Πιο εύγλωττη περιγραφή δεν θα μπορούσε να υπάρξει 
Είμαι σχεδόν συγκινημένος που - σχεδόν - σου άρεσε, όπως μάλλον έχεις καταλάβει και από τις συζητήσεις μας με τον @apostolisza8 είναι εμβληματικός δίσκος για το μπλακμεταλ, που δεδομένα το ιδίωμα δεν μένει μόνο Σκανδιναβία.
That being said, και μιας και υπήρξε μια σχετική αναφορά κάπου πρόσφατα για ασιατικό/ινδονησιακό/κλπ μπλακ (όχι, δεν παθαίνω πρόεδρο Εδεσσαϊκού), δώρο από εμένα χοουμγορκ στους 葬尸湖 .
John Frusciante - Curtains (2005)
(πρόταση album από @JTN)
John Frusciante. Περίεργη υπόθεση μουσικού. Προσωπικά μιλώντας είναι από τους αγαπημένους μου “μουσικούς ήρωες”. Υποθέτω ότι όλοι ή οι περισσότεροι τον γνωρίζουν ως κιθαρίστα των Red Hot Chili Peppers και μένουν σε αυτό. Να αναφέρω μόνο ότι ως solo καλλιτέχνης έχει 13 δίσκους, με μουσική που εκτείνεται από Ο,ΤΙ ΝΑ’ΝΑΙ, σε rock, ηλεκτρονική, drum n bass, κάνει συμμετοχές/ήταν “κρυφό” μέλος σε ΚΑΠΟΙΟΥΣ Mars Volta, ως Trickfinger παίζει electro IDM… γενικά αν δε βγάλει 5-6 δίσκους το χρόνο δεν πάει καλά η χρονιά του. Ο ορισμός του μουσικού που δεν επαναπαύεται στις δάφνες του. Φυσικά, δεν έχω ακούσει όλα τα προσωπικά του projects, και από όσα έχω ακούσει δε μπορώ να πω ότι μου άρεσαν όλα, γιατί τα περισσότερα είναι πολύ άκυρη και δυσκολοχώνευτη μουσική (για 'μένα). Πάντα τον πρότιμω σε rock φόρμες, όπου νομίζω ότι του ταιριάζει περισσότερο. Βέβαια, ο ίδιος έχει δηλώσει ότι εδώ και χρόνια η κιθάρα δεν του προσφέρει πλέον το κίνητρο που χρειάζεται έτσι ώστε να παίξει κιθαριστική μουσική, οπότε το έχει ρίξει στην ηλεκτρονική. Παρόλα αυτά το νέο της επιστροφής του στους RHCP μόνο ευχάριστο ήταν για μένα. Θα κλείσω τον πρόλογο λέγοντας ότι το Blood Sugar Sex Magik είναι στη λίστα με τους 3 δίσκους που θα έπαιρνα μαζί μου σε ένα νησί απομονωμένος από τους πάντες. Από εκεί ξεκίνησε και η αγάπη μου για την κιθάρα του.
Το Curtains λοιπόν είναι ο όγδοος στη σειρά solo δίσκος με το όνομά του εξώφυλλο. Είναι κατά βάση ακουστικός δίσκος, ο οποίος - σύμφωνα με τον ίδιο - ηχογραφήθηκε κυρίως στο σαλόνι του, ενώ άραζε στον καναπέ του. Μαζί του άραζε και ο κολλητός του ο Omar Rodríguez-López - κάποιων Mars Volta - ηχογραφώντας και αυτός κανά 2 ανώμαλα σολάκια. Παρατηρείτε και εσείς ένα pattern ότι γράφω για δίσκους που έχουν ηχογραφηθεί σε σπίτια; Θα αρχίσω να ανησυχώ. Ακούγεται όντως για δίσκος που ηχογραφήθηκε σε καναπέ, καθώς οι δομές και τα τραγούδια είναι σχετικά πολύ απλά, ναμαγαπάδικο στυλ θα έλεγα, αλλά αυτό που κάνει τη διαφορά και με κερδίζει είναι οι φωνητικές μελωδίες. Πολλές δεύτερες και τρίτες φωνές, πάνω σε μη συνηθισμένα ακόρντα. Αυτό το τελευταίο το είχα παρατηρήσει από RHCP, και το είχε παραδεχτεί και ο ίδιος και προσωπικά μου τράβηξε πολύ την προσοχή - και μουσικά μιλώντας, αφού και εγώ έχω μια παρόμοια λογική σύνθεσης. Είχε πει λοιπόν το εξής όχι και τόσο ενδιαφέρον για τους πολλούς αλλά που εμένα μου άρεσε, ότι όταν συνθέτει παίζει μεν πάνω σε κλασσικά ακόρντα αλλά με κάποιο τρόπο επιδιώκει να βρίσκει περίεργους δακτυλισμούς έτσι ώστε να διαφέρει από το σύνηθες και να ιντριγκάρει τον εαυτό του. Και με αυτόν τον τρόπο ενίοτε βγάζει και πολύ όμορφα αποτελέσματα θα προσθέσω εγώ.
