Μη με προκαλεις εχω και δικο σου δισκο αυτη τη βδομαδα 
2 Likes
Και το Virtual 9,5!
Έχεις και μια βδομάδα;;;
2 Likes
Νομίζατε ότι ο Φουσέκης μπορεί να σας ξεφύγει έτσι; 
1 Like
Okz, το πενθημερο δεκτο.
Τα πρωτα 5’’ του soundhouse tapes ηταν γαμω, μετα αρχισε η κατρακυλα.
3 Likes
τι να παραδεχτουμε, εγω εβαλα gogol εγω μιλησα για λιγεσ συμμετοχεσ.
το προβλημα με τον χρονο ειναι οτι ειναι λιγοσ για τους δισκους που μασ αρεσουν. δεν προλαβαινουμε να τους ακουσουμε πολλεσ φορεσ γιατι πρεπει να ακουσουμε τον επομενο. Δεν ειμαστε φοιτητεσ, εχουμε δουλεια και οικογενεια.Και οπως εχω πει και σε προηγουμενο ποστ δεν βαζω αλλο deadline στην ζωη μου και ειδικα για πραγματα που αγαπαω (και που με διασκεδαζουν/ευχαριστουν).
2 Likes
Δεν βγαινεις κακος, εγω στηριζω 100% πιεση βασικα. Θελω και πιο χοντρο κραξιμο αν γινεται. Μου εβαλες κιτρινο νευριασμενο ημοτζι και θα κανω σημερα την κριτικη, αν ειχες βαλει κοκκινο μπορει να την ειχα κανει χθες 
Αυτο ταιριαζει σε μενα συνηθως.
Εκλαψα. Spoken like a true capitalist.
Εχετε γαματη ρεντα σημερα ε.
Σκαστε μωρε μλκς 
Που ειναι το ™ μου?
4 Likes
Η αλήθεια είναι πως το procrastination πάει σύννεφο αλλά δεν πειράζει, καλό μας κάνουν οι φατσούλες, ελπίζω μόνο να μην νομίζεις @JTN οτι σε γράφω(ουν) όσοι είναι αποδέκτες των φατσούληδων (sic) :P, προσωπικά ανάλογα την διάθεση των ημερών πορεύομαι συν την δουλειά και αυτή η περίοδος είναι τραγική, γιαυτό και δεν έβαλα δίσκο τις τελευταίες 2 φορές, θα βάλω την επόμενη όμως κι ας χρωστάω ακόμη το review στη τίμια αμερικανιά της @Sh_Wo_f
1 Like
DENT - BAO BEI
Αυτην την εβδομαδα μου ηταν πολυ δυσκολο να γραψω κριτικη και το καθυστερησα παρα πολυ, για κανεναν αλλον λογο περαν του οτι μου ειναι πολυ πιο ευκολο να βρω κινητρο, ορεξη, ενεργεια και τις λεξεις για να γραψω για κατι που μου προκαλει το ενδιαφερον και μου αρεσει και ισως με ιντριγκαρει, απο οτι για κατι που μου ειναι δυστυχως λιγο ή πολυ ειτε αδιαφορο ειτε ενοχλητικο.
Οι DENT ηταν μια μπαντα απο την Βοστωνη της Μασαχουσετης η οποια αποτελειτο απο τους Jack Whelan, Harley Cullen, Tristan και Lane Shi. Πριν διαλυθουν κυκλοφορησαν το κυκνειο τους ασμα με τιτλο Bao Bei, το οποιο εχει προφανως εντονη ασιατικη χροια, και λογω του ονοματος του αλλα και λογω της τραγουδιστριας και frontwoman η οποια αν και Αμερικανα, εχει εμφανως ασιατικη καταγωγη.
Γινεται ειδικη αναφορα στην Lane Shi, γιατι ειναι το δυνατο χαρτι της μπαντας, καθως την καθιστα μια μπαντα με πολυ ιδιαιτερο και μοναδικο στυλ. Αυτο συμβαινει και λογω της αιθεριας της φωνης που προκαλει εντονα συναισθηματα μεταφορικης καυλας, και λογω της επιλογης της να τραγουδαει με φαλτσετο ικανο να σε κανει να πηδηξεις απο το μπαλκονι.
