Και μιας και βλέπω ότι αρκετοί εδώ γουστάρουμε συγκροτήματα όπως οι No-Man, προσφατοι Ulver, Portishead, Massive Attack, είπα να φτιάξω τούτο δω το θρεντ για να βρίσκει θέση αν ακούσουμε καμιά καλή κυκλοφορία.
Αρχίζω με ένα παλιότερό μου ποστ
[/QUOTE]
Φετινη κυκλοφορια.
Δισκαρα με τα ολα της.Για τους λατρεις του τριπ χοπ.Ανετα στις καλυτερες φετινες κυκλοφοριες!
Το πιο αγαπημένο μου άλμπουμ έβερ,το αγαπημένο μου γκρουπ έβερ και ίσως το καλύτερο συγκρότημα electro/punk/trip hop/industrial στην ιστορία της μουσικής. Ότι άλλο και να γράψω είναι λίγο… ΘΕΟΙ!
The Prodigy - The Fat of the Land (1997)
θα διαφωνησω.Απο προτιτζι προτιμω ετουτο εδω
Εντάξει, οι απόψεις στην ουσία τριίστανται. Και το Experience του '92 και το Jilted Generation του ‘94 και το The Fat of the Land του 97’ είναι επικά άλμπουμ. Εγώ τα λατρεύω και τα 3 (μόνο το 4ο Always Outnumberd, Never Outgunned με χάλασε λιγάκι) και ανάλογα με την εποχή λιώνω διαφορετικό. Αλλά το TFOTL είναι για μένα ότι τελειότερο και πιο πωρωτικό έχει βγει. Μιλάμε για τρελό κάψιμο.
Αγαπημένο μου τραγούδι όμως ίσως είναι το Their Law από το Jilted Generation. Αν και μπορώ να φτιάξω άνετα μια λίστα με 20 τραγούδια και να τα ακούω σερί για πολύ καιρό…
Πότε βγήκε και δεν το πήρα χαμπάρι? Ποιά τραγουδάει?
Ειχε διαρρευσει απο το τελος του 2007
Tραγουδανε διαφοροι στο αλμπουμ.Δεν εχει καποια στανταρ πισω απο τι μικροφωνο.
Η πιο μεταλλικη πλευρα των The Gathering τελικα δε με τραβα οσο οι ‘‘εναλλακτικες’’ διαθεσεις τους. Το συγκεκριμενο δισκιο ειναι 2ο στις προτιμησεις μου, και παει αμεσως μετα το How To Measure A Planet. Και ναι, οι The Gathering μπορεσαν κι εφτασαν την κορυφη και σε αυτο το φασμα, ασχετως αν η καταξιωση τους γυρισε την πλατη.
Κολλαει ανετα στον ‘‘trip-hop’’ χαρακτηρισμο.
Μιλας για τις δυο απολυτες δισκαρες των The Gathering. Ειδικα για το How to measure a planet δεν εχω λογια. Υπεραριστουργημα. Συνθετικα και τα δυο αλμπουμ ειναι οτι πιο ωριμο εχουν κυκλοφορησει ποτε οι The Gathering. Ασε που στο Souvenirs, συμμετεχει και ο Garm στο πιο ulver-iko,αλα Perdition City, κομματι.
Για μενα υπαρχει μια τελεια παραλληλια με τα αλμπουμς One Second και Host, των Paradise Lost. Προφανως οχι τοσο μουσικά, όσο απο θεμα συνθετικής αντιληψης. Οτι ηταν το One Second για τους Λοστ ειναι και το How to measure a planet για τους ολλανδους, και οτι ηταν το host ειναι το souvenirs. Προσωπικα πιστευω οτι οι Λοστ συνθετικα ξεπερασαν τον εαυτο τους στα δυο προαναφερθεντα αλμπουμς. Να μιλησω για το One Second??? Το αντιστοιχο Black Album, των βρετανων?? Το οποιο αν κυκλοφορουσε σε μια μεγαλυτερη εταιρια απο την Music For Nations, θα μπορουσε χαλαρα να δωσει περισσοτερα απο 5-6 singles. Ποιοτικοτατα τραγουδια, με απιστευτα catchy ρυθμους, το ποπ αριστουργμα των Λοστ. Ομοιως το Host , αριστουργημα και αυτο, ενα κλικ κατωτερο του One Second, κορυφαιες συνθεσεις, και το τελευταιο αλμπουμ που οι Λοστ, αναζητωντας νεα ηχοτοπια, μαγευουν με την μουσικη τους. Απο εκει και μετα, η σταδιακη επιστροφη στα γνωριμα λημερια, αν και δεν με απογοητευσε, θεωρω οτι χαρακτηριζεται απο την ελλειψη εκπληξης. Αναποφευκτο ομως.
