Από το Facebook…
THE BAND
rumors of officially releasing The Band LIVE @ Royal Albert Hall are swirling…
Καλά νέα είναι αυτά, το περιμένω!
Γενικά τα τελευταία χρόνια βλέπω να έχει αναθερμανθεί το ενδιαφέρον για τους Band, να τους έχει ανακαλύψει μία νέα φουρνιά ακροατών και ο Helm είναι σε δημιουργική ακμή με τις δισκάρες που έβγαλε τα τελευταία χρόνια!
Κρίνοντας από διάφορα σχόλια στο Internet,ναι,θεωρώ πως υπάρχει ένα νεο ακροατήριο για τους The Band.όχι στην Ελλάδα φυσικά αλλά κάτι είναι κι αυτό…
Ωπ ωραία νέα!
Ε και στην Ελλάδα υπάρχει νέο ακροατήριο:roll:
http://www.rocking.gr/news/Oi_10_kaluteroi_drummer_-_tragoudistes/10815/
Και με το που είδα τον τίτλο σκέφτηκα Levon Helm!Aλλά δεν περίμενα πως θα τον περιλάμβανε όντως η λίστα,μπράβο τα παιδια!!!Αντικειμενικά θα έπρεπε να βρίσκεται στο νούμερο ένα αλλά εντάξει…
:lol::lol::lol::lol:
Πες ταααα!
Bρίσκεται εκεί γιατί το δημοψήφισμα ήταν σε αμερικάνικο site. Στην Ελλάδα δυστυχώς παραμένει σχετικά άγνωστος τόσο ως σόλο καλλιτέχνης όσο και -ακόμα τραγικότερο- ως μέλος των Band! #-o
Μόλις τώρα είδα ότι υπάρχει thread για τους The Band. Καταρχήν να δώσω έστω και αρκετά ετεροχρονισμένα τα συγχαρητήριά μου στον hopeto για την εκτενή παρουσίαση. Μια από τις καλύτερες και καμία σχέση με το στυλ:…“να η τάδε μπάντα, γράφτε ότι μαλακία σας κατέβει”…
Τώρα όσον αφορά την ύπαρξη ή μη κοινού στην Ελλάδα που να ακούει τη συγκεκριμένη μπάντα, πρέπει να λάβουμε υπόψιν ότι η μουσική που έφτιαξε, εστιαζόταν σε αρκετά μεγάλο βαθμό στην παράδοση της αμερικανικής μουσικής του 19ου και των αρχών του 20ου αιώνα. Άρα λογικό είναι να ξενίζει τον ακροατή που δεν αποτελεί μέρος αυτής της παράδοσης και προέρχεται από τελείως διαφορετική κουλτούρα όπως η ελληνική-βαλκανική. Εγώ όταν πρωτοάκουσα την “Mπάντα” μέσα από το ομώνυμο άλμπουμ, είχα την εντύπωση ότι θα άκουγα κάτι σχετικό με τους πρώτους ηλεκτρικούς δίσκους του Bob Dylan. Απλά καμία σχέση! Αυτό ήταν κάτι τελείως διαφορετικό που περίκλειε από irish oriented folk μέχρι country 'n western και ότι άλλο ακολουθεί. Σιγά, σιγά πάντως, το αρχικό ξενέρωμα έχει μετατραπεί σε μετρημένο σεβασμό προς μία από τις μεγαλύτερες αμερικανικές φολκ/ροκ μπάντες του 20ου αιώνα.
Σωστά αυτά που γράφεις CJ αλλά και οι Dead από την ίδια “μήτρα” προέρχονται αλλά έγιναν κάπως γνωστότεροι στην Ελλάδα (καμία σχέση βέβαια με τη δημοτικότητα τους στην Αμερική) και ο -ακόμα δημοφιλέστερος στην Ελλάδα- Dylan. Οι Band παραμένουν η πιό σκανδαλωδώς υπο-εκτιμημένη μπάντα στην Ελλάδα…
Ούτε ο Scorcese δεν τους βοήθησε… :roll:#-o
Καλά ναι, για τους Dead εκατοντάδες είναι τα λουλούδια που πέφτουν στις ελληνικές πίστες τα Σαββατόβραδα… Που ζεις βρε Μιούλη; Το ίδιο άγνωστοι είναι, να μη σου πω ότι οι Band (lλόγω “σουξέ” και λόγω Dylan) έχουν και κάποιο σεβασμό παραπάνω από ότι οι Dead.
