Ναι, έχεις δίκιο, σόρι.
αντε επιτελους! απο περισυ ηταν ετοιμος ο δισκος και δεν ηθελε η δισκογραφικη λεει :?
ελπιζω σε δισκαρα απ οτι εχω ακουσει!8)
καλο νεο κι η επανενωση των ατ δε ντραιβ ιν ελπιζω αν κανουν μονο τουρ να περασουν κι απο δω(suure…)
Track Listing
1. The Whip Hand 2. Aegis 3. Dyslexicon 4. Empty Vessels Make The Loudest Sound 5. The Malkin Jewel 6. Lapochka 7. In Absentia 8. Imago 9. Molochwalker 10. Trinkets Pale of Moon 11. Vedamalady 12. Noctourniquet 13. Zed And Two NaughtsWhile Noctourniquet was, in typical Mars Volta fashion, written by Cedric Bixler-Zavala and Omar Rodriguez-Lopez and produced by Rodriguez-Lopez, the 13-track album explores musical territories previously uncharted in the duo’s 20 or so years of creating music together. The spectrum of musical and emotional textures conceived and created by Rodriguez-Lopez ranges from the opening bombast of “The Whip Hand” to the menacing crawl of “The Malkin Jewel” punctuated throughout by hypnotic melodies and borderline electro-ambient washes, most notably in the epic “In Absentia.” The bold diversity of the new material combined with Rodriguez-Lopez’s most confident and refined performances to date make Noctourniquet an early contender for this year’s most challenging and rewarding listen.
Μμμμμ για να δούμε για να δούμε.
Η περιγραφή ήδη προϊδεάζει για κάτι πιο heavy και “Mars Volta” από το Octahedron.
Εγώ τί λέτε, να ελπίζω ότι ο Cedric θα επιστρέψει στο στυλ των ερμηνειών από το Amputechture και πίσω, ή μπα;
κι εγω κατι σε amputecture περιμενω ν ακουσω να πω την αληθεια
λεει και epic το in absentia ελπιζω σε κανα 30λεπτο 
Εμένα δε με νοιάζει και πολύ τί θέλω βασικά. Mars Volta είναι. Ως συνήθως θα κάνουν του κεφαλιού τους. :razz:
Λιγο δυσκολο με 13 τραγουδια.
ωχ ναι, σωστος, δε το σκεφτηκα…
παντως καποια τραγουδια π χαν πει live τα χα δει στο youtube και μ αρεσαν, για να δουμε
Το Molochwalker που το ειχα ακουσει απο περυσι δεν μου ειχε αρεσει. Ελπιζω να (πιστευω πως) το φτιαξανε.
Τα περισσότερα υπαρχουν στο youtube απο live αλλα προτιμω να ακουσω τον δισκο κανονικα
καποιος που εχει ακουσει αρκετα απο τη σολο δισκογραφια του ομαρ εχει να προτεινει το πιο jazz-similar_to_santana album του?
To Se dice bisonte, no búfalo είναι από τα καλύτερά του κατά τη γνώμη μου και μάλλον κοντά σε αυτό που θες. Και το old money είναι στο ίδιο στυλάκι.
αχα thanx για την απαντηση!
ειχα αρχισει ν ακουω με τη σειρα τη δισκογραφια του ομαρ και προς το παρον μ αρεσε αρκετα το ομωνυμο του που βγηκε το 2005
το οποιο εγραψε και ηχογραφησε στο αμστερνταμ :hippy:
Εγώ αυτά έχω λιώσει περισσότερο
- A Manual Dexterity: Soundtrack Volume One
- Se Dice Bisonte, No Bùfalo
- Cryptomnesia
- Omar Rodriguez Lopez & John Frusciante
αν και το χα ακουσει μια φορα οταν πρωτοβγηκε δε του δωσα τοση σημασια
αλλα επεσε το shuffle πανω στο rosa rugosa([B]listen[/B]) και τελικα αξιζει!