Το Bao Bei αποτελειται απο 8 συνθεσεις με ποικιλια και στο υφος, και στις διαρκειες, και στην ατμοσφαιρα και στην δομη. Απο τη μια εχεις τραγουδια οπως το τριλεπτο Bao (που ανοιγει τον δισκο) και το Bei (που λειτουργει ως instrumental διαλειμμα πριν το κρεσεντο στο τελος του δισκου) με μια ακρως ταξιδιαρικη, κινηματογραφικη και ηρεμη ατμοσφαιρα, που σε κανουν και τα δυο να κλεινεις τα ματια και να πετας με αλεξιπτωτο αναμεσα στους διδυμους πυργους της Κουαλα Λουμπουρ κατα τη διαρκεια μιας ζεστης θερινης νυχτας… κι απο την αλλη εχεις τραγουδια οπως το επισης τριλεπτο Widow Shelf, το οποιο ισορροπει αναμεσα στην πληρη παραδοση σε σχιζοφρενεια και την πτωση σε καποια τρυπα μεσα σε μαγικη ντουλαπα που σε μεταφερει στο Twin Peaks αλλα οπως αυτο θα ηταν αν το ειχε σκηνοθετησει ο Wim Wenders με μισο κιλο κοκαινη στο αιμα του (αν επιζουσε).
Απο την αλλη υπαρχουν επισης μεσα ΟΓΚΟΛΙΘΟΙ οπως το Baby In The Pink District που στα 7 λεπτα του μας μεταφερει σε φιλμ νουαρ σκηνοθετημενο απο τον Lynch και λατρευω καθε νοτα του, αλλα και τσιμεντολιθοι οπως το Sorrowful Seed που στα 10 λεπτα του βαζει δυνατη υποψηφιοτητα για magnum opus της μπαντας, θυμιζοντας οποιαδηποτε σκληρη βαρια μπαντα εχετε λατρεψει ποτε και σας εχει κανει να κανετε headbanging στο ντους τραγουδωντας τους στιχους με το μπουκαλι σαμπουαν για μικροφωνο οσο το αφρολουτρο σταζει απο καθε τρυπα σας (sorry not sorry).
Παρολο που οι DENT ειναι ξεκαθαρα μια εντελως πειραματικη μπαντα που συνδυαζει ηχους και ρυθμους progressive metal με στοιχεια απο lounge, blues, τζαζ, απο noise, απο hardcore, thrash metal, ακομα και blastbeats ισως πιο συχνα απο οτι θα επρεπε, προσωπικα ιοως να μου αρεσουν τα πιο straightforward τραγουδια τους, οπως δηλαδη το Lullaby και το Baby In The Pink District που ανεφερα ηδη.
Καπου εδω και πριν μιλησω για το τελειωμα του δισκου ας αναφερθω συντομα στο Nine Fathers, ενα πενταλεπτο τραγουδι στο οποιο γινονται τα παντα. Απλα χαος, η μπαντα παιζει πολυ επιτυχημενα ενα μιγμα διαφορων ειδων metal, μπολιασμενα με το δικο τους προσωπικο στιγμα, και αν και αποτελει ενα τραγουδι το οποιο υπο συγκεκριμενες συνθηκες μου ακουγεται θορυβος στα αυτια, υπο αλλες συνθηκες ακουγεται ως μια ακρως επιθυμητη διεξοδος.
Ο δισκος τελειωνει με το Danger Diablo διαρκειας 10 λεπτων, το οποιο εχει ως στοχο προφανως να ολοληρωσει αυτην την ακουστικη εμπειρια αναλαμβανοντας το ρολο του κρεσεντου. Αν και 10 λεπτα, ειναι πιασαρικο, εχει θεματα που επαναλαμβανονται ακριβως με την συχνοτητα που πρεπει, εχει την γεφυρα του στην μεση με την Lane Shi να κανει ακομα μια καταθεση ψυχης, και εχει και αυτο μια κινηματογραφικη αυρα που μας ταξιδευει σε Ταιλανδες, Ινδονησιες και Χονγκ Κονγκ, αν αυτα ηταν ειδη χεβι μεταλ οπερας.
