Επαναφέρω και σχολιάζω εδώ.
Οντως το True Grit είναι ότι χειρότερο έχω δει από τους Coen γενικά, ακόμη και το Ladykillers είχε κάτι συμπαθές. Το Intolerable Cruelty ακόμη να το δω.
To True Grit γενικά από πολλούς θεωρείται απογοήτευση άλλα προσωπικά δηλώνω φαν της ταινίας. Το Intolerable Cruelty είναι τέρμα αδιάφορο ως και κακό.
Εγω αυτο που δεν γουσταρω απο [B]Coen Brothers[/B],ειναι το ?? [B]O Brother, Where Art Thou?[/B] ‘’ το οποιο θεωρω βαρετο και κουραστικο,ενω το “[B]A Serious Man[/B]” κρυφο διαμαντι και πολυ ουσιαστικη ταινια!
Το O Brother, Where Art Thou? θα έλεγα να το ξαναδείς. Στο λέω γιατί την πρώτη φορά που το είδα ούτε εγώ είχα σχηματίσει την καλύτερη άποψη αλλά αυτό άλλαξε μετά από κράξιμο που έφαγα από γνωστό έκατσα να την ξαναδώ και αναθεώρησα. Είναι ιδιαίτερη ταινία.
Είδα χτες το “The Man Who Wasn’t There”. Σκαρφάλωσε εύκολα στην κορυφή των όσων έχω δει από Κοέν. Πάντα βρίσκω την ανάπτυξη των χαρακτήρων ως το σημαντικότερο στοιχείο σε μία ταινία που αφηγείται κάποια ιστορία. Με προεξάρχοντα τον Θόρντον, όλες οι περσόνες έχουν κάτι να πουν και από κάπου μας είναι γνώριμες. Ακόμα και η ατάλαντη Σκάρλετ Γιόχανσον ερμηνεύει αξιοπρεπώς τον ρόλο της.
Γενικά οι Κοέν είναι μάστορες στην ροή της αφήγησης, γι’ αυτό και νομίζω ότι οι περισσότερες ταινίες τους κρατάνε την προσοχή του θεατή μέχρι το τέλος. Το “No Country For Old Men” είναι η επιτομή της επιτυχημένης αφήγησης, μετά από τα πρώτα 10-15 λεπτά ήδη ένα κομμάτι του εαυτού βρίσκεται στον αμερικάνικο νότο.
Από κει και πέρα νομίζω ότι σχεδόν στα περισσότερα δημιουργήματά τους λείπει το τελικο touch ώστε να περάσουν στη σφαίρα του αριστουργήματος. Το ένιωσα αυτό και στο προαναφερθέν “No Country…” και στα “Barton Fink”, “Fargo”, “Big Lebowski”.
Ακόμα λιγότερη εντύπωση μου έκαναν οι πιο κωμικές προσπάθειές τους όπως το “O Brother…” και το “Ladykillers”.
Είναι και πολλά που δεν έχω δει βέβαια, το “Miller’s Crossing” και άλλα.
με αυτον τον τυπο επικρατει ενα κριμα, καθως ειναι υπερβολικα ταλαντουχος και εχει παιξει μονο σε δυο πραγματικες ταινιαρες. τη μια την εχει σκηνοθετησει κιολας. κατα τ’αλλα δες πρωτα το blood simple και μετα το miller’s crossing.
Στον κινηματογράφο.
Μεγάλη επιστροφή μετά το απογοητευτικό True Grit και τα χαλαρά (διασκεδαστικά και όμορφα αλλά χωρίς να σου μείνει κάτι) A Serious Man, Burn After Reading.
Ένα λυρικό μικρό αριστούργημα με φόντο την χειμωνιάτικη Νέα Υόρκη (και Αμερική) του 1960.
Όμορφο σάουντρακ και τα στοιχεία που αγαπάμε στους Κοέν δεν λείπουν φυσικά: απίστευτες φάτσες, σουρεαλιστικά σκηνικά, πικρό, κοενίστικο, ξεχωριστό χιούμορ, απότομο τέλος που δεν εξηγεί τίποτε σε μια ιστορία που απλά συμβαίνει, ο Τζον Γκουντμαν ο κρυφός άσος στο μανίκι τους και πάντα απολαυστικός και όλα αυτά σε μια ιστορία που θυμίζει την Οδύσσεια.
Από τις καλύτερες ταινίες ήδη της χρονιάς, μην το χάσετε.
*Το Man That Wasn’t There το ξαναείδα πρόσφατα.
Μόνο το Raising Arisona και το Intolerable Cruelty δεν έχω δει ακόμη.
το είδα και εγώ και μπορώ να πω ότι με ξεφούσκωσε το τέλος
μπορείς να μου πεις την οπτική σου (σε σποιλερ) για να δω τι ειδε κ καποιος αλλος?
Btw το cruelty ειναι κακιστο
το cruelty ειναι το χειροτερο τους μαζι με το True Grit ΑΛΛΑ σε δευτερη-τριτη αναγνωση 
εχει μερικους απο τους καλυτερους διαλογους που εχουν γραψει ποτε! Bad movie we love σχεδον
αλήθεια ειναι αυτο. Η κατάρα του πρασινου σκορπιου των φτωχων δλδ
ακριβώς αυτό, ιδια φάση.-
Ακόμη το σκέφτομαι, θέλει και 2η προβολή.
[SPOILER]Νομίζω ότι γίνεται ένας κύκλος Οδύσσειας που ξεκινάει και καταλήγει στο ίδιο μέρος, με την τελευταία σκηνή απλά να είναι ξανά η αρχή του έργου.
Όπως το αντιλαμβάνομαι δηλαδή, το τέλος της ιστορίας είναι που γυρίζει ξανά σπίτι όπως και η γάτα, ο Οδυσσέας και τον δέχονται ως παιδί τους.
[/SPOILER]
ωραίο το καινούριο, όχι κάτι τρομερό αλλά ευχάριστο και ανάλαφρο
νομίζω πρέπει πάντως να το γυρίσουν μια και καλή στα βαριά τύπου NCMOM γιατί σε αυτό το ύφος έχουν κορεστεί αρκετά…
Κάτω του μετρίου το “Inside Llewyn Davis”.
H επιμονή στην “όλα θα πάνε στραβά” εξέλιξη ενός σεναρίου είναι σχεδόν πάντα προβληματική για μια ταινία, κυρίως γιατί δεν πείθει. Η δε ξινισμένη μούρη του αντιπαθέστατου Isaac κάνει ακόμα χειρότερα τα πράγματα μιας και είναι σχεδόν ολοφάνερο ότι τίποτα από αυτά που συμβαίνουν δεν είναι και τόσο τραγικό τελικά, απλά ο τύπος είναι η κλασική μισητή περίπτωση του “φτιάχνω τη δυστυχία μου μόνος μου”.