Χαχα οκ γέλιο έχει το παργαλατσος, καμία φορά με 2-3 κολλητούς φίλους αποκαλούμε έτσι ο ένας τον άλλο “τι λέει ρε (μ)παργαλατσε τι νέα?” αλλά οκ είναι περισσότερο χιουμοριστικό και το είχα βάλει χωρίς να έχω φανταστεί πως θα έχω καθημερινή συμμετοχή. Ο rider είναι και αυτός καλός τύπος, τα ίδια με τον παργαλατσο θα γράφει, μόνο το νικ αλλάζει.
Ψιψιψονι επίσης γαμάτη λέξη, δεν ξέρω αν χρησιμοποιείται γενικά με αυτό τον τρόπο, αλλά με τον αδερφό μου και φίλους αποκαλούμε έτσι τα συνοδευτικά του ποτού “ρε μαλακές σκέτη μπύρα είστε σοβαροί, που είναι τα ψιψιψονια?”
@SvenN σε όλα τα τοπικ μαν !
1 Like
παρακαλω
11 Likes
Κάποιες φορές οι λέξεις χάνουν την πραγματική τους σημασία, ειδικά όταν καλούνται να περιγράψουν πράγματα και γεγονότα που υπερβαίνουν την συμβατική υπόσταση. Έτσι κι εδώ, το ότι κλήθηκα από τον @Sevek να παρουσιάσω τις εντυπώσεις μου για ένα έργο, την σπουδαιότητα και τη σημειολογία του οποίου φαντάζει απίθανο να καταφέρω να αποδώσω σε μερικές γραμμές αρκούντως ικανοποιητικά (πόσο μάλλον όταν υπάρχει ήδη εκεί έξω ένα κείμενο που το καταφέρνει στον υπερθετικό βαθμό) υπήρξε μια όμορφη “υποχρέωση”, που πρώτα και κύρια χρωστούσα στον εαυτό μου.
Είναι, άλλωστε, πάντα πρόκληση να γράφεις για έργα που έχουν τη δική τους ιστορία και βαρύνουσα σημασία και το εν λόγω δημιούργημα φαντάζει ο ορισμός της έννοιας πρόκληση για καθέναν που έρχεται σε επαφή μαζί του. Από τον ίδιο του το δημιουργό και καθέναν από τους συντελεστές που το έφεραν εις πέρας, μέχρι καθέναν από τους ακροατές που ήρθαν ή θα βρεθούν αντιμέτωποι μαζί του, η πρόκληση υπήρξε κάθε φορά διαφορετική αλλά πάντοτε υπαρκτή και σε πρώτο πλάνο. Άλλωστε, μιλάμε για κάτι περισσότερο από ένα μουσικό έργο ζωής. Μιλάμε για μια δήλωση, για μια παρουσία που από μόνη της ορίζει την έννοια του πειραματισμού και της απουσίας φυσικών ή νοητών ορίων, ένα ορόσημο για την τέχνη καθεαυτή.
Δεν θα επεκταθω σε ακόμη έναν παιάνα, μήτε θα προβώ σε κάποια ανάλυση του δίσκου ή την περιγραφή των ιστορικών ή τεχνικών του λεπτομερειών. Τα όσα έγραψε ο Αντώνης φτάνουν και περισσεύουν και προτρέπω όποιον θέλει να ενημερωθεί ολοκληρωμένα για αυτό το πόνημα, να διαβάσει την παρουσίαση του. Προσωπικά, απέχοντας από το να την επισκεφτώ ξανά, θέλησα να γράψω δίχως να επηρεαστω από εκείνη, αλλά δεν μπορώ να μην πιαστώ από ένα σημείο της που μου έχει χαραχθεί στο νου από την πρώτη φορά που τη διάβασα και με βρίσκει να ταυτίζομαι.