Το Host οντως ειναι τρελα on topic, και υπερτατος δισκος. Η συνοχη μεταξυ των κομματιων συγκρινεται με καταστασεις τυπου π.χ. Dreaming Neon Black, όπου λιγα κομματια μπορει να ξεχωριζουν αλλα ως συνολο σου περνα πολυ δυνατα συναισθηματα…
the gathering υπαρχει και μια ακομη αλμπουμαρα που ακουει στο ονομα If_Then_Else
το οποιο θεωρω καλυτερο απο το souvenirs
περιεχει ενα απο τα απολυτα κομματια
το saturnine!
“the day you went away
you had to screw me over…”
Κ εγώ με το Fat Of The Land έχω κόλλημα, ειδικά με τα κομματάκια που τραγουδάει ο Keith Flint με τα punk τρελαμένα φωνητικά του! 
Με χάλασε όμως πολύ άσχημα το “Always Outnumbered…”. Ο Liam Howlett μπορεί να έιναι ο ιθύνων νους κ να κάνει ό,τι γουστάρει, αλλά νομίζω πως το παρακάνει όταν παραμερίζει τους υπόλοιπους σε τέτοιο βαθμό. [-X
PS. Όταν μιλάω για Prodigy νιώθω ξαφνικά πως ξαναγυρνάω στο Λύκειο! Μου θυμίζει έντονα τέτοιες καταστάσεις! Μεγάλη τρέλα είχαμε όλοι με την πάρτη τους 
επισης αλλη μια τρελη δισκαρα που αξιζει να αναφερθει στο εν λογω thread ειναι το :
Δισκαρα ειναι (και μαλιστα στα 10 πιο αγαπημενα μου) αλλα παει στις Gothic κυκλοφοριες.
εχει πολυ εντονο το trip - hop στοιχειο…βασικα crossover ειναι ο δισκος, αλλα για 2-3 συγκεκριμενα κομματια ταιριαζει και εδω νομιζω…
Απο ambient μπορει να σας αρεσουν καποια πραγματα οιυ ειχε κανει o justin broadrick που ειχε
τους godflesh και τους jesu.
τσεκαρετε αυτο το site
http://www.avalancheinc.co.uk/final.html
εχει πολλα κ διαφορα ambientο-σχετικα
Οι δίσκοι που ακολουθούν χρήζουν απόλυτου σεβασμού, γιατί μιλάμε για ΔΙΣΚΑΡΕΣ με όλη τη σημασία της λέξης. Τους παραθέτω με σειρά ταξιδιάρικης-φεύγα-τι/παίζουν/τα/ατομα/ρε! διάθεσης, απο το πολύ ταξιδιάρικο (απο δω ως την Αλάσκα ας πούμε), στο πάρα πολύ (απο δω μέχρι τον Άρη), στην απόλυτη ταξιδιάρικη εμπειρία (απο δω μέχρι το Άλφα του Κένταυρου).
Οι Cinematic Orchestra είναι σύγχρονο συγκρότημα, υπάρχουν απο τα τέλη των '90ς πάνω κάτω και αυτός ο δίσκος με όνομα “Ma Fleur” κυκλοφόρησε πέρισυ. Μία μιναδική μίξη ηλεκτρονικής μουσικής, τριπ-χοπ, τζαζ (και όχι μόνο!), με εναλλαγή αντρικών φωνητικών (που μου θύμισαν κάτι ανάμεσα σε Radiohead και σύγχρονους Anathema) και γυναικείων, το άλμπουμ αυτό είναι πραγματκή απόλαυση.