Στα αρνητικα του δισκου, το οτι πολυ συχνα δυστυχως οι τσιριδες της Lane Shi και οι επιτηδευμενες παραφωνιες της μου προκαλουν εντονες τασεις ανθρωποκτονιας, και μου θυμιζουν Bjork δευτερης διαλογης απο τα LIDL (@JTN μη με σκοτωσεις) .
Συνολικο προσημο θετικο, ηταν σιγουρα μια εμπειρια οι 5 ακροασεις που εδωσα στον δισκο, και σιγουρα θα τον επισκεφτω καποια στιγμη στο μελλον, αλλα σχεδον σιγουρα θα επιλεξω να ακουσω μαλλον μονο τα μισα τραγουδια, καθως κανα 2-3 απο αυτες τις 8 συνθεσεις θα δυσκολευτω να τις ακουσω στο μελλον. Ευχαριστω για τον δισκο, ακομα κι αν δεν ειναι κατι που μπορω να βαφτισω ως τελειο, σιγουρα μου αρεσε πολυ που το ακουσα.
8 Likes
Θα σου βάλουμε ένα Ν+2 και θα στρώσεις!
5 Likes
θενκς
για μενα αυτες οι στιγμες που μοιαζει να χανει την φωνη της και γενικα κανει καταθεση ψυχης ειναι που κάνουν δεκαρι τον δισκο
Επειδή οτι κοροιδευεις το λουζεσαι, αλλα και σαν μια, συνειδητη και επηρεασμενη απο τις προσφατες συζητησεις, επιδιωξη μου να μην πατησω φρενο οταν εβλεπα πως το review θεριευει, ηρθε η ωρα να γραψω και εγω το σεντονακι μου (το τριτο που γραφω στο forum, τα αλλα δυο ειναι στο thread των queen). Και με bonus μια αποπειρα περιγραφης ενος απο τα κομματια στον τροπο γραφης της @Sh_Wo_f (αν θες να το διαγραφω)
Τα 70s ηταν μια μαγική εποχη για τη μουσικη. Πολλές δημιουργίες αυτής της δεκαετίας καταφερνουν να σταματανε το χρονο και να εχουν μια διαχρονικη αξια. Σε πολλους δισκους λοιπον αυτης της περιοδου δεν εχουμε να κανουμε με ενα προιον μιας συγκεκριμενης εποχης που οταν καποιος το εξεταζει δεκαετιες μετα χρειαζεται να το βλεπει με καποια επιεικια. Ειναι μια δεκαετια που παντα με τραβαγε και παντα σιγα σιγα σκαλιζα, χωρις ποτε να εχω πεσει σε αυτο το δισκο, και ευχαριστω παρα πολυ την @Sh_Wo_f που μου εδωσε την ευκαιρια να τον μαθω.
Το Si on avait besoin d’une cinquième Saison είναι ο δευτερος δίσκος των Harmonium, μιας μπαντας απο το Montreal, της μεγαλύτερης πόλης της γαλλόφωνης επαρχίας του Quebec. Η μπάντα (δυστυχώς) κυκλοφόρησε τρεις μόνο δίσκους, ξεκινώντας δισκογραφικά το 1974 και κυκλοφορώντας τον τελευταίο δίσκο της το 1976.
“Αν κάποιος χρειάζεται μια πέμπτη εποχή” είναι ο τίτλος του album, και τα πρώτα 4 κομμάτια του είναι αφιερωμένα το καθένα σε μια εποχή του χρόνου. Μουσικά κινείται στο χώρο του prog/art rock, με folk, jazz και classical επιρροες, φανταστικες ακουστικες κιθάρες, φλάουτο και πλήκτρα. Οι στίχοι είναι στη γαλλική γλώσσα και όλο το δημιουργημα αποπνεει εμπνευση και πειραματισμό. Είναι από τους δίσκους που δεν γίνεται να ακουσεις σαν background και αν κανεις το λαθος να το κανεις για λιγο, θα φροντισει να σε καθηλώσει και μαγνητίσει, να αφήσεις οτι κανεις εκεινη την στιγμη, να ξεχάσεις ποιος εισαι και τι κανεις και να βουτηξεις βαθιά μεσα στη μουσική του. Προσπαθώντας να αποκωδικόποιησουμε το album, ας ρίξουμε μια σύντομη ματιά σε καθε ένα από τα 5 κομμάτια του, συνολικής διάρκειας 42 λεπτών.
