Απο τις ωραιότερες κουβέντες αυτού του θρεντ. Well done! :thumbup:
Να πω για τον ιμπρεσσιονισμό πως παραμένει ένα απο τα δημοφιλέστερα κινήματα, και απο τα αγαπημένα των ζωγράφων και καλλιτεχνών απανταχού της γης. Να το πω αλλιώς, κάποιος που αποφασίζει να ασχοληθεί σήμερα με τη ζωγραφική, οι πρώτοι καλλιτέχνες που κατά πάσα πιθανότητα θα ασχοληθεί μαζί τους είναι οι ιμπρεσσιονιστές.
Πολύ κατατοπιστικό το ποστ σου Ellanor, με συμπλήρωσες εύστοχα (πολλές φορές αυτό που έχει στο μυαλό του κάποιος δεν μπορεί να το μεταφέρει αρτιμελές στους άλλους), ωστόσο μου γεννήθηκε η απορία: Ο Ρεαλισμός έχει πολλές ομοιότητες με τον Ιμπρεσσιονισμό. Ένα πολύ γνωστό παράδειγμα είναι ο Vincent van Gogh, ο οποίος ενώ ανήκει στο μετα-ιμπρεσσιονιστικό κίνημα, έχει πολλά έργα που ανήκουν στον Ρεαλισμό. Πώς θα μπορούσε κανείς να τραβήξει μια αυστηρή διαχωριστική γραμμή μεταξύ τους; Ή μήπως δεν μπορεί; Περιμένω διαφωτιστική (ως συνήθως) απάντηση.
Nαι, αυτό ακριβώς. Συνέχισε να ανοίγεις τέτοια θρεντ! Και όπως βλέπεις “ζωντάνεψε”, αλλά όπως και να χει (ε, ναι δεν περιμένεις και μεγάλη συμμετοχή σε κάτι τέτοιο, αυτό όμως μηδαμινή σημασία έχει), τέτοια θρεντ έχουν τεράστιο ενδιαφέρον. Για μουσική έτσι κι αλλιώς μιλάμε συνέχεια (και εκτός φόρουμ, φαντάζομαι οι περισσότεροι, περισσότερο για μουσική μιλάνε). Έχει ενδιαφέρον εδώ, να δούμε πως αντιμετωπίζουμε και πως αντιλαμβανόμαστε και άλλα πράγματα στην τέχνη. Την ίδια την τέχνη τελικά. Τέτοια θρεντ, με ενθουσιάζουν.
Πρέπει να επανέλθω κάποια στιγμή με ένα πιο πλήρες ποστ (ψήφισα σχεδόν όλο το poll, 6/9).
Για την ώρα μια μόνο παρατήρηση (γιατί γενικά το θέμα το κάλυψαν αρκετά καλά τα ποστ πριν το δικό μου). Προτιμώ πολύ περισσότερο τον υπερεαλισμό στην ζωγραφική παρά στην ποίηση (που είναι ας πούμε και η τέχνη με την οποία έχω ασχοληθεί περισσότερο, ίσως κι από την μουσική).Αυτό βέβαια δεν έχει να κάνει με τους σκοπούς, τους στόχους και τις επιδιώξεις του κινήματος, που είναι γενικά κοινές, όσο με τα αποτελέσματα. Δλδ, στην ζωγραφική πιστεύω εκφράστηκαν καλύτερα και βρήκαν τα αρτιότερα μέσα να παρασταθούν οι στόχοι του εν λόγω κινήματος από ότι στην ποίηση, όπου έχουν γίνει βέβαια εξαιρετικές προσπάθειες, αλλά κατά την ταπεινή μου γνώμη, δεν καταφέρνουν τα υλικά μέσα της ποίησης (οι λέξεις δηλαδή) όχι να πετύχουν το σκοπό τους κινήματος, αλλά να επιτύχουν τελικά υψηλή τέχνη. Επέτυχαν δλδ, ως προς το να κινηθούν μέσα στο σουρεαλιστικό πλαίσιο, όμως η συγκεκριμένη ποίηση, “χάνει” λίγο ως τέχνη, διότι πιστεύω υστερεί τελικά σε ποιητικότητα. Κερδίζει δλδ το περιεχόμενο (δεν εννοώ εδώ το νόημα, δεν έψαχναν ακριβώς νόημα ή καθαρές ιδέες οι σουρεαλιστές ποιητές, αλλά εννοώ ότι με το περιεχόμενο εστίασαν στους στόχους του κινήματος) κατά κράτος την μορφή, που είναι και η ουσία της ποίησης. (Δεν λέω ότι είναι άκυρο το κίνημα στην ποίηση, έδωσε πολλά, άνοιξε έναν καινούριο τρόπο αντίληψης, δεν έδωσε όμως αριστουργήματα).
Σε αντίθεση με την ζωγραφική, όπου και οι στόχοι του κινήματος υπηρετήθηκαν και δώθηκαν και αριστουργήματα.
ΥΓ Δεν ξέρω αν έγινα κατανοητός, αν κατάφερα να εκφράσω επιτυχώς αυτό που έχω στο μυαλό μου, ή έκανα ένα ακατανόητο ποστ. Είναι και η ώρα πρωινή, ο καφές ακόμα στο φλυτζάνι, ενώ προσπαθώ να δουλέψω ταυτόχρονα. Θα επανέλθω…
Ένα ακόμη ΜΠΡΑΒΟ για το θρεντ.
Thanx ρε συ Jm_Rotten! Βλέποντας 0 replies μια μέρα αφού είχε ανοίξει το θρεντ μ’ έπιασαν κάτι σκέψεις τύπου “τι θρεντ πάω και ανοίγω, δεν έχει νόημα”, αλλά τελικά με διαψεύσατε. 