Συνεχίζουμε το ταξίδι στον χώρο και τον χρόνο με το συγκρότημα που ακούει στο όνομα The Future Sound Of London. Μπάντα που θεωρείται πολύ μεγάλη στον χώρο της, και την οποία δεν έχω ψάξει αρκετά ως τώρα, κάτι που φυσικά θα αλλάξει ύστερα απο την ακρόαση του κάτω άλμπουμ, το οποίο κυκλοφόρησε το 2006 και αποτελεί κάτι σαν συλλογή. Οι FSOL καθιερώθηκαν στα '90ς και η μουσική τους είναι ένας συνδυασμός electro και ambient, με ατμόσφαιρες και εναλλαγές διάθεσης που απλά μαγεύουν. Ή τουλάχιστον αυτό ένιωσα εγώ ακούγοντας τον συγκεκριμένο δίσκο.
Και πλέον φτάσαμε στην στρατόσφαιρα. Βρίσκομαστε πίσω στο 1975, όταν ένα μεγαλειώδες γερμανικό σχήμα με όνομα Tangerine Dream κυκλοφορεί τον live δίσκο με όνομα Ricochet. Ίσως η απόλυτη space εμπειρία, απλά δεν έχω λόγια. Οι Tangerine Dream επηρεάστηκαν στα πρώτα τους βήματα απο τους πρώιμους Pink Floyd και η μουσική τους ήταν περισσότερο ψυχεδελικό ροκ. Με τον καιρό εξελίχθηκαν σε ένα συγκρότημα που πάντρευε με μαεστρία τον ηλεκτρονικό, scace, ατμοσφαιρικό και ambient ήχο… και έχω την αίσθηση οτι είναι επίσης η μπάντα με την μεγαλύτερη δισκογραφία απ’ όσες γνωρίζω, καθώς (σε συνδιασμό με τα soundtracks) έχουν κυκλοφορήσει πολλές δεκάδες άλμπουμ. Αριστουργήματα τους (πέραν της δισκάρας που προτείνω) θεωρούνται - ανάμεσα σε άλλα -, τα Stratosfear και Phaedra, αλλά η αλήθεια είναι πως έχουν κάνει τόσα πολλά πράγματα που δεν ξέρεις τι να πρωτοδιαλέξεις.
Ποτέ άλλοτε το χάσιμο στο διάστημα δεν ήταν τόσο απολαυστικό!
Οι Future Sound of London είναι συγκρότημα που εκτιμούν πολύ και οι Paradise Lost (αν θυμάμαι σωστά)…
Απορία: Οι novak τι έγιναν? Έχει βρει κανένας δίσκο τους? Γιατί (μόνο) στην Ελλάδα τους ξέρουμε και τους ξέρουμε μόνο για την υπερκομματάρα Rapunzel? Κάποιοι Novak που παίζουν AOR έβγαλαν πρόπερσι δίσκο και μερικοί λένε πως είναι ίδιοι με τους αρχικούς. Είναι δυνατόν?
Πάρτε το Rapunzel για να μαθαίνουν οι μικρότεροι και να θυμούνται οι μεγαλύτεροι:
Πάντως και το καινουριο Portishead ειναι πολύ ωραίο! Αν και αρκετα διαφορετικό απο τα προηγουμενα θα ελεγα… (Το Dummy ομως δεν το ξεπερασε, παραμενει τοπ τοπ για μενα)
ας θυμηθουμε εδω και την απιστευτη κομματαρα Roads
http://www.youtube.com/watch?v=Vg1jyL3cr60
Τι κομματαρα ρε γμτ. Λιωνω.
Και επισης οι Τangerine Dream που ανεφερε ο Εllanor ειναι γαμάτοι!