραίο καθαρό prog rock outro και σε αφήνει να αναρωτιέσαι τι πρώτο άκουσες τώρα μέσα σε 27 λεπτά.
Εξαιρετικη προταση και ευχαριστω @MrBeast !
6 Likes
@Evil άκου οπωσδήποτε και το Quantum Unknown που μπολιάζει και πολύ floyd μέσα σε όλα αυτά καθώς και το εξαιρετικό single Cry-out!
trivia: Ο τραγουδιστής τους λέγεται Μάνος Πατεράκης (γκουχ γκουχ)
trivia 2: Τα χριστούγεννα του 2012 είχαν παίξει το figures το πλανητάριο. Τρομερή οπτικοακουστική εμπειρία.
Δηλώνω φαν.
2 Likes
Τους από πάνω, αν και τους ήξερα σαν όνομα, δεν είχα ακούσει ποτέ.
Σήμερα άκουσα πρώτη φορά το Quantum Unknown.
Δεν ξέρω γιατί ήταν η πρώτη φορά σήμερα 
@manos87 
Καταρχήν να πώ ότι το εξώφυλλο θέλω να το κάνω μπλουζάκι. Εδώ λοιπόν έχουμε ένα πολύ. πολύ συμπαθητικό δίσκο που ισορροπεί άψογα ανάμεσα σε Folk, Blues, Country και Americana. O ένας wood brother που έχει αναλάβει τα φωνητικά ώς επι τω πλείστον, έχει συμπαθητική φωνή χωρίς πάρα πολλές southern επιρροές, αν και το πρώτο κομμάτι, το Alabaster, μ έσπασε λίγο τα νεύρα από ένα σημείο και μετά στην πρώτη ακρόαση, με τις επόμενες ακροάσεις βέβαια ούτε καν το πρόσεχα και έγινε και το αγαπημένο μου μαζί με το ομώνυμο, είναι και το πιο blues κομμάτι του άλμπουμ νομίζω. Επίσης έχουν αρκετή ποικιλομορφία στις συνθέσεις, ντράμ και κιθάρες είναι πολύ παιχνιδιάρικα εξίσου, μόνο ένα δύο κομμάτια προς το τέλος δεν με ενθουσίασαν και τόσο. Γενικά πολύ επαγγελματική μεν αλλά επιτηδευμένα ερασιτεχνική παραγωγή και γενικότερη προσέγγιση, μετά διάβασα ότι έχουν πάρει και βραβείο Grammy για το προηγούμενο άλμπουμ τους, οπότε οκ όλα καλά 
@Sh_Wo_f για πες αγαπημένο κομμάτι?
5 Likes
Ανοιχτά παράθυρα στη δουλειά, υποχρεωτικός αερισμός, μπουφάν και ακουστικά. Μια φωνή από το υπερπέραν με σπαστά αγγλικά. Μιλά καταστροφολογικα, περίεργες θεωρίες, εκτός των ορίων της επιστήμης.
Δεν δίνω πολύ σημασία. Αλλά για αυτόν τον ίδιο (Immanuel Velikovsky) αυτά που λέει είναι το έργο ολόκληρης της ζωής του. Μια θεωρία έξω από τα συμβατικά όρια της επιστήμης, που μιλάει για σύγκρουσεις της γης στο παρελθόν με άλλους πλανήτες τους ηλιακού μας συστήματος, πράγματα που μοιάζουν πιο κοντά στη μυθοπλασία. Μια ζωή αφιερωμένη σε μια θεωρία που απορρίφθηκε από όλους τους ομολόγους του, οδηγωντας τον σε απομόνωση.
Πιάνοντας όλη την μυστήρια ζωή του οι Βοστωνεζοι Junius συνθέτουν ένα ολοκληρωμένο μουσικό έπος στο The Martyrdom of a Catastrophist. Αναμιγνύονται στη μουσική τους σύγχρονα ηχόχρωματα με διακυμάνσεις στην ένταση, χαλαρές στιγμές αλλά και ξεσπάσματα, μπλεγμένοι depeche mode, tool, mastodon, paradise lost. Πολύ ωραία πράγματα.
Δεν μπορείς να ξεχωρίσεις εύκολα κομμάτια που να ξεχωρίζουν αλλά το όλο είναι ένα διαμαντακι. Ταξιδιαρικο και εσωστρεφές την ίδια στιγμή, μελαγχολικό και τυχοδιωκτικό όπως και η ζωή του βελικοφσκι.
Σίγουρα θα συνεχίσω το ψάξιμο και στα υπόλοιπα άλμπουμ τους. Θενκς @MrBeast
5 Likes
Ρε… Εντάξει, το ξέρω, ακούγεται λίγο σαν “μου έφαγε ο σκύλος το τετράδιο”, αλλά δεν έχω καταφέρει ακόμα να ανασκουμπωθώ. Κι αυτό διότι, όπως προανέφερα, κάτι με τριγυρνάει (ελπίζω όχι κοβιντ ;p) και ο δίσκος όσες φορές προσπάθησα τον βάλω μου επιδείνωσε απλώς τον πονοκέφαλο. Ζητώ συγγνώμη και επιφυλάσσομαι ίσως για σήμερα (φινγκερς κροσντ).
Καμία σχέση υφολογικά με τον υπόλοιπο δίσκο, τον κόβει και στην μέση και βασικά
There’s a bottle on the table
There’s a fire in the glass
There’s a long list of things I should be doing
I’m not gonna get very far tonight
I’m not gonna get very far
It’s late in the evening
I woke up an hour ago
There’s another bed where I should be sleeping
I’m not gonna get very far tonight
I’m not gonna get very far
I will get by starin’ at the moon
I will get high all alone in my room
I will survive these stories in my head
When I’m loving you I don’t think about my death
When I’m loving you I don’t think about my death
Η ουσία της ύπαρξης (μου).
1 Like
Damn girl!!
#9
1 Like
Ωραια πραγματα παλι μπραβο παιδες! Godflesh / Ahab <3
3 Likes
ΠαΣοκ Παρις <3<3
Τι κοντρολ και ρεσιστανς καλέ, τι σας έκαμα. ;p
1 Like
Τεράστια δισκάρα έβαλες!
@Sh_Wo_f αν δεν το έχεις ακούσει είσαι πολύ τυχερή, είναι δισκαρα! Kudos και για τον Slash-αρο και το ain’t life grand.
@Sevek δεν είναι τόσο “εξωτικό” όσο ακούγεται. Αν σου αρέσει το doom-doom/death πιστεύω θα σου αρέσει. Περιεχει πολύ ιδιαίτερα βαριά και ατμόσφαιρικη μουσική και ο επινοημενος από τους ίδιους ορος είναι πάρα πολύ ταιριαστός. Caligula’s horse ήταν καλή φάση που μου έτυχε, το rise radiant (και όχι 
) μου άρεσε αρκετά, και δεν έχω ακούσει τίποτα από τα προηγούμενα
2 Likes