@ Για τον πέρασμα απο τον Ρεαλισμό στον Ιμπρεσσιονισμό, που λέει ο Panoskosto. Είναι αλήθεια πως δεν υπάρχουν αυστηροί διαχωρισμοί στη ζωγραφική. Ειδικά όταν μιλάμε για τα πρώιμα στάδια ενός νέου είδους, αυτό αντλεί πάρα πολλά στοιχεία απο τα προηγούμενα, κάτι λογικό. Είναι όπως ακριβώς συμβαίνει στη μουσική.
Έτσι και ο ιμπρεσσιονισμός υπήρξε μια προσπάθεια να αποδοθεί η οπτική εντύπωση με έναν τρόπο πιο “ρεαλιστικό” απο τον ρεαλισμό τον ίδιο. Θα έλεγε κανείς πως πίσω απο τα λαμπερά χρώματα και τα παιχνίδια με το φως του ιμπρεσσιονισμού, υπάρχει μια σχεδόν επιστημονική προσπάθεια να αποδοθεί αυτό ακριβώς που βλέπει το μάτι, το αποσπασματικό, το στιγμιαίο. Για παράδειγμα τα χρώματα δεν “ενυπάρχουν” στα αντικείμενα αλλά σχετίζονται με το φως και το πως πέφτει πάνω τους. Γι’ αυτό και οι ιμπρεσσιονιστές έκαναν ουκ ολίγα πειράματα με πίνακες που απεικόνιζαν το ίδιο πράγμα ακριβώς (πχ μια εκκλησία), αλλά σε διαφορετικές ώρες της ημέρας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Μονέ και ο πίνακας με τον καθεδρικό της Ρουέν, που τον έκανε σε 20 διαφορετικές παραλλαγές.
Όσο αφορά τους πρώιμους ιμπρεσσιονιστές, ή μάλλον, εκείνους που έθεσαν τα θεμέλια για το κίνημα, ας αναφερθώ για παράδειγμα στον Μανέ (Edouard Manet), του οποίου τα έργα κυμαίνονται ανάμεσα στο ρεαλιστικό στυλ και στον αγέννητο ακόμα ιμπρεσσιονισμό. Το κάτω είναι το περίφημο “Γεύμα στη Χλόη” που είχε προκαλέσει σάλο τότε, λόγω της ωμής παρουσίασης μιας γυμνής γυναίκας καταμεσίς ευηπόληπτων αστών.
Έχει ενδιαφέρον να συγκρίνουμε τον πρώιμο Βαν Γκογκ, πολύ πιο κοντά στο ρεαλιστικό στυλ (όσο αφορά το σχέδιο και την απεικόνιση της φτώχειας), με τον ύστερο Βαν Γκογκ, που είχε μπει για τα καλά στο στυλ του εξπρεσσιονισμού. Παρατηρείστε πάντως πως ακόμα και στον πρώτο, πιο “ρεαλιστικό” πίνακα (λέγεται “οι Πατατοφάγοι”), οι άνθρωποι έχουν παρουσιαστεί με παραμορφωμένα τα χαρακτηριστικά τους. Το κάτω έργο πάλι ανήκει στην ύστερη περίοδο του.
Ίσως η δύναμη του σουρρεαλισμού στη ζωγραφική να είναι η εικόνα, όπως συμβαίνει και στα όνειρα εξάλλου, πάνω στα οποία στηρίχτηκε ο σουρρεαλισμός.
σε πιο κίνημα ανήκει ο escher? ε αυτό ψηφίζω 
τώρα που το σκέφτομαι θα μπορούσε να είναι το κίνημα του υπερκυβισμού
βασικά ειμαι άσχετος με το τόπικ, και ο escher είναι ο μόνος ζωγράφος που έχω πάει σε έκθεσή του.
Χαχα, υπερκυβισμό δε ξέρω, αλλά “τέχνη του παραδόξου” θα μπορούσαμε να την πούμε. Ο Έσερ ήταν κίνημα απο μόνος του!
εδιτ. Θα μπορούσαμε να την πούμε και “σου-αναποδογυρίζω-το-μυαλό” τέχνη.
Επανέρχομαι μετά το πρωινό ποστ, γιατί ίσως χρειάζεται μια επιπλέον διασαφήνιση.
Ο σουρεαλισμός ήταν πραγματικά μια επανάσταση στον χώρο της λογοτεχνίας, αλλά και της τέχνης γενικότερα. Πέραν όμως των στόχων που έθεσε ως κίνημα, αναφέρθηκα (με επίκεντρο την ποίηση) στα ποιητικά αποτελέσματα του.
Εξηγούμαι: Σε (πολύ) γενικές γραμμές ο σουρεαλισμός εζήτησε μια αντίδραση στην κρίση του δυτικού πολιτισμού και χρησιμοποίησε ως μέσα γι? αυτό την αυτόματη γραφή, την απουσία κάθε ελέγχου από την λογική, την προσπάθεια της καθαρής έκφρασης του υποσυνείδητου, την συνειρμική έκφραση. Για να τα επιτύχει αυτά, στην ποίηση, τα προϊόντα του δεν είχαν αναγκαστικά να κάνουν με κάποιο αισθητικό κριτήριο (πράγμα που ουδόλως ένοιαζε βέβαια τους σουρεαλιστές, το αντίθετο μάλιστα, ήθελαν να αρνηθούν κάθε παραδεκτή τεχνοτροπία).
Αυτό όμως στην ποίηση, πιστεύω ότι είχε ως αποτέλεσμα, τα συγκεκριμένα έργα, ενώ επιτελούσαν όλους τους στόχους του κινήματος, να μην κατορθώνουν (στον απόλυτο βαθμό τουλάχιστον, για να μπορούμε να μιλήσουμε για αριστουργήματα) να επιτύχουν αριστουργηματικές ποιητικές εκφράσεις, ας το πω έτσι. Δεν είναι τυχαίο που όποιος ποιητής από αυτούς άφησε κάποιο αισθητικό κριτήριο να επικρατήσει ή να επηρεάσει την ποίηση του, δεν λειτουργούσε τελικά υπερρεαλιστικά (παράδειγμα ο Ελύτης που εμβολίασε τον υπερρεαλισμό του με άφθονο λυρισμό, ώσπου έπαψε να είναι υπερρεαλιστής).