Vert: το πράσινο και ανοιξιατικο κομματι του δισκου. Παιδικότητα, χρωματα και νεανικοι ερωτες. Ξεκινάει απαλά και διστακτικά οπως και η ίδια η άνοιξη, στη συνέχεια εξελίσσεται σε ενα γοητευτικο έπος γεμάτο από τη χαρά της ζωής, με αρκετή ψυχεδέλεια και αφθονες εικονες. Μου θύμισε μεταξύ άλλων τους Camel του πρώτου δίσκου και τους πρωιμους Floyd.
Dixie: Το καλοκαιρινο και ηλιολουστο κομματι του δισκου, φερνει πολλα χαμογελα και παραπεμπει στις πιο χαρούμενες (αλλα οχι χαζοχαρουμενες, μιλαμε για κομματαρες!) συνθέσεις των Beatles και της πρωτης περιοδου των Queen. Εξαιρετικο.
Depuis l’automne: Αφού το πιο χαρούμενο καλοκαίρι έχει λάβει τέλος, ακολουθεί το φθινοπωρινο κομματι με μελαγχολικη διαθεση για χαμενους δρομους και χαρμολυπη για τραγουδια που πρεπει να θυμομαστε, με φανταστικές εναλλαγές αναμεσα σε πιο ανάλαφρα και πιο συναισθηματικα φορτισμένα μέρη. Εκτος από τους συνήθεις ύποπτους και λιγο προγενεστερους των Harmonium για τετοιου ειδους εναλλαγες, φερνει στο νου επισης μεταγενεστερες μπαντες των οποιων κάλλιστα οι Harmonium μπορει να αποτελούν επιρροη, οπως οι Anathema και οι Lake of tears. Το depuis l’ atomne ειναι ενα ακόμα επος με απειρες εικονες που ειναι αδυνατο να μεταφερθουν σε λεξεις. Το κομμάτι τελειώνει με μια θεική αλλαγη με βαριές νότες στα πλήκτρα που προετοιμαζουν για τον ερχομό του χειμώνα. Μιλαμε για αριστούργημα.
En Pleine Face: H τριτη ηλικια- ενας παραλληλισμος που υπονοείται και στιχουργικα- και η τεταρτη εποχη με την σειρά αυτού του μοναδικού δημιουργήματος. Fais-moi un signe du bout de ta ligne. Je ne t’entends plus…Où es-tu ? J’en peux plus και ανατριχιλες…
Histoires sans paroles: Ενα 17 λεπτο επος, οπου η φωνή χρησιμοποιείται περιστασιακα και χωρις στιχους και που με μεταφυσικο τρόπο έρχεται να ενωσει τα προηγουμενα τεσσερα. Καπου στη λεπτη γραμμη οπου ενωνεται η φιλοσοφια μιας συμφωνιας της Ρομαντικης Εποχης με τις εναλλαγες, τη δραματουργια και κορυφωσεις της, με τους πιο οικειους σε εμας κοσμους του prog rock και του folk rock. Μοναδικο.
Ετυμηγορια: σε περιπτωση που δεν εγινε αντιληπτο απο τα παραπανω, μιλαμε για ενα αριστουργημα, ενα δισκο που αισθανομαι πολυ τυχερος που με τη βοηθεια του καλυτερου thread στο forum ανακαλυψα.
.
.
.
Bonus: περιγραφη του κομματιου “depuis l’ automne” σαν Shewolf (το εγραψα για χαβαλε και καλοπροαιρετα ορμώμενος απο τη δικη σου ιδεα, αν αισθανθεις εστω και λιγο αβολα πες μου να το σβησω)
Συγνωμη σε ολους για την καθυστερηση, ειμαι λιγο αναβλητικη το ξερω, ηθελα να ακουσω και ολη τη δισκογραφια τους πρωτα πριν παω στο κομματι, αλλα επιτελους ηρθε η ωρα να καταθεσω τις λεξεις μου, αν υποθεσουμε πως αυτο που ακουσα μπορεί να περιγραφει με λεξεις, αφου ειναι κατι που δεν μπορει να καταταχθει σε καποιο ειδος και δεν ακολουθει καποια μανιερα.