Ποτέ δεν υπήρξα ο φανατικός ακροατής των όσων ο Tom Gabriel Fischer είχε να προσφέρει είτε με τους Hellhammer/Celtic Frost, είτε με τους Triptykon. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχω ακούσει τα έργα του, ή δεν τα επισκέπτομαι ακόμη και τώρα ενίοτε, μα ότι δεν αποτελώ μέρος του λεγόμενου fanbase, δεν νιώθω την ίδια φλόγα που σιγοκαιει όταν ακούω άλλους καλλιτέχνες. Την ίδια στιγμή, όμως, σέβομαι απεριόριστα την δημιουργική του πορεία, με όλα τα σωστά και τα λάθη της, τις ιδιαιτερότητες της και τις μεγαλειώδεις στιγμές της. Έτσι, μπορώ να αντιληφθώ και να κατατάξω ως σημαντικό αυτό που αντιμετωπίζω στο συγκεκριμένο έργο, να αισθανθώ το μεγαλείο της σύλληψης του και να βυθιστω στο πηχτό σκοτάδι του.
Στην τελική, ο δίσκος είναι το πλέον χαρακτηριστικό παράδειγμα που το έργο διαχωρίζεται από τον δημιουργό και στέκεται αυτόφωτο, παρά το περιβάλλον από το οποίο προέκυψε.Δίχως μομφές για την προσωπικότητα ή τις επιλογές του Fischer, η ιστορία τον έχει κρίνει για τις σωστές και λανθασμένες του αποφάσεις, θέλοντας τον υπεύθυνο τόσο για μερικά από τα σπουδαιότερα άλμπουμ εντός του μεταλλικού ήχου (Monotheist, To Megatherion), όσο και για μια από τις μεγαλύτερες απογοητεύσεις του (Cold Lake) - αλλά και για την επαναφορά και τον επακόλουθο τερματισμό των Celtic Frost. Κοινώς, τον έχει χαρακτηρίσει για τις, πολλές φορές αντιφατικές ή ακραίες, αποφάσεις του, φυσικό επακόλουθο της ανήσυχης φύσης του και της καθοδήγησης του από την έμπνευση και το θυμικο.
Αυτή η καθοδήγηση και η άγνοια κινδύνου είναι, όμως, ο λόγος που η τέχνη του οδήγησε στη συντριβή των όποιων ορίων και στην έμμεση δήλωση μέσω εκείνης πως όλα είναι δυνατά αν τα φανταστείς, πιστέψεις σε αυτά και προσπαθήσεις να τα υλοποιήσεις, παρά τους όποιους περιορισμούς, την κριτική ή τις συνεχείς απογοητεύσεις. Και, υπό αυτό το πρίσμα, γι αυτόν το λόγο η μουσική του - η ιστορική κορύφωση της οποίας βρίσκεται εδώ - θα κρίνεται πάντοτε ως πολύ περισσότερο προοδευτική στην ουσία της από κάθε λογής τεχνικά άρτιο και πολυσπουδαγμενο - μα την ίδια στιγμή δημιουργικά αυτοπεριορισμενο - progster του χώρου.
Θεωρώ έκλεισα το χρέος μου από πέρυσι (οπότε θα ησυχάσει και ο @apostolisza8 
), θέλω να ελπίζω ότι θα συμμετάσχω με συνέπεια στον επόμενο γύρο
12 Likes
Ratatat - Ratatat (2004)
(πρόταση album από @Giasonas)
Οι Ratatat είναι ένα electronic-rock duo από το Brooklyn της Νέας Υόρκης. Η μουσική τους μου έβγαλε πολύ United Kingdom of Great Britain και αν δεν είχα googlάρει για την πάρτη τους θα ορκιζόμουν ότι είναι Αγγλάρες, αλλά διαψεύστηκα. Τελικά είναι United States of America. Πέτυχα το United τουλάχιστον. Δε θεωρώ τον εαυτό μου ειδήμων στον ήχο τους, αλλά αυτό που παίζουν το παίζουν πολύ όμορφα και σωστά κατά τη γνώμη μου. Συνειρμικά μου ήρθαν στο μυαλό Radiohead και John Frusciante στα περίεργα τα προσωπικά του.