ενας ενδιαφερων, cool δισκος οπου παιζει drums ο cedric, ψυχεδελο-προγκ φαση
Omar : «Δεν ξέρω (αν η μπάντα θα ξανα-είναι ενεργή) και δεν είμαι τόσο ανασφαλής ώστε να χρειάζεται να κάνω στον εαυτό μου αυτήν την ερώτηση. Το κάναμε όλο αυτό για 10-11 χρόνια. Τώρα όλοι μας έχουμε καταπιαστεί με άλλες ασχολίες, οι οποίες μαρτυρούν το πώς εκφραζόμαστε. Αν συμβεί λοιπόν (η ενεργοποίηση των The Mars Volta), έχει καλώς. Δεν γνωρίζουμε…»
Το ξερω οτι ειναι παλιο αλλα μου κανει εντυπωση που δεν εχει αναφερθει απο κανεναν…Any thoughts?
Ναι. Οταν θελησουν λιγο χρημα, θα τους ενεργοποιησουν παλι.
Έτσι. Και προφανώς τώρα το σταματάνε γιατί είναι δισεκατομμυριούχοι και έχουν μαζέψει αρκετό χρήμα.
Bump από κάποιο που τους τελευταίους 2-3 μήνες έλιωσε όλα τα full-lengths των Mars Volta. Περιττό να πω ότι ήταν εντελώς έξω από τα μουσικά μου γούστα, περιττό, επίσης, να πω ότι δεν μπορούσα να πω σε κανένα δίσκο ‘‘θα σταματήσω εδώ’’.
Ψιλή φωνή που μου τη δίνει, ρυθμοί για τρελούς που επίσης μου τη δίνουν, επίτηδες θορυβώδη/’‘φάλτσα’’ ακόρντα, αλλά κάπου εκεί θα σκάσει η πιασάρικη φωνητική γραμμή, το riff που θα σε συναρπάσει, ένα ακουστικό πέρασμα που θα σε μαγέψει. Δηλαδή ΟΚ, σαν ΣΥΝΟΛΟ σχεδόν όλα τα τραγούδια τους είναι απλά κομψοτεχνήματα. Ο τρόπος δομής τους, το πόσες ιδέες περιέχουν, πώς εναλλάσσονται κλπ. κλπ. Θες να τα ακούς και να τα ξανακούς γιατί πάντα είναι σαν να ακούς κάτι πρώτη φορά. Ακόμα κι όταν τα μαθαίνεις όλα απ’ έξω, κάθε πέρασμα, πάλι είναι σαν τα ακούς πρώτη φορά, δεν ξέρω πώς να το εξηγήσω καλύτερα. Τα ψυχεδελικά χασίματα, τα samba περάσματα, η φωνή που πιάνει κάτι νότες εξωγήινες, άσ’ τα να πάνε.
Έτσι όπως μου φάνηκε χωρίζω την πορεία τους σε δύο περιόδους: μέχρι το ‘‘Amputechture’’ και μετά. Στην πρώτη είναι τα πιο prog, περίπλοκα και τρελά albums, και στην δεύτερη οι πιο ‘‘βατοί’’ δίσκοι, ευκολότερα δομημένα τραγούδια κλπ.
Για το ντεμπούτο δεν έχω να πω και πολλά, τα λένε άλλοι σε διάφορα topics του forum. Μάλλον το καλύτερο τους album, και αυτό (για μένα) βασίζεται στο ότι συνδυάζεται και ο prog εαυτός τους, αλλά και πιο πιασάρικες, τραγουδιστικές ιδέες. Υπάρχει πληθώρα ιδεών (κλασικά), είναι κάτι το γαμάτο. Το refrain του ‘‘Rouette dares (the haunt of)’’ με συγκλονιίζει όποτε το ακούω, το ‘‘Televators’’ είναι τρελή μπαλάντα, η μπασιά του ‘‘Cicatriz ESP’’ σε γραπώνει από το πρώτο δευτερόλεπτο και σταματώ εδώ γιατί για κάθε τραγούδι μπορείς να πεις κάτι.
Το ‘‘Frances the mute’’, τώρα, ήταν η πρώτη μου γνωριμία μαζί τους, το πρώτο σοκ. Καλά, εδώ κάθε τραγούδι είναι κα ξεχωριστός δίσκος. Το πιασάρικο ‘‘The widow’’, απίστευτο ‘‘L ‘via l vaquez’’ με τις τρομερές εναλλαγές, το ‘‘Miranda that ghost just isn’t holy anymore’’ που, αν προσέξει κανείς, έχει την ίδια φωνητική γραμμή με το ‘‘Hanging tree’’ των Queens of the Stone Age’’. Το ‘‘Cassandra gemini’’, αν και έπος για πολλούς, προσωπικά με κουράζει σε σημεία, όπως και πολλά ηχητικά ‘‘διαλείμματα’’ σε αυτόν το δίσκο.
