Υπάρχουν πολλά βίντεο από την χθεσινή εμφάνιση προς τιμήν του Levon.Ωραία πράματα.
Πρεπει να εγινε χαμος,μονο και μονο τα ονοματα να δεις,ζαλίζεσαι…
http://pics.lockerz.com/s/250316684
Κατσε καλα Ροτζερ…
ειναι ο Roger Waters…
σε φορμα η φωνη του 
ωραια φαση γενικα…
Από το fb της μπάντας…
“Something is brewing in The Band world. Details to come.”
Ή κυκλοφορεί η ταινία φαντάζομαι ή βγάζουν το ρημαδο-live στο Royal Albert Hall. Υποθέτω το πρώτο.
Καλύτερο σημείο αυτού του documentary.
Χαχ, ρε τον Αγάθωνα…
Πόσο μου αρέσει αυτή η ιστορία του Long Black Veil. Το τραγούδι είναι διασκευή σε Lefty Frizzell (άλλος έχει όμως τα writing credits νομίζω) και έχει διασκευαστεί και από άλλους καλλιτέχνες, Johnny Cash, Dave Mathews, πρόσσφατα από τον Gregg Allman και τον Warren Haynes κλπ.
Οι στίχοι ήταν πολύ κοντά στο στιχουργικό στυλ του Robertson, κυρίως των πρώτων χρόνων, με τους χαρακτήρες και τις ιστορίες που έπλαθε και έτσι κολλάει όμορφα στα υπόλοιπα του ντεμπούτου τους.
[SPOILER]Ten years ago on a cold dark night,
Someone was killed 'neath the town hall light.
There were few at the scene, but they all agreed,
That the slayer who ran looked a lot like me.
She walks these hills, in a long black veil.
She visits my grave, when the night winds wail.
Nobody knows, nobody sees, nobody knows, but me
The Judge said son, what is your alibi,
If you were somewhere else, then you won’t have to die.
I spoke not a word, though it meant my life,
For I’d been in the arms of my best friend’s wife.
Now the scaffold is high, and eternity’s near.
She stood in the crowd, and shed not a tear.
But some times at night, when the cold wind moans
In a long black veil, she cries o’er my bones
She walks these hills, in a long black veil.
She visits my grave when the night winds wail
Nobody knows, nobody sees.
Nobody knows, but me.
[/SPOILER]
Με λίγα λόγια, το “θύμα” της ιστορίας κατηγορείται άδικα για δολοφονία. Έχει άλλωθι για να αποδείξει την αθωότητά του. Ήταν στην αγκαλιά της γυναίκας του καλύτερού του φίλου. Δεν το αποκαλύπτει ποτέ, ίσως γιατί ντρέπεται για τον φίλο του, ίσως γιατί δεν θέλει να ντροπιάσει την γυναίκα που αγαπούσε, ποιος ξέρει.
Η γυναίκα, φορώντας μαύρα, τον επισκέπτεται τακτικά, δακρυσμένη στο νεκροταφείο που βρίσκεται πλέον θαμμένος.
Περιμένουμε μέσα στο μήνα το τρίτο Midnight Rambles Session του Levon Helm. Κάποια στιγμή μάλλον μέσα στην μέρα θα ποστάρω και ένα blues album στο οποίο συμμετείχαν μέλη των The Band προτού υπάρξουν ως The Band.
Όπως ποσταρίστηκε στο μπλουζοθρέντ.
[B]John Hammond Jr. - So Many Roads (1965)[/B]
Λοιπόν, λόγω της ενασχόλησης με The Band ασχολήθηκα κάποια στιγμή με ετούτο το άλμπουμ (και μετά τον μουσικό John Hammond Jr., έχει αρκετά ωραία πράγματα να ακούσει κανείς). Σε αυτό συμμετέχουν οι κύριοι Robbie Robertson (κιθάρα), Garth Hudson(πλήκτρα) και Levon Helm (drums), μέλη των Levon and the Hawks ακόμα τότε-αργότερα αλλάξανε όνομα, καθώς και οι Charlie Μusselwhite (φυσαρμόνικα) και Mike Bloomfield (πιάνο!!!).
Το άλμπουμ δεν περιέχει νέα κομμάτια, περιέχει όμως φοβερά blues standards. Down in the Bottom, I Want You to Love me, Judgement Day, Rambling Blues, You Can’t Judge a Book by the Cover, Baby Please Don’t Go κτλ. Η μπάντα όπως καταλαβαίνετε από τα ονόματα δεν απογοητεύει λεπτό με την απόδοσή της. Το πιο σημαντικό όμως είναι πως τότε, τα λευκά blues δεν ήταν κάτι το σύνηθες, λίγες μπάντες (ΚΑΙ στις δύο πλευρές του Ατλαντικού) παίζανε έτσι, ο Mayall, o Alexis Korner και οι Paul Butterfield Blues Band είναι τα πιο καλά παραδείγματα. Οι Levon and the Hawks είχαν κι αυτοί ασχοληθεί με τα blues ήδη πριν χωρίσουν τους δρόμους τους με τον Ronnie Hawkins και ήταν ένας από τους λόγους που αποχώρησαν από την μπάντα του τελευταίου.