Πρόκειται για το ομώνυμο ντεμπούτο των Ratatat, και μια αξιοσημείωτη πληροφορία είναι ότι ηχογραφήθηκε στο διαμέρισμα του ενός από τα 2 μέλη της μπάντας, Evan Mast (bass, synthesizers, percussion). Ο άλλος της παρέας είναι ο Mike Stroud (guitar, melodica, synthesizers, percussion). Μουσικά ο δίσκος κινείται σε instrumental λογική, συνδυάζοντας ηλεκτρονικά στοιχεία με rock φόρμες και αρκετή ψυχεδέλια. Γενικά μιλώντας, δεν είμαι και ο μεγαλύτερος οπαδός των instrumental albums (εκτός από λαμπρές εξαιρέσεις), για τον απλούστατο λόγο ότι δε μου κρατάνε την προσοχή. Συνήθως τα χρησιμοποιώ ως “μουσικά χαλιά” καθώς δουλεύω σχεδιάζοντας τα γραφιστικά μου στο pc. Σχεδόν μόνο έτσι δουλεύει αυτή η μουσική για 'μένα (το ίδιο συμβαίνει και με το album που πρότεινα εγώ στο exchange). Οπότε ναι, δυστυχώς δεν τρελάθηκα με τον δίσκο, αλλά τουλάχιστον βρήκα τον τρόπο για να μπορέσω να κάνω τις ακροάσεις μου σχετικά ευχάριστα και έτσι δούλεψε για 'μένα και άκουσα και κανά 2 ακόμα albums τους όταν τελείωσε το “Ratatat”.
Ξεχώρισα τα “Seventeen Years” - πρώτο τραγούδι του δίσκου - το “Bustelo” με την ιδιόμορφη funkιά του και το φουλ ψυχεδελικό “Cherry” που κλείνει το album με τις reversed κιθάρες που πάντα μου αρέσουν (και επειδή αγόρασα και ένα αντίστοιχο πεταλάκι για την κιθάρα πρόσφατα).
https://www.youtube.com/watch?v=WW8VmSfYLAU&ab_channel=AudioDregs
7 Likes
Εγώ Παργαλάτσο θα συνεχίζω να το λέω πάντως (νόμιζα το επίθετο του ήταν).
Επίσης ξεχάσατε τα Πουτσοφλίγκαρος και Μουνίκακας (ή μόνο εγώ τα ξέρω;).
2 Likes
Πουτσοφλίγκαρος
1 Like
Ο καθένας έχει μια λίστα με σεβάσμια ονόματα καλλιτεχνών/συγκροτημάτων που οδηγούν σε τράβηγμα γραμμής και σήκωμα χεριών ψηλά με όχι καλή έννοια. Οι Gogol Bordello είναι στη δική μου λίστα.
Το παράξενο (?) είναι ότι στα χαρτιά μου όλα μοιάζουν σωστά. Κρατάνε από πανκ, μου αρέσει το πανκ. Έχουν gypsy και κάτι από βαλκάνια, το ψώνιο να λέω δεν καταδέχομαι ό,τι σχετικό το έχω ξεπεράσει καιρό.
Τι με χαλάει στην πράξη; Πολλά, αλλά ήδη γκρινιάζω και με βαριέμαι. Απλά να σημειωθεί ότι σε ένα διάγραμμα βενν το εξώφυλλο παραπάνω με την αισθητική μου έχει κενή τομή. Κι ότι εκείνο το σετ τους στο ρόκγουεϊβ μετά από Monster Magnet-Flogging Molly και πριν από Prodigy με στοίχειωσε.
Με αυτά δεδομένα, θα ήταν ψέμα να πω ότι μπαίνοντας στο δίσκο είχα ελπίδες ή ότι βγαίνοντας με έκανε να αναθεωρήσω. Προφανώς δεν είναι κακό άλμπουμ περ σε, έχει στιγμές που μέπιασαν (Wonderlust King & Supertheory τα πιο προφανή), και γενικά δεν τράβηξα τα μαλλιά μου όσο περίμενα, αλλά μέχρι εκεί φτάνουν τα γούστα μου.
10 Likes
Δεν ειχα ακουσει τιποτα απο apocalyptica εκτος απο μια δυο διασκευες - ισως δεν μου κινησαν το ενδιαφερον.
Δεν προλαβα να ακουσω τον δισκο πανω απο μια φορα- ισως δεν ηθελα.
Η συμμετοχη lombardo τοτε ισως εδινε ενα συν στις πωλησεις.