Ως παρένθεση, αν θέλουμε να αναζητήσουμε υπερρεαλιστικά αριστουργήματα στο χώρο της ποίησης, θα πρέπει να θεωρήσουμε ως υπερρεαλιστές πριν τον υπερρεαλισμό τους Αρτιρ Ρεμπώ και Ισιντόρ Ντυκάς (κόμης Λωτρεαμόν). Μόνο που αυτοί, αν και επηρέασαν τα μέγιστα τους υπερρεαλιστές, δεν μπορούν να θεωρηθούν οι ίδιοι υπερρεαλιστές.
Αντίθετα, στην ζωγραφική και οι στόχοι του κινήματος υπηρετήθηκαν και αριστουργήματα δοθήκαν, ίσως γιατί όπως είπε και ο Ellanor, η εικόνα ως μέσω ταιριάζει καλλίτερα στον υπερρεαλισμό από τις λέξεις.
Δηλαδή, μια εικόνα που υπηρετεί τους στόχους του κινήματος μπορεί να έχει και μεγάλη αισθητική αξία, ενώ λέξεις ατάκτως ερριμένες δύσκολα επιτυγχάνουν άριστο αισθητικό αποτέλεσμα (δεν ακυρώνω τους σουρεαλιστές ποιητές, το λέω άλλη μια φορά προς αποφύγει παρανοήσεων, απλά μιλάω για την αδυναμία δημιουργίας μνημειώδους πραγματικά έργων στην λογοτεχνία, που μπορεί να μην είναι και αδυναμία, γιατί τους ίδιους στην τελική, δεν τους απασχολούσε κάτι τέτοιο.
Α ρε jm_rotten. Ποστ σαν αυτά μας λείπουν ρε γαμώτο.
Επαναφέρω το “δύσκολο” αυτό θρεντ, μπας και. Λέω τώρα.
Romantic Era. Και στην ζωγραφική αλλά και στην ποίηση και την πεζογραφία. Με έκανε να “ψαχτώ” αρκετά όσον αφορά την φύση του ανθρώπου κλπ.
Ιμπρεσιονισμός, εξπρεσιονισμός, σουρεαλισμός. Με χίλια.
Ρομαντισμό και ρεαλισμό εκτιμώ, κυρίως στο γραπτό έργο τους. Από πλευράς art, θαυμάζω τρελά, αλλά δε νιώθω ιδιαίτερα.
Κυβισμός, λετρισμός, νταντά…παραμένουν το Μεγάλο Όμορφο Μυστήριο!! 8O
για μένα εξπρεσσιονισμός και σουρεαλισμός/συμβολισμός
Δεν ξέρω γιατί αλλά αυτόν τον Σοφό τον Ellanor όσο πάω και τον αγαπώ πιο πολύ.
Λες και ξέρει τι αναζητώ και τι θέλω να μάθω ένα πράγμα.Ενώ καλά καλά το σκέφτομαι τσουπ βλέπω ένα θρεντ στο οποίο αναλύει το θέμα!
Φέτος πήρα ένα μάθημα επιλογής σχετικά με τέχνη κτλ και έμαθα δύο πραγματάκια αλλά θέλω να εμβαθύνω και άλλο:(
Πσσ, εύγε παλικάρι μου! Μετά τη φιλοσοφία και οι τέχνες?? Εσύ θα πας μπροστά!
Ρίξε μια ματιά στο εισαγωγικό ποστ όπου λίγο πολύ παραθέτω κάποια δείγματα απο κάθε ένα απο τα “κινήματα τέχνης” που παραθέτω, ίσα για να πάρει κάποιος μια ιδέα… Ευτυχώς υπάρχει το ίντερνετ όπου για κάθε ένα απο τα κινήματα αυτά μπορεί να βρει κανείς άφθονο υλικό…
Επίσης μια που το ψάχνεις και θα νιώσεις, παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον η συσχέτιση των πάνω καλλιτεχνικών κινημάτων με αντίστοιχες κοινωνικές και πολιτικές τοποθετήσεις… Ειδικά όσα εμφανίστηκαν κατά τον 20ο αιώνα πηγάζουν άμεσα απο τις ραγδαίες κοινωνικές εξελίξεις της εποχής, ιδίως απο τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο που έδρασε σαν καταλύτης θα λεγε κανείς για την τέχνη των καιρών…
Ουσιαστικά το Νταντά, ο Σουρεαλισμός (άμεσα συνυφασμένος και με την ψυχανάλυση), ο (ρώσικος κατά πολύ) Κονστρουκτιβισμός και ο Εξπρεσσιονισμός (που άνθισε πολύ στη Γερμανία και τον αποκύρηξαν οι ναζί) έχουν όλα τις κοινωνικές προεκτάσεις τους. Α, και ο φουτουρισμός το ίδιο, αν και με αμφιλεγόμενους εκπροσώπους (ο ιδρυτής του Μαρινέτι ασπάστηκε τον φασισμό, δεν ισχύει το ίδιο για όλους όμως, το κίνημα του φουτουρισμού εξάλλου επηρέασε και αριστερούς καλλιτέχνες).
Για τον ρεαλισμό δεν το συζητάω καν, [B]είναι[/B] ο ίδιος εν μέρει πολιτικό/κοινωνικό κίνημα/αντίληψη για την τέχνη (στον οποίο ρεαλισμό παρεμπιπτόντως εντάσσονται και οι πολιτικές γελοιογραφίες, οι καρικατούρες κλπ - κάτι που δεν ήξερα, μια που ταύτιζα όπως πολλοί τον “ρεαλισμό” με το “ρεαλιστικό σχέδιο”, ενώ δεν είναι το ίδιο πράγμα - άλλο Ρεαλισμός, άλλο Νατουραλισμός).
Πέραν αυτών, ο Πικάσο που εισήγαγε τον Κυβισμό (μαζί με τον Μπρακ) ξέρουμε οτι υπήρξε πολιτικοποιημένος, ενώ ισχύει το ίδιο και για πολλούς εκπροσώπους της αφηρημένης τέχνης.
