The Art Movement Thread

Άλλες Τέχνες
#1

To thread το άνοιξα λόγω βαρεμάρας και περιέργειας. Είναι ό,τι λέει το poll. Ψηφίζετε αγαπημένα κινήματα τέχνης. Το poll είναι πολλαπλών επιλογών, επομένως ψηφίζετε όσα θέλετε. (ε μη τα ψηφίσετε και όλα, μέχρι τρία ας πούμε)

Δε χρειάζονται βαθειές αναλύσεις, και απόλυτη γνώση των κινημάτων. Απλά, επιλέγετε εκείνα που σας κάθονται καλύτερα στο γούστο. Γι’ αυτό και έκανα κάποιες εικόνες με κολλάζ απο μερικούς γνωστούς πίνακες, για να επιλέξετε με μεγαλύτερη άνεση.

Εννοείται τα πάνω κινήματα ΔΕΝ ήταν μόνο στη ζωγραφική, αλλά στην τέχνη γενικότερα. Αρχιτεκτονική, μουσική, κλπ. Αλλά για τον σκοπό του poll μπορούμε να εστιάσουμε στην ζωγραφική. Και επίσης, δεν εξαντλούν τη ζωγραφική τα πάνω ε. Απλά είναι απο τα πλέον χαρακτηριστικά.

Πολύ, πολύ συνοπτικά, τα κινήματα που έβαλα:

  1. Αναγέννηση. Ουμανισμός, προοπτικές, θρησκευτικά και κοσμικά θέματα, φύση, μεγάλοι καλλιτέχνες όπως Raphael, Leonardo, Μιχαηλ Άγγελος, Βαν Άυκ, Giorgione, Titian κλπ.

  1. Μπαρόκ. Αυτοκρατορικό στυλ, έντονες αντιθέσεις, πομπώδες ύφος, επιβλητικά θέματα, θρησκευτικότητα, καλλιτέχνες όπως Caravaggio, Rubens, Poussin, Velasquez, κλπ.

  1. Ρομαντισμός. Σκοτεινά θέματα, αναζήτηση στο εξωτικό και το μεσαιωνικό, αγάπη προς το συναίσθημα και το πάθος, φύση, καλλιτέχνες όπως Delacroix, Gericault, William Blake, Goya, Caspar David Friedrich κλπ.

  1. Ρεαλισμός. Κοινωνική κριτική, κοσμικά θέματα, οπτική γωνία των φτωχώτερων στρωμάτων, να μη συγχέεται με αυτό που λέμε "ζωγραφίζει ρεαλιστικά, δλδ πιστά σε “αυτό που βλέπει”. Ο ρεαλισμός υπήρξε κοινωνικό κίνημα (εξ’ ου και ο “σοσιαλιστικός ρεαλισμός”). Καλλιτέχνες χαρακτηριστικοί, Millet, Courbet.

  1. Ιμπρεσσιονισμός. Προσπάθεια να αποδοθεί η οπτική εντύπωση, τα αποτελέσματα του φωτός πάνω στο χρώμα, πολύχρωμες πινελιές, καλλιτέχνες όπως Monet, Renoir, Pissarro, Seurat κλπ.

  1. Εξπρεσσιονισμός. Έμφαση στο συναίσθημα και τον ψυχολογικό κόσμο, παραμόρφωση ανάλογα με την απόδοση του συναισθήματος, κοινωνική κριτική, καλλιτέχνες όπως Van Gogh, Munch, Schiele, Franz Marc κλπ.

  1. Κυβισμός, Φουτουρισμός, Ντανταισμός. Τα έβαλα μαζί λόγω χώρου και κάποιων κοινών ανάμεσα τους. Φουτουρισμός: ταχύτητα, αφαίρεση, μέλλον, εξέγερση. Κυβισμός: κολλάζ, σύνθεση, πολλαπλές οπτικές. Picasso, Braque. Ντανταισμός: κολλάζ, κοινωνική εξέγερση, αντι-κουλτούρα, αντι-τέχνη. Max Ernst, Schwitters, Duchamp, Höch klp.

8 ) Σουρρεαλισμός - Συμβολισμός. Όνειρα, ασυνείδητο, συμβολισμοί, συνειρμική σκέψη, ψυχανάλυση, παράδοξα, Νταλί, Magritte, κλπ.

