Τέσσερις Καναδοί [Robbie Robertson(guitar, piano, vocals),Richard Manuel(piano, harmonica, drums, saxophone, organ, vocals),Garth Hudson (organ, piano, clavinet, accordion, synthesizer, saxophone),Rick Danko(bass guitar, violin, trombone, vocals (drums, mandolin, guitar, bass guitar, vocals)]και ένας Αμερικάνος[Levon Helm(drums, mandolin, guitar, bass guitar, vocals)],συναντήθηκαν για πρώτη φορά όλοι μαζί στην συνοδευτική μπάντα του Ronnie Hawkins?(Ronnie Hawkins? and the Hawks).Aποχωρούν το 1964 και συνεχίζουν μαζί ως The Levon Helm Sextet(με σαξοφωνίστα στη σύνθεση), κυκλοφορούν ένα single ως Canadian Squires και συνεχίζουν σαν Levon and the Hawks.Λίγο καιρό αργότερα ο Bob Dylan βρίσκεται σε αναζήτηση ηλεκτρικής μπάντας και κάποιος του προτείνει αυτούς που λίγο αργότερα θα μετονομάζονταν σε Τhe Band.Με τον Dylan θα περιοδεύσουν για περίπου ένα χρόνο (με τον Levon Helm να αποχωρεί μετά από λίγο,μη μπορώντας να αντέξει την άσχημη υποδοχή που επιφύλασσαν στον Dylan οι οπαδοί της folk/ένα πολύ καλό και ιστορικό ηχητικό ντοκουμέντο είναι το bootleg από τη συναυλία τους στο Royal Albert Hall).Όλοι αναφέρονταν σε αυτούς με την ονομασία ?The Band? και απλά τους έκατσε τόσο καλά ώστε να το υιοθετήσουν ως όνομα όταν χωρίστηκαν με τον Dylan.
Στη συνέχεια κυκλοφορούν το πρώτο επίσημο άλμπουμ τους,Μusic From Big Pink(1968),ένα από τα καλύτερα ντεμπούτα(τουλάχιστον) όλων των εποχών!Οι The Band δεν νεωτερίζουν,βουτάνε στην αμερικανική μουσική και παράδοση και ηχογραφούν καταπληκτικά τραγούδια,με χαρακτηριστικό τα πολλαπλά φωνητικά,δουλειά των Manuel,Helm,Danko.Κάποιες συνθέσεις συνυπογράφει και ο Bob Dylan.Eπίσης το The Weight που ακούγεται στην ταινία Easy Rider,βρίσκεται εδώ!
Στη συνέχεια ηχογραφούν το The Band(1969).Το κατά πολλούς(και εμένα) καλύτερο άλμπουμ τους.Ένα απίστευτο άλμπουμ,που αδυνατώ να σας δώσω να καταλάβετε περί τίνος πρόκειται αν δεν το ακούσετε.Με μία απίστευτα ζεστή παραγωγή(woody-sounding thing αποκάλεσε τον ήχο o Robertson) και ένα καταπληκτικό σύνολο τραγουδιών οι The Band εκτοξεύουν τα επίπεδα ποιότητας σε δυσθεώρητα ύψη.Ο Robertson είναι βασικός συνθέτης πλέον της μπάντας και καταφέρνει να γράψει συνθέσεις πραγματικά αξιομνημόνευτες(όπως το Τhe Night They Drove Old Dixie Down ,από τα συγκινητικότερα κομμάτια ever?)και το άλμπουμ καταφέρνει έχει μια φοβερή ομοιογένεια ενώ κάθε τραγούδι διατηρεί ταυτόχρονα τον δικό του χαρακτήρα. Τέλειο άλμπουμ,από το εξώφυλλο μέχρι κάθε μεμονωμένη νότα που ακούγεται.
Aκολούθησε το τρίτο άλμπουμ τους που ονομάστηκε Stage Fright(1970).Πιο rock από τα δύο προηγούμενα άλμπουμ τους(καλά,μη φανταστείτε τίποτα τρελό),πιο αυτοβιογραφικό και ρυθμικό,με το ίδιο όμως υψηλό επίπεδο συνθέσεων(και ένα παραγνωρισμένο τραγούδι τους μέσα το Daniel and the Sacred Harp που είναι από τα αγαπημένα μου).Μοναδικό μείον η μειωμένη χρήση των πολλαπλών φωνητικών τους.