Χεχε :lol:
Λουλουδοπόλεμο ως γνωστό μόνο οι Bon Jovi αξιώθηκαν ή κατάντησαν (όπως το βλέπει κανείς…) να ζήσουν στη χώρα μας.
Αλλά επιμένω πως μία αναζήτηση στα Αθηναϊκά δισκάδικα θα σου βρεί πολύ πιό εύκολα περισσότερους δίσκους των Dead παρά των The Band, για λόγους που δεν είμαι απόλυτα σε θέση να ερμηνεύσω.
Μα γιατί έχουν βγάλει πολύ περισσότερους δίσκους! :p. Εντάξει η αλήθεια είναι ότι αν εξαιρέσεις τους 2 πρώτους των Band και το Last Waltz, είναι εξαιρετικά απίθανο να βρεις άλλο δίσκο τους. Από την άλλη όμως αυτοί οι συγκεκριμένοι παίζει να έχουν πουλήσει διπλάσια κομμάτια από ότι όλοι των Dead (δλδ 10 έναντι 5 :p).
Ένα άλλο γεγονός είναι ότι οι Dead τροφοδοτούν συνεχώς την αγορά με νέες κυκλοφορίες (live ουσιαστικά) ενώ οι Band όχι.
Προφανώς και οι Dead έχουν μεγαλύτερη (και αυξανόμενη με νέες κυκλοφορίες) δισκογραφία!
Αλλά και αναλογικά να το πάρεις ισχύει αυτό που γράφεις και εσύ: To oμώνυμο, το Last Waltz, η συλλογή…
…από εκεί και πέρα υπάρχουν τα ξένα ιντερνετικά δισκάδικα! :roll:
Να σας πω, για τους Grateful Dead δε λέτε τόσην ώρα; Ή μήπως πέταξα μαλακία; :oops:
Εγώ πάντως γι αυτούς λέω. Ελπίζω και ο Μιουλ :p:lol:
Mule, η αλήθεια είναι οτι και η “Μπάντα” και οι άλλοι δύο που αναφέρεις ξεκίνησαν από την ίδια αφετηρία, αλλά υπάρχουν κάποιες διακριτές διαφορές στην πορεία που ακολούθησαν και στο είδος της μουσικής που παρήγαγαν εντέλει.
Η “Μπάντα” ξεκινάει από το ακουστικό φολκ, γύρω στο ‘65 βοηθάει τον Dylan να εξηλεκτρίσει τον ήχο του και στη συνέχεια (1968 και μετά) ακολουθεί μια κατεύθυνση “εμπρός προς τα πίσω” που στηρίζεται στο μείγμα singer/songwriter, electric folk, contemporary pop/rock που είχε μία σχετική απήχηση στην ροκ κοινότητα την περίοδο 69-73. Το συγκεκριμένο είδος στην Ελλάδα δεν έχει καμία απολύτως απήχηση γιατί δεν στηρίζεται στα παραδοσιακά ακούσματα του ελληνικού κοινού και ταυτόχρονα γιατί δεν εκφράζει σε μεγάλο βαθμό και την απαίτηση της νεολαίας κυρίως να ακούσει πλήρως εξηλεκτρισμένη σκληρή μουσική βασισμένη στo κιθαρίστικο blues/hard blues όπως αυτό εξελίχθηκε στη ροκ των late sixties. Αυτή την τελευταία συνθήκη την ικανοποιούν σε μεγάλο βαθμό οι Grateful Dead έστω και μέσα από το παραμορφωτικό πρίσμα της