  1. Αφηρημένη τέχνη. Συμβολισμοί των σχημάτων, χρωμάτων και συνδιασμών, μεταφορά σε άλλες σφαίρες αντίληψης, μουσικότητα της τέχνης. Καλλιτέχνες, Kandinsky, Klee, Mondrian klp.

Αυτά λοιπόν.

#2

Χαχαχα, να μάθω να ανοίγω τέτοια θρεντ! Μετά απο μία σχεδόν μέρα, 0 replies και μετα βίας 31 ταπεινά views. :stuck_out_tongue:

Αλλά ρε παιδιά (παράπονο). Με την ίδια λογική που επιλέγετε ανάμεσα σε εξώφυλλα ή λογότυπα δίσκων πχ, μπορείτε να επιλέξετε και εδώ. Η ζωγραφική υπήρξε η μήτρα ΟΛΩΝ αυτών των artworks που θαυμάζετε στα cd. Δε χρειάζεται να έχει κάποιος τίποτα “γνώσεις”, απλά βλέπει διάφορα στυλ και επιλέγει αυτό που του κάθεται πιο καλά στο γούστο. Ήμουν πραγματικά περίεργος να δω τι στυλ ζωγραφικής θα διάλεγε ως προτιμότερο ένα ροκ/μεταλ φόρουμ.

Αφήστε που παλιά θρεντ όπως το “Εργα Τέχνης” είχαν μια συμμετοχή. Οι περισσότεροι βέβαια users που έγραφαν εκεί δε ποστάρουν και τόσο στο φόρουμ πλέον βέβαια, αλλά τέσπα. :?

Αυτά λοιπόν. Αν είναι να πεθάνει το καημένο το θρεντ, το αφήνω να πεθάνει με την ησυχία του. :stuck_out_tongue:

#3

Για να είμαι ειλικρινής, δε μπορώ να επιλέξω ανάμεσα στα διάφορα είδη, γιατί

  1. το καθένα έχει καλλιτέχνες που μου αρέσουν και ταυτόχρονα άλλους που μου προκαλούν υπνηλία.
  2. δεν είμαι σίγουρος ότι οι περισσότεροι έχουμε (βάζω τον εαυτό μου μέσα) τόσο βαθιά γνώση του θέματος ώστε όντως να μπορούμε να επιλέξουμε ένα και μόνο είδος.

Αν τα 2 παραπάνω τα προσπερνούσαμε, η ψήφος μου πάει στον Εξπρειονισμό, κυρίως για τα πιο ‘‘βρώμικα’’ του έργα. Π.χ. ο Schiele που πόσταρες είχε ζωγραφίσει απίστευτους πίνακες και μου αρέσει απίστευτα που οι εικόνες των γυναικών που δίνει δεν είναι απο την οπτική που βλέπουμε συνήθως (οπτασία, ομορφιά, αγνότητα) αλλά καθαρά απο το σαρκικό κομμάτι της υπόθεσης. Άσε που οι συνδυασμοί χρωμάτων που κάνει είναι απίστευτοι.

#4

σωστος ο απο πανω. εμενα μ’αρεσει ο hopper.

#5

Yeehh, ένα reply! Γεια σου ρε Πυραμίδα.

Δεν έχεις άδικο για το β point. Ωστόσο, πιστεύω πως δεν χρειάζεται να έχει κάποιος βαθειά γνώση (κανείς δεν έχει) για να επιλέξει κάποια στυλ που προτιμάει. Σίγουρα, η γνώση είναι πάντα ένα στοιχείο υπέρ (όπως και στη μουσική), αλλά υπάρχει πάντα και το γούστο, που είναι υποκειμενικό και πέραν γνώσεων. Με αυτή τη λογική άνοιξα αυτό το θρεντ.

