The Band

Τέσσερις Καναδοί [Robbie Robertson(guitar, piano, vocals),Richard Manuel(piano, harmonica, drums, saxophone, organ, vocals),Garth Hudson (organ, piano, clavinet, accordion, synthesizer, saxophone),Rick Danko(bass guitar, violin, trombone, vocals (drums, mandolin, guitar, bass guitar, vocals)]και ένας Αμερικάνος[Levon Helm(drums, mandolin, guitar, bass guitar, vocals)],συναντήθηκαν για πρώτη φορά όλοι μαζί στην συνοδευτική μπάντα του Ronnie Hawkins?(Ronnie Hawkins? and the Hawks).Aποχωρούν το 1964 και συνεχίζουν μαζί ως The Levon Helm Sextet(με σαξοφωνίστα στη σύνθεση), κυκλοφορούν ένα single ως Canadian Squires και συνεχίζουν σαν Levon and the Hawks.Λίγο καιρό αργότερα ο Bob Dylan βρίσκεται σε αναζήτηση ηλεκτρικής μπάντας και κάποιος του προτείνει αυτούς που λίγο αργότερα θα μετονομάζονταν σε Τhe Band.Με τον Dylan θα περιοδεύσουν για περίπου ένα χρόνο (με τον Levon Helm να αποχωρεί μετά από λίγο,μη μπορώντας να αντέξει την άσχημη υποδοχή που επιφύλασσαν στον Dylan οι οπαδοί της folk/ένα πολύ καλό και ιστορικό ηχητικό ντοκουμέντο είναι το bootleg από τη συναυλία τους στο Royal Albert Hall).Όλοι αναφέρονταν σε αυτούς με την ονομασία ?The Band? και απλά τους έκατσε τόσο καλά ώστε να το υιοθετήσουν ως όνομα όταν χωρίστηκαν με τον Dylan.

Στη συνέχεια κυκλοφορούν το πρώτο επίσημο άλμπουμ τους,Μusic From Big Pink(1968),ένα από τα καλύτερα ντεμπούτα(τουλάχιστον) όλων των εποχών!Οι The Band δεν νεωτερίζουν,βουτάνε στην αμερικανική μουσική και παράδοση και ηχογραφούν καταπληκτικά τραγούδια,με χαρακτηριστικό τα πολλαπλά φωνητικά,δουλειά των Manuel,Helm,Danko.Κάποιες συνθέσεις συνυπογράφει και ο Bob Dylan.Eπίσης το The Weight που ακούγεται στην ταινία Easy Rider,βρίσκεται εδώ!

Στη συνέχεια ηχογραφούν το The Band(1969).Το κατά πολλούς(και εμένα) καλύτερο άλμπουμ τους.Ένα απίστευτο άλμπουμ,που αδυνατώ να σας δώσω να καταλάβετε περί τίνος πρόκειται αν δεν το ακούσετε.Με μία απίστευτα ζεστή παραγωγή(woody-sounding thing αποκάλεσε τον ήχο o Robertson) και ένα καταπληκτικό σύνολο τραγουδιών οι The Band εκτοξεύουν τα επίπεδα ποιότητας σε δυσθεώρητα ύψη.Ο Robertson είναι βασικός συνθέτης πλέον της μπάντας και καταφέρνει να γράψει συνθέσεις πραγματικά αξιομνημόνευτες(όπως το Τhe Night They Drove Old Dixie Down ,από τα συγκινητικότερα κομμάτια ever?)και το άλμπουμ καταφέρνει έχει μια φοβερή ομοιογένεια ενώ κάθε τραγούδι διατηρεί ταυτόχρονα τον δικό του χαρακτήρα. Τέλειο άλμπουμ,από το εξώφυλλο μέχρι κάθε μεμονωμένη νότα που ακούγεται.