Ο Hammond λοιπόν το έκανε αυτό πολύ καλά, τόσο με τις προηγούμενες δουλειές του όσο και τις επόμενες. Επίσης, σημαντικό στοιχείο είναι πως πάντα έβρισκε καταπληκτικά μέλη για τις δουλειές του. Ενδεικτικά οι Bill Wyman στο καταπληκτικό I Can Tell (1967) και Duanne Allman στο Southern Fried (1969, εδώ τον ακούτε στην slide κιθάρα- http://www.youtube.com/watch?v=7qCLSVzCX00 ). Η παραγωγή είναι ιδανική και διατηρεί το “μαύρο” συναίσθημα που οφείλει να εχει αυτή η μουσική, αυτή την “καπνίλα” που τόσο έλειψε αργότερα από το ιδίωμα ενώ παράλληλα η μουσική γίνεται πιο ροκ, σημάδι ίσως των όσων θα ακολουθούσαν αργότερα μέσα στην δεκαετία.
Η κιθάρα του Robertson θυμίζει την δουλειά του στο Blonde on Blonde του Dylan. Ποτέ δεν τον θεώρησα ΚΟΡΥΦΑΙΟ lead κιθαρίστα (ρυθμικό όμως ναι) αν και τότε θεωρούταν τέτοιος από όσους τον είχαν ακούσει. Ίσως έχει να κάνει με το ότι το rock τότε ήταν ακόμα στα σπάργανα, υπήρχαν τεράστια περιθώρια βελτίωσης της. Και ο Robertson ήταν εκρηκτικός, δεν έπαιζαν πολλοί κιθαρίστες τόσο δυνατά και εκκωφαντικά, οπότε γίνεται κατά κάποιο τρόπο κατανοητή η άποψη που τον ήθελε πολύ ψηλά τότε σε συνειδήσεις μουσικών και μη. Εδώ πάντως το στυλ του δουλεύει μια χαρά. Ο Bloomfield προοριζόταν επίσης για κιθάρα αλλά, γνωστός για την χαμηλή του αυτοπεποίθηση (!), όταν εμφανίστηκε ο Robertson περιορίστηκε στο πιάνο. Ο Musselwhite είναι πολύ καλός στον ρόλο του, χρωματίζοντας ιδανικά τα κομμάτια όπως και ο Levon που και εδώ δίνει το απαραίτηο groove στα κομμάτια.
Όπως αναφέρθηκε, τα I Can Tell και Southern Fried συστήνονται ανεπιφύλακτα, όπως και τα Big City Blues (1964) και Country Blues (1965). Δεν έχω ασχοληθεί με τα άλμπουμς των επόμενων δεκαετιών ακόμα (και αδίκως αλλά που να προλάβεις) οπότε προτάσεις δεκτές. :roll:
Κάποια δείγματα από το συγκεκριμένο άλμπουμ.
Who Do You Love - http://www.youtube.com/watch?v=S9DQprhj-NI
Rambling Blues - http://www.youtube.com/watch?v=oiBlikduPxw&feature=relmfu
Big Boss Man - http://www.youtube.com/watch?v=vPeEM6rgCvI
[SPOILER]Τrivia: Ο Ηammond ήταν αυτός που πρότεινε τους Levon and the Hawks στον Dylan ως συνοδευτική του μπάντα, the rest is history. 8) [/SPOILER]
Εξαιρετικό ποστ για δισκάρα και τεράστιο μουσικό Hopeto! 8)
Θενξ.
Το άλμπουμ αυτό δεν είναι αναγκαστικό να κάνει κλικ πάντως στους οπαδούς των The Band, καθώς μιλάμε για καθαρά blues album αλλά αξίζει κανείς να το ακούσει.
Bump για να ποστάρω αυτή την ΚΟΜΜΑΤΑΡΑ!!!
Ο ναυτικός συνταξιοδοτείται, γυρνάει στο σπίτι του, στους φίλους του, στην κουνιστή του καρέκλα, στην ηρεμία του…Και πάτωμα ο Αντώνης για κάποιο λόγο.
Τοp-10 αγαπημένων κομματιών και μάλλον top-2 άντε top-3 από The Band.
Από Once Brothers, μόνο αυτό 
. Τι εστί αυτό που πόσταρες; Ντοκιμαντέρ για τους The Band; Ή μάλλον, για τους “Robbie Robertson And The Band”; Μόνο και μόνο από αυτό, δηλώνω αρνητικά προκατειλημμένος… Έχουν πεθάνει όλοι σχεδόν οι υπόλοιποι και θα γλεντάει τώρα ο Robertson.
3 Likes
κι εγώ αυτό σκέφτηκα αμέσως μόλις είδα το " once brothers " .
Xαχαχαχα. Ε ναι οκ, σαφώς και πρέπει να είσαι προκατειλημμένος. Απλώς εξακολουθεί να είναι για The Βand κι ως εκ τούτου έχει το ενδιαφέρον του. Αν έχεις διαβάσει το Testimony του Robertson πάντως, δεν έχει να σου δώσει κάτι παραπάνω.
(το χω γράψει αυτό κανα δίωρο και ξέχασα να το ποστάρω :") )
Διακοπή από το υπέροχο νερντοπαίχνιδο για να ακούσουμε το καλύτερο άλμπουμ στην ιστορία της μουσικής.
Ο Robbie ποτέ δεν ήταν ο αγαπημένος μου, ποτέ δεν τον ένιωσα τόσο κοντά μου όσο τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας. Κι όμως, αυτός ήταν ο οραματιστής της μπάντας. Έχει credit σχεδόν παντού γιατί ήταν πάντα εκεί, ακόμα κι όταν οι άλλοι έλειπαν.
Και κατάφερε, αν και δεν με άγγιξε σαν άνθρωπος όπως άλλοι, να γράψει την μουσική που με άγγιξε περισσότερο από τον οποιονδήποτε, έβερ.
Τεράστιο respect.
R.I.P.
3 Likes