Στον δίσκο συμμετέχουν επίσης η πολυοργανίστας Carla Azar ως drummer (όπου υπάρχουν drums τέλος πάντων…), με της οποίας την πάρτη δεν έχω ασχοληθεί και που ο Frusciante ομολόγησε ότι λάτρεψε τη θηλυκή ενέργεια που έφερε στον δίσκο και ο Ken Wild που παίζει κοντραμπάσο ή κάτι τέτοιο όρθιο.
Πρόκειται για έναν υπέροχο δίσκο, για πολύ χαλαρές φάσεις, ταξιδιάρικο, με όμορφες μελωδίες, έξω από τα συνηθισμένα μονοπάτια του Frusciante με RHCP. Ενδιαφέρον έχει και το bonus track “Drill”, στο οποίο ανεβαίνουν οι ρυθμοί, μάλλον για αυτό έμεινε απέξω.
Αγαπημένα τραγούδια:
Anne
https://www.youtube.com/watch?v=Rb2vBAXpR7Q&list=PLT7eZDOOghCguHk3pS9ZnmB42dlt2pphy&index=3
Anne, Time Tonight και Your Warning για μενα
κατι που μου αρεσει ειναι το εξης: Οι περισσότεροι μουσικοί όταν συνθέτουν μια ωραία μελωδία την επαναλαμβάνουν πολλές φορές στο τραγούδι, και για να σου μείνει στο μυαλό και γιατί όπως είπαμε είναι ωραία και θέλεις να την ακούς. Ο Frusciante όμως πολλές φορές κάνει κάτι άλλο. Αυτή την τέλεια μελωδία την παίζει μια φορά και αν την παίξει δεύτερη θα την παίξει παραλλαγμένη. Έτσι σε εθίζει και σου λέει με λίγα λόγια “Εγώ το έπαιξα. Αν θέλεις να το ξανακούσεις, άκου όλο το τραγούδι από την αρχή ή γύρνα το πίσω”.
θυμαστε τότε που ειπαμε να το κανουμε δυο εβδομαδες για να προλαβαινετε;
@tylerdurden @Sh_Wo_f @nnnkkk @apostolisza8 @matia @Giasonas @nikatapi
για να μην πω για εσας που το εχετε παει στις τρεις και τεσσερις!!
@pantelis79 @MrBeast @pantelis79 @nikatapi @QuintomScenario @manos87 @MrBeast @martian
(αν εβαλα καποιον παραπανω πειτε)
Εγώ έγραψα
Αισχος!
Προτείνω παραδειγματική τιμωρία με υποχρεωτική κριτική σε κάτι που δεν ακούνε.
Πχ @QuintomScenario θα ακούσει κάτι Μπλάκ ή ντεθ(Portal πχ)
@apostolisza8, θα γράψει για το Legendary Tales
Για να μη χάσει την αξία του το παιχνίδι θα πρέπει όσοι χρωστάνε να αποκλείονται από τον επόμενο γύρο. Ξανασυμμετέχουν όταν τελειώσουν με τις κριτικές.
Όταν οι μισοί που παίζουν χρωστάνε reviews, πώς να δηλώσει συμμετοχή μετά κάποιος;
Καλύτερα 7-8 συμμετόχοντες και τυπικοί παρά αυτό το πράγμα. Δεν έχει αξία το παιχνίδι.
άλμπουμ των 30 λεπτών και κάτω παρακαλώ
και ναι ότι ειπε ο bostonflesh
Ep μετράνε?
ναι ναι
Προς τους κανονισμοθετες: Αν γράψω “δε μου άρεσε” για να προλάβω τις προθεσμίες ώστε να πάρω μέρος στον επόμενο γύρο, αλλά μετά κάνω πιο εκτενές review (με εδιτ ή νεότερο ποστ) θα έχω και εκεί κυρώσεις ή δεν έχει προβλεφθεί κάτι τετοιο?