Τέλος, ένα κοινό ακόμα μεταξύ τεχνών και (κοινωνικής/πολιτικής) φιλοσοφίας είναι όλοι αυτοί οι “-ισμοί” που έχουν, πράγμα πολύ ενοχλητικό αν θες τη γνώμη μου. :PP
Δεν το έχω ψάξει αρκετά ούτε εγώ το ζήτημα, τουλάχιστον όχι όσο θα ήθελα. Απλά για το ζήτημα ρεαλισμός-νατουραλισμός έτυχε ν ‘ακούσω αρκετά πραγματάκια από τη σχολή μου, που πραγματεύεται μέσα σ’ όλα και την ‘‘έγγραφη’’ πλευρά της τέχνης. Ο νατουραλισμός είναι όντως παιδί του ρεαλισμού, δεν ενδιαφέρθηκε όμως ακριβώς για τη ρεαλιστική απεικόνιση των πραγμάτων, όπως λέει ο έλανορ. Κι επειδή ξέρω ότι εξηγώ χάλια, ας αφήσω τη wikipedia να μιλήσει για μένα, ακόμη μια φορά
[U]Ο ρεαλισμός ως φιλοσοφικό ρεύμα[/U]
[U]Ρεαλισμός στην τέχνη[/U]
[U]Νατουραλισμός (btw μου κάνει εντύπωση που τον σχετίζει μόνο με τη λογοτεχνία)[/U]
Επίσης, αν πιστέψουμε όσα μας έλεγαν στη σχολή, ο νατουραλισμός ευελπιστεί να εκτελέσει τα χρέη του καθρέφτη, που δεν θα αποτυπώσει απλώς την κοινωνία όπως είναι, αλλά θα βγάλει στην επιφάνεια όλη την ασχήμια και την παθογένεια της. Σαν ένας καθρέφτης δλδ, τόσο αναλυτικός, που θα αναδείξει με χάρη και πυγμή τους πόρους του λιπαρού σου δέρματος και την κυτταρίτιδά σου - με άλλα λόγια την αιτία, τη ρίζα του προβλήματος που βλέποντας το σ’ ένα ρεαλιστικό καθρέφτη, θα έλεγες απλά ‘‘καταραμένη ασχήμια, μοιάζεις με πλυντήριο’’
Από την άποψη αυτή λοιπόν, μάλλον τείνω να θεωρώ τις καρικατούρες περισσότερο νατουραλιστικά παρά ρεαλιστικά σκίτσα σκίτσα
Βέβαια, θα μου πείτε, λογοτεχνία-τέχνη : ακόμα κι αν επηρεάστηκαν από το ίδιο κίνημα, τα μέσα αλλάζουν, κατά συνέπεια έχουμε και διαφορετικές εκφάνσεις του. Γιεπ, αλλά η φιλοσοφια πίσω από το έργο και την τεχνοτροπία παραμένει.
Btw είχαμε μια διαφωνία με δεχόρορ πριν όχι πολλά φεγγάρια, περί νταλί και μπουνιουέλ - ήταν και οι δύο σουρεαλιστές. Πώς ο ένας στράφηκε στον φασισμό και ο άλλος στον κομμουνισμό και πώς αποτυπώθηκε η πολιτική τους θεώρηση μέσα από την τέχνη τους??
Υποψιάζομαι ήδη τι απάντηση θα έδινα εγκώ, αλλά θέλω ν’ ακούσω και τη γνώμη κάποιου πιο έμπειρου (ναι έλλανορ, καλά κατάλαβες. ζητιανεύω μια -ακόμα- γνώμη πάνω στο αγαπημένο σου θέμα :p)
Αυτό το -ισμοί μου ακούγεται σαν τη φάση όπου η ιδέα μετατρέπεται σε ιδεολογία, από τους σύγχρονους ‘‘εκφραστές’’ ή από τους μεταγενέστερους χαρτογιακάδες ‘‘μελετητές’’, που χρειάζονται μια ταμπέλα για να τη χώσουν σε κάποιο μουσείο. Λόγος νομίζω έγινει και παραπάνω…
Αγαπητό φυστίκι, με χαροποιεί ομολογώ η ενασχόληση σου με το θέμα, θέλω να πιστεύω πως (όπως και για τον Floydized) έτσι και για σένα ανοίγονται λαμπρές προοπτικές.
Προσοχή ωστόσο γιατί η συσσώρευση των πληροφοριών και οι μπερδεμένες πηγές μπορεί να οδηγήσουν σε παρανοήσεις! Καταρχάς:
Επίσης, αν πιστέψουμε όσα μας έλεγαν στη σχολή, ο νατουραλισμός ευελπιστεί να εκτελέσει τα χρέη του καθρέφτη, που δεν θα αποτυπώσει απλώς την κοινωνία όπως είναι, αλλά θα βγάλει στην επιφάνεια όλη την ασχήμια και την παθογένεια της. Σαν ένας καθρέφτης δλδ, τόσο αναλυτικός, που θα αναδείξει με χάρη και πυγμή τους πόρους του λιπαρού σου δέρματος και την κυτταρίτιδά σου - με άλλα λόγια την αιτία, τη ρίζα του προβλήματος που βλέποντας το σ’ ένα ρεαλιστικό καθρέφτη, θα έλεγες απλά ‘‘καταραμένη ασχήμια, μοιάζεις με πλυντήριο’’
H παρομοίωση με την κυτταρίτιδα άψογη. Ωστόσο αυτά ακριβώς που περιγράφεις αφορούν τον [B]ρεαλισμό[/B], όχι τον νατουραλισμό! Όλη αυτή η ανάδειξη της χθόνιας, σκοτεινής, γυμνής, χωρίς ωραιοποιήσεις, πλευράς των πραγμάτων, η συνδεδεμένη αναπόφευκτα με την κοινωνική κριτική, αφορούν το κίνημα του ρεαλισμού.