Ο δισκος μου φαινεται σαν μια συρραφή απο ριφς. Καποια καλα καποια αδιαφορα. Δεν θα σχολιασω αν ειναι καλοί στο να παιζουν τσελο. Θα σχολιασω στο τι μου εδωσε προσωπικα ο δισκος-τιποτα. Σορρυ @Ktn- θα ηθελα την γνωμη σου για τον δισκο παντως. Εκλεψες εκκλησια ή σου αρεσει και το ακους συχνα;
6 Likes
Λατρεύω Apocalyptica και ένιωσα να κλέβω εκκλησία γιατί ήταν υπερβολικά εύκολη απάντηση στο “δίσκος με έντονη παρουσία οργάνου εκτός κιθάρας”.
Ίσως το ομότιτλο ή το Worlds Collide που έχουν και guest τραγουδιστές να ήταν πιο βατή επιλογή. Γενικά ο ήχος τους δεν είναι ό,τι πιο απλό, αλλά κάνουν πολύ περισσότερα από basic riffing σε τσέλο (πχ Faraway, Drive, Cortége).
Άχρηστο τρίβια νο. 1: Ο Lombardo τους προσέγγισε μόνος του για να συμμετάσχει μετά τις διασκευές σε Metallica και το Cult άλμπουμ.
Άχρηστο τρίβια νο. 2: Το εξώφυλλο είναι αναφορά σε Man Ray.
1 Like
fixed.
3 Likes
Οι gravitysays_i είναι progressive, επειδή σκέφτονται κι εκφράζονται με αυτό τον τρόπο. Ακόμα κι αισθητικά να το δούμε, πάλι βγαίνει το συγκεκριμένο αποτέλεσμα από την εξίσωση της παρουσίας τους στη μουσική σκηνή, μια και με το “The Figures of Enormus Grey and the Patterns of Fraud” αρκέστηκαν μέχρι εκείνο το σημείο που τους οδήγησε η έμπνευσή τους. Έγραψαν ένα τραγούδι, σπάζοντάς το αρχικά σε δύο μέρη (εξωτερική όψη) κι εν συνεχεία, το καθένα εκ των δύο μερών είναι σα να απαρτίζεται από διάφορα επί μέρους μικρότερα ασματικά τμήματα (εσωτερική όψη).
Η σύμπραξη του post ήχου με τα εισαγωγικά κι ένθερμα Depeche Mode φωνητικά δεν δίνει την πρόγευση ενός απλού τραγουδιού. Κάνουν κάτι σύνθετο, το οποίο όμως την ίδια στιγμή ακούγεται τόσο απλό που σε ακινητοποιεί από το να σκεφτείς ότι θα μπορούσαν να κάνουν κάτι πιο επιτηδευμένο. Με αυτό το αποτέλεσμα θα ήταν λάθος, όχι να δοκίμαζαν οι ίδιοι να το ηχογραφήσουν ξανά με άλλον τρόπο ή επιπλέον ενσωματώσεις, αλλά να στριμώχναμε ο καθένας μας κάποια σκέψη για το πως αλλιώς θα μπορούσε να ακουστεί το ένα ή το άλλο σημείο.
Όσο για το σαντούρι, η παρουσία του είναι ένα γλυκό έδεσμα μέσα σε αυτό το κάτι λιγότερο από μισάωρο. Όταν ακούω το σαντούρι, το μυαλό μου με ταξιδεύει στα νησιά, κατά βάση στα κυκλαδίτικα. Μέσα σε σοκάκια βρόχινα που προλογίζουν με τον ελαφρύ και μυρωδάτο από βροχή αέρα την έλευση της εαρινής εποχής. Δεν κλιμακώνει κάποια μελαγχολία ή στεναχώρια αυτό το όργανο, αλλά αμβλύνει τον πλούτο της ελπίδας. Αυτό το όργανο μέσα σε αυτό τον δίσκο είναι η ένδειξη μιας όμορφης απλότητας.
Τέλος, αυτός ο δίσκος είναι progressive, επειδή ο επόμενός του γεννήθηκε κατά μία ίντσα πιο μεστός ηχητικά. @tylerdurden να 'σαι καλά.