Aκολούθησε το τρίτο άλμπουμ τους που ονομάστηκε Stage Fright(1970).Πιο rock από τα δύο προηγούμενα άλμπουμ τους(καλά,μη φανταστείτε τίποτα τρελό),πιο αυτοβιογραφικό και ρυθμικό,με το ίδιο όμως υψηλό επίπεδο συνθέσεων(και ένα παραγνωρισμένο τραγούδι τους μέσα το Daniel and the Sacred Harp που είναι από τα αγαπημένα μου).Μοναδικό μείον η μειωμένη χρήση των πολλαπλών φωνητικών τους.

Το τέταρτο άλμπουμ τους (Cahoots-1971) βρίσκει τους The Band εξαντλημένους να ηχογραφούν τον πρώτο μέτριο δίσκο τους,καθώς δίπλα σε πολύ όμορφα τραγούδια υπάρχουν και κάποια που δεν έχουν να δώσουν κάτι σπουδαίο(εμένα πάντως μου αρέσει:roll:αν και όντως κάτι λείπει).Στο άλμπουμ συμμετέχουν και οι Allain Toussaint και Van Morisson.

Την επόμενη χρονιά κυκλοφορούν και ένα σπουδαίο live album με συνοδεία ορχήστρας,το Rock of Ages.Την ενορχηστρώση έχει αναλάβει ο Allain Toussaint.Η μπάντα βρίσκεται σε μεγάλη φόρμα,παρουσιάζοντας τις μεγαλύτερες επιτυχίες της.

Η συνθετική κόπωση του αποκλειστικού σχεδόν συνθέτη τους,Robertson είναι εμφανής καθώς η μπάντα μαπίνει στο studio και ηχογραφεί ένα άλμπουμ διασκευών το Moondog Matinee(1973).Περιέχει πολύ καλές εκτελέσεις σε κομμάτια των Chuck Berry,Fats Domino,Sam Cooke και Allain Toussaint μεταξύ άλλων.

Το επόμενο άλμπουμ τους κυκλοφορεί δύο χρόνια αργότερα,το 1975.Ονομάζεται Northern Llights-Southern Cross και είναι η επιστροφή που όλοι περίμεναν από τους The Band.Kάποια από τα καλύτερα κομμάτια της μπάντας βρίσκονται εδώ,όπως τα Αcadian Driftwood,το Ophelia και το It Makes No Difference(η καλύτερη ερμηνεία που έκανε ποτέ ο Danko ίσως).Oι διάρκειες έχουν μεγαλώσει λίγο(και τα solos επίσης,χωρίς να κουράζουν) και πρωταγωνιστικό ρόλο παίζουν τα Synthesizer του Hudson.

Το 1977 βρίσκει τους The Band να κυκλοφορεί το τελευταίο studio άλμπουμ με την κλασσική τους σύνθεση,το Islands.Ένα άλμπουμ λιγότερο καλό αλλά με κάποιες πολύ καλές στιγμές όπως το Georgia on My Mind με την φανταστική ερμηνεία του Richard Manuel.

Tην επόμενη χρονιά δίνεται το τελευταίο live και ηχογραφείται και μαγνητοσκοπείται (δείτε το οπωσδήποτε,ό,τι καλύτερο έχω δει ποτέ) και κυκλοφορεί σαν The Last Waltz.Aπίστευτες οι συμμετοχές [Neil Young,Bob Dylan,Muddy Waters,Van Morisson,Joni Mitchell,Eric Clapton(ο οποίος όταν άκουσε το Music From Big Pink συνειδητοποίησε τι θέλει να κάνει με τη μουσική του όπως δήλωσε) κ.α].

Η μπάντα διαλύεται καθώς ο Robertson είχε κουραστεί πολύ από τις περιοδείες, προς μεγάλη απογοήτευση των Danko και Ηelm κυρίως που πίστευε πως είχαν πολλά να δώσουν ακόμα σαν μπάντα(και ίσως να είχε δίκιο αν κρίνουμε από το τελευταίο live άλμπουμ τους).

