διαλέχτε το άλμπουμ που σας διακορεύει καλύτερα
punks not dead (1981)
ένα από τα πιο χαρακτηριστικα ντεμπούτα το οποιο αποτελεί τον δίσκο που έκανε που έκανε την μεγαλύτερη αίσθηση κατά το δεύτερο κύμα του βρετανικού πανκ. Ο τίτλος του δίσκου ήταν μια απάντηση στους μουσικοκριτικούς και στην μουσικη βιομηχανία όπου είχαν γυρισει την πλάτη τους στο κλασσικό πανκ και είχαν στραφεί σε πιο σύγχρονα μονοπάτια όπως το new wave. Ο δίσκος δίνει μαθήματα γραφής απλούστατων μουσικών δομών, τσαμπουκαλίδικων συνθέσεων, αγνού, βρώμικου και ανόθευτου ροκ ν ρολλ. καλύτερες στιγμές το ομώνυμο κομμάτι, blown to bits, army life, spg, exploited barmy army και I believe in anarchy.
troops of tomorrow (1982)
το άλμπουμ αυτό θεωρείται ίσως το καλύτερο άλμπουμ της μπάντας. Μόλις ενα χρόνο μετά την κυκλοφορία του ντεμπούτου τους, και οι exploited δείχνουν να στρέφονται σε έναν πιο βαρύ και hardcore ήχο. Τα oi στοιχεια είναι πλέον δυσδιάκριτα, τα ριφφς είναι πιο βαριά, το άλμπουμ αυτό γενικά είναι από τα πιο επιδραστικά σε είδη που θα ακολουθούσαν αργότερα…χαρακτηριστικά αναφερω ότι οι Slayer έχουν διασκευάσει τρια κομμάτια από τον δίσκο (war, uk 82, disorder), ενώ το 2002 θα έβλεπα μπροστά μου τους τρεις θρασάδες από την Γερμανία να είναι επί σκηνής και να διασκευάζουν το Fuck The Usa …θέλετε να πω και άλλα? Aντε να πω ότι υπάρχει και το Germs. και το attack. και το sid vicious was innocent. και το…καλα το βουλώνω.
let’s start a war (1983)
το line up αλλάζει, και το let’s start a war γενικώς είναι λίγότερο βαρύ σε σχέση με το troops of tomorrow, γενικώς είναι πιο ροκ ν ρολλ και θυμίζει πιο πολύ το ντεμπούτο τους. υπάρχουν αρκετά καλά κομμάτια, με το wankers να θεωρείται κλασσικό, αλλά γενικώς θα έλεγα ότι ο δίσκος αυτος είναι αρκετά τυπικός και δεν δίνει κάτι ιδιαιτερο.
Ηοrror Epics (1985)
Το ομώνυμο κομμάτι του δίσκου που ανοίγει και τον δίσκο ήταν ένα μεγάλο σοκ όταν το πρωτάκουσα…πραγματικά ΕΠΙΚΟ… είναι πολύ περιέργο και σίγουρα αυτός ο συνδυασμος μπάσου και κιθάρας το κάνει σχεδόν ποστ πανκ κομμάτι, αποτελεί μία από τις πιο ξεχωριστές στιγμές των Exploited θα έλεγα. Αν δηλαδή στο ομώνυμο κομμάτι του Troops Of Tomorrow ακούστηκαν “σοβαροί” εδώ ακούγονται “επιβλητικοί”. Κατά τα άλλα ο δίσκος συνεχίζει την παράδοση με ένα μάτσο all time classics ύμνους…don’t forget the chaos, Μaggie You Cunt, Down Below, My Life … γενικώς με αυτό τον δίσκο βαλανε πολλά πράγματα στην θέση τους.
Death Before Dishonor (1987)
το άλμπουμ αυτό δείχνει τα πρώτα σημάδια μιας πιο crossover προσέγγισης στον ήχο της μπάντας. γενικά, τα κομμάτια είναι λίγο μεγαλύτερης διάρκειας, τα σόλος κάνουν πιο αισθητή την εμφάνιση τους (πχ power struggle), ενώ κομμάτια όπως το Scaling The Derry Wall είναι σχεδόν θρας. γενικώς το άλμπουμ πάντως δεν έχει και τα πλεον χαρακτηριστικά και κολληματικά τραγούδια τους.
Τhe Massacre (1990)
Το άλμπουμ αυτό αν δεν σε κάνει να κοπανιέσαι τότε πρέπει να επιστρέψεις στον τάφο σου και να σταματήσεις τις ανθρώπινες δραστηριοτητές. Οι Exploited μετατράπηκαν σχεδόν σε μια ΘΡΑΣ μπάντα. Η αντικειμενικότητα μου εδώ πάει περιπατο, ο δίσκος αυτός ηταν από τις πρώτες κασσέτες που έγραψα ποτέ και σιγουρα παραμένει ένα από τα πιο αγαπημένα μου άλμπουμς…η μια κομματαρα διαδεχεται την άλλη… ο δίσκος έχει αρκετή ποικιλομορφία, είναι heavy, είναι θρας, είναι πανκ γαμώ. Το Sick Bastard αποτελεί ένα από τα καλύτερα και κλασσικότερα κομμάτια τους, ενώ το blown out in the sky αποτελεί και την πιο ξεχωριστή στιγμή του δίσκου…ένα πραγματικό ΕΠΟΣ.
Βeat The Bastards (1996)
O δίσκος συνεχίζει από εκεί που σταμάτησε, αλλά γίνεται ακόμα πιο heavy ο ήχος τους… σε σημείο όπου σε κομμάτια όπως το 7 λεπτο (!) Serial Killer φτάνουν να ακούγονται σαν αμερικάνικες hardcore μπάντες (στυλ madball κλπ), για να μην πω για τα χοροπηδηχτά σημεία του Μασσαcre of innocents. Ο δίσκος έχει τις στιγμές του όπως το ομώνυμο, law for the rich, fight back, don’t blame, system fucked up κλπ, αλλά πάντα είχε ένα μειονέκτημα για μένα…ήταν ο διάδοχος του massacre.
Fuck the System (2003)
Όταν έμαθα ότι οι Exploited θα επιστρέφανε μετά από τόσα χρόνια, ούρλιαζα σαν τρελός από χαρά όπως και η εισαγωγή του ομώνυμου κομματιού. οκ, δεν τρελάθηκα πάντως. μέτριο άλμπουμ γενικώς με κάποιες ωραίες στιγμές. Ξεχωρίζουν σαν τη μύγα στο γάλα τα Chaos Is My Life και φυσικά το Was It Me, με το τελευταίο να είναι βασικά κάτι παραπάνω από καλό…
αντε μπας και βγάλουν το επόμενο κάποια στιγμή
Say to me that punk is dead
I wish to go murder them…