Α, μπορείς να ψηφίσεις πάνω απο ένα ε. Είναι πολλαπλών επιλογών το poll. :stuck_out_tongue:

#6

come come,:pμην απογοητευεσαι…τωρα το ειδα το τοπικ,και γαμω,αλλα οι γνωσεις μου περι κινηματων τεχνης ειναι δυστυχως περιορισμενες,πλην μερικων που με ειχαν ψησει να ψαχτω μονο πανω τους νωριτερα(αλλα και εκει,λιγα πραματα,τα βασικα δλδ)…θα κανω πιο αργα ενα σωστο ποστ,γτ δεν προλαβαινω τωρα…(μια χαρα ομως,μου δοθηκε το εναυσμα να το ψαξω λιγο καλυτερα απο δω και περα…)…

#7

Σουρεαλισμος και φυσικα Νταλί! απιστευτο κινημα με τρομερο ενδιαφερον!

#8

Βασικά ανοίγοντας το θρεντ νομιζα πως “αρκεί” κάποιος που δε γνωρίζει ποιά είναι αυτά τα καλλιτεχνικά κινήματα να δει την εισαγωγή και να επιλέξει ποιά στυλ προτιμάει…

…ξεχνώντας ωστόσο πως και γω μια φορά και έναν καιρό δε μπορούσα να καταλάβω ποιός είναι ο διαχωρισμός ανάμεσα στον “ιμπρεσσιονισμό” και τον “εξπρεσσιονισμό” ή τον “κυβισμό” για παράδειγμα… Σα να μιλάς σε μια σκυλού γκόμενα για τις διαφορές ανάμεσα στο power, το thrash και το death metal… Εν ολίγοις, μάλλον έκανα λάθος. :-s

Όπως και να χει, ξέρω οτι απο δω και απο κει στο φόρουμ υπάρχουν κάποια άτομα με ενδιαφέρον σε αυτά, επομένως θα χαρώ να δω που πάνε οι ψήφοι τους. Όπως πιστεύω πως και να μην γνωρίζει κάποιος, μια ματιά στο αρχικό ποστ δεν είναι κακή, ίσα για να δει τι του κάθεται πιο καλά στο μάτι και στο νου βρε παιδί μου… :stuck_out_tongue:

Ωπ, να μια ευχάριστη έκπληξη! Azoso, να τσεκάρεις οπωσδήποτε και τα έργα του Rene Magritte (γράψε το όνομα του στο google), θα σου αρέσουν πολύ είμαι σίγουρος! :smiley:

#9

Ρεαλισμός δαγκωτό. Επειδή όμως βαριέμαι να επεκταθώ (ο Εllanor ξέρει ότι θα επεκταθώ σίγουρα), θα το κάνω αύριο. Έχω όμως δυο τρεις επισημάνσεις να κάνω, έτσι, για να υπάρχουν πρόχειρες.

α) Εllanor, δεν σε αναγνωρίζω. Κλαίγεσαι με τις φτωχές επισκέψεις στο thread σου; Αφού είμαστε λίγοι οι πιστοί και το ξέρεις. Βλέπε τα άλλα σου thread. Εγώ πάντως είμαι μαζί σου.

β) Η δεύτερή μου επιλογή είναι πανεύκολα Σουρρεαλισμός. Μόνο και μόνο για τον Νταλί (ναι είναι ο αγαπημένος μου στο είδος και στην εποχή του) αξίζει όσο ορδές ολόκληρες καλλιτεχνών.

γ) Θα επανέλθω.

#10

Εχω μηδαμινες γνωσεις γι’ αυτα(τι να κανω,παντα μικρος στα μουσεια χαζμουριομανε και δεν εδινα βαση:p) αλλα εξπρεσσιονισμος και σουρρεαλισμος μου κινουν πιο πολυ το ενδιαφερον ετσι πως τα βλεπω ολα μαζεμενα:)

#11

Πραγματικά πολύ ενδιαφέρον θρεντ…Χωρίς να είμαι ειδήμων επί του θέματος (έχοντας όμως παρακολουθήσει κάποια έργα αρκετών καλλιτεχνών απ’ αυτά τα κινήματα) ψήφισα κι εγώ Σουρεαλισμό, διότι πραγματικά μπορώ να κοιτάω έναν οποιοδήποτε πίνακα του στιλ αυτού για πολλές ώρες…Αγαπώ κι εγώ Νταλί (όπως ανέφερε κι ο πάνοςκοστο)

Δεύτερο στην προτίμηση μου έρχεται το αναγεννησιακό κίνημα, το οποίο πραγματικά διακρίνεται από απίστευτους καλλιτέχνες…Ακόλουθεί όμως τον σουρεαλισμό κυρίως λόγω της ‘‘εμμονής’’ του με τα θρησκευτίκα θέματα…

#12

Panoskosto, έχεις δίκιο.