Parce qu’y a plus rien à personne
On voulait chanter dans la rue
Ακουγοντας τα παραπανω με την ιδιαιτερη χροια του Serge Fiori μεταφερομαι σε ενα δρομο καταμεσης ενος φθινοπωρινου τοπιου του μακρινου Quebec με χιλιαδες σκεψεις να κατακλυζουν το μυαλο μου
Pour être moins perdus
Puis c’est la rue qu’on a perdue
Το φθινοπωρο ειναι ενας χαμενος δρομος; Ειναι η μεση ηλικια; Θα επιχειρουσα να το αναλυσω αλλα προτιμαω να αφηνομαι να ταξιδευω στις εικονες που αυτοι οι στιχοι και η μουσικη του depuis l’ automne φερνει στο νου μου (δεν εχω πει κατι ακομα για τη μουσικη, απ οτι καταλαβαινετε ας κανω μια προσπαθεια <3). Κατα τη διαρκεια του depuis l’automne παρατηρουμε ενα προαιωνιο διονυσιακο στροβιλισμα που βριθει σε διαθεσεις, σκεψεις και συναισθηματα. Θα ηθελα να ακουω αυτο το κομματι ενα φθινοπωρινο βροχερο βραδυ στο λεωφορειο, χωρις να ξερω που θα σταματησω, σε ποια γωνια της πανεμορφα ασχημης και φευγαλεα μαγικης ΑΝΤΕΓΚΡΑΟΥ Αθηνας την ωρα που οι ακουστικες κιθαρες κεντανε τις γλυκα μελαγχολικες μελωδιες τους πανω απο τους καθε υφης και αυτοσχεδιασμου ηχους του μελοτρον δινοντας μια καθαρση παρομοια με αυτη που υποσχονται οι σταγονες της φθινοπωρινης βροχης.
.
.
.
ΥΓ: (σαν pargalatsos αυτη τη φορα): Ακουσα 2 φορες και τα remasters του επομενου δισκου, L’heptade XL, μου φανηκαν και αυτα παρα πολυ αξιολογα, με προσθηκη και σαξοφωνου. Δεν ξερω αν φτανουν το μεγαλειο του Si on avait… αλλα οι πρωτες εντυπωσεις ηταν πολυ θετικες
Για οποιον θελει να το ακουσει:
9 Likes
Δισκάρα!
3 Likes
Αχαχαχαχαχαχαχαχαχ κλαίω. Αν είχε περισσότερα “αλλά” - λέξη που έχω παρατηρήσει ότι χρησιμοποιώ συχνά, παυλίτσες, κανα λατινικό και λίγα ακόμα ντισκλεημερς για το πόσο δεν μπορώ να τα καταφέρω + ΚΑΡΔΟΥΛΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΛΛΟΤΡΟΝ, θα έφτανε το τέλειο. :")
Κατά τα λοιπά , χαίρομαι που σου άρεσε τόσο - επιτέλους δικαίωση !!! Είναι αριστούργημα, είναι πανέμορφο και μαγικό. (εδιτ : δεν έχω να προσθέσω κάτι, έχω μείνει με το χαμόγελο ^-^)
1 Like
Συμφορουμιτες στην θέση μου στο exchange θα συνεχίσει o @RiderToUtopia , που είμαι εγώ σε βελτιωμένη έκδοση (με καλύτερο νικνεημ δηλαδή)
2 Likes
Μεταξυ μας, δεν υπαρχει καλυτερο νικνεημ απο το Παργαλατσος, με πιθανες εξαιρεσεις τα Καυλιτζεκι, Ματζαφλαρι, Μπινελικι και Ψιψιψονι
2 Likes
Θα είσαι πάντα ο Pargalatsos της καρδιάς μας. Να το ξέρει αυτό ο ΡαιντερΝικολασΚειτζΠωσΤονΛενε…
Άρα στα υπόλοιπα θρεντς θα συνεχίσεις ως Pargalatsos???
2 Likes
Το μοναδικό μου ignore ως τώρα είναι στον RiderToUtopia 
1 Like
Indeed
Έλα.
5 Likes