Την δεκαετία του 90 η μπάντα επανασυνδέεται χωρίς τον Robertson όμως(τη θέση του πήρε ο Jim Weider) και κυκλοφορούν δύο όμορφα άλμπουμ,τα Jericho και Jubilation και ένα πιο μέτριο στο ενδιάμεσο(το High on the Hog) και διαλύονται οριστικά.Αυτά:p

Πολύ ωραίος hopeto (όπως συνήθως). Μπαντάρα.
Αγαπημένο άλμπουμ από δαύτους δύσκολο να διαλέξεις, αλλά εγώ ξεχωρίζω το ομώνυμο και το Stage Fright.

Πω,έχουμε κιόλας το πρώτο post!!!:):):slight_smile:
Ωραία να δούμε πόσοι είμαστε!:stuck_out_tongue:
Α!Δεν ανέφερα παραπάνω πως αποτελούν την αγαπημένη μου μπάντα!:roll:

Eίχα την εντύπωση ότι η αγαπημένη σου μπάντα ήταν οι Allman Brothers.
On topic:
Πόσο αλμπουμάρα…
http://www.youtube.com/watch?v=r8Pt_ZkGg8I&feature=related
http://www.youtube.com/watch?v=yDUU7raVlYM&feature=related
http://www.youtube.com/watch?v=MMxmLZSdr8w&feature=related
Όλα κομματάρες…

Πολυ ωραια τα λες hopeto :smiley: Σ’ ευχαριστουμε για τις πολλες και καλες πληροφοριες!Το the night they drove old dixie down ειναι ενα απο τα ομορφοτερα κομματια που εχω ακουσει ποτε μου!Μπαντα respect οι the band.:respect:Θα επανελθω με περισσοτερα αλλη στιγμη γιατι τωρα παω για υπνο.Καληνυχτα σε ολους…με αυτο: http://www.youtube.com/watch?v=sMHyovwX7JM

Όχι αλλά έχουν τον δεύτερο αγαπημένο μου άλμπουμ,το ομώνυμο!8)To πρώτο είναι το The Band!
Μεγάλη δισκάρα όντως!!!
Ευχαριστώ Angel για τα καλά σου λόγια!!!
Να ποστάρω κι εγώ δύο βιντεάκια!
Από το Festival Express το πρώτο,η εκρηκτική διασκευή τους στο Slipping and Slidin’.

Και από τα παρασκήνια του ίδιου festival ένα καμμένο jam-άρισμα στο παραδοσιακό Ain’t No More Cane με τον -πιο μαστουρωμένο δεν γίνεται- Rick Danko και μέλη των Grateful Dead,την Janis Joplin και άλλους!!!

Θρεντς σαν αυτό και ποστς σαν το αρχικό του hopeto με κάνουν να αισιοδοξώ για to μέλλον του φόρουμ ειδικά και της χώρας γενικότερα! :D8)

Τι να πρωτοπεί κανείς για αυτή τη γκρουπάρα που στην Ελλάδα δυστυχώς δεν έχει την αναγνώριση που της αξίζει.

Μιά και ο Hopeto αφιέρωσε μόλις μία πράγραφο, επανέρχομαι στο Last Waltz για να το συστήσω σε όλους. Η ταινία μετράει, είναι γυρισμένη από τον Scorcese! Για το ηχητικό μέρος αξίζει να αναζητήσετε την τετραπλή κασετίνα που κυκλοφορεί στα κεντρικά δισκάδικα και έχει μέσα “τα πάντα όλα”

Mια και αναφέρθηκαν και οι Allman Brothers να επισημάνω πως έχουν μεγάλο σεβασμό για τους Band διασκευάζουν τακτικά το The night they drove Old Dixie down, και πως πέρυσι κάλεσαν μέλη τους να ανέβουν στη σκηνή στη σειρά συναυλιών για τα 40 χρόνια τους.