ψυχεδέλειας και των ατελείωτων αυτοσχεδιασμών. Άρα είναι απολύτως λογικό που διαθέτουν μεγαλυτερη αναγνωρισιμότητα στην Ελλάδα απ’ ότι η “Μπάντα”. Προσοχή, αυτό δεν σημαίνει ότι έχουν και καμιά τεράστια δημοφιλία. Oι Greatful Dead, πάντα θωρούνταν underground ακόμη και στην Αμερική. Οι σχετικά ψαγμένοι τους ξέρουν, οι μη ψαγμένοι γνωρίζουν τους Bon Jovi…
O φίλτατος Robert Allen Zimmerman είναι γενικώς από άλλο ανέκδοτο. Αυτός κατά πρώτο και κύριο λόγο είναι ποιητής και κατά γενική ομολογία πολύ καλός. Το πλεονέκτημα αυτό τον βοήθησε ξεκάθαρα να αναδειχθεί μέσα από το κίνημα διαμαρτυρίας της δεκαετίας του '60 και να χτίσει το μύθο του πάνω στη στιχουργική του δεινότητα παρά στην “μελωδική” του φωνή ή στις περίτεχνες ενορχηστρώσεις. Επίσης το μήνυμα που ήθελε να δώσει, ήταν αρκετά κατανοητό είτε το ακροατήριο βρισκόταν στην Αμερική, είτε στην Ευρώπη, είτε ακόμα ακόμα και στη Ελλάδα. Τα κοινωνικά αιτήματα, στον ανεπτυγμένο κόσμο τουλάχιστον παραμένουν ίδια, οπότε αυτός που τα μετατρέπει σε κοινωνικό σχόλιο μέσω της τέχνης είναι λογικό να είναι δημοφιλής όταν έχει και το απαιτούμενο ταλέντο να το κάνει. Σημείωση οτι και ο Bob Dylan, στην Ελλάδα είναι σχετικά άγνωστος από πολύ μεγάλη μερίδα του φιλόμουσου κοινού όλων των τάσεων (από δημοτικά μέχρι ηλεκτρονική και μέταλ).
Εν κατακλείδι καταλήγω στο συμπέρασμα ότι όσο λιγότερο αμερικανιά είναι η μουσική που παράγει ένας μουσικός ή συγκρότημα, τόσο περισσότερο γνωστος γίνεται στην Ελλάδα.
Kαμία μαλακία, για αυτούς λέμε.
:lol::lol:
Μωρέ κάτσε να τους είχε τιμήσει και τους Band με “δανεικά” ο Σαββόπουλος 
και σου λέω εγώ αν θα ήταν γνωστότεροι στην Ελλάδα πατά τις ενορχηστρώσεις και όλα όσα -σωστά- γράφεις. Νομίζω πως το Ελληνικό κοινό που ήθελε να ακούσει εξηλεκτρισμένη μουσική βασισμένη στα blues και η Americana του έπεφτε πολύ χαλαρή, ήταν μία μειονότητα που είχε ανακαλύψει τους Cream και τον Hendrix (π.χ. ο Σπάθας και ο Τουρκογιώργης). Ο μεγάλος όγκος του Ελληνικού κοινού εκείνα τα χρόνια λόγω ενός συνδυασμού έλλειψης πληροφόρησης/χούντας/ άγνοιας Αγγλικών/ εσωστρέφειας ανακάλυπτε τους ξένους καλλιτέχνες κυρίως μέσω του φίλτρου “opinion leaders”. Toυς Band δεν τους απέρριψε, απλά ποτέ δεν τους άκουσε!
