Προσωπικά με εξάντλησε η αναμονή όλων αυτών των ετών μέχρι να βγεί νέος δίσκος από την μπάντα, έπαψα να περιμένω και τώρα είναι περίεργη αίσθηση.
Διαβάζω τις πεντάστερες κριτικές που παίρνει -καλύτερο Cure αλμπουμ από την εποχή του Disintegration και μετά γράφει ο άλλος. Κόψε κάτι bro, υπάρχει και το Wish, το άλμπουμ που πρωτάκουσα όταν κυκλοφόρησε, το άλμπουμ που έχω ακούσει περισσότερο από κάθε άλλο στην ζωή μου.Yπαρχει το Bloodflowers που έχει μεγάλη συνοχή και πολλά όμορφα κομμάτια. Μεγάλοι άνθρωποι είμαστε πλέον, ας φανούμε λίγο ψύχραιμοι.
Επίσης πάνω από τα μισά κομμάτια του νέου δίσκου είναι γνωστά εδώ και καιρό από τις live εκδοχές τους κάτι που μετριάζει την λαχτάρα μου. Άλλο πράγμα βέβαια στο στούντιο και βάλε και τα κομμάτια που δεν τα έχουμε ακούσει…Μια εβδομάδα έχει μείνει, μακάρι να έχουν δίκιο όλοι αυτοί που το αποθεώνουν.
Δεν είμαι και ο πιο αντικειμενικός με τους Cure για να με λάβει κανείς υπόψη.
Με λίγες μόνο ακροάσεις δίσκος της χρονιάς. Καμιά κριτική θα κάνει το Rocking;
το έχω από το ΣΚ αλλά δεν έχω βρει χρόνο ακόμη - πολύ ενθαρρυντικά τα πρώτα σχόλια και καλό το hype, πως και πως περιμένω να το ακούσω το βράδυ και το ΣΚ
Παιζει να ειναι η πρωτη φορα που καιγομαι τοσο πολυ να ακουσω καινουριο υλικο απο cure. Ισως επειδη το πρωτο κομματι που ακουσα πριν καιρο ηταν μια ομορφιά. Αυριο με το καφεδακι θα το απολαυσω.
And I’m outside in the dark staring at the blood red moon Remembering the hopes and dreams I had and all I had to do And wondering what became of that boy and the world he called his own I’m outside in the dark wondering how I got so old
It’s all gone Nothing left of all I loved It all feels wrong It’s all gone No hopes, no dreams, no world No, I don’t belong I don’t belong here anymore
It’s all gone I will lose myself in time It won’t be long It’s all gone
Left alone with nothing at the end of every song Left alone with nothing
το απολυτο comeback των τελευταιων 10,000 ετων συμβαινει
στο εδω και στο τωρα που μας εξοριζει
και που καποιος βρεθηκε να τραγουδησει για αυτο
επιτελους κατι που συγκλονιζει
Πολύ ωραίος δίσκος… Σύντομος και to the point. It doesn’t matter if we all die έλεγαν το 1982 και έφτασαν στο σημείο (ο Smith δηλαδή) που αυτό συμβαίνει γύρω του σε κοντινά του πρόσωπα. Και μάλλον it matters. Κάτι που φαίνεται ξεκάθαρα στο δίσκο αυτό.
Ο οποίος θα μπορούσε να είχε βγει μετά το Bloodflowers (μιλώντας για ύφος/ήχο). Όλα τα γνώριμα στοιχεία στη θέση τους και η φωνή του Smith να μοιράζει ανατριχίλες. Ξεχνάμε τις 2 προηγούμενες απόπειρες (ομώνυμο/4:13 Dream).
Δε θα μπω στη λογική σύγκρισης με προηγούμενους δίσκους (π.χ. Wish που αναφέρθηκε παραπάνω). Είναι ακριβώς αυτό που θα περίμενε κανείς από τους Cure το 2024 (εάν όντως περίμενε ότι θα υπάρχουν!).
Προσωπική γκρίνια, να είχαν προσέξει λίγο περισσότερο το ηχητικό κομμάτι (mixing/mastering). Ώρες ώρες ακούς απλά βαβούρα και είναι κρίμα γιατί χαντακώνονται τα τραγούδια.
Το ακουω απο αρκετους, προσωπικα αυτο το αιχμηρο shoegaz-y feeling που βγαζει ο ηχος μου το κανει πιο ενδιαφερον αρα το προσμετρω στα θετικα. Καταπληκτικος δισκος για Cure εν ετει 2024, τετοιο παθος και συναισθημα μετα απο τοσα χρονια καριερας ομολογω δεν το περιμενα και ο Robert Smith σιγουρα θαχει πουλησει καμια ψυχη στο διαολο για να ακουγεται τοσο φανταστικος σε αυτη την ηλικια. Φανταστικο comeback οπως και να το δεις.
κι εμένα παίζει σε λούπα μια βδομάδα τώρα στο spotify, δεν νομίζω επίσης πως θα μπορούσαν να βγάλουν καλύτερο δίσκο εν ετει 2024.
όταν λίγο κατασταλάξει θα γράψω 2 πράματα παραπάνω - προς το παρόν, όπως είπα, λούπα