Το τέταρτο άλμπουμ τους (Cahoots-1971) βρίσκει τους The Band εξαντλημένους να ηχογραφούν τον πρώτο μέτριο δίσκο τους,καθώς δίπλα σε πολύ όμορφα τραγούδια υπάρχουν και κάποια που δεν έχουν να δώσουν κάτι σπουδαίο(εμένα πάντως μου αρέσει:roll:αν και όντως κάτι λείπει).Στο άλμπουμ συμμετέχουν και οι Allain Toussaint και Van Morisson.
Την επόμενη χρονιά κυκλοφορούν και ένα σπουδαίο live album με συνοδεία ορχήστρας,το Rock of Ages.Την ενορχηστρώση έχει αναλάβει ο Allain Toussaint.Η μπάντα βρίσκεται σε μεγάλη φόρμα,παρουσιάζοντας τις μεγαλύτερες επιτυχίες της.
Η συνθετική κόπωση του αποκλειστικού σχεδόν συνθέτη τους,Robertson είναι εμφανής καθώς η μπάντα μαπίνει στο studio και ηχογραφεί ένα άλμπουμ διασκευών το Moondog Matinee(1973).Περιέχει πολύ καλές εκτελέσεις σε κομμάτια των Chuck Berry,Fats Domino,Sam Cooke και Allain Toussaint μεταξύ άλλων.
Το επόμενο άλμπουμ τους κυκλοφορεί δύο χρόνια αργότερα,το 1975.Ονομάζεται Northern Llights-Southern Cross και είναι η επιστροφή που όλοι περίμεναν από τους The Band.Kάποια από τα καλύτερα κομμάτια της μπάντας βρίσκονται εδώ,όπως τα Αcadian Driftwood,το Ophelia και το It Makes No Difference(η καλύτερη ερμηνεία που έκανε ποτέ ο Danko ίσως).Oι διάρκειες έχουν μεγαλώσει λίγο(και τα solos επίσης,χωρίς να κουράζουν) και πρωταγωνιστικό ρόλο παίζουν τα Synthesizer του Hudson.
Το 1977 βρίσκει τους The Band να κυκλοφορεί το τελευταίο studio άλμπουμ με την κλασσική τους σύνθεση,το Islands.Ένα άλμπουμ λιγότερο καλό αλλά με κάποιες πολύ καλές στιγμές όπως το Georgia on My Mind με την φανταστική ερμηνεία του Richard Manuel.
Tην επόμενη χρονιά δίνεται το τελευταίο live και ηχογραφείται και μαγνητοσκοπείται (δείτε το οπωσδήποτε,ό,τι καλύτερο έχω δει ποτέ) και κυκλοφορεί σαν The Last Waltz.Aπίστευτες οι συμμετοχές [Neil Young,Bob Dylan,Muddy Waters,Van Morisson,Joni Mitchell,Eric Clapton(ο οποίος όταν άκουσε το Music From Big Pink συνειδητοποίησε τι θέλει να κάνει με τη μουσική του όπως δήλωσε) κ.α].
Η μπάντα διαλύεται καθώς ο Robertson είχε κουραστεί πολύ από τις περιοδείες, προς μεγάλη απογοήτευση των Danko και Ηelm κυρίως που πίστευε πως είχαν πολλά να δώσουν ακόμα σαν μπάντα(και ίσως να είχε δίκιο αν κρίνουμε από το τελευταίο live άλμπουμ τους).
Την δεκαετία του 90 η μπάντα επανασυνδέεται χωρίς τον Robertson όμως(τη θέση του πήρε ο Jim Weider) και κυκλοφορούν δύο όμορφα άλμπουμ,τα Jericho και Jubilation και ένα πιο μέτριο στο ενδιάμεσο(το High on the Hog) και διαλύονται οριστικά.Αυτά:p
Σ’ ευχαριστουμε για τις πολλες και καλες πληροφοριες!Το the night they drove old dixie down ειναι ενα απο τα ομορφοτερα κομματια που εχω ακουσει ποτε μου!Μπαντα respect οι the band.:respect:Θα επανελθω με περισσοτερα αλλη στιγμη γιατι τωρα παω για υπνο.Καληνυχτα σε ολους…με αυτο: 