Σχετικά με τη δημοτικότητα των Dead στην Αμερική τώρα, ευτυχώς τα πράγματα είναι καλυτερα από ότι λες: Δεν θα τους δεις στο MTV (που έτσι και αλλιώς παίζει κυρίως reality πλέον) αλλά ο Lesh ή ο Weir όλο και θα βγουν στα δημοφιλή βραδινά talk shows να παίξουν κανένα κομμάτι. Ακόμα και οι άσχετοι με την μουσική, σαν όνομα τους ξέρουν. Ακόμα καλύτερα ξέρουν τον όρο Deadhead: Eίναι ο 60ρης συνάδελφος τους που παίρνει την άδεια του για να ακολουθήσει την περιοδεία επανένωσης (όποτε παίζουν ως The Dead) σε 4-5 διαφορετικές πόλεις και παίρνει μαζί και τα εγγόνια του που είναι στις αρχές της εφηβείας, ντυμένα με tye dye και γουστάρουν! Αυτό το κοινό το ζηλέυουν οι πάντες, σίγουρα και οι Bon Jovi!
Έπανέρχομαι σε αυτό που έγραψα πιό πάνω, ειδικά γύρω στο '70 πόσοι Έλληνες ήξεραν αρκετά καλά Αγγλικά ώστε να καταλάβαιναν την ποίηση του Dylan; Και όσο “άγνωστος” και να είναι, τουλάχιστον το Ελληνικό κοινό αξιώθηκε να τον δεί το 1989 και το 2010.
Προσυπογράφω πάντως -με πόνο ψυχής- αυτό που γράφεις για την Αμερικανιά και τα Ελληνικά γούστα. Όπως λέει και ένας φίλος “εμείς εδώ βρεθήκαμε στη μουσική σφαίρα επιρροής της Βρεταννίας”. Και καλά μέχρι τις αρχές του '80 η Βρεταννία έβγαζε και αρκετή νέα μουσική που να αξίζει…
Μετά; Πέρδεται το Manchester και εδώ ο τύπος γράφει διθυράμβους!
@Mule γενικά συμφωνώ σε όλα όσα γράφεις. Στην ουσία λέμε το ίδιο πράγμα απλά με λίγο διαφορετικό τρόπο. Τώρα όσον αφορά την τελευταία παρατήρησή σου:
… "Προσυπογράφω πάντως -με πόνο ψυχής- αυτό που γράφεις για την Αμερικανιά και τα Ελληνικά γούστα. Όπως λέει και ένας φίλος “εμείς εδώ βρεθήκαμε στη μουσική σφαίρα επιρροής της Βρεταννίας”. Και καλά μέχρι τις αρχές του '80 η Βρεταννία έβγαζε και αρκετή νέα μουσική που να αξίζει…
Μετά; Πέρδεται το Manchester και εδώ ο τύπος γράφει διθυράμβους! "…
Είναι λίγο παράξενο αυτό που συμβαίνει μιας και η ροκ μουσική είναι ένα “παράγωγο” που προέκυψε από την εξέλιξη της μαύρης κυρίως αμερικανικής μουσική παράδοσης. Πάντως θα είχε ενδιαφέρον να ανοιχτεί ένα θέμα συζήτησης που να αναλύεται με πιο πειστικό τρόπο το φαινόμενο, ότι δηλαδή στην Ελλάδα έχει κυριαρχήσει η επιρροή της βρετανικής ροκ μουσικής σε μεγαλύτερο βαθμό από την αμερικανική, ή τις άλλες ευρωπαικές.
Εδώ είναι ίσως και το πρόβλημα της Βρετανίας σήμερα, πως έχει χαθεί η επαφή με τις “ρίζες” και οι όποιες ευχάριστες εξαιρέσεις (π.χ. Davy Knowles) καταλήγουν στην Αμερική να κάνουν καριέρα!
Ας ανοίξουμε πάντως ένα θρεντ, δεν έχω αντίρρηση.
Country Joe (και όλοι οι υπόλοιποι βέβαα) αν δεν το έχεις ήδη κάνει διάβασε την συνέντευξη του Κιουρκτσόγλου στην κεντρική σελίδα του rocking, θα δεις πως αναφέρεται σε αρκετά από όσα συζητάμε εδώ σε αυτό το thread (και τους Band τους ίδιους) και έχει πολύ ενδιαφέρον γενικότερα!