Πολύ underrated μπάντα στην Ελλάδα, όπως και πολλές άλλες, δυστυχώς, αλλά είναι καλή και αγαπημένη. Δεν έχω ακούσει όλα τα άλμπουμ, αλλά από αυτά που έχω, το The Band, είναι το αγαπημένο μου, νομίζω. Και το The Last Waltz μ’αρεσε πάρα πολύ, αλλά δυστυχώς δεν έχω δει ακόμα την ταινία.
Θυμάμαι, είχα κατεβάσει κάτι bootlegs τους που έπαιζαν στο Roosevelt Stadium το 1973, και πρέπει να είχα ακούσει γύρω στις 10 φορές συνεχόμενα, το Life is a Carnival, λόγω ενός απίστευτου σολo στην κιθάρα.

Lol, όλα τα λεφτά! [deadhead mode on] Αααα, παίζει και ο Bob Weir!! =D> [/deadhead mode off]

Προσκυνούμε ευλαβικά…
Θα επανέλθω

Η ταινία είναι το αγαπημένο μου βίντεο με διαφορά.Bέβαια υπάρχουν κάποια πράγματα,κάποιες φήμες γύρα από αυτό,αλλά δεν παύει να το λατρεύω όσο τίποτα.

Βάζω μερικά αγαπημένα από αυτό.


http://www.youtube.com/watch#!v=sMHyovwX7JM&feature=related

(Κοιτάξτε στο αποπάνω στο 0:50 που φεύγει η ζώνη του Clapton)

(Βοb Dylan εκρηκτικός!)

http://www.youtube.com/watch#!v=-WoI95PTizs&feature=PlayList&p=22AAB0C7BD2AA869&playnext_from=PL&playnext=1

τσιμπηστε τοThe Band στην βινυλιακη gatefold επανεκδοση του απο την Capitol. κυκλοφορει στην τιμη των 15 το πολυ ευρο!!! μια χαρα για αυτο το διαμαντακι!

Θέλω να το πάρω και σε αυτή την έκδοση(σ’αυτή έχω και το Cahoots!!!),και στην παλιά το βινύλιο.Ωραίος!!!
Πάντως κάποια στιγμή θα αναφερθώ και στη solo καριέρα κάποιων μελών τους,όσα έχω ακούσει δηλαδή,γιατί υπάρχουν κάποια διαμάντια σε αυτές,ενώ και κάποιες συνεργασίες τους είναι πολύ ενδιαφέρουσες.

Αυτό είναι ένα documentary πάνω στο ομώνυμο άλμπουμ τους.Ίσως σας φανεί ενδιαφέρον.Εγώ το έχω δει 5 φορές.:slight_smile:





http://www.rocking.gr/modules/forum/showpost.php?p=877337&postcount=63

Αυτό από το Aγαπημένα μας άλμπουμς (πως και γιατί!).:slight_smile:

Λεπόν,ήρθε η ώρα να ποστάρω κάποια άλμπουμς που αν σας αρέσουν οι The Band αξίζετε να τα ακούσετε.

Αρχίζουμε με τον Drummer τους Levon Helm και τρία προσωπικά του άλμπουμ.
Αmerican Son(1980)

Δυνατά-ανεβαστικά Rock τραγούδια,όμορφες μπαλάντες και Blues,όλα μαζί συνθέτουν τον καλύτερο ίσως δίσκο του Helm.H φωνή του όπως πάντα καταπληκτική,πολύ μεστός και ώριμος δίσκος.

Dirt Farmer(2007)

Μετά από μια μεγάλη απουσία από τη μουσική λόγω καρκίνου ο Helm επανέρχεται με έναν δίσκο με ακουστική προσέγγιση και back to the roots αισθητική.Τα πράγματα που αγαπούσε και έκανε πάντα βρίσκουμε και εδώ.Folk,Country,Blues,παραδοσιακά τραγούδια.Το άλμπουμ κέρδισε Grammy που ίσως και να μη λέει πολλά αλλά σημειώνεται.