Δικιο, εσκασε νεο εξαμηνο σημερα και εδω και 10 μερες δουλευω σαν τρελος για να μπορω να εχω 4 μαθηματα πληρως ετοιμα (και εννοειται δεν ειναι ακομα ολα ετοιμα), οποτε ζητω συγγνωμη αλλα ειλικρινα τετοιος φορτος εργασιας οπως στην αρχη του εξαμηνου δεν πεφτει συνηθως, ποσο μαλλον οταν ειναι ολα online πλεον…
Το αλμπουμ που μου εδωσε ο Μανος να ακουσω παρεμπιπτοντως ειναι απλα αψογο, ισως η καλυτερη προταση που μου εχει γινει στο παιχνιδι αυτο.
Θα γραψω review μεχρι αυριο το αργοτερο, και θα συμμετασχω αν επιτρεπεται ακομα στον γυρο με τα 30 λεπτα. Ειναι αρκετα ενδιαφερων γυρος.
Διακρινω μια θεληση σου να κανεις cheating σε καθε εκφανση της ζωης τελικα, εχεις αρχισει να με ανησυχεις 
Να πας να κανεις καριερα σε cyber security, συνηθως αυτοι που θελουν να βρουν καθε πιθανο τροπο με τον οποιο μπορεις να γινεις απατεωνας γινονται εξαιρετικοι σε αυτο.
Το θέμα είναι να παίξουμε ρε 
Καλά λέει ο @QuintomScenario . Cheating σε κάτι που κάνουμε για να περάσουμε καλά ;;
Παιδιά αύριο εγώ, έχω πήξει. Sorry!
Don’t hate the player, hate the game.
Για να δικαιολογήσω τον εαυτό μου, πραγματικά μπορούσα να γράψω “Δε μου άρεσε, είναι ό,τι χειρότερο έχω ακούσει ποτέ και κατάλαβα γιατί λένε κάποιοι, αυτά είναι του σατανά”. Θα ήθελα όμως να γράψω κάτι πιο ολοκληρωμένο απ’το “α 'εχει 2-3 ριφφ που μου αρέσουν ή εδώ το groove το σώζει το τραγούδι”. Αλλά δυσκολεύομαι πως να το προσεγγίσω και δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι πιο ολοκληρωμένο να γράψω -καλά το ότι δεν έχω χρόνο είναι προφανές, αλλά αν δε μάτωναν τα αυτιά μου κάθε φορά που το έχω βάλει να παίξει, σε 2 βδομάδες θα το είχα γράψει χαλαρότατα.
Τέσπα, επειδή σκέφτομαι τον επόμενο που δε θα ακούει την πρόταση μου και στεναχωριέμαι, θα γράψω αύριο ό,τι μου κατέβει, εντελώς free text φάση και ελπίζω σε επιείκεια για τον επόμενο γύρο. Ευχαριστώ
Ζητώ συγγνώμη για την καθυστέρηση, έχει πέσει πηξιμο τον τελευταίο καιρό.
Ξεκινάω με την υπεραγαπημένη πρόταση του @tylerdurden.
Ίσως το γεγονός οτι πρόκειται για ένα τόσο συγκλονιστικό άκουσμα να με έκανε και να καθυστερήσω να το γράψω, αφου κάθε ακρόαση είναι μαχαιριά στην καρδιά. Νομίζω ότι και να πω για το συγκεκριμένο soundtrack είναι λίγο. Ο Clint Mansell δεν ειναι τυχαία ένας από τους κορυφαίους συνθέτες του χώρου, έχοντας ντύσει με τις μουσικές του και την αγαπημένη μου ταινία όλων των εποχών, το Requiem For A Dream.
Aξιοσημείωτη η συμμετοχή των Mogwai, ενώ αξίζει να σημειώσω πως ο Aronofsky είχε στο μυαλό του και συνεργασία με τον David Bowie που ωστόσο δεν ευδοκίμησε τελικά.
Κορυφαία στιγμή το “Death Is the Road to Awe”, που είναι πραγματικά ένα έπος. Όλο το άλμπουμ έχει μια μοναδική ατμόσφαιρα, σε σημεία πομπώδη αλλά και τόσο εσωστρεφή και μελαγχολική, δένοντας αρμονικά με την ταινία.
Ευχαριστώ τον @tylerdurden για την φοβερή πρόταση.
Συνεχίζω με @anhydriis και Godflesh.