Ο νατουραλισμός [B]είναι[/B] αυτό που ο πολύς κόσμος αποκαλεί “ρεαλισμό” βασικά: η απεικόνιση των πραγμάτων με “ρεαλιστικό”, πιστό στην πραγματικότητα τρόπο, με όσο περισσότερες λεπτομέρειες γίνεται. Στη ζωγραφική για παράδειγμα ένας πίνακας που απεικονίζει ένα τοπίο και μοιάζει λες με φωτογραφία, που είναι εντελώς πιστός σε κάθε λεπτομέρεια, λες οτι είναι νατουραλιστικός.
Ο ρεαλισμός δεν απεικονίζει απαραίτητα αυτό που βλέπει, αυτό που φαίνεται, αλλά αυτό που ΕΙΝΑΙ κάτι. Την γυμνή ουσία των πραγμάτων. Απο αυτή την άποψη οι καρικατούρες, γελοιογραφίες κλπ (που σατιρίζουν παραμορφώνοντας τους πολιτικούς) είναι ρεαλιστικές, όχι νατουραλιστικές.
(η ανάδειξη ενός σώματος χωρίς ωραιοποίηση στη ζωγραφική θα μπορούσε να είναι τόσο νατουραλιστική όσο και ρεαλιστική: στην πρώτη περίπτωση κάνεις απλά αυτό που βλέπεις, όπως το βλέπεις, λιπαρά δέρματα και όλα - στη δεύτερη μπορεί ενδεχομένως να [I]παραμορφώσεις[/I] αυτό που βλέπεις, να εντείνεις ακόμα περισσότερο την ασχήμια του, ώστε να αναδείξεις την πραγματική του ουσία. Και εδώ μπορεί να εστιάσεις όχι στο δέρμα καθαυτό, ή την κυτταρίτιδα, όσο στο στοιχείο που θεωρείς οτι [I]πραγματικά[/I] αναδεικνύει την ασχήμια του άλλου, πέραν της επιφάνειας: μπορεί να του παραμορφώσεις το στόμα, να του φτιάξεις ένα άσχημο χαμόγελο που να φανερώνει την εσωτερική του ασχήμια, ή ένα ηλίθιο βλέμμα κλπ)
Περισσότερες λεπτομέρειες (και σχετικά με τις λογοτεχνικές τους διακρίσεις) στο εξής κείμενο:
[SPOILER]Before addressing the possibility of pedagogic practices in this area, it is as well to draw a further distinction between Naturalism and Realism, terms which the Impressionists used interchangeably. However, there is a long philosophical tradition, Platonic and then German, which wants to distinguish between Appearances (which may be misleading) and Essences (which, as it were, cannot be misleading). This philosophical tradition has been annexed by literary critics, notably Gyorgy Lukacs, and converted into a distinction between Naturalism and Realism in art, especially in the novel. So it is said that Balzac and Thomas Mann are Realist novelists, and Zola a Naturalist . It might also be said that the Impressionists are Naturalists, whereas Cezanne (and pre-Impressionists like Millet and Courbet) are Realists (of rather different kinds).
The Naturalist is impressed by, and pays attention to, the surface of things whether it be the play of light on water or the effects of poverty on the daily detail of life. The Realist is, in effect, a scientist who probes beneath appearances in search of essences - the causes of things, the heart of the matter. Between 1930 and the 1950s a great deal of ink was expended in leftwing debates on who was and who was not a Realist, and whether Modernist practices were compatible with Realism. Realism was taken to be a good thing, since it made Art and Science both part of a joint enterprise for the advancement of human understanding. These debates can be followed in Lukacs’ books and in the collection, Aesthetics and Politics. Often overlooked was the simple point that someone might be or try to be a Realist but get things wrong. And is it better to have tried to be a Realist than never tried at all - see below on Surrealism.
Pedagogically, the contrast between Naturalism and Realism could be explored in reading the novels singled out for attention in the debates mentioned above. In another domain, one might explore the contrast through comparing photography and painting, for example, in the genre of portraiture. Can a photograph capture the essence of a personality a character in the way that a painted portrait can aspire to show a sitter’s soul? Well, yes, a photographer can try to catch a subject at a moment of self-revelation: a moment at which appearance and essence coincide. The painter may use many such moments or no moments at all to represent a character made manifest in the painted image. In both cases, the contrast between appearance and essence is being used, and value is being attached to the essence or, less grandly, something other than the fleeting or passing moment. It would make a good practical exercise in photography to ask students to produce a photograph of someone which does more than show the fleeting moment - though one could still ask: What’s wrong with the fleeting moment?
Πηγή: http://www.selectedworks.co.uk/isms.html [/SPOILER]
O νατουραλισμός στη ζωγραφική ειδικά συνδέεται με τον ιμπρεσσιονισμό, που κι αυτός προσπαθούσε να αποδόσει τα πράγματα “όπως τα βλέπει”. Ο ρεαλισμός συνδέεται με την σάτιρα και την κοινωνική κριτική.
Btw είχαμε μια διαφωνία με δεχόρορ πριν όχι πολλά φεγγάρια, περί νταλί και μπουνιουέλ - ήταν και οι δύο σουρεαλιστές. Πώς ο ένας στράφηκε στον φασισμό και ο άλλος στον κομμουνισμό και πώς αποτυπώθηκε η πολιτική τους θεώρηση μέσα από την τέχνη τους??
Ορίστε?? Ποιός στράφηκε στον φασισμό??? 8O Ο ορκισμένος εχθρός της Εκκλησίας Μπουνιουέλ ή ο δηλωμένος αναρχικός Νταλί? Μήπως έχετε κάνει κάποιο λάθος στις πηγές σας? (ή εγώ απλά ζω στον κόσμο μου). Προσοχή παιδιά, δεν παίζουμε μ’αυτά.
Βασικά δεν γνωρίζω κανέναν σουρεαλιστή που να στράφηκε στον φασισμό. Μόνο ο Μαρινέτι, ο ιδρυτής του φουτουρισμού είχε κάνει αυτό το βήμα.