Πράγμα που γίνεται πιο έντονο στο ‘‘Amputecthure’’, ο πιο δυσκολοχώνευτος δίσκος τους για μένα. Το ‘‘Tetragrammaton’’ κοματάρα, δεν κουράζει, ναι. Και το ‘‘Asilos Magdalena’’, ναι, δεν μπορεί να μην αρέσει σε κάποιον. Άντε, και το ‘‘Vermicide’’ και το riff του ‘‘Viscera eyes’’. Αλλά πολύ ψυχεδέλεια, ρε παιδί μου, πολλά, τραβηγμένα απ’ τα μαλλιά, σημεία που κουράζουν.
Ε, από εκεί και έπειτα, με το ‘‘The bedlam in Goliath’’ είναι λες και ξαναθυμήθηκαν το ‘‘De-loused in the comatorium’’, εμένα έτσι μου φάνηκε. Τρελός δίσκος, κιθαριστικός, heavy, αλλά με ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ. Ο drummer, πρσωπικά, με άφησε με το στόμα ανοιχτό. Όπως και η αρχή του ‘‘Metatron’’, το ανατολίτικο ‘‘Soothsayer’’ (γιατί να μην έχουν κι άλλα τραγούδια σαν κι αυτό;), τα μικρά, αλλά ουσιώδη, ‘‘Wax simulacra’’ και ‘‘Tourniquet man’’, γενικά πιο ‘‘γήινια’’ πράγματα, αν κι αυτή η λέξη μάλλον είναι εξ ορισμού fail για τους Mars Volta.
Για το ‘‘Octahedron’’ είχα διαβάσει τι έπαιζε και, όντως, πήρα αυτό που ήθελα. Τα πιο μελωδικά Mars Volta τραγούδια. Ήδη από το '‘Since we ‘ve benn wrong’’ προσκύνησα, αυτό συνεχίστηκε με το απίστευτο ηλεκτρονικό πέρασμα στο ‘‘Copernicus’’, με το ‘‘Desperate graves’’ και γενικά με όλο αυτό ‘‘ακουστικό’’ αίσθημα του δίσκου, πράγμα πρωτόγνωρο για την μπάντα.
Ε, και φτάνουμε στο περσινό που άνετα μπαίνει στο νούμερο δύο, για μένα, μετά το ντεμπούτο για μένα, μην πω και δίπλα-δίπλα. Δεν περίμενα κάτι τέτοιο. Τα ΘΕΪΚΑ beat, οι ηλεκτρονικοί ήχο, τα Radiohead περάσματα, οι πιο σκοτεινές μελωδίες, η πιο βατή φωνή. Από την αρχή του δίσκο μέχρι το ‘‘In absentia’’ ΜΟΝΟ κομματάρες, στη συνέχεια λίγο χαμηλά το επίπεδο, αλλά και πάλι, το ‘‘Imago’’ και το ομώνυμο είναι κομματάρες. Αλλά η ουσία βρίσκεται στο ‘‘The malkin jewel’’ και το γρέζι του Cedric, στην επίθεση του refrain του ‘‘The whip hand’’, στο ‘‘Noctourniquet’’ (πόσο πιο Robert Plant να ακουστεί κανείς;), στο δεύτερο μισό του ‘‘In absentia’’ (καλά, και το πρώτο μια χαρά είναι). Δεν ξέρω, πολλοί τον έκραξαν, απ’ ό,τι είδα, το δίσκο, αλλά εγώ το βρήκα εθιστικό, ίσως το αγαπημένο μου από Mars Volta.
Οπότε τώρα είμαι στη φάση που βλέπω ένα σκασμό από live, E.P., διασκευές και Omar Rodriguez-Lopez συγκροτήματα και σκέφτομαι τι αξίζει να ακούσω και τι όχι. Για πείτε οι γνώστες. Ιδίως αν κάτι μοιάζει με τον ήχο του ‘‘Noctourniquet’’ θα το ήθελα πολύ.
Αυτά, πάω να ξανακαώ τώρα.