Σωστός ο pumpkin. Παίδες, δε περιμένω τίποτα βαθειές αναλύσεις, απλά με ενδιέφερε
πραγματικά να δω τις προτιμήσεις του ροκ/μεταλ κοινού ας πούμε, απ’ αυτά που βλέπει απλά, ως μια αρχική εντύπωση ας πούμε.

Ομολογώ περίμενα πως ο σουρρεαλισμός θα πάει καλά (απ’ όσους ψηφίσουν), δεν έπεσα έξω! Είναι πιασάρικο σαν κίνημα και ο Νταλί ήταν πάντα δημοφιλής στους metalheads! 8)

@ Worstenemy, είναι γεγονός πως η συντριπτική πλειοψηφία της τέχνης έχει ως επίκεντρο θρησκευτικά θέματα… Μόλις τους τελευταίους 2 αιώνες είχαμε - επιτέλους - μια αποδέσμευση απο αυτή τη θεματολογία…

#13

και εγω δεν εχω καμια τρομερη σχεση με το θεμα,αλλα αναγεννηση και ρεαλισμος με ελκυουν πιο πολυ.λεοναρντο ντα βιντσι και μιχαηλ αγγελος,ftw

#14

Ρομαντισμός λόγω Mozart, Beethoven , Edgar Allan Poe, Caspar David Friedrich αλλά κυρίως William Blake…

421×599

#15

Dragonaut, :thumbup:

Ο ρομαντισμός ήταν μία και απο τις δικές μου επιλογές, τo πλέον σκοτεινό (μαζί με τον εξπρεσσιονισμό, για διαφορετικούς λόγους όμως) κίνημα.

#16

Λοιπόν, παίρνω φόρα και ξεκινάω.
Ο ρεαλισμός είναι το αγαπημένο μου από τα 2 κινήματα που επέλεξα, διότι είναι, όπως αποκαλύπτει και ο τίτλος του, υποστηρίζει το είδος τέχνης που δίνει έμφαση στην καθημερινότητα, στην απλότητα αλλά και στην πολυπλοκότητα της συνηθισμένης ζωής. Και αυτό προϋποθέτει ότι στα διάφορα έργα (συνηθέστερα στην τέχνη της ζωγραφικής, προφανώς) τα θέματα είναι τόσο κοινά, ή και κοινότοπα για το ανθρώπινο μάτι, που κάτι πρέπει να τα συμπληρώσει, ώστε να προκαλούν τέρψη και όχι χασμουρητά.

Γι’αυτόν τον λόγο, οι ρεαλιστές δίνουν ιδιαίτερη προσοχή και επιμέλεια στο να καταφέρουν να αποδώσουν στην εντέλεια την λεπτομέρεια και την αλήθεια στα έργα τους, να επιτύχουν αυτό που ανέφεραν ως ‘‘αντικειμενική πραγματικότητα’’. Και για να το επιτύχει αυτό κάποιος δεν πρέπει απλώς να είναι άψογος στο αντικείμενό του (στη δοθείσα περίπτωση άψογος ζωγράφος) αλλά και να αποδώσει στο έργο του την εικόνα που θα έβλεπαν τα μάτια κάποιου παρατηρητή, δίχως να υπερβάλλει ή να υπολείπεται κάποιου στοιχείου, κάποιας αναλογίας, κάποιας λεπτομέρειας, κάποιας έκφρασης ή κίνησης. Αυτό το θεωρώ δύσκολο, όπως δύσκολο είναι να επιτύχη κανείς αυτό που φαίνεται ‘‘απόλυτο μέσο’’, το μέσον του Αριστοτέλη, αλλιώς.