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
Όμορφο θρεντ. Πρέπει να ξεκαθαρίσω εξ’ αρχής ότι γνωρίζω ελάχιστα πράγματα από ζωγραφική και ακόμα λιγότερα από άλλες τέχνες όπως γλυπτική, αρχιτεκτονική κτλ. Ξέρω όμως κάνα δυο πράματα από μουσική και λογοτεχνία και εκτός αυτού μ’ αρέσει να βλέπω τους εν πολλοίς κοινούς δρόμους που τράβηξαν διαφορετικές μεταξύ τους τέχνες, ως εκφράσεις της ενιαίας διαδικασίας της εξέλιξης του τρόπου με τον οποίο ο άνθρωπος εκφράζει τις ιδέες, τις σκέψεις και τα συναισθήματά του. Μιλάμε για σύμπλευση των τεχνών (στο μέτρο του δυνατού βεβαίως) όχι μόνο ιστορικά αλλά και αισθητικά. Οι ρομαντικοί πίνακες εκφράζουν ακριβώς το ίδιο “κλίμα” με τη μουσική του Μπετόβεν, του Σούμπερτ, του Λιστ, του Σοπέν κτλ. Ο ιμπρεσιονισμός στη μουσική επιχειρεί το ίδιο πράγμα όπως και στη ζωγραφική: να αποτυπώσει τη φευγαλέα εντύπωση, το φως, τη σκιά. Ακούστε Ντεμπυσί, Ραβέλ, Σατί και θα το νιώσετε. Οι ομοιότητες συνεχίζονται όσο περνούν τα χρόνια και οι τρόποι εκφράσεις αλλάζουν. Συνθέτες όπως ο Μπάρτοκ, ο Σκριάμπιν και λίγο αργότερα ο Στραβίνσκι, οι οποίοι χαρακτηρίζονται από την τραχιά, φαινομενικά “βάρβαρη” μουσική τους, η οποία γεννάει συχνά ακραία συναισθήματα, έχουν χαρακτηριστεί πολλές φορές ως “εξπρεσσιονιστές”. Τυχαίο;! Και μετά έχεις και στη μουσική, όπως στη ζωγραφική, την πλήρη ανατροπή κάθε “παλιάς” ιδέας με μουσικές “σουρεαλιστικές”, όπως η ατονική, η σειριακή κτλ.
Ψήφισα ρομαντισμό. Βλέπω/ακούω πράγματα που μ’ αρέσουν στο κάθε ρεύμα, αλλά νομίζω ότι ο ρομαντισμός, και στη μουσική, και στη ζωγραφική, και στη λογοτεχνία, αντιπροσωπεύει το ζενίθ της μέχρι σήμερα καλλιτεχνικής δημιουργίας του ανθρώπου στη νεώτερη εποχή. Η εποχή του ρομαντισμού είναι η εποχή της ακμής του παρόντος κοινωνικοοικονομικού σχηματισμού, άρα και η εποχή της τελειοποίησης αυτού του τρόπου έκφρασης, η εποχή της μεγαλύτερης ακμής των τεχνών. Τα μεταγενέστερα ρεύματα αντίθετα, παρά τα σπουδαία δείγματά τους, μου φαίνονται συγκριτικά ανολοκλήρωτα ή ατελειοποίητα - και νομίζω, επειδή αντιπροσωπεύουν είτε την παρακμή του συστήματος, είτε την καινούρια εποχή που δεν έχει έρθει ακόμα. Απ’ αυτή την άποψη θεωρώ ότι ο ρεαλισμός είναι η “μορφή” του μέλλοντος. Βέβαια στην “τέλεια” μορφή του νομίζω ότι θα απέχει πολύ από το ρεαλισμό του παρελθόντος, που εν πολλοίς χαρακτηρίζεται από αντιφάσεις και περιορισμούς, οι οποίοι πιθανότατα, οφείλονται ακριβώς στο ότι δημιουργήθηκε πολύ “νωρίς”.
Και κάτι τελευταίο επειδή το χω μια περιέργεια: τελικά αυτή η αφηρημένη τέχνη αρέσει σε κανέναν; Εκτός από τους τρεις που την ψήφισαν εδώ τέλος πάντων; Και βασικά while we’re at it, ποιοί είναι αυτοί οι τρεις και γιατί την ψήφισαν; Δεν επιτίθεμαι σε κανέναν, I swear, απλά θα ήθελα να διαβάσω κάνα καλό ποστ που να εξηγεί πέντε πράγματα γι’ αυτό το καλλιτεχνικό ρεύμα, γιατί εγώ μου φαίνεται ότι δεν το καταλαβαίνω καθόλου…
Καλώς τον Γράκχο! Δεν έχω πολύ χρόνο να επεκταθώ, διάβασα με ευχαρίστηση το ποστ σου πάντως, μου άρεσαν ιδιαίτερα οι παρομοιώσεις με τα αντίστοιχα ρεύματα σε άλλες τέχνες όπως στη μουσική (με τις κλασικές μορφές της οποίας δεν έχω ασχοληθεί ιδιαίτερα).