Εlectric Dirt(2009)

Ηλεκτρικό άλμπουμ από τον 69-χρονο πλέον Helm που κερδίζει ακόμα ένα Grammy.Tο άλμπουμ αυτό είναι ακόμα καλύτερο από το Dirt Farmer και δείχνει πως όσα χρόνια και αν περάσουν το πραγματικό ταλέντο δεν κρύβεται.Πανέμορφα τραγούδια,διασκευές σε Waters,Grateful Dead(είχαν περιοδεύσει και μαζί) και άλλους,ζεστό άλμπουμ,από αυτά που ακούς και νιώθεις να σπανίζουν στις μέρες μας.Ακούστε το κατά τη γνώμη μου καλύτερο άλμπουμ του 2009(το By A Thread των Gov’t Mule μάλλον λόγω της αγάπης μου για τον Helm έχασε αυτόν τον τίτλο για ελάχιστο).

Θα επανέλθω σε άλλο ποστ με άλμπουμ του μπασίστα τους Rick Danko και άλλες συμμετοχές τους σε άλμπουμς που αξίζουν.Δεν ξεμπερδεύετε με μένα.:stuck_out_tongue:

hopeto σε ζηλεύω για τις γνώσεις σου :!:

Η ταινία The Last Waltz ήταν αυτή που με έκανε να πιάσω ηλεκτρική κιθάρα, 9 χρόνια πριν.

Χρειάζεται να συνεχίσω;:wink:

Ναι,πες κι άλλα!!!:slight_smile:

Συνεχίζω ακάθεκτος να ποστάρω πράγματα που κανείς δεν διαβάζει.
Μεγάλος δίσκος του μπασίστα των The Band.Rick Danko(ο αγαπημένος μου για κάποιο λόγο) και το ομώνυμο άλμπουμ του!!!

Μελαγχολικό folk/country rock,καταπληκτικές μελωδίες και ενορχήστρωση,κολλητικά κομμάτια και η φωνάρα του Danko το κερασάκι σε ένα καταπληκτικό δίσκο.

Και λίγα δείγματα.
To πρώτο ακούγεται σε κάποιo σημείo του The Last Waltz που τον ρωτούν με τι ασχολείται και απλά βάζει το κομμάτι να παίξει λέγοντας πως κάνει μουσική,έτσι για να έχει κάτι να ασχολείται(με την διάλυση των The Band να βρίσκεται πολύ κοντά…).

Το δεύτερο ένα πιο blues κομμάτι,το Java Blues(σε live εκτέλεση βέβαια).

Τρίτο δείγμα το μελαγχολικό New Mexico…

Άκουσα ξανά το ομώνυμο album τους,ίσως το πιο γνωστό τους και πιθανώς και η καλύτερη δουλειά τους.τουλάχιστον σύμφωνα με την “κοινή γνώμη”.
Το αποκαλούμενο λοιπόν και ως “Brown Album” (κυκλοφόρησε το 1969,ένα χρόνο πριν τα Σκαθάρια είχαν βγάλει το λεγόμενο “White Album”)λέγεται και πως έχει και μία πιο concept σκοπιά,εστιάζοντας στις περιοχές,τους ανθρώπους και εν γένει στις παραδόσεις.Δεν ξέρω έχει να πει κάποιος κάτι,σχετικά με αυτό;Μου ακούγεται αρκετά ενδιαφέρον και δεν το έχω ψάξει και πολύ.
Το ότι είναι ο καλύτερος δίσκος όλων των εποχών το θεωρώ αυτονόητο έτσι8)

Έτσι!!!:slight_smile:
Είναι αλήθεια αυτό που αναφέρεις για τους στίχους αν και στην πραγμάτικότητα για αυτά τα πράγματα τραγουδούσαν πάντα.Μικρές ιστορίες για την παλιά “Αμερική”,για τον εμφύλιο πόλεμο(Τhe Night They Drove Old Dixie Down),για τoυς αγρότες(King Harvest Has Surely Come),την συγκινητική ιστορία ενός γέρου ναυτικού που,όντας πολύ μεγάλος,σταματάει τα ταξίδια(και για κάποιο λόγο με συγκινεί απίστευτα…) και άλλες παρομοίου ύφους ιστορίες…