…με την ευκαιρία, πόσοι ξέρετε πως ο [B]Wes Borland των Λιμπ Μπίζκιτ[/B], εκτός από εξαίρετος κιθαρίστας, είναι [B]και εικαστικός/ζωγράφος [/B](με ατομικές και ομαδικές εκθέσεις στο ενεργητικό του);;
Άλλωστε, το εξώφυλλο της μπάντας “Colden Cobra” ([I] όπως και στο “Chocolate Starfish[/I]…”) και τα σχέδια εντός του μπούκλετ, είναι δικές του δουλειές…
Αν και ο αγαπημενος μου πινακας ειναι η Εναστρη Νυχτα του Van Gogh, που βρισκεται εδω και πολλα χρονια στο σπιτι στο χωριο, στηριζω Σουρρεαλισμο. 8)
Συνάδελφος φίλε NikoMalk. 8) Σε αναγνωρίζω απόλυτα σε αυτό περί “χαμαιλεοντισμού”, ισχύει και με μένα κάτι αντίστοιχο, όχι μόνο στον εικαστικό τομέα αλλά και σε τομείς όπως λογοτεχνία, μουσική κλπ (οκ, υπάρχουν και κάποια όρια!).
Όλα τα πάνω κινήματα έχουν την ομορφιά τους αρκεί να “μπει κανείς μέσα τους”, να τα δει εντός του ιστορικού/κοινωνικού πλαισίου στο οποίο αναπτύχθηκαν και να συνειδητοποιήσει πως το ένα οδήγησε ουσιαστικά στο άλλο… (όπως συμβαίνει και με τη μουσική κλπ)
Πάντως διαπιστώνω πως τελικά ο σουρεαλισμός έχει μεγάλη πέραση, ειδικά στο ροκ/μεταλ κοινό, κάτι που δε μου κάνει εντύπωση. Είναι το πιο “μαγικό” κίνημα ενώ τα παράδοξα του κεντρίζουν τη φαντασία των (πάντα φαντασμένων, συμπεριλαμβανομένου του εαυτού μου :P) μεταλλάδων.
Από κοντά και ο ρομαντισμός, το πιο σκοτεινό από τα κινήματα.