Ομολογώ πως ήταν δύσκολο άκουσμα για μένα, μιας και δεν έχω ασχοληθεί ιδιαίτερα με industrial. Μπορώ να αντιληφθώ το forward-thinking του πράγματος δεδομένου του χρονικού πλαισίου της κυκλοφορίας. Η αλήθεια είναι πως η ψυχρότητα του ήχου και η ιδιαίτερη αισθητική του δίνει έναν έντονο χαρακτήρα στο άκουσμα, κάπως δύστροπο και όχι ευχάριστο με τη συμβατική έννοια της ευχαρίστησης. Αρκετά ωμό και θυμωμένο, μπορώ να το εκτιμήσω γι’αυτό που προσπαθεί να πετύχει (και εν τέλει πετυχαίνει), ωστόσο δεν μπορώ να πω πως είναι ένα άλμπουμ που με κάνει να θέλω να το ξανακούσω.
Ίσως να φταίει πως είναι αρκετά μακριά από την πλειονότητα των ακουσμάτων μου, αλλά η δυσκολία που έχω να πιαστώ από σημεία που να μου κεντρίζουν το μουσικό ενδιαφέρον κάνει τις επαναλαμβανόμενες ακροάσεις σχεδόν αδύνατες. Ευχαριστώ για την πρόταση και σίγουρα θα με κάνει να εξερευνήσω περισσότερο τον ήχο.
το λοιπον, φατε @matia ψάρια.
ο παραπανω δισκος μου εφαγε την ψυχή.
Σε γενικες γραμμες με θεωρω αρκετα ανοιχτομυαλο στη μουσική. Ιδίως όσο μεγαλώνω τοσο εκτιμώ πράγματα τα οποια θεωρουσα μπαναλ και ξεπερασμενα (βλεπε τζας ή κλασικη/νεοκλασικη). Ένα πραμα όμως που μου έχει μείνει από παντα είναι η μη ανοχή μου στη reggae.
Ναι, άλλο dub, και αλλο ρέγγε αλλά - ΓΤΧΜ - ειναι το ιδιο πραμα. Ίδιο πραμα οχι το dub και η ρεγγε, αλλά μουσικά ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΙΔΙΟ ΠΡΑΜΑ. you dig? Μια ατελειωτη και επαναλβανόμενη μανούρα.
Το θεμα ειναι πως δεν ειναι στοχευμενο σε μενα αυτη η μουσική. Εγώ δεν ξερω να περναω καλα, και αυτη εδω η μουσικη ειναι για ατομα που ξερουν να περνανε καλα, να χαλαρωνουν, να τη βρισκουν, να ζενάρουν και λιγο να εκτιμησουν το τριπαρισμα/ψυχεδελεια του πραγματος. Εγω ειμαι προγραμματισμενος να μη μπορω να το κανω αυτο, με αποτελεσμα ολος ο δισκος να μου φαινεται μια ωρα και δωδεκα λεπτα της ιδιας μπασσογραμμης με ραντομ σκιτ απο εναν γερακο που λεει τα δικα του.
Προσπαθησα να ακουσω το δισκο καπου 4-5 φορες και δεν τον τελειωσα ποτε. Νομιζω. Δεν ξερω. Μπορει να γυρισε και να αρχιζε να επαιζε απο την αρχη, δε θα το καταλαβαινα ποτε. Μπορει να τον ακουω ακομη, μπορει να τον ακουω για παντα. Μπορει το υπολοιπο της ζωης μου να στοιχειωνεται απο τις λεξεις “burroughs called the law”, να ηχουν στα αδεια δωματια της ξενερωτης μου καθημερινοτητας οσο οι υπολοιποι παιζουν με τις τζιβες τους σε κατι καπνισμενους παλιους καναπεδες με χαμηλο κοκκινοπορτοκαλι φωτισμο από αλατόλαμπα απο τα ιμαλαια και να περνανε και γαμω.
Δε θα ζητησω συγγνωμη απο τον matia, γιατι αν του αρεσει ο δισκος αυτος, λογαριαζω πως σαν ανθρωπος δεν δινει δυο σκατα για την αποψη μου - και πολυ καλα κανει. το in dub μου εχει κανει τοση ζημια που δε θυμαμαι καν τι εδωσα στον ματια να ακουσει. χριστεμου
Ο μονος λογος που λυπαμαι λιγο ειναι οτι νιωθω οτι αυτος ο γεροburroughs - που δεν τον ξερω - μαλλον ειχε πραμα να πει, αλλα δεν ασχοληθηκα γιατι η φαση δεν ειναι για μενα, οποτε αν θελει ο ματιας να πει δυο λογια, με χαρα να τα διαβασω ακουγοντας κατι αλλο.