Εν κατακλείδει, η ομορφιά του ρεαλισμού, είναι ότι, όσο απλά και αδιάφορα εκ πρώτης όψεως είναι τα θέματά του, εκ πρώτης όψεως, με μία δεύτερη, εμπεριστατωμένη ματιά αποκαλύπτουν ότι περιλαμβάνουν ένα κομμάτι από την ζωή. Ένα κομμάτι που δεν είναι ξένο σε εμάς, δεν μας εκπλήσσει, αλλά, είναι αληθινό, όσο brutal ή ήρεμο ή γεμάτο δράση ή μονότονο είναι. Μάλλον μακρυλογώ άσκοπα, αλλά, θέλω να καταλήξω: O ρεαλισμός με κερδίζει επειδή αποτυπώνει αυτούσια την μοναδικότητα της ζωής, με κάνει να νιώθω ότι αξίζει πράγματι, πέρα από κάθε φαντασία, να πάρω μία ακόμη ανάσα, να αισθανθώ τον κόσμο γύρω μου, να αλληλεπιδράσω μαζί του, να αναπτύξω την ζωή μου συναρτήσει με την πραγματικότητα που με φιλοξενεί.

‘‘Office in a small city’’, τoυ Edward Hopper, NYC 1953. Με καλύπτει ολότελα.
Αυτά.

(Υ.Γ. Το ποστ είναι αφιερωμένο στον Ellanor, σαν ‘‘ευχαριστώ’’ που μας δίνει την ευκαιρία να εκφράσουμε τις καλλιτεχνικές μας απόψεις στο φόρουμ αυτό).

#17

Ωραία και εμπερισττωμένη η άποψη σου, αλλά εμένα για άλλη μια φορά θα με κερδίσουν τα τολμηρά θέματα η φαντασία και ο λυρισμός που απο τους ρομαντικούς καλλιτέχνες (και στη μουσική και στις εικαστικές τέχνες και στην ποίηση/λογοτεχνία) ερμηνεύονται με πάθος και δύναμη αντίθετα με την πεζότητα και τη λογική του ρεαλισμού…

#18

Aυτή είναι αναμφίβολα ταυτόχρονα η δύναμη και η αδυναμία του Ρεαλισμού.

#19

Ωραίος ρε Panoskosto! Η ανάλυση που έκανες ήταν πραγματικά ενδιαφέρουσα. Έτσι, σημασία, πολλές φορές και μεγαλύτερη, έχουν και τα καθημερινά, φαινομενικά “απλά” πράγματα.

Να συμπληρώσω μόνο κάποια πραγματάκια.

Όπως είπα στην εισαγωγή (έστω και στα γρήγορα), λέγοντας “ρεαλισμό” στη ζωγραφική δεν εννοούμε απαραίτητα εκείνο που είναι σχεδιασμένο “ρεαλιστικά”, σα να το βλέπουμε απο καθρέπτη π,χ. Αν και σχεδόν όλοι (και σπουδαστές καλών τεχνών και παραπλησίων αντικειμένων) μπερδεύονται με αυτό.

Και το λέω αυτό γιατί η προσπάθεια να απεικονίσει κάποιος “ρεαλιστικά” αυτό που έβλεπε είχε ήδη εμφανιστεί απο την Αναγέννηση. Οι ιμπρεσσιονιστές επίσης, με αυτά τα παιχνίδια που έκαναν με το χρώμα και το φως, θεωρούσαν πως η δική τους ζωγραφική ήταν μάλιστα περισσότερο κοντά σε αυτό που πραγματικά βλέπει το μάτι (περισσότερο “ρεαλιστική” δλδ), μια που η οπτική εντύπωση που έχουμε είναι πάντα στιγμιαία και σπασμωδική, και όχι σα να κοιτάμε μια αψεγάδιαστη φωτογραφία ας πούμε. Γενικά, όλη η ζωγραφική είναι προσπάθεια να αποτυπωθεί το έξω, όπως το αντιλαμβανόμαστε μέσα.

Και αν το “έξω” τελικά διαμορφώνεται απο το πως το ερμηνεύουμε, αν τελικά το μέσα παίζει μεγαλύτερο ρόλο? (πχ όταν κοιτάς έναν άνθρωπο, η ψυχολογική σου κατάσταση εκείνη τη στιγμή μπορεί να επηρεάσει το πως τον βλέπεις). Κάπως έτσι π,χ σκέφτηκαν οι εξπρεσσιονιστές.