Ενα δυο σχόλια μόνο…
Σίγουρα τα μεταγενέστερα ρεύματα (ιδίως του πρώτου μισού του 20ου αιώνα) αντιπροσωπεύουν, ή μάλλον, σχετίζονται με την παρακμή και την αντίδραση όχι μόνο στο κοινωνικό σύστημα, αλλά σε όλο το πολιτισμικό πλαίσιο της εποχής του μοντερνισμού… έτσι όπως διαμορφώθηκε κατά κύριο λόγο μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Για μένα εκεί έγκειται η τεράστια γοητεία τους, στο οτι ανοίγουν δρόμους όπως δεν είχε ανοίξει κανένα ρεύμα ως τότε, στο οτι φανερώνουν εντελώς νέους τρόπους αντίληψης όσο αφορά την τέχνη και την σχέση της με την πραγματικότητα… Η κρίση του συστήματος γέννησε πρωτοφανείς μορφές έκφρασης (σε ζωγραφική, θέατρο, κινηματογράφο, κλπ)
Γι’αυτό και προσωπικά δε μου κάνει καμία εντύπωση το οτι υπάρχει κόσμος που τον ελκύει η αφηρημένη τέχνη - είμαι και γω ένας απ’αυτούς (η αλήθεια βέβαια είναι πως το μόνο απο τα πάνω ρεύματα που δεν με συναρπάζει είναι το μπαρόκ). Δεν ψήφισα στο πολλ για την αφηρημένη, υπάρχουν ωστόσο έργα που τα βρίσκω εξαιρετικά ενδιαφέροντα λόγω του οτι καταργούν κάθε σύμβαση ανάμεσα στο υλικό/μέσο και την παρουσίαση του πάνω στον καμβά. Σα να σου φανερώνουν μια εναλλακτική πραγματικότητα, γυρνώντας πίσω στις βάσεις, εκεί που η μορφή δεν έχει σημασία, αλλά το πρωτεύον υλικό, για παράδειγμα, το χρώμα.
Για παράδειγμα το κάτω έργο του Jackson Pollock.
Η πλειοψηφία του κόσμου βλέποντας το μπορεί να πει “τι’ν’αυτό το πράγμα??” και δε μου κάνει εντύπωση. Ξέρω οτι δεν αρέσει σε πολλούς, ωστόσο προσωπικά με γοητεύει αυτό ακριβώς το απόλυτο άνοιγμα σε ερμηνείες που παρέχει - δε σου λέει τι θέλει να πει, σε αφήνει να σκεφτείς μόνος σου, ή ακόμα καλύτερα, να μη σκεφτείς τίποτα, απλά να αφεθείς στα παιχνίδια του χρώματος και στο πως συνδυαζόμενα το ένα με το άλλο, δημιουργούν μια άρτια σύνθεση - άρτια με την έννοια του πως το ένα αφηρημένο αντικείμενο “οδηγεί” στο άλλο, πως υπάρχει μια “μουσικότητα” στο έργο, δεν πρόκειται απλά για “τυχαία πεταμένα χρώματα” (άσχετα αν ίσως και ο ίδιος ο Πόλοκ θα ισχυριζόταν κάτι τέτοιο!), αλλά έχουν μπει με τρόπο τέτοιο που να συνθέτουν ένα όλο απο τα μέρη.
Βέβαια στον συγκεκριμένο χώρο είναι δύσκολο να ξεχωρίσει κανείς το αριστούργημα απο την πατάτα, υπάρχουν πολλές απο τις τελευταίες, για μένα παίζουν διάφοροι παράγοντες ρόλο, κυρίως όμως, αν αυτό που βλέπω μου προκαλεί ευχαρίστηση στο μάτι…
Η εποχή του ρομαντισμού είναι η εποχή της ακμής του παρόντος κοινωνικοοικονομικού σχηματισμού, άρα και η εποχή της τελειοποίησης αυτού του τρόπου έκφρασης
Χμμμμ. Περίεργο επιχείρημα για να πεις πως ο ρομαντισμός είναι το αγαπημένο σου καλλιτεχνικό κίνημα. Αυτός καθαυτός ο Ρομαντισμός περισσότερο ως μια αντίδραση θα τον χαρακτήριζα στο κλίμα εξορθολογισμού του προηγούμενου αιώνα, μια έκρηξη των συναισθημάτων και του πάθους, συχνά μάλιστα με ανορθολογικούς τρόπους. Ο ρομαντισμός υπήρξε περισσότερο μια άρνηση του συστήματος, όχι η κατάφαση του - ρομαντικούς θα χαρακτήριζε κανείς και τους εργάτες που έσπαγαν τις μηχανές στις αρχές του 19ου αιώνα, θεωρώντας πως υποδουλώνουν τον άνθρωπο… Απ’ αυτή την έννοια, ακόμα και αν το “σύστημα” διένυε περίοδο ακμής τότε, βρισκόταν στα ντουζένια του, ο ρομαντισμός υπήρξε περισσότερο “παρακμιακή” μορφή για μένα, με μια θετική όμως σημασία στο παρακμιακή.
ΥΓ - Αυτά ήταν τα “ένα-δύο σχόλια” μου! :PP Είναι να μην αρχίσω την πάρλα. Τέσπα, απο βδομάδα θα δω τυχών απάντηση…
Μην ξεχνάς όμως ότι ο ρομαντισμός δεν έχει μόνο μία πλευρά, δεν είναι μόνο οι “καταραμένοι”, π.χ. στο εισαγωγικό ποστ πόσταρες μεταξύ άλλων κι εκείνο το γνωστό πίνακα (του Ντελακρουά; δε θυμάμαι τώρα) με τη δεύτερη Γαλλική Επανάσταση, του 1830, αυτό για μένα δείχνει ότι μια πλευρά του ρομαντισμού είναι και η εξύμνηση των ιδανικών που συνδέονται με την εποχή του τέλους της φεουδαρχίας και του Μεσαίωνα, δηλαδή της ελευθερίας, της δημοκρατίας κτλ.
Απλά για να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους, η εποχή για την οποία μιλάμε είναι εκείνη στην οποία αρχίζει ο καπιταλισμός να αντικαθιστά ως κοινωνικό σύστημα τη φεουδαρχία, αλλά αυτό δεν έγινε από τη μια στιγμή στην άλλη. Ήταν μια διαδικασία που ξεκίνησε το 15ο αιώνα (!) - παρεπιπτόντως, δεν είναι τυχαίο που μιλάμε ακριβώς για την εποχή της Αναγέννησης στις Τέχνες και τα Γράμματα -, σταμάτησε, ξανάρχισε κάπου στα μέσα προς τέλη του 17ου αιώνα, επιταχύνθηκε στα τέλη του 18ου αιώνα με τις μεγάλες επαναστάσεις σε Αμερική και Γαλλία και επικράτησε οριστικά πολύ αργότερα, μέσα στον 19ο αιώνα, αλλού ακόμα και στον 20ό αιώνα! Βέβαια οι ισχυρές χώρες της Ευρώπης και της Αμερικής είχαν ήδη βιομηχανία π.χ. μέχρι τον 19ο αιώνα, αλλά σε πολλές απ’ αυτές επιβίωναν κάποιοι παλιοί θεσμοί, σ’ ένα βαθμό ακόμα και οι παλιές σχέσεις παραγωγής.