συγχωρηστε και τον χειμαρρο, δευτερα ειναι, βραδυ ειναι, οτι ειναι και δεν ειναι.
πης 
Αχααχ θεός πραγματικά…!!! Και αν το γούσταρες κάργα πάλι αυτό θα σε στοίχειωνε…trust me…Καμιά φορά το matchmaking δεν είναι και το καλύτερο αλλά μη μασάς, αν όλοι γουστάραμε τα ίδια άστο…ούτε να το σκέφτομαι δε θέλω…εμένα παρεμπιπτόντως μ έδωσες Green Day lookalikes εκ πρώτης όψεως, not bad για pop punk, αύριο θα έχω το γραπτό έτοιμο.
Υπάρχουν κάποιες μπάντες και κάποιοι ήχοι που έχω μάθει να τους σέβομαι από μακριά. Όχι ότι δεν μου αρέσουν, αλλά είτε δεν με αγγίζουν τόσο, είτε δεν έχω μπει στην διαδικασία να τους μεταβολίσω. Οι Watchtower αποτελούν μία τέτοια περίπτωση, ενός ονόματος με βάρος, που προκαλεί δέος και σε καλεί να το παρατηρήσεις εκ του μακρόθεν (ή αυτό σε κοιτάει από ψηλά, χαχ ;p). Ο δίσκος τους Control & Resistance αποτελούσε πάντα και κατά γενική ομολογία στις συζητήσεις ένα αριστούργημα, που λίγοι όμως μπορούσαν να πιάσουν και να καταλάβουν. Σαν μέτρημα του πόσο φτάνεις ένα πράγμα, κλασικά. Γι αυτό και στην δική μου την παρέα ήταν ένα στανταρ (αυτο)σαρκαστικό αστείο αυτό, ως «ε καλά εμένα που με βλέπεις είχα ξεπεράσει στο δημοτικό τους Watchtower, τι να μου πουν οι Maiden». Προσωπικά βέβαια, όχι δημοτικό, αλλά ούτε και γενικώς σχολείο∙ πρέπει να το άκουσα πρώτη φορά πριν από περίπου δέκα χρόνια. Και να έχω να το ακούσω από τότε.
Και τελοσπάντων, για να μην απογοητεύσω κιόλας, ΕΓΩ ΤΩΡΑ ΤΙ ΝΑ ΠΩ ΓΙ ΑΥΤΟ. Δηλ οκ, αυτά τα κρίνει η ιστορία κύριοι, όχι η σηγουλφ. Και το λέω και το εννοώ από την άποψη ότι τέτοια έργα ορίζονται και από το πλαίσιο της ιστορικής πραγματικότητάς τους, είναι ακρογωνιαίοι λίθοι για την δημιουργία/εξέλιξη ειδών, είναι το πώς έχουν φιλτραριστεί φαινομενικά άκυρες επιρροές κι έχουν διαχυθεί εκεί για να φτιάξουν κάτι νέο και βέβαια το πώς επηρεάζεται και η συνέχεια. Τώρα που το σκέφτομαι αυτό όμως λίγο πολύ ισχύει για τα πάντα και μάλλον δεν ξέρω τι άλλο να πω για να αποποιηθώ της ευθύνης, οπότε δεν γαμιέται…
Εκεί στα τέλη των 80’s το λοιπόν, ένας αναβρασμός και μια αναμπουμπούλα υπήρχε κατά πώς φαίνεται και ο κόσμος ήθελε να δει πώς θα μπολιαστούν οι Rush (νταξ όχι μόνο, αλλά λέμε) με το μέταλ και ξεπήδησαν σε διάφορες γωνιές της Αμερικής διάφορες μπάντες που όδευσαν προς αυτήν την κατεύθυνση. Κάτι Queensryche, Fates Warning, Theater κλπ κλπ. Και κάτι Voivod, σε μια άλλη μεριά και σε άλλα μονοπάτια, ή κάτι Watchtower. Και οκ, δεν θέλω να πω πολλά πάνω σε αυτά, γιατί είναι ιστορίες, συνδέσεις και γραμμές που όλοι σας θα ξέρετε κι επειδή εγώ αγνοώ και δεν υπάρχει λόγος, ενώ δεν έχω καλά καλά χρόνο να ακούω τους δίσκους, να κάνω και μελέτη για να φανώ λετζιτ, ας τα πω έτσι χοντροκομμένα. ;p