8 Likes
Thanks δόκτωρα! Ετοιμάζω και το δικό μου. Απορία: Το είχες ακούσει πριν την πρόταση ή ήταν η πρώτη φορά; Καταλαβαίνω ότι δεν σου ήταν άγνωστο, σωστά;
Είχα ακούσει κάποτε το πρώτο μέρος. Ήρθα σ’ επαφή μαζί τους μέσω του “Quantum Unknown”. Οπότε μετά από εκείνο, είχα πάει και σ’ αυτό, αλλά τώρα το άκουσα ολοκληρωμένο.
1 Like
John Zorn - Naked City
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-650753-1564654898-9117.jpeg.jpg)
Ακούω αρκετή jazz αλλά ακόμα περισσότερη είναι η jazz που δεν ακούω και δυστυχώς δεν μπορώ να προσδιορίσω ακριβώς τι μου αρέσει και τι όχι. Ίσως δεν είμαι πολύ του maximal. Τέλος πάντων, το Naked City αποτελείται από 26! κομμάτια αλλά αρκετά από αυτά διαρκούν λιγότερο από λεπτό. Πάντα με εξέπληττε πώς βρίσκουν τίτλους για τα κομμάτια τους πολλοί υπερπαραγωγικοί καλλιτέχνες, ιδιαίτερα όταν δεν έχουν στίχους. Εγώ δυσκολεύομαι πολύ όταν γράφω δική μου μουσική και μετά βλέπω άλλους να έχουν τίτλους όπως “Woman gives birth to a tomato” ή “Lions writing the Bible”.
Σε αυτόν τον δίσκο έχω να πω ότι αρκετοί από τους τίτλους μου φαίνονται άψογα ταιριαστοί με αυτό που ακούω. Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι το Chinatown που θα μπορούσε να έντυνε το In the Mood for Love και ένα άλλο παράδειγμα είναι το You Will Be Shot όπου γίνεται χαμός από την αρχή μέχρι το τέλος. Στιγμές σαν και αυτήν είναι οι αγαπημένες μου του δίσκου. Κάθε φορά που το σαξόφωνο ουρλιάζει και είναι σαν να κυνηγιέται με μπάσο, πλήκτρα και κιθάρα. Ακόμα και όταν δεν είναι πολύ εύκολο στο άκουσμα, δεν ξέρω, μου βγάζει έναν σεβασμό. Το Snagglepuss πχ με ενθουσιάζει σε πολλά σημεία.
Γενικά στο άλμπουμ όμως ακούμε κι άλλα στυλ (μερικές φορές πολλά σε ένα κομμάτι). Έχει στιγμές πιο αργόσυρτες/ρομαντικές που μου άρεσαν (βλ. The Sicilian Clan) και έχει και πιο παιχνιδιάρικες και catchy (βλ. A Shot in the Dark) που τις βαρέθηκα γρήγορα.
Επίσης το πιο αξιοσημείωτο στοιχείο που βρήκα στον δίσκο είναι ότι για πάνω κάτω 8 κομμάτια γίνεται grindcore!! Grindcore αλλά και jazz. Έρχεται σαν guest ο Yamatsuka Eye και ουρλιάζει πάνω από το χάος που λέγαμε προηγουμένως. Γενικά συμβαίνουν πράγματα.
θενκς @martian
9 Likes
@osfp7 @pantelis79 @matia 
@MrBeast @anhydriis @pantelis79 @nikatapi 
@QuintomScenario @manos87 @eviL @MrBeast @tylerdurden @Sh_Wo_f @martian @Giasonas 
Νέο χωρίς θέμα.
Διαρκεί για δύο εβδομάδες. Ζευγάρια Τετάρτη/κριτικές μέχρι 1/2
1 Like
Συμπλήρωσα πάλι πριν καν γράψω, χαχ. Λοιπόν, σήμερα αργότερα, ή αύριο νωρίς. Με ταλαιπωρεί κάτι σαν αρρώστχια και αυτός ο σαματάς των Gogol Bordello δεν ταίριαξε με τον πονοκέφαλό μου. ;p
Σήμερα εγώ!!!
Έλα έβαλα😅
να γράψεις γι’ αυτο που χρωστας ηθελα. Οχι να βαλεις λολ
5 Likes