Αυτό που θέλω να πω είναι ότι σε μια τόσο εκτεταμένη ιστορική περίοδο είναι λογικό ένα καλλιτεχνικό ρεύμα, μια που η τέχνη λειτουργεί ως αντανάκλαση της κοινωνίας, να μην είναι απαλλαγμένο από αντιφάσεις και να αντικατοπτρίζει σ’ ένα βαθμό τη συνέχιση της πάλης ανάμεσα στο παλιό και στο καινούριο (το οποίο τότε εξέφραζε, ακόμα, η αστική τάξη). Ακόμα περισσότερο, είναι λογικό να χαρακτηρίζεται από αντιφάσεις ακόμα και μέσα στο “εσωτερικό” της ιστορικής τάσης που αντιπροσωπεύει. Τί εννοώ; Θα δώσω ένα ιστορικό παράδειγμα: είναι γνωστό ότι η Γαλλική Επανάσταση ήταν ένα πέρα για πέρα θετικό γεγονός στην Ιστορία, και όχι μόνο αυτό, αλλά μια κοσμοϊστορική εξέλιξη, η έκφραση της απελευθερωμένης δύναμης του λαού ενάντια στην τυραννία του “ancient regime”, κάτω από τις σημαίες της αστικής τάξης. Δεν είναι ίσως όμως εξ’ ίσου γνωστό ότι ένα από τα πρώτα γεγονότα που ακολούθησαν την επίθεση στη Βαστίλλη και τη Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου ήταν ένα διάταγμα με το οποίο… απαγορεύονταν οι εργατικές ενώσεις!
Ας μη φαίνεται περίεργο. Η αστική τάξη, παρ’ όλο που καλά-καλά δεν είχε ξεμπερδέψει ακόμα με τη φεουδαρχία και το βασιλιά, έπαιρνε ήδη τα μέτρα της απέναντι στον αυριανό αντίπαλό της στην κοινωνία, δηλαδή την εργατική τάξη. Η πρόοδος και η επανάσταση, στη δεδομένη ιστορική στιγμή, πάνε χέρι-χέρι με την αρχή της αλλοτρίωσης, με την καταπίεση που απλά αλλάζει μορφή και κάποιοι το βλέπουν ήδη από τώρα (βλ. από τότε), με την απογοήτευση για τη μη δικαίωση των ουτοπικών οραμάτων.
Για μένα αυτό είναι ο ρομαντισμός: ένα καλλιτεχνικό ρεύμα το οποίο σημαδεύει μια εποχή, μοναδικό σταθερό χαρακτηριστικό της οποίας, ανεξαρτήτως περιστασιακών συμμαχιών, είναι η αδιάκοπη και λυσσαλέα πάλη ΟΛΩΝ των κοινωνικών τάξεων μεταξύ τους, παλιών και καινούριων, πλούσιων και φτωχών. Τί πιο φυσικό να χαρακτηρίζεται και η τέχνη από μια αντίστοιχα θαυμαστή πολυμορφία! Σε σημείο που πολλές φορές να φαίνεται ακόμα και ότι ο ρομαντισμός κατακεραυνώνει τον καπιταλισμό - στην πραγματικότητα όμως ο ρομαντισμός συνδέεται άρρηκτα με τον καπιταλισμό στην εποχή της ανόδου του.
Μπορεί να τον ξεφωνίζει, μπορεί να τον εξυμνεί, μπορεί να απογοητεύεται και να αδιαφορεί για όλα, αλλά εν τέλει είναι δεμένος μαζί του. Σαν δυο αδέρφια που πλακώνονται μεταξύ τους, την επόμενη μέρα συμφιλιώνονται, την μεθεπόμενη ξαναπλακώνονται κτλ. κτλ. κτλ…
Τώρα το εντόπισα και το ξεθάβω εγώ (ως…νεόφυτος στο σεπτό φόρουμ σας)!
[B]Εικαστικός είσαι, ellanor;[/B] Με τιμάει ένα τέτοιο θρεντ. Είμαι “χ[I]αμαλαίοντα[/I]ς” στο στύλ μου: μπορώ να υιοθετήσω οποιοδήποτε στύλ ([I]από αρχαία τέχνη έως …εννοιολογική τέχνη- χωρίς πλάκα!- αλλά εννοείται αναζητώ το προσωπικό μου στύλ[/I]) και έτσι εκτελώ παραγγελίες από άτομα που γουστάρουν π.χ. μπαρόκ πίνακες διαστάσεων, κυβιστικές μικρογραφίες, ρεαλιστικά εξώφυλλα, άντεργκραουντ κομικς, σχέδια ταττοο, γκράφιτι/τοιχογραφίες σε τοίχους σπιτιών/ δωματίων, κ.τ.λ…
Συνεπώς, έχω μεγάλη οικειότητα με ΟΛΑ ΤΑ ΠΡΟΑΝΑΦΕΡΟΜΕΝΑ στύλ και καλλιτεχνικά κινήματα. Εξ ου και έχω αναγνωρίσει στα εξώφυλλα μέταλ μπάντων πίνακες που πολλοί δεν γνωρίζουν πως προέρχονται από…Μουσεία!:D:p
Οπότε, να ξέρετε: δεν είναι μόνο το σιντί καθαυτό αξίας, αλλά και το εξώφυλλο του booklet στο jewell box του, που έχει εξίσου αξία ([I]έστω φώτο -διότι υπάρχουν και…χειροποιητά, περιορισμένου αριθμού έκδοσης[/I]) -δυο διαμάντια σε…ένα!