Όπως και να χει, ο Ρεαλισμός πέραν απο την αποτύπωση των καθημερινών στιγμών που ανέφερες, κάτι πολύ σημαντικό, υπήρξε παράλληλα ένα κίνημα κοινωνικής κριτικής. Αποτυπώνοντας εικόνες απο τη σπορά, τη ζωή των φτωχών, τη ζωή στις πόλεις, την εργασία, κλπ, για πρώτη φορά επίκεντρο δεν ήταν ο αυτοκράτορας, ή ο θεός, ή η θρησκεία, ή η μυθολογία, αλλά ο απλός άνθρωπος των κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων. Δεν είναι τυχαία η σύνδεση του ρεαλισμού με όλα τα προοδευτικά και επαναστατικά κινήματα.

Και επειδή ο Ρεαλισμός είχε ως ουσία του την κοινωνική κριτική, στο ίδιο κίνημα ανήκουν και οι γελοιογραφίες, οι καρικατούρες πολιτικών, όλα όσα βλέπουμε σε μια εφημερίδα πχ. Όσο παράξενο και αν ακούγεται αυτό (και γω πριν ένα χρόνο το έμαθα απο τη σχολή, δε το γνώριζα).

Όσο αφορά τον Ρομαντισμό, υπήρξε και αυτός κριτικός προς την εποχή του, αλλά με άλλον τρόπο. Ο Ρομαντισμός ήταν πιο ταξιδιάρικος, τον έλκυε το παράξενο, το απόμακρο, απ’ αυτή την οπτική ακούσε κριτική στην κοινωνία και τις συμβάσεις της εποχής του, μια εποχή που του φαινόταν εντελώς ορθολογική και χωρίς πάθος (μιλάμε για τον 19ο αιώνα τώρα).

Τα περισσότερα πάντως απο τα καλλιτεχνικά κινήματα του poll υπήρξαν κριτικά, με τον έναν τρόπο ή τον άλλο. Ειδικά εκείνα του 20ου αιώνα. Ντανταισμός, Φουτουρισμός και Εξπρεσσιονισμός υπήρξαν κάργα κριτικά. Τον εξπρεσσιονισμό τον είχαν κυνηγήσει οι ναζί. Ο ντανταισμός υπήρξε πρώτα απ’ όλα κίνημα διαμαρτυρίας.

Μόνη εξαίρεση (απο τα κινήματα του πολλ, το τονίζω) το Μπαρόκ, που υπήρξε ουσιαστικά η τέχνη της αριστοκρατίας, ενώ η αναγέννηση και ο ιμπρεσσιονισμός ήταν πιο “ουδέτερα” ας πούμε, όσο αφορά τα κοινωνικά ζητήματα (η αναγέννηση απο μόνη της υπήρξε ένα άνοιγμα σε νέες κατευθύνσεις, σαν εποχή).

Τεσπα, μ’ επιασε η πολυλογία, έτσι και αλλιώς όσοι πιστοί διαβάζουν αυτό το θρεντ μάλλον θα βρουν ενδιαφέροντα όσα λέω, επομένως μια χαρά. :stuck_out_tongue:

#20

Εντελώς άσχετος επί του θέματος, αλλά ας γράψω το κάτιτίς μου δεν πιστεύω να πειράξει κανέναν. Ας το προσπεράσετε στην τελική :Ρ

Παλιά λάτρευα το μεγαλεπίβολο και το παραμυθένιο του ρομαντισμού, ως μεταλλάς που διαβάζει Μπλεηκ και Κόλεριτζ (λόγω μέηντεν, μη νομίζετε), παίζει κάρτες μάτζικ κτλ.

Τώρα πια, ο ιμπρεσιονισμός είναι αυτός που με εκφράζει περισσότερο, γιατί βγάζει την αίσθηση ότι είναι κάτι πιο βαθια συναισθηματικό. Ειδική αναφορά σε Μονέ και Ρενουάρ που πιστεύω ότι έχουν φτιάξει αριστουργήματα.

Γενικά, το να κάτσεις να σκεφτείς τα χαρακτηριστικά αυτών των κινημάτων και να ανακαλύψεις ποιο είναι αυτό που σε ελκύει περισσότερο, σε κάνει να ανακαλύπτεις και τον ίδιο σου τον εαυτό. Όχι ως προς αυτό που είναι, αναγκαστικά, αλλά ως προς αυτό που θέλει. Και φυσικά τον γενικότερο τρόπο σκέψης και αντίληψης των πραγμάτων.