Το θέμα είναι εν τέλει, πως ο ήχος των Watchtower έρχεται σε μία εποχή τέτοια, μέσα από ένα μουσικό καζάνι που βράζει και που ξερνάει προοδευτικότητα διαφόρων ειδών. Και τα συστατικά του είναι, μεταξύ πολλών και κλασικών επιρροών, επιμεταλωμένοι Rush, το speed-thrash του Καναδά (Annihilator δηλ σκέφτηκα εγώ κι ας είναι σύγχρονοί τους), το υψίφωνο us power (των Jag Panzer πχ), το fusion rock πολλών αλλά πιότερο της κιθάρας του Allan Holdsworth και… και άλλα. ;p Και όλα αυτά για να οδηγήσουν σε ένα μεγαλεπήβολο αποτέλεσμα, δύσκολο και ιδιαίτερο. Metal, αλλά ταυτόχρονα μακριά από την ευθύτητα του metal, progressive, αλλά χωρίς την ζεστασιά του progressive rock. Μακριά από την mild και user-friendly οπτική των QR, μακριά και από την εσωτερικότητα/λυρικότητα των FW, κάπου εκεί που πάτησαν οι Theater ίσως, ή, ξερωγω, στο άπειρο κι ακόμα παραπέρα.
Και… that’s pretty much about it, δεν ξέρω τι να πω. Δεν είχα τον χρόνο να μπω στο mood να προσπαθήσω να αποκωδικοποιήσω το εύρος της πληροφορίας. (Μικρή παρένθεση : Δύσκολη περίοδος. Που και να μην ήταν, πάλι ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΣΤΙΓΜΗ θα έστελνα κείμενο ναι οκ, αλλά κι ένα μήνα να είχαμε, δεν θα είχα την πολυτέλεια να μπω μέσα στα δαιδαλώδη μονοπάτια των Watchtower. Παρ’όλα αυτά θα ξενερώσω αν φάω μπαν, ασχέτως που θα με βολέψει, έχω κατάλοιπα συνδρόμου απουσιολόγου ορ σμθ.) Όχι ότι δεν μου αρέσει αυτό που ακούω, αλίμονο, αλλά 1. too metal γι αυτή την περίοδο. 2. too cold. Όπου cold η παραγωγή, ο full scooped ήχος, η προσέγγιση όλη έναντι της ζεστασιάς άλλων μέταλ ακουσμάτων και σχολών. 3. too technical, για μένα. Χαίρω πολύ θα μου πεις, είναι κάτι που ορίζεται ως (και ορίζει το;) tech. Απλώς εγώ χάνομαι. Δηλ η πληροφορία που υπάρχει εκεί μέσα θέλει τεράστιο focus και όρεξη και άδειο μυαλό/καθαρά αυτιά. Απίστευτη η παικτική ποικιλομορφία, τρομερές οι ταχύτητες, τα layers, to pacing. Το drumming, ΠΩ, τρομερά εγκεφαλικό. Και οι κιθάρες αλλού. Και γενικά όλα, σε συνδυασμό με τα references, αλλού. Δεν υπάρχουν hooks, δεν υπάρχουν μελωδίες, είναι όλα πολύπλοκα, odd timed και επουδενί straight, είναι… είναι σχεδόν σα να κρύβεται μια επηρμένη οπτική πίσω από τον χαμό, ένα ψυχρά υπολογισμένο attitude να φτάσουν όλα μέχρι εκεί που δεν πάει…
Τελοσπάντων, θα μπορούσα να σκέφτομαι λέξεις για να περιγράψω όλο αυτό το πράγμα για ώρα, αλλά χωρίς να ακουμπάω την ουσία. Οι παρατηρήσεις αυτές ήταν έως εκεί που μπόρεσα να φτάσω αυτή την φορά κι ελπίζω την επόμενη να πάει ακόμα πιο πέρα. Εξακολουθώ να θαυμάζω από μακριά ναι μεν, ένα βήμα πιο κοντά ναι δε, και μάλλον ακόμα να μην μπορώ να καταλάβω πού ακριβώς στέκεται τελικά αυτός ο δίσκος από άποψη ιστορικής σημασίας και καλλιτεχνικής αξίας. Το εκτιμώ αυτό πάντως, κρατάει το μυαλό σε μία εγρήγορση. Ευχαριστώ πολύ @tylerdurden, till the time comes 
